De treurwilg en de schommelbank

Terwijl ze eenzaam hierheen liep, sloeg ze haar armen rond haar tengere lichaampje. Tevergeefs probeerde ze zich te verwarmen. Eenmaal ze plaatst had genomen op de bak schopte ze haar schoenen uit en fatsoeneerde haar haren. Haar rug was gekeerd naar het huis terwijl voor zich er enkel groen haar opwachtte. Al snel zat er terug een sigaret om haar lippen en lag ze eerder in de schommelbank dan ze zat. Gelukkig zat haar jurkje nog een beetje goed, bedacht ze zichzelf terwijl ze sierlijk van de sigaret rookte. Hopelijk vond Brian haar. Hopelijk kwam hij terug.

De eerste plek waar hij op zoek ging was de tuin, aangezien hij dat net had voorgesteld. En welja, al snel had hij haar gevonden. Het was nog een wonder dat hij haar had opgemerkt, want in het donker en achter die treurige takjes was ze nauwelijks zichtbaar. Alleen een oranje puntje lichtte op, vrijwel zeker van een sigaret. Jemig, die meid rookte net zo veel als hij.
Zonder geluid te maken kwam hij dichterbij, pakte de camera die om zijn hals hing, en zette de flits uit. Door de lens zag hij dat ze vooruit bleef kijken. Óf ze hoorde hem niet, óf ze keek expres niet zijn kant op. Hij drukte op het knopje, en een zachte klik vulde de stille nachtlucht.

Terwijl ze net de sigaret in haar mond stak hoorde ze een zachte klik die de nachtlucht vulde buiten het geluid van de krekels. Met een klein glimlachje keek ze opzij naar Brian. Zoekend naar het teken of hij iets warms had meegenomen. 'Heb je gedacht aan wat warms pour madame?' Haar sigaret haalde ze weer uit haar mond. 'Wauw! Je hebt professioneel spul?' Haar benen deed ze omhoog zodat hij ook kon plaats nemen. Uiteraard zouden haar benen dan weer op zijn schoot terecht komen. Hmm. Hij ziet er zo sexy uit. Bij die gedachten lachte ze haar mooiste glimlach naar hem en rookte weer van haar sigaret. 'Wil je ook een trekje?'

Toen hij zag hoe haar hoofd zijn kant op schoot, kwam hij overeind uit zijn gehurkte positie. "Natuurlijk," beantwoordde hij haar vraag, en eenmaal dichterbij overhandigde hij haar zijn vest. "Naa, professioneel zou ik het niet noemen." Hij ging zitten op de plek die was vrijgekomen. "Het was de goedkoopste spiegelreflex die ik kon vinden. Maar hij werkt goed. Goed genoeg voor mij." zei hij glimlachend. Hij ging verzitten zodat hij face to face met Isemay zat, een been over de rugleuning geslagen en het andere onder zich gevouwen. Toen dat eenmaal lekker zat keek hij haar aan, en zag toen pas dat ze een dazzling smile op haar gezicht had. Hij wilde haar vragen wat er was, maar zij was hem voor. "Nee, dankje. Ik blijf niet teren op andermans tabak. Ik heb m'n eigen meegenomen." Hij haalde het pakje uit zijn zak tevoorschijn en hield het even in de lucht om het haar te laten zien. Een verontschuldigende glimlach verscheen op zijn gezicht en hij krabde zich aan zijn achterhoofd. "Eh, ik zou wel graag je aansteker even lenen."
Het was zo, maar hij zei het ook om haar even af te leiden. In de korte tijd dat ze zich niet bewust van hem was, klikte hij een foto af. Met flits ditmaal. "Oeps," zei hij gespeeld.

Isemay luisterde naar zijn woorden terwijl ze zich snel, maar voorzichtig zich in het vest klauterde. Uiteraard was deze te groot voor haar, maar het hiled de muggen ook weg van haar armen. 'Bedankt trouwens,' wist ze nog tussen zijn woorden terwijl ze naar het vest gebaarde. 'Altijd heb ik wel van fotografie gehouden, maar ik denk dat ik meer talent heb voor schilderen of tekenen.' Deze info was weer al iets wat ze hem een soort van toevertrouwde terwijl ze even wat rook uitblies. Echter knikte ze op de vraag van de aansteker en wou deze uit haar pakje halen. Klik! Deze werd gevolgd door een felle flits.
Verrast keek ze echter op. 'Bri-an,' kloeg ze op zagerig, maar plagend toontje. Met een glimlach keek ze naar haar voeten die op één been lagen. 'Dus hoe lang doe je diet al? En zou ik ook nog een beetje achtergrond van je mogen weten of wat gaan we doen?' Een nieuwsgierige blik speelde in haar ogen terwijl ze hem de aansteker voor hield en met een krul speelde. De sigaret zat tussen haar lippen geklemd. Wachtend totdat hij een hand vrij maakte.

