Cocktailbar: 'Modern Myth'

Isemay moest lachen om Brian zijn "koosnaampje". Het was heerlijk om weer plezier te hebben net zoals ze met Mason had gehad. Meisjes had ze nog niet echt ontmoet hier buiten dan Faith. Evina had ze enkel gezien en gehoord, niet mee gesproken. Buiten had ze op hem gewacht. Zelf stak ze nu een sigaret op en hield de aansteker voor Brian aan. 'Misschien kun je dan nu wél je sigaret opsteken.' Daarna stak ze deze weer weg en blies de sigarettenrook via haar neusgaten uit. May was helemaal in haar nopjes aangezien Brian zijn gedachten haar ego erg gestreeld hadden. Ze hield ervan als mensen dachten dat ze mooi was en dan al helemaal als die gedachten van jongens kwamen. Misschien kon je haar wel een beetje beschrijven als een attention whore.
'Hopelijk is de rij niet te lang; je moet er aanschuiven om binnen te komen. Vertel me eens, Sir Brian: Bent u een uitstekende danser?' Nog even gunde ze hem een glimlachje en rook toen verder van haar sigaret. Het was een eindje stappen, maar de moeite waard. 'Deze kant op!'

Tijdens het lopen hield hij zijn sigaret dankbaar bij het vlammetje. "Graag." Hij ademde genietend de rook in en voelde hoe de nicotine zijn spieren ontspande. "Ahh..." zuchtte hij, de rook de avondlucht inblazend. "Ik heb nu pas door hoe verkrampt ik zat." Hij schudde zijn armen heen en weer om de spieren los te maken.
Toen Isemay hem vroeg of hij een goede danser was, tilde hij zijn kin op en lachte gemaakt-zelfingenomen. Vanuit de hoogte keek hij haar aan. "Nou madame, daar vraagt u me wat. En wel precies op het goede moment, zal ik u zeggen." Hij sloeg een arm om haar middel, zodat ze wel moest stoppen met lopen. Zijn andere hand legde hij losjes op haar schouder, ervoor zorgend dat de sigaret die hij vasthield haar huid niet raakte. Hij genoot er altijd van mensen te verrassen. Zeker wanneer deze daarna niet kwaad wegliepen.
Hij kwam dichterbij staan, maar probeerde genoeg op afstand te blijven om het haar niet ongemakkelijk te maken. "Weet u hoe u moet walsen?" Het antwoord wachtte hij niet af. Zijn hand gleed van haar schouder tot haar hand, en pakte die vast. "Ik leid."

Ook deed het haar deugd om te zien hoe hij helemaal weer relaxte. Echter hield ze het niet van het lachen bij het feit dat hij zo beleefd deed. Haar vingers sloten zich om die van hem. Haar sigaret belandde op de grond waardoor ze deze doofde met de tip van haar schoen. De aanrakingen hadden gekieteld en ze glimlachte naar ham. Vol plezier staarde ze hem aan. 'Ik moet bekennen dat deze dans me niet zo goed ligt, maar met zo'n excellente leerkracht als u moet het wel lukken.' Rustig legde ze haar andere hand op zijn schouder. 'Je moet weten dat ik het eigenlijk had het over dat je met we zou dansen in Modern Myth, maar dit slaag ik helemaal niet af.'

Hij keek haar nog steeds aan met die serieuze, afstandelijke blik, maar vanbinnen moest hij zijn lach gevangen houden, voordat deze naar buiten zou slippen. "Ik weet wat u bedoelde, maar mevrouw, u had toch niet gedacht dat we zouden gaan walsen in een cocktailbar?" Hij bracht hun ineengestrengelde handen naar zijn mond en nam een een trekje van zijn sigaret, die hij nog steeds niet had laten vallen. Om haar geen rook in het gezicht te blazen draaide hij zijn hoofd opzij, maar hij bleef haar streng aankijken vanuit zijn ooghoeken. De vrolijke, ondeugende blik op haar gezicht zorgde er echter voor dat hij zijn lach niet langer in kon houden. Schaterend stikte hij bijna in de rook, en hij boog hoestend dubbel. Toch liet hij Isemay niet los, en toen hij weer adem kon halen keek hij haar glimlachend aan, een beetje beschaamd misschien. "Dat hoorde er natuurlijk allemaal bij. Welnu!" Hij liet zijn sigaret vallen en drukte hem uit met de punt van zijn schoen. Daarna duwde hij zachtjes met dezelfde voet tegen de hare. "Allereerst verplaats je deze voet naar achter. De wals is een dans op driekwartsmaat," legde hij uit, "en dus houdt je een korte pauze na elke derde beweging. De tweede maat is een draai..." (Hij zwierde Isemay opzij) "en de derde is een soort pace de place. Eh, een pas op de plaats," verduidelijkte hij lachend.
Ze oefenden rustig tot Isemay een beetje doorhad hoe het zat. Ze deed het schokkend goed op die moordhakken van d'r, en hij was dan ook blij verrast toen ze over straat zwierden, richting de Modern Myth. Buiten adem maar nog steeds lachend kwamen ze daar aan. "Girl, I admit, I'm impressed," hijgde zij, terwijl ze aansloten in de niet al te lange rij. "Ik snap niet hoe je het doet op die schoenen."

