De winkelstraat

Even ging er een opluchting door haar heen toen Paige enkele seconde niet strak met haar ogen in die van haar keek. Ze had een bepaalde blik in haar ogen die het moeilijk maakte het vol te houden haar aan te blijven kijken. Normaal had ze er geen moeite mee mensen aan te blijven kijken. De bevestiging dat Brian een bleeder was kwam uit eindelijk niet, of amper van Brian, maar meer van Paige. Bij Brian zijn "uh, ja" had ze meer het idee dat hij niet helemaal het gesprek had meegekregen. Paige had haar naam met een bepaalde toon uit gesproken, dat het leek alsof ze het flirterig bedoelde. Wat dat betreft had haar hele houding iets over zich heen wat ze niet thuis kon brengen. Pas toen Paige langs Lucy heen liep viel haar op dat Brian al weg was. "Uhh ja," fronste ze even verbaasd dat hij al was weggelopen. Ze volgde Paige richting de kassa en zag Brian al in een rij staan. "Wou je ons trakteren?" zei ze toen ze bij hem waren komen staan. "Of kun je niet wachten zo'n mooi fluoriserend blauw flesje open te maken?"

Brian had alles uitgeladen op de lopende band en had er ook twee pakjes Marlboro bijgelegd. De roodharige vijftienjarige cassière deed niet eens de moeite om hem aan te kijken, en bleef ongeïnteresseerd op haar kauwgum kauwen terwijl ze de flessen een voor een scande. Hij kon het haar niet kwalijk nemen. Voor zover zij wist kocht hij dit allemaal voor zichzelf. Met zijn handen in zijn zakken liet hij zijn blik door de winkel gaan, maar hij kreeg de omgeving niet goed binnen. Zijn gedachten waren nog bij zijn twee vriendinnen en wat ze nu misschien aan het doen waren. Het was waarschijnlijk onzin, zijn perverse brein moest de dingen weer eens vervormen, maar hij kon er ook niks aan doen dat hij erover fantaseerde.
Sneller dan verwacht kwamen de dames echter alweer aangewandeld. Paige had een vurige blik in haar ogen, maar Lucy leek meer verward en vrolijk. Zijn ogen gingen van de een naar de ander tot hij vaststelde dat er niets gebeurd was, omdat ze zich anders wel anders zouden gedragen. Hij rolde even met zijn hoofd om zijn nekwervels te kraken, en viste toen zijn portemonnee uit zijn broekzak. "Wat dacht jij dan? Ik ben een jongen, natuurlijk moet ik zo'n overheerlijk zoet blauw drankje hebben. Blauw is zó mijn kleur." Bij die laatste woorden wapperde hij even damesachtig met zijn hand, typisch homo-gedrag imiterend. Hij kon er niets aan doen. het idee dat Paige en Lucy misschien lesbisch waren maakte hem zowel opgelucht als prikkelbaar. Hij wilde niks met ze beginnen, maar kon het ook niet hebben dat hij geen kans maakte. Dus verborg hij die tegenstrijdige gedachten door zo te doen. Hij haalde zijn pinpas door de automaat, betaalde de hele meut, en nam het bonnetje aan. "Jullie willen natuurlijk de roze?" vroeg hij met een grijns, doelend op dat roze een meisjeskleur was. Kwam dat even goed uit. Konden ze een flesje delen.

"Wat dacht jij dan? Ik ben een jongen, natuurlijk moet ik zo'n overheerlijk zoet blauw drankje hebben. Blauw is zó mijn kleur." Paige keek op en zag Brian nog net even met zijn hand damesachtig wapperen. Een lachbui kwam op en hoewel ze het in probeerde te houden, lachtte ze nu voluit. Haar lach klonk als een lied, maar op zich heel anders dan hoe ze zou praten, rustig, sereen, kalm. Haar lach was als een stevige wervelwind, maar wel eentje waar je nog steeds de sereniteit in hoorde, al was het maar een beetje, ze zag er kinderlijk uit door dit, een kinderlijke ondeugd. Ze had al heel lang niet meer zo gelachen en nu ze lacht, had ze een steek in haar buik gekregen. Waarom kon ze door zoiets kleins al lachen bij hun?
Toen ze wat gekalmeerd was, blikte ze haar vrolijke donkerbruine ogen op Brian, niet zonder het eerst over Lucy te dwalen, en zei toen met een grote glimlach op haar lippen, 'Eigenlijk, lieve Brian, ben ik meer van de rode en de blauwe.' De glimlach lag nog steeds op haar lippen toen ze Brian doordringend blij aan keek, hopelijk werd hij er niet zenuwachtig of iets van, ze had namelijk al heel vaak gehoord dat haar blik anderen zenuwachtig maakte. Het 'lieve Brian' gedeelte bedoelde ze vriendschappelijk. 'Sorry om je teleur te stellen, maar roze is niet echt mijn kleur.' Haar glimlach veranderde, waardoor ze haar lippen omhoog krulden als een katje en een doos pakte en die in ging pakken met de flesjes alcohol. 'Je weet dat ik je zo voor een deel terug ga betalen, hé?' En ze pakte de stevige doos op zonder moeite om die daarna in haar armen te houden.