Hij grinnikte zachtjes bij haar geklaag en liet zijn camera weer zakken. "Dat kan natuurlijk ook. Ik ben nooit zo'n goeie tekenaar geweest. Bij fotografie zoek je speciale manieren om iets bestaands vast te leggen, bij tekenen doe je het allemaal from skratch. Dingen verzinnen die er niet zijn, en dat dan ook nog op een mooie manier weergeven.. nee, dat is veel te ingewikkeld voor me."
Dankbaar voor het vlammetje leunde hij voorover en stak zijn sigaret aan. "Ik heb een camera sinds.. een jaar, denk ik?" Hij leunde weer achterover en legde een arm over haar voeten. "Maar de interesse is er altijd al wel geweest. Geld alleen niet."
Dit vond hij wel weer genoeg informatie. Hij had het niet graag over zijn verleden. "En jij dan? Hoe ben jij opgegroeid? Toen ik je gister in de keuken sprak, klonk het alsof je altijd al had geweten van speciale gaves." Hij kwam terug op het onderwerp dat hij met Hawel niet had besproken. Maarja, hij kon het niet helpen. Het leek wel alsof hij de enige was hier die het zelf had moeten uitvinden.
Met zijn sigaret in zijn mond begon hij Isemays schoenen uit te trekken. Misschien waren die leuk om op te lopen, maar nu prikten ze in zijn huid.
_______
Wheuw, daar is even iets niet goed gegaan moet kopiëren-plakken :')

Isemay luisterde zeker en vast geboeid naar zijn woorden en dacht er even overna. 'De uitdaging van tekenen of schilderen is juist van dat waardeloze wit een kleurrijke gevulde boel te paken. Vroeger werkte ik altijd met potlood en papier, maar de laatste tijd schilder ik erg graag landschappen na. Fotografie is ook toch niet zomaar op een knopje drukken? Voor beiden hobby's moet je dus werken. Ik ben trouwens beter in portretten of zaken na te tekenen dan in het verzinnen van figuren die niet in onze wereld bestaan...' Haar sigaret die maar kleiner en kleiner werd ging naar haar mond.
Even schoten haar wenkbrauwen omhoog bij zijn vraag. Natuurlijk had ze niet altijd het bestaan geweten over het bestaan van gave. Rustig werd de rook uitgeblazen terwijl ze nadacht over welke woorden ze ging gebruiken. Het was heerlijk om van de hakken verlost te worden en het avondbriesje zachtjes tegen haar voeten te voelen. 'Mijn moeder stierf toen ik erg jong was aan kanker. Mijn gave komt uit haar bloedlijn waardoor ze het haar plicht vond om het me te vertellen. Pap en zij vonden dat het niet nodig was geweest om het bestaan er van te weten. Maar hey... Een kleuter die stemmen in haar hoofd hoort is ook maar een beetje vreemd. Dus vertelde mijn moeder het me allemaal voor ze stierf. Ik moest snel opgroeien na haar dood en dat leek niet zo moeilijk. Mijn vader gaf niet veel aandacht aan me, enkel geld. Hij hield zich meer met vrouwen bezig en dat iedere avond in de kamer tegenover me of wel was hij aan het werken. Ik geraakte in het nachtmilieu toen ik veertien à vijftien jaar oud was.' Ze deed alsof ze het druk had met haar nagels te inspecteren. 'Achteraf ben ik niet veel beter dan mijn vader of de vrouwen die in zijn bed liggen. Niet langer geloof ik in liefde of de ware. Relaties zijn niet iets waar ik meteen aan begin. Voor andere mensen is het weggelegd, maar niet voor mij.' Haar ogen zochten die van Brian en glimlachte even flauwtjes terwijl ik haar sigaret uitdrukte. 'Dus je bent ook zo'n kettingroker?' Ze wou doodgraag van onderwerp veranderen.

"Ik zou het je wel eens willen zien doen. Schilderen, bedoel ik." Hij had haar schoenen uitgekregen en leunde opzij om ze op de grond te zetten. De schommelbank bewoog zachtjes heen en weer toen hij weer overeind kwam. "Als je dat leuk zou vinden, tenminste." Hij vond het altijd mooi om te zien hoe iets gecreëerd werd. Fotografie was zijn passie, maar hij had geen donkere kamer waar de foto's tot leven kwamen. Hij ving het beeld op het scherm, de rest werd in de handen van Kodak gelegd. Bij tekenen en schilderen zag je het echt tot leven komen.
Hij trok zijn vest aan; er verscheen nu toch wel kippenvel op zijn armen. Maar zijn zorgeloze handeling stokte bij haar woorden. "Wow.. dat is heftig," wist hij na een tijdje uit te brengen. Die meid had het net zo zwaar, zo niet zwaarder gehad als hij. En hij dacht dat hij al een aardig verleden had. Hij zei het echter niet hardop. Hij had er respect voor dat zij het hardop kon zeggen, en voelde zich ook wel enigszins gevleid dat ze hem het toevertrouwde, maar hij was er zelf nog niet aan toe zijn verhaal rond te strooien. Wat voor nut zou het hebben?
Brian vond dat Isemay wel heel erg haar best deed het te laten lijken alsof het haar niets deed. Zeker toen ze Brian niet meer aan wilde kijken. Het deed hem pijn te zien hoe ze zich afsloot. Hij wilde haar vertellen dat liefde wel bestond. Maarja, hij was niet bepaald de juiste persoon om haar de les te lezen. Waar moest hij de voorbeelden vandaan halen? Het enige wat hij ertegen inbracht was een zacht "Nee?" om haar in elk geval te laten weten dat haar visie niet de harde waarheid hoefde te zijn.
Toen ze hem weer aankeek veranderde ze duidelijk van onderwerp. Hij vind het niet erg. Ze hadden al genoeg zware onderwerpen opgehaald deze avond. "Ach, wat is veel?" vroeg hij triviaal. Hij dacht even na over hoe veel hij er vandaag al op had, en lachte toen hij het zich niet kon herinneren. "Oké, ja, ik ben een kettingroker. Ik vind het lekker. Ik heb het nodig. Mensen doen wel ergere dingen om afleiding te zoeken," zei hij, bijna om zich te verdedigen. Hij nam nog een trekje en trok een overdreven genietend gezicht, liet de rook uit zichzelf weer uit zijn open mond ontsnappen.

