Café: 'The Old Guitar'

Admin Aantal berichten : 474 Registratiedatum : 17-07-11

In dit café treed ieder weekend wel een lokaal bandje op. Andere zijn artiesten die iets van zich willen laten horen. Misschien is het jou kans wel eens om op het open podium te schitteren.
De sfeer in dit café'tje is uitermate gezellig dankzij de vele kleine lampjes en kaarsjes in de avond. Ook hier heerst een meer oudere sfeer. Alles is niet modern. Ideaal voor dus eens even de heerlijke sfeer van de plaatselijke bevolking op te snuiven.

Max. aantal personen: 4

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Zijn vingers deden geluidloos op het houten blad van de tafel waar hij aan had plaatsgenomen trommelen, hij had geen idee van hoelang hij al aan de tafel deed zitten en eerlijk, deerde dit hem ook vrij weinig. In de tijd dat de jongedame niet was verschenen had hij het schrift met zijn muziek op de tafel gelegd en in deze tijd had hij vervolgens nadenkend naar het kleine stuk tekst gekeken, welke al eerder geschreven was, maar nog niet voltooid. Enkele zinnen waren er bij gekomen, echter verder dan dat was hij nog niet gekomen. Voor een moment streek hij door de lokken, welke hij eerder die dag met gel in model gebracht had, of zijn lokken nog zaten zoals ze die ochtend zaten betwijfelde hij, aangezien hij er al vele malen met zijn hand door heen gegaan was. De ravenzwarte hoed die hij eerder opgehad had, lag nu op het tafeltje niet ver van hem vandaan, zijn kleding bestond uit een diepblauwe jeans, waarboven hij een sneeuwwit shirt met v-hals had, met hierover een lichtblauw geopende blouse. De mouwen van de blouse had hij tot net over zijn ellebogen opgestroopt. Behalve de zwart leren band om zijn pols, had hij ditmaal ook een zilveren ketting om zijn hals hangen, met een kleine zilveren gitaar als hanger. In gedachten mompelde hij de eerste regels van de tekst. 'Even though every wound is healed by time, it's history will always be marked by a scar.'

Onderwerp: Re: Café: 'The Old Guitar' di aug 16, 2011 8:02 am

Miranda kwam binnengelopen met een onzekere blik, maar dat was zeer goed gemaskeerd met zekerheid en ze had het verdriet weggestopt diep binnen in haar - al voelde ze zich nog steeds niet goed, ze wou dit niet missen. Misschien had die punk nog wel kalmte en goed advies voor haar, wat haar niet zou verbazen als die dat deed. Met haar gedachten op nul keek ze door het café en ze merkte dat er vele kleine lampjes en kaarsjes stonden, wat de sfeer gezellig maakte - want Miranda houdt namelijk van kaarsen en vuur. Ze zag Daniël zitten en ging er gelijk naartoe, maar liep naar hem van achter, waardoor ze zijn hand door zijn blonde lokken zag gaan en even verder keek waar zijn hoed was - die hij eerder op had gehad, maar ze zag hem al op de tafel liggen. Toen ze stil vlak achter hem stond, liet ze haar blik over de tekst op het papier gaan en las de eerste paar zinnen. Met een serene stem zei ze, "That's damn beautiful, Daniël. Everyone has scars, out- and inside, but it means the wound is closed and healed. Everyone has their hurt, but you'll always have a scar." Waarna ze voor hem aan de tafel ging zitten en een warme glimlach op haar lippen liet, haar ogen waren liefdevol zwoel door alle lichtjes en kaarsen die er in dit café schenen. Ze reflecteerde op Daniël's en haar huid en Miranda keek hem in zijn zeeblauwe verlichte ogen aan.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Het feit dat zijn gedachten slechts bij de tekst op het papier deden zijn, bij de muziek en klanken welke zich hierbij in zijn hoofd deden afspelen, maakte dat hij niet hoorde dat de jongedame hem naderde. Maakte dat hij licht opschrok wanneer haar stem deed klinken, een glimlach verscheen om zijn lippen bij haar woorden. Altijd deed hij het fijn vinden als men de tekst begreep, en waarheid hierin zag, hij vond het fijn dat ook andere de tekst mooi vonden. Kalm liet hij zijn blik naar de jongedame achter hem dwalen, volgde hij haar met zijn ogen toen zij langs hem liep, om vervolgens voor hem plaats te nemen. De zwakke schijnsels van de kleine lampen, de kleine lichten van de vlammen die op de kaarsen dansten lieten haar ogen zwoel, liefdevol lijken. Haar stem was sereen geweest toen deze geklonken had en een warme glimlach lag om haar lippen. Licht knikte hij met zijn hoofd als antwoord, waarna zij stem klonk. ‘Dankjewel Miranda.’ Een moment ging zijn blik weer naar het schrift, hij zat er mee dat hij niet veel verder dan de eerste regels deed komen. Vervolgens liet hij zijn blik weer naar het gezicht van de jongedame voor hem dwalen.