Haar lippen vormde een nieuwe glimlach door de reactie van Brian. Door de aanstekelijke lachbui van Paige moest ook Lucy hardop lachen, hoewel het meer een giechel was. De lach van Paige was anders dan hoe ze praten, het had iets kinderlijks wat een totaal contrast was met het uiterlijk voorkomen van Paige. "Maar Brian toch, jij snapt toch ook wel dat roze ontzettend vloekt bij mijn lipstift," reageerde ze overdreven verontwaardigd. Lucy lachte nog even doordat Paige zei dat roze niet haar kleur was en opende daarna gelijk weer haar mond. "Maar, als het jou een plezier doet, dan neem ik wel een roze hoor," Ze zetten een paar stappen opzij zodat ze Paige kon helpen en met een doos te vullen met verschillende vormen en maten flesjes. "Dat sowieso," stemde ze met Paige in. Ze had niet op het bedrag gelet wat de voorraad kostte, maar de volgende keer mocht iemand anders halen, eerlijk is eerlijk. Paige pakte de doos waarna Lucy het kratje bier op pakte zonder enige moeite. Net als dat Paige zonder moeite de waarschijnlijk redelijk zware doos oppakte. Eigenlijk was die kracht best handig. Soms dan.

Paige barstte in lachen uit, en Lucy volgde al snel. Ook Brian bleef niet achter. Hoe kon hij ook, het geluid van Paige's lach leek de hele ruimte te verlichten. Hij realiseerde zich dat hij haar nog nooit had horen lachen, buiten wat voorzichtig gegiechel om dan. En het klonk goed uit haar mond. Het leek erop dat ze allemaal wel wat vrolijkheid konden gebruiken.
"Ach dames, wat zijn jullie nou voor meisjes? Geen roze?" Hij viste een flesje uit de doos die Paige had opgetild. "Dan neem ik er wel een, hoor," zei hij, de 'r' op z'n Gooisch uitsprekend. Hij hield het roze flesje naast zijn haar hoofd. "Omdat het zo goed bij m'n haar kleurt." Hij keek even naar de cassière, die hen nu met grote ogen aankeek. Tja, twee tengere meisjes die met zo'n gemak een lading drank droegen was best spectaculair. En een jongen waar ze stiekem toch een oogje op had gehad die homo bleek te zijn was ook nogal een afknapper. Hij wierp het arme kind een handkusje toe en wanderde met zijn twee bodybuilders naar de uitgang. Als antwoord op hun opmerkingen dat zij ook mee wilden betalen wapperde hij met het bonnetje, waarna hij het in zijn portemonnee stopte. Hij mocht dan best vrijgevig zijn, dit had een iets te grote impact op zijn saldo. Maar dat terugbetalen kwam later wel.

De hand van Lucy schoot voor haar mond toen ze langs Brian zag hoe ze naar hun keek. Ze hield haar lach in toen Brian haar ook nog eens een handkus toewierp. Buiten aangekomen reageerde ze er pas op "Brian! Dat arme meisje," lachte ze "dat is toch ook geen manier van versieren," plaagde ze Brian. "Ik denk dat ze de rest van de dag in shock is," zei ze op een geforceerde serieuze toon. De krat kwam even tegen haar been en ze hield zich in niet op de krat te gaan schelden. Nee, het handigste ontwerp was het niet, je moest de krat al met een boog vasthouden om te voorkomen dat de lompe vierkante bak niet tegen je been schaafde, of hem zo stil mogelijk tegen je been houden. Ze hield de krat daarna dan ook met een rechte arm vast zodat de bak niet bewoog en horizontaal lang haar been bleef hangen. Brian had de krat op zijn schouder gezet, een manier de Lucy alleen nog maar onhandiger leek, bovendien, als ze hem stil hield had ze er zo ook geen last van. De krat stil hield, wel te verstaan. Even twijfelde ze of ze een flesje uit de doos bij Paige zou halen, ze besloot dat niet te doen. Dat kwam in het huis wel weer.

