De woonkamer

Brian stapte de woonkamer binnen, en hij vloekte toen er geen levende ziel te vinden was. "Seriously, where are all the people?" riep hij kwaad. Waren ze massaal vertrokken in de twee minuutjes dat hij boven was geweest? Het was niet bepaald weer om een boek over te schrijven. Grijs, bewolkt en koud. Zoals hij gewend was uit zijn thuisstad. Hij kon zich dan ook niet voorstellen dat mensen naar het strand waren. Wat een rotzooi, dacht hij chagrijnig. Hij had niet eens zin meer om de rest van de jongeren op te zoeken, en plofte neer op een van de banken. Hij overwoog de tv aan te zetten, maar besloot dat niet te doen. Hawel kwam achter hem aan en dat was niet bepaald gezellig. En sinds wanneer maakte hij zich daar zorgen over?
Hij begroef zijn gezicht in zijn handen. Hij had zin om het uit te schreeuwen. Het gebrek aan gezelligheid en zijn opgehoopte ergernis zorgden ervoor dat al zijn spieren op springen stonden. Hij zou naar boven kunnen gaan om die energie eruit te slaan tegen zijn boksbal, maar in plaats daarvan leunde hij achterover en spreidde zijn armen over de rugleuning van de comfortabele bank. Relax, dacht hij, terwijl hij zijn onrust de kop indrukte. Zodra de anderen horen dat er hier mensen zitten, kwamen ze er vast op af als motten op een vuur.
En tot die tijd ging hij Hawel eens uithoren over wat hij wist over hun krachten, waarom ze hier allemaal samen in een huis werden gestopt en wat hij er verder allemaal van wist. Brian leek namelijk wel de enige die hier niets van kende.

Hawel had even tegen de deurpost staat wachten. Wie hem vreemd zou vinden, had blijkbaar Brian nog eens niet goed bekeken. Hij vroeg zich af of deze ook zoveel last had van humeur-schommelingen en van het feit dat het moeilijk was om geduld te bewaren, niet agressief te worden. Dat was één van de redenen waren Hawel zo koel was en niet veel dichtbij zich liet komen, want die maakte hij meestal met de grond gelijk. 'Het is voor ons alle onze eerste dag. Vast en zeker zijn ze nog aan het uitpakken,' probeerde hij om Brian een beetje te bedaren. Misschien zelfs wel een zwakke poging om hem op te fleuren. Echter wist hij het perfecte remedie tegen de teleurstelling die Brian voelde - en misschien zelfs woedde - te bedaren. Zo nam hij de twee kastjes van de Playstation 3 vast en gaf er eentje aan hem. 'Zullen we eens kijken of dit ding werkt?' Dit keer kreeg hij wel een gemeende glimlach. Daarna nam hij plaats in een eenzit aangezien Brian zijn armen de hele bank zowat bezitten. Even beet hij op zijn lip. 'Het spijt me als ik soms raar overkom... Het is niet mijn bedoeling, maar ik kan niet anders op een bepaalde manier. Ik probeer mezelf in de hand te houden voor ik de boel klein wil slagen.' Even keek hij Brian aan en startte ondertussen het spelletje op dat hij net had ingeschakeld. Eén of ander schietspelletje.

Brian sloot zijn ogen en glimlachte kort bij Hawels poging hem op te vrolijken. Blijkbaar was hij weer heel obvious chagrijnig bezig. Zijn ogen gingen weer open toen hij iets op zijn schoot voelde vallen. Een joystick? "Zullen we eens kijken of dit ding werkt?" vroeg Hawel glimlachend, terwijl hij het apparaat opstartte. Een playstation? "Alright," antwoordde hij, terwijl hij ging verzitten en random knopjes op de joystick indrukte om te ontdekken waar ze zaten. Hij zou er maar niets over zeggen dat hij nog nooit zo'n ding in handen had gehad, laat staan erop gespeeld. Maar hoe moeilijk kon het zijn?
Tot Brians verrassing begon Hawel al uit zichzelf over zijn kracht. Met een verontschuldiging, dat wel, maar meer dan dat had Brian niet nodig om te raden waarvoor de jongen hier was. "Don't worry about it, we're all weird here," zei hij, zijn ogen op het scherm gefixeerd. Daarop verscheen de zin 'press X'. Brian keek omlaag en drukte de roze X in. "Al ben jij de eerste die ik tegenkom met dezelfde kracht als ik. Uh, wacht." Zijn theorie wankelde even. "Als jij ook een krachtpatser bent, waarom vroeg je me dan je koffers te dragen?" voegde hij er zowel verbaast als geamuseerd aan toe. Hij selecteerde een geweer, al had hij geen idee welke beter was.

