De vijver

Admin Aantal berichten : 474 Registratiedatum : 17-07-11

Deze vijver is klein, maar gevuld met de meest kleurrijke vissen. Het riet komt erg hoog en omringt samen met beplanting de plas. Aan één kant staan er ook nog wat bomen, die de vijver aan die kant van het zicht onttrekken Er is ook een soort watervalletje gemaakt, dat een aangenaam kletterend geluid maakt. Er staat slechts één bank, dat al redelijk oud is, en ondanks dat het hier rustgevend zou moeten zijn, is dit de zieligste plek van heel de tuin. Een vergeten en rustig plekje, dat door nog heel wat mensen ontdekt zou moeten worden.

Max. aantal personen: 2

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Zijn handen deden zich in de zakken van de ravenzwarte blazer aan zijn bovenlichaam bevinden, terwijl de vingers van zijn rechterhand de iPod omklemden welke hij op het laatste moment met zich mee genomen had. Zijn ogen waren gesloten, terwijl hij met kalme passen liep, hij had niet zo zeer een idee waar hij heen wilde gaan, slechts wilde hij graag naar buiten. Een glimlach was om zijn lippen gevormd, terwijl zijn hoofd zich meebewoog op de muziek welke door de headphones klonk. Voor een kort moment opende hij zijn ogen, simpel om in de grote tuin een bestemming te kiezen om voor een moment te rusten. Wanneer hij deze eenmaal gevonden had hield hij zijn blik hier gerust, het zonlicht liet het water van de vredig ogende vijver glinsteren, aan een zijde stonden een aantal bomen welke aan deze zijde het zich van de vijver onttrokken. Een oude bank was dicht aan het water geplaatst, een bank die hier -zo vermoedde hij- al jaren deed staan. In plaats van zich op deze bank te laten zakken, toen hij eenmaal de vijver bereikt had, zakte hij dicht bij de kant op het gras neer, waarna hij kalm zijn benen in een kleermakerszit vouwde. Zijn vingers bracht hij naar één van zijn oren, om hier het oortje uit te halen, simpelweg om een deel van het stromende water welke van een kleine waterval naar beneden stortte mee te kunnen krijgen. Onbewust begon hij op zachte toon mee te zingen met het nummer dat hij door het oortje, welke nog wel in zijn oor zat hoorde. ‘Had a little love, but I spread it thin. Falling in her arms at night again. I made a bad name for my game round town. Tore out my heart and shut it down.’

Perfectly Lonely - John Mayer

Onderwerp: Re: De vijver ma aug 15, 2011 1:21 pm

Miranda had net haar was gedaan, haar kleding opgehangen om te drogen en was nu wel klaar om naar buiten te gaan -- een beetje zonlicht en frisse lucht zou haar vast en zeker goed doen. Zeker nadat ze een droevige bui had gekregen doordat ze zich bedacht had dat ze nooit echt vrienden had gehad. Met kleine stapjes liep ze in haar zwarte ballerina's rond en kwam ze zo bij de vijver terecht, met haar handen in haar strakke jeanszakken liep ze wat verder. Echter hoorde ze een stem met een zachte toon een liedje zingen, dus keek ze op en zag ze dat een jongen in kleermakerszit bij het water zat - iemand die ze nog niet eerder had gezien. Damn, waarom ben ik nou nooit friggin' alleen als ik dat wil? Ze zuchtte diep en wou weer omdraaien, maar bedacht zich dat dit het moment was om kennis te maken - al had ze echt geen zin om in deze bui dat te doen. Ze was waarschijnlijk ziek, was telkens duizelig en bovenop al dat, was ze ook nog verdrietig. Toch liep ze verder en kwam ze tot stilstand totdat ze naast hem stond.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