"Och meid, jij zag toch ook wel dat ze zó niet mijn typ was? Het zou alleen maar zielig zijn om haar valse hoop te geven." Nog steeds in de homo-stand, keek hij Paige vanuit zijn ooghoeken aan. "Ze leek me meer iets voor jou." Hij rekte het laatste woord, en wiebelde even met zijn wenkbrauwen. Hun lach was aanstekelijk, en nu kon hij zich niet langer inhouden. Een lach die meer op gegrinnik leek voegde zich bij die van de twee meisjes. Hij schakelde de homo-stand uit en werd weer de gewone Brian, met zijn nonchalante loopje en zijn handen in zijn zakken. Ze moesten immers geen verkeerd beeld van hem krijgen. Paige bewees maar weer eens hoe makkelijk dat ging. Met haar actie in de supermarkt had ze Brian aardig aan het twijfelen gebracht. Hij zocht zijn geheugen af naar tekenen die ze op het bal had gegeven of ze misschien op meisjes viel, maar hij kon niks vinden. De mystieke verschijning was een en al aantrekkingskracht geweest, met haar uitdagende glimlachjes en doordringende blikken. Of misschien was dat alleen wat hij zich wilde herinneren... De Paige die nu met buikpijn van het lachen naast hem liep leek wel een heel ander iemand.
Zijn gedachten werden verstoord door Lucy, die moeilijk liep te doen met het kratje bier. Met een grijns tilde hij het uit haar armen. "Zal ik het maar even van u overnemen, mevrouw?" vroeg hij nadat hij het alweer op zijn schouder had gezet. Kracht mocht dan handig zijn, maar als je het niet goed wist te gebruiken en niet wist hoe je iets vast moest houden had je er nog niks aan. Bovendien zouden ze zo minder opvallen, zoals Paige al slim had opgemerkt. Mannen waren nou eenmaal sterker.

Lucy werd in eens alert bij de woorden "Ze leek me meer iets voor jou." gezien het gelach van Brian leek het eerder op een grap. Misschien viel Paige wel op vrouwen, dan... Nee, Lucy, dit verhaal ken je het was een grapje. Kapte ze haar eigen gedachten af.
Lucy rolde met haar ogen toen Brian het kratje over pakte. "De vooroordelen..." ze schudde afkeurend en half lachend haar hoofd, "Eigenlijk heb ik er nog nooit vragen over gekregen als ik met een krat bier aan kwam..." zei ze bedenkelijk. In Londen hadden ze besloten dat eens in de zo veel tijd iemand de drank zou regelen en op de bestemming zou brengen. En gezien Lucy's moeder geen voorstander was van drank, moest ze het altijd mee nemen. Nou ja, welke moeder was dat wel. "Maar dat kan er ook mee te maken hebben dat ik na een jaar eerder one of the guys was geworden." Ze haalde haar schouders op en ging tussen heb beide in lopen. Ze moest er echt iets aan veranderen dat ze de helft van haar gedachtes hardop uitsprak. Ze had zichzelf vaak zat in moeilijke situaties gekletst daardoor, maar toch wou ze maar niet leren van haar eigen stomme fouten.

Paige keek er niet echt bij op wat Brian zei, haar type? Hm, eigenlijk had ze nooit zo naar vrouwen/ meisjes gekeken, niet in dat opzicht, ze had er eigenlijk nooit echt over nagedacht tot net in de winkel bij Lucy. Even fronste ze bij de opmerking van Brian, maar keek hem toen glimlachend aan en zei, ‘Nee, ik denk het niet, trouwens…’ Ze keek even naar beneden en focuste haar blik op het kratje met allemaal alcoholistische drankjes erin. ‘Ik heb er nooit zo over nagedacht,’ Daarna keek ze Brian weer aan, glimlachend, maar dit keer meer een geheimzinnige. ‘maar ik zou het niet erg vinden met een meisje, hoor,’ Sprak ze haar gedachten hardop uit, een beetje grinnikend, alsof het iets badass was. ‘Vrouwen stralen iets moois uit die mannen vast en zeker niet hebben.’ Dit keer keek ze naar Lucy met een geheimzinnige glimlach. Lucy vertelde dat ze one of the guys was en ze krulden haar lippen omhoog als een jong katje. 'Ik was vroeger altijd de vlinder die vrij over de straten en de grasperken rende, maar ik trok me wel veel van anderen aan. Mijn zus was mijn grote voorbeeld en...' Ze vertelde al veel te veel aan hun, ze stopte gelijk met wat ze aan het zeggen was en keek Lucy aan. 'Wat vindt jij ervan?' Veranderde ze snel het onderwerp, alsof het geen eens haar mond uit was gekomen.