Isemay had zijn protest gehoord bij haar woorden over liefde. Echter zag ze hem ook aan als iemand zoals haar. 'Nee? Brian... Jongens gaan over me en ik over hen. Misschien dat het ooit op een dag veranderd, misschien word ik wel een oude vrijster.' Of ging ze hem soms vertellen dat hij dolgraag een relatie met haar wou na deze nacht? Juist ja. Ik dacht ook al van niet.
Toch hield ze haar mond dicht en moest lachen bij het gezicht dat hij trok 'Het lijkt wel alsof je eerder naar het toilet moet dan dat je aan het genieten bent van je sigaret' Een hand ging naar haar mond terwijl ze verder lachte en hem plaagde door met haar tenen tegen een arm te duwen. Dit toch voor zover dat ging. Haar nagels waren bloedrood gelakt en haar tatoeage was meer als goed zichtbaar op dit moment. Degene die ze net zo onbezonnen had gezet zoals ze nu hem aan het plagen was. 'Nicotine is mijn wondermiddel. Het is lang geleden dat ik wat straffers heb gerookt.' Ze dacht aan hoe ze net voordat ze was vertrokken naar hier met haar beste vriend het veel te bond had gemaakt met jointjes.
Verder dacht ze na over zijn vraag. Ze had ook Mason na getekend en er geen bezwaar had dat hij toe keek. Oh god, Mason! Ze was al bijna helemaal vergeten wat gisteren was gebeurd. Even schudde ze haar hoofd bij die gedachten. Ze moest er nu niet aan denken. 'Nou... Enkel als je naakt voor me poseert.' Lachend keek ze hem aan terwijl ze nog een sigaret opstak. Echter wist ze helemaal zichzelf geen houding te geven waardoor ze even door haar haren ging om daarna haar hoofd tegen de rugleuning van de schommelbank te leggen. 'Ja, tuurlijk mag je me "het" zien doen.' Bij die woorden lachte ze even om de dubbelzinnigheid van die uitgesproken zin. Dit zou ze Brian niet snel laten vergeten.
'Wat vind je van mijn tatoeage?' Ze deed haar been omhoog waarbij ze bijna zijn neus raakte en schoot in de lach. Op dit moment wist ze niet bepaald wat ze had. Plezier. Ja, dat had ze.

Brian schoot in de lach. "Isemay, we zitten in een verhaal. Daar hoeven mensen nooit naar de wc." Hij weerde haar voet af, gaf haar een knipoog en nam een laatste trek van zijn sigaret. Die werd uitgedrukt tegen het vochtige hout van de schommelbank en achteloos in het gras gegooid. Gelukkig wel ver genoeg bij haar schoenen vandaan. Nu hij zijn handen weer vrij had begon hij zachtjes haar voeten te masseren. Deels om ze warm te houden (hij had immers zelf haar schoenen uitgetrokken, dan mocht hij haar geen koude voeten laten krijgen) en verder om haar een beetje te laten ontspannen. Zijn blik viel op de tatoeage die ze blijkbaar op haar voet had. Die had hij eerder nog niet gezien, ook al liep ze toen ook al op blote boeten. De lijntjes waren moeilijk te onderscheiden in het donker, maar het was duidelijk een anker.
"Ik wil wel eens een jointje met je roken," was zijn reactie op wat ze had gezegd. Hij keek weer omhoog, en bij de blik die ze op haar gezicht droeg ging hij meteen na of hij iets verkeerds had gezegd. Was het alleen een tijd geleden, of was ze gestopt met sterkere dingen dan nicotine? Dan was het wel een stomme opmerking van hem, ja. Maar ze schudde haar hoofd. Brian wist niet of dat was om zijn gedachte af te wijzen, of een van haarzelf.
Hoe dan ook, het maakte niet uit, want ze begon te lachen. En bij haar woorden kon hij de zijne ook niet binnenhouden. Dat was nog eens een manier om hem terug te pakken. Mooi niet dat hij haar dat gunde. Hij keek haar aan met een scheve glimlach en een zelfverzekerde blik. "Als je maar niet vergeet wie dat heeft voorgesteld, nasty lady." Het was natuurlijk bedoeld als grap, maar toch kwam er een lichte blos op zijn wangen bij het idee.
Zijn imposante gezicht viel toen hij bijna haar voet tegen zijn neus aan kreeg. "Hé!" riep hij uit. De door schrik veroorzaakte boosheid duurde niet langer dan twee seconden. Wie kon nou boos blijven bij het zien van zo'n lachend gezicht? Hij schudde lachend zijn hoofd, en dwong haar voeten beneden te blijven door ze weer te gaan masseren. Hij had zich niet gerealiseerd dat hij was gestopt. Als antwoord op haar vraag zei hij: "Ja, mooi! Een anker. Staat voor hoop, toch?"