Hawel ging meteen voor een sniper. Vroeger als klein kind speelde hij wel meer op gamingconsoles, maar nu was het voor hem ook een tijdje geleden. Ach ja, sommige dingen verleer je toch nooit?
Maar opeens moest hij lachen. 'We hebben dus inderdaad dezelfde gave? Wel, ik dacht dat je anders zou aannemen dat ik je afwimpelde terwijl ik juist nu niet graag alleen wil zijn. Vrienden maken is niet mijn ding. Misschien moet ik het dus wel anders aanpakken.' Hij startte het spel. Blijkbaar zaten hij en Brian in hetzelfde team en moesten ze monsters afknallen. De hele game was een soort fantasie met het echte leven gemixt. Monsters hadden de aarde overgenomen en zij waren legermannen die moesten proberen de wereld te redden. Een beetje afgezaagd, maar de game was grafisch van een hoog niveau. 'Dus we hebben dezelfde gave? Snel lopen, veel kracht. Niet dat je echte work-outs hebt gehad?'
Nieuwsgierig ging zijn blik even opzij naar een Japans meisje met rood haar. 'Hey,' zei hij als wijze van begroeting en lette terug op het spel. Daar doodde hij wat monsters, maar werd ook een paar keer goed geraakt.

"Nah, er is geen goeie manier om vrienden te maken," zei hij. Het scherm was opgedeeld in tweeën, en zo te zien was hij degene aan de rechterkant. Hij probeerde wat knopjes uit, en had al snel door hoe alles een beetje werkte. "Ik vind jouw manier nog best vernieuwend. Weer eens wat anders. Kijk uit!" riep hij uit, en hij schoot een zombie-achtig wezen dood dat Hawel bijna had aangevallen. "Gotcha." Grinnikend ging hij op in het tv-scherm. Op Hawels vraag kwam dan ook een zacht gemompeld "Jup." Hij was alweer half vergeten dat dat juist het onderwerp was waar hij meer over wilde weten.
Hij was zo in het spel verzonken dat hij zich kapot schrok van Faith's zachte begroeting. "Damn, Faith!" riep hij uit, terwijl de adrenalinestoot zijn hart sneller liet kloppen. Op het scherm was hij dood op de grond gevallen. "Wil je ons alsjeblieft nooit meer zo besluipen?" voegde hij er wat zachter aan toe. Hij had haar helemaal niet binnen horen komen. Dubbel damn, die meid was echt zo geruisloos en lichtvoetig als een fee.

Hawel moest grijnzen. 'Blijkbaar helpt hoofden afschieten van pixels altijd.' Werkelijk schrok hij op door het getier van Brian dat hij moest opletten. 'Je bezorgd me nog een hartinfarkt, man!' Echter was hij door die actie weer helemaal in het spel en knalde hij ieder monster af dat in zijn weg kwam. Bijna daardoor ook zijn medespeler. 'Daarbij was het reizen naar hier lang. Ik kon wel wat hulp gebruiken.'

"No problem," zei Brian, terwijl hij zijn joystick weer oppakte. "Ik zit met m'n hoofd alleen tussen de zombies, dan kan je me beter niet aan het schrikken maken." Hij schonk haar een glimlach en richtte toen zijn aandacht weer op het scherm, wachtend tot zijn legermannetje weer op zou staan uit zijn graf, maar ook tot zijn hart weer een normaal ritme had gekregen.
"Weet je," begon hij, terwijl de eerste zombies het alweer met hun afterlife moesten bekopen. "Het viel me op dat er helemaal geen auto's stonden geparkeerd toen ik aankwam. Alleen dat nieuwe meisje had een motorhelm bij zich toen ze binnenkwam. Is er verder niemand met een auto?" Hij keek even snel naar Hawel, en toen naar Faith, en hij schatte ze beide toch wel oud genoeg in voor een rijbewijs. "Dan had jij ook niet zo erg met je koffers hoeven sjouwen." Hij knikte richting Hawel. "Jezus man, drie koffers en een rugzak? Wat dacht je allemaal nodig te hebben?" Hij sprong bovenop een zombie en gaf hem de volle laag. "Elke dag een nieuwe tandenborstel?" Hij schudde lachend zijn hoofd, ogen nog altijd op het beeldscherm gefixeerd.