Ghihi, ik heb hem wat langer gemaakt. (:

Dat Paige zei dat ze er eigenlijk nog nooit over nagedacht zorgden ervoor dat haar gedachten gelijk weer op orde waren. Gewoon blijven afsluiten dus. Ze glimlachte toen ze haar woorden vervolgen met dat ze het niet erg zou vinden met een meisje. Lucy had het eerst niets geleken en had er verder ook niet over nagedacht. De geheimzinnige glimlach van Paige maakte dat Lucy nog breder moest glimlachen. Ze wist alleen niet zeker of ze er wel op moest reageren. Ze keek even naar de straat, enkele seconden waarna ze weer op keek. "Vrouwen hebben een uitstraling die niet alleen iets moois heeft, maar ook een zachtere en vaak ook wat minder mannelijk." dat laatste was vrij logisch, maar eigenlijk bedoelde ze er meer mee dat vrouwen over het algemeen wel hun emoties durfden te uiten en mannen over het algemeen het wat minder deden. Het anders deden. Haar blik was nu wat serieuzer terwijl er nog steeds haar mondhoeken iets gekruld waren. Ze bleef bewust voor zich uit staren terwijl ze dit zei. Het was niet bedoeld als een les lezing tegenover Brian, noch als een liefdes verklaring tegen over Paige of hoe ze het ook konden opvatten. Het was bedoeld als vaststelling.

Volgens mij hoefde ik niets aan te passen, dus Nina: YOUR TURN

Brian, die zich totaal niet bewust was van de diepere emoties die in Paige en Lucy omgingen, maakte een beledigd geluidje. "Jaja, maak mannen maar weer overbodig. Vrouwen zijn vast overal beter in. Stelletje feministen." Het was plagend bedoeld, maar er zat wel een kern van waarheid in. Tuurlijk, mannen waren sterker, hadden een betere motoriek en dat soort lompe dingen, maar vrouwen waren in veel andere dingen goed, ook al deed het pijn dat toe te geven. En Brian kon ook zeker met ze meepraten over de schoonheid van het vrouwelijk lichaam. En goed dan, ook over andere mooie dingen als fijnheid en elegantie. Als het moest.
"Als vrouwen zo zacht zijn, waarom wil jij dan zo graag het kratje dragen?" vroeg hij Lucy grijnzend. Hij ging hiermee in tegen zowel hun als zijn eigen overtuiging, maar hij wilde graag dingen uitlokken. Dit keer tenminste, nu hij zich for once niet drukmaakte over of hij wel of niet te ver ging. "Mevrouw one of the guys, hoe zit het nou met je vooroordelen?" Hij wierp een blik naar Paige, waarbij hij zijn wenkbrauw optilde. Op deze manier leek het bijna alsof ze samen een team vormden tegen Lucy, hoewel dat natuurlijk allesbehalve waar was. Brian had haar wel gehoord over haar verleden. Het was een van de weinige dingen die ze tot nu toe had vrijgegeven, en het leek wel alsof ze er zelf van schrok. Op het bal had ze ook al duidelijk aangegeven dat ze het niet over zichzelf wilde hebben. Tot een bepaald niveau begreep Brian dat wel, maar hij dacht wel dat Paige overdreef. Hij had zelf ook geen fijn verleden achter de rug, dat van haar kon toch niet veel erger zijn? Maar hij hield wijselijk zijn mond en ging er niet op in, wetend dat dat een van die dingen was die de sfeer zou verpesten. Jaja, langzaam aan leerde hij wel.

Paige keek Brian doordringend aan met een vage glimlach die op haar lippen lag. 'Ik denk niet dat vrouwen overal beter in zijn, maar ze moeten wel de credits krijgen die hun verdient hebben. Velen mannen denken nog steeds heel erg neerbuigend over vrouwen, dat ze niet meer kunnen dan huisvrouwtje spelen.' Paige herinnerde het stukje dat eraan kwam, waar ze bijna op de grond viel, maar Brian haar had opgevangen en keek hierbij dan ook extra uit dat het niet nog een keer gebeurde, zeker omdat ze een kratje vol drank vasthad. Behendig stapte ze met haar hakken over de straatstenen en was dan ook opgelucht toen ze erachter kwam dat het voorbij was.
'Eerlijk is eerlijk, vrouwen laten hun emoties zien en bij hun weet je vaker waar je wat aan hebt,' Snel keek ze even naar Brian. 'No offence, ik heb respect voor iedereen, dus ook voor jongens, maar ik vind het gewoon niet kunnen dat nu zelfs in het heden, vrouwen nog steeds gezien worden als minder.' Ze keek recht naar voren en liet haar blik niet op Lucy noch op Brian vallen, maar op de mensen die voor haar liepen, sommige met een glimlach op hun gezicht.

