De winkelstraat

Onderweg naar de winkelstraat zat Brian nog steeds met Isemay in zijn hoofd. Ongewild, want bij het beeld van haar voelde hij spontaan een rusteloosheid in zich opkomen, een niet-weten-wat-te-doen. Gelukkig deed een nieuwe dosis nicotine hem goed, en zijn gedachten dwaalden af naar andere onderwerpen. Zoals wat hij zou dragen naar het bal. Hij had al wel een paar ideeën, maar het was maar afwachten wat ze in de winkels hadden.
In de modezaak bleek al snel niks te zijn. Veel stonewashed spijkerbroeken, t-shirts met opdrukken, vesten in donkere tinten en ook een paar overhemden waarbij hij zich moest inhouden er niet een mee te nemen, maar niks dat hem geschikt leek voor het bal. Dat was een domper. Het meisje achter de kassa bleek echter behulpzaam te zijn, en vertelde dat de carnavalszaak een eindje verderop extra inkopen had gedaan om het hele dorp van balskleding te voorzien. Ze maakte ook nadrukkelijk duidelijk dat zij ook zou komen en ernaar uitzag hem daar te zien.

Toen hij de carnavalszaak binnenwandelde zag hij meteen dat hij aan het juiste adres was. Over de gehele breedte van de winkel waren de mooiste jurken uitgestald, sommige overdreven sjiek, andere wat moderner. De mannenafdeling was duidelijk kleiner, maar toch had hij al snel wat gevonden, bijna precies wat hij in zijn hoofd had. Een zwartfluwelen jas met groene gloed, met van die flappen eraan, je ziet het vaak bij goochelaars. Daaronder een zwarte broek tot op de kuit, en zwarte leren laarzen. Maskers hadden ze in overvloed. De meeste namen echter het gehele gezicht in beslag of waren versierd met glitters en veren. Beiden niks voor hem. Dus besloot hij een plague doctor masker te nemen, eentje zonder mondstuk. Dat haalde dan wel de hele essentie weg van waarvoor het masker oorspronkelijk bedoeld was, maar hij wilde wel graag kunnen ademen. Toen hij het opzetten vond hij het zelf best griezelig. Perfect.
Bij het afrekenen bleek dat de winkel heel goed wist dat ze het alleenrecht hadden op de balkleding, en met tegenzin legde hij de broek en de kanten ruffles terug. Daar moest hij dan thuis maar iets op verzinnen. Met een verwachtingsvol gevoel stapte hij de winkel uit, snoof de frisse lucht in en liep met zelfverzekerde passen terug naar huis.

/Gone

De zilte buitenlucht deed hem goed, hielp hem zijn gedachten op te frissen. Het leek wel alsof het huis, met al zijn kamers, volgestopt was met negatieve gedachten en gevoelens. Alsof er een CV-ketel kapot was en de koolmonoxide iedereen binnen de muren langzaam vergiftigde. Genietend snoof hij de frisse lucht naar binnen, vulde er zijn longen mee, en bij zijn uitademing vervlogen er ook een hoop zorgen. Hij draaide zich om, vrolijker en frisser, naar Paige en Lucy, die hand en hand achter hem aan kwamen snellen. Hoewel hij nog steeds doorliep, achteruit en wel, hield hij zijn pas enigszins in zodat ze niet hoefden te rennen om hem bij te houden. Hij vond het wel opvallend dat ze hand in hand liepen, alsof ze ineens beste vriendinnen waren of misschien zelfs een verliefd koppel, maar hij vond het ook wel leuk om te zien. Lucy's haren die dansten in de wind, en de vrolijke blosjes op Paige's wangen... Laten we dit simpele uitstapje voor één keer eens niet tot een drama verwerken, dacht hij bij zichzelf, en hij viste zijn sigaretten uit zijn broekzak. Hij had er al een in zijn mond toen hij zich ineens iets bedacht. "Vinden jullie het erg als ik rook?" vroeg hij onhandig, en hij haalde de sigaret weer tussen zijn lippen vandaan. De meisjes hadden hem alweer ingehaald en liepen nu aan zijn zijde. Van Paige wist hij dat ze zelf niet rookte, behalve gisternacht dan, maar eerste keren telden niet. Lucy kon er ook wel iets op tegen hebben. Wist hij veel, misschien had ze wel astma. Hij ging haar voor zijn genot geen aanval bezorgen. En zelfs als ze dat niet had, maakte het hem niet uit. Hij was aardig vandaag.

