De muziekkamer

Admin Aantal berichten : 474 Registratiedatum : 17-07-11

Deze kamer ligt op de gelijkvloers en is best erg groot. Eén van de grootste kamers in het hele landhuis. Deze is goed geluiddicht zodat je buiten de kamer nauwelijks wat hoort, tenzij je natuurlijk aan de deur gaat meeluisteren.
De kamer is enkel voorzien van een vleugel en een drumstel, ook mogen we natuurlijk niet de paar microfonen niet vergeten. Gitaren en andere muziekinstrumenten moeten zelf voorzien worden. Ook hier is er voorzien van een stereo waar je eventueel je computer of iPod op kunt aansluiten.

Max. aantal personen: 6

Aantal berichten : 125 Registratiedatum : 12-08-11

Met kalme passen, had zij nadat zij de ruimte welke zij zou gaan bewonen meer persoonlijk had gemaakt, haar tengere lichaam de trap laten afdalen. Kalm had zij door de ruimtes gezocht, tot ze uitgekomen was bij de kamer, welke zij als muziekkamer beschouwde, simpel door het feit dat zich hier een sierlijke vleugel en een drumstel deden bevinden, hierbij had zij een muziekinstallatie en verscheidene microfoons ontdekt, echter verder ontbrak hier voor de rest elk mogelijk instrument. Dit was echter niet wat zij als een probleem beschouwde, aangezien de enige instrumenten die zij kon bespelen een piano en gitaar waren. Ze was blij dat zij hier een vleugel ontdekt had, zodat ze als ze hier behoefte aan had op kon spelen, anders kon zij de behoefte naar spelen vervullen door haar gitaar te nemen en te spelen en hierbij zingen. Want bij muziekspel voegde zij al snel zang, zonder dat dit vaak werkelijk bewust ging. Met kalme passen liep ze door de ruimte, om uiteindelijk de vleugel te bereikten, waar zij voorzichtig achterschoof. Het instrument behandelde zij voorzichtig, niet enkel omdat het niet haar eigendom was, ook omdat ze een ieder instrument met respect behandelde. Kalm legde ze haar slanke vingers op enkele toetsen, waarna zij traag deze indrukte en langzaam met spelen begon. Altijd duurde het een moment voordat haar vingers soepel bewogen, voordat deze zich vertrouwd voelden met het instrument, maar was dit eenmaal zo dan leken haar slanke vingers te dansen. Heldere klanken vulde de ruimte en al snel voegde een evenals heldere stem zich hierbij. Rustig zong zij een willekeurige tekst bij de muziek, muziek die zij op het moment zelf bedacht en woorden die op het moment in haar hoofd deden opkomen. ‘Take chances, make mistakes. That's how you grow. Pain nourishes your courage. You have to fail in order to practice being brave.’

Gast

Cadan kon niet zeggen waardoor hij precies door de gang had gestruind, pure verveling waarschijnlijk. Er was hier echt niets te doen. Zijn aandacht werd getrokken door noten, in de verte. Uit de typische verschijnselen van verveling, waarbij je naar alles gaat wat ook maar een beetje interessant was, bleek dat hij naar de noten was geslenterd. Inmiddels zat er ook nog iemand te zingen. De stem die werd begeleidt -Of was het andersom?- door de noten kon hij niet thuisbrengen. Niet moeilijk, dacht hij, hij kende hier zo ongeveer niemand. Uiteindelijk ging hij in de deuropening staan, hoewel de stem en de noten het ene oor in en het andere oor uit gingen. Als hij dit lied opnieuw zou horen, zou het hem slechts bekend voorkomen. Een geheugen voor muziek had hij absoluut niet, in elk geval niet voor de muziek die hij hoorde.

