Het strand

Onderwerp: Re: Het strand ma aug 22, 2011 11:49 am

De golven stortte neer op het glinsterende zand en Miranda keek er geluidloos naar. Al zag ze wel de glimlach van Daniël en voelde zich langzaam maar zeker wat warmer worden vanbinnen, echter had ze geen idee wat voor gevoel het was aangezien ze dit nog nooit echt gevoeld had. Ze had wel de pijn en het verdriet gevoeld om iemand te verliezen, meerdere keren, waardoor ze kouder werd in haar manier van doen en vanbinnen voelde ze meer dan eens dood en eenzaam. Momenten gingen voorbij en Miranda keek omhoog naar de lucht waar sommige sterren al verschenen in de donkere lucht. Het was koud, maar niet het soort koud waar je de rillingen van zou krijgen, en bovendien voelde ze nog altijd de warmte van Daniël bij haar zijde. Miranda keek in de ogen van Daniël en zag het water in zijn ogen reflecteren. “Waarom missen mensen elkaar? Waarom lijden mensen en doen ze elkaar pijn? Huil jij, Daniël?” In haar ogen glinsterde verdriet, maar ze was niet bang het te laten zien aan hem, wetende dat hij haar niet zou veroordelen. “Ik wou dat ik jou gekend had in plaats van hem.” Ze had het over Rowen en wist dat Daniël dit zou weten, aangezien ze dit gesprek net hadden gehad.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

De hemel boven hen deed langzaam verduisteren, sterren verschenen aan de duistere hemel, lieten een glinstering van hun licht reflecterend op het water ontstaan. Zij blik deed naar de zee gericht zijn, tot het moment dat hij voelde hoe de blik van de jongedame aan zijn zijde zich in de zijde van zijn gezicht groef, kalm liet hij zijn blik naar haar toe dwalen, keek hij haar in de ogen welke wanneer je slechts centimeters hier vandaan was zo bijzonder leken, zo bijzonder waren. Hij luisterde toen haar stem, als een fluistering hem deed bereiken. ‘Mensen missen elkaar, omdat hun liefde naar de personen die zij missen te groot is om zonder hen te kunnen zijn. Just because my eyes don't tear, doesn't mean my heart doesn't cry.’ De glinstering van verdriet in haar bruine ogen deed hem niet ontgaan. Hij hoorde hoe zij hem zei dat ze liever hem had gekend als hem, hem. Hij wist dat zij hiermee Rowen bedoelde. Een lichte glimlach kwam om zijn lippen. ‘Ik wilde dat ik kon veranderen dat jij mij had leren kennen. Ik vind het verschrikkelijk te zien hoe veel pijn hij jou gedaan heeft Miranda.’

Onderwerp: Re: Het strand ma aug 22, 2011 5:13 pm

‘Mensen missen elkaar, omdat hun liefde naar de personen die zij missen te groot is om zonder hen te kunnen zijn. Just because my eyes don't tear, doesn't mean my heart doesn't cry.’ Toen hij dit tegen Miranda had gezegd, voelde ze zich eenzaam, eenzaam omdat ze nog nooit echt van iemand had gehouden als twee geliefden of zelfs maar van iemand gehouden als een hele goede vriendin of vriend. Ze had vroeger alleen haar oma gehad en die was er nu niet meer, niemand meer die haar zo goed kende als zij. ‘Ik wilde dat ik kon veranderen dat jij mij had leren kennen. Ik vind het verschrikkelijk te zien hoe veel pijn hij jou gedaan heeft Miranda.’ Een lichte glimlach kwam op zijn lippen en Miranda keek even naar beneden, naar het zand dat glitterde in het avondlicht en naar de rustige zee waarvan ze de zoute lucht kon proeven, kon ruiken. Echter hierna blikte ze haar donkerbruine ogen weer omhoog naar hem en zei ze met een stille, ietwat kalme glimlach, “You make me very happy, Daniël...” Verder dan dit zegt ze niets en knuffelt ze met haar slanke lichaam tegen Daniël aan, welke ze niet meer loslaat. Miranda rook dat hij naar de kalmte van het leven rook, naar de vrijheid en naar de natuur, maar ook naar een eigen iets van Daniël zelf, iets dat ze echter niet kon omschrijven.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij merkte op hoe zij voor een kort moment naar omlaag keek, naar ondergrond van zand, welke licht leek te glinsteren in het schijnsel van de maan. Echter hierna hief zij haar hoofd weer en kruisten hun blikken elkaar, hij keek haar diepbruine ogen, welke hem ergens deden betoveren. Haar stem, haar woorden lieten een lichte glimlach opnieuw om zijn lippen verschijnen. Zijn armen sloten zich om haar slanke lichaam, toen zij deze tegen het zijne drukte. Een aangename geur deed hij ruiken, wanneer haar lichaam zich dicht tegen het zijne bevond, zij had een geur van zekerheid waarachter twijfels en pijn verborgen ging, zij had iets wat maakte dat de geur haar toebehoorde, iets eigens dat niet benoemt kon worden. ‘You are beautiful Miranda.’ Zijn stem klonk als een fluistering, luider hoefde deze niet te klinken om voor haar hoorbaar te zijn, hij wist simpelweg dat zij zijn fluistering zou opvangen. De warmte die haar lichaam aan hem doorgaf deed fijn voelde, hij had een gevoel alsof in de momenten dat zij tegen elkaar gedrukt stonden, hun zielen samensmolten, zij samensmolten tot een geheel.