Isemay lette goed op zijn uitleg en probeerde dit uit te voeren. Walsen bleek niet moeilijk te zijn; drie simpele stappen en dit herhalen in een zeker tempo. Ze lette op Brian en sloot hem aan. De eerste paar keren gingen niet zoals het misschien moest, maar de derde keer was de goede keer. Daarbij was ze niet bekomen van het lachen omdat Brian zonet bijna verstikt was. 'You poor thing,' zei ze met een Britsaccent dat best goed na gedaan was. Stiekem hield ze erg veel van Austin en dus al zeker van de film: Pride & Prejudice met Keira Knightley.
Ze genoot ervan om rondgedraaid te worden en te voelen dat hij haar stevig vast had. Een zwak voor Brian? Nee, verliefd worden was niets voor haar en als ze dit deed dan was het wel erg kortstondig. Haar hoge schoenen hielden haar niet tegen voor plezier te hebben. Eenmaal in de rij ging ze weer even door haar haren waarbij ze naar hem glimlachte bij zijn compliment. Toch haalde ze haar schouders op. 'Niets kan me weerhouden van plezier te hebben, denk ik. Daarbij zou ik me ook voor schud zetten als ik zou struikel of wat dan ook en dat willen we niet.' Het aanschuiven in de rij ging vooruit en ze glimlachte naar de bewaking toen ze binnen mochten. Echter zocht haar hand wel naar de zijne achter haar. Eenmaal dat ze hem vast had loodste ze hem naar boven, terwijl ze met de andere hand haar rokje naar beneden hield. De muziek was elektronisch, maar wel goede elektronische muziek in plaats van die andere brol.

Hij moest lachen om haar woorden. "Dus jij kan bewust ongelukken voorkomen, alleen omdat je jezelf niet voor schut wilt zetten? Maakt niet uit hoe moeilijk iets is?" Hij geloofde er niets van, maar ze leek heel zeker van haar zaak. "Ja ja.." mompelde hij. Dat zou hij nog wel eens testen. Maar niet vanavond, this was gonna be a fun night out for everyone.
Bij binnenkomst sloeg de warmte hem in het gezicht. Het was een hele overgang van die zilte zeewind naar deze benauwde, drukkende sfeer met veel lawaai. Ja, het was herrie, maar wat scheelde het? Het was herrie om op te feesten.
Isemay pakte zijn hand om elkaar niet kwijt te raken, en toen hij zag dat ze haar rokje naar beneden hield op de trap moest hij glimlachen. Is ze bang dat ik haar slipje zie? Wat schattig, hoe preuts, dacht hij. Zijn glimlach verzwakte echter bij de gedachte die daarop volgde. Of misschien is dit wel normaal, en ben ik gewend geraakt aan vrouwen die nauwelijks kleding dragen hier. Hmm, time for me to blend into society again.
Eenmaal boven leidde Isemay hem naar de bar. "Je lijkt de weg hier wel te kennen. Kom je hier vaker?" schreeuwde hij in haar oor om boven de muziek uit te komen. Toen het eruit was had hij pas door wat hij had gezegd. Oké, dat is wel de meest cliché opmerking die ik ooit heb gemaakt. Enigszins beschaamd bestelde hij twee cocktails die werden aangeraden.

Isemay deed even haar mond open bij zijn gedachten, maar sloot deze ook al weer. Ze wist dat Brian het niet graag had als hij op deze inging. Daarbij wou ze niet weer de kleuter in hem naar boven brengen die daarnet zielig op de bank zat. Voordat ze helemaal boven waren liet ze even haar jurkje weer wat losser, maar vond uit dat deze strak genoeg rond haar bovenbenen zat. Tevreden liep ze verder met hem en liet hem los toen ze bij de bar waren aangekomen. 'Nee, dit is mijn eerste keer hier,' riep ze hem toe. Gedachten lezen was handig, erg handig. Nadat hij twee cocktails had besteld keek ze hem aan in zijn ogen. Nog steeds in haar nopjes. Haar gezicht werd naar zijn oor gebracht. 'Niets is te moeilijk als je van uitdagingen houdt en for the record: We zijn nog niet aan het hoofdstuk beland dat je daadwerkelijk mag zien wat er onder mijn jurkje zit.'
Met een glimlachje keek ze hem aan en toen naar de barman die hun de twee drankjes overhandigde. Deze nam ze vast en overhandigde er eentje aan Brian. 'Maar even zitten?' Zonder verder nog een antwoord af te wachten, liep ze naar een bank tegen de muur met tafeltje en nam plaats. Ze had hoge verwachtingen van de cocktails hier en na één slok wist ze dat de drankjes hun imago waard waren. Enkel zat er bij deze redelijk veel alcohol in.