Paige had Lucy aan haar hand meegenomen waardoor ze in de lach schoot. Net alsof ze al jaren elkaar kende in plaats van nog geen dag. Lucy maakte ht niet uit, eigenlijk vond ze het wel iets grappigs hebben. De Paige die eerder nogal in gedachte was verzonken en daarvoor ruzie maakt met Brian, trok Lucy mee om samen met haar en Brain drank te kopen. Misschien maakte drank san niet enkel dingen stuk. Brain leek door de buitenlucht nogal opgeklaard. "Nee hoor, ga jij maar lekker paffen," antwoorden ze waarbij ze even iets harder was gaan lopen om hem aan te kijken met een vrolijke glimlach. Zelf vond Lucy het geen straf om te roken, althans na de eerste honderd keer... Voegde ze er in haar gedachte aan toe. Toch had ze ooit besloten niet afhankelijk te willen zijn van sigareten. Als iemand aanbood zou ze zelden het aanbod afwijzen, maar zelf had ze nooit echt toegegeven aan de drang sigaretten te kopen.
Paige had hakken aan die misschien nog wel hoger waren dan die van Lucy -waardoor ze nu alsnog kleiner was- en leek ook geen moeite te hebben daar in balans op te kunnen lopen. Lucy had enkel op sommige hakken er moeite mee, maar jarenlang erop lopen hielp een hoop.

Ik reageerde maar even hier, sorry voor de late reactie, was oppassen en het liep uit. (wow snelste bericht ooit, nog geen 15 minuten)

Brian grinnikte om Paige's opmerking. "Toch niet zo van genoten gister, huh?" Hij nam de sigaret opnieuw tussen zijn lippen, en hield de aansteker bij het puntje om hem aan te steken. Hij moest met zijn hand een kommetje maken tegen de wind, anders zou het vlammetje het niet doen. Het was toch best fris met die harde wind, ondanks de zon die zo hard zijn best deed om dit kustplaatsje te verwarmen. Misschien had hij toch een jas mee moeten nemen.
De hakken van de dames klikten ritmisch over de tegels, en hij nam zijn eerste paar trekjes in stilte. Paige was de eerste die de stilte verbrak, en Brian keek haar ongelovig aan. Geen bier? Met wat voor tieners had hij hier te maken? Snel stelde hij echter zijn gedachten bij toen hij de feeënkoningin van gisteravond weer voor zich zag. Oké, misschien was Paige wel te sjiek voor bier, en hield ze meer van champagne of witte wijn of wat voor andere nette drank dan ook. Hij blies de rook een andere kant op voor hij zijn hoofd opnieuw naar haar toedraaide en antwoord gaf. "Ik wil gewoon wat inslaan voor iedereen om te pakken, niet om te hamsteren op mijn kamer. Maar hoe meer verschillende soorten drank, hoe beter."
Zolang mensen elkaar afwisselden, werkte dit systeem erg goed. Hij hoopte dus maar dat mensen hem niet alleen zouden bedanken voor the free beer, maar ook zelf het initiatief zouden nemen een volgende keer inkopen te gaan doen, en het dan niet alleen voor zichzelf zouden houden.
Toen Paige zei dat ze er al waren, keek Brian verbaasd op, om er op hetzelfde moment als haar achter te komen dat dat slechts een postkantoor was. Hij dacht al, de vorige keer had het verder geleken. "Zijn jullie niet naar de winkelstraat geweest om kleding voor het bal te kopen dan?" vroeg hij. Het leek hem sterk dat ze van tevoren maskers en baljurken in hun koffers hadden meegenomen. Maar dan nog, hij had geen idee wat er wel in een vrouws tas zat. Soms leken het net Mary Poppins met magische tassen, waar meer inzat dan eigenlijk mogelijk was.