Onderwerp: Re: Het strand ma aug 22, 2011 8:14 pm

Ze wou nog steeds niet los laten, ze vertikte het zelfs om Daniël los uit haar grip te laten. Hoe raar het ook zou klinken, maar ze was bang dat zij hem kwijt zou raken op het moment dat zij dit zou doen. ‘You are beautiful Miranda.’ Het meisje zei hier niets op, maar ze voelde zich wel warmer van binnen worden door deze woorden, wetende dat hij het wel echt meende. O, wat wenste ze dat zij Daniël eerder zou kennen dan Rowen, dat hij nooit in haar leven was geweest, wat een klootzak hij is. Ze wreef haar gezicht dieper in het shirt dat Daniël aanhad en hoopte dat hij haar niet weg zou duwen. Weer rook ze de verschillende kalme geuren die hij bezat, iets dat haar alleen maar zeker liet weten dat hij haar nooit moest loslaten, op wat voor manier dan ook. Weer gingen er momenten voorbij en Miranda was nog steeds in zijn armen, ze kon geen moment bedenken dat ze zich blijer voelde. “And you are unique, Daniël. Helaas denk ik dat we langzamerhand wel weer terug moeten gaan... Hoe jammer ik dat ook vindt, ik zou willen dat ik langer bij je kon blijven.” Ze wist niet hoe dit uit haar mond rolde, maar het voelde goed en ze keek Daniël hierbij aan in zijn ogen.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij voelde hoe zij haar gezicht dieper in het shirt welke zich aan zijn bovenlichaam bevond deed graven, een iets wat hij toeliet, zijn armen sloten zich hierbij iets strakker om het tengere lichaam, echter zo dat zij niet van haar adem ontnomen werd of dat zijn greep haar pijn zou doen. Hij had er geen idee van hoeveel tijd deed verstrijken, voor hoelang zij te samen stonden, voor haar zachte stem tot hem deed doordringen. Zijn ogen opende zich, aangezien hij deze bij het verstrijken van tijd gesloten had. Hij keek in haar in haar diepbruine ogen, terwijl hij licht met zijn hoofd deed knikken en zijn greep rond haar tengere lichaam verslappen liet. Kalm vouwde hij zijn arm rond haar slanke middel, waarna hij met kalme passen zich een weg langs de branding baande, terug naar het café waar zij eerder gezeten hadden.

Onderwerp: Re: Het strand wo aug 24, 2011 7:50 am

Toen Miranda dit gezegd had, knikte hij licht met zijn hoofd en vouwde zijn arm rond haar slanke middel, waarna ze met kalme passen weer een weg langs de branding baande, terug naar het café. Ook zij had haar arm rond Daniëls middel gevouwen, alsof het een gewoonte was geworden om dat te doen. Het was stil en ze konden alleen het geruis van de wind en de golven van de zee horen die kapotsloegen op een andere golf, waarna die zacht op het lichtbruine zand rolde. Dit keer deed Miranda de deurknop van het café open, waarna ze Daniël voorliet en hem volgde. Langzaam liet ze hierna haar arm rond Daniëls middel los en trok haar nepleren jasje weer aan, waarna ze even op de dieprode bank ging zitten en naar Daniël gebaarde dat hij de paraplu niet moest vergeten. Hierna pakte ze haar tas en ritste deze open, waarna ze er even met haar slanke handen doorheen rommelde en uiteindelijk vondt wat ze zocht, haar portemonnee. Ze zouden nog altijd moeten betalen en die vrouw zou het zeker weten raar hebben gevonden dat ze wegliepen, maar terugdenkend aan de hele avond boeidde het Miranda niets, ze was eigenlijk wel blij dat Daniël dat gedaan had. Met een zachte klik opende ze haar portemonnee en pakte er wat geld uit.

________
Ik ben van 1 tot 5 bij een vriendin van mij, dus dan kan ik niet terugantwoorden.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Slechts het geluid van het strand deed rond hen klinken, terwijl zij zich een weg baande naar het café, welke zij kort na hun vertrek van de plaats waar ze stil gestaan hadden, bereikten. Voor zijn hand naar de deurknop kon reiken, hadden haar vingers zich hier al omheen geklemd. Kalm betrad hij het café, met kalme passen doorkruiste hij deze. Hij voelde hoe Miranda hem losliet, toen zij de tafel bereikt hadden, waar zij eerder aan plaats genomen hadden. Voor een kort moment volgde hij haar simpele bewegingen, van hoe zij de leren jas aantrok, waarna hij zijn hand naar de jas liet reiken die hij had laten liggen. Met een snelle beweging deed hij het duister gekleurde jack aan, waarna zijn blik weer naar de jongedame dwaalde. Een dankbare glimlach kwam om zijn lippen toen zij naar de paraplu gebaarde, een dankbare lach, aangezien hij deze zonder haar herinnering hieraan vergeten zou zijn. Wanneer hij deze in de hand genomen had, verplaatste hij hemzelf met kalme passen naar Miranda. ‘Ben ook jij zover?’ Een warme glimlach toonde hij haar na zijn woorden.