Zijn gezicht betrok. Niet om de reden die zij gaf, maar omdat ze weer had zitten luisteren. Hij was het vergeten. Faith had zich wel steeds afgesloten, dus had hij gewoonweg niet verwacht dat Isemay niet hetzelfde zou doen. Ze glimlachte naar hem en overhandigde hem het drankje. Shit. Ze kon nu natuurlijk ook alles horen wat hij dacht. Ik heb al gezegd dat ik het niet fijn vind als je dat doet, dacht hij langzaam en duidelijk. Hij betaalde de barman (die cocktails waren duur!) en liep haastig achter Isemay aan, die naar een tafeltje aan de wand was gelopen.
Hij was niet van plan een leuke avond te laten verpesten, alleen omdat hij niet met haar gave om kon gaan. Wist hij veel, misschien luisterde Faith ook wel af maar zei ze er gewoon niks over. Dat was misschien nog wel erger. Nu wist Brian tenminste dat Isemay niet bij de minste offensieve gedachte weg zou lopen. "Proost!" Hij hield zijn glas eventjes omhoog, en nam toen een slok. Jezus, dat spul was zoet! Met een vertrokken gezicht veegde hij zijn mond af. "Jij vind dit lekker? Je kan net zo goed pure limonade drinken."

Isemay kon het echter niet schelen wat hij over haar dacht op dat vlak. En wat ga je er aan doen? Al mijn botten breken. Even rolde ze haar ogen voor ze ook daadwerkelijk plaatst nam. Ook hield zij even haar glas omhoog en dronk ervan. Echter sprak ze niet, maar lachte wel even om zijn opmerking. 'Limonade met een berg alcohol gemengd hoor. Het is niet de beste cocktail die ik ooit heb gedronken, maar ik hou wel van die zoete smaak.' Bedenkelijk keek ze even Brian aan over haar glas en dronk toen weer een slokje. 'Ze hebben hier nog altijd bier, weet je.' Haar glas kwam weer op het tafeltje terecht.
Niet veel later draaide ze zich een beetje naar hem toe. 'Ik beloof dat ik niet "expres" meer in je hoofd ga zitten zodat we tenminste eens kunnen praten zonder dat een van ons weg loopt.' Brian was erg fijn in de omgang. Hun dansje van daarnet was ze zeker nog niet vergeten. Blijkbaar hij wel aangezien hij zich weer op zijn tenen getrapt was. 'Ik ving je gedachten op omdat... Ik ben niet preuts, Brian. Alles behalve dat. Daarbij haat ik het als mensen vooroordelen over me maken. Normaal zou ik je afsnauwen tot en met.' Daarna nam ze weer een slokje van het drankje en keek hem weer geamuseerd aan. 'Hmm... Het smaakt best wel na een paar slokken.' Ze keek naar de dansvloer voor zover dat ging. Ze vroeg zich af of ze daar vanavond zou opstaan.

Bier, dat klonk goed. Of misschien iets sterkers. Hij liet het zoete goedje ronddraaien in zijn glas en keek ernaar. Maar dit was een cocktailbar. Hij zou in elk geval dit glas nog even opdrinken.
Toen Isemay, aan haar gezicht te zien, over een serieuzer onderwerp wilde beginnen, boog hij zich naar haar toe om haar te kunnen verstaan. Hij kon de opluchting die hij voelde niet bedwingen toen ze hem beloofde niet meer in zijn hoofd te zitten. Bij haar volgende opmerking schoten zijn wenkbrauwen omhoog. Voelde ze zich zo aangevallen door zijn gedachten dat ze hem even moest verzekeren dat ze al zeker wel ervaring had? Dat was nogal wat om iemand recht in het gezicht te zeggen. Niet dat hij er ongemakkelijk van werd. "Hey, ik kan het niet helpen wat ik denk. Dat kan niemand. Het verschil tussen assholes en goedzakken word bepaald door of ze hun gedachten uitspreken en uitvoeren of niet." Hij keek weg. "Dat jij iedereens gedachten kan horen maakt niet meteen iedereen tot assholes." In welke categorie ze hem indeelde mocht ze zelf weten.
Hij nam nog een flinke slok, en zijn gezicht vertrok alweer. Deze serieuze gesprekken waren iets voor later, hij had er geen zin in en deze plek was er al helemaal niet geschikt voor. "Hier, jij mag de mijne hebben." Hij zette zijn halfvolle glas op tafel. "Als je wilt tenminste. Ik heb er niks raars ingedaan." Hij gaf haar een speelse knipoog. "Dan ga ik even iets drinkbaars halen." Hij stond op en wankelde even. Wow, ze had gelijk. Er zat echt een flinke scheut alcohol in. En hij had maar een paar slokken op! Dat ging wat worden.

