Het washok

Mason volgde haar raad op en sloot zijn ogen nadat hij haar ogen een ijsachtige blauwe kleur had zien krijgen. Hij merkte het licht door zijn gesloten oogleden en keek toen het was verdwenen weer het washok in. In plaats van Miranda, een mens, stond er nu een witte wolf, een prachtig beest waarbij je normaal niet in de buurt zou kunnen komen, als je dat al wou proberen. Hij glimlachte toen hij zag dat ze haar hoofd, of kop, schuin hield en er een grijns verscheen hij zag de blauwe kleur van haar ogen donkerde worden en sloot instinctief zijn ogen weer. Weer zag hij de binnenkant van zijn oogleden van donker naar licht gaan en weer naar donker. Hij opende zijn ogen weer en keek weer in de bruine ogen van Miranda. Alsof er niets gebeurd was liep ze naar haar wasmachine en hing ze haar was op. Hij keek glimlachend hoe ze nonchalant haar kleding op hing, alsof er niets was gebeurd. 'Tot later.' lachte hij toen ze zei dat ze weg ging. 'Je bent trouwens een prachtbeest.' zei hij zichzelf afvragend of ze dat nog gehoord had. Hij hoorde het piepje dat ook zijn was klaar was en pakte zijn spullen eruit en legden ze in de wasmand terug. Hij zou ze wel over zijn stoel hangen om ze te drogen, zichzelf kennende vergat hij het anders toch wel.

-gone-

Misschien was het toch handiger geweest eerst naar het washok op zoek te gaan en daarna pas m'n was te halen, dacht Brian, terwijl hij een derde deur uitprobeerde. Hij kon nauwelijks over de berg uitkijken die hij in zijn armen droeg. Maar na wat gedraai en gevloek kwam hij erachter dat hij de juiste kamer had gevonden. Hij liet zijn stapel kleding en beddengoed op de grond vallen en opende het deurtje van een van de wasmachines. Gelukkig stonden ze bovenop de drogers, want hij merkte dat hij moeite had met bukken. Zijn schouders stonden gespannen en het voelde alsof er op beide nog een kratje bier stond. Terwijl hij de was stroef het apparaat in werkte vroeg hij zich af of er een masseur in de buurt werkte. In Bristol waren daar schaars geklede dames voor geweest, die veel mannen om andere redenen betaalden. Misschien zouden mensen daarvan opkijken, maar Brian had het wel slim gevonden. Als straatvechter en wat allemaal nog meer had hij vaak last van blessures gehad, en het was net zo duur om naar de fysio te gaan als om een meisje van plezier het te laten doen. En tja, dan was de keuze snel gemaakt. Het oog wilde ook wat.
In deze gedachten aan het verleden verzonken, laadde hij de rest van zijn was in. Je zou haast gaan denken dat hij hoopte dat de wasmachine niet alleen de vlekken en geurtjes eruit zou wassen, maar ook de herinneringen aan hoe die daar waren gekomen. Als dat toch eens mogelijk was...

Na stuk of zes kamers te hebben doorgekeken, waarvan enkele binnen seconde al duidelijk geen naaimachine bevatte opende ze weer een nieuwe deur. Wel met inmiddels wat tegen zin. Als ze de volgende deur niets vond zou ze ermee stoppen. Afwezig keek ze in wat voor een kamer ze nu was beland. Tot haar verbazing zag ze dat in de kleine ruimte zich een ander persoon bevond. "O, hoi" zei ze met een licht verbaasde toon. Ze keek even Brian aan waarna ze haar ogen door de ruimte lieten gaan. Het washok, kon niet anders. Een van de wasmachines stond aan te horen aan het geluid. Haar ogen gingen de plankjes af waarbij ze even opgelucht ademhaalde toen ze een naaimachine zag staan. "Eindelijk," dacht ze hardop. Ze legde haar spullen op een wat lager plankje en bedacht zich dat ze niet eens bij de bovenste plank kon. Fijn. Nouja, zo erg vond ze het niet om even bij Brian te zijn.