Onderwerp: Re: Het strand wo aug 24, 2011 8:33 pm

Miranda merkte op dat er een dankbare glimlach op de lippen van Daniel kwam en liet haar tas om haar schouder zwaaien, waarna zij zelf met een glimlach in haar ogen op naar hem keek. Hij had de paraplu in zijn hand genomen en met kalme passen naar Miranda verplaatst. ' Ben ook jij zover?' Toen hij dit gezegd had, toonde een warme glimlach zijn woorden en even bekeek zij hem goed, lette goed op elk detail van zijn gezicht, zijn haarlokken en zijn bouw. Dit leek heel erg op staren, maar ze was zo erg in haar eigen wereldje dat ze het niet opmerkte, pas nadat ze weer de doordringende blauwe ogen van Daniel zag. “Yes, I'm ready sir.” Glimlachtte ze, proberende om haar schrik dat ze hem aangekeken had alsof hij een god was te camoufleren hierdoor, hopende dat hij het niet zou merken. Maar ze wist dat hij het wel gemerkt had, het was zo obvious, iedereen zou het gezien hebben - met haar stomme starende blik. “Let's go.” Ze pakte zijn arm en haakte haar arm daarin, waarna ze naar de uitgang - die ook als ingang diende - van de deur liep en de deurknop opendraaide. Met een opgelucht gevoel stapte ze het cafe uit, niet dat ze het vervelend heeft gehad, want dat is alles behalve, maar het gevoel om toch weer in de buitenlucht te zijn overmande haar. Toen ze echter al uit zicht waren van het kleine cafeetje, keek Miranda naar de lucht alsof ze naar de hemel en de sterren bad en zei toen met een zachte fluisterende stem, “I like being alone usually, but I don't mind if you're here being next to me.” Ze keek nog steeds met een hoop in haar blik omhoog, naar de sterrenhemel waar al veel meer was verschenen.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij merkte op hoe zij na zijn woorden een warme glimlach deed tonen, een warmte, welke in haar diepbruine ogen deed weerspiegelen. Een licht gevoel van ongemakkelijkheid deed door zijn lichaam gaan, toen zij hem slechts aankeek, voor momenten, echter was dit licht, aangezien hij in haar ogen wist te zien, dat zij verdronken was in haar eigen wereld. Een warme glimlach deed zijn lippen sieren, toen haar stem de stilte die in dit moment gevallen deed zijn, doorbrak, met de woorden dat zij klaar was. Hij voelde hoe zij zijn arm pakte, liet toe hoe zij vervolgens haar arm in de zijne haakte, waarna zij te samen het café verlieten. Een zoute smaak deed hij haast proeven, wanneer hij de buitenlucht in stapte. Hij merkte op, dat zij nadat zij weg van het café waren tot stilstand kwam, om haar blik tot de hemel te richten. Kalm deed hij haar voorbeeld volgens, liet hij zijn blik naar de hemel dwalen. Een lichte glimlach deed zijn lippen sieren, terwijl zijn blik op de maan gericht deed zijn. Men kon de lichte sterren als kansloos beschouwen in vergelijking met de maan, die een zoveel heviger licht gaf. Echter maakten de sterren hun eigen licht en deed de maan dit niet. De sterren waren in zijn ogen magischer dan de maan deed zijn. De stem die als een fluistering door de duisternis liet hem glimlachen. 'Don't you think today is special. I do. Today is special and so are you.' Zijn blik liet hij niet van sterrenhemel wijken, terwijl hij fluisterend deed spreken. Haast leek het alsof zij niet tegen elkaar spraken, alsof zij tegen de hemel spraken.

