De treurwilg en de schommelbank

Het verbaasde Isemay hoe weinig hij wist over de wereld waar hij deel van uitmaakte: De kant van hun gaven. Zachtjes streelde hij de blote huid zodat hij het niet koud zou krijgen, maar om eerlijk te zijn voelde hij best warm aan. Om het zo te houden deed ze de stof weer naar elkaar, maar knoopte het niet dicht. Aangezien ze ook niet degene was die hem had laten "stippen". Haar hoofd bleef tegen hem aangeleund terwijl haar voeten over de rand bungelde. Zachtjes streelde ze zijn wang toen ze voelde hoe zijn lippen af en toe haar wang aanraakte.
Zijn woorden zorgde voor een bezorgde uitdrukking waardoor ze hem aankeek. Alsof ze de strenge schooljuffrouw wou uithangen. Probeerde hij nu zichzelf te overtuigen of haar? Ze wist wel dat haar gaven positief waren. 'Ja, ze zijn handig, maar ik ben niet de enigste Reader. Er zijn er nog daarbuiten. Mijn gedachten zijn even bloot voor hun als die van jou voor mij. Daarbij kennen zij het veel beter dan ik. Dan degene hier.'
Ze knikte bij het feit over dat hij een Bleeder was en glimlachte even met plezier naar hem. Haar hele gezicht was weer opgeklaard. 'Nee, jou neus gaa niet misschien bloeden, maar als jij me nu op mijn neus raakt, dan gaat die van mij wel bloeden.' Dat was simpelweg haar verklaring. 'Ik geloof dat je gaven ook erg nuttig kunnen zijn in het dasgelijkleven.' Isemay ging door haar haren en keek hem stralend aan met een speelse glimlach. 'Zeker dat je niet met me wilt trouwen? Het zou handig zijn als ik een straffe pot augurken niet open krijg en jij wel.' Speels tikte ze tegen zijn neus. 'Grapje, hé!' voegde ze er snel aan toe. Niet dat hij het toch serieus zou opnemen. 'Heb je al eens gehoord van The Devision? Jij kan je er tegen beschermen. Ik kan enkel proberen.'

Isemay leek geïrriteerd door zijn opmerking, al had hij geen idee waarom. "Maar zó veel zullen het er toch niet zijn?" Zijn zelfverzekerdheid was aan het wankelen. Toen hij die uitnodiging had gehad kwam het als een verrassing dat er nog anderen met speciale gaven waren. Als zij hem nu ging vertellen dat de halve aardbol zulke gaven had, dan verging de hele wereld die hij had gekend. Bleken er mensen in zijn leven te zijn geweest die ook bovennatuurlijk waren, en dat verzwegen hadden. Hij wist niet hoe hij met die gedachte om moest gaan.
Haar glimlach hielp hem om die gedachte te verdrijven, en hij ontspande weer wat. Haar verklaring was simpel, en achteraf ook best logisch. Hij legde glimlachend zijn handen achter zijn hoofd en leunde achterover. Hij schoot echter meteen weer overeind toen ze het woord 'trouwen' liet vallen. Een tel later barstte hij in lachen uit, zowel om haar opmerking als om zijn overdreven reactie. Blijkbaar was het haar ook opgevallen, want ze tikte hem speels op zijn neus terwijl ze hem verzekerde dat het een grapje was. "Een potje augurken? Geen probleem. Ik kan er ook een tikje tegen geven, en je hebt die hele dop niet nodig." Hij leunde opnieuw achterover, wierp haar een speelse blik en keek toen weer voor zich uit. "Zijn augurken niet het lievelingshapje van zwangere vrouwen?"
Hij werd weer serieuzer toen ze begon over The Division. Hij had er nog nooit van gehoord, maar blijkbaar was het iets slechts. "Een leger?" gokte hij. Hij wist niet of hij alle info wel aankon op zo'n korte termijn. Het was vast belangrijk om te weten, en uiteindelijk was hij degene die zo naar informatie zat te vissen, maar dit was gewoon zo veel. Het ene moment was hij nog die ene sterke jongen, het volgende moment deel van een groep lotgenoten en nu moest hij hen en zichzelf beschermen? "Zeg, hoe weet jij dit eigenlijk allemaal?"

