De bloemenweide

Isemay snakte naar frisse lucht en rust. Deze betoverende plek gunde die twee dingen aan overvloed. Een pakje sigaretten werd uit de zak van haar gebleekte shortje gehaald waarna ze deze opstak. Het weer was triestig, maar voor haar perfect. Haar hoofd hief ze even op, op zoek naar de zon, maar deze speelde verstoppertje achter de wolken. Even nam ze een flinke trek van haar sigaret waarna ze de bloemen bestudeerde en zich liet neervallen bij een oude eik. Dat ze vuil zou worden kon haar niets schelen. Al rokend sloot ze haar ogen en luisterde hoe de vogels floten.

Cadan verveelde zich nog altijd dood, waar was iedereen? Was hij hier de enige, of hoe zat dat? Bloemen hadden hem nooit echt geïnteresseerd, maar op dagen zoals deze, met wolken die verdacht werden voor moord op de zon, waren ze een welkome afwisseling van de grauwe kleuren. De geur had iets soezerig, maar blijkbaar werden insecten daar daadwerkelijk door aangetrokken. Hij vroeg zich af hoe dat nu precies zat, werden die bijen dan niet verward door de overdaad aan bloemen?

Bij het horen van gedachten en dan niet haar gedachten. Haar ogen zochten naar een gedaante. Niet veel later ontmoette ze een jongen die er Engels uitzag. Toch iemand uit Groot - Brittannië. 'Hey daar!' riep ze even. Daarna nam ze een trekje van haar sigaret. In de buitenlucht leek deze veel smakelijker dan binnen. Het viel op dat dit ook haar eerste sigaret van vandaag was. Normaal rook ze een heel pakje per dag. 'Als je wilt, hier is nog wel een plekje vrij.'

Cadan was in de stemming bij om het even wie te gaan staan, dus echt maakte het hem niet uit. Hij ging naar het meisje toe, keek haar aan, en zei toen simpel;'Hoi.' Wat moest hij anders? Er gewoon gaan staan? Dat klonk zelfs zo al belachelijk. Cadan maakte zich niet graag belachelijk, en het was vrij waarschijnlijk dat hij alles zo zou willen doen, zodat ze niet achteraf met hem gingen lachen. Hij haatte het als mensen met hem -en daarmee wordt uitlachen bedoeld- lachten, achter zijn rug.

Isemay glimlachte naar hem. Geruststellend op een bepaalde manier. 'Ik heet Isemay.' Zachtjes klopte ze op het gras langs zich. 'Wil je niet gaan zitten?' Natuurlijk was de gedachten haar niet ontglipt over dat hij het staan maar dom vond. Niet dat ze hem achter zijn rug zou uitlachen daarom. Daarvoor zou hij wel iets heel dom moeten uit halen. Haar sigaret deed ze uit in het gras. Daarna stak ze er nog eentje op. 'Ik hoop dat je het niet erg vindt.

Cadan ging naast Isemay zitten, en noemde zijn naam, zonder omwegen. 'Cadan.' Op het volgende schudde hij zijn hoofd. Als Isemay nu wou roken, moest ze dat vooral doen. 'Nee, hoor,'Antwoordde hij, op het laatste. Het maakte hem eerlijk gezegd geen klop uit wat Isemay nu precies deed als dat kind tot voor kort alleen was. Waarom zou dat hem moeten schelen? Op die reden was hij nog altijd uit.

Even fronste ze om zijn gedachten. Oké, zij deed nu ook enkel maar aardig omdat niemand de bitch mocht. Jongens waren echt allemaal hetzelfde; klootzakken. Isemay hield zich voor de rest stil en stak haar sigaret op. Dus een conversatie zat er ook niet in? Ze had hem beter niet op kunnen wijzen dat daadwerkelijk hier nog plaats was voor een ego. Deze sigaret werd minder rustig op gerookt, maar eerder met wat trekjes. 'Aparte naam.' Dat was het enigste wat ze verder nog te zeggen had.