Brian was in gedachten verzonken, niet verwachtend om ook maar iemand hier te zien. Toen Lucy de deur opendeed en hem verbaasd begroette, schrok hij dan ook op met een schok. Snel herstelde hij zich weer en richtte zijn ogen terug op de wasmachine, hoewel hij erg bewust was van elke beweging die Lucy maakte. "Hoi," was het enige wat hij terug zei. Hij had helemaal geen zin om met haar te praten, hij was niet voor niks weggelopen. Maar Lucy was hier ook niet gekomen met de bedoeling met hem te praten, dus onderdrukte hij zijn irritatie en mat een hoeveelheid wasmiddel af in de dop. Dat werd bij zijn was gedaan en het deurtje sloeg met een klap dicht. Toen hij een blik over zijn schouder wierp om te zien waar Lucy was gebleven, zag hij dat ze bezig was zich achter een naaimachine te installeren. "Ga je aan het werk?" vroeg hij, met zijn blik op de tekening en het stuk stof. Het was een aarzelende vraag, want met zijn hand die boven de aan-knop zweefde twijfelde hij of hij haar in het lawaai van zijn was moest zetten. Dat kon op zich best even wachten. Aan de andere kant, zij kon ook de naaimachine meenemen naar een gezelligere, minder lawaaierige kamer. Hij keek haar vragend aan, met het idee dat ze aan zijn houding wel kon zien wat hij bedoelde. Brian was niet het soort die daaraan veel woorden vuil maakte.

Even twijfelde ze of ze Brian zou vragen hem te pakken. Hij kon er wel bij. Maar het zag er niet naar uit dat hij echt zin had in een gesprek. Daarnaast, ze kon het vast ook wel zelf. Lucy zette haar knie op de onderste plank, er van uit gaande dat deze haar gewicht best kon dragen. Met een hand pakte ze de naaimachine iets onhandig vast, maar het lukte haar wel om de naaimachine een plank lager weer neer te zetten. Ze keek even op bij de klap van de deur van de wasmachine, maar haar aandacht ging al snel weer naar de naaimachine. Het was een redelijk oude zo te zien. Ze veegde met haar hand even de ergste laag stof eraf. "Ga je aan het werk?" klonk Brian zijn stem. De ogen van Lucy richtte zich weer op Brian terwijl ze even nadacht of ze daar nog wel zo'n zin in had. "Dat was het plan, maar ik weet niet of ik daar nog wel zin in heb." Ze besefte zich niet direct hoe dat over kon komen, waardoor ze na een korte stilte weer begon te praten "Omdat ik na alle kamers door zoeken naar zo'n apparaat ik er eigenlijk geen zin meer in heb bedoelde ik." Er verscheen een klein, gemeend glimlachje op haar gezicht. Ze had geen zin het te hebben over wat er buiten was gebeurd, zij zou er niet over beginnen. Brian zijn hand zat boven de aan-knop van de wasmachine, ze vond het ergens best lief dat hij niet gelijk de knop in drukte, maar dat hij vroeg of ze van plan was hier te blijven zitten. Hoewel ze zich afvroeg of het antwoord uit gemaakt had, de was moest toch een keer gedaan worden. "Denk je dat mensen het erg vinden als deze naar mijn kamer verdwijnt?" sprak ze haar gedachte hardop uit. Veel mensen gebruikte dat soort opmerkingen om een gesprek te forceren, maar zij stond er eigenlijk niet zo bij stil. Ze kon redelijk goed het verleden laten voor wat het was. Niet vergeten, maar wel zo laten. Dat geldt niet alleen voor het gesprek wat ze buiten met Brian en Paige had gehad. Ook voor een gespreksonderwerp dat ze zo maar laat voor wat het was. Om over te stappen op iets wat er niets mee te maken had.