Onderwerp: Re: Het strand zo aug 28, 2011 3:48 pm

Ze keek nog steeds naar de hemel, alsof ze tegen de nachtelijke hemel sprak en deze in zachte fluisteringen terug sprak in haar oren. De nacht had haar meerdere malen geholpen te ontsnappen, het donker liet haar namelijk geloven dat ze niet alleen was in deze wereld, want vaak voelde ze in haarzelf alleen maar eenzaamheid en geen spoor van liefde - iets dat haar nog steeds heel erg raakte en pijn deed. De zachte en kalme stem van Daniël haalde haar echter naar de bewoonde wereld en de gedachten van dat moment liet ze voorbij drijven. 'Don't you think today is special. I do. Today is special and so are you.' Miranda merkte, met haar blik nog steeds op de nachtelijke hemel gericht, dat Daniël zijn blik niet af liet wijken van de sterrenhemel en zijn fluisterende stem liet op haar wangen lichtrode blosjes verschijnen - iets waar ze blij mee was, aangezien het donker van de lucht het deed bedekken en Daniël het zo niet kon zien. Haar arm liet ze langzaam, bijna traag, uit de gehaakte arm van de jongeman naast haar ontsnappen en haar warme hand zocht een weg naar zijn hand waar haar vingers zich weer samen vlochten met die van Daniël. “Yes, I think today is special, too.” Echter kon ze verder niets zeggen, ze was best geschrokken van het feit dat hij haar speciaal vind en deze dag ook. Zulke mooie woorden en zinnen had ze nog nooit iemand horen zeggen, dat was niet de waarheid ten minste, en ze wist dat dit van Daniël wel de waarheid was - dat hij dat sprak en dat hij niet tegen haar zou liegen om zoiets. Er trok een rilling over haar rug naar haar nek en liet haar andere, deze wat koude, hand daar neerleggen en keek naar Daniël. Dit keer bekeek ze hem wel, ze bekeek nauwkeurig zijn rustige zeeblauwe ogen waar kalmte in lag, zijn neus en zijn blanke huid, die er krachtig en zonder enige lijnen in zijn gezicht uitzag, waarna ze tenslotte naar zijn lippen keek, deze waren voller dan de smalle dunne lippen van een gewone jongen, maar Daniël was dan ook alles behalve normaal and ordinary - haar gedachten overspoelde zich met de drang om haar lippen naar hem toe te gaan en zijn lippen te ontmoeten. Ook al wist ze dat dit niet zou gebeuren, want geen een jongen zag haar op die manier zo, ze was het buiten gesloten soort en dat deed haar pijn - toch liet ze het niet merken.

____
Sorry dat het zo lang duurde, ik was bij mijn moeder!

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij voelde hoe zij haar arm los deed maken, voelde hoe met een trage handeling haar arm gehaakt in de zijne verdween. Een kort moment deed hij een angst voelen dat zij de magie van het moment verbreken wilde, een angst die verdween toen hij voelde hoe zij haar slanke vingers met de zijne verstrengelen liet. Hij luisterde naar haar stemgeluid, de woorden welke haar lippen verlieten, welke een lichte, toch warme glimlach om zijn lippen lieten verschijnen. zijn blik deed naar de jongedame aan zijn zijde dwalen, welke hij nog magischer deed vinden dan de hemel welke boven hen, zich slechts zo prachtig toonde, om heldere nachten. Zijn ogen deden haar gezicht verkennen, de ogen welke hij eerder, werkelijk had kunnen verkennen, welke zo bijzonder van dichtbij waren. Zo anders waren haar ogen van een afstand, een diepe kleur bruin leken zij, echter wanneer men dicht genoeg bij haar gezicht zijn kon zag men de verschillende kleuren van bruin die samen leken te komen en elkaar op een bijzondere manier toch niet leken te passen. zij had een delicaat porseleinen gezicht, korte, zwarte lokken in vele lagen genipt omlijsten haar gezicht. Zijn blik bleef op haar lippen rusten, welke een lichte kleur hadden, zacht oogden, vol waren. De hand, welke haar vingers niet deden voelen, bracht hij naar haar fijne gezicht. Zijn vingers liet hij om haar wang rusten. Voorzichtig deed hij dichter naar haar toe gaan, alsof hij haar als een dier zien deed, welke hij niet af wilde schrikken. Hij wilde niet dat zij vertrok. Zacht plantte hij zijn lippen op de hare, teder.