Isemay moest weer lachen door zijn gezichtsuitdrukking en de reactie hierop. 'Zwanger hé? Ik hoop dat het dan van jou mag wezen.' Een stom antwoord, maar het was bedoeld om verder te gaan op de opmerking van het trouwen.
Blijkbaar leek hij ergens deze informatie niet te willen, maar May zat ermee te worstelen dat hij dit allemaal niet wist. Het was belangrijk, van levensbelang. 'We zijn maar met een aantal en ontstaan door geboortes uit dezzlfde bloedlijnen. Een paar van ons zijn overgelopen en die mensen zoeken ons. Ze nemen ons gevangen en gebruiken ons als proefdieren om een sterk leger op te bouwen. Dus ja, een soort leger.' Even hapte Isemay naar adem. 'Met de informatie van mijn moeder ben ik verder gaan graven . Zo kom ik slechts op de kleine informatie die ik bezit. Toen ik een keer uitging kwam ik ook een joneman tegen en hij was een Bleeder, zijn vriendin een reader. Ze qpraken me aan en ik was niet dronken dus zo bpuwde ik zelf weer informatie op.' Voor een kort moment streelde ze zachtjzs door zijn haar waar het overhoop ging liggen. 'Ik denk dat dit een soort schuiloord is tegen hen. Ook al heb ik geen idee van wie dit huis eigendom is. Volgens mij zijn we hier om van elkaar te leren. Samen staan we sterk.' Haar hand gleed weer af naar zijn schouder terwijl hij weer een mooie glimlach kreeg toegeworpen. 'We blijven allemaal uniek, complex en dus niet perfect, maar daar hou ik wel van.'n overgelopen en die mensen zoeken ons. Ze nemen ons gevangen en gebruiken ons als proefdieren om een sterk leger op te bouwen. Dus ja, een soort leger.' Even hapte Isemay naar adem. 'Met de informatie van mijn moeder ben ik verder gaan graven . Zo kom ik slechts op de kleine informatie die ik bezit. Toen ik een keer uitging kwam ik ook een joneman tegen en hij was een Bleeder, zijn vriendin een reader. Ze qpraken me aan en ik was niet dronken dus zo bpuwde ik zelf weer informatie op.' Voor een kort moment streelde ze zachtjzs door zijn haar waar het overhoop ging liggen. 'Ik denk dat dit een soort schuiloord is tegen hen. Ook al heb ik geen idee van wie dit huis eigendom is. Volgens mij zijn we hier om van elkaar te leren. Samen staan we sterk.' Haar hand gleed weer af naar zijn schouder terwijl hij weer een mooie glimlach kreeg toegeworpen. 'We blijven allemaal uniek, complex en dus niet perfect, maar daar hou ik wel van.'

Brian glimlachte even flauw, maar werd daarna weer een en al serieusheid. Isemay was ook ernstiger aan het vertellen dan ze tot nu toe had gedaan; zij had ook wel door dat dit belangrijk was. Hij haalde een paar keer adem voor hij antwoordde. "Bloedlijnen. Dat wil zeggen dat een van mijn ouders ook een Bleeder was?" vroeg hij geshockeerd. Dat verklaarde wel waarom iedereen hier er zoveel van leek te weten. Maar waarom hadden zijn ouders het dan stilgehouden? En wie was degene met een gave? Het kon zijn vader haast niet zijn. Zijn vader was allesbehalve gespierd, en als je zoveel kracht hebt, waarom wordt je dan accountant? Maar als het zijn moeder was... Die had hij nooit meer kunnen bereiken sinds ze van hem was weggenomen. Godverdomme, waarom hadden ze nooit iets gezegd?
Zijn hoofd lag in zijn handen, en hij merkte pas dat hij trilde toen Isemay zijn haar fatsoeneerde. Met zijn ellebogen op zijn knieën vouwde hij zijn handen tegen elkaar, alsof hij ging bidden, en keek omhoog. Echter niet om tot God te spreken, maar om zijn tranen binnen te houden. Blijf bij de les, Brian. Hier heb je zelf om gevraagd, nu moet je het accepteren ook. Hij snoof en keek opzij, zodat hij nu met zijn slaap tegen zijn handen leunde. Isemay leek hem zijn breakdown niet kwalijk te nemen, en dat was alles wat hij nodig had om weer rechtop te komen zitten.
"En The Division bestaat dus uit mensen zoals wij, en ze zoeken de rest van ons." Het was geen vraag, hij zei het eerder om het voor zichzelf duidelijk te maken. "Dat stel dat je toen een keer was tegengekomen, die hadden allebei een andere gave." Hij telde op zijn vingers alle namen van krachten die hij tot nu toe had gehoord. "Hoeveel verschillende gaven zijn er eigenlijk?"