Blijkbaar rookte Paige helemaal niet en had ze gister een poging gedaan. Dat dacht Lucy tenminste op te maken uit Brain zijn reactie. De wind deed zijn best de zeelucht richting het plaatsje te blazen, Lucy haar haren bewogen dan ook mee in de richting van de wind, gelukig voor haar hadden ze wind tegen en werd haar haar niet in haar gezicht geblazen. Daarnaast had ze niet veel moeite met tegen de wind in lopen.
"Geen?" vroeg ze alsof ze her niet verstaan had, terwijl ze het heel goed verstaan had. Aan Brian zijn gezicht was af te lezen dat hij er hetzelfde over dacht als zij. In haar hoofd ging ze na wie er geen bier dronk in Londen. Behalve Vic, maar hij dronk sowieso geen alcohol bevattende drank. "Wel zo sociaal," stemde ze in met Brain. Ze vroeg zich af in hoeverre je eigenlijk drank gewoon in de keuken mocht neerzetten gezien er waarschijnlijk ook mensen jonger dan zestien in het huis woonde. Hoewel, had zij zich daar ooit iets van aangetrokken? Nee, dus waarom zouden andere het niet voor hun zestiende voor elkaar krijgen om drank te regelen? Zij was tenslotte de gene die zelfs met enorme hakken nog jonger werd geschat door haar lengte.
Lucy fronsde even bij Paige haar opmerking. Even keek ze haar verward aan, een ongemakkelijk "grapje" kwam haar mond uit. Ze hield een glimlach tegen en was blij dat Brain iets zei. "Nee, I die my research. Ik vroeg me af in welk gat ik terrecht zou komen en zag toen iets over een gemaskerd bal. Ik kon de verleiding niet weerstaan om voor de zekerheid een masker te regelen voor ik hier kwam." legde ze uit. Ze wist niet zeker of er überhaupt een bal was en of ze mocht komen, maar het idee dat er op een site vermeld stond dat er misschien sprake zou zijn van een gemaskerd bal, moest en zou ze een masker hebben.

"Ah," zei hij begrijpend terwijl hij de rook uitblies. "Vrouwen, altijd perfect voorbereid." Hij wist niet hoe ze het deden. Misschien had de dag van een vrouw meer uren, of hadden ze gewoon zin om alles perfect te plannen. Maar op de een of andere manier waren ze altijd precies op de hoogte wat er overal in de wereld gaande was. En dan vooral als het kleding betrof.
Ze liepen een hoekje om, en Brian herkende de winkels die ze nu passeerden, dus ze waren er bijna. Blijkbaar waren ze het allebei met hem eens dat het een goed idee was om samen te betalen voor iedereens genot. Gelukkig was dus niet iedereen zo egoïstisch als hij dacht. Hij nam een laatste trekje en liet de sigaret toen vallen, om vervolgens zonder hem uit te pletten door te lopen. Het waren stenen tegels. Daar kwam heus geen brand van.
Met zijn handen in zijn zakken en zijn schouders hoog door de wind, keek hij opzij. Iedereen was even stil, maar het was geen ongemakkelijke stilte. Er lag een tevredenheid in. Hij zag Paige naar de blauwe lucht kijken, en hij was al bezig haar blik te volgen toen hij haar vanuit zijn ooghoeken zag struikelen. Vliegensvlug schoten zijn handen uit zijn zakken en grepen haar beet, zijn linkerarm onder haar buik door en zijn rechterarm over haar rug, waar hij haar schouder vast wilde pakken. Zijn lichaam werkte echter sneller dan zijn hersenen, en de pijn schoot door zijn rechterhand toen het gewicht van Paige erdoor opgevangen werd. Maar het hield haar wel van de straat. "Oef," zuchtte hij, terwijl hij haar weer overeind hielp. Hij hield zijn pijnlijke hand strak in zijn andere, alsof dat het beter zou maken, maar liet verder niet van merken dat het zo'n pijn deed. "Alles goed? Wat dacht je, wilde je even gaan liggen?" Lachemd keek hij haar aan.

"Gaat het?" vroeg Lucy zowel aan Paige als aan Brain, nadat ze beide weer stonden. Ze had niet gezien dat Paige viel doordat ze een pas voor hen beide had gelopen. Ze hoorde het tikken van Paige haar hakken ophouden waardoor ze zich had omgedraaid. Daardoor zag ze dat Brain Paige boven de grond opving. Met zijn verbonden hand. Paige leek wel okè, terwijl Brain zijn gewonde hand drukte tegen zijn andere. In zijn gezicht was niet te lezen dat het pijn deed, maar dat moet haast wel pijn doen. Het was onmogelijk dat dat niet pijn deed. Tenzij hij een enorm hoge pijngrens had en dan nog, het volle gewicht van Paige dat op de wond drukte. Dat was niet veel en Brain mocht dan wel een bleeder zijn, maar een wond was altijd een ander verhaal, bij haar althans. Ze wist nu wel zeker dat hij een bleeder was, een spiegel stuk slaan, de opmerking van het onbekende meisje over iemand vermoorden, de snelheid van het opvangen. Het moest wel, want zo'n spierbundel was hij nou ook weer niet.

