Cocktailbar: 'Modern Myth'

Ze luisterde naar de woorden die hij te vertellen had. Enkel lieten deze haar niet bepaald speciaal voelen. Op dit moment had ze niet het gevoel dat ze al eerder bij hem had gehad. Bij het woord nederlaag keek ze weg van hem en ging door de rode, vooral krullende lokken. Het veranderde toen hij haar een fijne nederlaag noemde, maar toch hoorde May nietgraag dat ze al de zoveelste in de rij was. Liefde was moeilijk te definieeren. Al vaak had ze zich afgevraag wat ze daar nu precies onder verstond aangezien het zo moeilijk was en ergens zo gemakkelijk. Voorzichtig legde ze haar armen rond zijn middel, maar haalde een hand terug op zijn borst zodat ze elkaar konden aankijken. Hier maakte ze dan ook gebruik van.
Even bevochtigde ze haar lippen na zijn vraag. Isemay wou niet naar huis. Echter wist ze niet wat Brian voor ogen hield bij dat idee. Zij wou plezier hebben en ze had niet dit hele eind gelopen voor maar een drankje en een dansje. Als je de wals niet meetelde.
Alsof het zou helpen om haar beslissing te maken beroerde haar lippen nog even die van hem om daarna hem weer aan te kijken. Hij wou weer naar huis, maar zij was nog niet uitgedanst. Het voelde ergens alsof hij haar de bons ging geven. Haar hand streelde even zijn borstkas om daarna weg te kijken en weer even op haar lip te bijten. Daarna streek ze door haar haren. 'Laten we maar weer gaan.' Deze woorden waren luidop gesproken en droegen wat verdrietigs met zich mee. Voorzichtig verloste ze zich van zijn armen en eenmaal recht, stak ze haar hand uit naar hem. 'Ik ben geen nederlaag trouwens. Eerder een aanwinst.'


---
Sorry als het er dubbel staat en van de schrijffouten: Zit op mobiel! X

Hij knikte en liet zich door Isemay overeind helpen. Haar woorden waren niet bepaald van harte, maar hij weigerde zich schuldig te voelen. Hij had haar in elk geval een keuze gegeven.
Toen hij eenmaal stond liet hij haar hand niet los, maar bracht zijn gezicht tot dicht bij het hare. Ze waren bijna even lang. "Misschien heb je gelijk." Hij drukte zijn lippen nog een laatste keer op die van haar, en begon toen langzaam te lopen, nog steeds met hun handen ineengeslagen. Tot je doorkrijgt dat ik niet uit ben op een vast iets, en je me laat stikken, dacht hij. Maar hij zei het niet hardop. De sfeer was al genoeg gedaald door zijn toedoen, wat er nog van over was zou hij proberen te sparen. Sommigen zouden hem ervan beschuldigen dat hij haar aan het lijntje hield, maar Brian zag het niet zo. Het was in zijn ogen gewoon niet nodig om het hardop uit te spreken.
Ze liepen een stukje in stilte, en zijn blik werd getrokken door hun voeten. Zijn vertrapte leren platjes waren een vreemd contrast met haar enorme hakken, waar ze nog steeds goed op kon lopen. Het was grappig hoe ze zich aan elkaar aanpasten in ritme. Voor de grap maakte hij een hink-stap-sprong, waardoor hij weer in een ander ritme kwam te lopen. "Lijkt het je leuk om een keer een fotoshoot met me te doen?" veranderde hij van onderwerp? Hij keek haar aan, maar bleef op hun loop tempo letten. "Ik heb wel een goeie camera."

Zachtjes kuste ze hem terug en streelde even zachtjes langs zijn kaaklijn. 'Hmm, ik hou wel van gelijk krijgen.' Na deze woorden glimlachte ze kort en kreeg het weer lekker warm door Brian zijn hand in de hare. Nu ze weer zo goed als alleen waren hoorde ze zijn gedachten weer haar hoofd binnenglippen. Ze wou er wel wat van zeggen, maar May wou liever de schijn houden dat ze niet in zijn hoofd kon kijken. Liefelijk streelde haar duim even zijn hand zodat hij misschien gerustgesteld zou zijn.
Echter was Isemay zo in gedachten verzonken dat ze uit de lucht kwam vallen bij zijn woorden over een fotoshoot. Dat kwam dan ook weer eens uit het niets. 'Een fotoshoot? Wel, als ik niet naakt moet gaan dan hebben we een deal. Zo cheap ben ik niet.' Dit was natuurlijk plagend bedoeld en dan ook op dat soort van toontje gemaakt.
Even zwierde ze hun armen zachtjes van voor naar achteren en keek naar Brian. Die donkere ogen waren zo prachtig. 'Ik weet niet of ik wel zo'n geschikt model ben... Volgens mij kan ik niet poseren op commando als je dat verwacht, maar grenzen zijn er om te verleggen.' Ze zuchtte even diep en ging door haar haren. 'Brian... Beloof me dat als je niets voor me voelt je ook geen spijt gaat voelen na vannacht. Je echt je niet schuldig gaat voelen? Ik wil niet dat je uit mijn leven verdwijnt. Of toch uit mijn zicht.' Met een glimlachje keek ze hem aan en koesterde weer vurig het verlangen naar zijn lippen.