‘Nothing to do. Nowhere to be. A simple little a kind of free. Nothing to do. No one but me. That's is all I need. I'm perfectly lonely. I'm perfectly lonely. I'm perfectly lonely. Yeaah. Cause I don't belong to anyone. And nobody belongs to me.’ Zijn slanke vingers liet hij door het gras strijken, slechts een smalle streep van aarde, waar het helder groene gras op groeide deed hem van het water scheiden. Met zijn helder blauwe ogen deed hij de kleurrijke vissen volgen welke zich soepel door het water bewogen, zij leken te genieten van het water, de verfrissing die deze bood. Echter dwaalde zijn aandacht van de vijver weg, wanneer hij tussen de muziek, tussen het rustgevende geluid van het water dat zich van een kleine verhoging tot de vijver stortte, het geluid van voetstappen deed opmerken. Voetstappen welke dicht aan zijn zijde tot een halt kwamen, wat hem zijn blik naar hier liet laten afdwalen. Voeten, gestoken in passende ravenzwarte ballerina’s deden aan zijn zijde staan. Kalm liet hij zijn blik naar omhoog glijden, om deze uiteindelijk op het gezicht van de jongedame te laten rusten. Voor een kort moment verscheen een glimlach om zijn lippen, voor een moment leek hij zich niet bewust van het feit dat zij mogelijk zijn gezang had opgevangen. ‘Hallo.’ Na deze korte begroeting liet hij zijn blik weer weg glijden van de jongedame, om zijn aandacht weer op het water te richten, naar de vissen welke zich door dit water bewogen, het water deed langs hen heen glijden.

Onderwerp: Re: De vijver ma aug 15, 2011 1:52 pm

De jongen liet zijn slanke vingers door het gras strijken en Miranda volgde de bewegingen van de jonge man die rustig en vol kalmte op het gras zat. Damn it, waar haalt hij zijn kalmte vandaan? Hij heeft een freaking vredigheid over zich heen, als hij wou kon hij zo iedereen tot rust brengen, denk ik. ‘Hallo.’ De jongen had enkel deze korte begroeting uitgesproken of hij keek alweer naar het water, waar rustig enkele vissen rondzwommen. Ze kreeg voor een moment zwarte vlekken voor haar ogen en bevondt zich op het gras naast hem in kledingzit sneller dan ze dacht. "Dus, zit je in een band of zo? What's the deal with the singing?" Haar stem klonk harder dan ze bedoelde, maar liet het niet merken en streek haar vingers dus ook even door het gras. Toen ze opkeek, zag ze zijn zeeblauwe ogen en Miranda moest aan de zee denken op een kalme avond -- iets wat ze altijd al mooi had gevonden en dat haar onafhankelijk en vrij liet voelen.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Wel degelijk merkte hij op hoe de nadat slechts een korte tijd verstreken deed zijn, zij naast hem in het gras kwam te zitten, evenals haar slanke benen gevouwen tot kleermakerszit. Wanneer haar heldere stem tot hem door deed dringen, bracht hij zijn hand naar het overgebleven oortje, welke zich nog in zijn oor deed bevinden, om deze kalm uit zijn oor te halen, waarna hij de vingers van zijn rechterhand in zijn zak liet verdwijnen. Wanneer zijn vingers de iPod, gestoken in een zeeblauwe hoes vonden, liet hij deze voorzichtig het apparaat omklemmen, welke hij vervolgens uit zijn zak haalde, om het spel van muziek te stoppen. Rustig liet hij vervolgens het apparaat te samen met de headphones in de zak verdwijnen, waar het zich tot voor kort bevonden had, zijn blik dreef naar zijn zijde en bleef uiteindelijk op het meisje haar gezicht rusten. Voor een moment schaamde hij zich dat zij wel degelijk gehoord had dat hij gezongen had, echter drong dit gevoel van schaamte niet tot zijn gezicht. ‘Nee. Muziekliefhebber.’ Terwijl hij sprak, streken zijn vingers door het gras, luisterde hij naar het geluid van het stromende water, wat voor vele een rustgevend geluid was, zo ook voor hem.

