De zolder

Nieuwsgierig liep Maria de trap op, landde bij elke tree eerst op haar tenen om de oude treden niet te erg te laten kraken. Even hield ze haar pas in toen ze iemand in de hal dacht te horen lopen. En inderdaad, daar kwam Za om het hoekje. Ze liep haar kamer in, zonder veel om zich heen te kijken. Omdat Maria nu geen geluid meer maakte, wist Za natuurlijk niet dat er iemand naar haar stond te kijken. Dat vond ze eigenlijk wel goed zo, ze hadden nu toch even geen behoefte aan elkaar.
De deur ging krakend open, en ze kon een bewonderend geluidje niet onderdrukken. De ruimte was gigantisch. Overal stonden antieke meubelstukken die minstens honderd jaar oud moesten zijn. Het houten plafond was uitgesneden in reliëf, en het feit dat het recht liep duidde erop dat er nog een verdieping boven moest zitten, gezien het huis vanaf de buitenkant een spits dak had gehad. Een elektrische kroonluchter verlichtte de ruimte. Vol ontzag liep Maria de kamer in, liet haar blik langs alle schilderijen en boekenkasten glijden, maar merkte in alle verwondering niet op dat ze niet alleen was.

Alsof Isemay een geest was, liep er een schattig meisje binnen. Echt niemand is lelijk in dit huis. Damn! Met een glimlach keek ze naar de jonge dame terwijl ze echter daarnet nog zo bedroefd leek. Het was grappig om de uitdrukking op dit schattige gezichtje te zien. Hierbij vroeg May zich af hoe ze zelf er uit zou hebben gezien als ze hier binnen kwam.
'Het is indrukwekkend, niet?' vroeg ze met een grijns terwijl ze haar benen nog wat meer op trok en het potlood neer legde zodat ze weer een sigaret kon opsteken. Haar derde ondertussen.

Maria schrok toen ze een stem hoorde, maar weigerde dit te laten merken. Sinds ze in dit huis was aangekomen was ze zich al minstens drie keer doodgeschrokken, en dat vond ze zelf wel weer genoeg voor vandaag. Ze draaide haar hoofd dus rustig in de richting van waar de stem vandaan kwam, alsof haar visuele zoektocht nu pas aan dat deel van de kamer was toegekomen. Er zat een meisje met gouden krullen, een leuk wijd shirtje en skinny jeans. "Dat is het zeker. Als ze dit in de brief hadden gezet, had ik gezegd dat ik de zolderkamer wilde." Maria liep naar het meisje toe, en zag dat ze aan het tekenen was geweest. Nu lag haar potlood alleen naast de tekening, en stak ze een sigaret op. "Niet dat ik 'm niet met jou wil delen, trouwens," voegde ze er grijnzend aan toe. Zachtjes, alsof de zitting zou breken als er ineens teveel gewicht op zou belanden, nam ze plaats op de bank dichtbij het meisje. Normaal was ze nooit zo voorzichtig, maar met de gebeurtenissen rond Za nog vers in haar achterhoofd, paste ze voor deze keer eens wat beter op wat ze deed en zou ze deze mooie meid niet afschrikken met haar explosiviteit.
Maria werd verleid om alweer een sigaret op te steken, met Goudlokje die ook haar longen zat te bevuilen. Haar pakje had vanochtend nog vol gezeten en was nu alweer bijna leeg. Natuurlijk kwam dit deels door de stress, tijdens reizen rookte ze nou eenmaal meer dan gewoonlijk.

Eventjes had May gelachen, maar dit zachtjes en gekeken hoe het Engeltje ging zitten. Dit meisje leek net uit een sprookje te komen. Het perfecte snoetje voor Roodkapje of toch ergens meer op Sneeuwwitje leek. Hoe dan ook leek ze opeens echt verraderlijk mee te denken met de volkomen vreemde waarvan ze niet kon afleiden of ze wél lesbisch was of wel duidelijk nog nooit in een spiegel had gekeken. 'Spijtig genoeg deel ik minder graag. De zolder is van mij, sexy bitch.' De laatste woorden waren echter liefelijk uitgesproken in plaats van vijandig als uitdrukking dat ze wel tegen een stootje kon. Ze was niet bepaald voorzichtigheid.
'Maar misschien moet ik dan toch maar daar eens werk van maken.' May ging verzitten, legde haar spullen weg en hield de jonge dame de sigaret voor die ze daarnet had opgestoken. 'Duidelijk zijn we er allebei aan toe.' Eigelijk duide ze op de sigaret, maar ook op de zolder. 'Wat is je naam, Sneeuwwitje?'