________
Slecht stuk dat ik veel te laat geplaatst heb, sorry. Over zes uur moet ik opstaan, en dan ga ik onderweg naar Disney dus ik denk niet dat ik voor vrijdag avond antwoord

Brian keek Paige even raar aan - met gefronste wenkbrauwen en nog steeds een glimlach, wat een rare combinatie gaf - toen ze serieus inging op zijn grapje. Zou ze het sarcasme echt niet herkennen, of wilde ze gewoon het spelletje niet meespelen? Hoe dan ook, ze keek hem blij en dankbaar aan, en bij het zien van die vrolijkheid verdween zijn frons. Het was goed haar zo te zien. Misschien was ze net gewoon geschrokken door haar bijna-val, en het was best logisch dat je dan niet meteen zin hebt in grapjes. Ze leek nu in elk geval van de schrik bekomen.
Wat hij minder leuk vond was dat ze het blijkbaar door had van zijn hand. Hij vervloekte zichzelf hierom en wilde wegdraaien, maar Paige had zijn hand al vastgepakt. Zacht en voorzichtig, alsof het van porselein was. Dat Lucy zich er ook nog eens mee bemoeide maakte het niet veel beter. Brian haatte het als hij zo behandeld werd. Hij was niet kwetsbaar, was niet breekbaar. Hij was sterk en kon een beetje glas heus wel aan. Bovendien had hij het nu nodig. Zolang hij iets had om voor te zorgen, zou hij zichzelf niet gekmaken met gedachten over Isemay. Althans, dat was wat hij zichzelf bleef vertellen.
Zonder dat er iets van de irritatie op zijn gezicht te zien was, trok hij voorzichtig zijn hand terug uit Paige's vingers. "Doe niet zo raar, het gaat heus wel," zei hij tegen hen beiden, met een overtuigende glimlach op zijn gezicht. "Jullie zagen zelf ook dat het al snel heelde, dus geloof me als ik zeg dat ik er bijna geen last van heb." Hij stak zijn handen in zijn zakken, en een steek ging door zijn arm. Nee, het was nog lang niet over en ja, het deed nog harstikke zeer. Maar dat hoefden zij niet te weten. Het was zijn hand, zijn verantwoordelijkheid en zijn medicijn tegen gekte. "Bovendien heb ik wel eens erger gehad." En dat, voor de verandering, was de waarheid.
Hij vervolgde zijn weg naar de winkelstraat met kleine stapjes, waarmee hij Paige en Lucy dwong om ook door te lopen.

Ondanks dat het misschien niet het juiste moment was, lachtte Lucy even. Ze beschouwden het niet als leedvermaak of überhaupt als een grappige gebeurtenis, maar de manier waarop Brian reageerden liet haar wederom zichzelf in hem herkennen. De koppigheid die zich in zijn reactie schuil hield, die ze dacht te merken. Zij zou zo kunnen reageren, laten merken dat ze geen goedbedoelde blikken hoefden. Zeker als het om vreemde ging, wat zij toch eigenlijk was van Brian en Paige. Toch kon ze die koppigheid die zijzelf had op dit moment leuk vinden, op andere momenten kon dat knap vervelend zijn.
Ze keek Brian aan in zijn ogen, niet om hem te doorgronden, maar om het aankijken, het laten merken dat het geen uitlachen was, niet gemeen maar goed bedoeld. Hij begon langzaam weer te lopen, doordat Lucy enkele passen voor hen was stil komen te staan, liep ze niet gelijk mee. "The Incredible Brian" zei ze, zowel om van het onderwerp af te stappen als hem te laten merken dat ze hem niet als zwak beschouwden. Ze draaide zich om om weer verder te lopen, dit maal met Brian net voor haar. "Is het eigenlijk nog ver lopen, expert?" vroeg ze hem na een korte stilte. Ze had geen idee hoe ver het was en hij had wel duidelijk gemaakt dat hij het niet over zijn hand wou hebben en alles wat ermee te maken had. Dan maar dit als onderwerp, voor haar gevoel op dat moment het beste alternatief, ze vroeg het zich daadwerkelijk af en hij was hier eerder geweest en om nou over het weer te beginnen...