Onderwerp: Re: De vijver ma aug 15, 2011 2:17 pm

Voor de eerste keer in zeker heel haar leven, tenminste voor zo lang ze het kon herinneren, voelde ze zich ongemakkelijk door iemand zijn aanwezigheid. Ze wist niet hoe hij dit allemaal flikte en misschien was dat ook wel beter voor haar, maar er volgde enkele stille momenten nadat de jongen wat tegen haar had terug gezegd. Hij had kalm zijn iPod stil gezet, en zij had nieuwsgierig toegekeken. De harmonie die over zich heen straalde en die hij misschien ook wel vanbinnen zou voelen, straalde door naar Miranda - ze vondt het eerst hinderlijk en irriteerde er zich dan ook aan, enkel na een halfuurtje ongeveer, deed ze haar mond open. Vol met nuchterheid en serenititeit, die hij naar haar had overgedragen, zei ze, "You know, you are quite interesting. How can you be so calm and untroubled?" Om vlak daarna nog op een rustige toon verder te gaan en haar vingers door het water liet gaan, waardoor er kleine rimpelingen in het water verschenen. "Wat is je naam?"

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Zijn vingers deden kalm wegglijden van het gras, zijn handen legde hij te rusten op zijn knieën, zijn blik gleed langs het riet, ging uit naar het water. Vele gedachten konden bij water bij een persoon naar boven komen, water kon zoals zo vele dingen gevoelens, herinneringen in je los maken, welke je vergeten was dat deze zich ergens in het lichaam schuil hielden. Hij had er geen idee van hoeveel tijd verstreken deed zijn, voordat een stem, haar stem de stilte doorbrak, geduldig luisterde hij naar de stem welke gevuld was met nuchterheid en sereniteit. Haar vragen beantwoorde hij niet, meteen nadat deze tot hem door waren gedrongen, simpelweg omdat hij vermoedde dat zij nog niet uitgesproken was. Hij volgde de beweging die zij maakte, de beweging die het water maakte als reactie op haar vingers die voor een moment door het water gleden. Voor een kort moment staarde hij nadenkend naar het water van de vijver, een moment om haar vragen te overdenken. ‘Daniël.’ Na zijn naam genoemd te hebben bleef hij voor momenten nog stil, waarna zijn kalme, heldere stem de stilte die hierdoor gevallen was deed doorbreken. ‘Ik probeer mij te richten op de positieve zijden van het leven, immers het leven wordt slechts maar moeilijker om door heen te komen, wanneer je slechts naar de negatieve zijdes zal kijken. Elk probleem heeft een positieve zijde, zelfs als dit in de eerste instantie niet het geval lijkt.’ Hij had geen idee of dit de juiste beschrijving was van waarom hij kon zijn zoals zij hem beschreef.

Onderwerp: Re: De vijver ma aug 15, 2011 2:52 pm

‘Ik probeer mij te richten op de positieve zijden van het leven, immers het leven wordt slechts maar moeilijker om door heen te komen, wanneer je slechts naar de negatieve zijdes zal kijken. Elk probleem heeft een positieve zijde, zelfs als dit in de eerste instantie niet het geval maakt.’ Hij sprak de woorden kalm uit, misschien wel té kalm voor haar doen. Haar gezicht werd pijnlijk nadat hij de woorden had uitgesproken en ze stopte met haar vingers door het lauwe water te halen. 'Nou, Daniel,' Sprak ze nog steeds kalm, maar er schemerde bitterheid doorheen. 'Er zijn momenten dat je de negativiteit nodig hebt, als je bijvoorbeeld wilt huilen omdat je verdrietig bent, of als je boos bent en dingen naar diegene wil roepen die je pijn heeft gedaan. Het is natuurlijk belangrijk om gewoon daarna door te gaan met je leven, maar ik vind het niet nodig alleen maar positief te denken - want het heeft niets voor mij in petto. Of het moeten de damn freaking momenten zijn dat ik weer eens uitgescholden was voor iets!' Haar agressiviteit begon vorm te geven in haar stem en haar manier van doen, haar gezicht zag alleen maar woede en ze balden haar vuisten geïrriteerd. Te laat herinnerde ze wat ze in haar bui gezegd had, maar ze kon er niet op antwoorden want er verschenen weer donkere plekken voor haar ogen, waardoor ze met haar hand naar haar voorhoofd ging en het daar ten ruste lag. Wel sprak ze zachtjes haar naam uit, maar ze wist niet zeker of hij het zou kunnen horen, 'Miranda.'