Onderwerp: Re: Het strand vr sep 02, 2011 7:53 pm

De hand die vrij was van Daniël bracht hij naar haar gezicht en zijn slanke vingers liet hij op haar wang rusten. Miranda zag en merkte bovendien dat hij voorzichtig dichterbij kwam, als hij haar niet af wou schrikken. De bewegingen die Daniël maakte en de manier waarop hij haar aanraakte, haar vasthield, wou ze alleen nog maar bij hem blijven en op dat moment wou ze dat de nacht niet over zou gaan. Zij voelden de lippen van hem teder op die van haar plantte, als zachte kussentjes en teder duwde Miranda terug op zijn lippen die als zacht fluweel leken te zijn. Maar wat had dit nu allemaal voor haar in gedachten? Wat bedoelde Daniël hiermee, was het gewoon voor de lol of meende hij dit echt? Ze had al zoveel slechte dingen hiervan meegemaakt en ze wou het niet nog eens meemaken, zeker niet met Daniël - dat hij er niets mee bedoelde, want Miranda meende het wel, ze voelde het door haar lichaam stromen als warme chocolademelk en een vleugje slagroom. Misschien was dit een rare combinatie, maar het was het gevoel van thuis, het gevoel dat je wangen aan het blozen en warm maakt, het gevoel dat je hart harder klopt dan normaal. Haar lippen liet ze met een zacht ritme met die van Daniël bewegen en haar vrije hand legde ze op zijn borstkas, waar ze met een zacht rukje aan zijn shirt trok - zo zacht dat hij het nauwelijks kon merken, maar waar ze haar hand wel stevig om sloot, het gevoel dat hij dan niet zomaar kon weglopen. Daniëls lippen smaakten zoet, echter was dit niet naar de chocolademelk die hij net gedronken had in het cafeétje; ze hadden iets eigens, iets dat van Daniël was en waar ze haar vinger niet 1-2-3 op kon leggen. Echter nadat ze haar lippen van die van Daniël haalde, keek ze hem niet in zijn ogen aan maar naar zijn borstkas, waarna ze er zachtjes met haar hand over ging en haar hand toen omhoog leidde naar zijn nek en haar slanke vingers door zijn haar haalde - Miranda's zachte lippen plaatste ze op zijn nek voor een klein maar teder kusje. “Wil je met me mee naar The Masquerate?” Ze moest blozen, maar dit was lichtjes en ergens hoopte ze dat Daniël dit zou zien.

__________
Echt zó sorry dat het zo lang duurde! Maar ik was echt te druk met alles, en ik hoop dat dit deeltje een beetje goed maakt. ;$

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij voelde hoe zij zacht, evenals teder haar lippen tegen de zijne deed drukken. Lippen welke een zoete smaak hadden, iets hadden haar lippen wat een aangename rilling over zijn rug deed laten lopen. Hij voelde hoe haar vingers het shirt aan zijn lichaam vonden, en zich om deze stof klemden. Hoewel het gebaar zacht deed zijn, voelde hij hoe zij een zachte ruk aan de stof deed geven, waarna haar vingers de stof sterker deden omklemmen. Hij wilde bij de jongedame blijven, het gevoel dat zij hem gevangen had, deed anders dan normaal, niet onprettig aanvoelen. Niet wilde hij haar breken zoals de jongeman die zij eerder op de avond genoemd had, geheel wilde hij niets van haar breken. Een warm gevoel deed bezit van zijn lichaam nemen, zijn hart leed duidelijker te kloppen in zijn borstkas. Zijn vingers deden langs de zijde zachte huid van haar wang strelen. Wanneer zij haar lippen verdwijnen liet, liet hij zijn blik op haar rusten, er geen probleem van makend, dat zijn ogen de hare niet bereiken konden. Haar vingers voelden warm op zijn huid en een glimlach deed zijn lippen sieren toen haar vingers zich een weg door de warrige lokken van zijn blonde haar baanden. Haar zachte lippen voelde hij voor een kort moment in zijn hals, waarna hij haar fluisterstem hoorde. Woorden welke een glimlach om zijn lippen liet verschijnen. Zijn handen bracht hij beiden naar haar gezicht, om deze licht omhoog te bewegen. Hij keek haar in haar diepbruine ogen, waarna hij kalm met zijn hoofd knikte. 'Graag.' Zacht drukte hij zijn lippen op haar voorhoofd, waarna zijn handen weggleden van haar gezicht en zijn armen haar tengere gestalte omsloten.