Isemay keek hem aan bij zijn woorden en moest moeite doen om niet in de lach te schieten. Blijkbaar nam hij haar woorden niet op zoals het hoorde. Enkel bedoelde ze dat ze ook plezier kon hebben en echt alles aan iedereen liet zien. Echter liet hij ook geen ruimte om haar woorden neer te laten strijken om ze zelfs te laten uit te spreken. "Hier, jij mag de mijne hebben." Alsof het niet genoeg was duwde hij een glas in haar handen. Zijn glas. 'Dit spul is sterk. Wil je me soms dronken voeren?' antwoordde ze wat lacherig. Naar ruzie stond haar hoofd al helemaal niet. Toch kreeg May de slappe lach toen hij wankelde. 'Gaat het wel?' Snap greep ze nog naar zijn hand voor eventueel wat steun. 'En Brian, je bent geen asshole. Voor nu dan.' Met een klein glimlachje liet ze hem weer los. Om daarna weer haar aandacht te brengen naar de verdieping onder hun waar je sommige mensen nog kon zien dansen. Niet veel later bracht ze het glas met alcohol naar haar lippen.

"Ja, ja, I'm fine. Dat spul steeg me even naar m'n kop." Hij hervond zijn evenwicht, en lachte om haar woorden. Vooral dat 'voor nu dan' klonk wel heel onheilspellend. "Nou mevrouw, dat is een hele opluchting. Bedankt." Een buiging liet hij nu maar even zitten. "Ben zo terug!"
Hij wurmde zich tussen de mensen door om een biertje te bestellen bij de bar. Ja, toch maar bier. Sterke drank ging hij hier maar niet proberen. Hij keek ook eens om zich heen, om te zien wat voor mensen hier waren. Best veel jongeren. Brian gokte dat de oudjes eerder naar het café gingen dan naar een cocktailbar, en eerlijk gezegd, dat kon hij best begrijpen. Niet dat het ongezellig was hier, zeker niet, maar het was niet echt iets voor boven de veertig.
Op de weg terug naar Isemay zag hij haar naar de dansvloer staren. "Oh ja, oooo ja!" lachte hij terwijl hij haar bereikte. "Deze keer heb je geen keus. Jij gaat mee dansen!" Hij hielp haar overeind en sleurde haar naar de dansvloer. Het kon hem nu even niets schelen of ze het ermee eens was of niet. Het leek hem sowieso onwaarschijnlijk dat ze van plan was de hele avond te blijven zitten. Deze club was gemaakt om te dansen.

Even gingen Isemay haar gedachten de verkeerde kant op bij het lachen van Brian. Waarschijnlijk dacht ze te hard door omdat zij intussen tijd haar glas leeg had gedronken en een beetje van zijn glas had gedronken. Gelukkig maar niet al te veel. Verrast, maar gevleid liet ze zich meedrijven op de trap naar beneden en naar een plekje op de dansvloer. Ook zij lachte en had de slappe lach waardoor ze even erg dichtbij hem kwam, maar nam geschokt even afstand toen ze hun borstkassen elkaar leken te raken om daarna weer verder te lachen. Eenmaal bij gekomen zorgde ze ervoor dat ze zich uit zijn hand bevrijd was en legde één hand op zijn schouder. 'Eindelijk vraag je me dan om te dansen, hoewel het niet echt een vraag was.' Deze woorden werden bij zijn oor gesproken. 'Ik hou van dit liedje!' Chase and Status met Time kwam door de speakers. 'What are you waiting for?!' May hield van drinken, maar ze kon er niet geweldig tegen en daarbij zorgde de energie van deze club dat ze alles wou vergeten. Ze wou haar remmen loslaten en enkel met Brian dansen.

"Eindelijk? Jee, jij bent echt Miss Ongeduld. We zijn er net!" grapte hij. Om te verduidelijken dat hij het niet meende pakte hij de hand die ze op zijn schouder had gelegd en draaide haar sierlijk in de rondte. Isemay leek het hem absoluut niet kwalijk te nemen. Ze zag eruit alsof ze los wilde gaan. Dat mocht hij wel. Hij moest alleen proberen niet de controle te verliezen, dan zou dit feestje waarschijnlijk minder leuk eindigen. Gewoontes waren namelijk moeilijker te verleren dan veel mensen dachten. Ach, hij moest gewoon niet zoveel drinken vandaag, dan zou Isemay nergens belanden waar ze niet wilde zijn.
Wat wilde ze eigenlijk? Dansen. Ja, ze zouden het bij dansen houden. Moeilijk als het was gewoontes los te laten, was het zo mogelijk nog moeilijker gedachten voor je te houden. Want hoewel Isemay hem had gezegd dat ze haar gave niet zou gebruiken, hij geloofde niet dat ze dat echt kon beheersen. En het laatste wat hij wilde was haar afschrikken. Hij schrok op toen ze nogmaals in zijn oor schreeuwde. "What are you waiting for?!" klonk er boven de aanstekende tonen van het nieuwe liedje uit.
"Not waiting at all, baby" riep hij terug. In plaats van het levenloze wiegen op de muziek dat veel jongens hier als dansen schenen op te vatten, pakte hij Isemays handen vast. Een beetje sexyness kon geen kwaad, toch? Dat kon een mooie meid als zij ook wel gebruiken en ze zou vast wel begrijpen dat er niets meer achter gezocht moest worden. Hun handen bewogen als wielen door de lucht, terwijl hij kleine heupwiegende stapjes naar haar toe maakte, om ineens een grote stap terug te doen toen hun lichamen elkaar bijna raakten. Meteen daarna draaide hij haar zo dat ze met haar rug tegen hem aanstond, hun rechterarmen om haar middel en de handen op haar heup, de anderen boven hun hoofden. Ze stonden nu echt tegen elkaar aan en bewogen op het ritme van de muziek. Maar voor hij daadwerkelijk begon te schuren vond hij het toch wel beleefd eerst haar toestemming te vragen. "Hmm, you like that?" vroeg hij dichtbij haar oor, net hard genoeg om verstaanbaar te zijn.

