Het strand

Admin Aantal berichten : 474 Registratiedatum : 17-07-11

Stranden zoals wij ze allemaal kennen met het fijne zat dat tussen je tenen kruipt, de golven die je onverwacht kunnen opslokken, de wind vlagen die je haar naar alle kanten wilt waaien, de eeuwige hongerige meeuwen en dat nog de soms pijnlijke, maar erg mooie schelpen. Als het weer prachtig is zijn er natuurlijk meer mensen hier te vinden, maar soms, heel soms, kan je hier helemaal alleen zijn. Dit dan vooral met slecht weer.

Max. aantal personen: 4

Onderwerp: Re: Het strand vr aug 12, 2011 10:44 pm

Het was avond en Miranda had in haar shapeshifter vorm als een witte wolf naar het strand gezocht, en dat gevonden doordat ze de zoute geur van de zee rook. Ze had er op haar hardst naartoe gerend en was blij toen ze eindelijk de woeste golven zag. Voor iemand het ook maar wist, was de witte wolf weer in het kleine meisje veranderd en liep ze met grote passen naar de zee. Miranda keek met haar warmbruine kijkers naar de nachtelijke avondlucht en kon er allemaal verschillende kleuren in vinden, voordat ze haar blik verder liet glijden over de golven die van woest naar kalm gingen. Met een kleine beweging gooide ze haar leren jas op de grond bij het water vandaan, deed haar schoenen met een hakje uit en liep zo de zee in. Toen ze met haar knieën in het water stond, dook ze er met een sierlijke buiging in en liet zich toen een paar momenten meevoeren door de stroming in het water, waarna ze met een vrij en onafhankelijk gevoel boven kwam.

Schoenen.

Onderwerp: Re: Het strand za aug 13, 2011 3:51 pm

Ze dook weer onder in het koude water en zwom nog een paar keer, het gevoel van vrijheid stroomde door haar beenderen en ze kon het voelen: het voelde goed. Miranda ging langzaam maar zeker naar de kant en had van het onafhankelijke gedoe honger gekregen, dat en het was etenstijd voor haar - ze had geen behoorlijk maal gegeten sindsdat ze van huis hiernaartoe kwam. Miranda had alleen wat drinken nodig en misschien nog een klein iets. Met doorweekte kleding liep ze het strand op en pakte haar spullen, waarna ze op een rustig loopje wegging.

Gast

Mason had zijn weg naar het strand gevonden, ver van het huis was het niet, maar toch was het nog een stuk lopen geweest. Hij had altijd al van het strand gehouden en vond het fijn om er nu dicht bij te zijn. Hij snoof de zoute zeelucht op en liet zich halverwege het strand in het zand vallen om enkel te genieten van de geur en de wind. De smaak van de zee die hij zelfs nu al op zijn lippen proefde. Blij dat hij geen lang haar had en blij dat hij zijn muts niet had opgedaan van morgen genoot hij zelfs van de wind die tegen hem aan duwde en een weg langs hem vond. Uit angst voor een mover actie, zoals zijn moeder hem het had uitgelegd, tekenden hij nooit landschappen zonder vleug fantasy uit angst ergens terecht te komen. Toch zo u hij dol graag een keer een poging willen doen een woeste zee op papier te verwerken. Een blik op zijn horloge vertelden hem dat het kwartier dat hij hier dacht te zitten eigenlijk een uur was en hij besloot dan ook weer eens in der richting van het huis te lopen.

-Gone-

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Met licht gehaaste passen deed hij te samen met Miranda het strand betreden, licht was hij ineens gedoken, terwijl de paraplu zich schuin voor hen bevond. De wind maakte dat de schaarse losse korrels te samen met de volle druppels regen hen verwelkomden op het strand. Het zand waar normaliter zijn voeten in zouden verdwijnen, voelde vast door het vocht welke het zand vast hield, nog geen millimeter deden zijn gympen in het zand wegzakken, echter deerde het hem niet. Belangrijker vond hij dat zij aankwamen bij het café, welke zich aan het zuiden van het strand bevond. Hij vermoedde dat de eigenaar van het gebouw blij zou zijn hen te zien, niet omdat zij vrienden waren, maar omdat zij waarschijnlijk zijn enige klanten waren deze avond. Aangezien slechts enkelingen het strand zouden opzoeken in een weer situatie als deze. Zijn blik ging lichtjes langs de zacht gekleurde paraplu, omdat hij net hierlangs het café in zijn zicht had. Hij hoorde hoe de golven woest golfde over de strand, hij had idee dat de zee je nooit meer uit zijn greep zou laten als je op dit moment de zee zou naderen. Zijn passen versnelde zich toen hij opmerkte dat het café niet ver meet van hen verwijderd was.

Een lichte opgeluchte zucht kroop over zijn lippen, een zucht die hiermee ook een lichte uitputting meedroeg. Altijd zou de wind op het strand sterker zijn wist hij, echter de kracht had hem ditmaal haast achter over doen slaan. Ergens verbaasde het hem dat zij ongedeerd waren, dat zelfs de paraplu de worsteling tegen het barre weer bij zee doorstaan had. Kalm vouwde hij de paraplu in. Een eenzame bel klonk door het voor zover mogelijk nog eenzamere café toen hij de deur die ingang bood open drukte. Toch ondanks de eenzaamheid deed een zachte muziek op de achtergrond klinken en gaf het café een zachte, knusse indruk. Met kalme passen liep hij naar een tafel welke zich in de hoek van de grote ruimte deed bevinden, om zich hier te samen met Miranda in de bank te nestelen welke zich aan de tafel bevond. Kalm gleed hij uit het spijkerjack, terwijl de ingevouwen paraplu tegen de tafel rusten liet, de jas kreeg een plaats naast hem, aangezien de dieprode bank vrij groot deed zijn en voor wel meer dan twee plaats bood als was het een tweepersoons tafel. Zijn blik dwaalde een moment door het cafe, de wanden hadden een romige kleur en vele schilderijen hingen hieraan. Aan elke tafel stonden één of meerder dieprood gekleurde bankstellen. Verder deden sierlijke kroonluchters die behalve de kaarsen op de tafel het café van licht voorzagen. Voorin deed zich de bar bevinden en hier naast brede, diepbruine deuren, welke waarschijnlijk ingang tot de keuken boden. Uiteindelijk bleef zijn blik hangen op Miranda.