Isemay zag dat Brian het er wat moeilijk mee had. Haar gezicht toonde een beetje medelijden, maar dat probeerde ze zo goed mogelijk te verbergen. Zachtjes streelde ze even zijn schouder. Ook drukte ze even haar lippen op zijn wang. 'Normaal wel. Tenzij je van een spermadonor komt of het een bloedlijn heeft over geslagen... Je geadopteerd bent... Mijn moeder was ook een reader.' Haar gezicht kwam dicht naar dat van hem; neus tegen zijn wang. Zachtjes streelde ze zijn wang even. 'Vier varianten. Je hebt Readers of wel de gedachtelezers, Bleeders zoals jij, Movers oftewel degene die zich kunnen verplaatsen in tijd en ruimte door er enkel aan te denken en dan heb je nog de Transformers die in dieren kunnen veranderen. Brian... Ik denk dat je nu wel genoeg weet. Ik wil je niet pijnigen.' Dat laatste kwam er al fluisterend uit terwijl ze haar armen rond hem sloeg om hem te knuffelen. Ergens om hem gerust te stellen.

"Welke zieke geest geeft een spermadonor af terwijl hij weet dat hij een gave heeft?" mompelde hij. Hij was niet geadopteerd. Dat kon niet. Hij had zijn moeders Sloveense trekken en zijn vaders lange pianovingers. Hij kende hun liefdesverhaal. Zijn vader was zijn vader. Ook al was hij hun enige kind, het moest zo zijn.
Haar aanrakingen irriteerden hem. Hij wilde niet getroost worden, niet als zwak gezien worden. Hij kon voor zichzelf zorgen. Maar hij zei er niks van en liet haar haar gang gaan. Door die acceptatie begon het kalmerend te werken, en luisterend naar haar stemgeluid, kalmeerde hij enigszins.
"Je pijnigt me niet," loog hij. "Daarnaast, ik moet dit weten. Als er blijkbaar gevaar schuilt in de grote boze buitenwereld, dan wil ik daar niet door verrast worden." Maar hij vroeg niet verder, en nestelde zich tegen Isemay aan. Ze had haar armen om hem heen geslagen, en ook al voelde hij zich zo net een klein kind en had hij ze weggeslagen als hij er de energie voor had, het voelde veilig.
Pas na een hele lange stilte, gevuld met krekels, kletsend zwembadwater en hun ademhaling, begon hij te praten. "Onze baby, wat voor gave zou die krijgen?"