Brian zijn woorden waren niet degene die het beste bij hem aankwam. Als hij indruk wou maken op zijn vriendinnetje dan kon hij stoppen met spelen en weggaan met haar. Als hij niet weg is binnen tien tellen, Hawel, dan ga jij weg. Echter had Hawel er een hekel aan als mensen zo een lachertje van hem probeerde te maken.
... 8- ... - 9 - ... - 10
Zijn spel ging op pauze. Waarna hij op stond. Het was een vergissing geweest om echt iemand te vertrouwen in dit huis. Een tandborstel voor in je reet, klootzak. Even keek hij nog naar Faith, maar liep daarna kwaad de hal uit.
-Gone

"Hé!" sputterde Brian toen het spel op pauze werd gezet, maar toen hij de blik in Hawels ogen zag deinsde hij terug. Je kon de vlammen zowat achter zijn ogen zien branden. "Wat.." begon hij, maar hij kon zijn zin niet afmaken. Hawel was de kamer al uitgelopen. Wat had die vent?
Zijn blik ging naar Faith, om haar zonder woorden te vragen of zij er iets van begreep, maar haar ogen stonden ver weg, gericht op een plek die hij niet kon zien. Fijn. Hij smeet zijn joystick opzij en sloeg zijn armen over elkaar. Hij zou er nu vast uitzien als een kind dat zijn zin niet had gekregen, maar dat kon hem nu even niets schelen. Hij begreep er niets van, en hij hield er niet van zich dom te voelen.
Brian keek op toen Faith voor hem kwam staan. "Tot straks Brian," zei ze, met een lichte glimlach op haar gezicht. Hij knikte, niet in staat iets vriendelijks terug te zeggen. Hij keek haar na toen ze de kamer uitliep. Hier zat hij dan. Alleen. Zoals uiteindelijk altijd gebeurde. God, what's wrong with me?

Isemay had haar short met shirtje omgewisseld voor een gemakkelijk zittend kleedje. Deze was wit met erg kleine, kleurrijke bloemetjes bedrukt. Om haar nek zat een ouderwets zakhorloge, maar dat aan een ketting. Echter had ze aan haar voeten niets. Een rare gewoonte, maar May hield ervan om blootvoets rond te lopen binnen.
Haar glimlach werd een beetje breder toen ze Brian zag; zijn houding leek dat van een klein kind die zijn zin niet kreeg. Bij de opvang van zijn gedachten wou ze erg graag een grapje maken, maar besloot dat niet te doen. In plaats daarvan nam ze plaats langs hem op de bank. Eenmaal dat ze daar zat dacht ze nog eens na over het grapje. Nee, toch maar niet. Hij is daarvoor nu te kwetsbaar.
Isemay bleef hem aankijken. Ze wou zijn ogen weer zien. 'Hey jij weer,' Even legde ze een hand op zijn schouder en dit dan ook waar heel erg kort. 'Wat is er?' Ergens had ze de behoefte om hem te knuffelen. Dat was haar manier van troosten en geruststellen.

Brian keek niet op bij het geluid van blote voeten op de gelakte vloer. Zijn hoofd kreeg echter wel meteen afleiding. In de plaats van kwade gedachten van eigenschuld schakelde zijn brein razendsnel over naar nieuwsgierigheid. Nog steeds geïrriteerd, dat wel. Wie is het, die me nu durft te storen? Faith had schoenen aan, en Hawel komt nooit van z'n leven terug hier. Ben ik dan een fucking bezichtiging in de dierentuin, dat er nu mensen komen wanneer ik het juist niet wil? En waarom blijft het zo stil?
Zijn nieuwsgierigheid won het van zijn zelfmedelijden, en hij keek op. Precies op dat moment werd er een hand op zijn schouder gelegd. Zijn twijfel om die van zich af te schudden duurde te lang, want bijna meteen viel haar hand terug in haar schoot. "Wat is er?" vroeg Isemay.
Ja, wat was er eigenlijk? "Oh, ik jaag iedereen bij me weg en ik heb het verdomme zelf niet eens door." Hij glimlachte bitter, niet in staat een vrolijke schijn op te doen. "I think I need a cigarette."

