De winkelstraat

Lucy wist niet of het positief of negatief was dat Brian verbaasd zijn wenkbrauwen optrok, maar wel dat hij haar antwoord niet verwacht had. Als hij haar langer dan vandaag kende had hij waarschijnlijk nog verbaasder gekeken, maar dat was een ander verhaal. Ze wist niet zo goed hoe ze moest reageren op wat Brian zei, en deed dat dan ook niet. Het enige wat door haar hoofd ging was eigenlijk of hij echt dacht dat ze zat te wachten op diepe geheimen en een hartsvriendin. Ze had nooit echt beste, of hartsvriendinnen gehad en zat daar eigenlijk ook niet op te wachten. Ze vond het alleen maar ongemakkelijk om over meisjes te praten met een meisje. Daar wist ze uit ervaring van dat sommige dat niet prettig vonden om bij te zitten. Iets waar ze trouwens nog best boos over kon worden, zeker als ze eerst een uur moest luisteren naar hoe leuk die ene jongen was. En op een of andere manier waren de meeste favoriete onderwerpen make-up en kleding en liefde, oftewel jongens. Toen ze door had dat ze aan het staren was richtte ze haar ogen even op de deur achter hem. Eigenlijk was, wat Brian had gezegd, enkel tegen Paige bedoeld, of in ieder geval tot Paige gericht. Brian opende de deur om naar binnen te lopen waarbij ze hem volgden. Even wierp ze een blik naar Paige om haar reactie een beetje te kunnen peilen.

-Gone-

Paige wist eigenlijk niet wat ze verkeerd deed, met de woorden en de zinnen die ze uit haar mond liet, leek het elk woord erger te worden. Dus toen ze allemaal bij de voordeur van het huis stopte en Brian haar aankeek op een manier, alsof hij haar de huid wel vol kon schelden, slikte Paige zenuwachtig en hield ze haar mond strak op elkaar als een streep. Hij had zich naar hun toegedraaid en liet zijn woorden vol… ja, wat was het eigenlijk? Serieus was hij wel, dat is zeker. ‘Voor ons allebei het beste, hé?’ Mompelde ze zachtjes, bang dat Brian het zou horen of Lucy. Brian deed de deur open en liep gelijk door naar de keuken, Paige vond het allemaal wel best. Waarschijnlijk zou het toch nooit tussen hun samengaan qua vriendschappelijk, het zou niet lukken – of Paige moest Brian beter leren kennen en snappen wat er in zijn hoofd omgaat. Ze merkte dat Lucy ook naar binnen liep en even een blik op haar wierp, zou zij ook iets tegen haar zeggen zodat ze haar ook niet zou snappen? Haar mond opende ze toen maar en wierp ook een blik op Lucy terug, maar er lag iets anders in dan de blik die Paige altijd had gehad bij de winkelstraat of in de super. ‘Brian snapt denk ik niet dat hij geen lopend onheil hoeft te zijn,’ Een verdrietige blik volgde. ‘Sorry,’ Dit was tot Lucy gericht, de eerste keer dat ze sowieso weer “sorry” zei in een lange tijd. ‘maar ik ben er niet op uit om gelijk hartsvriendinnen te worden, ik denk dat jullie nu een beetje een verkeerd beeld van me hebben.’ Ze kreeg een nog verdrietiger blik, alsof dat mogelijk was, alsof ze bijna moest huilen. ‘Het spijt me echt, ik wilde jullie alleen leren kennen.’ Paige stapte de hal in en keek even weg naar de grond.

/Gone