Onderwerp: Re: Café: 'The Old Guitar' di aug 16, 2011 8:36 am

Licht knikte hij met zijn hoofd als antwoord, waarna zij stem klonk. ‘Dankjewel Miranda.’ Hij liet zijn blik even naar zijn schrift varen, maar keek toen weer naar Miranda. De warme glimlach speelde nog steeds op haar lippen en op de achtergrond genoot ze van de bandjes die optraden. Ze rook naar een bloemige, frisse geur maar het had iets mysterieus en pittig, iets dat ze heel prettig vondt. "De waarheid moet verteld worden, huh?" Een moment keek ze om zich heen en zag dat er niet veel mensen in het café zaten, op twee koppeltjes, twee mannen en een middelbare vrouw na die aan de telefoon met iemand zat te praten - en Daniël en Miranda dan - was het café verlaten. "Je was quite the charmer eerder," Haar ogen spraken boekdelen en omdat ze het verdriet had weggestopt, was er alleen nog maar plagerij en zekerheid te zien. "Doe je dat bij alle meisjes?" Rowen, Rowen, Rowen... Iets dat haar gedachten alleen maar voller maakte en gekker, doordat deze gast zoveel qua innerlijk op hem leek - want zo is Rowen eigenlijk niet, hij heeft over alles gelogen en daarvoor zal hij ooit eens boeten. That son of a-... Ze wou haar gedachten afmaken, maar Daniël's stem klonk door in haar gedachten en ze keek op.

_____
Om 11 uur ga ik me klaarmaken, want om half12 moet ik de bus hebben, dan weet je dat ik er niet meer ben.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Kalm bracht hij zijn hand naar het schrift, welke geopend voor hem deed liggen, om deze te sluiten en deze onder de hoed, welke op de tafel geplaatst was lag, te schuiven. Licht knikte hij opnieuw met zijn hoofd bij haar woorden, echter voegde hij ditmaal geen woorden bij om zijn gebaar kracht bij te zetten. Geduldig deed hij naar haar stem luisteren en een lichte, scheve grijs verscheen om zijn lippen bij haar woorden, in haar ogen deed plagerij en zekerheid zichtbaar zijn terwijl zij sprak, echter toch had hij het idee dat er iets met de jongedame voor hem was. De grijns deed om zijn lippen verdwijnen bij haar volgende woorden, deed veranderen naar een warme glimlach, terwijl hij zijn hoofd schudde. ‘Nee.’ Aan de toon van zijn stem, kon men horen dat er niets dan waarheid in dit simpele woord zat. Ze leek in gedachten voor hij gesproken had en ergens wilde hij deze gedachten weten, echter vroeg hij hier niet naar, vroeg hij niet waaraan ze dacht.
___
Oké. :3

Onderwerp: Re: Café: 'The Old Guitar' di aug 16, 2011 9:03 am

‘Nee.’ Dat zei hij dan wel, maar voor Miranda was het niets anders een loze betekenis, ook al kon ze duidelijk horen dat hij de waarheid sprak. Er was iets aan zijn stem die dat uitstraalde, zijn gezicht en zijn manier van doen. De serenititeit die zijn stem had, kon er bij haar niet inkomen, dat kon gewoon niet. Haar stem was strict toen ze sprak, de ondertoon zeker en waarschuwend. "Wat was ik dan voor je, speelgoed? Laat me je dit zeg--" Ze was echter nog niet klaar met praten, of ze hoorde een ruwe stem van achter haar op het podium komen - een stem die ze maar al te goed kende. Voor een moment versteende ze, bang om te kijken wie dit was, naar wie deze stem toebehoorde. Langzaam keek ze toch om, om op het podium iemand te zien staan die ze liever helemaal nooit meer had gezien. "Rowen..." Sprak ze met een zachte stem uit, misschien wel zo zacht dat het een fluistering was. De jongen op het podium had bruin haar, dat op zwart leek maar het niet was, en zijn blauwe ogen lieten zich over het kleine publiek dwalen, waarna ze stil bleven hangen bij Miranda. Met een gemene grijns op zijn gezicht en zijn blik nog steeds op haar, zei hij; "Welcome, we are Moonlight Rose, dit is een eerbetoon aan iemand die ik al--" Maar verder kon Miranda het niet meer horen, dat wou ze ook niet, haar wereld werd zwart. Helemaal zwart en ze sloeg haar handen voor haar gezicht om niet naar hem te hoeven kijken.