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Zijn blik deed kalm naar haar gezicht dwalen, onopgemerkt bleef de verandering in haar gezicht niet, echter leek hij niet te vrezen voor wat zou volgen, zeker wist hij dat een stroom van woorden zou volgen, vrees hiervoor leek hij echter niet te hebben. Wanneer zij sprak, hoorde hij langs de kalmte een verbitterde toon. Zijn blik liet hij niet van haar gezicht wijken, toen zij verder sprak, met een toon welke met elk woord meer woede deed bevatten. Op haar gezicht deed slechts woede zichtbaar zijn, echter geen van dit alles, voor geen van de tekenen van woede leek hij terug te deinzen. Slechts bleef hij haar in haar warmbruine ogen kijken, de onbevreesde blik deed echter veranderen toen zij haar hand naar haar hoofd bracht en deze hier te rusten legde. Op zachte, haast onhoorbare toon sprak zij vervolgens haar stem uit. Ergens in zijn ogen leek bezorgdheid zichtbaar, zorgen om het meisje wat hij slechts kort pas deed kennen. ‘Ik weet dat men niet zonder de negatieve punten in het leven kan, want deze punten maken ons sterk, uiteindelijk. Ik zeg slechts, dat men zich niet te veel moet laten leiden door de negativiteit. Het spijt me Miranda.’

Onderwerp: Re: De vijver ma aug 15, 2011 3:58 pm

‘Ik weet dat men niet zonder de negatieve punten in het leven kan, want deze punten maken ons sterk, uiteindelijk. Ik zeg slechts, dat men zich niet te veel moet laten leiden door de negativiteit. Het spijt me Miranda.’ Ze zag zwart voor haar ogen, alsof het duister haar op kwam zoeken en haar langzaam vanbinnen opzoog, waardoor ze duizeliger werd. Ze had nogsteeds datzelfde gevoel, maar probeerde zo weinig ervan te laten merken - ze wou namelijk zeker niet dat Daniël dit zou merken. Haar warmbruine ogen veranderde daarom ook van woede naar verwardheid. Miranda had zo vaak met iemand ruzie gehad en geen van hun allen had 'Het spijt me' gezegd, waardoor ze nu geen woorden in haar mond had en ook niet uit kon spreken, haar keel was droog en voor even deed ze haar oogleden dicht. Om het niet te laten merken dat ze zich allesbehalve kiplekker voelde, ging ze languit liggen naast Danïel en deed ze haar ogen dicht, haar lichaam lag vrij op het gras. 'Well, Danïel, ga je morgen nog wat doen?' Haar stem was milder dan net, maar er was nog een klein deel dat niet ontpeild kon worden, maar het leek erg op verdriet.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij merkte op hoe het gevoel van woede welke door haar ogen deed drijven, langzaam afzwakte, tot slechts verwarring in haar warmbruine ogen zichtbaar deed zijn. Het was alsof zij niet met zijn excuses wist om te gaan, voor een kort moment deed een lichte glimlach om zijn lippen spelen, terwijl hij naar haar keek. Kalm nam hij haar bewegingen in zich op, volgde hoe zij languit in het gras ging liggen waarna ze haar ogen sloot. Rustig liet hijzelf ook zijn lichaam naar achteren zakken, om in het gras te gaan liggen, hij voelde hoe de hoed door deze beweging uit zijn blonde lokken deed glijden, echter besteedde hij hier geen aandacht aan. In plaats van dat hij zijn ogen deed sluiten, ging zijn blik uit naar de hemel boven hen, sneeuwwitte wolken dreven, lieten zich door de wind verplaatsen in de zacht blauwgekleurde hemel. Hij voelde hoe het gras langs zijn gezicht bewoog, licht kriebelde de uiterste punten van de grassprieten tegen de zijkant van zijn gezicht. Wanneer haar stem opnieuw deed klinken, was de toon hierin milder geworden, echter hoorde hij hierlangs een toon welke hij niet precies kon plaatsen, ergens leek het op de toon van verdriet. Hij had geen tijd nodig om over haar vraag na te denken, toch liet hij voor een moment een stilte vallen, welke hij vervolgens zelf weer doorbrak. ‘Nee. Ik was nog niets van plan.’