"Heh, wat jammer nou. En er is zeker ook geen enkele manier om je van gedachten te laten veranderen?" Maria tuitte haar lippen en keek het meisje schattend aan. Het zou opgevat kunnen worden als een serieuze vraag, maar haar dekmantel viel toen haar mondhoeken omkrulden en het tuitmondje zijn geloofwaardigheid verloor. Om niet op een hersenloos trutje met een duckface te lijken streek Maria haar gezicht weer glad. Ze bleef echter met twinkelende pretoogjes naar het meisje voor haar kijken, die haar spullen aan de kant schoof als ware het erop te lijken dat ze 'haar' kamer aan het opruimen was. Maria leunde met haar elleboog tegen de rugleuning van de bank en legde haar hoofd in haar hand. Ze had het zeker wel naar haar zin. Die meid had pit.
Ze was dan ook niet eens verrast toen ze haar een sigaret aanbood. Meestal was de sfeer niet zo gemoedelijk bij een eerste ontmoeting, zeker niet bij blanken. Maar het meisje voor haar leek daarop een uitzondering. "Thanks," mompelde Maria, terwijl ze de sigaret tussen haar lippen nam. Ze nam de tijd om de rook rustig uit te blazen voor ze antwoordde op de vraag die haar gesteld werd. "Ik sta bekend als de bewaakster van zolders, de koningin der kelders, de meesteres van de nacht en nog wat minder indrukwekkende dingen, maar jij mag me Maria noemen." Ze nam nog een trekje voor ze de sigaret aan zijn eigenaar teruggaf. "What about you, Goldilocks?" Ze wiebelde even mysterieus met haar wenkbrauwen voor ze zich terug liet vallen tegen de leuning.

Echter mocht Isemay dit meisje wel aangezien ze geen dramaqueen was of niet het saaie en vooral standaard gesprekje af ging. Ze keek zonder schaamte naar het lichaam van Maria. Ja, dit meisje was mooi én ze had leuke kleding aan. Even verlegde ze een voet onder zich zodat deze niet ging slapen en nam dezelfde houding als zij aan; Haar elleboog en hand ondersteunde haar hoofd waardoor ze het meisje aan kon kijken.
En dan ging ze uit het niets lachen om de woorden en gedachten van haar. 'Stiekem voel ik me meer een "zwarte".' May kon inderdaad onvriendelijk doen, maar veel zou ze daar niet mee bereiken. Weer grinnikte ze om de woorden van blijkbaar Maria. 'I'm princess Isemay, but you can call me simply May. If you want to.' Met een grijns nam ze de sigaret meer aan en nam een trekje die ze weer door haar neusgaten eruit liet komen terwijl ze weer de sigaret naar Maria toverde. Het uiteinde had een soort van zoete smaak als je het haar vroeg. 'Je mag de peuk houden. Ik heb er genoeg op voor vandaag. Beschouw het als een nederig cadeau van de prinses van de Zolder.'