___
Nu ga ik. :3

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij luisterde naar haar stem wanneer deze klonk, een toon van striktheid deed in haar stem hoorbaar zijn, echter stokte haar zin voordat zij uitgesproken was. Hij merkte op hoe zij zich traag deed omdraaien, wat maakte dat hij zijn blik liet dwalen naar waar zij keek, een jongeman met bruine haren, welke haast zwart leken deed zich op het podium dwalen. De fluistering die de lippen van Miranda verliet liet hem licht zijn wenkbrauw optillen, hij vroeg zich af hoe zij de jongeman kende. Hij merkte op dat deze zijn blik over het publiek liet dwalen, tot deze uiteindelijk op Miranda bleef rusten, de gemene blik die vervolgens in de ogen van Rowen verscheen beviel hem niet en zo ook de houding van Miranda. Hij luisterde naar de aankondiging, echter lang deed hij zijn aandacht hier niet bij houden, aangezien hij zag Miranda haar handen voor haar gezicht sloeg. Kalm schoof hij zijn stoel naar achteren en pakte de hoed van de tafel, het schrift verdween in de tas welke op de grond stond, die hij vervolgens om zijn schouder hing, terwijl hij de hoed op zijn lokken plaatste. Hij liep naar de stoel van Miranda, welke hij wat naar achteren schoof, waarna hij zijn handen op haar schouders liet rusten. ‘Laten we gaan.’ Zijn stem deed slechts als een fluistering zijn, terwijl hij tegen haar sprak.
___
Ik kan niet wachten tot je terug bent. :3

Onderwerp: Re: Café: 'The Old Guitar' di aug 16, 2011 6:28 pm

Ze kon niets meer zien, zwart dat de wereld om haar heen was, zwart dat haar gedachten op dit moment waren. Waarom is hij hier, precíes hier op deze plek? Is this a chance to really screw with me? Is hij me gevolgd, of kwam hij gewoon hier? Haar gedachten gingen maar door en ze kreeg er hoofdpijn van, een bonkende, kloppende hoofdpijn. Ze zag niets meer en de muziek was weggevaagd, maar ze kon enkel nog iemand horen opstaan, haar stoel werd wat naar achteren geschoven en zijn stem klonk slechts als een fluistering, op het moment dat deze de handen op haar schouders lieten rusten. ‘Laten we gaan.’ Daniël. Natuurlijk is het Daniël, I could have known it was him. Hij wou me redden van deze gestoorde creep, maar dat kon hij niet, echter wist hij dit nog niet eens -- en ze zou het hem ook niet vertellen, bang dat ze was voor zijn antwoord. Bang voor Rowen. Bang voor alles wat er kon gebeuren. Haar hele gezicht was wit van angst toen ze Daniël in zijn gezicht keek, ze voelde de warmte van zijn handen door haar trui, al was de trui van zichzelf al warm. Miranda wou opstaan, echt dat wou ze, maar ze kon niet bewegen en zag steeds die misselijke grijns van Rowen voor zich. Het nummer was half voorbij toen ze probeerde op te staan, maar ze trilde te erg, dus gaf ze Daniël een verontschuldigende blik en ging ze weer even zitten- Met de priemende, gemene ogen van iemand die in haar rug staken. Was ik nu maar gewoon thuis gebleven, with my stupid liquor and my fucking cigarettes -- then I wouldn't be bothered with Rowen friggin stalking me. Ik haat hem.

________
Nicee, ik ben back, hoor! Terug van weggeweest, hehe.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Momenten lang bleef zij op de stoel zitten, nadat hij haar had toegefluisterd, iets wat hij slechts kon accepteren. Wanneer zij haar hoofd draaide, was haar gezicht wit vertrokken, angst deed in haar ogen zichtbaar zijn, niets meer dan pure angst deed hij op haar gezicht lezen. Het nummer welke gespeeld werd, drong niet werkelijk meer tot hem door, omdat zijn aandacht op het meisje was, welke zo veranderd leek door het zien van de jongeman, welke zij Rowen genoemd had. Eerder had hij haar sterk uit de hoek laten komen, echter nu leek zij een kleine vogel, gewond en niet in staat weg te komen, terwijl deze in oog stond met een hongerige kat. Hij voelde hij haar lichaam trilde, zag hoe zij probeerde op te staan, maar het feit dat ze zo ernstig trilde maakte dit vrijwel onmogelijk. De verontschuldigende blik wuifde hij weg door licht met zijn hoofd te schudden en in zijn ogen kon je haast lezen dat het hem niet uitmaakte. Kalm pakte hij de tas van Miranda van de grond, welke hij om zijn schouder sloeg, waarna hij naar haar toe liep. Kalm trok hij haar overeind, waarna hij haar lichaam tegen het zijne drukte. Hij hield haar zo vast, dat zij slechts in zijn bewegingen mee hoefde te gaan, dat zij het minste werk hoefde te verrichten. Met kleine, kalme passen verliet hij het café. Kleine regendruppels daalden van uit de hemel naar beneden. 'Je hoeft niets uit te leggen als je dat niet wilt Miranda.'

