Het washok

Niet verwachtend dat er überhaupt nu al iemand kleding zou wassen was Mason op weg naar het washok. Wat hij trouwens eerst had moeten vinden, wat een lastige opgave bleek te zijn in het huis dat vanbinnen veel groter leek te zijn dan je van buiten zou denken. Hij duwde de deur iets wat onhandig open met in zijn andere arm een bijna lege wasmand en een fles wasmiddel. Hij hoorde zacht gezang en zag toen hij zijn hoofd de andere kant op draaiden dat het Miranda was. "O, hoi." zei hij verrast dat er iemand was.

"Nee" antwoorden hij glimlachend naar Miranda. "Dankje" zei hij tegen Miranda toen ze de fles wasmiddel overnam. Hij zette zijn wasmand op de grond zodat hij zijn handen vrij had. Hij wierp even een blik op het viertal aan witte machines dat bijna een hele wand bedekte en zag dat er een wasmachine in gebruik was, wat logisch was aangezien Miranda er al was. Hij gaf met zijn voet een zetje tegen de wasmand zodat die tegen de drogers aan kwam te staan en opende de wasmachine die niet in gebruik was. Achter zich hoorde hij haar stem een vraag vormen. "Het was heerlijk, even uitwaaien." zei hij terwijl hij zich naar haar omdraaiden zodat hij ook daadwerkelijk tegen haar praten en niet tegen de wasmachine. "Alleen ligt er nu een laag zand in mijn badkamer." zuchtte hij terwijl hij even een blik wierp op zijn kleding in de mand.

Miranda was van zichzelf altijd heel erg nieuwsgierig geweest en leunde toen ook tegen een muur aan terwijl ze naar Mason aan het kijken was hoe hij zijn was in de wasmachine propte en het daarna liet draaien. "Het was heerlijk, even uitwaaien." Zei hij tegen haar, terwijl hij haar weer aankeek en niet naar de wasmachine, wat zeker een raar gevoel voor hem zou zijn geweest - bij Miranda is dat tenminste wel altijd zo. "Alleen ligt er nu een laag zand in mijn badkamer." Even giechelde Miranda hierom en sloeg ze haar hand voor haar mond, die het bedekte met haar rode mouw, waarna ze het weer liet zakken en Mason recht aan keek met haar bruine ogen. "Bij mij ook. Volgens mij heb ik het zelf een strand van gemaakt, er ligt een bak zand en zoveel water dat het wel een damn zwembad lijkt."

Miranda leek zo anders dan dat ze gister in de hal had geleken, maar misschien had hij het gister gewoon verkeerd opgevat. Hij glimlachte even toen ze haar mond met haar hand bedekte. "Nee, het water heb ik daar maar gelaten. Maar nu weet ik waar ik het binnen zwembad kan vinden" lachte Mason. Achter zich hoorde hij de machine beginnen met zijn was waardoor er nu nog meer lawaai uit beide apparaten kwam. Hij deed een paar stappen van de machines af en ging tegen de muur staan. Even wierp hij een blik op zijn horloge gevolgd door een blik op de wasmachines. Zijn was zou over anderhalf uur klaar zijn en Miranda's was zat er ook nog niet heel lang in volgens de tijdsduur op haar machine.

"Dat ligt eraan, Mason," hoorde hij haar zeggen "Als je naar het zwembad wil, zal je moeten betalen." Er verscheen een glimlach op zijn gezicht en zijn blik weer richting haar bracht. "Nah, ik denk dat ik het wel volhoud hier en zulk slecht gezelschap ben je nou ook weer niet." zei hij met een plagerige ondertoon. Zonder dat hij er over na gedacht had dat hij haar eigenlijk niet kende en niet wist of ze zo iemand was die totaal niet tegen sarcasme en plagen kon. Maar hij besloot dat het eigenlijk niet uit maakte, ze leek hem niet iemand die niet tegen plagen kon en dan nog zou hij het anders waarschijnlijk alsnog op die manier gezegd hebben.