Brian zijn woorden brachten enkel nog meer gelach met zich mee. Hoewel ze serieus nadacht even het feit van de drugs. 'Wil je nu beweren dat je dat spul hebt?' Even keek ze bedachtzaam. 'Brian, je bent echt geweldig!' Met een tevreden glimlach nam ze een trekje van haar sigaret. Deze vriendschap nam rare wendingen hoewel May niet perse wist of ze dit wel vriendschap moest noemen. Haar ogen vertoonde plezier en speelsheid. Alsof ze ooit kon stoppen met zo naar hem te kijken.
'Mhhh,' kreunde ze zachtjes van genot terwijl hij haar voeten masseerde en haar sigaret met gesloten ogen nog een keer in haar mond stak en rustig de rook weer uit haar lichaam blies. Of hij het nu doorhad of niet, hij was haar meer dan goed aan het verwennen. Ze stelde zich weer voor hoe zijn lippen op die van haar hadden geproefd. Haar ogen opende zich pas bij het horen van zijn woorden waardoor ze weer luidop ging giechelen. De glos op zijn wangen was erg charmant. Met een glimlach boog ze zich voorover en kuste op zijn wang die lekker warm aanvoelde. 'We hebben dan een deal!' Net toen ze het spijtig vond dat hij weer was gestopt ging hij verder terwijl ze nadacht over het anker. Stond het echt voor hoop?
'Het mag misschien dom klinken, maar voor mij heeft het niet bepaald een betekenis. Ik vond de afbeelding prachtig en op dat moment wou ik weer rebels zijn. Pap leek het me nooit te vergeven dat ik het op mijn voet had getatoeëerd, maar zijn meningen laten me altijd koud.' Even haalde ze onwillekeurig haar schouders op. 'Maar ja, het staat voor hoop. Ik hoop dat op een dag een man mijn hart mag raken en me net zo mag verlossen van de touwen die los lijken te gaan rond het anker op mijn voet.' Weer glimlachte ze naar hem en stak de sigaret in haar mond. 'Gedaan met foto's te maken? Ik wil er wel eens eentje van jou maken.' Haar liefste blik kwam tevoorschijn in haar ogen, haast smekend. Ze wist net nog wel hoe je met camera's om moest gaan. 'Of wil je misschien me meteen liever hét zien doen, playmate?' Weer ging ze lachen, maar struikelde in een hoestbui door de sigarettenrook. Haar hand ging naar haar sleutelbeen en haar hoofd weg gedraaid. Eenmaal het over was keek ze Brian met ogen vol tranen aan en streek deze weg. 'Charmant.' Dit keer was het haar beurt om rood aan te lopen. Lichtjes dan toch.

"Alleen wat wiet." Hij wist niet zeker of het slim was wat hij had gedaan. Mensen zomaar drugs aanbieden. Zelfs suggereren seks met iemand te hebben die hij pas net kende, al waren het slechts woorden. Dat leek wel akelig dicht in de buurt te komen van zijn oude leventje. Maar hij had geen zin om na te denken. Vanavond was hij dom. Hij kon altijd nog de schuld aan de alcohol geven.
Hij voelde zich betrapt toen Isemay zijn blos opmerkte, maar was blij dat ze er verder niets over zei. Haar lippen voelden koel aan toen ze er een kusje op drukte.
Terwijl ze het verhaal achter haar tattoo uitlegde, volgde hij met zijn vinger de lijnen van de tekening. Ah, dus ze was er zo een. Een rebelse tiener die een tatoeage nam alleen om haar ouders dwars te zitten. Nou ja, van wat hij had gehoord over haar vader was er wel meer aan de hand, maar het idee bleef hetzelfde. "Van wat ik ervan heb gehoord, is dat inderdaad de symboliek van een anker. Net als een duif voor vrede staat en een hart voor liefde." Hij knikte, al wist hij niet echt waarom. Misschien om zijn eigen woorden kracht bij te zetten.
Hij keek op naar haar gezicht toen ze hem vroeg of zij de camera even mocht lenen. Enorme puppy-eyes die onmogelijk te weerstaan waren verschenen daarbij. "Damn girl, manipulative bastard," lachte hij. "Wacht heel even." Hij tilde zijn camera weer naar zijn oog en maakte een foto van haar voet. Op het schermpje verscheen de tattoo, opgelicht alsof het dag was, dankzij de flits. "Oh ja, nu zie ik de touwen pas." Hij bestudeerde de mooie tekening nog even alvorens de camera van zijn nek te halen om hem aan Isemay te overhandigen. Die schoot echter in de lach van haar eigen opmerking. Vanwege de sigarettenrook in haar luchtpijp was dat nu alleen niet het beste om te doen, en ze wendde hoestend haar hoofd af. "Gaat het?" vroeg hij bezorgd. Hij wilde opstaan om haar te helpen, maar ze had het alweer onder controle. Met een rood hoofd veegde ze de tranen uit haar ogen, en daarmee ook wat make-up. Hij glimlachte bij haar opmerking, en bleef haar even aankijken tot ze weer was gesetteld. "Weet je wat, ik heb een beter idee. We gaan samen op de foto. Schuif eens op." Hij stond op en schoof naast Isemay op de bank. Het zat niet erg comfortabel, maar het paste net om allebei overdwars op de bank te zitten. Hij sloeg een arm om haar schouders, tilde de camera zo omhoog dat de lens naar hen was gekeerd, draaide zijn hoofd naar Isemay en klikte op het knopje. Een flits lichtte de duisternis rondom hen heel even op.