Onderwerp: Re: Café: 'The Old Guitar' di aug 16, 2011 9:19 pm

Miranda zag helemaal niets meer en dat wou ze ook eigenlijk niet. Ze wou de wereld om zich heen vergeten en de woorden die iedereen tegen haar zei, enkel die van Daniël zouden nog kunnen schelen - wetende dat ze door zijn kalmte, zelf kalm kon worden. Ze voelde nog hoe hij haar kalm overeind trok, waarna hij haar lichaam tegen de zijne drukte. Miranda wist zeker dat ze hierbij gebloosd zou hebben als ze niet te druk bezig was overeind te blijven staan en niet aan Rowen te denken, that piece of shit. Eigenlijk was ze niet zozeer gelijk het type dat verstaan werd als charmant of als iemand die heel snel zou blozen, bij niemand niet, ze haatte zelfs alles wat erbij hoorde, maar door de rustige manier van doen dat Daniël telkens had.... voelde ze zich er soort van vertrouwd in, in hem en wat hij allemaal deed. Ook al kende ze hem geen eens niet zo gek lang. Met kleine, kalme passen verliet hij het café. Kleine regendruppels daalden van uit de hemel naar beneden. 'Je hoeft niets uit te leggen als je dat niet wilt Miranda.' Hij had haar zo vast gehouden dat zijzelf slechts in zijn bewegingen mee hoefde te gaan, dat zij het minste zou hoeven verrichten -- maar ze kon nog steeds niet laten om nog een blik naar achteren te werpen en Rowen een misselijke grijns op zijn gezicht te glijden, dan een gebaar dat betekende dat hij haar nog snel zou opzoeken. Waarna zij snel haar gezicht afwendde en naar Daniël zijn zee-blauwe, kalme ogen keek. Eindelijk kwam er iets uit haar mond, echter was dit slechts een onzeker gefluister en gekraak. "Waarom doe je dit? Je kon me laten zitten, je kon... Ik weet niet wat. Dit is mijn gevecht, niet dat van jou." Ze was hem dankbaar, echt, maar dit moest ze zelf doen en ze wou hem er niet in betrekken - wetende wat Rowen allemaal aan kon richten.

____
Sorry dat ik er niet meer was, maar ik moest mijn zusje ophalen en haar spullen en shit uitpakken, 't is nogal een verhaal. Maar ik hoop dat je met dit deel tevreden bent. (AA)

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij merkte op hoe zij voor een moment haar blik nog het café in liet glijden, voor een moment liet zij haar blik nog op de jongeman vallen, welke voor hem zo goed als onbekend was. Wanneer zij haar blik van Rowen liet weg glijden, om deze vervolgens op zijn gezicht te richten, keek hij haar in haar warmbruine ogen. Nog deed hij haar tengere lichaam tegen het zijne drukken, alsof hij bang was dat zij alsnog zou instorten als hij haar los zou laten. Wanneer haar stem klonk, was dit slechts een onzeker, krakend gefluister, toch wist hij haar woorden te verstaan. Een lichte glimlach kwam om zijn lippen, terwijl hij haar bleef aankijken. ‘Miranda. Waarom? Ik weet dat je een sterke vrouw bent, ik weet dat jij zult vechten als dit nodig is. But you don’t have to do that all on your own.’ De lichte glimlach om zijn lippen was verdwenen, naarmate hij verder gesproken had, tot zijn lippen slechts tot een streep gevormd waren. Dat de regen op hem neerdaalde en traag zijn kleding nat maakte leek hem niet te schelen, deze leek haast vervaagd voor hem te zijn. Slechts het meisje welke hij tegen zich aan gedrukt had vond hij op het moment belangrijk. ‘Weet dat ik jou niet als speelgoed beschouw, je fascineert mij zoals niemand mij ooit gefascineerd heeft.’ De woorden, als antwoord op de onafgemaakte zin die ze in het café tegen hem gesproken had.