"Nou, overbodig is ook weer zo'n groot woord, zolang vrouwen niet zichzelf kunnen klonen, zichzelf bevruchten of elkaar kunnen bevruchten blijven jullie nodig." Ze vond het leuk om Brian even te sarren, ze was het redelijk eens met wat Paige zij, maar dat kwam waarschijnlijk voornamelijk doordat vrouwen dat altijd zo ervaren. Of het waar was, dat was in toch wel veel gevallen een heel ander verhaal. "Je hebt het antwoord al van Paige gehad." zei ze tegen Brian, eigenlijk maakte het haar totaal niet uit dat hij het kratje had over gepakt, hoewel ze eigenlijk wel vaak het gevoel had dat ze zich moest bewijzen. Even dacht ze eraan om te zeggen omdat ze toch iemand nodig hadden om hun op te vangen als ze vielen. Maar dat vond ze geen eerlijke opmerking, vooral niet tegen Paige. Ze wist ook niet hoe ze daarop zou reageren, wat maakte dat ze voor een keer voorzichtig was met wat ze zei. Paige had in de keuken een hele andere indruk op haar gemaakt dan nu, Brian natuurlijk ook wel, maar Paige leek bijna compleet een ander persoon. Brian was nu gewoon, wat eigenlijk? Vrolijker was volgens Lucy het beste woord om het te omschrijven. Lucy had altijd bakken vooroordelen gehad, of eigenlijk haar vader, welke ze dus deels had overgenomen maar naar verloop van tijd steeds verder weggesleten. "Tja, dat heb je met feministen." reageerden ze met zijn woorden zoals hij reageerden met haar woorden. Met een eigenwijze glimlach keek ze hem even aan om zich daarna weer te richten op waar ze liep.

Met een afkeer die dit keer niet eens zo gespeeld was, keek Brian Lucy aan. "Overbodig is een groot woord, want jullie hebben ons nodig om meer vrouwtjes op de wereld te zetten. Is dat wat je zegt?" Met zijn wenkbrauwen hoog ging zijn blik heen en weer tussen Lucy en Paige. "Dus dat is het enige waar mannen goed voor zijn, hmm? Kindjes maken." Hij schudde zijn hoofd, niet begrijpend hoe ze zo kortzichtig konden denken. Natuurlijk, hij begreep ook wel dat ze hem maar wat zaten te sarren, maar het schaadde wel zijn mannelijkheid. Maakte dat hij wilde bewijzen dat zijn geslacht weldegelijk beter was in veel dingen, dat ze het recht hadden te bestaan, zelfs boven de vrouw te staan. Het irritante was alleen dat hij niks kom bedenken buiten seks. En dat was wel de laatste gedachte die hij in zijn hoofd wilde hebben.
Ze keken nu alle drie strak voor zich uit, en bang dat deze discussie op een ruzie zou uitdraaien, zei Brian: "Ik weet dat vrouwen mooi zijn, ik weet dat ze meer kunnen dan huisvrouwtje spelen, en ik vind ook dat sommige mannen te neerbuigend over ze denken. Maar neem nou geen wraak door hetzelfde bij hun te doen. We hebben elk onze sterke kanten, okay?" Zenuwachtig hees hij het kratje wat hoger op zijn schouder, vastbesloten geen van hen beiden aan te kijken. Hij maakte een scherpe beweging met zijn hand en er trok een steek doorheen. God, waarom kwam hij niet van die klote-gedachten af? Hij werd er gek van om niet gewoon vriendschappelijk met een meisje om te kunnen gaan, zonder dat er allerlei drangen naar meer boven kwamen drijven. Konden ze niet gewoon wat met z'n tweeën beginnen? Dan was hij er tenminste van af.

Jongens overbodig? Natuurlijk waren ze dat niet, maar ze had nu eenmaal niet zo een goede kijk meer op jongens. Ze zuchtte diep en liet hierbij haar ogen even dicht, maar probeerde haar gedachten vooral niet meer te laten varen naar het verleden, dus opende ze gelijk weer haar ogen en hield verstandig haar mond voor even. Ze luisterde nog even naar Brians stem en toen weer naar Lucy's stem, allebei totaal verschillend, maar toch kon ze er een zekere kalmte in horen. Ten minste, dat was ook iets dat ze wilde horen, misschien hoorde ze het wel helemaal niet. Het kratje werd zwaarder na weer een tijdje lopen, of dat leek zo door haar gedachten, want ze had hier nooit last van gehad. Blijkbaar dacht ze het alleen maar. 'Ik neem geen wraak, iedereen krijgt op een gegeven moment wat op hun bordje wat hun toebehoord, áls ze wat slechts hebben gedaan,' Paige hoorde hoe de zekere kant hier naar op kwam en ze wist niet zeker of dit weer in een discussie uit zou draaien, dus zei ze er met een glimlach snel achter aan, 'Trouwens, dat kassa-meisje had rood haar, dat vind ik dan wel weer mooi, eerlijk.' Opeens stelde Paige Lucy voor met rood haar en... nee, ze verzette snel haar gedachten en keek hierbij ook even naar de flesjes in het kratje dat ze droeg.

