Het park

Rond Hawel zijn lippen was een sigaret gevestigd. Echter had hij moeilijkheden met deze aan te krijgen. Blijkbaar kon zijn aansteker het ieder moment begeven. Toch slaagde hij erin een kleine vlam tevoorschijn te toveren en stak de tabak aan. De schommels trokken meteen zijn aandacht waardoor hij plaatst nam op één van deze en schommelde zachtjes heen en weer. Hij deed weer gemeen ook al wou hij dit totaal niet. Hij deed het en kon er niets aan doen.

Maria had de hele weg vanaf het huis naar het park gerend. Dit was echter niet de run waar ze op gedoeld had. Ze remde af toen ze de grassige heuvels bereikte, en liep zachtjes hijgend naar een beschut deel, weg van het pad. Het was donker en het park was verlaten voor zover ze kon zien. En als zij niemand kon zien met haar mensenogen, dan konden mensen haar ook niet zien.
Met goedkeuring bekeek ze een struik waar nog blaadjes aan de takken zaten en die tot boven haar middel groeide. Perfect. Zonder aarzeling begon ze zich uit te kleden, en een rilling ging door haar heen toen de wind haar blote huid streelde. Het was koud, zo dicht bij zee, maar dat zou haar niet weerhouden. Toen ze ook haar schoenen, BH en slipje uit had, hurkte ze neer. Ze stopte een verdwaalde pluk achter haar oor, toch een teken van nervositeit, en groef toen haar vingers in de aarde terwijl ze haar hoofd boog. De energie in haar vloeide rijkelijk en, met haar toestemming, veranderde in iets nieuws. Haar ogen sloten toen de pijn van de fysieke transformatie door haar zenuwen raasde, en door de verandering van structuur van haar botten en spieren viel ze om. Vooral de hervorming van haar achterbenen bleef raar, alsof haar knieën werden teruggeduwd tot het punt dat ze zouden breken, maar dat breekpunt kwam nooit. Ja, het deed pijn, maar de sensatie van de dierlijke energie die door haar lichaam kolkte overstemde dat voor haar. Ze liet het zwakke, kwetsbare meisje achter zich en werd de jager, de koningin der pelsdragers. Haar staart zwiepte opgewonden toen de laatste transformaties zich voltooiden, en trots kwam ze overeind. Haar gele ogen scanden de omgeving, en met niemand in de buurt, gaf ze een brul en kwam met een sierlijke sprong uit de bosjes vandaan. Haar poten voelden de aarde onder haar, nodigde haar uit haar te verkennen. Maria nam de uitnodiging aan.

Even werd het huis voor Kylan te klein. Hij had ruimte nodig en een ander milieu. Hoewel het dus aardig donker leek te worden en het park hem niet een goede keuze leek, had hij toch zin om daar rond te hangen. Men fluisterde wel eens dat het drugsmilieu er stand hield en criminaliteit, maar soms waren mensen amuserend en soms ook niet. Vooroordelen waren voor mietjes. Enkel had hij een foto gezien op het internet van de groenige heuvels, maar kon zich duidelijk een beeld scheppen in zijn hoofd.
Daar stond hij dan, alsof hij in één grote flits was verplaatst, hoewel hij dus niet met een flits was verplaatst. Er was niets buiten een klein afzet duwtje. Heerlijk. Even deed hij zijn jas en mutsje wat beter, maar het viel hem op hoe hij eigenlijk achter de stuik was beland waardoor hij zich voorover boog om het sexy lingerie stukje beter te bekijken. Met een lach had hij een sting in de ene had en een BH in de anderen. Beiden roze. Damn! Dat meisje had ik ook wel willen zien strippen. Als ze zichzelf zo sexy voelde of zo aantrekkelijk was als dit fijne stof, dan zou het dik in orde komen. Weer liet hij het terug op de grond vallen en stak een sigaret op terwijl hij meer naar het speelduingedeelte liep. Op zoek naar iemand die nog een beetje plezier wou.