Niet enkel zijn gedachten, maar ook die van vele andere mensen vulde haar hoofd. Ze voelde zich licht, net zoals een veertje dat door de lucht zweefde. Op dit moment wou ze vliegen. Het gevoel hebben alsof ze dit deed. Zijn gedachten drongen nauwelijks tot haar door, maar gelukkig hadden ze nog altijd de woorden om te communiceren. Enkel had ze verstaan dat hij niet meteen wist hoe hij zichzelf een houding moest geven. May staarde enkel naar hem terwijl ze glimlachend toe keek hoe hij dichter naar haar toe kwam en dichter. Tot ze opeens in zijn ogen keek en ze zijn warme, zoete adem op haar huid voelde. Haar ogen sloten zich waardoor ze onverwachts voelde dat ze werd omgedraaid zodat ze met haar rug zijn kant op stond. Ze voelde zijn arm rond haar middel, de hand bij haar heup en hoe de andere zich boven zich vestigde. Even wiegde ze haar heupen heen en weer met korte tussen posen. Hier kon ze wel aan wennen. Het gevoel dat ze elkaar perfect aansloten was heerlijk. "Hmm, you like that?" Opeens klonk zijn stem weer. Anders dan de Brian van daarnet. Opeens degene die wat wou.
Isemay hield haar lippen alvast dicht bij zijn oor. Hij was knap, uiteraard. Lelijke jongens leek dit huis niet te tellen. 'Wat denk je zelf?' Glimlachte ze naar hem en legde haar vrije hand op de arm rond zich. Even streelde ze die oppervlakkig. Ze wou dansen met hem. Geen tijd kennen.

Isemay streelde zijn arm zachtjes, en hij voelde hoe zijn haren overeind gingen staan. "I'll take that as a yes," fluisterde hij, waarschijnlijk onhoorbaar, maar je wist het nooit. Zijn beide handen verschoven zich naar haar heupen en hij begon zachtjes te schuren op het ritme van de muziek. Ze bewoog lekker mee. Goed ritmegevoel dus, maar dat had hij eigenlijk al doorgehad tijdens het walsen. Hij glimlachte en begroef zijn gezicht in haar haar. Dit was toch even wat anders. Maar hij zou het proberen. Hij zou ervoor zorgen dat dit niet uitdraaide op sex. Zichzelf bewijzen dat het ook anders kon.
Hij boog door zijn knieën en zakte enigszins, en Isemay volgde zijn bewegingen vlekkeloos. Ze had niet eens zo veel gedronken, en toch was ze al zo ver heen. Ze kon blijkbaar niet zo goed tegen alcohol. Misschien had hij haar zijn glas niet moeten geven. Ergens hoopte hij namelijk dat ze zich dit morgen nog wel kon herinneren.
Het nummer liep op zijn eind, en weer draaide hij haar om, nu enkel wel wat langzamer, zodat ze nu met haar gezicht zijn kant op stond. "Enjoying the evening, lady?"

Echter kantelde ze haar hoofd een beetje toen hij zijn gezicht begroef in de oranje krullen. Isemay was echter aangeschoten en dat kwam door die ene grote slok van Brian zijn glas. Wat betrof de alcohol had ze gelijk gehad en te bedenken dat ze niet echt iets gegeten had vandaag behalve een broodje en stuk notentaart. Haar lippen vormde zich tot een glimlach bij zijn gedachten over seks. Hij was niet de enige in de club die leek te overwegen of toch zich prioriteiten opstelde, hoewel de meesten dit helemaal niet deden.
Ze boog zich door haar knieën bij het minste te voelen dat hij dit deed. Daarbij vleide ze zich nog wat meer tegen hem op. Haar ogen opende zich weer bij de laatste woorden van het liedje. Alsof haar trance opeens weer helemaal voorbij waren. Rustig liet ze zich omdraaien en voelde zijn borstkas weer. Het stomme van clubs was dat je zo dicht bij elkaar moest gaan staan om je verstaanbaar te maken. May wist dat zij en Brian wat "gewaagder" gedanst hadden dan de jongens en meisjes naast hen. Het was grappig om hun gezicht te zien, maar zijn gezicht nam het meeste van haar aandacht.
Glimlachend knikte ze enthousiast. 'Absolutely, sir.' Haar glimlach werd enkel nog breder. 'De avond is dan ook nog maar net begonnen.' Ze speelde met zijn vingers, maar keek hem aan. 'Vermaak jij je een beetje?' Even keek ze terug naar boven. Ze had geen idee wat ze met hem kon aanvangen of wat ze in godsnaam moest doen. Brian leek niet te weten dat zij niet het meisje was dat zou flippen voor een kusje en daarna nooit meer. Of meer. Maar hoe zou hij het ook kunnen weten? Juist ja, niet, want zij vertelde het hem niet. Deze gedachten hield ze echter voor zichzelf. Hij moest ze ook niet weten. Het beste was voor hun twee als ze uit de "problemen" bleven.