Onderwerp: Re: Café: 'The Old Guitar' wo aug 17, 2011 4:03 pm

De hemel was aan het huilen, regen stroomde en spatte steeds harder neer op de kapotte stenen straattegels. Mensen met paraplu's en regenjassen liepen snel over straat - ze wilden voorkomen dat ze nat werden geregend. Maar Miranda en Daniël hadden geen regenjas en ook geen paraplu, maar dat kon ze eigenlijk ook niets schelen. ‘Miranda. Waarom? Ik weet dat je een sterke vrouw bent, ik weet dat jij zult vechten als dit nodig is. But you don’t have to do that all on your own.’ Het eens zo sterke meisje, was veranderd in een onzeker eendje, één die nog steeds ondersteund werd aan de zijde van de jongen waar ze eigenlijk geen hulp van wou. De glimlach op zijn lippen was verdwenen, merkte ze, en veranderd tot slechts een streep. ‘Weet dat ik jou niet als speelgoed beschouw, je fascineert mij zoals niemand mij ooit gefascineerd heeft.’ Ze wist haar antwoord nu op datgene wat ze in het café zei, en wat ze eigenlijk wou afmaken, totdat ze Rowen opmerkte - ze kon er niets aan doen dan weer aan het gebaar denken wat Rowen had gemaakt, dat hij haar zou opzoeken. De regen stroomde harder en harder en al snel was het slechts Daniël en Miranda, maar het maakte niet uit omdat Miranda zich goed voelde om bij Daniël te zijn, al had ze nog steeds een sterk gevoel van verdriet die eruit wou. Hij zei dit nu wel tegen haar, maar ze wist niet of hij de waarheid sprak, ze is er altijd al heel erg voorzichtig mee geweest en het zal nu dan ook niet anders zijn -- Hij had haar wel geholpen, haar meegenomen uit het café, al was het een afspraak van hun twee. Waar ze opzich best wel rot om voelde. Ze wist niet hoelang ze er stond, maar op een gegeven moment begon ze te trillen, niet van angst en ook niet van verdriet, al was ze dat echter nog wel, maar vanwege de koudheid en de regen die door haar trui heen ging als ijskristallen. Haar lippen werden paarsblauw-achtig en ze hield zich aan Daniël vast, waarna ze hard haar best deed om niet te huilen - waarom ze dus haar blik naar de grond liet afdwalen en een traan over haar wang liet gaan, ze wist echter niet of Daniël het zag, maar het regende zo hard dat ze hoopte dat hij zou denken dat het regen zou zijn. "Waarom fascineer ik je?" Wanneer ze haar mond even opendeed, was dit haar enige vraag.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij had er geen idee van hoeveel tijd verstreken deed zijn, terwijl zij slechts te samen stonden, terwijl de regen traag naar grotere, vollere druppels deed veranderen, besloot sneller uit de hemel te dalen, zodat op een gegeven moment slechts zij nog op de straat vindbaar waren, met hun kleding geheel doorweekt. Momenten leek het geen van kwaad te doen, de regen, de kou welke deze met zich mee bracht. Pas wanneer het meisje in zijn armen begon te trillen, merkte hij ook de kou op, haar lippen kleurden naar een paarsblauwe kleur, hij voelde hoe zij zich steviger tegen hem drukte. Een rilling trok door zijn lichaam, toen een volle druppel langs zijn rug gleed, terwijl zij zijn armen steviger om het meisje hield. Hij zag hoe ze haar blik naar de grond liet dwalen, kalm haalde hij een arm om haar lichaam weg, om zijn hand onder haar smalle gezicht te leggen. Lichtjes duwde hij haar gezicht naar omhoog, waarna zijn duim over haar wang streek, kort hierna liet hij haar los. De vraag die haar lippen verliet, de enige woorden die zij sprak lieten een lichte glimlach om zijn lippen verschijnen. ‘Jij fascineert mij om wie je bent, misschien mag ik niet oordelen hierover, is de tijd te kort dat ik je ken, maar dat is de reden dat je mij fascineert.’

Onderwerp: Re: Café: 'The Old Guitar' wo aug 17, 2011 4:59 pm

Miranda voelde regendruppels langs haar gezicht gaan, haar haarlokken waren doorweekt van de regen en plakte tegen haar gezicht aan. Maar ze was te druk bezig om haar lichaam warm te houden. Even voelde ze dat Daniël een rilling door zijn lichaam trok, waarschijnlijk door de kou, waarna hij zijn armen steviger om haar hield. Miranda voelde de blik op haar gezicht van Daniël, en kalm haalde hij toen een arm om haar dunne lichaam weg, om daarna zijn hand onder haar smalle gezicht te leggen. Lichtjes duwde hij haar gezicht naar omhoog, waarna zijn duim over haar wang streek, kort hierna liet hij haar los. Er kwam vlak daarna een lichte glimlach op zijn lippen en Miranda kreeg op de een of andere manier nooit genoeg van zijn zeeblauwe ogen - die nu net zoals op een stormachtige dag, zoals nu, reflecteerde en ze kon niets anders dan vanbinnen glimlachen. ‘Jij fascineert mij om wie je bent, misschien mag ik niet oordelen hierover, is de tijd te kort dat ik je ken, maar dat is de reden dat je mij fascineert.’ Opeens kreeg ze buikpijn, waarvan weet ze echter niet, van de zenuwen of misschien werd ze wel ziek? Integendeel, ze wist dit op het moment dat ze de volgende woorden uitsprak: 'Jij fascineert mij ook, maar zullen we verder praten op een andere, drogere, plek.' Haar stem nadrukte het woord drogere en ze keek hem ondeugend aan, ze wist dat het affectie van vriendschap was - of misschien iets meer, dat wist ze niet, ze wist tegenwoordig niet hoe liefde of vriendschap voelde. Maar ze wist wel dat ze hem kon vertrouwen, en misschien was dit een goed moment. Ze liet hem even los en pakte haar tas van Daniël, waar ze een lichte 'dankjewel' voor mompelde, sloeg die om haar schouder en deed haar arm toen om de middel van Daniël.

