De bloemenweide

Isemay was niet het meisje dat in verlegenheid kwam als er naar haar werd gekeken, maar zijn aanraking was wat nieuws. Daarbij was ze zo diep in gedachte verzonken dat ze een beetje opschrok. Alweer. 'Je jaagt me letterlijk de stuipen op het lijf, Mason!' plaagde ze op een beschuldigende toon. Weer ging haar aandacht naar de tekening waarbij ze zijn lippen aan het tekenen was. De neus en ogen stonden op het papier, de jukbeenderen, de vorm van zijn hoofd en het haar. Enkel niet allemaal erg afgewerkt. Als ze meer haar tijd nam zou het er beter uit zien. 'Twee moeders? Apart en heel wat nieuws. Ik kijk altijd op naar iemand die ervoor uitkomt dat hij/ zij homoseksueel is, de partner van zijn of haar leven vindt en er dan ook nog eens een kind mee opvoed. Je ziet het niet vaak, maar het bewijst dat die mensen ook achteraf enkel mensen zijn. Ik ben trouwens niet echt moedig, niet veel lef. Enkel ben ik niet op mijn mondje gevallen. Sorry dat ik zo in je hoofd "zit".' Met een glimlachje keek ze hem aan. May mocht Mason wel. Hij was lief, niet degene die kwam pronken of stoer doen. Hij mocht er zeker wel wezen.

'Sorry' zei hij schuld bewust met toch een glimlach op zijn gezicht. Hij glimlachte breed toen ze weer over zijn gedachte begon. 'Jep een biologische en eigenlijk een stiefmoeder, maar dan een die getrouwd is met mijn moeder. Voor mij is het normaal.' zei hij net als voor alle kinderen in het dorp waar hij is opgegroeid trouwens, dat is dan wel weer het voordeel van een klein dorp. Hij had er totaal nog niet over gedacht dat hij het hier zou moeten uitleggen of dat er iemand in zijn hersenpan kon kijken. 'Maakt niet uit, je kan er niet echt iets aan doen en daarnaast is het niet zo dat ik grootste geheimen heb die ik hier ga overdenken.' hij lachte even en wierp daarna een blik op haar tekening. Hij herkende zichzelf erin zelf nu hij nog niet afgewerkt was. Vervolgens keek hij weer naar May die hem nog steeds aankeek. 'Ik wou zeggen, je wilt niet weten hoe erg ik me nu af vraag wat je denkt, maar dat wist je al.' Het kwam er een beetje stommer uit dan hij had gehoopt, maar voor het idee vond hij het fijn als hij daadwerkelijk ook zei wat hij dacht en niet dat ze enkel op zijn gedachte reageerden.

'Er valt niks te sorry-en.' Even gaf ze hem een klein zetje met zijn elleboog. Voor de rest luisterde ze enkel naar zijn verhaal en knikte even. Sommige mensen konden zo moeilijk doen over andere die homoseksueel waren. Liefst had zij dat daar niet te veel doekjes om gewonden werden en was ze blij dat Mason de jeugd had gehad die hij dan verdiende. Toch op dat vlak.
Echter lachte ze geamuseerd bij die woorden en harder. Dit ook helemaal niet geforceerd. Jawel, ze had er duidelijk plezier in. Een beetje speels keek ze Mason aan. 'Droom maar lekker verder!' Weer keek ze naar de tekening en tekende nog een paar lijntjes verder. 'Mijn gedachte heb ik deels net verkondigd en wat ik over jou denk is geheim.' Samenzweerderig glimlachte ze.

Isemay keek op een speelse manier naar Mason 'Droom maar lekker verder!'. Hij grijnsde jongensachtig 'Dat doe ik zeker.' zei hij met een plagerige ondertoon. Ze had zich weer gericht op de tekening om vervolgens nog een paar woorden zeggen. 'Wat ben je eigenlijk gemeen.' zuchtte hij 'nu wil ik het alleen nog maar meer weten.' Hij wierp even een blik over de weide. Hij was blij dat May anders was dan dat hij in de keuken dacht, want hij mocht haar absoluut. Hij ging met zijn ogen even over haar gezicht en stopte daarna gericht op de tekening.

Isemay grinnikte zachtjes bij zijn "wanhopige" woorden. 'Ik weet het, schatje.' Verzuchtte ze, maar viel weer in haar lach. 'Hmm... Denk dan eens aan hoe je dacht dat ik was? Hiervoor?' Weer tekende ze verder. De ogen maakte het een beetje oncomfortabel, maar toch ging ze door. Weer liet ze hem de tekening zien. 'Je bent knap en dat is echt wel duidelijk. Ik vind het leuk dat je zo spontaan bent en niet een eikel.' Weer moest ze lachen. 'Meer klinkt als geslijm en dat willen we niet.'

'De eerst indruk telt niet' zei hij terwijl hij zich even betrapt voelde. May liet Mason de tekening zien. 'Je bent knap en dat is echt wel duidelijk. Ik vind het leuk dat je zo spontaan bent en niet een eikel.' Ze lachte even. 'Meer klinkt als geslijm en dat willen we niet.' Hij voelde dat zijn wangen iets roder begonnen te worden en hoopte intens dat ze het niet zag. Echter besefte hij toen dat ze het nu sowieso al zou weten aan de hand van zijn gedachten. 'Toch bedankt, denk ik.' zei hij niet wetend hoe hij er mee om moest gaan. Hij wierp een blik op de lucht waarvan de wolken inmiddels grijs waren in plaats van wit en de zon steeds minder tussendoor brak.
'Jij wou toch iets van mijn werk zien?' begon hij 'Als je wilt kan dat nu anders wel, het wordt namelijk steeds donkerder.'

Echter was het wel duidelijk dat Mason haar in geen tijd aan het lachen kreeg. Isemay vond het schattig hoe zijn wangen wat rood aanliepen of toch zijn gedachten. 'Denken is een optie als je bij mij bent, maar ook geen.' Weer plaagde ze hem een beetje. Dit op een zachtaardige manier. Ook keek even zij naar de lucht en had er haast niets van gemerkt. 'Als jij me recht trekt dan hebben we een deal.'

Mason stond op en hield zijn handen voor haar zodat hij haar omhoog kon trekken. 'Tot uw orders' zei hij lachend Isemay legde haar handen in die van hem en hij trok haar omhoog. 'Lets go' zei hij met een halve glimlach terwijl hij een blik naar het huis wierp.

-Gone-

'Thank you, Sir Mason.' Grijnsde ze breed terwijl ze nog snel haar schetsboek van de grond mee riste en samen met hem naar huis liep. 'Het wordt donkerder en ook best kouder.' Een short en dunne veste met shirtje dat ze aan had, was niet ideaal.

- Gone with Mason

Alex kwam aan in de bloemenweide, ze ging zitten tussen de bloemen en keek rustig rond. Het was niet heel warm, maar dat kon haar vrij weinig schelen. Ze kwam hier echt helemaal tot rust, iets wat haar een lange tijd niet meer was gelukt. Het is hier eigenlijk gewoon te stil... Waar zijn alle mensen?

Zonder het door te hebben was Alex in slaap gevallen. "Nu ben ik morgen zeker weten ziek." Ze trok haar jasje iets verder dicht en voelde al dat haar neus helemaal koud was. Wat niet gek was aangezien het ook al laat was. Ze stond op en liep snel naar het huis. Omdat het al donker was kon ze niet goed zien waar ze liep en struikelde ze zelfs over de kleinste steen.

/gone