Onderwerp: Re: De vijver ma aug 15, 2011 4:27 pm

Ze voelde hoe de jongen naast haar kwam liggen, maar met haar ogen dicht wist ze niet precies wat hij nu aan het doen was, waar hij naar keek en wat voor gezichtsuitdrukking hij had. Iets dat haar erg nieuwsgierig maakte, maar waar ze nu niet haar ogen voor open zou doen. ‘Nee. Ik was nog niets van plan.’ Zijn stem was nog steeds kalm en ze wist niet hoe hij dit allemaal kon flikken. Ergens diep vanbinnen voelde ze jaloezie opborrelen voor de kalmte en rust die hij bezat en uitstraalde naar anderen, naar de omgeving. Ze ademde de lucht diep in en rook het gras, de bomen die de aardegeur met zich mee lieten waaien in de wind. 'Mooi zo, dan kan je met mij mee naar een Café.' Zei ze, definitief alsof hij geen andere keus had. Miranda wou dat hij mee ging, ze wou hem leren kennen zodat hij die rust en de positiviteit naar haar door kon schakelen - ze wou zoveel en hij bezat het meeste. Damn, that punk. He hurts me and I don't even really know him.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij luisterde naar haar stem toen deze de stilte doorbrak die voor momenten tussen hen in had gezweefd, een stilte welke niet werkelijk zonder geluid was geweest, echter hun stemgeluid had in dit moment niet geklonken. Een glimlach kwam om zijn lippen bij haar woorden, waarmee zij hem zei dat ook zij nog niet veel van plan deed zijn voor morgen, waarna voor een kort moment opnieuw een stilte viel, een stilte slechts door de lichte geluiden van de natuur doorbroken. Hij luisterde naar het water, het geluid hoe deze stroomde, terwijl hij traag een adem deed uitblazen. Het had geen reden, toch gleed zijn hand naar de zwartleren band welke zich om zijn pols bevond, zijn vingers leken voor een moment het leek te verkennen en hierbij de kleine foto’s welke zich op de band bevonden. De geur van de natuur deed prettig zijn, hij luisterde naar haar woorden, welke een zachte lach langs zijn lippen lieten ontsnappen. Simpel omdat zij hem met haar woorden dwong met haar mee te gaan, echter had hij hier geen problemen mee. ‘Dat lijkt me gezellig.’ Het meisje aan zijn zijde fascineerde hem. Traag liet hij zijn hand weer van de band wegglijden, terwijl zijn blik op de lucht gebleven werd. Ergens vroeg hij zich af hoelang het zou duren voordat de druk van de negativiteit hem teveel zou worden. Elk probleem raakte hem zoals deze andere zou raken, echter drukte hij deze vervolgens naar achteren, zolang tot hij niet meer anders kon dan deze te laten ontsnappen. Hij was niet de meest handige manier van verwerken, echter was dit zijn manier en dit zou niet veranderen.