Onderwerp: Re: Het strand za sep 03, 2011 5:52 pm

Zijn vingers deden langs de zijde zachte huid van haar wang strelen, zij voelde op dit moment warmte en voor een klein moment zelfs geen eenzaamheid meer. Dit verdween echter vlak daarna weer, alsof het er nooit geweest was. Haar diepbruine ogen keken omhoog naar zijn licht zeeblauwe ogen, iets wat haar nog steeds kalm maakte. Ze dacht nog steeds aan Rowen, omdat hij diegene was die haar liefde leerde kennen, maar hij had het haar nooit gegeven en bij Daniël is het anders; hij gaf haar liefde en loog er niet over, Miranda kon voelen dat het dit keer anders was, goed. Rowen was alleen maar slecht geweest, met veel leugens en bedrog ertussen. Ze moest nog steeds eraan denken dat hij een gebaar maakte, dat hij haar op zou zoeken, haar zou vinden. Waarom? En moest ze dit aan Daniël zeggen of zal ze het even laten? Een droevige blik kwam er in haar ogen en haar mondhoeken gleden omlaag, maar op het moment dat Daniël 'Graag' had gezegd, had ze blij gekeken - ze had zelfs een uitbundige glimlach op haar lippen gelaten. Ze voelde de tedere lippen van Daniël zacht op haar voorhoofd drukken, zijn handen die weggleden van haar gezicht en zijn warme armen die zich om haar slanke gestalte sloten. Daniël was al warm van zichzelf, vanbinnen, maar nu voelde ze het nog dichtbij ook. Ze sloot haar armen ook om die van hem en besloot het hem te vertellen. Hij moest ooit de waarheid weten en ze had sowieso geen zin om dit op te kroppen. “Hij zal me opzoeken, Daniël. Rowen zal me opzoeken. Ik weet echter niet waarom hij dat wil, maar er zit niets goeds aan vast.” Een zachte snik liet ze horen, waarna ze die snel weg deed en nog meer in zijn armen kroop - als een katje bij zijn moeder of thuis, waar het altijd veilig is, of hoorde te zijn. “Ik wil alleen niet dat jij er tussen komt, je weet niet tot welke dingen hij in staat is en jij hoeft het dus ook niet voor mij op te lossen.” Ze dacht aan hoe ze haar leven totaal aan die van Rowen had laten leiden, bijna alles voor hem deed en dacht dat hij echt was, maar dat alles was een leugen geweest - iets waar ze nu nog steeds mee zit. Iets dat ze dacht dat ooit zou veranderen, door Daniël.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij deed voelen hoe zij, kort nadat zijn lichaam haar tengere lichaam hadden omsloten, haar armen om zijn lichaam vouwde. Hij hoorde hoe haar zachte stemgeluid klonk, luisterde naar de woorden welke haar zachte lippen verlieten, woorden welke maakte dat zijn armen zich zacht dichter om haar lichaam deden sluiten. Een snik deed haar mond verlaten, een iets wat hem licht deed breken, zij leek zo sterk, was sterk, toch was zij gebroken door een jongeman die hem niet werkelijk bekend was. Licht deed de jongeman met zijn hoofd knikken op de woorden, welke vervolgens haar lippen deden verlaten. 'Slechts zal ik mij in het gevecht, welke jij voert mengen, als mij hiervoor toestemming is gegeven.' Zijn vingers deden door de donkere lokken van de dame in zijn armen strijken, soepel deden de lokken tussen zijn vingers glijden. Kort verkende zijn vingers haar duistere lokken, waarna hij zijn arm weer rond haar lichaam deed leggen.

Onderwerp: Re: Het strand ma sep 12, 2011 7:29 pm

Zij voelde hoe hij zijn armen zacht dichter om haar lichaam deed, liet sluiten alsof hij haar beschermde. Toen zij deze woorden uitgesproken had, voelde ze Daniël licht met zijn hoofd knikken, dat hij het had begrepen wat zij net had gezegd. “Slechts zal ik mij in het gevecht, welke jij voert mengen, als mij hiervoor toestemming is gegeven.” Hij liet zijn slanke vingers door de donkere lokken van Miranda glijden en hierbij voelde zij zich prettig, dus sloeg hij zijn hand dan ook niet weg, echter en alleen omdat zij hem vertrouwde. Vertrouwen is een groot en bijzonder iets, het duurt jaren om het op te bouwen, maar slechts secondes om het te vernietigen – en dan is het misschien zelfs voor eeuwig aangetast. Hierna voelde zij de jongeman zijn arm weer om haar lichaam en op dat moment maakte ze oogcontact met hem. “Zullen we dan maar eens vertrekken, Daniël? Ik ben namelijk benieuwd naar het zo interessante ball.” Glimlachte ze naar hem, waarna zij gemakkelijk ging staan om weer verder te lopen - ze waren er namelijk bijna.

Onderwerp: Re: Het strand ma sep 26, 2011 5:09 pm

Haar arm lag nog steeds om Daniël zijn middel en zij voelde ook die van hem om haar slanke middel. Zachtjes liepen ze verder en zagen het huis weer waar ze woonden, waar Miranda snel wilde omkleden om daarna zo snel mogelijk naar het bal te gaan. Ze droomde vroeger nooit, en nu ook niet trouwens, over een prins die de prinses kwam redden of over een groot bal met allemaal prinsessen die in de mooiste kleding waren of aankwamen. Maar eigenlijk wilde ze wel heel graag het naar haar zin hebben en er mooi uitzien en aangezien haar haarlokken altijd heel snel weer teruggroeide, verbaasde het haar dan ook niet dat het weer wat langer was, ook al was het pas een paar daagjes. Miranda keek omhoog naar Daniël en zocht zijn zeeblauwe ogen op, die in de verte keken en niet terug naar haar, maar toen hij verder ook niets zei, liet zij hem helemaal los en deed een paar stappen naar voren. Met een glimlach op haar gezicht maar een ongeduldige blik in haar ogen keek ze hem aan. 'Daniël, ik zie je op het bal. Ik wil niet veel missen en hoop dat je snel mijn jurk zal zien!' Toen liep ze met snelle passen weg naar het huis en mompelde toen, echter niet omkijkende, 'Ik zal stralen...' Op een gegeven moment verdween ze uit het zicht van Daniël, het donker in.