Het konijn in haar bek maakte een laatste stuiptrekking en bleef toen bewegingsloos hangen. Het beestje had gerend voor zijn leven, maar niet hard genoeg. Die zwakte moest hij nu bekopen met zijn leven. Dat was de natuur. Zijn bloed was nog warm toen Maria haar tanden in zijn buik liet wegzinken. Het beestje was klein, maarja, er liepen hier nou eenmaal geen gazelles tussen de kunstmatige heuvels door. Het scheurende geluid van vlees dat uit elkaar werd getrokken was bijna onhoorbaar. De smaak was niet geweldig, maar daar ging het niet om. Als ze op zoek was geweest naar iets lekkers, dan had ze in het huis wel de voorraadkast geraadpleegd. Hier ging het niet om het eten, het ging om het gevoel van overwinning nu ze haar prooi had overmeesterd. Dat was meer waard dan een toffee of een bonbon. Dat Maria hem toch nog opat was simpel omdat ze niet wilde dat de dood van het beestje voor niets was geweest.
Ze likte de restjes van het karkas, maar toen het omrolde en onder de prut kwam te zitten, vond ze het wel weer genoeg. Met een zeer on-panterachtig gebaar schopte ze de restjes uit het zicht, klaar voor de maden om het te laten verdwijnen. Ze liep op haar gemakje terug richting de plaats waar ze zich had uitgekleed, voldaan van de inspanning die ze had geleverd. Ze was de hele run geen mens tegengekomen, en verwachtte het tegen deze tijd ook niet meer. Noem het onvoorzichtig, want toen ze nog maar een meter of twintig bij de speelplaats vandaan was, viel haar pas een gedaante op. Haar jachtinstinct liet haar bevriezen, met haar voorpoot half opgetild. Haar grote gele ogen waren op de jongeman gericht.

Alsof hij zich weer een klein kind voelde, ging hij op een schommel zitten die daarnet nog zachtjes heen en weer had gezwierd door de wind. Jammer dat hij niet zo gewichtloos was als een veertje dan moest hij niet al het werk zelf doen. Kylan had ook weer de kennis opgestoken dat je beter niet kon schommelen terwijl je rookte. Niets was immers onmogelijk.
Of toch maar weer wel; zijn sigaret die hij net weer naar zijn mond bracht, stopte de baan naar zijn mond aangezien niet zo ver van hem een zwarte panter voor hem stond. Hij verafschuwde zichzelf dat hij dit beeld geweldig mooi vond en het greep als een unieke ervaring, want die gedachten konden zijn dood betekennen. Natuurlijk dacht hij aan weg te lopen, maar het beest zou veel te snel zijn en hem inhalen. Hij kon nog steeds zijn gave gebruiken, maar op dit moment kwam geen enkele plek op in zijn hoofd; hij was verlamd door angst.
De vrolijke schommel stopte met heen en weer zwieren terwijl Kylan besloot om zo stil mogelijk te zitten. Het beest was waarschijnlijk net zo bang van hem als hij van het.

Haar kop was laag bij de grond, haar tanden ontbloot. Met haar nachtkijkers zag ze de angst in zijn ogen, die niet in staat waren zich van haar af te wenden. Het was een mix van fascinatie en de drang om te vluchten die hem liet bevriezen, een mix die maar moeilijk te weerstaan was. Dat was een van de redenen dat ze niet wilde jagen met mensen in de buurt. Zodra haar jachtinstinct was geactiveerd was het niet meer te stoppen voor ze een prooi had bemachtigd. Dieren waren slim en vluchtten altijd, want ze hadden geen last van de fascinatie die mensen zo vaak fataal werd.
Ze wist dat ze eigenlijk weg moest rennen voor ze hem kwaad kon doen, maar dat ging totaal tegen haar instinct in en was dus vrijwel onmogelijk. Daarnaast wilde ze geen lafaard zijn. Uit haar keel kwam een zacht, oeroud gegrom, het geluid dat katachtigen al zo lang als hun bestaan teruggaat maken voor ze aanvallen. Haar staart zwiepte een laatste keer voor ze met een brul vooruit sprong en na enkel twee keer de grond te hebben geraakt had ze de afstand al overbrugd. Met een enorme kracht raakte ze met haar voorpoten zijn borst, waardoor hij achterover van de schommel viel. Door haar snelheid rolde Maria verder, maar al snel had ze haar evenwicht hervonden en draaide zich grommend naar hem terug.

Voor hij het wist lag hij met een harde smak op de grond waardoor hij het even uitschreeuwde van de pijn aangezien zijn arm niet goed terecht was gekomen op het gras dat de vrieskou had moeten meemaken. Alsof het niet veel hielp, had hij zich ook verbrand aan de peuk van zijn sigaret. Wat deed dit beest hier? Er was nog eens geen zoo in de buurt. Even ontmoette zijn ogen weer die van haar, maar de pijn was hem te veel waardoor hij zich niet kon concentreren. 'Godverdomme! Jij hoer! Kut beest!' En al die vuile taal kwam gemakkelijk van zijn mond af. Op het moment dat hij haar zou willen doden, zou hij wel weg flitsen. Dat hoopte hij toch.