Haar glimlach was aanstekelijk, en ook Brians mondhoeken gingen omhoog. Het was zowel schattig als opwindend hoe ze met zijn vingers speelde. Damn, she's really cute, dacht hij. Dit was niet de bedoeling. Hij wilde niet terugvallen in zijn oude patroon. Hij had afleiding nodig.
Een vreselijk liedje begon te spelen, een perfect excuus om de dansvloer af te gaan en op veiligere gronden terug te komen. Letterlijk. Hij dacht aan zijn verlaten biertje boven. Hij mocht dan van risico's houden, maar zelfs hij zou dat nu niet meer opdrinken. Hij had ook geen zin een nieuwe te bestellen. Sowieso zou Isemay dan ook nog wat willen nemen, en het leek hem geen goed idee om haar dronken te voeren. Roken dan? Konden ze even naar buiten, luchthappen en het hoofd verfrissen. Maar Isemay zag er niet uit alsof ze zin had om weg te gaan. Damn, hij wilde niks met haar beginnen. Alles wat hij begon eindigde altijd slecht. Maar het leek wel alsof hem geen keus gegund werd. Alsof een leuke avond uit met een meisje altijd op het lichamelijke uit moest draaien.
"Ja, ja, ik vind het ook leuk. Hoor eens, vind je het erg om even naar buiten te gaan?" besloot hij toch maar te vragen. "Het wordt me even te benauwd hier."
Als hij niet zo verdomd bang voor zichzelf was, was het grappig geweest te zien hoe zijn vrolijkheid omsloeg in nervositeit. Het was niet eens zo dat hij Isemay ervan wilde behoeden, het was echt iets waar hij zelf vanaf wilde. Isemay hielp niet echt door zo aantrekkelijk te zijn. Hoe ironisch. Was dit de wraak van het verleden, dat hij geen normale leuke avond met een mooi meisje meer kon hebben?

May glimlachte enkel breder bij zijn gedachten en liet zijn vingers niet meer gerust nu hij er zo over dacht. De stilte tussen hen was niet bepaald aangenaam waardoor ze even richting de DJ keek. Dit nummer leek een zelfgemaakte aangezien hij compleet uit zijn dak ging, maar de meeste mensen op de dansvloer enkel onhandig heen-en-weer schuifelde. En dit noemen ze dan een club. Toen hij sprak keek ze hem weer aan. Brian klonk nerveus en ergens best afstandelijk op dit moment. Of ze naar buiten wou gaan? Misschien zou hij dan wel eindelijk tot rust komen. 'Ja, is goed voor mij.' Ze zag een deur met daarop: Smokers. Perfect Weer haakte haar vingers in de zijne en deed ze hun arm naar boven. Iedereen kon aan de kant gaan, want zij ging echt niet stoppen of wachten. Bijna aan de deur deed ze deze arm weer naar beneden en de deur open. Koude, misschien zelfs wel vochtige lucht, begroette haar waardoor ze even rilde. Toch stapte ze naar buiten en liet zijn hand weer los.
Het pakje met sigaretten kwam weer tevoorschijn en uit de aansteker het vertrouwde vlammetje. Isemay snakte naar deze sigaret. De gedachten van andere waren rommelig geweest en bij sommige heel erg ver weg. Mensen waren prikkelbaar in clubs en zij kreeg het allemaal te voelen, te horen... Haar ogen sloten zich terwijl ze gecontroleerd van de sigaret rookte en deze rook uitademde via haar neus. Langzaam en rustig. Het pakje met aansteker stak ze uit naar Brian. Daarna keek ze een beetje onderzoekend naar hem. Eenmaal ze toch op rust was gekomen. 'Is er soms nog wat anders, Brian?' Voor te zien dat hij opeens een serieuze verandering ondergaan was, moest je geen gedachten kunnen lezen, want zijn gezicht sprak boekdelen.
Er was een verlangen naar hem. Een verlangen dat wel wou weten hoe zijn lippen daadwerkelijk zouden aanvoelen. Hoe hij haar zou kussen. Zijn hand daarnet was warm geweest en hij had niet van die ruwe handen. Isemay wist dat het fout was, maar van fout hield ze juist veel. Daarbij... Wie zou het weten van hun twee? Niemand.