Lucy keek even richting Brian, tegen de zijkant van zijn gezicht. Hij vond het niet meer leuk, ze moest er over stoppen. "Hey, ik maak toch maar een grapje." Zei ze oprecht tegen hem. Even dacht ze er over na om een lijst op te sommen met waarom mannen nodig waren, maar ze vroeg zich af of dat zou helpen, maar dan zou ze moeten nadenken. Hetzelfde zou gelden als ze zou moeten opsommen waarom vrouwen nodig waren. Uiteindelijk was de mens toch maar met een doel op de wereld, zich voortplanten. "Mannen hebben ook hun charmes, en ik zou het niet lang volhouden op een wereld zonder mannen." Sprak ze haar gedachte hardop uit. Ze mocht dan wel op vrouwen vallen, maar een wereld vol, no thanks. Paige veranderde snel van onderwerp. Met een glimlach, een zwakke, maar hij was er wel, keek ze richting Paige. "Rood haar heeft altijd iets unieks, ik vind het ook wel wat hebben." Lucy's voorkeur ging naar kleuren haar in lichte tinten, licht blond, heel licht bruin, dat vond ze altijd iets moois over iemand uitstralen. Zo vond ze de kleur van Paige haar haar haar heel goed staan, het gaf haar iets mysterieus, bijna sprookjesachtig.

Lucy had een zachte, vrouwelijke (natuurlijk, ze was een vrouw, maar er zat gewoon meer kalmte in) stem, terwijl toen ze naar Brian luisterde, ze een ruwe, lage stem hoorde. Zoveel verschil, maar ze was toch blij dat ze vrienden had gemaakt in het huis, terwijl ze allemaal wisten waarvoor ze daar zaten. Kon ze Brian en Lucy eigenlijk wel vrienden noemen? Ze had het gevoel al zo lang niet gehad dat ze niet meer wist hoe het voelde, al was dat iets veranderd in de supermarkt toen ze voor de eerste keer haar echte lach liet zien.
'Ja, rood haar is apart, ik denk dat ik gewoon van unieke dingen houd.' Hierbij keerde ze zich naar Lucy en keek ze weer doordringend in haar ogen, also ze haar ziel kon doorklieven, iets waar Paige nu geen aandacht aan besteedde of zelfs maar in de gaten had. 'Hé, kan ik jullie eigenlijk nu mijn vrienden noemen?' Vroeg ze hardop belangstellend haar gedachten uit, naar Brian en Lucy - eerst Lucy aankijkende en daarna Brian.

Paige sprong meteen in de verdediging, en Brian zuchtte. Dat was te verwachten. Wanneer vrouwen eenmaal bezig waren over een onderwerp dat hen interesseerde, hielden ze niet op tot ze hun gelijk kregen. Zonder antwoord te geven of haar aan te kijken liep hij door, hopend dat ze thuis weer mensen zouden tegenkomen die over een nieuw onderwerp zouden beginnen.
Tot zijn verbazing was Lucy het niet met Paige eens op dit vlak. Niet voor zover ze liet merken tenminste, misschien wilde ze het wel gewoon goedmaken met Brian. Hij keek haar kant op en zag haar bedenkelijk kijken, alsof ze bezig was een goed antwoord te verzinnen. "Ik weet wel dat je een grapje maakt…" zei hij. Je kon de 'maar' bijna horen, maar Brian sprak het niet hardop uit. Maar misschien kan ik gewoon niet zo goed tegen grapjes, had hij willen zeggen. Als hij dat had gedaan, zou alleen niemand nog een grapje met hem durven uithalen of die van hem appreciëren. En dat was wel een enorme afknapper. Hij glimlachte naar Lucy, als bedankje voor de moeite die ze nam om het goed te praten wellicht. Niet dat het hem beter deed voelen, maar ze probeerde het tenminste.
Hij keek weer voor zich toen Paige duidelijk geforceerd op een ander onderwerp over ging. Brian vond het allemaal best. Babbeltjes over haarkleuren en kleding en make-up of waar ze het nu ook over hadden vond hij niet zo interessant, maar het ging nu tenminste niet meer over de betere sekse. Zijn bewegingen werden vloeiender, minder hoekig, toen hij zich ontspande. Onbewust had hij zich dus toch best wel opgewonden.
Toen Paige zich hardop afvroeg of ze Lucy en Brian nu haar vrienden mocht noemen, lachte Brian even zachtjes. Stiekem vond hij dat best een kinderlijke vraag, bijna hetzelfde als: 'Hoi, wil je vriendjes worden?' Maar hij probeerde dat niet te erg te laten merken toen hij haar aankeek. "Wat mij betreft mag je, als je dat leuk vind."