Cadan haalde zijn schouders op. 'Dat is Isemay ook,'Antwoordde Cadan. Aparte naam? Oké, goed om te weten. Hij had zo ongeveer wel door dat hij niemand anders kende die zo heette. Kon ook toeval zijn, natuurlijk. Wist hij veel. Hij had nooit gedacht aan de "vreemdheid" van een naam. Iemand heette zo, punt. Daarbij hoefde je toch niet verder na te denken? Misschien was hij gewoon simpel, zijn favoriete manier, maar nadenken bij...namen... Dat ging hem te ver.

Isemay rolde duidelijk haar ogen bij zijn gedachten. De motherfucker heeft niet door dat ik hier enkel aardig probeer te doen. 'Als jij dat zegt.' Ze nam een trek van haar sigaret en toverde haar schetsboek tevoorschijn uit een tas die ze had meegezeuld. Met de sigaret in haar mond deed ze haar schoenen uit, nam nog een paar trekjes en maakte hem helemaal uit. Haar handen bladerde daarna door al de betekende pagina's om nog een vrij blad te vinden. Hier begon ze zonder verder nog wat te zeggen in te tekenen. Als hij niet in was voor een gesprek kon hij evengoed weg gaan. Zij zou blijven.

Cadan kende niets van tekenen, kon het niet, en zou het ook niet proberen. 'Ik zie je nog wel,'Zei Cadan, terwijl hij al half weg was. Hij hoefde niet te kijken bij geteken, het interesseerde hem niet, en dat was hij niet echt van plan te veranderen. Sommige tekeningen waren echt heel mooi, heel realistisch, maar het was niets voor hem.
#Weg.

'Zal wel,' zei ze ongeïnteresseerd terug en focuste zich eerder op de lijnen die ze moest tekenen. Dit was het enigste waar ze goed in was. In de tijd die verstreek kreeg ze eindelijk een duidelijk zicht op haar tekening. Deze werd helemaal naar haar wens getekend en gommen leek nauwelijks nodig te zijn. Misschien kon ze wel eens een doek naar hier sleuren en beginnen te schilderen. Deze bloemenweide was prachtig qua kleur.

Willekeurig was Mason nadat hij zijn was had opgehangen om te drogen het washok uit gelopen richting de tuin. Zijn oog was gelijk gevallen op een kleurige weide vol bloemen. Hij had besloten dat hij naar het eerste wat hem ook maar iets aantrok zou lopen, dus bij deze had hij zijn bestemming gekozen.

In de bloemenweide aangekomen zag hij een bekend gezicht, het meisje dat zich stil had gehouden in de keuken en hij nog steeds de naam niet wist. Ze leek druk bezig te zijn met een tekening, en een sigaret. Hij hield totaal niet van de rook die van sigaretten afkwam en was dan ook blij dat ze buiten waren, dat scheelde een hoop. Hij liep haar kant op en begroette haar zodra hij dichtbij haar stond. "Hoi"

Isemay haar gedachten hadden helemaal bij de tekening geweest waardoor ze dan ook opschrok bij het horen van geluid. Met kleine oogjes tuurde ze omhoog waarbij een jongen met zwart haar voor haar stond. Zijn gezicht was knap en zeker de moeite waard om eens op papier te zetten. 'Hallo. Jij bent die jongen uit de keuken, niet? De mover?' Haar sigaret ging uit tegen het gras aan. Even tekende ze nog een paar lijnen, maar besloot dat het genoeg geweest was voor vandaag. Daardoor sloot ze haar schetsboek weer en keek naar hem op.

Ik ga snel even eten!

Mason knikte als teken dat hij 'die jongen, de mover' was. 'Zeg maar Mason.' Stelde hij zichzelf voor terwijl hij zich naast haar op het gras liet zakken. 'Je mag best verder gaan met tekenen, stoor je niet aan mij.' zei hij toen ze haar schetsboek dichtklapte, benieuwd naar haar tekeningen. In de keuken had hij haar al in zich opgenomen, maar nu besefte hij pas weer dat ze echt een hele knappe vrouw was. Hij bracht zijn ogen van haar af richting de bloemenweide om de kleuren in zich op te nemen, wit, roze, oranje, geel, blauw, paar echt alle kleuren bloemen kwamen er voor wat een prachtig geheel vormden.