[gone]

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Woorden deden haar zijdezachte lippen verlaten, woorden, welke slecht licht tot hem deden doordringen. Zijn blik deed gericht zijn op de duister hemel, magisch was de manier hoe het maanlicht op het water deed weerspiegelen. Kalm volgde hij haar, zij leidde hem, zijn bewegingen deden zorgeloosheid bevatten, zorgen waren te diep verborgen, onzichtbaar. Hij hield halt toen zij tot stilstand kwam. Echter zochten zijn ogen niet als normaal de duistere ogen van haar, zijn blik bleef op een niet bestaand punt ver van hen af gericht. Pas wanneer haar armen zijn lichaam deden verlaten werd hij uit zijn wereld getrokken, zijn zeeblauwe ogen deden licht glinsteren in het heldere maanlicht, terwijl hij haar diepbruine ogen zocht. Ongeduld had zich tussen de duisternis van haar ogen gemengd, echter toch sierde een glimlach haar lippen. Licht knikte hij met zijn hoofd bij haar woorden, met zijn ogen volgde hij haar toen zij van hem wegliep. Zachte, gemompelde woorden bracht de wind die over het landschap ging met zich mee. Ik zal stralen. Een glimlach vormde zich om zijn lippen. Kalm bracht hij zichzelf in beweging toen zij verdwenen leek.

-Gone-

Onderwerp: Re: Het strand ma okt 17, 2011 10:26 am

Het was een dom idee geweest, waarom was hij ook alweer opzoek gegaan naar een cafétje om iets te gaan eten? Oja, omdat hij niet kon koken... maar dat was niet zijn enige zwakke punt. 'Waar ben ik?' mompelde Red geiriteerd. Hij had waarschijnlijk een verkeerde weg gekozen en was nu heel ergens anders uit gekomen. 'Het strand?' zei hij een beetje geschrokken. Dit kon inderdaad niet goed zijn. Hij liep iets dichter naar de zee en ging net voor dat hij het water kon raken zitten. Hij zuchtte.

Onderwerp: Re: Het strand ma okt 31, 2011 10:11 am

Het zand spatte achter haar op toen haar zwarte poten door het zand groeven. Ze was aan het rennen, maar niet op de manier waarop ze eerder nog had gerend. Toen had ze ergens achteraan gezeten, had ze een doel, was ze de jager. Nu was het enkel haar doel om zover mogelijk bij de jongen vandaan te komen die haar had gezien. Die haar echte ik had gezien. En nu vluchtte ze, was ze een lafaard, en dat was geen fijn gevoel.
Ze liet zich afremmen door de golven in de branding, die op haar inbeukten als kanonskogels. Eigenlijk wilde ze helemaal niet nat worden, maar ze had afremming nodig. Anders zou ze het hele strand afrennen zonder te kijken, en ze wist haast wel zeker dat er hier wel mensen waren. Het mocht dan pikdonker zijn, er waren altijd gekken die hun hond 's nachts uitlieten of verliefde stelletjes die naar de zonsondergang hadden gekeken en waren blijven 'hangen'. Dus beperkte ze zich tot een stukje strand dat hopelijk onbevolkt was. Ze wilde het niet checken. Ze wilde niet zeker weten dat haar voetsporen de volgende dag waren weggespoeld. Ze wilde alleen maar dat gevoel van schaamte kwijt en de energie herstellen die zo verschrikkelijk ongebalanceerd aanvoelde nadat ze een muur had laten neerkomen. Alsof ze één was met het water zwom ze onder de golven door, en nu pas durfde ze de muur op te heffen. Opnieuw kolkte het binnenin haar, en het eerste wat ze dacht was dat het misschien toch niet zo slim was om dit in het water te doen. Enkele seconden kon ze zich niet bewegen, en haar longen begonnen pijn te doen van de moeite die het kostte niet te ademen. Longen die krompen. Longen die een menselijk formaat kregen. De rest van haar lichaam trouwens ook. Blijkbaar was het toch niet mogelijk een transformatie te stoppen wanneer die eenmaal in gang was gezet. Haar lichaam schokte pijnlijk, en ze kreeg een slok zout water binnen. Het leek een eeuwigheid te duren voor ze boven water kwam en nog langer voor ze uitgehoest was en weer adem kon halen. Het was opeens een stuk donkerder nu ze met haar menselijke ogen de omgeving bekeek. Tot haar afschuw zag ze een schaduw op het strand in de vorm van een persoon. Het kon de jongen van net niet zijn, daarvoor was ze veel te snel. Snel liet ze zich weer in het koude water zakken om haar naakte lichaam te bedekken, en alleen haar hoofd stak nog boven het water uit. Hopelijk had hij haar niet gezien.

Aantal berichten : 102 Registratiedatum : 04-09-11

En daar kwam hij dan te voorschijn uit het niets. Meteen keek hij in het rond en zag een menselijke kop zich mee drijven door de golven. Hierbij mompelde Kylan even een vloek uit. Wou ze zichzelf soms van kant hebben? De koude was er duidelijk en de schemering maakte het er niet al te beter op. Met haar kleding, mooi op gevouwen in één hand en een opgestoken sigaret in de andere liep hij naar het begin van de zee, waar net het water zijn schoenen niet raakte.
Hierbij stond hij ook bij haar in de buurt. 'Kijk eens wat ik hier heb,' Speels hield hij het broekje voor zijn kruis terwijl de sigaret gevaarlijk rond zijn lippen balanceerde. Moeizaam legde hij even de kleren neer op zijn voeten zodat ze niet vuil zouden worden om daarna zijn jasje uit te doen en de sigaret meer tussen zijn vingers te houden. 'Kom op! Je vriest nog dood, pink panter.' Hij keerde zijn hoofd weg en spreidde het jasje voor zich. 'Ik kijk niet. Kleed je om en dan trakteer ik je op een warm drankje.'