Aantal berichten : 125 Registratiedatum : 12-08-11

Wel degelijk hoorde zij hoe een persoon de ruimte deed betreden, of eerder hoe deze in de deuropening bleef staan, echter liet zij haar blik niet van haar vingers wegdwalen, welke soepel over de toetsen bewogen. Wanneer men langer naar haar slanke vingers deed kijken, leken deze allen te samen een dans uit te voeren, ergens kon met een onbekende dans ontdekken in hoe haar vingers zich over de toetsen bewogen. De woorden welke haar lippen verlieten leken niet bij elkaar te horen, leken niet als een lied tot een geheel samen te smelten. Slechts leek ze regels te noemen, welke zij op de muziek, op zangerige toon haar lippen liet verlaten, echter degene die werkelijk naar haar deden luisteren hoorde dat elke zin, elk woord welke zij noemde over spijt gevoelens ging en fouten maken. Enige tijd deed verstrijken, terwijl zij speelde, zong, tot haar stem wegstierf en zij haar vingers traag hun dans lieten afbouwen, tot deze in stilstand op de toetsen gerust lagen. Kalm liet zij haar blik dwalen naar de jongeman welke zich in de deuropening deed bevinden, waarna zij een lichte glimlach toonde. ‘Hallo.’ Haar stem deed als altijd klinken, helder, zoet.

Gast

'Hoi,'Antwoordde Cadan de begroeting van het meisje. In tegenstelling tot zijn half-en-half afwezigheid bij de muziek prentte hij het meisje wel in. Hij hield er niet van als hij mensen vergat, die hem wél leken te kennen. Gênant moment. Cadan wist niet echt wat het volgende antwoord zou zijn, maar om de één of andere reden noemde hij zijn eigen naam alvast. 'Ik heet Cadan.' Hij hoopte dat hij er niet aan zou moeten toevoegen "En jij?", hij vond zichzelf dan altijd hopeloos belachelijk klinken, maar dat vond hij wel vaker. Hij drong niet graag aan, deed liever kortaf.

Aantal berichten : 125 Registratiedatum : 12-08-11

Licht kantelde zij haar hoofd, terwijl zij haar blik over de jongeman liet dwalen, om wanneer zij deze geheel in zich op te hebben genomen, haar blik weer naar het gezicht te laten dwalen. Een lichte twinkeling deed in haar ogen zichtbaar zijn, terwijl zij luisterde naar hoe hij haar met een enkel woord deed begroeten. Ze hoorde hoe hij zijn naam noemde, wat een lach om haar lippen liet komen, of eerder deed de lichte glimlach welke al om haar lippen geweest was, zich verbreden bij het horen van de jongeman zijn naam. ‘Walesche.’ Kalm sprak zij het enkele woord uit, echter deed zij dit niet als vraag uitspreken, slechts simpel leek zij zichzelf een bevestiging te geven van de afkomst van zijn naam. Een zachte lach deed haar lippen verlaten toen hij haar naar haar naam vroeg, zonder dat dit een werkelijk amusante vraag was. ‘Faith. Aangenaam.’ Kalm haalde zij haar vingers van de toetsen, echter bleef zij nog aan de vleugel zitten. Nog deed zij haar hoofd licht gekanteld hebben, terwijl ze de jongeman aankeek.

Gast

Cadan, een neem die duidelijk afkomstig was van Wales. Dan was het maar zo dat Faith dat meteen doorhad. Faith dus. Simpele naam, moest te onthouden zijn, tussen de andere namen. Die hij hopelijk nog wel zou ontmoeten, hij haatte het als hij niemand kende. 'In één keer raak,'Zei Cadan, over het Wales-gedoe. Tja, zijn afkomst was niet echt moeilijk te raden. Wat hem opviel, was dat Faith aan de vleugel bleef zitten. 'Hou je van pianospelen?'Veranderde hij van onderwerp. Het was iets dat hem opviel, en dan maakte hij zulke vragen in gedachten, die hij even later dan ook uitsprak.