Maria schuifelde ongemakkelijk heen en weer toen ze de blik van het meisje over haar heen voelde gaan. Hoewel ze wist dat ze niet dik was, ze had immers ondergewicht, was ze nog steeds niet tevreden met haar lichaam. Het was een van die eigenschappen die ze liever verborgen wilde houden. Gewoonlijk trok ze zich er ook niet al te veel van aan, maar wanneer iemand er met een kritische blik naar keek, zoals nu, vond ze het knap lastig om niet te proberen aan haar eisen te voldoen. Want ze wist ondertussen wel dat die eisen, was ze eenmaal bezig, nooit zouden ophouden. Denken om je figuur was één ding, jezelf letterlijk uithongeren een tweede, en Maria wilde nog lang niet dood. Al helemaal niet om een stom denkbeeld waar ze niet aan kon voldoen.
Ze was blij toen het meisje haar blik weer op haar gezicht richtte, en moest een glimlach verbergen toen ze precies dezelfde houding aannam. De meeste mensen deden het onbewust, maar gedrag spiegelen was een van de puurste verleidingstechnieken die er bestonden. Blijkbaar had ze wél aan haar eisen voldaan.
Het meisje stelde zich voor als Isemay. Of eigenlijk als meer dan dat. Maria wist niet of ze het leuk vond dat May ook nog eens haar woorden imiteerde, maar besloot het niet te zwaar te nemen. Als ze gewoon het spelletje mee wilde spelen was dat toch alleen maar leuk? "Ah, dus ik heb te maken met een echte prinses? Ik voel me vereerd." Ze maakte een lichte buiging, voor zover dat ging in deze houding, en nam toen de sigaret weer aan. Haar ogen bleven nieuwsgierig op Isemay gericht terwijl ze de rook inhaleerde. "Reader?" gokte ze. De opmerking die ze gemaakt had over hoe ze zich een zwarte voelde was gewoon te toevallig.

May knikte lichtjes instemmend met de comclusie van Maria. Echter was haar glimlach verdwenen bij de zorgwekkende gedachten van haar. 'En Maria, ik keek naar je, zo, omdat ik je echt knap vind. Omdat ik daar best jaloers op ben. Niet kritisch, maar bewonderend.' En nu kom je helemaal als een lesbische slet over, May. Whatever... Toch bleef ze zitten in die houding omdat May haar duidelijk graag mocht. Afstandelijk zijn is ook geen punt voor vriendschap. 'Ik zit te twijfelen over wat joj bent. Help je me dus even?' Echter glimlachte ze. 'Mover of Transformer?'

Fuck, dacht Maria toen May inging op haar gedachten. Dat heeft ze natuurlijk ook allemaal gehoord. Beschaamd, en misschien ook wel een beetje boos, leunde ze naar voren. Haar ellebogen rustten op haar knieën terwijl ze met één hand haar kin ondersteunde en met de andere de sigaret tussen twee vingers hield. Die gedachten waren helemaal niet voor iemand anders bestemd. Vocht verzamelde zich aan de onderkant van haar ogen. Dankbaar dat haar gezicht nog maar voor een klein deel zichtbaar was voor Isemay, sloot ze haar ogen. Om de tranen buiten te sluiten, inderdaad. May's woorden waren lovend, maar Maria kon niet met het compliment omgaan. Niet over dit onderwerp. Te veel mensen hadden zich er al mee bemoeid.
Gelukkig ging Isemay over op een ander onderwerp. Dankbaar snoof Maria in door haar neus, maar vervloekte zichzelf het volgende moment toen het snotterige geluid door de zolder weerklonk. Ach, ze kon het altijd nog afdoen als een allergie of verkoudheid. Tenzij degene naast je je gedachten kan lezen, stommie. Oké, dus liegen had geen zin. "Sorry hoor," lachte ze halfhartig, terwijl ze haar vingers voorzichtig onder haar ogen door haalde om de gelekte druppels te verwijderen zonder haar make-up te ruïneren. Met een verontschuldigende glimlach draaide ze zich om naar Isemay, en herstelde zich snel. "Jij bent goed ingelicht. Heb je het ook allemaal zelf opgezocht, of was jij zo gelukkig dat je over je kracht bent ingelicht?" Ze doelde erop dat May de krachten blijkbaar ook bij naam kende, maar realiseerde zich ook dat ze nog niet had gezegd dat zij een Transformer was. Misschien maar beter zo, mysterieus blijven had zijn voordelen.