'Wie weet laat ik er ooit wel eens de naam van die man er dan bij tatoeëren, dan. Met een hartje.' Zachtjes glimlachte ze na dat haar hoestbui over was. Voorzichtig sprong ze om met haar ogen aangezien ze niet banen van zwarte mascara wou veroorzaken. Deze was normaal gezien tegen water bestendigd, maar tegen tranen was niemand of wat dan ook dat. Ze keek hem even met een glimlachje aan toen hij bezorgd leek. Slechts keek ze slechts naar zijn lippen in plaats van zijn ogen. Het was lief dat hij zo bezorgd over haar was. Fuck off, Isemay! Ze knikte even zachtjes als teken dat ze oké was.
Toen hij voorstelde om een foto te maken van hun twee, wist ze niet echt wat ze daarop moest antwoorden. Ergens leek het haar wel wat, maar dit zou ook een soort van poseren zijn. Toch schoof ze zachtjes een beetje op terwijl ze voelde hoe warmte haar streelde toen Brian bij haar kwam. Nog net hij voor hij op het knopje kon drukken keek ze met een glimlach in zijn ogen terwijl ze een hand laag op zijn borstkas plaatste. Bij de flits wou ze afstand nemen, maar alweer viel haar oog op de volle lippen. Zonder er verder bij na te denken drukte ze weer zachtjes even haar lippen op de zijne, beet lichtjes op zijn onderlip om toegang te vragen, maar haar geweten begon weer te knagen. Ze nam weer met tegenzin afstand. 'Damnit!' Daarna schold ze zich binnensmonds uit voor van alles en nog wat. 'Het spijt me...' Volgde daarna met een verontschuldigend glimlachje terwijl Ze haar hand naar het fototoestel geglipt. 'Alsjeblieft?' Pruilend keek ze hem aan.

Haar lippen op de zijne kwamen niet als een verrassing. Hij voelde ze bijna al toen hij naast haar kwam liggen. Misschien was dit uitlokken, hij wist het niet. Wat hij wel wist is dat het heel erg aangenaam voelde, zo dicht op elkaar. Hij liet de camera die hij in de lucht had gehouden zakken tot die veilig op zijn heup lag. Zijn andere hand, die op haar verre schouder had gelegen, kroelde zachtjes door haar haar. Hij voelde haar tanden tegen zijn lip, en hij opende zijn mond al verder toen zij zich terugtrok. Een zachte vloek kwam van haar lippen, en hij dacht hetzelfde, maar dan voor andere redenen. Kijk, zo makkelijk ging het nou. En het voelde niet eens verkeerd. Allesbehalve.
Bij haar verontschuldiging onderdrukte hij zijn behoefte om haar met zijn lippen het zwijgen op te leggen. In plaats daarvan bleef hij haar alleen maar aankijken, zonder iets te zeggen. Zijn arm lag nog steeds om haar schouders, en hij was niet van plan hem weg te halen voor zij het vroeg. Hij wist niet zeker of ze dat zou doen. Ze zat duidelijk vast tussen twee keuzes. Alles of niets. Hij zou haar nooit achterlaten met niets, daarvoor mocht hij haar al te veel. Maar dat wist zij niet. Het was makkelijker voor haar om met die illusie te leven, de illusie van een keus.
Bij haar pruilende blik glimlachte hij zonder zijn opluchting te laten zien. "Alright, alright," zei hij op klagende toon. Hij liet zijn lang ingehouden adem ontsnappen en gaf haar voorzichtig de camera. Ze nam het voorval blijkbaar niet zo serieus op als hij dacht. Misschien moest hij een voorbeeld aan haar nemen. Haar huid leek te gloeien waar hij haar aanraakte, maar hij verplaatste zich niet. "Weet je hoe 'ie werkt?"

Er ging een tintelend gevoel door haar lichaam na de samensmelting van hun lippen. Zachtjes wreef ze met haar vinger op haar onderlip alsof ze de kus erin wou wrijven. Voor altijd. Haar ogen werden even groot bij zijn gedachten. Echter wist hij er niks van, maar wel half zoveel meer als haar. De sigaret werd gedoofd terwijl ze de camera aannam van hem. Voor hij zijn vraag kon afmaken regelde ze de lens en nam een foto die zich concentreerde op zijn ogen. Daarna eentje van zijn complete gezicht en eentje van haar hand op zijn borstkas. Ze nam ze snel, maar met zekerheid.
Het fototoestel ging weer naar zijn rectmatige eigenaar terwijl Isemay haar gezicht in zijn nek begroef. Haar voet streelde langs het linkerbeen van Brian zo hoog het kon. 'Beloof me dat ik geen keuze moet maken. Dat ik het jou niet moeilijk maak en dat ik wat er ook tussen ons speelt niet kapot maak. Achteraf wil ik geen spijt, Brian. Ik wil niet dat je spijt hebt.' Ze keek hem diep aan. 'Ik mag jou erg graag.' Even streelde ze wat haar van zijn voorhoofd weg en ging er zachtjes door. 'Je bent moeilijk te weerstaan.' Met een dromerige glimlach bracht ze haar lippen weer naar hem. Dit keer zorgde een been ervoor dat hij dichtbij haar zou blijven, dat ze niet zou afwijken. Haar lippen kwamen zelfzekerder over terwijl een hand op zijn wang lag en deze met haar duim gestreeld werd. Ze wou hem erg graag. Helemaal voor zichzelf. Twijfel en gedachten werden vervaagd toen ze weer langs zijn lippen likte. May had bijna plaats genomen op zijn schoot. Haar lippen vormde zich tot een klein glimlachje tegen de zijne om daarna hem vol hartenlust weer verder te kussen.