"Ik weet wel dat je een grapje maakt..." Lucy wachtte op een maar, die blijkbaar niet kwam. Ze keek hem nog even aan, maar keek weer voor zich uit toen ze begreep dat hij niet van plan was er iets aan toe te voegen. Hij had naar haar geglimlacht, een soort bedankje leek het wel. Gelijk besloot ze dat ze het daar maar bij moest laten. Niemand zou er iets aan hebben als ze er verder over gingen. Hooguit dat Brian boos zou worden of, wist zij veel, het niet leuk vond om überhaupt nog in hun gezelschap te zijn.
Na Paige haar woorden keek ze Paige even aan, en glimlachte enkel als reactie op haar woorden. De donkerbruine ogen van Paige keken haar aan alsof ze Lucy probeerden te doorgronden. Het viel Lucy nu pas op dat de ogen van Paige bruin waren, wat zo'n groot contrast was met haar haarkleur. Een opvallend iets, iets wat haar eerder had moeten opvallen. Zeker gezien Paige haar zo lang had aangekeken in de supermarkt, hoewel ze toen vooral probeerden haar te blijven aankijken, zonder echt te kijken naar wat ze deed. Lucy schudde even haar hoofd om haar gedachten er weer bij te kregen. Langzaam drongen de woorden die Paige zei tot haar door. "Uh, ja natuurlijk." zei Lucy nog licht verward van hoe haar gedachten afgedwaald waren. Ze wist dat ze snel afgeleid kon zijn, maar meestal kon ze zich in een gesprek toch redelijk concentreren. Het drong niet eens tot haar door hoe lang ze zo'n vraag al niet meer gehoord had. Ja, op de basisschool, 'Wil je vriendjes worden?', maar de afgelopen jaren was het een beetje een rare vraag geworden. Althans in haar gedachten.

Paige merkte dat ze er allebei een beetje gek over deden en zuchte diep. Snapte ze het niet waarom ze het vroeg of boeide hun het gewoon niet? Ze had al wel het gevoel dat ze bijna weer terug bij het huis waren, aangezien ze al een tijdje liepen en ze alweer een hoek omgingen. Hoe groot kan de winkelstraat nou zijn? 'Ik vraag het, omdat vertrouwen heel lang duurt om op te bouwen, maar binnen een paar seconde verwoest kan worden,' Verklaarde ze haar gedachten naar Brian en Lucy toe, hopende dat ze zouden luisteren naar haar gedachten en haar mening over waarom ze het aan hun vroeg. Je wist maar nooit. 'Daarom vraag ik het; ik wil weten wat de ander voor me in petto heeft, anders dan... heeft het geen zin voor mij.' Dit meende ze serieus, maar vanwege de zenuwen liet ze een gegrinnik horen - iets waar ze niets aan kon doen.
Om dit snel te bedekken, zei ze met een glimlach op haar gezicht en een vrolijke toon, 'Nou, dan ben ik blij dat ik jullie mijn vrienden kan noemen!' Even keek ze Brian met glimlachende ogen en mond aan, maar draaide zich toen weer om naar Lucy en keek haar toen ook aan met dezelfde glimlach, maar in haar ogen was iets anders te zien - iets wat Paige merkte van zichzelf, maar waar ze haar vinger op kon leggen. 'Volgens mij zijn we er bijna,' Zei Paige met haar serene stem, dit keer blij dat ze het zeker wist en niet zoals ervoor bij de supermarkt.

Brian had nog meer moeite om zijn vermaak te verbergen toen Paige geen grapje bleek te maken. Bloedserieus legde ze hen uit waarom ze het nodig vond labels op hen te plakken. Brian durfde haar niet aan te kijken, bang dat hij dan zijn lach niet in zou kunnen houden. In plaats daarvan keek hij Lucy's kant op, met een 'what the devil is going on here'-blik. Zonet hadden ze nog om onschuldige dingen gelachen, en nu waren ze ineens tot Paige's intiemste gevoelens toegelaten? Brian mocht dan de reden zijn dat hun zorgeloze plezier was opgehouden, maar dat was een detail. Hij snapte er niks meer van.
"Paige," begon hij, en pas toen hij merkte dat hij zijn stem onder controle had keek hij haar aan. "Niet om het een of het ander, maar wat doet jou geloven dat wij je vertrouwen niet kunnen schaden? Je zegt dat het lang duurt om op te bouwen, maar voor zover ik weet was je vanochtend nog kwaad op me en ken je Lucy pas sinds vandaag." Hij gebaarde even naar Lucy toen hij haar naam uitsprak, alsof Paige anders niet zou weten over wie hij het had. Natuurlijk was hij er niet op uit om naar te verraden of wat dan ook, maar hij wilde wel graag weten waar dat gevoel vandaan kwam. Isemay had iets in dezelfde richting gezegd. Het zat nog vers in zijn hoofd, op de een of andere manier kon hij het zich nog woord voor woord herinneren: "We zijn instaat om elkaar het leven zuur te maken. Elkaar te verraden." In zijn hoofd klonk dat precies hetzelfde. Maar zij was bang geweest voor the Division, Paige leek wel bang om wie dan ook toe te laten.
Brian wendde zijn hoofd af en keek naar zijn voeten, die stap voor stap dichter bij het huis kwamen waar Isemay ook moest zijn. Hij was erin geslaagd een hele tijd niet aan haar te denken, maar dat leek verspilde moeite nu hij dichterbij kwam. Alles dat nog over was van zijn goede bui verdween op slag. Wat ging hij tegen haar zeggen?