Hij moest lachen om haar opmerking over het naaktposeren. "Niet? Hmm, ik zal erover nadenken," plaagde hij terug. Hun armen zwaaiden vrolijk heen en weer, en hun pas was weer op elkaar afgestemd geraakt. Haar leuke onzekerheid over het poseren ging terug naar een serieuzer onderwerp, en hij sloeg zijn hoofd achterover. "Isemay.." probeerde hij, maar ze dwong hem wel een antwoord te geven. En haar woorden deden hem toch wel wat. Hij bracht zijn hoofd weer omlaag. "Isemay, ik ben geen man van beloftes, dus ik ga je niks beloven. Maar ik heb toch geen plek om naartoe te gaan, dus tot jij er genoeg van hebt zit je met me opgescheept in dat mooie herenhuisje van ons." Hij keek haar aan met een opgetrokken wenkbrauw, vastberaden het luchtig te houden. "Ik hoop dat je daar genoegen mee neemt."

Ook had zij even kort gelachen, maar dat sloeg meteen om bij zijn woorden. 'Denk je dat ik het meisje ben dat zich kan binden?' Deze vraag kwam serieus uit haar mond. 'Tot nu toe niet. Liefde is niet voor me weggelegd. Ik kan veel mensen liefhebben, maar nooit dat settelen voor een lange tijd. Ik heb jou lief op mijn eigen manier. Op een manier die ik niet kan benoemen... Ik neem er genoegen mee als we elkaar dus nog praten na dit gesprek.' Het huis kwam stilletjes aan terug in zicht waardoor ze even haar hoofd op zijn schouder legde. Ze wou het er niet over hebben. Er niet aan denken. 'Dus... Dacht je nu al gaan te slapen of gaan we die fotoshoot houden?' Als hij andere ideeën had dan was het haar ook best.
Haar hoofd werd van zijn schouder afgehaald waardoor ze glimlachte naar hem en ze naar het huis keek. Ze wou ergens wel een duik nemen in het zwembad, maar het water zou waarschijnlijk koud zijn.

Brian hield wijselijk zijn kop na Isemays woorden. Het leek erop dat hij, zonder dat hij het doorhad, een bondgenoot had gevonden. Iemand die hem niet alleen begreep, maar ook een soortgelijk probleem had. Als je het een probleem kon noemen. Nu hij erover nadacht, hij was er vaak tegenaan gelopen, maar hij kon zichzelf ook niet voorstellen met één bepaald iemand als middelpunt van zijn leven. Daarvoor hield hij te veel van zijn vrijheid.
Hij leunde met zijn hoofd opzij, tegen dat van Isemay aan, die het hare op zijn schouder had gelegd. "Ik weet niet," antwoordde hij. "Ik heb nog niet echt zin om naar bed te gaan, jij?" Hij streelde even met zijn wang langs haar haren, snoof haar geur op door zijn neus, en ging toen weer rechtop lopen. "Bij het woord fotoshoot moet je je trouwens niet te veel voorstellen hoor. Ik hou er juist van foto's op onverwachte momenten te maken, dus ik ga je ook niet vragen bepaalde poses of uitdrukkingen of dat soort shit te faken. Daar vind je geen persoonlijkheid in, geen emotie."
Het huis kwam in zicht, en het blauwe licht van het zwembad weerkaatste tegen een van de muren. Toen ze bij de deur aankwamen, zei Brian: "Als jij nou even een mooi plekje opzoekt, dan haal ik mijn camera." Hij haalde zijn hand uit de hare en legde hem op de deurklink. "De tuin ligt er erg mooi bij, maar dat is nu misschien wat te koud. Zie maar even, oké?" Hij schonk haar een snelle glimlach, deed de deur open, en rende meteen door naar boven.

/Gone

'Breng me liefst een trui of jasje van je mee!' Dit riep ze hem achterna aangezien het haar echt niet veel kon schelen of ze iemand hiermee zou wekken. Waarschijnlijk sliepen deze als erg vast. May voelde zijn aanrakingen na en bedacht zich hoe het zou zijn als die handen haar streelde. Waarom moet ik juist zo snel altijd wel iemand aantrekkelijk vinden? Haar blik ging naar de schommelbank die haar aan een eenzame treurwilg opviel. Dat plekje was ideaal.

-Gone

De avond kwam opzetten toen Isemay zich eindelijk had omgekleed in een korte zwarte jurk. Hierin was haar gehele rug bloot, maar liet het achterwerk uitdagend bedekt. Misschien was het niet slim om zo bloot over de straten te gaan in de kou, maar voor haar maakte het even niets meer uit. Ze wou plezier hebben. Alleen. Niemand kennen. Drinken en opwinding voelen. Vooral dansen tot haar voeten het begaven en ze naar huis gesleept zou moeten worden. Enkel zou niemand dat doen. May had niemand. Toch stapte ze uiteindelijk binnen in het danscomplex. Hoewel het nog maar net open was zat er redelijk wat mensen. Al snel had ze zichzelf een drankje aangeboden én een jongeman. Enkel bood die zichzelf aan.
Toch besefte ze toen hij met haar danste en de woorden sprak die als een liefdesverklaring moesten lijken, dat dit niet de realiteit was. Mason hield van haar. Of niet soms? Hij hield ervan hoe ze was. Hoe impuls en niet-nadekent. Hij genoot van haar lichaam alsof het totaal perfect was. Al die tijd was ze verblind door het gene wat ze niet kon krijgen, maar misschien moest ze dit keer eens gaan voor wat ze wel kon krijgen. Voor iemand die ze totaal niet waard was en waarvan ze op het eerste gedacht niet van had gezegd dat hij hét kon zijn. Toch liep ze nu naar buiten. Liet de club en iedereen achter om zich naar huis te haasten. Misschien kon ze toch nog in Mason zijn armen kruipen en vragen of hij haar nog steeds lief had. Of hij haar wou.

Gone with the wind.