/gone.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij luisterde naar haar heldere stem wanneer deze deed klinken, haar woorden lieten een glimlach om zijn lippen verschijn, lippen welke een lichte blauwe kleur hadden gekregen van de koud, bijzonder aan de jongeman was, dat hij zelden de koud deed voelen, een werkelijke kou moest tot hem doordringen, moest hij hetzelfde aanvoelen, als zijn lichaam al deed aangeven. Licht deed hij met zijn hoofd knikken, bij wijze van een antwoord op haar voorstel om verder te spreken op een drogere plaats. Hij voelde hoe ze hem voor een moment los liet, om haar tas van zijn schouder te halen, het gemompel dat haar lippen deed verlaten, wist hij met een lichte moeite als een woord van dank te ontcijferen en met een glimlach om zijn lippen antwoordde hij haar. ‘Graag gedaan Miranda. Laten we gaan.’ Kalm sloeg hij haar arm om haar slanke middel, toen zij haar arm om de zijne gevouwen had. Zijn passen waren kalm terwijl hij zich door de straten van de stad verplaatste, richting het huis welke zij met anderen nog bewoonden, vele anderen kende hij echter niet, ooit zou dit wel komen. Op het moment had hij genoeg aan Miranda, al was zij niet de enige die hij kende, zij was wel degene die hij het best van allemaal kende en op het moment had hij er genoeg aan slechts haar goed te kennen.

-Gone-

Aantal berichten : 102 Registratiedatum : 04-09-11

'Denk maar niet dat ik je laat winnen, mysterieuze dame.' Kylan had er profijt van dat hij zo'n goede ogen had en de plaatst makkelijk kon voorstellen. Hierdoor gebruikte hij weer zijn kracht en kwam hij met beide voeten op de grond terwijl Maria nog voor hem liep. Omdat ze een vrouw was wou dit hem nog niet zeggen. Het jasje haalde hij van zijn schouders aangezien het vochtig was, maar hield als een heer de deur voor haar open terwijl hij even nederig boog. 'Naar u, mevrouw.' Met een grijns liep hij het oude cafeetje binnen en kroop op een barkruk. Liever ging hij niet aan een tafeltje zitten. Dit was zijn vertrouwde plek. Niet dat hij hier al eerder was binnen geweest, maar hij hield wel van dit. Voor zichzelf bestelde hij zich een wiskey. Lang drankje en sterk. Perfect voor nu.
'En u wenst?' Met een vriendelijke grijns keek hij Maria aan. De tijd van gemeen doen moest nu dan ook maar voorbij zijn. Ze was mooi en Kylan had dringend nood aan gezelschap. Dit wel te verstaan niet in zijn bed.

Onderwerp: Re: Café: 'The Old Guitar' di nov 01, 2011 4:17 pm

Maria was al moe van haar run als panter, dus erg snel kwam ze niet vooruit in het vochtige zand. Ze zag Kylan echter ook niet langs zich komen om haar in te halen. Misschien heb ik hem afgeremd met die duw, dacht ze hijgend. Maar toen ze bij de bar aankwam zag ze hem daar ineens al staan. Fuck, dacht ze, terwijl ze afremde en de straatstenen door het zand heen voelde. Met haar handen op haar knieën bleef ze staan uithijgen, eerst met haar blik op de grond en daarna op Kylan. Met een grijns hield hij de deur voor haar open. "Fucking mover," mompelde ze tussen twee ademteugen door. Toen haar hartslag weer enigszins daalde en ze weer lucht binnenkreeg, rechtte ze haar rug en stapte voor hem langs naar binnen. Zijn buiging zag er galant uit, maar ze zag de zelfvoldaanheid in zijn ogen en met priemende oogjes keek ze terug. Ze hield niet van verliezen.
De teleurstelling verdween toen de warmte haar overspoelde. De deur viel achter haar dicht en sloot de kou buiten, en Kylan ging haar voor naar de bar. Ze nam naast hem plaats en begon haar zanderige voeten af te kloppen. Haar lichaam en haar natte haren voelden ineens heel koud vergeleken met de lome warmte van het café, en ze liet het rustig op zich inwerken. Kylan bestelde een whiskey, en even dacht Maria erover hetzelfde te nemen. Maar ze had haar ID niet bij zich en wist niet zeker of de barman haar oud genoeg zou schatten. "Hebben ze hier ook glühwein?" vroeg ze twijfelend. Het was nog geen december, maar een warm drankje anders dan thee klonk wel heel aanlokkelijk.

