Eethuis: The Green Grass

"Volgens mij is in dit huis niets vreemd, of juist alles" Mason glimlachte even naar Eleanor. Hij had dus toch gelijk gehad wat betreft haar kracht. Er was een vierde kracht, ze was een bleeder, wat blijkbaar betekende dat ze geen moeite had met het verplaatsen van zware dingen en dat ze dus waarschijnlijk sterker was dan dat ze leek. Buiten was het mistig geweest en terwijl hij de deur opende voelde hij de warmte van binnen hun tegemoet komen samen met de geur van zoete broodjes. Hij maakte zijn jas dan ook los terwijl hij de deur achter Eleanor dicht liet vallen. "En wat was jij van plan te eten?" Waarschijnlijk wist zij net als hijzelf niet eens wat ze allemaal hadden. Binnen was het redelijk druk. Drukker dan dat je zou verwachten met van dit weer.

Enkel glimlachte Eleanor even. 'Enkel weet ik mijn benaming voor de kracht die ik heb. En kracht is dan het juiste woord. Het maakt me sterker dan een bodybuilder en sneller dan de normale mens.' Dat sneller lopen had ze enkel nog niet echt door. Ze wist dat het enkel niet haar favoriete weetje was over zichzelf. Liever had ze een sterke man die ze kon vragen voor hulp en die zijn spieren kunnen bewonderen in plaats van het zelf op te knappen. Niet dat echter dat was uitgesloten...
Eenmaal binnen voelde ze de warmte als een zucht en trok haar jasje meteen uit. 'Die chocoladebroodjes zien er heerlijk uit. Ik denk wat fruit en wat zoetig. Zondigen in ieder geval. En jij?' Ze nam een dienblad voor hem en eentje voor haar terwijl ze thee nam, het afgesproken fruit met kwark dan wel en chocoladebroodjes. Ook nog een croissantje met kaas. Zij zou betalen voor hun beiden aangezien dit Ellie haar idee was.

Ze bevestigde zijn gedachte met het uitleggen van de kracht die zei had, met enige toevoeging. Mason glimlachte even bij haar woorden. Zondigen, alsof ze een strak dieet nodig had. "Iets wat, denk ik, niet te vinden is in de keuken," antwoorden hij op haar vraag. Hij nam het dienblad wat ze hem gaf aan. Hij nam een kop thee, na even te twijfelen pakte hij toch een banaan hoewel dit wel in de keuken te vinden was, een chocolade croissant en een croissant met kaas om er als laatste een chocolade muffin aan toe te voegen. Niet het meest gezonde, maar wel lekker. Zijn blik ging even over het dienblad van Eleanor. Nee, niet bepaald een dieet voor iemand die heel erg met haar gewicht bezig was, soms kon hij zich er aan ergeren als de meest slanke mensen niet een keer gewoon lekker aten omdat ze persé zichzelf moesten uithongeren. Hoewel hij vaak ook wat gezonder at, maar dat had meer te maken met zijn opvoeding.

Blijkbaar had Mason haar stille hint naar het achterliggende niet begrepen. Haar nieuwsgierigheid naar wat hij was, was veel te groot. Ze rekende dus maar af voor hun beiden en nam plaats aan een tafeltje sdat uitzicht gaf op het met zwaan bedekte ''meer''. 'Dus wat is de jouwe, vreemdeling? Of hou je dat liever tot jezelf?' De tas met thee ging al meteen naar haar lippen na een suikerklontje hier te laten indompelen. Haar blik keek hem geinteresseerd aan terwijl ze dronk van de hete vloeistof. Slecht een klein slokje. Waarna met een glimlach ze haar blik naar buiten verplaatste.

"Volgende keer betaal ik," merkte Mason op toen Eleanor voor hen beide betaalden. Hij deed na het dienblad op de tafel gezet te hebben zijn jas uit om deze over de stoel te hangen. Eigenlijk had hij die vraag al wel verwacht, toch antwoorden hij kort. "Mover," Toch hij wist niet zeker of zij net als Isemay wist welke krachten er waren en wat deze in hielden. Hij wist het tenslotte eerst ook niet. "De kracht om je te laten verdwijnen om vrijwel gelijktijdig op een nieuwe plek te verschijnen." Voegde hij dan ook toe. De gedachte aan Isemay bande hij snel weer uit zijn hoofd. Hij was tenslotte van plan ergens anders te eten om niet aan haar te hoeven denken, om aan niets te hoeven denken en niemand tegen te komen.

Ergens voelde ze zicg gevleid bij de volgende keer, maar Eleanor wist dat hij deels het uit goede manieren deed. Eenmaal aan het tafeltje dat ze had uitgekozen met uitzicht op het meer met zwanen. De warme thee kwam naar haar lippen waardoor ze over haar theekopje hem kon aankijken. Mason was knap, maar Ellie was niet degene die iedere jongen meteen besprong. Daarbij leken zijn gedachten al ergens anders. Rustig dronk ze wat om daarna de croissant aan haar mond te zetten. 'Handig. Ik kan mezelf helpen als ik een pot augurkemn niet openkrijg, maar jij kan heel de wereld afreizen voor een pot die je wel open krijgt.' Blijkbaar moest hij zichzelf niet zo onder controle houden als zij. Al langzaam at ze wat. 'Ik betaal graag voor ons beiden...'