Maria was even verbaasd toen de jongen op haar begon te schelden. Ze knipperde een keer traag met haar ogen om het op zich in te laten werken. Niet de woorden, maar het feit dat hij bozer was dan bang. Met voorzichtige, gecontroleerde passen liep ze naar hem toe. Zijn ogen kneep hij af en toe dicht, alsof hij pijn had. Een gewonde prooi die naar haar liep te vloeken, te piepen. Niet iets dat een volbloed panter zou kunnen negeren.
Ze zette haar voorpoot tegen zijn borst, niet met veel druk, maar wel met de dreiging dat ze dat zou kunnen als hij weg wilde vluchten. Nieuwsgierig snuffelde ze aan zijn gezicht, zijn nek en verder. Het was een knappe jongen, zo ongeveer van haar leeftijd, en ze moest glimlachen, wat er erg gevaarlijk uitzag met haar pantersnuit. Ze merkte dat zijn arm in een ongemakkelijke houding lag, alsof het pijn deed als hij hem zou bewegen. Hij was bedekt, dus kon ze niet zien of er veel zichtbare schade was, maar ze rook geen bloed. Omdat ze nu moeilijk zijn mouw kon opstropen begon ze in plaats daarvan zijn gezicht te likken, als teken van vrede. Nee, ze zou hem niet doden. Natuurlijk niet, ze was zelf ook maar een mens. En hoewel hij goed rook, ze had vandaag al gegeten.
Over geur gesproken, toen ze zijn hand ook een paar likjes gaf drong haar eigen geur sterk tot haar door. Ze stopte met waar ze mee bezig was terwijl ze hem strak aankeek, een vragende blik in haar ogen.

Kylan was verbaasd toen het dier op zich af kwam. Echter kreeg hij niet elke dag panterpoten op zijn borstkas. Hij liet probeerde wat rechter te komen met zijn lichaam en het lukte dan ook een beetje. Hierbij kon hij de gele ogen zien, maar schrok toen hij een tong voelde. Deze liet hij zijn gezicht verkennen en zijn nek. Even sloot hij zijn ogen aangezien hij meende dat het ergens op kusjes leek. Enkel opende hij zijn ogen weer toen hij merkte hoe het zwarte geval hem aanstaarde.
Zijn hersenen begonnen te werken en concentreede zich niet op de pijn. Ook hij keek al even vragend terug. 'Er is hier geen zoo in de buurt en dan zou jij ontsnapt moeten zijn uit het circus of uitgezet door een of andere eikel. Normaal zou je niet getwijfeld hebben om me te doden. Daarnet vond ik pittige lingerie in de bosjes waarop ik enkel kan denken dat je net zoals mij bent. Iemand met The Gift?' Met zijn goede hand streelde hij even haar nek en zo naar onder. Amuserend bij het idee dat dit een vrouw was. 'Of ik droom.'

De angst was nu bijna helemaal uit zijn ogen verdwenen. Wat restte was pure nieuwsgierigheid. Maria wist niet of ze hier blij mee moest zijn, ze was gewend dat mensen voor haar vluchtten. Zelfs in haar menselijke vorm had ze twee medebewoonsters weten weg te jagen. Dat er nu iemand onder haar lag die niet meer bang was, die haar zo goed als accepteerde ondanks haar machtige poten op zijn borst en haar enorme bek vol tanden, was zowel roerend als zorgelijk. Het voelde goed om eindelijk zoiets te voelen, maar.. hoorde ze niet eng te zijn?
Ze begreep hem wat beter toen hij op vragende toon zei dat hij iemand met een zogenoemde 'Gift' was en dacht dat zij dat ook was. Haar menselijke logica faalde te werken in dit lichaam, dus ze dacht niet na over hoe het geen gave was, waarom hij aan haar ondergoed had gezeten en al helemaal niet over het verband dat hij legde tussen lingerie en 'net als hem' zijn. Dat was gewoon té fout. Wat ze wel begreep was dat hij hoogstwaarschijnlijk haar huisgenoot was. En dat idee beviel haar wel.
Ze voelde hoe hij door haar vacht begon te kroelen. Ze begreep niet wat mensen er toch altijd toe zette om pelsdragers te aaien. Ze vond het dan ook niet fijn, maar was niet van plan zich terug te trekken en hem de overhand te geven. Tot haar eigen verbazing begon er echter een zacht geluid in haar keel, dat zich uitbreidde en toenam. Met een schok besefte ze dat ze aan het spinnen was. Haar ogen werden wijd van verbazing, maar sloten weer toen er een rilling van genot door haar heen ging. Fuck, dit voelde goed. Even kwam de gedachte bij haar op hoe het zou zijn als ze nu terug zou veranderen en naakt bovenop hem zou belanden. Nee, nee, schreeuwden haar zachte menselijke gedachten toen de energie begon te kolken. Ze was bezig terug te veranderen. Nee! Snel zette ze de verandering pijnlijk snel tot een halt, maar ze had niet kunnen voorkomen dat er een glimp zichtbaar was geworden van haar menselijke gedaante. Verbijsterd haalde ze haar poten van zijn borst, waardoor ze hem op een dierlijke manier zijn vrijheid teruggaf, en met een beschaamd piepje dat ergens ook gepijnigd klonk, rende ze weg.