Aantal berichten : 102 Registratiedatum : 04-09-11

Kylan kreeg met gemak dus zijn glaasje alcohol. 'Wat zij besteld is ook voor mijn rekening.' Echter knikte de barman afwezig en schonk ook wat in voor haar. 'Blijkbaar wel.' Met een grijns bracht hij zijn glas naar zijn mond. 'Dus je hebt mijn arm gemold, fucking transformer. Waarom rende je weg? Waarom behandelde je me als een konijn?'

Aantal berichten : 99 Registratiedatum : 03-09-11 Leeftijd : 30

Maria glimlachte even neutraal naar de barman toen hij de bestelling opnam, en keek toen met haar hoofd schuin naar Kylan's profiel. Hij had een mooi gezicht, stevig gebouwd maar toch zacht genoeg. Nu zijn jasje uit was en het licht om hen heen was, viel haar de tatoeage op die zijn vrijwel hele arm sierde. Een arm die ook aangenaam gespierd was. Ze gluurde even naar de rest van zijn lichaam, om een voorstelling te maken van hoe dat er uit zou zien, maar bracht haar blik weer naar zijn ogen toen hij zich terug naar haar keerde. "Bedankt," mompelde ze, de ondeugende grijns van haar gezicht vegend. Ze sloeg haar handen om het glas om een beetje op te warmen en sloot haar ogen even genietend terwijl ze luisterde naar wat hij zei. "Dat zijn een hoop vragen." Ze tilde het glas naar haar gezicht en blies zachtjes, ondertussen de fruitige geur inademend. Over de rand keek ze Kylan aan. "Hoe is het met je arm?"

Aantal berichten : 102 Registratiedatum : 04-09-11

Kylan schudde de grijns ook van zijn gezicht. Hij dacht wel dat hij dit meisje zou mogen, maar alles wat ze deed was vragen ontlopen. Hij zou zijn hele levensverhaal op tafel mogen gooien, maar zij, zij zou enkel goedkeurend knikken. Dat deed Kylan niet bepaald in de goede stemming te komen.
'Ligt eraan welke je bedoeld. De ene is getatoeerd en de andere fucking gebroken door een meisje dat ik nu dus op een drankje tracteer.' Hierbij kwam hij dichter naar haar toe. 'En ik heb nog niet eens een idee waarom ik het doe.'

Aantal berichten : 99 Registratiedatum : 03-09-11 Leeftijd : 30

Ze moest lachen om zijn opmerking, en doordat ze haar glas zo dicht bij haar mond hield proestte ze wat van de inhoud over haar handen. Een verschrikte uitroep kwam uit haar mond en snel zette ze haar glas weg, waardoor er nog meer over de rand klotste. De hete vloeistof deed zeer, en ze wapperde met haar handen voor verkoeling. Enkele mensen keken op om te zien wat er gaande was, maar Maria stelde ze gerust met een glimlach. "No worries, all part of the plan," zei ze luid, en de mensen draaiden hun hoofd weer om nu er niks te zien bleek. Sensatiezoekers.
Ze stopte haar vogeltjesdans-imitatie toen het tot haar doordrong dat de glühwein eigenlijk helemaal niet zo heet was geweest en het vooral de schrik was. Ze nam een likje van één van haar handen en veegde de rest aan haar broek af, waarna de Kylan verontschuldigend aankeek. "Misschien omdat je onhandige meisjes wel interessant vind," hielp ze hem. Ze schoof haar glas heen en weer en liet de inhoud ronddraaien, maar durfde het niet meer op te tillen. "In dat geval kan je op nog wel meer verwondingen rekenen. Sorry van je arm. Hij is toch niet echt gebroken, hè?"