Ze nam de foto's snel, zonder ze erna te bekijken, maar toch wist ze precies wat ze wilde vastleggen. Ze mocht dan zeggen dat ze niet goed was in fotografie, maar het was duidelijk dat ze al wel eerder een camera had vastgehouden. Na drie foto's gaf ze hem terug. Hij wist niet goed wat hij ermee moest doen, waar hij hem moest leggen. Hij had namelijk het gevoel dat de fotoshoot voorbij was.
En hij had gelijk. Het meisje vleide zich tegen hem aan, zacht en warm, en hij liet zijn kin rusten op haar hoofd. Hij voelde haar adem tegen zijn nek toen ze sprak. Ze vroeg hem weer om een belofte. Over iets dat ze recht uit zijn hoofd had gehaald. Hij kneep zijn ogen dicht; dit had hij kunnen weten. Ze klonk al alsof ze samen iets hadden. Een stel waren. Gingen trouwen en samen oud zouden worden als hij nu toegaf. Dat beeld maakte hem bang. "Isemay.." begon hij, maar de rest van zijn protest bleef achterin zijn keel steken toen ze haar hoofd optilde en hem indringend aankeek. Haar woorden leidden hem af van zijn gedachten. En haar lippen al helemaal.
Voor onbekende tijd was zijn hoofd helemaal leeg. Hij voelde alleen maar. Zijn handen waren op haar achterste beland, misschien om ervoor te zorgen dat ze niet van de bank af rolden, maar voornamelijk omdat het verdomd goed voelde. Maar haar lippen namen de meeste aandacht in beslag. Van zacht en lief was hun kus in wild veranderd, en hun ademtempo lag al flink hoog toen zijn gedachten een moment terugkwamen. Hij maakte zich los, maar had daar meteen spijt van en viel weer aan op haar mond. "Nee, wacht, nee," mompelde hij tegen haar lippen aan. Weer probeerde hij het. Zijn voorhoofd tegen dat van haar, lippen slechts enkele milimeters van elkaar verwijderd, hijgde hij: "Isemay. Er is niks kapot te maken. Dit, is nu." Hij wist nauwelijks wat hij zelf zei, maar hij hoopte dat zij het begreep. "Als er niks is, heb ik nergens spijt van." Meer kwam er niet over zijn lippen. Meer was niet nodig. Hij legde die paar milimeters terug af naar haar lippen, rolde opzij, en begon kusjes van haar mond naar de holte van haar oor te geven, en van daar verder omlaag.

Hun kus leek haar op te slokken, maar zijn gedachten achtervolgde hem. Had ze nu echt zo zwaar gefaald in het feit dat ze hem duidelijk wou maken dat ze niet goed wist hem te benaderen na dit? Hij was degene die zei dat liefde bestond en als hij haar gedachten dan toch zo verkeerd opvatte en ze daadwerkelijk wat voor hem voelde, dan werd ze nu misbruikt als een speeltje. Eentje compleet voor hem. Isemay dwong zichzelf om dat te vergeten en stortte zich volledig op hun samensmelting van lippen. Ze voelde hoe hun tongen een dans met elkaar speelde en even liet ze haar tong langs de ribbeltjes van zijn tanden glijden. Haar handen hadden zich deels een weg gevonden naar zijn zij en streelde deze. Ze voelde de warme handen op haar achterwerk en hoe het kleedje omhoog was gegleden. Gelukkig dit niet al te hard.
Haar ogen schoten open net zo snel als ze hen gesloten had bij zijn woorden. Ze snapte hem niet. Enkel snapte ze dat hij zei dat ze niet moest nadenken over dit. Hij wou liefde, maar niet de liefde, liefde. Op zoveel vlakken leken ze op elkaar en dat besefte ze nu pas. 'Hou je mond, Brian. Echt... Je snapt me niet en ik jou niet, gek. Nu is me helemaal perfect en bijna genoeg.' Weer voelde ze hoe zijn lippen overnamen. Ze had bedoeld dat ze hun vriendschap niet naar de knoppen wou halen. Als dit dan al vriendschap was. Haar been omsloot meer zijn lichaam toen hij omrolde. Ze voelde hoe de bank heen en weer bewoog en zijn lippen die haar helemaal gewillig maakte. Haar handen gleden zich door zijn haar. 'Mhh...' Enkel dat geluid stierf weg in de nacht terwijl weer haar ogen zich sloten. Zachtjes trok ze hem naar zich toe om weer zijn lippen te proeven, ook naar zijn hals te gaan en hier niet te stoppen terwijl haar handen zich over zijn borstkas gleden.

Brian hield zijn mond, zoals ze vroeg. Hij begreep haar niet, zoals ze zei. Maar wat ze ook bedoelde, ze wilde duidelijk niet ophouden. Toen haar lippen zich naar zijn nek bewogen, en haar handen verder omlaag, hield hij zijn adem in. De druk in zijn broek begon zich nu wel aardig op te bouwen. "Damn, girl," wist hij uit te brengen. Waarom ze het eerder koud hadden gehad kon hij niet bedenken. Het voelde alsof hij koorts had, in a good way. Zij handen waren overal.
Toch wist hij dat ze het koud zouden krijgen als ze uit de kleren gingen, en dat was het enige wat hem ervan weerhield. Misschien maar goed ook, dit was al verknipt genoeg. One night stands met meisjes die hij nooit meer terugzag, oké, maar hier zou hij voor een hele tijd mee in een huis wonen. En zij mocht dan zeggen dat ze wel wat gewend was, maar ze zouden elkaar daarna nooit meer hetzelfde zien. Dus zouden ze het bij vrijen houden. En dat voelde ook ontzettend goed.
Zijn handen bewogen zich over haar rug naar boven, over haar schouders, en langs de voorkant naar beneden. Hij trok haar terug omhoog. "Is jou ooit verteld hoe lekker je aanvoelt door een jongensvest heen?" grinnikte hij zachtjes, voor hij zijn lippen schuin op de hare drukte. Nog steeds proefde hij de tabak, maar daarnaast ook haar eigen smaak. Haar zachtheid was een groot contrast met het harde hout van de houten bank.