Brian keek geïrriteerd op toen hij Lucy hoorde lachen. Er was niks grappigs aan, en als ze lol had ten koste van hem kon hij dat al helemaal niet hebben. Haar gezicht stond echter vrolijk, het leek er niet op dat ze hem aan het uitlachen was. Wat er precies te lachen viel begreep hij niet, maar het was tenminste niet tegen hem gericht. Hij rolde met zijn ogen, niet in staat mee te doen. De kleinere winkels aan hun linkerkant hadden plaats gemaakt voor een hek, met daarachter de duinen, waar de wind met veel geweld overheen gierde. De straat was dan ook bezaaid met zandkorrels, waardoor op sommige plaatsen de tegels niet eens meer zichtbaar waren. Brian sloeg zijn armen over elkaar om de kou enigszins buiten te sluiten. Het scheelde toch wel dat de wind nu vrij spel had en niet meer werd tegengehouden door gebouwen. Gelukkig was de winkelstraat de eerste rechts, en hij verheugde zich er nu al op om in de supermarkt te zijn, want ook al was het daar ook niet erg warm, het was er tenminste windstil.
Lucy's opmerking ging half verloren door de wind die in zijn oren suisde. Hij hoorde niet of ze nou 'Brian' of 'brain' zei, maar vond ze allebei wel passend. Zonder humor in zijn stem zei hij: "Als je dat maar weet." Hij keek weer naar haar lachende gezichtje, en realiseerde zich dat hij wel weer een erge sfeerverpester was door zich zo van de kaart te laten brengen. Waarom wilde hij ook al weer met meerdere mensen shoppen? Om te bewijzen dat hij ook een leuk gesprek kon hebben, zonder dat het uit zou lopen op een drama. Kom op, Brian, doe eens je best.
Het lukte hem een glimlach op zijn gezicht te toveren, en zijn volgende woorden klonken een stuk enthousiaster. "Nee hoor, het is hier om de hoek. Letterlijk." En alsof hij het moment erop had uitgezocht, bereikten ze net die exacte hoek, en hij zag de supermarkt al liggen. "Tadaa!" Zijn armen, die eerder nog bruut over zijn borst waren geslagen, wuifden nu vrolijk in de richting van de winkel. Hij zag eruit alsof hij een weddenschap had gewonnen, overtuigd van zijn gelijk. Voor hij ernaartoe rende om beschutting te zoeken tegen de kou, keek hij nog even over zijn schouder om te zien of Paige hun tempo had bijgehouden. Die arme meid zou echt andere schoenen moeten kopen.

Pas toen Brian en Lucy omkeken en stopten met lopen, leken Paige's ogen zich weer op de weg voor haar te focussen. Had ze nou alweer lopen dromen? Net had het toch echt dat ze haar gedachten van zich had afgeschud. Misschien kwam het door hem, had hij door haar de rug toe te keren en buiten te sluiten, haar wel weer onbewust in die trance-mode gezet. God, hij moest echt eens beter letten op wat hij deed. Dit werd vermoeiend. Elke keer dat hij een steek liet vallen, vertaalde het zich in ruzie, verwarring of een andere negatieve manier om een leuk gesprek slecht af te laten lopen. Hij leek wel het wondermiddel om het figuurlijke bier dood te laten slaan.
Voor zijn gedachten echter grip op hem konden krijgen met wat een ongelooflijke stommeling hij was, haakte hij zijn armen door die van Paige en Lucy. Er was geen tijd voor zelfmedelijden, en hij had er al helemaal geen zin in. "Now let's get out of the cold, shall we?" Met aan beide zijden een mooie dame leidde hij ze naar de ingang van de supermarkt. Een glimlach kon én wilde hij niet bedwingen, en toen de schuifdeuren niet ver genoeg open gingen en ze zijdelings de opening door moesten, lachte hij hardop. De warmte van de heater die boven de deur hing gaf hen een welkome begroeting.

Lucy liet zich leiden naar de ingang van een supermarkt. Zijwaarts schoven ze naar binnen waardoor ze net als Brian begon te lachen. Binnen voelde ze gelijk de warmte haar begroeten. Er hing een heater boven de deur waardoor ze gelijk niets meer voelde van de wind die buiten nog tegen haar huid had geduwd. Buiten had Paige weer stil gestaan, ze vroeg zich af wat ze telkens deed. Het was alsof ze keer op keer dagdroomde, hoewel dat misschien niet helemaal de juiste vergelijking was. Ze wist niet goed wat ze zich er bij moest bedenken en vond dat het maar beter was als ze zich er niet mee bemoeiden. "Je zou bijna denken dat we al wat op hebben," lachte ze even. Hoewel als ze aangeschoten was, giechelde ze veel en kon ze echt niet meer op hakken lopen.