Meteen kwam er een groot schuldgevoel opzetten die zeker niet misplaatst was. May merkte op dat ze echt voorzichtiger moet zijn. Brian had het ook niet graag gedaan als ze... Just forget about him.
Nerveus ging Isemay beter zitten en keek haar excuserend aan. Voorzichtig sloeg ze haar armen om Maria en knuffelde haar. 'Soms floep ik er echt vanaales uit. Sorry.' Ze was dus een Transformer. Meteen prikkelde noeuwe nieuwsgierigheid haar, maar dat nam het schuldgevoel niet weg. Na een zachte knuffel haalde ze ook haar duim onder een oog en glimlachte zwakjes. Het was erg om toe te kijken hoe een laag zelfbeeld sommige mesnen hadden en hoe hard ze hun eigen leven verpeste. Je stond aan de zijloijn en keek toe, maakte het deels zelf mee of hoorde het toch, maar ingrijpen was onmogelijk. Wat je ook deed, het was nooit goed genoeg waardoor ze je wegduwde.
'After all I'm a Reader and not afraid.' Als zij in raadsels wou praten dan kon ze er terug verwachten.

Blijkbaar was May niet de enige die het moeilijk had. Het meisje had haar armen om haar heen geslagen en drukte haar dicht tegen zich aan, terwijl ze zachtjes excuses in haar oor mompelde. Dit liet Maria niet koud. Ook zij had haar armen om May's rug gehaakt. Ze sloot haar ogen even, genietend van dit moment van liefde. Ze zag het liever niet als troost, simpelweg omdat ze niet getroost wilde worden om iets wat ze dacht. Maar ondanks waar Isemay zich voor verontschuldigde, nam Maria het haar niet kwalijk. Het was wie ze was, daar moest ze zich niet voor schamen. Het zou haar juist moeten laten schitteren van trots, omdat ze iets extra's had dat anderen moesten missen. Maria was enkel iemand die ermee om moest leren gaan, net als haar familie zich had moeten aanpassen aan wat zij was. Daar hoorde geen schaamte bij, geen verdriet. Maar deze gedachten lagen op dit moment te gevoelig om hardop te spreken, dus hield ze stilletjes haar mond, genietend van het moment tot ze elkaar loslieten. Dus ze knuffelde met een vreemde, so what? Het voelde goed, en dat was genoeg reden.
Toen ze elkaar weer losgelaten hadden zag Maria er beter uit, stralender. Ze dacht niet of ze hetzelfde van Isemay kon zeggen, en begreep ook niet helemaal wat ze zei, maar ze wilde zo snel mogelijk op een ander onderwerp overstappen. Het was al erg genoeg dat May al zo snel haar zwakke plek had gevonden. Die zou ze in de toekomst beter moeten bewaken. "Ik ben een Transformer," zei ze toch maar, er niet van bewust dat Isemay dat allang had vernomen. "en ik kan veranderen in een zwarte panter. Naar mijn mening de meest edele dieren die er op deze aarde rondlopen. Krachtig, snel, goed in de groep maar ook alleen, en geweldig zicht in het donker. Vandaar ook dat mensen mij de koningin van de nacht noemen," legde ze uit. Met twinkelende oogjes voegde ze er zachtjes aan toe: "Prinsesje." Weer vervulde het haar met een warm gevoel om er zo open over te spreken, bij mensen die je er niet om veroordeelden. Maria zocht naar een asbak, maar toen ze er geen kon vinden, drukte ze haar sigaret uit tegen het massieve hout van de koffietafel.

Niet enkel Maria had een soort van liefde uit de knufel kunnen putten, maar ook Isemay. Wie weet kon dit het begin zijn van een vriendschap. Met aandacht luisterde May naar haar woorden en probeerde de gedachten te negeren. Ergens leek het alsof ze veel lovende woorden voor zichzelf had, maar May kon ermee leven. Maria was zeker geen egotipripper was. 'Een panter? Erg vet.'

"Yup." Maria trok haar knieën op en ging in kleermakerszit zitten. Nog steeds was ze erg nieuwsgierig naar waarom mensen zoals zij bestonden. Of het genetisch bepaald was of niet, want dat had ze niet duidelijk in de boeken kunnen vinden. Ze kon het natuurlijk ook niet navragen bij haar biologische ouders. Ze kende hun namen wel, maar sinds ze haar hadden achtergelaten leken ze volgens de registers wel van de aardbodem verdwenen te zijn. Een grote zoektocht zag Maria ook niet echt zitten. Ze was bij met wie ze was, met waar ze was opgegroeid, en ze hoefde haar ouders niet te vinden alleen om die vraag beantwoord te krijgen.
Speels duwde Maria tegen May's schouder. "Je hebt nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag, May-may. Dacht je eronderuit te komen?" Met haar lippen op elkaar keek ze haar grijnzend aan. "Hoe weet jij dit allemaal?"