Onderwerp: Re: De vijver ma aug 15, 2011 5:05 pm

‘Dat lijkt me gezellig.’ Toen ze deze woorden uit zijn mond hoorde stroomde, keek ze nogal verbaasd, niet dat hij het kon zien, maar ze had het niet verwacht. Well, well, this punk is all about the mysteries, huh? Ze deed haar oogleden weer open en de zon scheen zachtjes in haar warmbruine ogen, waardoor ze begonnen te glinsteren en er als honing uitzagen. Miranda keek naar opzij, naar de jongen die haar zowel gefascineerd als pijn deed, even bekeek ze zijn gezicht. In een opwelling bracht ze haar hand omhoog naar zijn wang en liet het daar rusten, het was zacht en had een aangenaam charmant gevoel. Echter keek ze met grote ogen op het moment naar hem toen ze erachter kwam wat ze deed, ze wou haar hand weghalen maar ze was als een bevroren standbeeld. Fuck, fuck, fuck... Dit was het enigste wat ze kon denken, ze had dan ook geen idee waarom ze deze actie deed. Ze haatte zichzelf hiervoor en schold zichzelf hier dan ook voor uit.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Haar vingers, welke zich op zijn wang te rusten legden verrasten hem, haar vingers lieten hem lichtjes zijn gezicht draaien, niet genoeg om haar vingers van zijn huid weg te laten glijden. Hij keek haar in haar warmbruine ogen, welke door het zonlicht deden glinsteren, en ergens leken zij een honingkleurige glans te hebben door dit feit. Een glimlach deed om zijn lippen komen, traag bewoog hij zijn hand naar zijn gezicht, waar hij zijn hand voor een moment op de hare te rusten deed leggen, waarna hij zijn vingers met de hare liet verstrengelen. Kalm leidde hij haar hand weg van zijn gezicht, om vervolgens hun beiden handen te rusten te leggen in het gras, echter verbrak hij het contact niet en maakte hij zijn vingers niet los. Hij had geen idee of zij hier mee zou instemmen, vermoedde slechts dat zij haar hand terug zou trekken mocht zij het niet met zijn handelingen eens zijn. De zon maakte dat een lichte glinstering in zijn zeeblauwe ogen zichtbaar deed zijn, de ogen welke hij op haar gezicht gericht had.

Onderwerp: Re: De vijver ma aug 15, 2011 6:38 pm

Hij keek Miranda aan in haar warmbruine ogen, welke nog steeds door de zon deed glinsteren. Even zag ze een glimlach op zijn lippen komen en hij bewoog zijn hand naar zijn gezicht, om zijn hand op haar hand te leggen en zijn vingers daarna met die van haar te verstrengelen. Zijn hand was warm, niets zoals alle jongens die ze kende - die waren wel warm, maar niet van kalmte of van liefde, die waren slechts van leugens en pijn die ze meebrachten. Dit was echter anders, al kon ze er niet precies een vinger opleggen wat het was. Ze wou haar drank hebben, maar de helft van de fles was al op en ze had niets anders bij zich.
Even wist ze er niets op te doen en keek hem nog steeds aan in zijn zeeblauwe ogen, het was alsof er uren voorbij gingen, maar toen ze haar mond opendeed, wist ze dat het slechts een moment was. 'Don't...' Haar stem was zacht en kon vergelijkt worden met breekbaar porselein, alsof ze in duizend stukjes zou breken als het zo doorging. Echter klonk er ook iets anders in door en Miranda liet snel zijn hand los, de zachte verstrengeling was niet meer en ergens vond ze het jammer, maar stond toen op en liep snel weg - de pijn op haar blik was te lezen, net alsof ze zich pijn had gedaan aan een kapot stuk glas. Miranda draaide zich echter om nadat ze een paar stappen had gezet, maar ze keek hem niet aan, bang dat hij de blik op haar gezicht zou zien. 'Morgen gaat nogsteeds door.' Ze zei geen tijd of wanneer ze dan wou gaan, maar liep na deze korte boodschap weg, alsof ze haast had om weg te komen.

/gone.