Als reactie op Lucy's woorden zette Brian even wankel wat stappen, om nog eens overdreven te acteren alsof hij ook echt aangeschoten was. Door deze actie werden de meisjes, waarmee hij nog steeds arm in arm liep, ook meegetrokken en botste Lucy tegen een oudere vrouw op, die bijna haar boodschappentas liet vallen en hen een beledigde blik toewierp. "Sorry mevrouw," zei Brian tegen haar, maar toen hij zijn hoofd weer van haar afwendde kwam er een nieuwe lachstuip. Hij haalde zijn armen uit die van Lucy en Paige, maar hij liet ze nog lang niet gaan en legde zijn armen over hun schouders. Het was nogal wankel, ze waren immers niet even groot en ze liepen ook nog eens op van die hakken, maar Brian leunde niet op ze. Hij hield ze enkel zo dichtbij omdat hij van hun gezelschap wilde genieten. Zowaar zonder seksuele bedoelingen. Hij mocht dan leuk de dronkenlap spelen, dit was zó niet de Brian wanneer hij dronken was. Dan was hij veel losser, en dan vooral met de handjes. Nu voelde het gewoon leuk en vriendschappelijk en.. veilig. Wat overigens niet betekende dat hij van plan was te stoppen met drinken. Ben je gek, dacht hij zangerig terwijl ze zich breed door de gangpaden begaven, op naar de drank, ik begin er nu juist zin in te krijgen.
Eenmaal daar realiseerde hij zich pas dat ze geen winkelwagentje hadden. Dat zou het wat lastiger maken de flessen thuis te krijgen. Of misschien ook niet, dacht hij, toen hij ogen op Paige richtte. Met twee Bleeders moest dat toch zeker lukken? Meteen rees de vraag in zijn hoofd op wat Lucy voor gave zou hebben, maar hij besloot het niet te vragen en gewoon af te wachten. Dat was leuker.
Hij bevrijdde de dames van zijn armen, en tilde een kratje bier op en zette het op zijn schouder, als om zijn keuze duidelijk te maken. Hij keek ze een voor een aan. "En, waar hebben jullie trek in?"

Lucy had niet verwacht dat Brian wankele stappen zou gaan zetten en werd daardoor meegetrokken. Lachend botste ze hierdoor tegen een oudere vrouw, ze had zich willen verontschuldigen, maar Brian was haar voor. Daarbij was ze nog half aan het lachen waardoor het nogal bot zou zijn om ondertussen sorry te zeggen. Vond zij dan. Ze gaf een zetje tegen Brian, niet hard, maar had genoeg om hem een paar centimeter opzij te laten gaan. Brian sloeg zijn armen om de schouders van Lucy en Paige, wat er voor zorgden dat ze niet heel stabiel liepen. Lucy redden zich wel op haar hakken, maar was een stuk kleiner, zelfs met hakken, dan Brian waardoor het niet gemakkelijk liep.
Brian pakte een kratje bier en vroeg waar zij trek in hadden. Voor ze kon antwoorden vroeg Paige echter iets heel anders. Ze had enkel Hawel gezegd welke kracht ze bezat. Ze gokte erop dat Paige en Brian het van elkaar wisten, sowieso omdat ze het zeker wist van Brian zonder dat hij iets had gezegd, en omdat Paige het enkel aan haar vroeg. Ze stonden midden in een supermarkt, maar het maakte haar nu niet zoveel uit, de kans dat iemand het hoorde en het dan ook nog begreep was nihil, zeker gezien ze fluisterden. "Raad maar," zei ze met een eigenwijze glimlach richting Paige. Ze genoot er van iets te weten wat andere niet wisten. Dat had ze altijd al gedaan.
Paige pakte een mandje van een middelbare man, eigenlijk vond Lucy het niet kunnen, maar ze zei er niets van. Het maakte toch niet uit, ze zou het mandje niet terug geven en de man zelf kan er ook wat van zeggen. Ze liet haar blik over de stelling gaan en pakte nog een paar gekleurde flesjes met chemisch uitziende inhoud. Ze kende op een paar namen na de meeste niet, maar meestal waren dat soort drankjes zoet en dus altijd wel bij iemand in de smaak. "Ik denk dat als we nog meer meenemen het niet meer in de koelkast past." Zei ze er serieus over nadenkend.