Lucy luisterde naar wat Paige zei, en ergens snapte ze de vraag wel. Maar de reden die ze gaf niet. Ze kenden elkaar tenslotte nog niet langer dan een dag. Het was op zich misschien niet heel gek om te vragen wie je tot je vrienden kan rekenen en wie niet. De blik van Brian ontging haar niet. Brian sprak haar gedachte min of meer hardop uit, hoewel het misschien niet de handigste manier was om een vriendschap in te gaan om gelijk te veronderstellen dat ze er niet zo zeker van moet zijn dat wij Paige haar vertrouwen niet konden schaadde.
"Vertrouwen is iets wat je moet verdienen, vriendschap is iets wat je moet opbouwen, beide iets wat je tijd moet geven. Laten we het erop houden dat, in ieder geval ik, bereid ben om een vriendschap op te bouwen." Vaak was het niet, maar zo nu en dan zei ze iets wat ook daadwerkelijk doordacht was. Ze keek naar het huis dat steeds dichterbij kwam. Wetend hoe groot het werkelijk was, verbaasde ze zich er even over hoe klein de voorkant was. Hoewel klein niet direct een passend woord was.

Soms wenste Brian dat er een 'negeer'-knop bestond in het echte leven. Paige's monoloog over vertrouwen en wat dat precies inhield irriteerde hem mateloos. Damn, die meid zou er een boek over moeten schrijven. Dan verkoopt ze het door aan psychologie-studenten en wordt ze uitgenodigd op de universiteit om daar te komen betogen, dan zijn wij ervan af. Hij staarde voor zich uit terwijl hij haar stem probeerde buiten te sluiten, wat nog lang niet zo makkelijk ging. Het zachte, serene geluid sijpelde dwars door zijn bescherming heen, en Brian knarste geërgerd met zijn tanden. Als hij eerlijk tegen zichzelf was wist hij dat zijn irritatie niet alleen door Paige veroorzaakt werd. De gedachte aan Isemay en wat hij tegen haar ging zeggen wanneer hij haar zag was de grootste oorzaak. Het beloofde namelijk geen fijn en vrolijk gesprek te worden, al wou hij dat dat wel zo was.
Lucy's reactie liet hem opkijken. Het donkerharige meisje was het naar zijn idee met hem eens geweest wat betreft Paige's vraag en antwoord, dus had hij niet verwacht er serieus op in te gaan. Dat deed ze echter wel. Ze gaf Paige een eerlijk, doordacht antwoord, en Brian trok verbaasd zijn wenkbrauwen op. Het stelde Paige alleen niet tevreden, en toen ze haar betoog voortzette mengde een nieuwe vlaag irritatie zich met nieuwsgierigheid. Wat zorgde er toch voor dat ze zoveel vertrouwens-issues had?
Hij kon zich er echter niet toe zetten dat te vragen, en toen ze de oprit van het huis opliepen draaide hij zich naar hen toe. "Luister, ik ben er niet op uit om je vertrouwen te beschamen of wat dan ook, maar soms lijkt het wel alsof ik daar geen controle over heb. Ik ben lopend onheil. Ik stel dus voor dat je Lucy tot je hartsvriendin maakt.." -of meer- "..en haar al je diepste geheimen vertelt, en mij bewaart voor luchtige praatjes op een feestje. Dat lijkt me het beste voor ons allebei." Hij keek even moeilijk toen de blikken van de dames zich op hem vestigden. Ze waren allebei prachtig, het was net alsof ze zó uit een modetijdschrift waren gestapt. Maar de doordringende ogen van het witblonde meisje stonden hem enorm tegen. Waarom hij haar zo onweerstaanbaar had gevonden op het feest wist hij niet meer. Zo gemakkelijk verloor hij dus zijn interesse.
Aarzelend door de plotselinge stilte, keerde hij hen de rug toe. Hij had weer even die afstand nodig die hij buiten en in de supermarkt eigenlijk helemaal niet had gemist. Wetend dat ze hem toch wel zouden volgen, opende hij de deur en liep naar binnen.

/Gone

_______
Sorry voor mijn schandalig lange stukje, ik was op dreef. Ik wil het wel inkorten als dat makkelijker is? :/