Onderwerp: Re: Het strand wo aug 17, 2011 8:52 pm

Nog steeds met de licht gehaaste passen waarmee ze het huis verlieten, stapten Daniël en Miranda op het strand en betreedde het, tot de paraplu zich schuin voor het bevond - ze verbaasde zich nog over het feit dat Daniël hier geduld voor had, zijzelf had hier echter al genoeg van, maar zette nog even door en voelde haar schoenen plakken aan de modder-achtige grond onder hen. Daniël leidde haar naar een strand-cafe'tje verderop, maar ze kon er niet veel van zien, aangezien er los zand in de wind meekwam en in haar wang sneed als papier. Met haar hand voor haar ogen, keek ze naar de grond en vertrouwde Daniël erin dat ze bij dit restaurantje zonder ongelukken zouden komen. Ze hoorde het woest golvende water en dacht aan de keer dat ze hier met kleding en al in had gesprongen, om zich vrij te voelen, waarna ze nog een ijsbak leeg had gegeten - zo koppig dat ze is. Zijn passen versnelde en Miranda probeerde hem hier dan ook in bij te houden, wat haar aardig goed lukte, en ze kon niets anders doen dan ook aan zijn zeeblauwe, misschien wel woest golvende, ogen te denken - door deze dag moest dat wel.

Toen ze het eenzame, wat knusse, café betraden, kon ze niets anders dan een zucht slaken van opluchting. Eindelijk waren ze er, het leek lang maar ze wist dat het niet zo was, het kwam alleen door het weer. Er klonk zachte muziek op de achtergrond en het gaf het café een gezellige, zachte indruk. Ze waren de enigste hier, en dat kon ze ook wel snappen door de storm, niemand zou natuurlijk met dit weer hier naartoe, naar het strand, komen - echter waren Daniël en Miranda hier wel gekomen. Haar blik dwaalde door het café, maar het was snel en zag alleen wat schilderijen en dieprood kleurige banken met vele kaarsjes op iedere tafel, en de sierlijke kroonluchters. Ze wou op dit moment alleen maar zitten. Daniël liep met kalme passen naar een tafel in de hoek van de grote ruimte, waarna Miranda naast hem op de bank nestelde en haar leren jas uitdeed op het moment dat hij zijn spijkerjack uit deed en de ingevouwen paraplu tegen de tafel liet. Ze merkte zijn blik echter pas op, op het moment dat ze die blik voelde. Voor een moment gleed er een ongemakkelijke, maar schattige glimlach op haar lippen en keek ze weer weg naar de grond, om daarna weer op te kijken en haar blik recht in zijn ogen te vestigen. 'Wat is er? Is er iets met me?'

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij merkte op hoe er voor een moment een ongemakkelijke glimlach om haar lippen kwam, toch deed deze glimlach ergens iets lieflijks hebben en dat lieflijke maakte dat haar gezicht iets schattigs deed krijgen. voor een moment deed zij weg van hem kijken, om hen kort hierna in de ogen te kijken. Zijn blik richtte hij op haar warm bruine ogen, terwijl hij luisterde naar haar stem, de woorden die haar lippen verlieten. Een onzekere klank was in haar stem en met een lichte, toch warme glimlach schudde hij zijn hoofd. ‘Miranda. Er is helemaal niets met je. Ik kijk enkel naar je.’ Zijn vingers gleden door zijn blonde lokken, waarvan hij de moeite niet genomen had deze bij het verlaten van zijn slaapvertrek in model te brengen. Warrig hadden de lokken om zijn gezicht vallen, nu zijn vingers door zijn lokken gegleden waren kon men zeggen dat het wel beter zat, maar perfect deed het niet zijn, echter streefde hij zelden naar perfect, dus liet hij zijn lokken voor wat ze waren. Zacht tikte hij met zijn vingers op het houten tafelblad, terwijl hij een medewerken van het café wenkte. Zijn keel was droog geworden, ondanks dat hij al veel vocht gehad had. ‘Ik zou graag een warme kop chocomelk hebben.’ De kleine jongedame, gestoken in een shirt met het logo van het café knikte. ‘Wilt u daar slagroom bij?’ Bij haar vraag knikte hij slechts, waarna zij ook kort knikte, om zich vervolgens tot Miranda te keren. ‘En wat had u gewenst?’