Aantal berichten : 125 Registratiedatum : 12-08-11

Een zachte lach deed haar lippen verlaten, wanneer zij hoorde hoe hij haar deed vertellen dat zij met haar bewering meteen goed had gezeten, echter was dit niet iets wat haar verraste, aangezien zij niet ver van Wales had gewoond. De vraag die hij haar kort hierna deed stellen, lieten een glimlach om haar lippen verschijnen, waarna ze kalm met haar hoofd knikte. ‘Ik vind het heerlijk om piano te spelen, echter vind ik het ook fijn om op mijn gitaar te spelen. Ik houd van vele instrumenten, alleen piano en gitaar zijn de instrumenten die ik kan bespelen.’ Licht glimlachte ze. ‘En jij?’ Kalm bracht zij haar hoofd weer in een normale positie, echter liet zij haar blik geen moment afwijken van het gezicht van de jongeman.

Gast

Gitaar en piano, twee instrumenten die vrij vaak voorkwamen. 'Ik speel banjo,'Antwoordde Cadan. Hoewel, spelen? Hij kon enkele melodietjes spelen, en was geen muzikaal wonder. Hij was verre van een gevorderde, maar toch net iets beter dan een beginner. Veel uitleg, om iets simpels uit te leggen. Maar goed. De gitaar was ongeveer onverwacht gekomen, maar de piano was al vrij te verwachten, aangezien ze zonet piano had gespeeld. Oh god, wat was Cadan ook weer snugger bezig. Hij maakte geen opmerking over de zang, zou ook niet weten hoe.

Aantal berichten : 125 Registratiedatum : 12-08-11

Een lichte glimlach deed zich om haar perzikkleurige lippen vormen toen de woorden welke zijn lippen verlieten tot haar deden doordringen. ‘Een ieder instrument heeft zijn eigen, bijzondere klank. Zo ook de banjo.’ Helder klonk haar stem, terwijl zij kalm achter de sierlijke vleugel vandaan deed schuiven, waarna zij haarzelf met kalme passen naar de jongeman bracht. Voor hem deed ze tot stilstand komen. ‘Het spijt mij. Ik zou graag gaan.’ Licht glimlachte zij, terwijl zij hem voor een kort moment met haar helder groene ogen deed aankijken. ‘Tot een volgende keer.’ Haar stem klonk zacht, terwijl zij kalm langs hem heen schoof, waarna zij verdween.

-Gone-

Gast

'Doei?'Zei Cadan, net iets te laat. Ze was al weg. Ach, beter laat dan nooit. Het was onverwacht gekomen, dat ze ging, maar hij haalde zijn schouders op en ging op zoek naar iemand anders. Waar zaten die mensen? Je zou nog beginnen denken dat hij hier alleen rondliep. Maar goed, hij ging dus weg. En zocht iemand anders. Hoewel hij net zo goed zijn "kracht" zou kunnen gebruiken, had hij daar totaal geen zin in. Niets mis met lopen, dacht hij altijd.
#Weg

Onderwerp: Re: De muziekkamer ma aug 15, 2011 5:42 pm

Als Roxana achter de deur kijkt ziet ze een stukje van haarzelf. De muziekkamer. Dit gaat zeker haar lievelingskamer worden; dat weet ze wel zeker. Muziek is namelijk een groot deel dat uit haarzelf bestaat.
Dan vallen haar ogen op een mooie piano. Op een rustig tempo loopt ze er naartoe en laat ze haar spullen op de grond tegen de piano aan vallen. 'Hallo lieverd, ik kom je vergezellen,' fluisterd ze lieflijk tegen de piano. Dan gaat ze zitten en begint te spelen met een raar maar rustig deuntje. Later gaat het deuntje wat sneller en drukker worden.
Zachtjes begint Roxana te zingen met een wat rauwe stem, maar dat maakt ook juist extra mooi en voegt zich mooier aan het nummer toe. 'Ohh, caught in a bad romance. Ohh, caught in a bad romance,' zingt ze op een langzame, rustige toon.
Als iemand haar nu had gezien zouden ze haar heel anders zien dan dat ze werkelijk is. Roxana heeft altijd een masker voor zich; alleen niet als ze bij haar muziek is. Ze voelt zich er zo fijn bij.
Ook al is dit nummer van Lady Gaga; ze maakt er alsnog haar eigen versie van. Dat vind ze origineler. Muziek inspireert haar in alles en muziek is het mooie in ons leven. Het is ons eigen emotie.