Isemay giechelde bij het feit dat ze ook voelde hoe druk het werd in zijn broek. Op dit moment wist ze niet wat ze wou. Uit de kleren gaan voor hem zou ergens vreemd aanvoelen aangezien ze elkaar altijd nog wel zouden tegenkomen. Misschien dachten ze beiden dat het nu niks zou veranderen, maar dat zou hun erg kunnen tegenvallen. Mat wist met zekerheid dat ze altijd wel normaal zou proberen te doen tegen Brian, maar zelfkennis bewees haar ook wel dat het tegendeel erin zat.
Haar ogen sloten zich bij het voelen van zijn handen over haar rug, die via haar schouders lichtjes over haar borsten gingen en verder naar beneden. 'Is jou ooit verteld hoe lekker je aanvoelt door een jongensvest heen?' Met een klein glimlachje wou ze daarop antwoorden. Nog steeds genoot ze na van zijn liefkozende aanrakingen, maar de woorden werden haar ontnomen toen zijn lippen weer op die van haar werden geplant. Echter wist ze zich goed te herpakken en snel. Hierdoor kuste May hem zacht, maar een beetje hongerig.
Na een paar tellen trok ze haar gezicht een beetje terug. 'Hmm, nee. Tot nu toe ben je erg origineel geweest met je woordkeuze over mij. Normaal zeggen ze dat ik goed aanvoel als ik ze uit heb.' Een speels glimlachje verscheen om haar lippen terwijl ze speelde met een knoopje van zijn hemd (?) om hem daarna aan te kijken. Brian was gespierder dan verwacht, maar niet té. Precies zoals ze het graag had. Zachtjes streelde ze de achterkant van zijn nek met haar duim terwijl ze zachtjes haar lippen net achter zijn oor bracht en hem daar een paar keer kuste. 'En ik moet toegeven dat jou handen hemels aanvoelen tegen dat jongensvest.' Even deed ze een mauw omhoog zodat ze haar kippenvel kon zien. Met een glimlach keek hij haar aan, maar toen viel haar oog op haar litteken. De glimlach stierf weg. Blijkbaar had ze dus de verkeerde arm genomen. Weer deed ze het naar beneden en drukte haar lippen weer op die van Brian. Alsof ze de kus-ter-vergetenheid op hem aan wou brengen.

Brian opende zijn ogen half toen hij voelde hoe Isemay eventjes afstand nam. Met zijn duim streelde hij haar mondhoek toen ze hem een speelse glimlach wierp. "Dat kan ik ook begrijpen," fluisterde hij, nog steeds met een grijns op zijn gezicht. "Maar weet je, dat wat verborgen is, is vaak veel geheimzinniger en opwindender." In plaats van weer aan te vallen, besloot hij wat geduldiger te zijn en keek haar slechts met twinkelende ogen aan. Zijn handen bewogen zich nog wel over haar rug, tekenden vormen en lieten haar huid tintelen. Hopelijk net zo erg als wat haar aanrakingen op zijn nek teweeg brachten.
Haar handen verlieten zijn lichaam toen ze haar mouw omhoog schoof. Eerst dacht hij dat ze op haar horloge keek om te zien hoe laat het was, maar hij besefte dat ze er geen om had. Toen voel zijn blik op een stuk ruwe huid, als een wondje of litteken. Snel schoof ze de mouw weer omlaag, alsof het niet de bedoeling was dat hij het zou zien, en leunde weer voorover om hem te zoenen, en waarschijnlijk af te leiden. Brian was echter nieuwsgierig en liet het er niet bij zitten. Hij schoof overeind, terug in een zittende houding, en reikte naar haar hand. "Wat was dat?" vroeg hij voorzichtig. Zijn gezicht was nog steeds vlakbij dat van Isemay, en hij hoopte dat hij de sfeer niet verpest had met deze vraag. Maar wat het ook was, ze hoefde het echt niet voor hem te verbergen.

Weer had ze zachtjes gegiecheld bij zijn woorden. Enkel was het weer helemaal over met het plezier toen hij afstand van haar nam. Natuurlijk moest hij er vragen gaan over stellen. Vragen waarvan ze het bestaan nog niet eens wou weten. Echter had ze de hele tijd met blote armen rond gelopen en hij had er niets van gemerkt... Wat was het? Isemay haalde achteloos haar schouders op. 'Blijkbaar ben ik toch geen perfect barbiepop. Het is een litteken, Brian...' Ook kwam zij wat rechter.
Haar handen speelde met die van hem. Ze boog en strekte zijn vingers. Zie hield haar hoofd een beetje schuin en keek hem vragend aan. 'Van lang geleden,' voegde ze er aan toe om daarna weer haar lippen in zijn hals te plaatsen en daar de huid te verkennen. Zachtjes liet ze haar tanden even meespelen, maar schakelde al snel weer over naar haar lippen. De arm met het litteken had ze in zijn hand vast laten nemen terwijl de andere zachtjes zijn zij streelde. Ze wou niet de stemming verpesten. Daarbij praatte ze niet graag over het opdoen van het litteken. Net zoals haar was opgevallen dat hij niet over zijn afkomst praatte of zijn verleden zoals zij hem wel had toevertrouwd.