Onderwerp: Re: Het strand do aug 18, 2011 10:53 am

Zijn blik was op haar warmbruine ogen gericht, en ze wist dat hij naar haar woorden luisterde, waarna met een lichte, warme glimlach zijn hoofd schudde. ‘Miranda. Er is helemaal niets met je. Ik kijk enkel naar je.’ Zijn vingers gleden door zijn blonde lokken, waarvan Miranda zag dat hij het niet in model had gebracht - het zat niet zoals eerder, maar dat kon haar vrij weinig schelen, aangezien ze nu binnen zaten en blij was dat ze hier waren. Het maakte haar niet uit of hij zijn haar had gedaan of niet, dat zou vrij opzichtig van haar zijn geweest, zij had haar ook gekamt en in een kleine clip gedaan omdat het nog niet helemaal droog was. Hij wenkte een medewerker van het café en er stond een kleine dame, in een shirt met het logo van het café voor hun. ‘Ik zou graag een warme kop chocomelk hebben.’ De kleine jongedame, gestoken in een shirt met het logo van het café knikte. ‘Wilt u daar slagroom bij?’ Hij knikte slechts en ze wendde zich tot Miranda. ‘En wat had u gewenst?’ Ze wist niet hoe het kwam, maar ze had weer een muur om zich heen gebouwd, een muur waar niemand door heen kon kijken of grijpen. 'Een cola, met veel ijsblokjes.' Ja, ze wist dat het raar was met dit weer, en ja, misschien is zijzelf ook wel raar, maar beter dat dan normaal zijn. Ze zag dat de dame even een blik over haar gezicht kreeg van misselijkheid en dat ze even door het raam achter hun naar buiten keek, om de storm nog steeds te zien. 'Ja, ik wil cola.' Miranda knikte hierbij, om het duidelijk te maken voor de dame, haar stem klonk geïrriteerd, maar ze probeerde het zoveel mogelijk sociaal en neutraal te blijven. Ze hield gewoon van cola, wat maakte het nou uit dat ze dat nu ook wou? Ze keek even naar Daniël, maar wendde zich snel af toen ze zag dat hij ook naar haar keek. Zou hij haar raar vinden omdat zij dat nam, en geen warme choco? De jongedame liet een rare blik over Miranda laten, daarna over Daniël en toen liep ze weg met snelle passen, alsof ze Miranda en Daniël bij elkaar deed denken en het een mismatch vondt.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij luisterde hoe het meisje aan zijn zijde sprak, de keuze van het drankje deed hem ergens verbazen, echter hierom deed hij haar niet raar vinden, immers als zij hier van hield mocht zij het drinken, mogelijk was namelijk dat hij op een warme zomerdag een warme chocolademelk zou vragen. Het deed een favoriete drank van hem zijn, wel zou hij de drank eerder op koude dagen drinken, toch was het niet geheel onwaarschijnlijk dat hij de drank zomers zou vragen. Een glimlach deed om zijn lippen verschijnen, terwijl hij terugdacht aan zijn jeugd, al toen had hij de drank graag in de zomer gedronken, dat een ieder hem vreemd aankeek maakte slechts dat hij met nog meer koppigheid bleef volhouden dat, dat zeker was wat hij wilde in plaats van een koele frisdrank. De blik die de kleine jongedame toonde liet de glimlach om zijn lippen verdwijnen. Een glimlach die kort weer verscheen toen Miranda de vrouw verzekerde dat zij cola wilde. Echter de daden van de vrouw die hier op volgden maakten hem van binnen ziedend, iets wat niet zo zeer aan de buitenzijde zichtbaar was. Hij hield er niet van als men oordeelde over anderen zonder dat zij deze kende. De blik die hij op de dame gehouden had, liet hij vervolgens kalm naar het meisje aan zijn zijde dwalen. ‘Ik mag haar niet.’ Zijn stem deed simpel klinken terwijl hij dit toegaf. ‘Je moet doen wat jij zelf wilt Miranda.’ Hij keek niet op toen kort nadat zij hun bestelling door hadden gegeven, door dezelfde jongedame deze drankjes voor hen neer werden gezet. Het feit dat zijn blik niet naar de dame dreef toen zij de dranken neerzette, maakte dat hij de blik die ze voordat zij hen verliet over hen heen liet gaan niet zag.

Onderwerp: Re: Het strand do aug 18, 2011 4:53 pm

‘Ik mag haar niet.’ Zijn stem klonk simpel terwijl hij dit toegaf. ‘Je moet doen wat jij zelf wilt Miranda.’ Miranda merkte dat hij niet op keek, toen kort nadat zij hun bestelling door hadden gegeven, door dezelfde jongedame deze drankjes voor hen neer werden gezet. Maar Miranda echter keek wel naar haar en zag dus ook de blik die ze had, dezelfde die ze had wanneer ze de vorige keer wegliep. Vlak nadat zij weg was, draaide ze haar blik naar Daniël en keek hem nieuwsgierig aan. 'O ja? Volgens mij vondt ze jou anders erg interessant.' Er gleed snel een ondeugende glimlach op haar gezicht, maar ze probeerde het - wat ze erg goed kon - te maskeren. 'Maar laten we niet over haar praten of over mij,' Ze moest glimlachen toen ze zijn blik zag, haar mantel en muur opgeheven die eerder om haar heen was geslagen als bescherming. 'Ik wil eerst toosten...' Miranda kreeg een blik in haar bruine ogen alsof ze ergens over nadacht en over na zat te dromen, terwijl ze over haar onderlip ging met haar tong en er daarna voor een moment in beet, waarna het rood was toen ze het weer losliet. Ze pakte het koude glas waar de cola inzat en ze zag minstens 4 ijsblokjes erin drijven, welke ze het tegen het glas van Daniël zacht aantikte. 'Leuk je ontmoet te hebben.' Zei ze eerst heel netjes, waarna ze glimlachte alsof de zon achter de wolken vandaan kwam. 'Vertel eens iets over jezelf, als je dat wil tenminste.'

____
Ik ben nu pleite.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij merkte op hoe Miranda wel naar de jongedame gekeken had, echter ging haar blik richting zijn kant toen de dame met kalme passen weer verdween. De woorden die Miranda sprak lieten een lichte, scheve grijns om zijn lippen komen, waarna hij het meisje een tik op de neus gaf. ‘Dat is dan heel jammer. Ik mag haar niet en buiten dat vind ik jou interessanter.’ Op de woorden die volgden, knikte hij licht met zijn hoofd, alsof hij twijfelde, aangezien hij de woorden gehoord had dat zij ook niet over haarzelf wilde spreken, echter kort hierna werd het knikken met zijn hoofd vastberadener en toonde hij een warme glimlach. Wanneer zij mededeelde dat ze allereerste wilde toosten knikte hij instemmend, waarna hij zijn vingers om de warme kop, gevold met chocomelk sloot, een dot van slagroom was op de warme vloeistof gespoten. Haar lip zag rood, toen zij deze losliet, nadat ze hier kort opgebeten had, waarna zij haar glas pakte en deze tegen zijn mok liet tikken. Op haar woorden knikte hij met een glimlach, waarna zijn stem helder klonk. ‘Insgelijks.’ De glimlach die zij na deze woorden toonde, deed met één woord prachtig zijn, een openlijke glimlach. ‘Wat wil je weten.’ Vroeg hij haar toen zij hem zei over zichzelf te vertellen, als hij dit wilde.