Brian smoorde zijn lach met zijn hand tegen zijn mond toen Paige iemand anders' mandje stal. Een gesmoord geluid kwam toch nog tussen zijn vingers door, en doordat hij voorover boog rammelden de flesjes in het krat gevaarlijk. Net op tijd wist hij ze op te vangen met de hand die hij tegen zijn mond had gehouden, maar omdat hij die weghaalde klonk zijn lach ineens hard. Hij draaide zich veelbetekenend weg van de man, die wel fronsend in hun richting keek, maar blijkbaar niet doorhad wat er gaande was.
Paige liet het grote geheim niet aan het lot over om ontrafeld te worden, en vroeg het op de man af. Maar Lucy deed er geheimzinnig over, en het geheim bleef een geheim. Haar glimlach was enorm ondeugend en liet voor de eerste keer onwelkome gedachten in Brian's hoofd opborrelen. Hij richtte zijn ogen op de grond voor zij die glimlach aan hem kon geven in plaats van aan Paige. Ook de uitdaging liet hij aan Paige over. Zij wilde het weten, zij mocht het raden. Brian was ook nieuwsgierig, maar had de tijd nodig om zichzelf te overtuigen dat hij Lucy niet moest versieren. Zuur maar waar, en hij hoopte echt dat de uitdrukking 'oefening baart kunst' ook van toepassing was bij het afleren van dit.. probleempje.
Pas toen Lucy een aantal flesjes met roze en blauwe inhoud in het winkelmandje liet verdwijnen, durfde hij op te kijken. De kust was veilig, haar glimlach was verdwenen en had plaatsgemaakt voor een bedenkelijke uitdrukking. "Het bier hoeft niet in de koelkast," bood Brian aan. "Maar misschien moeten we ook een plekje overlaten voor de gezonde mensjes, ja." Dat laatste kwam er spottend uit, en hij rolde met zijn ogen.

Lucy had een eigenwijze glimlach op haar lippen gelaten richting Paige, terwijl ze die blik had, klonken er uitdagende woorden uit haar mond. Waarschijnlijk vondt ze het erg leuk en aangenaam dat zij, en/ of misschien Brian, niet wist wat voor kracht zij had, en hierdoor kreeg Paige ook een ondeugende glimlach op haar lippen, in plaats van de lieflijke die ze eerder had gehad. Ergens had ze gelijk als anderen iets niet wisten, waardoor je ietwat mysterieus over zou komen als je zo'n antwoord geeft, dacht ze, terwijl ze het mandje met een zachte tik op de grond zette en toen elegant naar Lucy toe liep, terwijl ze haar ogen op haar gericht hield. Hmm. Ze is in ieder geval geen Reader, anders dan wist ze het wel goed te verbergen. Dus dan waren Mover, Bleeder en Transformer nog over. Toen stond Paige vlak voor haar en draaide nochalant een haarlok van Lucy om haar slanke vinger, terwijl ze haar aankeek onder haar half geopende ogen, waardoor haar wimpers goed uitkwamen. Er schijnt een soort elegantie over haar heen, maar diep vanbinnen denk ik ook dat ze een ongelooflijke kracht heeft, dus dan zou het een Bleeder of Transformer zijn. Hmm. 'Als je zeker wil dat ik raad, milady, dan zou ik een Bleeder,' Hierbij keek ze haar recht aan in haar ogen. 'of een Transformer raden. Which of the two is it, lady?' Grinnikte Paige, waarna ze haar haarlok losliet en een stap achteruit deed om vrijheid te creëeren.

Lucy dwong zichzelf naar Paige te blijven kijken, zelfs terwijl ze om haar vinger een pluk van Lucy haar haar draaiden. Ze hield zich in niet te lachen gezien dit voor haar nogal lachwekkend voelde. Er stond weer een glimlach rond haar lippen die een bepaalde uitdaging vormde tegenover Paige. De woorden die ze sprak maakte deze glimlach groter en eigenwijzer. "Wat is het heerlijk om de gedachte gang erachter te weten, en dan te kunnen zeggen dat je een reader bent," ze stopte even haar zin en ging daarna weer verder "toch jammer dat ik dat niet kan en moet toegeven een bleeder te zijn." Ze had het gezegd en nog steeds stond er een glimlach om haar gezicht, gewoon omdat ze er plezier in had. "En ik verdenk Brian er ernstig van mijn mede-stander te zijn. Een eerlijke tegenvraag is, welke kracht jij bezit. Ook een bleeder, of toch een transformer?" Ze sprak haar woorden op een zachte toon uit, zonder te fluisteren. Wetend dat met dit geluidsniveau alleen Brian en Paige het zouden horen, en dat de zo nu en dan langslopende mensen enkel flarden van haar stem zouden opvangen. Ze wist zeker dat Paige geen reader was, zeker omdat ze niet wist welke kracht Lucy bezitten, en mover zou ook een verrassing zijn. Brian wist waarschijnlijk de kracht van Paige, althans dat had ze eerder gegokt en nu Paige het haar gevraagd had wist ze het eigenlijk wel zeker. Door Brian in de vraag te betrekken hoopte ze gelijk een definitieve bevestiging van zijn kant te krijgen.