Aantal berichten : 102 Registratiedatum : 04-09-11

Kylan kon er mee lachen toen ze de hete drank over zich heen morste. 'Karma got you back, sweet bitch.' Met een zelfvoldane grijns nam hij weer een slokje van zijn drank en liet deze even in zijn mond rollen. Enkel onopvallend voor de smaak eruit te halen daarna slikte hij het door. Ergens had hij medelijden met haar aangezien haar hele outfit zowat om zeep was. Gelukkig bestond er zeep in deze wereld. Want wat zouden we zijn zonder dat?
Enkel keek hij met een klein glimlachje haar aan, maar deze werd breder bij de veel te schattige blik. Iets wat hij niet kon laten ontgaan. Ze was een schoonheid en dat stond vast. Het viel hem op hoe druk zijn hormonen in de weer waren. Damn! Het is al veel te lang geleden... Hierbij werd zijn glimlach een beetje waterachtig. 'Meestal val ik eerder op de zelfverzekerde, maar die eigenschap ontbreekt jou ook alvast niet. Niet te snel jij trouwens. Dit is nog maar de eerste date en ik moet bekennen dat ik nogal old-school ben op dat vlak.' Hij speelde het spelletje wel mee. Even viel zijn blik weer op zijn arm waarbij hij zijn schouders op trok en hierbij een pijnlijk gezicht trok. Hij was totaal niet aan het overdrijven.'Het doet flink pijn, maar waarschijnlijk is het verroken.' Kylan zat nu helemaal naar haar toe gekeerd. 'Maak het maar eens een keer goed of zo iets.' Nieuwsgierigheid prikkelde hem nog altijd. 'Wat is je naam?' Weer stak hij een sigaret in zijn mond. Normaal mocht het niet, maar ach... De baas zelf leek het helemaal niet erg te vinden.

Onderwerp: Re: Café: 'The Old Guitar' wo nov 02, 2011 1:59 pm

"Bad karma's a bitch," mompelde ze. Ze gokte het erop dat de kust nu veilig was en bracht het glas naar haar mond. Verkeerd gegokt. Ze had nog nauwelijks een slok genomen of ze proestte het alweer uit. "Een date?" riep ze uit, en dempte haar stem toen er alweer hoofden in hun richting draaiden. "So you like me? Old school boys zijn erg kieskeurig," zei ze zachtjes. Haar vinger draaide onbewust rondjes om de bovenkant van haar glas. "Or so I've heard."
Toen hij vertelde dat zijn arm waarschijnlijk alleen verrekt was, verdween haar bezorgdheid. Oooh, een spiertje dat verrekt was. Dat kwam zo weer goed. Wat stelde hij zich dan aan. Maar zijn voorstel om het een keer goed te komen maken beviel haar wel, en ze grijnsde naar het houten tafelblad. Ze nam een slokje - met succes! - en smakte even met haar lippen toen de zoete smaak ervan haar mond vulde. Haar ogen keerde terug naar Kylan, die zich ondertussen helemaal naar haar had omgedraaid. Zijn interesse was vlijend, en het uitzicht dat ze had was ook bepaald niet mis. Toen hij haar naam vroeg twijfelde ze. Moest ze hem maar gewoon geven, of was het leuker om die geheim te houden? Ze verborg haar twijfel door het glas achterover te slaan, en de inhoud gleed warm en brandend door haar keel. Dat was het. Dat was haar beslissing. Met een klap zette ze het lege glas neer. "Ik heet Maria." Ze hield haar hoofd scheef en keek hem uitdagend aan.

Aantal berichten : 102 Registratiedatum : 04-09-11

Met een geconcentreerde blik kwam de aansteker naar het topje van het de sigaret aan het vlammetje. Na even zijn ogen fijn te knijpen en een diep trekje te nemen keek hij met een tevreden blik naar Maria. Weer leek ze overdonderd. Of toch een keer was zij het en niet hij. De grijns om zijn lippen was niet weg te denken. 'No, I hate you.' Hierbij rolde hij even met zijn ogen en glimlachte daarna weer naar Maria. Dit keer hield hij wijselijk zijn mond. 'Wie zegt dat ik niet kieskeurig ben?'
Blijkbaar haalde het meisje zich speelse gedachten op in haar hoofd of wel zou ze hem weer wat gaan aandoen. Ook lachte hij even bij dat terwijl hij toe keek hoe ze er eindelijk in slaagde o te drinken. Deze kans leek ze te grijpen door het helemaal leeg te drinken. Jij gaat me wat kosten, babe. Zelf staarde hij naar zijn long drink en besloot er nog een klein slokje van te nemen. Hierbij pikte hij een leeg potje van de borrelnootjes om dit als assenbak te gebruiken. Na een trekje van zijn sigaret vormde zijn lippen weer om tot een glimlach. Haar naam was simpel, maar gemakkelijk om te houden. Daarbij paste hij wel bij haar aangezien zo zo mysterieus was. Echter wist hij niet meteen hoe hij op de speelse blik moest reageren. 'I like you, Maria. At the moment,' zei ik met een even speelse grijns en tikte zachtjes op haar neus. 'Drink je nog wat van me?'