De vijver

Eenmaal buiten had Brian de leiding genomen, en hij ging Isemay voor naar de tuin. Ze waren langs de schommelbank gelopen, maar om duidelijke redenen leek dat hem niet zo'n goed plekje om plaats te nemen. Of misschien juist wel, dan kan je de foto's van die nacht nog beter vergelijken met de nieuwe die je gaat maken, fluisterde de fotograaf in hem. Brian negeerde hem. Ondertussen vroeg hij zich af of Isemay er niet van op zou kijken dat er zo vaak meerdere gedachtegangen in zijn hoofd te horen waren. Hij begon er alleen maar niet over. Hij wilde niet dat ze dacht dat hij gek was, de mensen hier vonden hem al raar genoeg.
Na een stukje verder gelopen te zijn kwamen ze uit bij een vijver. "Wauw, dit is een mooi plekje," mompelde Brian, meer in zichzelf dan tegen Isemay. Hij leunde over de rand en zag vissen van verschillende grootte zwemmen. Meteen greep hij zijn camera. Hij was hier nou eenmaal gekomen om foto's te maken, al voor Isemay had gezegd dat ze mee wilde. Niet dat hij niet met haar wilde praten. Hij wist gewoon niet goed wat hij moest zeggen, dus was het fijn om iets te doen te hebben in de anders zo ongemakkelijke stilte.

De tuin was voor haar prima. Eerder had ze gedacht dat ze naar de stad zouden gaan. Ergens wenste ze ook dat ze dat zouden doen in plaats van richting de schommelbank te lopen. Tot haar opluchting liep hij gewoon door, verder naar de kleine vijver. Ook zij volgde hem weer op de voet. 'Ik draag eigenlijk altijd dit geurtje en bedankt. Zelf zie je er ook niet bepaald slecht uit. Als ik je hand niet meetel... Wat heb je jezelf nu weer ingekregen?'
Blijkbaar leek de vijver erg belangrijk waardoor zij naar het bankje staarde en hier maar ging opzitten. Haar tas ging af waaruit ze een blad haalde. Misschien moest ze al beginnen aan de vijver een keertje te schetsen. Gewoon ruw. Echter had May geen zin in een tekening helemaal af te werken. Ze wist niet of ze het wel zo goed zou kunnen verdragen dat Brian er op toe keek, hoewel ze het had kunnen verdragen van Mason. Ik snap echt niet wat ik hier doe. 'Best wel,' mompelde ze om daarna een zucht te laten ontsnappen en haar potlood over het blad liet gaan met de gom in de aanslag.

"Dat dacht ik al, het kwam me al bekend voor," zei hij afwezig. Hij had er moeite mee zijn camera goed vast te pakken doordat het verband in de weg zat. Door zijn slimme actie in Lucy's kamer was het verband ook gaan rafelen en zag je enkele gemene plekken. Blijkbaar viel het Isemay op, want ze begon erover. Hij aarzelde even of hij het moest negeren of niet, maar antwoordde uiteindelijk toch. "Oh, ik was weer eens onhandig bezig. Bleeder zijn heeft z'n nadelen." Hij keek haar half-glimlachend aan voor hij zich weer richtte op het instellen van zijn camera. Het was niet eens helemaal gelogen. Gewoon zorgvuldig vaag gehouden.
Toen het naar zijn wens was ingesteld, zakte hij neer tot laag op de grond. Je zou gerust kunnen zeggen dat hij ging liggen, ware het niet dat zijn rug en kont nog de lucht instaken. Zich totaal niet bewust van dit feit, schoot hij een paar kliekjes. Hij maakte er altijd meerdere vanuit één positie, zodat er altijd wel eentje tussen zou zitten die goed gelukt was. Een tactiek die vele fotografen afkeurden, overigens. Die vonden dat je net zo lang moest wachten tot het juiste moment zich aandiende. Brian begreep hun beschrijving van 'het juiste moment' alleen niet goed, dus deed hij het maar gewoon op zijn eigen manier.
Toen hij tevreden was met deze collectie, keek hij op om Isemay op het bankje te vinden, een schetsblok op haar schoot. Haar blik was op het riet gericht. Hij glimlachte terwijl hij terug op zijn knieën ging zitten. Een idee sprong in zijn hoofd op. "Zullen we een wedstrijdje doen wie het het beste vast kan leggen?" riep hij luid genoeg om de paar meter te overbruggen.

Het uitzicht dat ze had op het welgevormde akontje stond haar meer als aan, maar echter kon ze zich voor het hoofd slaan aan enkel erover te fantaseren op dit moment. May schaamde zich voor haar gedachten, maar Brian zou het niet weten. 'Hmm... Jij slaat jezelf dus in elkaar terwijl ik zou worden in elkaar geslagen doordat ik iemand zijn privacy ontneem? Alsof de wereld niet complex genoeg is.' Echter grijsnde ze even lichtjes. Ze wou écht weten wat er gebeurd was, maar Brian kon goed verbregen.
Lichtjes schudde ze met haar hoofd en keek weer op van de beplanting die helemaal naar haar zin aan het gaan was. 'Brian, Brian, Brian, toch... Je zit echt vol met verassingen. Tegenwoordig hou je dus ook van verliezen?' May wou niet saai en standaard er laten uitrollen datr ze geen zin had.