De kust die hij veilig had verklaard, was Paige blijkbaar iets te rustig. Elegant stapte ze op Lucy af, om slechts enkele centimeters buiten haar aanraking te blijven staan. Een bruine pluk draaide speels tussen haar blanke vingers terwijl ze haar gedachten hardop uitsprak. Een verleidelijke glimlach speelde om haar lippen, en haar wimpers bewogen laag, haar ogen verlieten die van Lucy geen moment. Dit alles gebeurde op een uitdagende manier, bijna alsof ze Lucy aan het uittesten was. And fucking hell, it was hot. Die meid was een geboren verleidster.
Lucy genoot van het spelletje, maar was niet zo makkelijk in te palmen. Hoe ze het deed wist Brian niet, want Paige's ogen leken wel vuur te spuwen. En niet van woede. Hun woorden drongen niet goed meer tot Brian door, leken meer een geroezemoes op de achtergrond. Met zijn mond halfopen stond hij naar de twee meisjes te staren. Even kwam de gedachte bij hem op of dit misschien de reden was dat hij tot nu toe zonder problemen met hen om had kunnen gaan, maar dat klopte niet. Op het bal had hij Paige weldegelijk moeilijk te weerstaan gevonden, en Lucy was ook niet mis met haar sproetjes en die eigenwijze glimlach op haar gezicht. Fantasieën van een schaars geklede Lucy en Paige die hartstochtelijk met elkaar stonden te zoenen kwamen naar de voorgrond van zijn gedachten, en hij kon het bijna voor zich zien. Brian wendde zijn blik af en probeerde boos te worden. Waarom deden ze hem dit aan? Hij kon hier niet tegen. Konden ze niet gewoon allemaal een saaie twee meter afstand van elkaar houden zonder flirts en dubbelzinnige opmerkingen? Maar het lukte hem niet, en zijn blik ging weer naar de twee. Paige had Lucy's pluk losgelaten, maar keek haar nog steeds met die volle ogen aan. Iets maakte dat hij zich bewuster werd van hun woorden, en hij realiseerde zich dat zijn naam was genoemd. "Oh, uh, ja," zei hij, zonder dat hij wist wat er over hem gezegd werd. Hij schudde met zijn hoofd om alles weer helder te krijgen, greep zijn kratje steviger vast, tilde het mandje op en begon naar de kassa's te lopen. Die twee mochten het zelf maar even uitzoeken, hij ging afrekenen.

Haar lippen krulden omhoog toen ze Lucy hoorde praten, haar gedachten die door haar hoofd gingen. De ogen van Paige waren nog steeds op Lucy gericht, maar ze kon haar eigen gedachten niet bedwingen om haar ogen verder over haar gezicht te gaan en haar weer te bekijken. Hoe stalkerig ook dat zou zijn, of pervers, ze moest het even doen. Lucy had volle lippen die ze mooi rood gestift had, kristalblauwe heldere ogen die ondeugend glinsterden, sproetjes die haar gezicht sierden en haar nog meer iets ondeugends gaf, waardoor Paige even moest grinniken. Bruin haar met wat slag erin sierden ook haar gezicht, het haar dat ze net nog een lok om haar vingers had gedraaid. Het was zacht en had een glans, waardoor haar blik even weer op haar gezicht bleef hangen. 'Hmm...' Dit keer liet Paige haar slanke vingers door haar eigen witblonde haar gaan, maar haar ogen waren nog steeds diep op die van Lucy gericht. Ze kon haar gedachten niet bedwingen door haar lippen op die van Lucy te plaatsen, ze wist niet waar die opeens vandaan kwamen, want ze had dit eigenlijk nooit gehad bij een ander meisje. 'Dan kan ik tot blijdschap zeggen dat we alledrie dezelfde kracht hebben, Lucy.' Ze sprak haar naam uit met een flirterige toon erin, al probeerde ze het wat krachtiger te maken door nog een keer met haar haarlok te spelen en toen los te laten. Brian was weggelopen nadat hij wat gemompelt had, die zou vast al naar de kassa gaan. Wat was er met hem? Paige liep naar Lucy op weer dezelfde elegante pas en streelde even zacht over haar wang. 'Laten we ook maar naar de kassa gaan.' Echter hierna liep ze snel weg, op naar de kassa.