__
even eten

"Nah, ik denk dat ik het wel volhoud hier en zulk slecht gezelschap ben je nou ook weer niet." Ze hoorde dat hij het met een plagerige ondertoon zei, en Miranda kon niets ander doen dan een harde lach uitschateren. "Ik weet het, right? Ik ben damn goed gezelschap," Haar ego in haar grapjes speelde op, maar voor even verscheen er een bittere verdrietige blik op haar gezicht en in haar ogen. "Alleen is het jammer dat mensen mij verkeerd begrijpen door mijn karakter..." Echter duurde dit maar een paar seconde, wetende dat Mason er nog bijstond en naar haar keek, dus liet ze de blik vanzich af drijven en keek naar hem op. "Eigenlijk ben je best wel friggin lang, weet je dat? Ik voel me net een damn kleine dwerg bij jou." En ze ging in een opwelling vlak voor hem staan, zo dichtbij dat er een cm tussen nog was.

__
Eeetze!

Mason zag hoe de blik op haar gezicht veranderden en fronste even niet goed begrijpend waar ze op doelde, voor hij er echter over na kon denken veranderde ze echter snel het onderwerp en verscheen er even een glimlach op zijn gezicht. Ze had wel gelijk, vaak was hij een van de langst, hoewel hij thuis wel een aantal vrienden had gehad die langer waren en ook zijn vader was langer dus het was niet iets waar hij echt mee bezig was. Zonder dat hij er echt erg in had stond ze ineens nog geen drie centimeter voor hem waardoor het onmogelijk was het lengte verschil te negeren. "Tja" zei hij zichzelf stom voelend omdat hij niet wist hoe hij moest reageren.

"Oef" bracht hij half lachend uit toen ze, redelijk hard, tegen zijn borst duwde. "Er zit nog best wat kracht in dat friggin kleintje ook." lachte hij terwijl hij haar een por tegen haar schouder gaf als reactie op haar vergevende blik. Hij keek even hoe ze naast hem ging staan en tegen de muur leunde. "Zeg, Mason, eigenlijk ben ik best wel iemand die gelijk van alles zegt, maar omdat we nu hier in dit huis gepropt zijn... Mag ik iet aan je vragen?" zei ze. Vragen keek hij haar aan nadenkend over wat ze zou willen vragen. "Ja, uh, natuurlijk" zei hij, niet wetend wat hij kon verwachten.

___
Oké ik had deze dus al een uur klaar staan, faal.

Mason gaf haar een por tegen haar schouder, waarschijnlijk als reactie op haar vergevende blik en ze kon niet helpen dan een stap naar achteren te doen en hem glimlachend aan te kijken. "Ja, uh, natuurlijk" zei Mason, met een vragende blik op zijn gezicht. Miranda liet haar blik naar de grond dwalen en keek weer naar hem op met, voor de eerste keer, een onzekere blik. "Hoe zou je liefde kunnen omschrijven... zoals familie, of vrienden?" Er klonk veel onzekerheid in haar stem en Miranda wou het liever camoufleren, maar om de een of andere manier werkte het niet.


____
Maakt niet uit, beter laat dan nooit! haha.

Mason zag onzekerheid in haar blik en in haar stem en had hoe dan ook niet zo'n, redelijk diepe, vraag verwacht. "Pfoe" zei hij nadenkend terwijl hij zich langs de muur op de grond liet glijden en tegen de muur aanleunend ging zitten. Hij was nooit echt bezig met liefde, wanneer je het voelt, merkt je het tenslotte wel dacht hij altijd. "Ik zou het niet weten." Even dacht hij er over na maar hij zou het echt niet weten. "Misschien door een hele hoop beschrijvingen uit boeken of muziek samen te voegen." zei hij nadenkend terwijl hij even een blik wierp op Miranda. "Hoezo eigenlijk?" sprak hij zijn gedachte hardop uit.

"Nevermind, het was gewoon een vraag, niets meer en niets minder." De laatste woorden waren eigenlijk de enige woorden waar hij over nadacht. Het was wel iets meer, maar ze wou het hem simpelweg niet vertellen. Hij keek haar even aan om te kijken of hij wist wat het was, maar hij moest eerlijk tegen zichzelf zijn, hij was er niet goed in blikken te ontrafelen. "Of het is gewoon te persoonlijk om het met iemand, of mij, te willen delen." zei hij na een stilte. "En daar heb je vast je redenen voor." zei hij terwijl hij zijn hoofd even schuin hield om haar gezicht een beetje te kunnen peilen, terwijl hij er over na dacht welk onderwerp hij kon aansnijden om het voor hem en haar makkelijker te maken.