Het bleek nog een hele klus om de naaimachine van de plank te halen. Voor Lucy tenminste, want Brian zou er waarschijnlijk bij kunnen zonder allerlei acrobatische toeren uit te halen. Tegen de tijd dat hij het opmerkte was Lucy echter al halverwege, dus liet hij het aan haar over. Niet dat hij er zeker van was dat hij haar anders had geholpen, zij was immers degene die hem kwam storen, maar dat was bijzaak.
Brian fronste toen ze vertelde dat ze de antieke machine eigenlijk niet wilde gebruiken. Als je geen zin hebt, waarom dan al die moeite? Maar in plaats van haar daarop aan te spreken liep hij op haar af, pakte de tekening die ze had meegenomen en leunde tegen de muur terwijl hij die bekeek. Blijkbaar was ze van plan zwarte letters op haar shirt te naaien. "Ik denk het niet," antwoordde hij afwezig. "Aan de laag stof te zien is het niet bepaald het meestgebruikte apparaat hier." Hij keek op, de tekening nog in zijn hand. "Waarom schrijf je die tekst er niet gewoon op met benzinestift? Dat lijkt me een stuk makkelijker."

Haar handen werden even tegen elkaar gewreven om het stof eraf te krijgen. Haar ogen richtte ze ondertussen op Brian die haar schets bekeek. Geweldig was het niet en misschien veranderden er nog iets en voegde ze iets toe. De tekst stond vast. "WHO ARE YOU?" het enige boek dat ze ooit echt gelezen had voor school was Alice in Wonderland. Wat nog lastiger te begrijpen was blijkbaar. Die vraag was in ieder geval blijven hangen. Het doet haar denken aan wie ze is en wie ze dacht te zijn. Bij zij woorden krulde haar mondhoeken even omhoog. Het was een te voorspellen antwoord, maar toch. De vraag die hij stelde liet haar wel even denken. Niet over waarom, want dat wist ze wel, meer over welke reden ze zou geven want omdat ik het leuk vind zal niet een handig antwoord zijn. Na de enkele seconden klonk dan ook haar stem weer. "Omdat het een mooier effect geeft, meestal dan. Daarnaast vind ik het gewoon leuk om te doen. Iedereen heeft zijn hobby, niet dan? En als ik moet gaan tekenen, zoals je ziet het is niet echt een sterke kant..." Met een van haar handen streek ze een pluk haar uit haar gezicht. Vele mensen zouden op dit moment het gesprek op gang brengen of forceren en vragen wat zijn hobby was, maar dat deed ze niet. Niet omdat het haar niet interesseerde enkel omdat ze het gesprek niet zo wou laten verlopen.

Brian knikte langzaam met zijn hoofd bij haar antwoord. Om aan te geven dat hij het snapte, maar eigenlijk ook als bevestiging. Inderdaad, iedereen had een hobby en de mensen hier bleken er opvallend creatief in te zijn. Lucy had blijkbaar iets met handwerk of in elk geval naaien, hijzelf had z'n passie voor fotografie, Mason had volgens Isemay veel tekentalent en Isemay... Damn it. Nog steeds leunend tegen de muur, sloot hij zijn ogen en kneep ze dicht tot het pijn deed. Isemay. Nu zijn gedachten weer zo bewust bij haar waren aanbeland, leek het wel alsof er een film werd afgespeeld op de binnenkant van zijn oogleden. Een film in fast motion over wat ze hadden gezegd en gedaan, maar ook over wat ze niet hadden gedaan. Een film die hij helemaal niet wilde zien.
Hij realiseerde zich dat Lucy nog in de kamer was en dat hij haar tekening zo strak vasthield dat die elk moment kon scheuren. Snel liet hij de druk los en opende zijn ogen, waarna hij het velletje papier teruglegde op de stapel stof. Een ongemakkelijk gevoel bekroop hem, bovenop zijn al niet bepaald vrolijke bui, en hij keerde zijn rug naar haar toe toen hij zich afzette van de muur en terug naar de wasmachine liep. Hij vond het niet eens zo erg dat Lucy hem zo gezien had. Wist zij veel wat er aan de hand was, voor hetzelfde geld dacht ze dat hij gewoon hoofdpijn had. Wat hem wel zorgen baarde was het gesprek dat hij hier gaande moest houden, want het ging hem niet lukken om over koetjes en kalfjes te praten. Daarvoor zat zijn hoofd te vol met zwaardere onderwerpen.
De wasmachine begon zich te vullen met water toen hij op de aan-knop drukte. "Zal ik 'm voor je naar boven dragen dan?" vroeg hij, gebarend naar de naaimachine. Zij mocht dan een Bleeder zijn en hij een emotioneel wrak, maar dat weerhield hem er niet van zich te gedragen als een gentleman. Bovendien was het een mooie manier om van Lucy af te komen en een perfect excuus voor zichzelf om naar Isemays kamer te gaan als hij toch eenmaal boven was. Hij tilde het apparaat met gemak op, al moest hij wel even zijn hand verplaatsen om niet afgekneld te raken, en wachtte tot Lucy haar spullen had verzameld en hem voor ging.
______
Als je zo'n lange tekst ziet zou je er toch vanuitgaan dat er veel in gebeurt. Man, als ik ooit een boek zou schrijven zou het echt ongelooflijk langdradig zijn...