Als het aan Isemay lag, bleek Brian geen simpele jongeman te zijn waar je mee kon praten. Het kon ook zijn dat zijn moeder niet gevangen was genomen en ze echt nog rond liep op deze aarde. Misschien was ze weggevlugd. Het zou geen steek maken als ze Brian ook niet hadden meegenomen. Gelukkig had ze dan het detail weggelaten dat men nooit iets hoorde van de mensen die werden gevangen genomen. Sommige beweerde dat de proeven steeds mislukte en daardoor niemand er nog leven, of zelfs, dood werd aangetroffen. Eenmaal ze weg waren, bleven ze weg.
May vervloekte zichzelf dat ze hier was over begonnen nadat ze ergens best romantisch bezig waren geweest. Dat leek wel een jaar weg te zijn. Wat hij dacht over het knuffelen kon haar echter niks schelen. Brian mocht haar achterwerk kussen als hij wou dat ze hem losliet en in deze houding ging dat erg moeilijk. De stilte voelde raar aan en zijn vraag zorgde ervoor dat ze helemaal verstijfde. Nu klonk hij alsof hij een hele toekomst had uit gepland voor hen.
'No sex before marriage, I gues. Of tenminste veilig dan.' Stilletjes aan liet zij hem een beetje losser. 'Ik twijfel of het kind wel zou overleven dan al in me. Mijn moeder zei dat de gave er al aanwezig zijn van de geboorte. Levens zijn al ingewikkeld met één gave. Twee samengesmolten zou wel heel moeilijk zijn. Ik heb geen idee, Brian... Hoe kom je eigenlijk daarop?'

Brian voelde haar houding veranderen naar zijn vraag. Isemay voelde zich er ongemakkelijk door. Waarom dat? Ze waren er al de hele tijd over aan het woordspelen, en nu dacht ze ineens dat hij het serieus bedoelde? Hij moest zich inhouden om niet te giechelen.
Om het haar wat makkelijker te maken nam hij wat meer afstand van haar. "Dat stel dat jij toen had ontmoet hadden ook twee verschillende gaven," beantwoordde hij haar vraag. "Als die iets serieus hadden, kon het toch zijn dat ze aan kinderen dachten? En omdat jij me net verteld hebt dat gaven erfelijk zijn, vroeg ik me af hoe dat in z'n werk ging. Het kon toch dat de een dominant was en de ander recessief?" Hij verbaasde zich er even over dat hij die woorden nog kende. Had hij blijkbaar toch goed opgelet bij biologie.
Hij keek om naar het huis achter hen, waar bijna alle lichten waren gedoofd. Hij had geen idee hoe laat het was, maar het idee van een bedje onder hem begon toch wel erg aanlokkelijk te worden. En zeker omdat Isemay een beetje haar twijfels bij hem leek te krijgen leek het hem tijd een goed moment om het voor vandaag maar voor gezien te houden. Echter niet voor ze met een goed gevoel 'uit elkaar' konden gaan. Dus stond hij op, ging voor haar staan, nam haar gezicht tussen zijn handen (eigenlijk net zoals hij eerder vanavond had gedaan toen hij haar had gezoend, maar nu veel vrediger), en kuste haar tussen de ogen. Toen hij zich van haar losmaakte, glimlachte hij. Die uitdrukking op haar gezicht, die was zo mooi om vast te leggen. Maar dat zou ook hun band verpesten, en dat woog er niet tegen op. "Zullen we die fotoshoot maar een andere keer houden?" Hij pakte de kabel vast waar de bank aan hing, en liet hem zachtjes heen en weer schommelen. "Ik ga naar binnen. Ga je mee, of wil je nog even blijven zitten?" Ze was in elk geval nuchter genoeg om haar bed te vinden. Ach, misschien maar goed ook. Hopelijk had ze het toch wel gezellig gehad, ondanks al zijn shitty stuff.

Even had ze nagedacht over zijn woorden. 'Als jij er zo meteen op komt, dan hadden die van de overheid daar ook al moeten op komen. Dan zou dat leger gemakkelijk er gekomen zijn.' Isemay sloot haar ogen toen ze voelde hoe hij haar gezicht kuste. 'Ze waren een paar jaar ouder dan ons Brian. Denk jij al aan kinderen? Seks wel natuurlijk. Wie kan dat nu weerstaan? Maar... Ze hadden enkel het gevoel dat ze elkaar begrepen, ze hadden dingen gemeen... Daarbij heb ik al lang niks meer van hen gehoord.' Isemay dacht terug aan het haast hippie stel waarmee ze wiet had gerookt en zich ladderzat mee had gedronken. Dit allemaal voor ze de bare waarheid te verduren kreeg. 'Lang heb ik zelf me bedacht of ze de schuldige waren van de dood van mijn moeder. Iedereen zei wel kanker, maar je weet maar nooit... After all life is a nasty bitch.'
De vraag of ze mee naar binnen ging of niet bleef nog even in haar hoofd rondspoken. 'Ik weet het niet...' Haar hoofd keerde zich de andere kant op terwijl ze nog een sigaret opstak. 'Ga jij maar naar binnen. Ik breng je vest morgen wel.' Ze stelde geen vragen of wat dan ook. Zijn vrije hand nam ze in de hare en drukte daar een kusje op aangezien hij veel groter was dan hij nu. 'Of anders...' Ze deed het vest uit en gaf het aan Brian. 'Ik heb het warm genoeg gekregen.' Weer nam ze een trekje en hield her daarna tussen haar vingers. 'Slaap lekker, Brian. Ik hoop dat ik niet heel je avond heb verpest.' Daarna nam ze helemaal plat plaats op de bank. Het leek haar niet slim om nu al naar boven te gaan.