"What can I say? Gifts are a big burden." Hij keek haar van onder zijn wenkbrauwen grijnzend aan, waarna hij zijn handen op zijn knieën zette en zichzelf overeind duwde. Ze moest hem niet verkeerd begrijpen, natuurlijk waren hun gaven handig in veel situaties. Maar zoals bij alles zat er ook een nadeel aan. "Al denk ik niet dat iemand jou ooit in elkaar zou kunnen slaan," zei hij, terwijl hij dichter naar haar toeliep. "Qua kracht, ja, dan ben je al snel overmeesterd. Maar wie zou ooit..." hij slikte zijn woorden in, maar kon niet voorkomen dat hij het in gedachten afmaakte. Maar wie zou ooit een meisje als jij kwaad kunnen doen? Hij keek naar de grond en beet op zijn lip.
Het duurde even voor hij zich herstelde, en net alsof hij niets gezegd had, knielde hij neer om de vijver vanuit een andere hoek vast te leggen. Hij zat nu praktisch voor haar neus, expres haar uitzicht vergallend. "Wie zegt dat ik jou ga laten winnen?" vroeg hij met de camera aan zijn oog. Het zachte klikgeluid klonk nauwelijks boven het vredig kabbelende water uit.

soms leek het aanbod aantrekkelijk om gewoon een hersenloze zombie te zijn van The Devision, maar aan de andere kant was Isemay te gesteld op de vrijheid waar ze over beschikte. Echter glimlachte ze dus niet bij Brian zijn woorden. Niet zoals ze voordaan had gedaan. Ze voelde het niet langer aan als een compliment. Enlel haalde ze dus duidelijk haar schouder op.
Ook kon ze er niet bepaald met lachen dat hij voor haar neus kwam zitten. 'Ik neem het je niet kwalijk als je de Brian op doek vernietigd, weet je. Als het een last voor je is.' Hij moest haar ook helemaal geen gezelschap bieden.
Zachtjes schopte ze hem onder zijn kont en duwde hem even zacht, maar toch voelbaar. 'Maak jij maar foto's van de grond. Even nuttig.'

Haar glimlach ontging hem omdat hij naar de grond keek, maar haar nonchalante schouderophalen was duidelijk genoeg om vanuit zijn ooghoeken opgemerkt te worden. Blijkbaar kon het haar niet veel schelen, wat hij zich niet echt kon voorstellen, of wilde ze er gewoon niet verder over praten. Dat laatste leek hem logischer, en hij was dan ook blij toen ze op een ander onderwerp overstapte. Hoewel het vernietigen van haar schilderij nou ook niet het soort gespreksonderwerp was waar hij graag over praatte. Ja, het was confronterend om te hebben. Brian hield zo weinig van zichzelf dat hij zelfs in een goede bui niet langer dan 30 seconden naar zijn eigen gezicht kon kijken. Maar hij wilde het zeker niet wegdoen, laat staan vernietigen. "Ben jij gek, ik hang er wel een doek voor. Of plak er foto's van jou overheen," grapte hij. Hij wilde zich omdraaien om een onverwachte foto van haar te maken, maar Isemay was hem voor. Een schop onder zijn kont en een duw waren genoeg om hem te vloeren. Ze had niet hard geduwd, maar omdat hij op zijn hurken had gezeten was hij zijn evenwicht verloren. Te verbijsterd om zichzelf op te vangen, viel hij hard op zijn linkerschouder. Het was dat zijn camera om zijn nek hing, anders was het zo de vijver ingestuiterd. Nu kwam het met een zachte plof in het gras terecht. "Hey!" riep hij verontwaardigd uit. Met grote ogen rolde hij door, om schuin voor Isemay tot stilstand te komen. Werd hij nou gevloerd door een meisje?

May grinnikte enkel even laag en haalde haar schouders op. Het was niet haar bedoeling geweest om hem voor die reden een stootje te geven. Ook had ze niet verwacht dat hij zou omvallen, maar dat zij eerder de pijn zou voelen. Wie wist stond hij wel als een standbeeld in de grond. 'Krijg je er van als je me onprettig wil verrassen. En ja, je bent gevloerd door een meisje en dat was nog eens geen Bleeder.' Het leek haar verstandiger als zijn collectie van foto's van/ met haar niet uitgebreider zou worden. Ook zij boog voorover om het pakje sigaretten uit Brian zijn borstzakje te vissen wat behendig ging. Hierbij nam ze ook zijn hand vast en trok hem lichtjes naar zich toe. Als teken dat hij beter kon opstaan. Toen ze de sigaret in haar mond had hoorde ze de gedachten van niet enkel haar of Brian, maar ook van iemand anders. Hierdoor keek ze achterom tot ze de "indringer" had gevonden. 'Oh, wat fijn.' Natuurlijk was dit sarcasme. Vooral veel egoïsme aangezien Isemay liever hem nog even voor zichzelf hield in plaats van direct af te staan aan een knapper meisje dan haar. Of aan wie dan ook.