Mason zag hoe Miranda een misstap zette en zich aan de wasmachine vast greep en wou vragen of er iets was, maar voor hij die kans kreeg deed ze alsof er niets gebeurd was. "De was is over een halfuurtje klaar." hoorde hij haar kalm zeggen met een bepaalde toon. "Zitten we hier al een uur?" vroeg hij oprecht verbaasd. Hij had niet op de tijd gelet en had totaal niet door gehad dat het zo snel voorbij was gegaan. "Oké, ik wou jou eigenlijk nog iets vragen..." zei hij zonder echt een antwoord te verwachten. "Ik vroeg me af wat voor kracht jij bezit?" vroeg hij, of eigenlijk zei hij het meer dan dat hij het vroeg. Hij verwachtte niet dat ze een reader zou zijn aangezien ze niets van opmerkingen had gemaakt over gedachte, maar misschien was daar ook geen reden toe gegeven. Hij dacht daarom aan een mover, maar dat was eigenlijk meer omdat dat de enige twee krachten waren waarvan hij het bestaan wist.

__
Sorry dat ik zo laat reageer, ik moest vandaag werken en ik had er vanmorgen niet aan gedacht dat ik dan eigenlijk pas op 22.00 thuis zou zijn. Morgen probeer ik daar wat meer rekening mee te houden :x

"What do you think, dummy? Take a wild guess." Miranda sloeg haar armen over elkaar en keek Mason ondertussen doordringend aan. Hij glimlachte even om daarna pas te antwoorden: "Lets see," begon hij "Buiten het feit dat ik nooit verder ben gekomen dan 'er zijn meer krachten' weet ik dat je geen reader bent, of dat denk ik eigenlijk en je lijkt me ook niet een mover-kind-of-person. So tell me." hieruit zou ze waarschijnlijk wel kunnen opmaken dat hij een mover was, iets wat je eigenlijk niet bepaald aan iemand kon zien, maar toch. Hij wist eigenlijk niet waarom hij dat dacht, hij zou waarschijnlijk toch de enige mover zijn last had van heimwee. Wat hem zichzelf als een klein kind liet voelen. De grijs op haar gezicht viel hem nu pas op waardoor er een glimlach op zijn gezicht verscheen en hij vervolgens wachtte op haar antwoord.

"Ik ben een transformer," zei ze "In een witte wolf." Zonder er echt bij stil te staan dat ze dus daadwerkelijk in een dier kon veranderen dacht hij gelijk aan zijn tekeningen. "Wolven zijn prachtige dieren." zei hij zonder er echt over na te denken wat hij zei. Hij tekent heel vaak wolven omdat ze perfect in een fantasy omgeving passen. Een moment dacht hij erover na hoe het zou voelen om in een wolf te veranderen, of überhaupt in een dier te veranderen, het idee dat daarmee je skelet veranderd, de structuur van je lichaam, alles eigenlijk. Misschien was het minder vreemd dan hij dacht, het klinkt tenslotte nog vreemder als je beseft dat je in het niets verdwijnt en vervolgens ergens anders verschijnt, dat je in nieuwe dimensies komt even snel als je het weer verlaat terwijl je het redelijk bewust mee maakt. Het leek voor hem allemaal zo onrealistisch hoewel hij zelf al vanaf een jaar of 6 wist dat het kon bleef het ergens vreemd.

__
Sorry dat ik weer vanochtend niet gereageerd heb, ik had me een soort van vergist in de tijd...

"Nu wil ik natuurlijk weten wat jij dan wel niet bent. Dat is wel zo damn eerlijk, for sure." Er verscheen een glimlach op Mason's gezicht "Ik geloof dat je dat al wel weet, maar als je het graag uit mijn mond wilt horen, ik ben een mover." bevestigde hij de hint die hij eerder had gegeven. "Wil je trouwens mijn rocking wolf-gedaante zien? It's friggin wicked." grijnsde Miranda, met een glimlach die hem deed denken aan een wolf. "Lijkt me gaaf." zei hij terwijl hij willekeurig met zijn hand door zijn haar ging. Zijn blik ging even door het redelijk kleine washok en vervolgens weer naar haar.

__
Oké inspiratieloossss