Onderwerp: Re: Het strand do aug 18, 2011 7:40 pm

Toen Miranda de woorden had uitgesproken, kreeg Daniël een lichte, scheve grijns op zijn lippen, waarna hij haar een tik op de neus gaf, en ze kon het niet laten dan een beetje hier om glimlachen vanbinnen. ‘Dat is dan heel jammer. Ik mag haar niet en buiten dat vind ik jou interessanter.’ Waarna zij echter de woorden gesproken had, knikte hij licht, en ze kon zien dat hij twijfelde - al was het niet veel, daarna werd het knikken vastberadener en toonde hij een warme glimlach. Op haar woorden knikte hij met een glimlach, waarna zijn stem helder klonk. ‘Insgelijks.’ Miranda dacht eraan dat het misschien wel stom zou zijn als zijzelf niets over zichzelf zou vertellen, dat wou ze wel en misschien had hij de verkeerde indruk hiervan, maar ze wou gewoon zelden als eerste beginnen. ‘Wat wil je weten.’ Wat ik wil weten? God damnit... Waar zal ik beginnen? Ik wil weten waar je vandaan komt, wat voor familie je hebt/ had, wat je van vriendschap en liefde vindt (en of je een mooie ervaring hebt gehad met je vriendin ooit, en hoe het voelde...), maar ook wat voor krachten je eigenlijk hebt en wat je hiervan vindt, of je überhaupt mensen van het huis kent waar we wonen (behalve mij) en wat je van het huis zelf vindt. Maar dat zei ze niet, in tegenstelling, ze zei alleen maar; 'Wat je kwijt wil, ik wil je niet dwingen tot iets te vertellen.' Een licht aarzelende glimlach kwam op haar lippen terecht en ze haalde de clip uit haar haarlokken, waarna ze er met haar vingers door heen ging en het probeerde in model te brengen- wat haar aardig goed lukte, en ze stopte de clip in de tas die ze naast haar had gelegd. De vlinder ketting die ze om had, glinsterde blauw, waarna die zachtjes veranderde naar paars; wat uncertain betekende, een emotieketting die ze van haar oma had gekregen.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

De woorden, welke als antwoord op de vraag die hij haar gesteld had, liet een lichte, warme glimlach om zijn lippen verschijnen, terwijl hij haar in haar warmbruine ogen deed kijken. Hij zag hoe een aarzelende glimlach om haar lippen kwam, merkte op hoe de ketting welke zich om haar slanke hals bevond naar een paarse kleur deed veranderen, de veranderen van kleur lieten de glimlach om zijn lippen lichtjes breder worden. ‘Dan zal ik je alles vertellen, zelf al zullen sommige dingen moeilijk zijn. Het is goed ooit eens iemand alles te vertellen, dat is wat ‘zij’ zeggen.’ De glimlach verdween om zijn lippen en een serieuze blik deed in zijn zeeblauwe ogen verschijnen. Kalm bracht hij de mok naar zijn lippen, om hier de warme slagroom lichtjes van af te zuigen, waarna hij de kop op het houten tafelblad plaatste, echter hield hij deze vast, voelde hij de warmte die door de mok in zijn vingers drong. ‘Een jeugd die soepel verlopen is, heb ik niet gehad, echter betekent dit niet dat er nooit momenten zijn geweest waarin ik me echt gelukkig voelde, ook al speelde mijn moeder op deze momenten slechts een toneelstuk, dit deed zij voor ons toen zij hier nog instaat was en dat maakte mij dan nog gelukkiger, dat ik wist dat zij ondanks alles om ons gaf. Ik woonde samen met mijn moeder, vader en zuster, echter deed mijn vader meer de moederfiguur in ons gezin zijn, aangezien mijn moeder hier niet toe instaat was. Ik ben de oudste van de kinderen en met mijn geboorte, werd ook de depressie van mijn moeder geboren. Ooit heb ik mijzelf de schuld van haar depressie gegeven, nu echter weet ik dat dit onzin was. Ik ben in geboren in het St. Thomas Hospital in London, opgegroeid ben ik net buiten London in Mayfair. In het begin had mijn moeder last van een depressie waar nog wel redelijk mee om te gaan was, vaak nam zij nog de moeite een masker op te zetten en ons te vergezellen als we uit gingen, deze keren werden echter minder tot zij nooit meer mee ging en zich opsloot in wat zij haar studeerkamer noemde, vele van de avondmalen miste zij. Zij werkte in de tijden dat ze zich opsloot aan een klein boekje, dat boekje heb ik naar hier meegenomen, echter heb ik deze nog niet gelezen, enkel mijn vader heeft deze gelezen, het enige wat hij over het boekje losliet is dat elk van haar gedachten in het boekje staan beschreven. Mijn moeder heeft toen ik 16 was haar polsen opengesneden, toen wij naar het strand waren vertrokken. De kracht waarover ik beschik ontdekte ik kort na haar overlijden, omdat al deed haar dood niet zo zeer verassend zijn, moeilijk was om mee om te gaan en ik afleiding zocht. Ik ontdekte de kracht dat ik mijzelf kan transformeren tot een zwarte kerkuil.’ Een zucht verliet zijn lippen nadat deze stroom van woorden zijn lippen verlaten had. Hij keek haar in de ogen, terwijl hij licht nerveus de zwart leren band waar zich de foto’s van zijn gezin op bevonden rond zijn pols draaide.