Onderwerp: Re: De vijver ma aug 15, 2011 6:45 pm

Eenmaal aangekomen bij de tuin; waar een klein vijvertje is.. wilt Roxana rustig gaan zitten. Als ze wat dichterbij komt ziet ze een meisje en een jongen zitten. Deze hebben elkaars hand vast en het lijkt alsof ze geliefden van elkaar zijn.
'Nee he. Als dit maar geen romantisch liefdesplekje wordt voor stelletjes, want dan ben ik hier zo snel mogelijk weg,' mompelt ze meer tegen zichzelf.
Roxana probeert haar pakje sigaretten te pakken, maar haar jaszakken zitten best vol; en best klein.. Toch krijgt ze deze met een beetje moeite uit haar jaszak en steekt er eentje op, dan doet ze dit terug in haar jaszak.
Toch wilt ze hier zitten en even rustig bijkomen; dit is namelijk niet echt waar ze op gehoopt had. Al dat gedoe dat ze hier toch moest wonen.
Met een paar stappen is ze best een paar meter van het 'stelletje' vandaan en gaat ze op het gras liggen met een arm onder haar hoofd voor ondersteuning; haar knieën trekt ze op en ze sluit haar ogen.
Toen voelde ze de wind door haar haren en merkte ze dat er iemand op stond. Ze deed haar ogen niet open; dat kon d'r niet schelen wat er allemaal gebeurde.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij deed er geen idee van hebben hoe snel tijd deed verstrijken, had er geen idee van hoeveel minuten verstreken waren, of deze minuten al naar uren liepen, voordat zij haar mond opende. Haar stem deed klinken als porselein, een toon alsof haar stem zou breken als zij meer zou spreken, echter voordat hij op haar stem, haar woorden kon reageren was de warmte van haar hand in de zijde verdwenen en was zij al opgestaan. Toch wist hij de blik in haar chocoladebruine ogen te zien, wist hij te zien hoe haar ogen vervuld waren met pijn, zij leek dit niet te willen tonen en toen zij een eind van hem vandaan weer tot een halt kwam weigerde ze hem aan te kijken. Een lichte glimlach wist hij niet te onderdrukken, toen zij hem zei dat hun gemaakte afspraak door zou gaan, dat ze hierbij geen tijd noemde leek hem te ontgaan. Zijn stem klonk als een fluistering, terwijl zij al van hen vandaan liep, of zij hem nog hoorde wist hij niet, maakte hem niet zo zeer uit. ‘Natuurlijk. Zal ik ooit de reden van de pijn die door jou ogen drijft weten? Tot snel, Miranda.’

Onderwerp: Re: De vijver ma aug 15, 2011 7:05 pm

Met sommige zinnen zong Roxy zachtjes mee, terwijl ze denkt aan haar verleden. 'I guess I just didn't know how.. I was all wrong.'
Sommige dingen die ze nooit echt zal begrijpen.. zoals de liefde of vriendschap. En wat is het nou precies om echt kind te kunnen zijn? Dit is niet wat zij zou begrijpen.. Al zou ze het wel willen weten; alleen maar om te voelen hoe het is en het zelf te ervaren.
Echter heeft ze het gevoel dat dit nooit zal gebeuren. Op de een of andere manier jaagt ze altijd mensen van haar vandaan, die dichtbij haar komen.. of iemand anders jaagt een bijna-dierbaar persoon weg. Dat gebeurd altijd.
Waarom heeft Hij, de heer daarboven.. haar dan ook gemaakt? Niet dat ze erin geloofd, maar toch.. Ze snapt nog steeds niet waarom ze leeft of in iedergeval; waarom ze eigenlijk dít leven heeft gekregen.
Zoveel vragen moeten nog beantwoord worden en alhoewel ze hier eigenlijk niet aan wilde denken.. de rust die ze nu heeft laat haar hier aan denken. En ook het nummer dat ze op heeft staan. Het nummer van Pink - Who Knew roept nou eenmaal herinneringen bij haar op; niet dat ze dat gewilt heeft.