Een milliseconde was de schok op Isemay's gezicht te lezen, maar daarna herstelde ze zich en grinnikte ze boosaardig. "Mijn verdiende loon zeker?" vroeg hij bitter toen hij van zijn eigen schrik bekomen was. Hij pakte haar hand vast, maar ontleende er niet veel grip aan toen hij opstond. Dan zou hij haar waarschijnlijk van het bankje getrokken hebben. "Wat hebben de mensen hier met karma?"
Ze had zijn sigaretten gepikt en stak er nu eentje op met de aansteker die ertussen zat gepropt. Hij zuchtte en nam naast haar plaats, met voldoende afstand tussen hen in, en nam het pakje uit haar handen om er zelf ook een op te steken. Er was geen glimlach op zijn gezicht te bespeuren, maar echt boos was hij ook niet. Slechts geschokt dat hij zich had laten verrassen. Eigenlijk hetzelfde als wat hij bij Isemay had geprobeerd, alleen was zij hem te snel af geweest.
Met de sigaret tussen zijn vingers controleerde hij of er niets beschadigd was aan zijn camera, al wist hij haast zeker van niet. Als dat wel zo was geweest zou hij niet rustig naast dader hebben gezeten. Het ding had wel ergere dingen meegemaakt. Hij keek op toen hij Isemay hoorde mompelen, en hij volgde haar blik naar een zwartharig meisje dat tegen een boom stond aangeleund, eveneens met een sigaret. Hij nam haar in zich op. Het was geen lelijk meisje, absoluut niet. Maar de ongeïnteresseerde blik waarmee ze uit haar ogen keek stootte hem af, al wist hij dat hij ook zo zou keek wanneer hij alleen was. Isemay's stem had geïrriteerd geklonken, en hij vroeg zich af of ze haar kende. "Wie is dat?" vroeg hij, met zijn sigaret in haar richting gebarend alvorens die tussen zijn lippen te nemen.

Bij zijn vraag haalde ze weer haar schouders op. 'Geen idee. Het waren haar gedachten die me niet zo aanstonden.' Jaloers op de jongen waaraan ze dacht. Eentje die haar liefhad, maar waar zij dus van weg was gelopen.
Weer gleden haar ogen naar Brian. 'Het spijt me van het duwtje. Ik had eerder verwacht dat je recht zou blijven staan aangezien... Bleeder.' May hield haar mond weer dicht. Zo tekende ze verder aan de tekening en rookte af en toe van de sigaret. Niet meer wetend waarover ze moest beginnen. Misschien ging ze zo maar beter. Dit werd haar te zwaar.

Miranda had een Black Devil sigaret opgestoken, iets dat ze vaak rookte en waar ze niet vanaf wilde komen. De vanille sigaretten waren zwart en er kwam een smaakje in haar mond die ze maar al te goed kende. Rook kwam haar neusgaten en mond uit, waardoor ze even op een draak leek. Wat nogal ironisch was, was dat haar drakentattoo tevoorschijn kwam toen ze even bewoog om de sigaret weg te gooien, terwijl haar shirt bij haar schouder naar beneden ging en haar spijkerjasje ook mee ging. Even brandde de sigaret nog door, maar was toen sissend uit gegaan, waarna er een glimlach bij het japanse meisje op haar gezicht kwam. Ze dacht nog steeds aan Daniël en ze was superblij dat ze eindelijk iemand had gevonden die haar nam zoals ze was; gewoon Miranda, gewoon zichzelf. In die gedachten verzonken pakte ze nog een Black Devil sigaret en probeerde die aan te steken, al was het probleem echter dat haar aansteker het niet meer wilde. Ze vloekte binnensmonds en liet haar blik toen dwalen over het gras naar de jongen en het meisje voor haar. Ze zou weer eens sociaal moeten doen en om een vuurtje moeten vragen als ze nog wilde roken. Diep zuchtend liep ze ernaartoe en vroeg toen met haar aardigste stem - eentje die haar hopelijk zou lukken, sociaal zijn was ze nooit echt goed in geweest. 'Hey, heeft één van jullie twee een vuurtje voor me? Mijn aansteker is net damnit dood gegaan,' Er kwam een grote wolflike-grijns op haar gezicht en keek de jongen als zowel het meisje aan met haar diepbruine ogen.