Mason moest lachen over haar opmerking over een pot augurken. Zijn gedachte had hij weer bij het hier en nu. "Ruilen?' Stelde hij voor. Hij was als kind nooit echt blij geweest met zijn kracht als hij door verlangen naar huis weer eens verdween uit een hotelkamer met als gevolg dat hij weer terug kon. In het begin was het nogal een enge ervaring geweest. Daarnaast moest hij toen er zo weinig mogelijk gebruik van maken en het liefst niet. Aldus zijn moeder. Hij nam een slok van zijn thee waardoor hij de warme vloeistof door zijn keel voelde spoelen. "Bedankt trouwens," zei hij toen hij zich bedacht dat hij dat nog niet gedaan had.

Eleanor glimlachte enkel even naar hem en keek haar hierbij aan. 'Mijn gaven is ook geen pretje... Hoewel het wel erg handig kan zijn eenmaal je het een beetje onder de knie hebt. Daarbij gebruik ik hem veel te graag.' Met een grijns speelde ze met een krul. Wond deze op rond haar vinger en weer af. Om daarna nog hapjes te nemen van haar ontbijt. 'Graag gedaan, Mason... Daarbij heb ik nu reden om je weer te zien aangezien jij het gevoel hebt dat je me iets verschuldigd bent.' Hierbij haalde ze even veelzeggend, maar ook grappig haar wenkbrauwen op en lachte.

Even glimlachte Mason bij de opmerking over haar eigen gave. Misschien was niemand ooit blij met zijn of haar gave, net als dat ook niemand ooit blij leek te zijn met zichzelf. Even richtte hij zijn ogen op de vinger waar een pluk haar om werd gedraaid om zich daarna weer op zijn ontbijt te richten. Buiten was het nog steeds erg mistig, waardoor naar buiten kijken niet echt een optie was, en dus ook niet zijn aandacht trok. Het voelde een beetje vreemd om te ontbijten met iemand die hij nu een half uur kende ongeveer. Bij haar woorden keek hij haar weer aan. "Dat klinkt bijna als een date," antwoorden hij met het eerste wat in hem opkwam zonder het te doordenken. "En, had je zin om terecht te komen in een huis vol tieners?" vroeg hij min of meer ook om het onderwerp te veranderen, maar vooral uit interesse.

Echter had Eleanor lichtjes de neiging om haar ogen te rollen bij die woorden. Jongens waren dan ook allemaal hetzelfde. Mosschien moest ze het maar eens aan de andere kant proberen. 'Of als twee huisgenoten die lang met elkaar zitten op gescheept.' Bij zijn vraag haalde ze haar schouders op na even de vraag in overweging te nemen. 'Het is eng, maar wie ruzie met me zoekt is totaal op het verkeerde adres; mijn temprament is vurig. Ik stond welliswaar niet te springen.'

"Ik vraag me af of er iemand wel stond te springen?" vroeg hij zich hardop af. Hij had nog niet echt gehoord dat er iemand was die honderd procent vrijwillig daar zat. Nouja, aan de andere kant kon je er ook niet bepaald vrijwillig zitten. De laatste hap van zijn tweede croissant verdween in zijn mond. "Achja," besloot hij.

_____
Bluhh het lukt niet...

'We konden allemaal ook niet naar hier komen als we niet wouden... Je kon altijd er alleen voor blijven staan. Lang gedaan, maar nu ben ik het zat.' Ook zij at verder, maar voelde hoe hij de sfeer had verpest. Ja, dit keer gaf ze hem helemaal de schuld aangezien hij meer achter haar woorden had gezocht. Jongens waren echt allemaal hetzelfde, maar dan ook allemaal.

Het gesprek, wat misschien niet eens een gesprek mocht heten, was een beetje geforceerd. Dat idee had hij tenminste. Hij had het idee dat ze zijn opmerking misschien wel anders had opgevat dan hij bedoelde, maar misschien kwam het ook gewoon doordat hij zo moeilijk deed. Hij had ook niet samen met iemand moeten gaan eten in plaats van alleen er even uit te gaan. Eerlijk was eerlijk, hij was het huis nu al zat en verlangde er naar om weer terug thuis te zijn. Geen gedoe met gedachtelezers, of mensen leren kennen. "Sorry dat ik zo afwezig doe," besloot hij als laatste uitweg om toch iets te zeggen. Eigenlijk wou hij haar uitleggen waarom, maar dat kon hij niet en daar had hij ook geen zin in. Hij ademde even heel bewust in en uit en keek haar daarna even aan. "Jij zal ook wel denken, fijn zit ik opgescheept met een of andere idioot" lachte hij om het onderwerp weer op iets anders te brengen.

'Je bent verliefd.' Kort, maar krachtig gleden deze woorden over haar lippen. Haar ontbijtje was op en nu dronk ze het laatste restje van haar thee op. 'Je moet haar echt zeggen wat je voelt, Mason. Het haar zeggen, duidelijk maken en haarlaten weten dat ze voor jou moet kiezen of je moet laten voor wat je bent.' Rustig stond Ellie op. 'Want je bent inderdaad erg nu... Ik ga naar huis. Ga je mee?'

Bij haar woorden besefte hij hoe hopeloos hij af en toe kon zijn, hij was ook veel te snel verliefd. Even verbaasde hij zich over hoe erg haar woorden betrekking hadden op hem. Hij liet even een zucht ontsnappen. "Je hebt gelijk," gaf hij toe waarna hij de laatste hap nog even wegwerkte. "Ja" zei hij, overbodig gezien het feit dat hij opstond eigenlijk al genoeg zei. Hij opende de deur naar buiten om de kou weer in te gaan. "Volgende keer zal ik mijn gedachte er wel bij houden, deal?" vroeg hij terwijl hij haar naar buiten volgden.

/gone with Eleanor