Isemay wist echter wel de antwoorden op de soort van vragen in Maria haar hoofd. Net zoals ze er een antwoord op had kunnen geven bij Brian, maar die was niet erg in de smaak gevallen.
'Ik ben een Reader, Maria. Dat zegt genoeg. Deels weet ik veel van mijn moeder die hetzelfde was als ik. Eén van jou ouders was dus een Transformer. Wel bepaald een panter net zoals mijn moeder een Reader was en dezelfde haarkleur had als ik. Alles is genetisch bepaald.' Even nam May een klein slokje van de alcohol, bepaald wijn, die ze bij had. 'Het is ook handig als je mensen met hetzelfde lot tegen het lijf loopt en daar vrienden mee wordt. Zij hebben me verteld dat dus één van mijn ouders ook een freakshow was zoals ik. Mijn moeder lichtte me voor haar dood in over mijn gaven, maar ik was te jong om daar diepe vragen over te stellen.' Even krulde haar lippen op. 'Hoe weet jij het?'

Even schopte ze zichzelf denkbeeldig toen ze zich realiseerde dat Isemay's eerdere woorden al een antwoord op haar vraag waren geweest, en ze dat niet had begrepen. Dat ze het opnieuw vroeg liet haar dom lijken, en daar hield ze niet van. Aan de andere kant, wat had ze te verliezen? Nu kreeg ze tenminste een wat uitgebreidere uitleg.
Toen May bevestigde dat het erfelijk was, knikte Maria licht met haar hoofd. Haar vermoedens bleken toch te kloppen. De vraag over wie van haar ouders dan de gave had gehad schoot door haar hoofd, maar verdween net zo snel weer. Het kon haar niet schelen. Die mensen waren uit haar leven, en het beviel prima zonder ze. Maria's ogen volgden het glas met rode vloeistof dat Isemay naar haar lippen bracht, en ze vroeg zich af of het wijn was of een of ander fruitsapje. Ze leunde wat dichterbij om het te kunnen ruiken, en toen de zoete, bedwelmende geur haar neus binnenkwam sloot ze kort haar ogen, waarna ze weer achteruit leunde en haar blik terug op Isemay vestigde. Ze ging er niet om vragen. De sigaret die ze van haar had afgenomen was tot daaraan toe, maar wijn ging zelfs Maria's dievenpet te boven. Zeker toen May haar vertelde dat haar moeder was overleden, slikte ze al haar slinkse opmerkingen in. Het was nogal ruw om zo'n gebeurtenis zomaar in het gezicht van een vreemde gooien, vond Maria. Of misschien was ruw niet het juiste woord, was het eerder.. oneerbiedig? De dood van die vrouw moest toch veel voor Isemay betekenen, maar dat ze het zo nonchalant tussendoor zei verbaasde Maria. Ze wist dan ook even niets te zeggen en wendde haar ogen af. De volgende woorden die Isemay uitsprak klonken echter nog steeds zo opgewekt, en toen Maria opkeek zag ze dat May glimlachte. Dit voelde raar. Het gebeurde niet vaak dat zij iets zwaarder opnam dan de ander. Ze paste zich dan ook maar aan aan Isemay, en friemelde aan haar oorlelletje terwijl ze antwoordde. "Ik merkte het pas toen ik voor de eerste keer veranderde. Midden in de stad, kan je het je voorstellen?" Ze lachte, en weer gingen haar ogen naar het glas wijn dat Isemay nog vasthield. "Gelukkig was het avond en was ik alleen, al kan het haast niet dat niemand het heeft gezien. Maar het voelde goed, erg goed. Alsof ik eindelijk wist wie ik was. Ik was nieuwsgierig genoeg om uit te zoeken of er meer mensen waren, en na ook een hoop crap en fantasie-verhaaltjes doorgestreept te hebben, kwam ik langzaam meer te weten." Nobody told me, voegde ze er in gedachten aan toe. Of dat trots of jaloers bedoeld was, wist ze zelf ook niet helemaal, maar hardop zei ze het niet. Ze mocht dan een flapuit zijn, maar indirect een dode vrouw beledigen deed zelfs zij niet.