"W-wat?" sputterde hij, met een enigszins zenuwachtig lachje. Normaal was hij niet snel verlegen te krijgen, maar dit kwam onverwacht. "Natuurlijk niet." Hij had een hekel aan kinderen. Ze eisten zoveel aandacht en verantwoordelijkheid. Daarnaast kon hij zich niet voorstellen dat hij lang genoeg met iemand samen kon zijn om een kind geboren te laten worden, laat staan om die op te voeden.
Met zijn duim wreef hij over de kabel waar hij zich aan vasthield. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Het was alsof ze tussen zijn vingers doorglipte. Niet dat hij haar in zijn greep had gehad, maar als hij haar nu achterliet, zouden haar gedachten hierover door blijven spoken. En de dood was niet bepaald het beste onderwerp om iemand mee te belasten. Hij kon echter niets verzinnen om te zeggen. Nu over een fleurig onderwerp beginnen om haar op te vrolijken zou ook niet echt helpen. Dus zei hij niks.
Pas toen ze hem zijn vest aanbood trok hij zijn mond open. "Nee joh, hou jij maar. Het is veel te koud om met zo'n dun stofje buiten te zijn." Hij reikte haar het vest terug aan, en zag de haartjes op haar armen al overeind komen. En dat was niet het enige. Hij wendde zijn blik af van haar borsten, waardoor haar tepels zichtbaar waren geworden, en wachtte tot ze het vest had aangetrokken. Werd hij nou preuts?
"En ben jij gek. Het was dan niet wat ik voor vanavond had verwacht, maar ik ben blij dat ik niet op mijn kamer ben gebleven, mokkend om Hawel." Zijn mondhoek ging omhoog. "Weet je zeker dat je hier blijft?" Die vraag was overbodig, gezien haar houding en de sigaret die ze had opgestoken, maar hij had het liever niet. Niet dat hij daar iets over te zeggen had. "Nou goed, zeg me dan in ieder geval dat je hier niet de rest van de nacht blijft." Hij had haar liever binnen, veilig in bed, dan hierbuiten. Hey, zij had hem verteld dat hij hen en zichzelf moest beschermen.
Hij gaf een laatste ruk aan de schommel, zodat die aardig heen en weer wiegde, en liet zijn hand over haar arm gaan. "Welterusten," zei hij zacht, waarna hij wegliep.

/Gone

May negeerde de rest van zijn woorden en trok het vest meteen weer aan bij zijn gedachten over stijf wordende tepels. Zelf vloede zij het iets later dan hij het zag. Ze was niet preuts, maar ze snapte Brian niet helemaal. 'Omdat jij het bent dan maar. Droom zacht, Brian.' Dat was haar laatste antwoord terwijl ze stevig een en weer werd geduwd.
De sigaret bracht haar tot rust waardoor ze in stortte. Op een of andere manier was ze door zijn gedachten weer helemaal herrinerd aan haar moeder. Waar ze ook was, als ze ergens was, ze kon nu onmogelijk trots zijn op haar dochter.
Eenmaal ze haar benen niet meer voelde en de nacht grotendeels om leek, stond Isemat met verkleumde benen op. Haar hakken in één hand en zo liep ze weer naar het landhuis.

Gone