Onderwerp: Re: Het strand do aug 18, 2011 9:57 pm

‘Dan zal ik je alles vertellen, zelf al zullen sommige dingen moeilijk zijn. Het is goed ooit eens iemand alles te vertellen, dat is wat ‘zij’ zeggen.’ Ze wou tegen hem zeggen dat het niet persé hoefde als hij het niet wou, dat ze hem niet wou opdringen het te vertellen, want dat was allesbehalve. Ze zag de glimlach van zijn lippen verdwijnen en op het moment dat er een serieuze blik in zijn zeeblauwe ogen terecht kwam, voelde ze vanbinnen angst borrelen- al was dit niet voor het feit dat hij zijn levensverhaal aan haar zou vertellen, maar wat hij gevoeld moest hebben en dat ze niet wou dat hij iets slechts mee gemaakt zou hebben, al is dat soms goed, om zo sterker te kunnen worden. Hij bracht kalm de mok naar zijn lippen, om de warme slagroom nu lichtjes er af te zuigen, waarna hij het weer kalm op het houten tafelblad plaatste, hij hield het echter vasthouden, om hierna gelijk zijn verhaal te vertellen. Met aandachtige ogen keek ze naar hem, nieuwsgierig dat ze was, maar ze luisterde goed naar hem en had ook zo een mooie, lieflijke blik in haar warmbruine kijkers waarin je kon zien dat ze hem niet zou afhaken, uit zou lachen of iets anders, ze zou respectvol naar zijn verhaal luisteren. Echter nadat deze klaar was met zijn verhaal, verliet een zucht zijn lippen en keek hij haar in de ogen. Ze merkte op dat hij licht nerveus aan de zwart leren band om zijn pols draaide, er zaten foto's in, maar Miranda lette er weinig op, omdat ze hem al die tijd niet echt nerveus heeft gezien. Met een lichte glimlach pakte ze zijn hand vast waar de zwart leren band bevond en waar hij aan frunnikte, strengelde haar vingers samen met die van hem en haar andere hand pakte zijn andere hand en streelde er met haar duim over. 'Ik heb naar je verhaal geluisterd, Daniël,' Dit zei ze met oprechte ogen en met een stem dat als fluweel klonk, iets dat ze nooit bij iemand kon doen behalve bij haar oma, omdat niemand haar een kans gaf. 'En ik zal je niet anders beoordelen nu je dit aan mij eerlijk verteld hebt, wetende dat je nog steeds dezelfde persoon bent hoe ik je ontmoet hebt, ook al is dat kort geleden. Je bent namelijk heel erg lief,' Hier kon ze niets anders dan even wegkijken, maar dan toch haar weg vinden in zijn zeeblauwe ogen. 'en je straalt iets uit dat ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Je bent uniek en je verleden heeft gemaakt tot wie je nu bent. Omdat jij mij vertrouwd hebt, zal ik jou ook mijn verhaal vertellen. Dat heb je verdient, en...' Ze kreeg weer een warme glimlach op haar gezicht, haar ogen glinsterden met iets dat niemand kon peilen. 'ik vertrouw jou ook.' Miranda ging dichter naar hem zitten, maar pakte nog niet haar cola noch keek er zelfs naar, ze ging gelijk van start. Hij is het waard, hij mag het weten, ik vertrouw hem. Hij is niet zoals Rowen, nee, helemaal niet. Ze hebben niets gemeen, ik was fout, en ik zal het hem vertellen. Alles. Wel lag er een druk op haar hart, dat naar haar blik leidde en duidelijk te zien was, ze voelde de angst wat hij nu van haar zou vinden. Normaal is ze nooit als dit, haar stem klonk echter wel zeker toen ze sprak. 'In het café waar we net waren en hadden afgesproken,' Ze slikte, maar ging toch verder. 'Die jongen, Rowen, was mijn vriend en ik was zangeres in de band Moonlight Rose...' Haar vlinderketting veranderde naar grijs-zwart, very nervous; sad. 'en op een gegeven moment heeft hij mij de band uitgezet, omdat ik volgens hem niets goed kon doen, het was dus meer vanwege privézaken. Er zwierven van die abnormaal dunne meisjes naast hem, bijna elke keer dat ik hem zag, zijn ego steeg vanwege de populariteit en hij had mij niet meer nodig.' Haar mond was een streep geworden en haar kaak zat strak op elkaar, toch sprak ze hierna door.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij voelde hoe zij met een lichte glimlach om haar lippen zijn hand vast pakte, wat hem stopte in het licht nerveuze draaien van de zwart leren band om zijn slanke pols, een lichte glimlach deed om zijn lippen verschijnen toen zij hun vingers in elkaar liet weven, waarna zij ook zijn andere hand nam, echter verstrengelden niet deze vingers te samen, maar streek zij lichtjes over zijn hand met haar duim. Wanneer hij haar stem deed horen, luisterde hij, hij luisterde naar de woorden welke haar lippen verlieten haar, de woorden lieten zijn ogen een moment schitteren, hij vond het fijn dat zij geluisterd had. Een blik van oprechtheid deed in haar ogen zichtbaar zijn, terwijl haar stem als het zachtste fluweel deed klinken. De woorden die volgden lieten een glimlach van dankbaarheid om zijn lippen verschijnen, alles wat zij hem zei, hij vond het fijn dat hun relatie niet zou veranderen, al was deze gedachte niet in hem opgekomen, immers was hij wie hij was. Wanneer zij hem vertelde dat zij hem ook haar verhaal vertellen zou toonde hij een warme glimlach. ‘Ik vind het fijn dat wij elkaar vertrouwen Miranda. Ik zal luisteren zoals jij ook naar mij geluisterd hebt.’ Een warme glimlach deed om zijn lippen verschijnen, terwijl hij naar haar zachte stem deed luisteren, hij merkte op hoe de ketting om haar slanke hals naar een donkere kleur deed veranderen. Hij zag hoe haar lippen tot een strakke streep gevormd deden zijn, en haar kaak zich spande, ondanks dit sprak hij verder. Zijn duim liet hij zacht over haar hand strijken.