Onderwerp: Re: De muziekkamer ma aug 15, 2011 6:34 pm

Als dit nummer afgelopen is, is ze van plan om eventjes naar de tuin te gaan. Even wat rust opzoeken en muziek luisteren. Misschien dat ze wat inspiratie kan opdoen voor een nieuw nummer?
Ze staat op en pakt haar spullen van de grond, doet de deur achter haar dicht en mompelt: 'Ik kom zo snel mogelijk weer terug, my dear.'

Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 16-08-11

Na ze begonnen was haar koffer uit te ruimen was ze de eerste deur open gaan doen die ze tegen kwam zonder naam, in de hoop daar iemand tegen te komen. De kamer die achter die deur verscholen bleek te zitten was een muziekkamer. Tenminste zo noemde zij een kamer waar een drumstel en vleugel in stond. Lucy bespeelden geen instrument dus deze kamer was vast niet de plek waar ze vaak zou zijn. Ondanks dat ze geen piano speelden besloot ze op het krukje achter, of eigenlijk voor, de vleugel te gaan zitten terwijl ze met haar hand over de toetsen ging. Ze groef in haar niet al te beste geheugen hoe ze ook al weer de vlooienmars moest spelen, zo ongeveer het enige wat ze kon spelen.

Onderwerp: Re: De muziekkamer za aug 20, 2011 6:46 pm

Hier is ze dan weer, zodra ze de deur opent. Ze staat weer in haar lievelingskamer van het huis. Met een zucht loopt ze naar de piano en zet ze haar spullen er weer tegenaan, dan haalt ze haar elektrische gitaar te voorschijn; die van het merk Epiphone Les Paul is. Deze is vooral zwart, maar er zit ook een beetje wit bij.
Ook haar schrift met songteksten haalt ze tevoorschijn en een pen, zodat ze alles kan opschrijven die ze heeft bedacht. Daarnet heeft ze al een paar zinnen kunnen bedenken, maar als ze die nou eerst speelt; misschien dat er later dan wat meer bijkomt..
'Support me everyday. I need someone who trust me. Don't letting me, don't letting me down. Someone to build on if I am weak. Weakly as a raindrop,' zingt ze zachtjes om te zien of ze alles nog wist. Ze is van plan om een zacht en langzaam nummer te gaan maken.
Toen merkte Roxy op dat ze niet alleen in de muziekkamer was, maar dat er ook iemand anders is.. Ze was ook zo in gedachten.

Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 16-08-11

Lucy vond de groep van twee zwarte toetsen die ze zocht en drukte ze van links naar rechts in, langzaam maar er kwam geluid uit twijfelachtig drukte ze een van de zwarte toetsen in van het groepje van drie. Veel verder dan dat zou ze niet zijn gekomen, dat wist ze dus haalde ze haar schouders op en wou opstaan toen er een iemand binnenkwam. Met lichtbruin krullend haar en een gezicht wat van porselein had kunnen zijn. Ze leek niet door te hebben dat Lucy er zat en ze maakte van de gelegenheid gebruik om haar even in zich op te nemen. Rustig stond ze op zodat ze ook kon uitvinden welke naam bij het persoon hoorden. Ze was bezig met een stuk tekst wat van een nummer zou kunnen zijn en Lucy besloot dat het beter was haar niet te storen. Toen de jongedame opkeek en door leek te hebben dat ze er niet alleen was greep Lucy haar kans. 'Hoi' zei ze misschien iets te enthousiast 'Dat klonk goed.' gaf ze toe terwijl ze in kleermakerszit voor haar op de grond ging zitten. 'Ik ben trouwens Lucy.' ging ze verder zonder echt een kans te geven om iets terug te zeggen.