Onderwerp: Re: Het strand ma okt 31, 2011 11:23 am

Als reactie op zijn woorden zakte haar hoofd nog dieper het water in, waardoor enkel haar ogen en natte haar nog boven de golven uitstaken. Kon ze zich niet gewoon beter blijven verschuilen en wachten tot hij wegging? Een rilling ging door haar heen nu de sensatie van de verandering langzaamaan verdween en de kou weer invloed op haar kreeg. Het leek niet zo'n aantrekkelijk idee. Bovendien had de jongen haar nu toch al gezien, wie weet waadde hij het water wel in om haar te halen als ze niet naar hem toe kwam. Maar dat was niet de reden dat ze terug naar het strand zwom.
Ze hield hem strak in de gaten toen ze uit het water kwam, erop lettend dat hij niet om zou kijken. Ze hoestte nog een laatste keer om haar longen droog te krijgen, en mompelde toen op dreigende toon: "Als je je omdraait vreet ik je wél op." Ze was drijfnat en voelde er niets voor om haar ondergoed als bikini te gebruiken, dus greep ze zijn jasje en tilde het op, waardoor haar eigen kleren in het zand vielen. Met de gevoerde binnenkant droogde ze zo snel mogelijk de ergste nattigheid van haar lichaam, waarna ze hem als een tulband on haar hoofd sloeg zodat haar haren niet alles onder zouden druppelen. Haar ondergoed ging aan, het wijde Mickey Mouse-shirt en de joggingbroek, waarvan ze de zakken checkte en daar gelukkig haar mobiel vond. Ten slotte droogde ze in stilte haar haren met de leren jas, waarna ze die over de schouder van de jongen sloeg om aan te geven dat ze klaar was. Met haar handen op haar heupen en een grijns keek ze hem aan, waardoor ze zekerder overkwam dan ze eigenlijk was. "Je zei iets over warme drankjes?"

Aantal berichten : 102 Registratiedatum : 04-09-11

Enkel lacht hij ironisch en kort. Nee, hij had helemaal geen zin in dit gedoe. 'Doe maar door dan.' Eenmaal hij het jasje om zijn schouders voelde, keek hij achterom hierbij ontmoette zijn ogen een prachtige jonge vrouw. 'En je was bang om dat aan mij te laten zien?' Hij gebaarde met zijn goede hand naar haar.
Het was niet het gezicht dat hij zich bij het lichaam van een panter had voorgesteld, maar toch... 'Ik heet Kylan.' Even stak hij een hand naar haar uit. 'Laten we maar gaan dan.' Hij had zin in een glaasje alcohol voor de pijn te verzachten.

Onderwerp: Re: Het strand ma okt 31, 2011 10:06 pm

Maria negeerde zijn vraag en vatte het enkel als een compliment op. Bang was ze niet, dit was alleen de eerste keer dat iemand die haar niet kende haar in twee vormen had gezien. Dat maakte haar een beetje nerveus, maar zeker niet bang.
De jongen stelde zich voor als Kylan. Hij zag er anders uit nu hij boven haar uittorende, en ze voelde zich klein. Net was zij nog de grootste geweest. Zonder aarzeling nam ze zijn hand aan, tilde die omhoog en maakte een draai, iets minder sierlijk dan ze gehoopt had nu ze nog moest wennen aan haar menselijke evenwicht. Ze eindigde recht voor hem, haar gezicht ineens heel dichtbij het zijne. "Aangenaam, Kylan," zei ze zacht, waarna ze weer een stap achteruit zette. Ze stelde zichzelf expres niet zelf voor. Niet omdat hij haar naam niet mocht weten, maar het leek haar wel een spannend idee dat hij haar als het pantermeisje bleef zien.
Zijn voorstel stond haar wel aan. Ze volgde zijn blik naar een aantal lichtjes die in de verte dansten. Waarschijnlijk was dat een soort herberg, en het vooruitzicht van een mogelijke open haard maakte het nog kouder om hen heen. Ze pakte haar schoenen op en keek hem vanuit haar ooghoeken aan. "Wie er eerder is?" stelde ze voor. Ze wilde wel eens testen hoe snel hij was nadat hij zo kort na haar 'aanval' al op het strand was verschenen. Zonder zijn antwoord af te wachten zette ze zich tegen hem af om zichzelf een voorsprong te geven, haar schoenen in haar hand, op naar de lichtjes.

/Gone with Kylan