Onderwerp: Re: Het strand vr aug 19, 2011 1:43 pm

'Het spijt me echt, ik dacht dat hij zoveel op jou leek, of jij zoveel op hem...' Ze wendde haar blik af van Daniël, bang om hem hierbij in zijn ogen te kijken. 'Het is gewoon dat Rowen vroeger als enigste zo lief tegen mij was als dat jij nu bent, niemand wou met mij omgaan, omdat ik de 'rare' was. Ik paste niet in hun lijstje of hun soort, dus sloten ze me buiten. Toen kwam de populariteit en dumpte hij me, uit de groep en uit zijn hart, al vraag ik me af of ik er ooit in heb gezeten. Daarom was ik zo bang in het café, het spijt me daarvoor, snap je nu waarom ik je er niet in mee wil betrekken?' Ze zuchtte en keek hem weer in zijn ogen, waarna ze een lichte glimlach op haar lippen liet. 'Ik zag je even naar mijn ketting kijken, die heb ik van mijn oma gekregen, van moeders kant, de enige die überhaupt om me gaf zoals ik ben en me niet veroordeelde...' Hierbij sloot ze voor een kort moment haar ogen, maar opende ze daarna weer en keek Daniël aan. 'Ik kom uit een arme familie, waardoor ik vaak eten moest stelen als er markt was, mijn familie had het me aangeleerd omdat ze me niet konden onderhouden. Ik heb geen broertjes en ook geen zusjes, niet dat ik weet ten minste.' Ze likte even over haar droge lippen en slikte een paar keer, waarna ze weer verder ging. 'Maar doordat hun zeiden dat ik moest gaan stelen, heb ik mijzelf ook aangeleerd om andere dingen te stelen, zo werd ik meerdere malen opgepakt, maar kwam ik er met een waarschuwing vanaf.' Ze schaamde zich hiervoor, dat zij dit aan hem ging vertellen was de eerste stap geweest, maar nu het haar mond uitging, wou ze alles weer terugnemen; zou zijn mening wel veranderen nu hij dit gehoord had? 'Toch kwam ik na de zoveelste keer in de gevangenis terecht voor een paar maanden, ik moest mijzelf beschermen tegen oudere en jonge mannen; ze zaten er al dagen, weken, maanden, en anderen wel jaren. Na die maanden kwam ik uit de gevangenis en snoof ik letterlijk de frisse lucht op, ik was toen 16 en op dat moment ontdekt dat ik kon transformeren in een witte wolf. Toen ik thuiskwam, zei mijn vader tegen mij dat mijn moeder gevlucht was vanwege het feit dat zij zich voor mij zou schamen, dat ik alles slecht deed en zij een beter leven zonder ons zou zoeken. Mijn vader was natuurlijk kapot en huilde elke avond, hij liep vaak in het donker van de nacht weg, maar omdat we in een slechte buurt woonde, werd hij gedood door een dronken, wel erg agressieve man op straat. Toch was ik hier allesbehalve bedroefd over, ze waren nou niet bepaald als een van de aardigste tegen mij, maar echter kon ik soms het verdriet voelen. Al die tijd, zeker vanaf mijn 5e, ben ik naar mijn oma gegaan, want zij heeft mij opgevoed, zij kent mijn karakter in het echt.' Ze sloot haar mond en likte weer over haar droge lippen, de ketting was veranderd in vele kleuren in het verhaal; zwart, paars, oranje. Miranda liet de hand los waar ze met haar duim over zijn hand had gestreeld en nam een paar grote slokken van de koele Cola, hapte in een ijsblokje en keek Daniël toen verwachtingsvol aan. 'Dat was het wel zo'n beetje, maar nu we elkaars levensverhaal verteld hebben, wil ik graag ergens anders over praten, aangezien ik hier depressief van kan worden. En het is tijd om verder te gaan, niet om in het verleden te leven, dat vertik ik. Damnit.' Ze wendde zich nu helemaal van hem af, omdat ze een enkele traan over haar licht blanke gezicht voelde gaan.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij merkte op hoe zij voor een moment van hem weg deed kijken, echter staakte zij hiermee niet haar woorden, hij deed luisteren naar haar stem, de woorden die over haar zachte lippen vloeiden. Een warme, geruststellend glimlach toonde hij haar, wanneer zij haar blik weer naar zijn gezicht liet dwalen. Voorzichtig legde hij zijn hand tegen de zijde van haar gezicht. ‘Het geeft niet. Een ieder maakt vergissingen.’ Vervolgens liet hij zijn hand weer bij haar gezicht wegdwalen, om verder naar haar heldere stem te luisteren, naar haar woorden. Een lichte glimlach deed om haar lippen verschijnen, waarna zij opmerkte gezien te hebben dat zijn blik af en toe naar de ketting om haar hals was gedwaald. Elk woord, elk miniem stukje van wat hij haar deed vertellen deed hij opslaan, elke beweging die zij hierbij voegde nam hij in zich op. Gezien had hij hoe de ketting om haar hals vele kleuren, echter zijn aandacht was te weinig bij de halsketting geweest om deze kleuren te hebben onthouden, liever luisterde hij naar haar. Hij voelde hoe zij de hand los liet, welke kort door haar duim gestreeld was, om in deze hand het glas te nemen, waar uit zij enkele slokken nam van waarmee het glas gevuld was, cola met een aantal ijsklontjes. De hand welke door dit gebaar vrijgekomen was, bracht hij kalm naar de mok, waar de damp enige tijd al niet meer vanaf deed slaan. Kalm nam hij een slok van de vloeistof, welke nu een aangename warmte deed hebben, waarna hij de mok weer op het tafelblad zette. Bij de woorden die haar lippen verlieten knikte hij licht met zijn hoofd, echter of zij dit zag betwijfelde hij, aangezien zij haarzelf na haar woorden geheel van het afdraaide. ‘Miranda.’ Zijn vrije hand legde hij op de smalle schouder, echter draaide hij haar niet, zijn blik ging uit naar een punt dat achter haar deed zijn. ‘Ik heb geluisterd, elk woord gehoord. Je geschiedenis zal niets veranderen tussen ons, zoals ook mijn geschiedenis voor jou niets veranderd. Jij hebt zelf al gezegd, onze jeugd heeft ons gemaakt tot de personen welke wij op de dag van vandaag zijn. Ik vind het fijn dat je me in vertrouwen hebt genomen en vermoed dat ik één van de weinige ben.’ Zijn stem deed kalm in de oren klinken terwijl hij tegen haar sprak. Geduldig wachtte hij.