Brian was haar naar buiten gevolgd, weer met hun handen ineen geslagen. De nachtlucht voelde fris aan op zijn blote huid, maar de benauwde warmte van de club bleef in hun kleding hangen, waardoor het niet te koud was. Toch waren Isemay en hij de enigen hierbuiten, en toen de deur achter hen dichtviel overviel hem de stilte. Ah, heerlijk.
Hij stak zelf ook een sigaret op. Hij liet de rook door zijn longen ronddwalen zolang hij kon, waarna hij het langzaam voor zich uit blies. Dankbaar voor dit rustmomentje nam hij plaats op het stoepje.
"Is er soms nog wat anders, Brian?" klonk er van bovenaf.
Hij nam nog een trekje, en bij het uitademen probeerde hij cirkels te vormen, al had hij geen idee hoe dat moest. Ondertussen dacht hij na over wat hij ging zeggen. "Isn't there always?" vroeg hij dramatisch. Het zou makkelijker praten zijn als ze ook kwam zitten, maar misschien was dit wel beter. Hij zuchtte diep, bracht zijn peuk naar z'n mond, maar gooide er toen toch uit wat er op zijn tong lag. "Ik weet het niet, Isemay. De vorige keer dat ik je zag was ik je nog aan het overtuigen dat dat huis waar ze ons in hebben gestopt wel een goed idee was, maar nu geloof ik dat zelf niet meer. We hebben allemaal onze krachten, en ik denk ook allemaal zo ons verleden. I know I have, en ieder ander die anders is dan de gemiddelde mens moet dat ook hebben, dat kan haast niet anders. Ik had dat van mij juist achter gelaten, maar sinds ik hier ben wordt ik er steeds mee geconfronteerd. En ik snap niet wat het nut daarvan is." Hij ging zo verzitten dat hij haar gezicht kon zien, en schrok van wat hij in haar ogen zag. Of tenminste dacht te zien. Dat kon niet, hij zou het zich wel weer inbeelden. Ze zeggen dat je vaak je persoonlijkheid in anderen weerspiegeld zag, en nu geloofde hij dat wel. Waarom anders zou er verlangen op haar gezicht te lezen zijn?

Echter schrok ze van de dramatische klank die zijn stem opeens aannam. May rolde simpel met haar ogen bij dit, zonder dat Brian het merkte natuurlijk. Ze wou niet meer drama. Even keek ze letterlijk neer op hem. Rustig nam ze nog een paar trekjes terwijl ze naar zijn uitleg hoorde. 'Ik vond het geen goed idee, maar meningen kunnen veranderen,' verbeterde ze hem. Ze keek in zijn ogen. 'Wat sta jij nu zo te kijken?' Met een glimlach rolde deze woorden uit haar mond.
Niet veel later ging ze naast hem zitten. Reeds een beetje gekromd met haar rug, genietend van haar sigaret. 'Soms moeten we rare dingen doen om daarna pas de waarheid er van te kennen. Volgens mij komt wijsheid pas echt met de jaren. We zijn nog jong en hebben nog zoveel tijd om na te denken over avonturen en uitdagingen die we te gemoed gingen of zelfs tegenslag. Nergens staat geschreven dat je meteen kennis verkrijgt door één van deze dingen mee te maken en zonder deze dingen mee te maken is er geen kennis.' Even lachte ze een beetje vals. 'Oké. Ik heb duidelijk al wat op.' Haar hand ging even naar haar hoofd en keek weer hem aan. Even legde ze haar hand op zijn arm. 'Ik nam je hiernaar toe om je gedachten te legen. Weet je nog wat je zei na die sigaret? Dat je er zelf niet bij stil had gestaan hoe gespannen je was? Wel, ik denk dat je er nu ook moet proberen om er niet al te veel bij stil te staan.' Weer nam ze een trekje van haar sigaret en blies de rook weg van hem. 'En ga nu niet weglopen, maar zeg het eerlijk in mijn gezicht, oké? Heb ik soms wat fout gedaan? Ben ik de reden dat je terug herinnerd wordt aan dat verleden? Kan ik wat doen dan?' Ze beet twijfelachtig op haar lip. Damn, hij was zo leuk. Zijn neus was absoluut schattig en die ogen die zo lief leken.