Brian leunde tegen de muur aan terwijl hij zijn ogen sloot. Hij had even genikt bij haar antwoord, maar meer niet. Op haar beurt vroeg nu Lucy zich af of hij hoofdpijn had of dat er iets anders aan de hand was. Ze voelde zich iets ongemakkelijk omdat Brian zijn boodschap duidelijk geweest was op de trap. Haar ogen dwaalde af naar het strak gespannen vel papier tussen zijn handen, haar tanden klemde zich even binnensmonds om een stukje lip, twijfelend of ze er iets over zou zeggen. Rustig dacht ze na over gevolgen, iets wat ze geleerd had van haar opa. Als ze ondoordacht reageerde gebruikte ze sneller kracht en snelheid, iets wat opviel, wat niet mocht. Hoewel het hier wel zou kunnen, in principe zonder rare blikken, was het niet verstandig. Ze had geen zin in een blijvende ruzie of een boze reactie terug. Ze kende Brian net, en dus niet goed genoeg om zijn reactie te kunnen peilen. Iets waar ze sowieso wel slecht in was. En daarbij, moest ze boos worden als er een papier scheurde? Brian legde het blad al neer op haar andere spullen. Zijn woorden zorgde dat ze even glimlachte "Je wilt me weg hebben hé?" Hij had de naaimachine al vast gepakt. Alsof hij een voorbeeldige heer was die alleen maar deed wat hij behoorde te doen. "Als je het graag wilt, maar ik red het anders ook wel hoor." Ze glimlachte goedbedoeld. Niet dat ze het leuk vond ongewenst te zijn, meer omdat hij toch zijn best deed om aardig te zijn. Misschien dat ze later een keer bij hem aan zou kloppen, als ze er over na gedacht had wat er nou allemaal gezegd is en of ze zich ergens schuldig over moest voelen.

Haar glimlach werd niet door hem beantwoord, maar ergens was Brian wel blij dat Lucy niet moeilijk deed over zijn gedrag. Geen rare blikken, geen vervelende vragen, en hoewel ze zich nu vast wel afvroeg waarom hij zo anders deed dan in de supermarkt, was ze zo vriendelijk dat niet te laten merken. "Ik wil je gewoon niet in het lawaai zetten van mijn was, that's all," loog hij. Hij probeerde een makkelijkere positie te vinden om de naaimachine vast te houden. Zonder succes. Het duurde hem te lang voor ze haar spullen bijeen had geraapt, en zonder de witte kamer nog een blik waardig te keuren liep hij de deur uit. Hij kon de weg ook zelf wel vinden.

/Gone

Lucy haar wenkbrauwen gingen omhoog bij zijn opmerking. Hij deed onhandig met de naaimachine en ze dacht er even over om hem over te pakken. Net als hij bij haar had gedaan. Terwijl ze besloot het niet pakte ze haar spullen, en voor ze zich had omgedraaid was hij al weg. "Eikel" mompelde ze even. Gewoon om even van de frustratie af te zijn niet te weten wat hem dwars zat. Wetend dat hij het door het lawaai van de wasmachine, door het lage folume van haar stem en het feit dat hij weg was gelopen terwijl ze met haar rug naar hem toe stond. Ze zuchtte even om de deur door te verdwijnen en deze achter haar te sluiten.

-Gone-