Onderwerp: Re: Het strand vr aug 19, 2011 6:24 pm

Miranda was altijd al onzeker over zichzelf geweest, ze liet het gewoon nooit aan anderen mensen zien, behalve Daniël nu dan, omdat hun elkaars levensverhaal hadden verteld- ze vertrouwden elkaar. Met haar slanke vingers ritste ze haar tas weer open en haalde ze er een zakdoekje uit, waarmee ze snel de traan wegveegde die zojuist over haar wang rolde als een glitterende parel. Echter hield haar andere hand nog steeds die van de jongeman naast haar vast, haar vingers verstrengeld met die van hem, en dat hield ze nog wel even zo. Met een snelle beweging had ze alles weer in haar tas gedaan en ritste het weer dicht, waarna ze naar hem terugdraaide met een glimlach, het koste haar moeite, maar ze deed het toch; ze wou namelijk niet dat hij haar zag huilen, angst is één ding, maar dit is iets anders. 'Wil je trouwens morgen met mij mee een nieuwe mobiel halen? Mijn mobiel is namelijk...' Hierbij kreeg ze een ondeugende, op een kinderlijke manier, blik op haar gezicht. Haar blik dwaalde af naar het raam tegenover haar en ze zag dat de regen ophield en het niet meer met bakken uit de hemel viel. 'Ik was een beetje boos op iemand, en toen had ik mijn mobiel kapot gegooid.' Ze kuchtte ongemakkelijk en deed haar been over haar andere been, welke ze deze een beetje heen en weer bewoog, om hierna opeens alsof ze door de bliksem geraakt was, in zijn ogen te kijken. 'Trouwens, ik vroeg me af wat je eerste gedachte van me was in de tuin. Vondt je het raar dat ik wegliep?'

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij volgde de bewegingen die zij maakte, voor zover deze voor hem te volgen waren. Een glimlach deed om zijn lippen verschijnen, toen zij zich uiteindelijk deed omdraaien. Hij luisterde naar haar stem toen deze klonk, een licht scheve grijns deed om zijn lippen verschijnen, toen hij zag hoe bij haar woorden zich een ondeugende, licht kinderlijke blik deed voegen. Haar blik volgde hij toen deze naar achteren deed glijden, naar de ruit, waar men door kon zien hoe de regen die eerst in volle druppels stroomde ophield en lichtjes de lucht deed opklaren. Het strand gaf een schone aanblik, alsof de stromende regen elk miniem stukje van vuil weggespoeld had, zijn blik liet hij kalm weer naar Miranda dwalen, toen hij haar stem opnieuw deed horen, licht glimlachte hij bij haar woorden, waarna hij met zijn hoofd knikte. Hij had er geen idee hoeveel glimlachen op zijn gezicht verschenen waren terwijl hij in haar aanwezigheid deed zijn en werkelijk deerde dit het niet, hij vond het fijn openlijk bij haar te kunnen zijn. De vraag die haar lippen vervolgens deed verlaten liet een nadenkende blik in zijn zeeblauwe ogen verschijnen, welke na enkele momenten deed verdwijnen. ‘Ik wist niet wat de reden van je vertrek was, welk wist ik dat een reden was voor je vertrek. De pijn die door je ogen dreef is niet onopgemerkt gebleven.’

Onderwerp: Re: Het strand za aug 20, 2011 5:17 pm

Toen Daniël het antwoord op haar vraag tegen haar zei, had ze echter niet gedacht dat hij dit zou zeggen, of misschien ergens wel, maar niet het gedeelte dat hij haar pijn zag. Haar sierlijke vingers lieten de verstrengeling los van de slanke van Daniël en ze nam haar Cola glas weer in haar handen, waarna ze een paar slokken uit het glas nam. Ze probeerde het antwoord dat hij haar gegeven had te negeren, maar ook al deed ze dat van uiterlijk wel, haar innerlijk kon het echter niet negeren en zat er nog steeds mee. 'I've been crawling to the mountains, Skinned my knees with blood and hope. If I stayed standing I'd be drowning. The rising waters made me choke as I am getting nearer, My mission is coming clear...' Zachtjes op de achtergrond begon het nummer van Alexz Johnson - Higher Ground, welke ze zachtjes mee zong. Miranda dronk het laatste beetje Cola op en beet het ijsblok stukje dat in haar mond was kapot. Ze zette het glas terug op het houten tafelblad, terwijl ze Daniël aankeek onder haar wimpers en haar bruine ogen die halfgeopend waren; ze probeerde hem te ontdekken, wat voor mysteries er rond hem hangen en waar het bij hem allemaal om draait. Miranda kwam dichter naar hem toe, terwijl ze zijn hand weer zachtjes vasthield - haar gezicht nu een centimeter van hem verwijderd, ze kon nu nog beter in zijn zeeblauwe ogen kijken en merkte allemaal verschillende mooie kleuren blauw bij elkaar op. 'Ik probeer de innerlijke jij te ontdekken.' Zei ze met een zachte stem, als een fluistering. Haar hand lag nu op zijn wang en ze keek zo intens naar zijn ogen om het innerlijk te ontdekken, dat ze niet hoorde dat er iemand achter haar schoffelde, kuchtte en toen vroeg. 'Zijn jullie klaar?' Met een enigszins geïrriteerde stem.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij voelde hoe warmte van haar hand deed verdwijnen, zag hoe zij de verstrengeling van hun vingers brak en haar hand om het glas met donkere vloeistof gevuld legde. Kalm vouwde hij zijn handen om de mok, om de chocomelk, welke nog zijn aangename warmte behouden had hieruit te drinken. Wanneer elke druppel van de vloeistof opgedronken was, deed hij de mok weer op het houten tafelblad zetten, de hand welke deze omklemd had liet hij op de tafel rusten. Hij zag hoe zij haar cola opdronk, waarna zij haar glas terug op het tafelblad zette. Hij merkte op hoe zij langs haar wimpers hem in de ogen deed kijken. Een glimlach sierde zijn lippen, terwijl hij evenals langs haar wimpers keek, in de diepbruine ogen welke licht achter haar oogleden verscholen gingen. Hij voelde, zag hoe zij dichterbij schoof, terwijl zij haar vingers weer meer te zijne liet verstrengelen. Hun gezichten deden slechts nog een centimeter van elkaar verwijderd zijn, hij voelde hoe haar ademhaling zijn hun raakte. Haar zachte, gefluisterde woorden lieten zijn glimlach verbreden, meer warmte leek van zijn glimlach te komen. Hij voelde hoe zij haar hand tegen zijn gezicht gerust deed zijn. Haar ogen deed hij bekijken, ogen welke van ver een simpele, diepe kleur bruin leken te hebben, echter met de afstand welke tussen hun gezichten deed zijn was duidelijk dat overgang van licht naar duister in haar ogen was. Ook hem bleven de stem, geluiden onopgemerkt, in haar ogen probeerde hij meer te vinden, meer van wie zij was.