/Gone

Met een glimlach keek Kylan haar aan. Blijkbaar snapte ze het niet zo goed, maar het was niet erg om een beetje verwarring te scheppen. Ook hij genoot van de zachte vacht tussen zijn vingers. Voor hem was dit het duiden van liefde en dat kwam iedereen te kort. Hij voelde zich warm worden door het feit dat ze spinde, maar dat leek niet lang te mogen duren.
Daar liep ze dan weg. Te snel om zelf achterna te lopen. Echter was het voor hem nu eens tijd om te laten zien wat hij in huis had. Hij concentreerde zich op de plek waar het beest zich nu bevond en al snel was hij daar. Het zag er naar uit dat ze richting het stand liep waardoor hij zich snel weer op de struikjes concentreerde en daar terecht kwam. Hier sprokkelde hij snel al haar kleren bijeen en dacht terug aan het strand.

Gone

Al weer zat Kylan in het park. Dit keer lag hij eenzaam en alleen aan de vijver waar hij een uitzicht had over enkele zwanen. Het weer was koud en iet al te best, maar hij trok er zich niet te veel van aan met zijn jas en zwarte mutsje. Zijn handen maakte zich een kommetje voor zijn sigaret zodat hij deze kon aansteken. Langzaam nam hij een trekje en deed dit met veel zorgvuldigheid. Echter was hij aan het dromen. Van niets speciaals, maar gewoon genietend van de rust. Van de heerlijkheid.

Toen ze hem zag liggen wist Fiz het meteen: dat kon zomaar niet. Zijn rust werkte op haar zenuwen, zijn kalmte. Alles aan zijn houding irriteerde haar mateloos, een feit dat haar dwong om luid naar hem te roepen: 'Hé! Hé, jij daar!' Ze schudde haar haren uit haar ogen en kwam met haar handen in haar broekzakken naar hem toe geslenterd. Ja, zij kon er wel rustig de tijd voor nemen. Alles om de situatie onredelijker te maken, want Fiz hield van onredelijkheid. Anderen kwetsen, pijn doen of vermoorden kon er mee door - het was beter dan nietsdoen en zelfs leuk met Lapire samen - maar Fiz' ware passie bleef het irriteren van anderen, niets meer en niets minder.

Zijn hoofd week slechts opzij waarbij een zucht zijn lippen ontglipte. Blijkbaar had een meisje aandacht te kort. Hoewel Kylan niet vaan iets sterkers dan een sigaret rookte, was het nu een joint. Erg normaal als je bedacht dat hij in een park zat; voor de buitenwereld een familielocatie en voor de mensen die echt hersenen hadden de plaats waar ontvoeringen, diefstal en drugs verkopen, normaal was. Hij ging dus maar zitten en bekeek de jonge dame van top tot teen. Schaamte was niet iets wat hij bepaald kende. Ze was knap, aantrekkelijk, maar dat toontje sloeg hem niet bepaald aan. 'Is er wat. Het klonk niet bepaald als een vraag.

'Er is wat,' antwoordde Fiz op een snauwend toontje dat erg kenmerkend voor haar was - maar dat kon de jongen natuurlijk niet weten. 'Je irriteert me.' Verdere uitleg kwam er niet. Natuurlijk niet, zou iemand die Fiz kende alweer denken. Ze bleef een meter bij hem vandaan staan en bestudeerde hem op eenzelfde manier als hij haar van top tot teen opnam. Niet helemaal uit interesse, hoewel ze graag zag hoe haar "slachtoffer" er precies uitzag. Niet speciaal, vond ze - en als ze dat wel vond, liet ze er niets van blijken.

Enkel kon Kylan met haar woorden lachen. Slevhts schamper met een bitter toontje. Alsof ze net een sacrastisch grapje had gemaakt. 'Iets wat dus nu wederzijds is.' Een meisje zou hem totaal niet afschrikken. Weer nam hij een trekje. 'Misschien draai je dan je beter om en loop je de kant op vanwaar je gekomen bent.' Al een keer eerder was hij uit het park ''weg gejaagd''. Enkel was Maria een konijntje verleken met deze Python. Zijn hand kwam in zijn zak, hij keek haar even hard aan als zij hem en rookte verder.