Weer deed zij hetgeen af alsof het niets was. Brian begon door te krijgen dat dat een manier van haar was om zichzelf te beschermen. En bescherming was goed. Ook al kon ze hem best vertrouwen, als ze iedereen na één avondje uit al haar diepste geheimen had toevertrouwd had ze waarschijnlijk niet zo lang geleefd. Niet zoals ze nu was, in elk geval. Dus accepteerde hij haar uitleg en vroeg verder niet hoe ze eraan was gekomen. Als ze dat aan hem kwijt wilde, had ze dat al gedaan. Hij was in elk geval blij dat ze niet boos was weggelopen. Genietend beantwoordde hij haar kusjes, en toen die afdwaalden naar beneden opende hij zijn jack. Ook de knoopjes van zijn overhemd, waarmee Isemay zonet nog had gespeeld, gingen los. Hij trok de stof naar beneden om zijn bovenarm bloot te geven. Op zijn linkerschouder werd zo een stuk gerafelde huid zichtbaar ter grootte van zijn pink. "Nou, niemand is perfect," zei hij bij wijze van uitleg. Maar dat maakt ons nog niet minder waard." Hij liet de stof weer om zijn schouder vallen, en sloeg zijn armen om Isemay heen. Brian werd een beetje duizelig van het geschommel, en liet één been over de rand van de bank glijden. Met de punt van zijn schoen op de grond maakte hij een eind aan het zwieren. Hij keek Isemay aan, zonder glimlach maar innig tevreden. Ze zat nu zo'n beetje bij hem op schoot, zij het enigszins gedraaid zodat ze elkaar wel aan konden kijken. Ondanks het donker dat hen omringde zag hij de diepte in haar blauwe ogen. Het was als een diepe put die leegliep aan de onderkant, en constant bijgevuld moest worden. Of misschien beeldde hij zich dat in. Maar het intrigeerde hem wel. "Hoe werkt het eigenlijk, jouw gave?" Hij streek een lok haar uit haar gezicht. "Klinken gedachten hetzelfde als woorden?"

Isemay keek met een beetje opengesperde mond toe hoe hij zich begon uit te kleden voor haar ogen. Dus hij had genoeg kusjes gehad? Pas toen ze zijn litteken zag, ging haar hart minder snel kloppen. Toen hij zijn bloes weer goed deed keek ze hem aan. Een klein glimlachje speelde om haar lippen. Toch schoof ze de bloes weer van zijn schouder en drukte er een kus op. 'Ik heb je al verteld wat mijn "geschiedenis" is dus ik hou liever dat verhaal voor mezelf, als je het niet erg vindt. Zelfs als je het erg vindt, ga ik je teleur moeten stellen.' Ze glimlachte een beetje breder. Ze vond het heerlijk om zijn armen zo liefkozend om haar heen voelde.
Wel vond ze het spijtig dat ze stopte met schommelen. Echter zat ze al op één been en kroop en dan ook goed op zijn schoot terwijl ze haar hoofd begroef in zijn nek. Zachtjes streelde ze zijn blote huid van zijn borstkas. Hij verraste haar met zijn interesse over haar gaven. 'Zoals wij nu praten verbaal komen de gedachten naar me toe. Als gesproken woorden zoals op de films. Hoewel soms ze niet echt gesproken aankomen als uit jou mond, met jou stem. Dan is het moeilijk om er een zekere emotie op te plakken. Soms, als ik mensen aanraak kan ik ook herinneringen oproepen, maar daar krijg ik barstende hoofdpijn van dus doe ik het nooit. Het is moeilijk om de uit-knop in te drukken bij gedachten. Ook al zou ik soms willen dat ik die stekker helemaal kon uittrekken. Hoe werkt die van jou? Je bent een Bleeder, niet? Erg strek en best snel.'

Hij trok een wenkbrauw op toen Isemay zijn huid weer blootgaf. De nachtlucht was koud tegen zijn huid, maar gelukkig was hij haar aanrakingen nog niet zat en liet het zo. "Geheimen hebben is geen zonde hoor," zei hij zachtjes, en streek met zijn lippen langs haar wang. "Maar nieuwsgierig zijn ook niet."
Toen zij haar hoofd op zijn borstkas liet rusten was het meteen een stuk minder koud. Met veel interesse luisterde hij naar wat ze zei. "Ik kan me voorstellen dat het vermoeiend kan zijn," beaamde hij. "Wat dat betreft zijn fysieke krachten toch wel wat makkelijker. Maar veel kan je er niet mee in deze maatschappij. Daarvoor is jouw gave veel handiger, met al die liegende en bedriegende wereldheersers." Iedereen kon uit deze woorden wel opmaken wat een hekel hij had aan de maatschappij met al z'n omkoperij en verdeelde belangen. "En je kan maar beter kijken naar de positieve kanten ervan, toch?"
Bij het woord 'Bleeder' knipperde hij met zijn ogen. Het kwartje viel pas na een paar seconden. "Heet het zo?" vroeg hij verward. "Hoezo dat? Het is niet zo dat ik ga bloeden als ik me te veel inspan, of iets dergelijks. Dan krijg ik hetzelfde als wat jij zei, hoofdpijn en vermoeidheid." Hij nam zijn neusbrug tussen duim en wijsvinger, alsof hij het nu al voelde. "Maarja, ja, ik ben sterker en sneller dan de meeste mensen. Vroeger heb ik daar wel problemen mee gekregen. Glazen die ik kapotkneep enzo. Maar ook veel positiefs." Hij dacht aan hoe hij altijd aan zijn pestkoppen had weten te ontkomen. Een keer had hij de vreselijkste van allemaal, hun leider, een blauw oog geslagen. Die was naar de juf gegaan om te vertellen wat er was gebeurd, maar die geloofde niet dat zo'n mager scharminkel als wat hij toen was, hem pijn had kunnen doen. Die herinnering liet hem nog steeds glimlachen, zelfs na al die jaren.