Onderwerp: Re: Het strand za aug 20, 2011 6:25 pm

Kleuren blauw die ze nog nooit zo mooi heeft gezien, kwamen bij elkaar. Een explosie van lichtblauw, donkerblauw en zelfs een enkele lichte pastel hadden zijn ogen opmerkelijk verbazingwekkend gemaakt. Nu ze zo dichtbij hem zat, kon ze de rustige zee langs het strand zien en de woeste zee die op de klippen kapotspatte. Miranda merkte de vrouw nogsteeds niet op, waardoor de vrouw haar armen over zich heen had geslagen, maar de lege glas en mok vast had, en weer een poging slaakte hun aandacht te trekken. De jongedame liet echter nog steeds haar hand op de wang van Daniël rusten, waardoor zij de warmte van haar hand naar hem stuurde en de warmte van hem ontving. 'Wat schuilt er binnenin jou, Daniël?' Haar stem klonk nog steeds als een zacht gefluister, als in de wind. Miranda kwam nog dichterbij en gaf Daniël een ietwat zachte kus op zijn wang, maar waar je de warmte nog steeds van de fluweelzachte lippen kon voelen. De vrouw stond er nog steeds en hoestte nu nog harder, iets waardoor de jongedame van opkeek en langzaam weer normaal ging zitten. De vrouw van het café leek opgelucht maar toch nog een beetje geïrriteerd, waarna ze op een zekere toon vroeg; 'Zijn jullie klaar?' Miranda was nog een beetje het spoor bijster van net en keek naar Daniël op een verwarde manier.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Verscheidene kleuren van bruin deden in haar ogen samensmelten, de kleuren van bruin leken bij elkaar te horen, echter ook leek het op een bijzondere wijze dat zij juist verkeerde combinaties vormden. Zijn hand had hij met een kalm gebaar naar haar smalle gezicht laten dwalen, waarna hij deze tegen haar wang te rusten gelegd had. Hij deed luisteren toen hij haar stem, welke slechts als een zachte fluistering hoorde. Een glimlach sierde zijn lippen bij haar woorden. Wanneer zij haar gezicht de laatste centimeters naar het zijne liet afleggen, ging een aangename rilling door zijn lichaam, haar lippen welke een kort moment zijn wang raakten deden fijn op zijn huid aanvoelen. Wanneer een geluid van luid gehoest de ruimte vulde deed hij verward opkijken, simpel omdat zij die dit geluid gemaakt had, zo anders was dan de wonderlijke ogen, de fijne aanraking welke hij eerder ervaren had. Zijn wenkbrauwen deden zich tot een vragende frons vormen, terwijl hij de dame aankeek, welke dit geluid gemaakt had. De vraag die deze haar lippen liet verlaten, leek voor een moment niet tot hem door te dringen, echter hierna stond hij kalm op, terwijl hij met zijn hoofd knikte. Zijn hand liet hij in deze van Miranda glijden, waarna hij haar naar omhoog trok. Een kus drukte hij op haar neus, waarna hij haar het café uitleidde. Met kalme, haast trage passen begon hij langs de branding te lopen, echter lang nam hij niet de tijd langs de branding te bewegen, na momenten van lopen stond hij alweer stil. De zoute zeelucht deed in zijn longen prikken, echter vond hij dit niet een onaangenaam gevoel.

Onderwerp: Re: Het strand zo aug 21, 2011 10:16 pm

Hij had zijn hand naar haar smalle gezicht laten dwalen, om het daar te rusten te leggen, en Miranda voelde de kalme warmte overgaan in haar huid. Een warmte die ze misschien nog nooit gevoeld had, onbekend voor haar was, voedde zich in haar lichaam. Echter toen ik de woorden tegen hem fluisterde, als de wind, sierde een glimlach zijn lippen en voelde ze de warmte van zijn glimlach ook. Helaas was dit alles snel afgelopen toen het gehoest van de vrouw hun gestoord had en toen Miranda verward naar hem gekeken had, waarna hij kalm op stond en met zijn hoofd knikte. Toch vond ze het wel weer fijn dat het gevoel bij haar terug kwam op het moment dat Daniël zijn hand in die van Miranda liet glijden en haar omhoog trok om daarna een kus op haar neus te drukken en haar het café uitleidde. Met kalme passen liepen ze langs de branding, en na momenten van lopen stond hij stil, waarna Miranda ook stopte met lopen en naar hem opkeek, voor het eerst merkte ze pas het lengteverschil tussen hun op. “Erg lief en romantisch van je, lieve Daniël, maar onze spullen staan nog binnen,” Ze grinnikte op een lieve porseleinen pop-achtige manier, waarna ze haar smalle hand uit die van hem liet glijden en haar arm om zijn middel deed, om vervolgens zijn arm om haar dunne middel te laten. “Ik heb het zo liever, zo ben je bij mijn zijde.” In het avondlicht glimlachte ze openlijk.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Wanneer hij haar stem deed horen, deed hij haar in de ogen kijken. Een lichte, scheve grijns deed zich om zijn lippen vormen bij het horen van de woorden welke haar zachte lippen deden verlaten, waarna hij licht met zijn hoofd deed knikken, als teken dat hij dit wist. Hij voelde hoe de warme van haar hand langs de zijnde verdween, echter deerde dit hem niet, aangezien zij vervolgens haar arm om zijn middel vouwde. Met een kalm gebaar vouwde hij zijn arm rond haar tengere middel, terwijl hij een warme, open glimlach toonde. Lichtjes, instemmend knikte hij met zijn hoofd bij de woorden welke vervolgens haar lippen verlieten, de glimlach die zij hem toonde liet een warm gevoel door zijn lichaam gaan. Het avondlicht deed op een prachtige manier haar gezicht verlichten, leek haar glimlach slechts openlijker te laten lijken. Hij genoot van haar aanwezigheid, voor een moment dacht hij aan het feit dat zij zich zo comfortabel bij elkaar voelde, zonder dat zij elkaar al een lange tijd kende.