Onderwerp: Re: De muziekkamer zo aug 21, 2011 2:50 pm

'Hoi, dat klonk goed,' zei het meisje enthousiast toen Roxy opkeek. Ze begon in een kleermakerszit voor haar te zitten en Roxy had geen kans gehad om wat terug te zeggen. 'Ik ben trouwens Lucy,' ging het meisje voor haar verder. Roxy kreeg een glimlachje op haar gezicht en keek toen naar Lucy. 'Dankjewel, ik ben een nieuw nummer aan het schrijven voor m'n band,' en ze knikte richting haar gitaar. 'Aangenaam, Lucy. Roxy mag je me noemen.' En ze gaf haar een knipoog.
'Sorry, dat ik je eerder niet opmerkte. Ik ben nogal in gedachte voor mijn nieuwe nummer van de band,' verontschuldigde Roxy zich. En ze werpt haar leren jacket over haar tassen, die ze nog op haar schoot had liggen en legt dan haar rechterbeen over haar linker.
Nu komt haar tattoo, dat een draak is, op d'r linkerbovenarm mooi onder de mouw van haar t-shirt tevoorschijn. Dit t-shirt zelf is grijs van kleur en er staat 'Metallica' op.

Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 16-08-11

'Dankjewel, ik ben een nieuw nummer aan het schrijven voor m'n band,' en ze knikte richting haar gitaar. 'Aangenaam, Lucy. Roxy mag je me noemen.' En ze gaf haar een knipoog.
'Sorry, dat ik je eerder niet opmerkte. Ik ben nogal in gedachte voor mijn nieuwe nummer van de band,' verontschuldigden Roxy zich. Een moment dacht Lucy na ze had op de deuren nergens 'Roxy' had zien staan. 'O dan ben jij de eigenaar van de deur waar Roxanna op staat!' schoot haar te binnen. Haar verontschuldiging half negerend. 'Als je je aan me stoort dan ga ik wel weg anders?' vroeg ze half, geen zin hebbend om weg te gaan maar ze kon er best inkomen dat iemand geen pottenkijkers wilt als je een nummer aan het schrijven bent. Roxy deed het lerenjack dat ze droeg uit waardoor een grijs shirt te voorschijn kwam waar 'Metellica' op stond en een tatoeage. 'Die draak siert je.' zij ze, wat vreemd was maar toch was het zo. Meestal is het niet een toevoeging om een draak op je arm te hebben zeker niet als vrouw zijnde maar haar maakte het minder porselein achtig, minder breekbaar. Hoewel haar kleding dat ook niet bepaald zei.

Onderwerp: Re: De muziekkamer zo aug 21, 2011 5:43 pm

'O dan ben jij de eigenaar van de deur waar Roxana op staat!' schoot Lucy te binnen. 'Als je je aan me stoort dan ga ik wel weg anders?' vroeg Lucy. Dit kwam een beetje onzeker bij Roxy over en ze schudde haar hoofd. 'Nee hoor, blijf maar lekker zitten. Ik heb nu nog geen last van je.' En ze kreeg weer een soort bepaalde glimlach op haar gezicht.
'Die draak siert je,' had Lucy nog gezegd, terwijl ze naar de tattoeage aan het kijken was. 'Haha, dat verbaasd me. Maar bedankt voor het compliment,' had Roxy als antwoord terug gegeven. 'En ja, ik ben de eigenaar van die deur maar ook van de kamer.' glimlachtte ze.
Even wreef ze over haar arm. 'Maar ik heb toch liever dat je me Roxy noemt.' Op de een of andere manier heeft Roxy namelijk altijd een niet zo fijn gevoel als iemand haar bij d'r echte naam noemt. Ze keek even naar d'r tas en haalde weer een halfliter blikje bier uit haar tas te voorschijn.

Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 16-08-11

'O ja,' ze glimlachte even. 'Ik had alle deuren bekeken, of eigenlijk de namen, om te kijken naar hoe ik mijn huisgenote kon gaan noemen, ik herinnerde me geen "Roxy" dus van daar.' Blij dat ze het niet erg vond als ze hier nog even bleef zitten. 'Zit je al lang bij die band?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze zag hoe Roxy een halve liter bier uit haar tas haalden en hield zich in niet te vragen of ze er een voorraad in had omdat ze het onbeschoft vond, zelf na alle drank van gister had ze het niet erg gevonden om nog wat naar binnen te tanken.

__
Sorry dat het zo kort is.

Onderwerp: Re: De muziekkamer zo aug 21, 2011 8:56 pm

Lucy legde uit dat ze alle namen op de deuren had bekeken en ze zich geen "Roxy" herinnerde. 'Zit je al lang bij die band?' vroeg Lucy met een nieuwsgierige toon. Roxy merkte dat Lucy keek hoe zij een halfliter bier uit haar tas haalde. Ze nam hier eerst een grote slok van en bood het toen aan Lucy aan. 'Wil je?' vroeg ze, terwijl ze een knik maakte richting 't bier in haar hand, dat ze nu uitstak en voor het gezicht van Lucy blijft.
'Of wil je een andere en ben je vies van me?' vroeg Roxy toen. 'Snap ik wel hoor. Als je een eigen blikje wilt; ik zou dat namelijk wel willen,' knipoogte ze. En ze wachtte op Lucy's beslissing en antwoord. Niet dat Roxy hier in een van de beste is, namelijk is ze zelf niet echt een persoon ergens voor te gaan wachten.
Laatst moest ze wachten op de dokter in zo'n wachtkamer, vanzelfsprekend. Ze had een afspraak om 1uur. Toen het eenmaal 1uur was geweest; werd Roxy steeds ongeduldiger en uiteindelijk nog geen kwartier later stampte ze de kamer binnen waar de dokter zat en eistte ze dat ze nu aan de beurt was. Het liep uit op zo'n erge ruzie dat de dokter haar eruit heeft moeten 'trappen'.
Nu Roxy hier weer aan denkt kwam er een gemeende glimlach op haar gezicht, maar het blikje bier blijft nog steeds voor Lucy's gezicht; voor haar keuze. Als het maar niet langer dan een kwartier duurt, want dan word ik gek.
Dan herinnert ze zich eraan dat Lucy vroeg hoelang ze ongeveer bij die band zit, en ze besluit om hier even snel op te reageren zodat het lijkt dat ze het niet vergeten is. 'Oh, die band heb ik opgericht toen ik 16 was.' antwoordde ze.

--
Oh, maakt niks uit hoor. Als er maar genoeg tekst is waar ik mijn antwoord op terug kan schrijven, haha.

Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 16-08-11

Lucy werd afgeleid door de vraag die ineens in haar gedachte opkwam. Welke kracht zou Roxy bezitten? Sinds ze af wist van de vier krachten heeft ze zich regelmatig afgevraagd bij mensen OF ze een kracht zouden bezitten, maar hier was dat vrijwel zeker. Ze schrok op uit haar gedachte toen er ineens een blikje voor haar gezicht bungelden en toen pas door had dat Roxy tegen haar aan het praten was. 'Wow afgeleid.' verontschuldigde ze zich. Roxy had ook gezegd dat ze op haar zestiende de band op richtte wat haar nog steeds niet veel zei. 'Mij maakt het trouwens niet uit.' zei ze terwijl ze het blik je met een eigenwijze grijns aanpakte terwijl ze besloot te wachten met een slok nemen omdat Roxy zelf misschien een ander blikje wou dan die waar Lucy uit dronk zoals ze zelf ongeveer had gezegd. 'Trouwens, ik ben heel slecht in leeftijden schatten.' gaf ze glimlachend toe, als hint dat ze nu nog niet wist hoe lang ze bij die band zat.