Zo snel als een betrapt kind weg kan rennen, zo snel was de blik weer verdwenen. Ze kwam naast hem zitten, en hij leunde weer voorover om niet tegen haar achterhoofd aan te kijken. Terwijl de woorden uit haar mond rolden rookte hij zijn sigaret op. Hij fronste bij haar wijsheid. "Dit klinkt anders niet als de bijeenraapsels van een dronken hoofd," onderbrak hij haar kort. Hij glimlachte even, maar begreep hij haar nou goed?
Haar hand werd op zijn arm gelegd, en hij moest zichzelf dwingen er niet naar te kijken. Haar behoefte hem te helpen en de manier waarop ze zichzelf hier de schuld van begon te geven waren zo ontzettend moeilijk om aan te horen. "Nee, nee, nee. Isemay, ik loop niet weg en je hebt helemaal niks fout gedaan. Ik..." Oh nee, ze beet op haar lip. Voor hij het wist lag zijn wijsvinger op haar onderlip, haar lichtjes dwingend het los te laten. Hij schrok er zelf van, en trok hem meteen terug. "Ik.. eh..." stotterde hij. Hij wilde haar niet opzadelen met zijn problemen. Maar niks zeggen was ook geen optie, dan zou een van hen inderdaad weglopen. Hij bleef haar lang aanstaren, niet wetend wat hij moest doen. Haar ogen glansden in het licht van de straatlantaarns, en hij zag erin weerspiegeld wat hij zelf voelde. Verwarring. Nieuwschierigheid. En verlangen.
Zou ze dat voelen door haar gave? was zijn laatste gedachte voor hij zijn handen om haar gezicht vouwde en zijn lippen op de hare drukte.

Zijn gestotter maakte haar verwarring er niet beter op, maar zijn vinger die op haar lippen zich legde, brak helemaal het ijs. Ze verstond hem niet helemaal zoals ze misschien zou moeten. Een korte stilte waarin ze gestopt was met op haar lip te bijten, de korte stilte waarin ze haar hoofd wou wegdraaien en niet zou weten wat ze moest zeggen, wel op dat moment werd Isemay gekust op een manier die erg prettig was. Brian zijn lippen waren zoet van de drank, maar hadden een lichte tabaksmaak daarbij waren deze zacht en kon May niet anders dan haar lippen die van hem laten te beroeren. Eerst kuste ze hem zachtjes terug, maar niet veel later wat gewilliger. Haar gezicht werd warm tussen zijn twee handen en haar hand verplaatste zich naar zijn nek die ze zachtjes streelde om zich daarna een weg te zoeken naar zijn haar. Voor even leek ze hier in te woelen, zacht. Haar tong ging even langs zijn onderlip die nog meer sporen van tabak had. Daarna hield ze haar hoofd even naar achteren en opende langzaam haar ogen. Gelijk was ze dichter komen zitten, maar hield haar handen tegen zijn lichaam. 'Wauw.' Dat ene stomme woordje was alles wat ze kon uitbrengen en drukte haar lippen nog een keertje kort op die van hem. Hierdoor ging ieder haartje op haar lichaam weer omhoog staan. 'Jij?' vroeg ze als teken om zijn zin af te maken. Een glimlach vulde haar lippen. Nee, ze zou het hem nooit kwalijk kunnen nemen. 'Brian, je verleden maakt je tot de dag van vandaag wie je bent. Niet compleet, want je schrijft zelf je eigen verhaal, maar toch... Ik zou niemand anders gewild hebben om hier en dan wel nu me te kussen. Niemand anders had me kunnen leren walsen of daarnet me daarbinnen mijn verstand op nul laten zetten. Daarbij kan je betoverend kussen.' Dat laatste kwam er plagend uit terwijl ze even nog een kusje op zijn wang drukte. Als hij iemand anders wou zijn, dan kon hij dat. Als hij zichzelf wou zijn, dan kon hij dat. May zou niet vergeten wie hij echt was voor haar.

Brian wist niet wat hem bezield had toen hij haar naar zich toe had getrokken. Hij wist alleen dat hij toen, op dat moment, niet anders kon. Maar zij had hem terug gezoend. Dat was iets dat hij niet had verwacht. Hij geloofde het nog steeds niet helemaal, al deed Isemay het af alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Bijna dan.
Met een lach op zijn gezicht keek hij naar de grond, niet wetend hoe hij met haar complimentjes om moest gaan. "Jij kan er anders ook wat van," zei hij, terwijl hij met zijn duim over zijn lippen ging om het tintelende gevoel te laten verdwijnen. Haar lippen waren ongelooflijk zacht geweest, en de overzoete smaak van de cocktails vormde een vreemde combinatie met de tabakslucht. Hij grinnikte en schudde zijn hoofd terwijl hij weer opkeek. "Nou, dit is dus mijn zwakte. En het is me alweer niet gelukt sterker te zijn." Hij zuchtte, en sloot zijn ogen heel even. "Het is om moe van te worden, al die nederlagen."
Hij keek Isemay aan, en realiseerde zich dat hij vreselijk emo bezig was. Goed, ik zit mezelf gewoon depressief te praten. "Ah, sorry. Ik bedoelde niet... Jij bent geen nederlaag hoor. En als je dat wel was, dan ben je een hele fijne." Hij glimlachte naar haar en trok haar zachtjes tegen zich aan. De warmte van haar lichaam trok dwars door zijn kleren heen, en bezorgde hem een heerlijk gevoel. Ze was zo warm, zo zacht...
"Hey, heb je nog zin om naar binnen te gaan, of ga je liever naar huis?" doorbrak hij zijn eigen gedachten. Please say home, dacht hij. Het was al ver genoeg gekomen. Daar terug naar binnen gaan was zijn eigen doodsakte ondertekenen.