Isemay glimlachte zelfingenomen bij zijn gedachten over haar. 'Noem mij dan maar Isemay of May. Zoals jij het wilt.' Even keek ze naar zijn zijaanzicht doordat hij naar de bloemenweidde keek. 'Mijn tekening is bijna af aangezien ik maar dit deel teken.' Ze wees naar een wildgroei van verschillende bloemen, maar de kleuren stemde op elkaar af. Toch deed ze nog even het boek open om nog wat lijntjes bij te tekenen. 'Het is prachtig hier, hé?'

Mason sloeg haar naam automatisch op in zijn geheugen. Hij draaide zijn hoofd haar richting op toen hij haar hoorde zeggen dat ze 'ik maar dit deel teken.' en volgde daarbij haar vinger die naar een wildgroei van verschillende bloemen wees. Hij keek hoe ze haar schetsboek weer opende. 'Het is prachtig hier, hé?' Als antwoord knikte hij 'ja, ja dat klopt.' zei hij vervolgens na een stilte. Zijn blik ging nog even over het landschap om vervolgens weer bij de tekende Isemay te eindigen. Zijn blik ging naar haar schetsboek om de tekening te bekijken, de vormen klopte perfect en de tekening was ook zeker zeer realistisch. 'Tekentalent heb je zeker.' glimlachte hij hoewel hij er ergens toch jaloers op was dat hij geen landschappen kon tekenen tenzij ze iets unieks hadden waardoor het niet overeen kwam met een plaats waar hij wel eens geweest zou kunnen zijn.

Even lachte ze bij zijn prijzende woorden. 'Vast en zeker ook het enigste waar ik goed in ben. Bedankt trouwens. Wat doe jij dan?' Iedereen leek hier zijn of haar "ding' te hebben. Zo tekende de ene, de andere kon Beethoven perfect op de piano en de andere ging Jimi Hendrix achterna. Hopelijk dan niet op het vlak van drugs. Na een bloem wat gedetailleerder te maken, legde ze even het potlood neer en streek door haar krullen. Ze was dankbaar dat haar haren weer niet hun slechtste dag meemaakte. 'Je tekent dus ook? Ik weet niet of je wel zo jaloers moet zijn op mij. Ik teken niet echt bepaald goed cartoons. Ik ben een reader, ja.' Verontschuldigend glimlachte ze even zijn richting in en keek toen terug naar haar bloemen om verder te tekenen.

Haar vraag was blijkbaar al beantwoord door zijn gedachte waardoor hem te binnen schoot dat er hier natuurlijk readers rondliepen. Hij glimlachte even 'Ja ik teken ook, het is gewoon lastig dat wanneer ik te veel nadenk over een ruimte of landschap en daarbij alle details opneem ik daar verschijn, dan kan ik niet eens een landschap tekenen zonder er heen te gaan.' sprak hij zijn gedachte uitgebreider uit. Eigenlijk wist hij ergens wel dat ze dat dus min of meer al wist, maar hij vond het raar om het niet te zeggen en dat ze het toch wist. Hij keek hoe ze verder ging met de bloemen tekenen en liet zichzelf vervolgens op het gras liggen om de wolken te bekijken die zo af en toe de zon door lieten en hier en daar plaats maakte voor een stukje blauw.

Voor een moment dacht Isemay na over zijn woorden en tekende ondertussen verder. 'Waarnemend tekenen is nooit gemakkelijk, maar ik hou wel van uitdagingen.' Glimlachend keek ze zijn kant op, maar betwijfelde of hij wel zag hoe die gedachte haar amuseerde. 'Doe je ook nog wat anders of enkel tekenen?' Werkelijk wist ze niet wat ze moest vragen of dat hij liever praatte of niet. 'Enne, ik wil wil ook wel eens wat van jou werk zien.' Haar bladzijde was opgeslagen, zij was op haar buik gaan liggen en begon van een schets van zijn hoofd.