Onderwerp: Re: De muziekkamer ma aug 22, 2011 7:33 pm

'Wow afgeleid,' zei Lucy wat op een verontschuldiging leek. Ze pakte het bierblikje aan met een eigenwijze grijns en het leek alsof ze wachtte. Geen idee waarop, dat wist Roxy niet.
Ze graaide even in haar jacket en haalde een andere bierblikje eruit. 'Trouwens, ik ben heel slecht in leeftijden schatten, zei ze glimlachend. Roxy snapte ergens haar hint, en antwoordde toen: 'Tsja, ik zit al 2 jaar in die band. Als je dat soms bedoelt? Ik ben 18.' Zei ze glimlachend, terwijl ze 't bierblikje opende en er een grote slok van nam.
'Oh, wacht! We moeten eerst proosten!' zei Roxy toen lachend en ze stond op en zette haar gitaar heel voorzichtig tegen de poot van de piano aan. Toen ging ze vervolgens tegenover Lucy zitten in kleermakerszit. 'Omdat we elkaars nieuwe huisbewoners zijn; hopen dat we een..' Even was Roxy stil, maar kwam ze op het goede woord. 'Betere tijd tegemoet gaan.' zei ze.
In een goede tijd geloofde ze eigenlijk niet. Niet na wat ze had meegemaakt vroeger, ze kon eigenlijk geen eens écht kind zijn en daar gaf ze haar ouders nog steeds de schuld van. Haar échte ouders en haar ouders die haar geadopteerd hebben.. Roxy zit nog steeds in gedachten en denkt even niet aan Lucy die er ook bij zit. Een onzekere blik neemt beslag van haar net nog blije gezicht.

Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 16-08-11

Lucy knikte even dat ze dat bedoelden en zag dat Roxy zelf ook haar bierblikje opende waardoor Lucy gelijk het blik tegen haar lippen zetten om een slok te nemen. 'Oh, wacht! We moeten eerst proosten!' zei Roxy toen lachend, Lucy hield met moeite al proestend haar slok binnen terwijl Roxy het proosten voorzetten. 'Omdat we elkaars nieuwe huisbewoners zijn; hopen dat we een..' Even was Roxy stil alsof ze twijfelden over haar woorden 'Betere tijd tegemoet gaan.' vervolgden ze daarna. Roxy's blik werd ineens onzeker en Lucy vroeg zich dan ook af of ze er iets over moest zeggen. 'Moet ik vragen wat er is of heb je liever dat ik gewoon proost en doe alsof er niets is?' vroeg ze op haar eigen misschien onhandige manier. Hoewel zijzelf dit de meest handige manier vond om niet aan te dringen aangezien ze Roxy nog geen tien minuten kent.

Onderwerp: Re: De muziekkamer ma aug 22, 2011 8:17 pm

Roxy merkte dat ze al proestend haar slok binnen moest houden en even moest ze hier om lachen. Het zag er best grappig uit, namelijk.
'Moet ik vragen wat er is of heb je liever dat ik gewoon proost en doe alsof er niets is?' vroeg Lucy, toen ze de onzekere blik merkte. Tenminste, dat dacht Roxy. Misschien was dit niet zo.. 'Haha,' lachtte Roxy even om het voorstel van Lucy. 'Doe maar dat laatste.' En ze gaf Lucy een dankbare blik om het feit dat ze dit voorstel gaf. Ze had ook niet echt zin om nu over het 'probleem' te gaan praten, waar ze nu eigenlijk nog steeds wel mee zit.
'Kampai!' riep ze, toen ze het blikje tegen die van Lucy deed en nam er toen een grote slok van. 'En, heb je al wat andere mensen in dit huis ontmoet of niet?' Even keek ze naar achteren naar haar spullen en zag haar motorhelm liggen. Ze herinnerde zich toen opeens dat ze haar motor nog voor het huis zou neerzetten; ze wil namelijk niet dat haar motor gestolen zou worden. 'Shit. Ik moet mn motor natuurlijk nog voorzetten.' Mompelde ze zachtjes tegen zichzelf.