Even rolde ze met haat ogen bij zijn woorden. Deze klonken ruw in haar oren en bespottend. Als hij liever had dat ze wegging, alweer, dan kon hij dat ook in haar gezicht zeggen. Aan de sigaret kon ze wel wat doen. Ze viste een pakje Malbaro uit haar jurkje en speelde met de aansteker terwijl ze hem de sigaretten voor hield. 'Je jaagt niet iedereen weg en stop met aanstellen. Vergeet wat hier juist gebeurd is.' Even beet ze op haar lip. 'Ik weet iets waardoor ik je misschien wel kan opvrolijken. Er is een cocktailbar hier in de stad. Zin om wat uit te gaan proberen?' Naar het schijnt serveerde ze er erg veel drankjes (lees: freakin' alcohol!) die de moeite waren om uit te proberen. Zo hadden ze de bekende, maar ook de minder bekende. De cocktails van het huis bleken geweldig te zijn. Wat je niet kon vinden door het internet te gebruiken.

"Oh, ik, eh.." stamelde hij toen ze hem het pakje sigaretten voorhield. Hij had het niet gezegd om het haar te ontfrutselen, het was eerder gewoon een vaststelling. Maar toch haalde hij er een uit. Hij zou haar later nog wel eens terugbetalen. Hij stak er echter geen een op. Binnen roken was niks voor hem, het ging ervan stinken en hoe lekker een sigaret ook kon zijn, het was niks om de hele tijd in die stank te zitten.
Hij slikte een beledigende opmerking in toen ze hem de les las. Die meid had wel lef zeg. Ze wist van zijn gave, dus ook dat hij haar binnen twee tellen gevloerd had. Maar ja, ze had wel gelijk. And that's even more frustrating, dacht hij.
Bij haar vraag of hij mee uit ging klaarde hij enigszins op. "That may be exactly what I need," vertelde hij haar opgelucht. Sigaretten waren één ding, maar alcohol won het toch al gauw. Van het idee alleen al werd zijn slechte bui verdreven. En tegen een mooi meisje die hem mee uit vroeg zei hij natuurlijk geen nee. "Nu meteen maar doen?" vroeg hij, terwijl hij opstond. Hij stak zijn hand uit om haar overeind te helpen, gepaard met een lichte buiging. Hij glimlachte schalks. "Madame?"

Isemay moest lachen bij het feit dat hij zo "beleefd" deed. En dan te bedenken dat hij net er aan dacht om haar te vloeren. Misschien kon hij haar wel vloeren, maar zij kon het zien aankomen wanneer hij dat zou willen doen. Zo zag je maar dat haar gave niet nutteloos was. 'The pleasure is all mine, Sir.' Met een glimlach borg ze haar sigaretten op, nam zijn hand vast en liet zich recht trekken. 'Wel betaal jij me dan maar de cocktails, want ik heb nu geen geld bij.' Ze "trok" hem verder mee door zijn hand vast te houden en keek hem even nog aan. 'Ik hoop dat je genoeg bij hebt.' Met een glimlachje liet ze hem even los en stapte in haar stiletto's. May was erg vakkundig wat betrof op deze schoenen te lopen.
Daarna verdween ze verder naar de voordeur. 'C'mon, handsome!'

- Gone!

Brian dacht even dat hij weer naar boven moest om zijn portemonnee te halen, maar tot zijn opluchting zat die gewoon in zijn kontzak. Een avondje zonder jas redde hij ook wel. Isemay glimlachte even naar hem alvorens zich om te draaien en naar de voordeur te lopen. Damn, that girl had a nice smile. Hij lachte zelf ook even zijn tanden bloot en rende Isemay achterna, die verrassend snel liep op die enorme stiletto's. "Coming, miss Ongeduld."

/Gone