'Eigenlijk teken ik alleen, saai hé?' antwoorden hij haar vraagHij grinnikte even om haar tweede opmerking. 'Dat kan, ik heb zo ongeveer alles meegenomen.' zijn moeder had hem voor gek verklaard dat hij liever zijn tekeningen mee had genomen dan dat hij fotoalbums had meegenomen, niet begrijpend dat de meeste gezichten die hij kenden in tekeningen waren meegenomen. 'En jij?' vroeg hij om het gesprek een beetje op gang te houden, maar ook omdat hij geïnteresseerd was in haar en in wat ze deed. 'Doe jij nog iets anders?' hij draaide zijn hoofd even haar kant op waardoor hij zag dat ze op haar buik was gaan liggen en aan een nieuwe tekening was begonnen.

Een glimlach kwam op haar lippen bij het geluid van zijn gegrinnik. 'Kan ik best inkomen. Mijn vader weet niet dat ik hier ben. Afscheid hebben we niet echt genomen. Het was meer dat ik van hem ben weggegaan. Het klinkt alsof je moeder lief is, weetje. Bezorgd.' Ze ging verder met haar tekening. 'Eigenlijk teken ik alleen, saai hé?' antwoordde ze dan weer op zijn vraag. Expres waren zijn woorden herkozen. 'Je bent nogal een uitdaging voor te tekenen.' Isemay wou Mason op papier vast leggen, maar hem er laten uitspringen.

Toen Isemay een reactie op Mason's gedachten gaf merkte hij dat hij moest nadenken waar ze op doelde, maar toch verscheen er een glimlach op zijn gezicht vanwege het feit dat hij er over na moest denken. Hij lachte toen hij hoorde hoe ze zijn woorden herhaalden. Hij beschouwden het als een compliment dat ze hem aan het tekenen was en bewoog zijn hoofd weer op zij om het tekenvel weer te bekijken waarop hij het begin van een gezicht vond, zijn gezicht. Hij besloot nu pas in te gaan op wat ze eerder had gezegd. 'Mijn moeder moet het mijn vader nog meedelen, hij zit ergens in het buitenland voor zaken en mijn moeders hadden het besloten dat het beter was als ik hier heen zou gaan, maar mijn moeder is inderdaad een schat.' zei hij. Mason zei altijd automatisch moeders, zonder er over na te denken dat dat niet heel logisch klonk in andere oren. Net als dat hij voor zichzelf altijd wist over welke moeder hij het had en andere dat daarna vaak moesten vragen, hoewel dat amper gebeurden waardoor hij ook daar niet over nadacht.

Het deed haar goed om hem zien te lachen, om nog eens iemand aan het lachen te maken. Cadan had ze weggejaagd dus met Mason wou ze niet hetzelfde doen. Even keek Isemay hem met een kleine glimlach aan om verder te werken aan haar tekening. Terwijl hij praatte richtte ze zich vooral op zijn ogen, weer op het blad en zijn ogen. Ook luisterde ze. 'Mijn moeder is dood. Sinds toen is mijn vader een grote klootzak geworden. Hij is te druk met zijn werk en vrouwen. Zelfs als hij me doodt zou aantreffen thuis zou hij niet merken dat ik er lag. Zeg nu niet dat het je spijt. Ik kan ermee leven. Mijn vader moet niet weten dat ik hier ben als ik niet weet waar hij iedere avond uithangt.' Haar volle concentratie ging naar haar tekening.

Hij bleef naar de zijkant van haar gezicht kijken, gefascineerd hoe ze op ging in haar tekening en vanwege het lef wat ze had om hier heen te gaan zonder dat haar vader dat wist, helemaal alleen dat soort besluiten maken, dat leek hem zwaar. Niet alleen voor hem, maar voor iedereen. Ergens was het fout gegaan met het verdelen, zij miste haar moeder en hij had er twee. Hij was zich er bewust van dat ze alles kon horen, maar hij kon zijn gedachte nou eenmaal niet stil zetten. Hij lette meer op haar dan op haar tekening. Een pluk van haar haar viel langs haar gezicht waardoor haar ogen er, vanaf zijn aanzicht, achter verdwenen. Hopend dat ze het niet erg vond deed hij met zijn vinger de pluk haar weer terug achter haar oor.