Onderwerp: Re: De vijver ma aug 15, 2011 8:32 pm

Ookal wilt Roxy rust hebben.. het doet haar alleen aan haar verleden denken; niet echt waar ze trots op is. Dan besluit ze maar om met die jongen te praten. Ze doet haar ogen open en kijkt naar de jongen die er zit en dan naar haar sigaret.'Hoi jongen, die ik niet ken.' En ze neemt een hijs van haar sigaret, waar ze vervolgens de rook van uit blaast.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Wanneer de jongedame verdwenen was, waren zijn vingers weer in de zak van zijn blazer gegleden, waar hij de iPod uit vandaan genomen had. Een oortje was weer in zijn oor gegaan, en voor een kort moment had hij weer van de muziek genoten, echter snel na het verdwijnen van Miranda verscheen een andere persoon. Dat de persoon hem niet bekend was, kon hij niet verassend noemen, immers had hij slechts kennisgemaakt met een tweetal personen, waarvan hij van één de naam nog niet eens deed weten, toen hij het huis betreden had. Kalm haalde hij het oortje uit zijn oor, waarna hij de muziek welke hierdoor schalde uitschakelde en zowel de headphones als de iPod in zijn zak liet verdwijnen. Een zacht gegrinnik deed langs zijn lippen komen, bij de woorden van de jongedame. ‘Hallo, onbekende.’

Onderwerp: Re: De vijver di aug 16, 2011 8:27 am

De jongen deed zijn oortjes in en haalde ze er even later weer uit; waarschijnlijk omdat ze hem groette. Even liet hij een zacht gegrinnik horen en antwoordt terug: 'Hallo onbekende.'
Eigenlijk voelde Roxy zich best ongemakkelijk.. voor zover ze weet heeft ze eigenlijk nooit echt een gesprek met iemand aangeknoopt, alleen als ze iemand wilde uitschelden of ruzie mee wilde maken. Ze nam nog een hijs en blies het toen uit. Meestal kwam er ook rook uit via haar neus en dit keer is dan ook geen uitzondering. Hierom noemen haar vrienden haar soms 'draak'.
'Ken je hier al wat mensen, behalve dat meisje dat hier net zat?' En ze keek even naar de jongen. Roxy doet een oortje uit, zodat ze kan horen wat de jongen zegt en neemt nog een hijs van haar sigaret.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Zijn blik deed gericht zijn op de blauwe hemel welke boven hen deed zijn, een glimlach sierde zijn lippen, terwijl hij naar de stem van de jongedame aan zijn zijde deed luisteren. Licht knikte hij met zijn hoofd, waarna zijn heldere stem de stilte doorbrak, die het korte moment dat hij zijn hoofd bewoog heerste, als kon men dit niet een werkelijke stilte noemen, immers klonken hier doorheen de geluiden van de natuur rond hen. ‘Ja. Bij aankomst heb ik nog twee anderen ontmoet, echter weet ik van één van hen de naam niet.’ Kalm legde hij zijn handen op het gras, waarna hij zijn bovenlichaam naar omhoog drukte, waarna hij zijn benen tot een kleermakerszit vouwde, zoals hij al eerder gedaan had. Hiermee, gleed zijn blik weg van de zacht blauwe hemel, naar het heldere water, waar de vissen zich als hiervoor soepel door heen bewogen. 'Et toi?'

Onderwerp: Re: De vijver di aug 16, 2011 8:56 am

De jongen zei dat hij tot nu toe maar twee mensen heeft ontmoet en dat hij echter van eentje geen naam wist. Met dat hij dit zei keek Roxy even naar de mooie blauwe lucht en de witgrijsachtige wolken die de lucht sieren. Het lijkt erop dat het zometeen gaat regenen, maar Roxy weet dit niet zeker.
Ondertussen is de jongen al in kleermakerszit gaan zitten en zegt hij iets in het Frans. Tenminste, dat lijkt zo.. Roxy is namelijk niet zo goed daarin en weet dus zelfs niet wat het betekend wat hij vroeg. Roxy trekt een niet-begrijpend gezicht en geeft vervolgens antwoord: 'Als dat betekend of ik ook nog een paar mensen ken in dit huis.. Nehh, ik kwam binnen en ze keken me aan en liepec vervolgens weg.'
De sigaret is bijna bij het filter en Roxy neemt nog een laatste hijs. Vervolgens drukt ze haar peuk uit op het gras.