Alweer sloeg haar gehele stemming om en keek Maria aan. Ze was niet haar moeder aan het belediging of wat dan ook... Het woord freakshow was er meteen uitgerold aangezien ze helemaal zich niet meer lekker voelde bij haar gaven. Ze wist wel dat ze het dit meisje niet kwalijk kon nemen, maar opeens was de zin naar een verder gesprek over. Natuurlijk was ze ook nog eens trots. May zette haar glas naar op de oude salontafel en trok haar vest bij aan. 'Transformeren naar een dier lijkt me al eng genoeg. Deze gave is voor mij eerder een soort van ziekte in plaats van een cadeau.' May stond op en nam haar tas en spullen weer beet. 'Ik ga weer eens.' Al maar een geluk dat ze een meesteres in liegen was. 'Het spijt me, maar ik ben nog moe en daarbij heb ik beloofd om nog een vriend van me op te zoeken. Veel plezier nog met de zolder.' May liep naar de trap, maar draaide zich even om. 'Blijkbaar heb je mij serieus mis begrepen aangezien ik niet mijn moeder heb beledigd. Toch niet in mijn ogen. Als ik dat dan heb gedaan; ze zal het toch niet horen. Ze is weg, Maria.' Aan haar gezicht was duidelijk te zien dat ze opeens te veel emoties binnen kreeg. 'Misschien tot straks en drink de wijn maar leeg. Ik heb jammer genoeg niet zoveel voor je over gehouden.' Zonder verder wat nog te zeggen liep ze de trap af. Al duidelijk had ze in ogen naar wie ze nu zou gaan.

"Oh, eng is het niet hoor, alleen een beetje pijnlijk, maar dat.. eh.." Maria's zin brokkelde af toen ze zag dat Isemay opstond. Natuurlijk had ze gezien dat ze haar vest aantrok, maar ze dacht dat het simpelweg was omdat ze het koud had. De zolder mocht dan mooi zijn, het was er wel tochtig.
Ze maakten echter aanstalten om weg te gaan, en duidelijk niet om de kou. Ja hoor, dat is de tweede die ik wegjaag. Dit keer niet met m'n grote mond, maar met m'n gedachten. Want inderdaad, na het excuus dat ze gaf kwamen er beschuldigende woorden uit Isemay's mond. Woorden die volgens Maria totaal misplaatst waren. Het was maar een indruk die ze had gekregen. Nu ze zag dat Isemay deze keer wél emotioneel werd toen ze over haar moeder sprak, bewees dat die indruk fout was geweest. Als iemand die haar hele leven al naar de gedachten van anderen kon luisteren, moest May toch beter weten? Misschien had ze nooit de verschillen geleerd tussen indrukken en reacties.
Hoe dan ook, wat Maria nu dacht zou Isemay niet van gedachten laten veranderen. Even twijfelde Maria of ze haar trots opzij moest zetten om dit recht te zetten, en besloot dit inderdaad te doen. "Isemay, zo bedoelde ik het niet," zei Maria stellig, maar het was te laat. De deur kraakte toen hij achter haar dicht viel. Maria vloekte zachtjes, liet haar adem ontsnappen en viel toen achteruit terug op de bank. Fucking white people.
Haar ogen vielen op het glas wijn. Isemay's woorden galmden nog na in haar hoofd. Het zou enorm denigrerend zijn om het nu alsnog op te drinken, maar ach, wat kon haar dat ook schelen? Ze bracht het glas naar haar lippen en liet de bloedrode vloeistof naar binnen glijden, waar het een volle en warme smaak achterliet. Ook proefde ze iets onbekends dat zo ook aan de sigaret had opgemerkt, en aan die geur en smaak hing ze het naamkaartje van Isemay. Met een klap kwam het lege glas op tafel terecht, en Maria stond op. Ze was het zat om de hele tijd alleen gelaten te worden, dit keer nam zij het initiatief. Ze ging op jacht.

/Gone