De vijver

Er was zowaar een geamuseerd glimlachje op Brian's gezicht gezicht verschenen bij haar excuus. Hij leunde opzij om haar met zijn schouder aan te stoten. "Wat, dacht je dat ik van marmer was ofzo?" Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Dat vind ik nogal merkwaardig, aangezien je..." Hij beet op zijn tong om zijn eigen zin af te kappen, en vervloekte zichzelf om wat hij bijna had gezegd. Fout, Brian. Zeggen dat het merkwaardig is omdat ze zelf heeft kunnen voelen dat dat niet zo was, is géén slimme opmerking. Zeker niet op een moment als dit. Hij keek de andere kant uit, niet willend dat ze de spijt in zijn ogen kon zien. Hij wist dat ze zich daaraan ergerde, en als hij niet kon voorkomen dat ze het hoorde met haar gave, dan moest hij het tenminste op andere manieren proberen te verbergen.
Na een vijftal seconden had hij zichzelf weer onder controle, was hij gedaan met de drang zichzelf te slaan. Hij draaide zijn hoofd terug naar Isemay, keek haar even vluchtig aan en keek toen weer naar de grond. "Geen zorgen. Je hebt eerlijk gewonnen." Dit in tegenstelling tot Paige, op het bal.
Hij wilde vragen naar de gedachten van het zwartharige meisje, maar zag haar toen net hun kant opkomen. Brian ging snel rechtop zitten en streek zijn jasje glad, een onbewuste reactie. "Tuurlijk," antwoordde hij haar, en viste zijn aansteker uit zijn zak. "Die krengen houden er altijd veel te snel mee op." Hij glimlachte met gesloten mond naar haar en reikte haar het gele apparaatje aan.
_______
Sorry van mijn late reactie, er kwam een vriendin langs. En ik denk dat ik haar heb overgehaald om ook hierop te komen :3

May slikte bij de onafgemaakte woorden. Zelfs als ze deze gave niet had, dan zou ze weten wat er volgde. Slikken lukte bijna niet. Daardoor nam ze nog maar eens een trekje van haar sigaret. 'Ik heb helemaal niks gewonnen.' Een strijd met Brian ging ze niet weer aan. De teleurstelling zou haar te veel worden.
Op het meisje gaf ze simpelweg geen antwoord omdat ze niks voor haar had en haar tekening voorang kreeg. De schets stond er bijna op in de tussen tijd dat de twee aanstekers uitwisselde. Zo zou ze opstaan en weer weg gaan. Duidelijk deed het Brian geen goed ook al beweerde hij van wel. Evenals haar. Enkel beweerde ze niet langer.
---
Yay!

Miranda zag nog dat de jongen snel rechtop ging zitten toen zij eraan kwam en even moest ze met haar ogen rollen, maar keek hem toen aan. "Tuurlijk," Hij viste zijn aansteker uit zijn zak en zei nog wat, maar ze was te druk bezig het gele apparaatje aan te pakken en daarna haar zwarte Black Devil sigaret aan te steken, waarna ze de aansteker weer terug gaf met een grijns alsof die niet mensenlijk was. "Dank," Zei ze alleen, terwijl ze hierna weer een trek nam van haar peuk. Even ging haar blik over het meisje dat naast hem zat op het bankje en nam haar even in zich op, maar keek toen naar de jongen en met een blik die gewaagd was, eentje die ze altijd al had gehad van zichzelf, vroeg ze, "Kan ik hier ook even zitten?"

"Dan niet," mompelde Brian als reactie voor Isemay. "Als je maar wel weet dat ik je ga verslaan met de omgeving vangen." Hij zei het overtuigd, maar zijn zelfverzekerdheid wankelde toen hij haar tekening zag. In haar schetserige tekenstijl zag de vijver er veel mooier uit dan hij in werkelijkheid was. En hoe kon hij met zijn camera iets vangen dat mooier was dan de realiteit?
Hij stopte zijn brainstorm toen het zwartharige meisje zijn aansteker aannam en hem bedankte met een simpel kort antwoord. Hij knikte en nam haar in zich op. Ze was niet erg lang, maar door haar nauwsluitende kleding heen zag Brian dat ze slank was en daardoor leek ze langer. Het ontging Brian niet hoe ze met haar amandelvormige ogen rolde, en die beweging maakte hem onzeker. Het was een beweging die mensen maakten als hij iets niet goed deed, en hoewel hij het meestal wel begreep waarom mensen die beweging maakten, snapte hij nu niet wat hij fout deed. Waardoor hij alleen nog maar meer nerveuze reacties gaf. Met zijn handen wreef hij heen en weer over zijn spijkerbroek, en zijn blik bleef geen seconde stil hangen. Hij was blij toen er iets gezegd werd, en hij keek naar het bankje. Er was misschien nog een halve zitplaats vrij, en om plaats te maken zou hij tegen Isemay aan moeten schuiven. "Tuurlijk," zei hij weer, waarna hij opstond om haar zijn plaats af te staan. Hij keek even naar Isemay. Hij was er niet bepaald blij mee dat het meisje hun gesprek kwam onderbreken, hoewel het niet bepaald soepel verliep. Voor de buitenwereld zag het er misschien leuk en ontspannen uit, maar Brian's maag zat in de knoop en bij elk woord dat hij zij moest hij nadenken of het wel door de beugel kon, of hij haar met die zin niet zou wegjagen. En dat was tamelijk vermoeiend.
Hij liep op zijn gemakje naar de andere kant van de vijver om daar nog war foto's te maken, vastbesloten om te proberen haar tekening te overtreffen.

Zij zag hoe hij knikte en naar haar keek, alsof hij haar bekeek, en ze probeerde hier niet wat op te zeggen. Hij wreef met zijn handen heen en weer over zijn spijkerbroek en zij merkte hoe hij zijn blik liet afdwalen naar verschillende plaatsen. De jongen zei dat het kon, maar toen hij opstond om zijn plek af te staan voor haar, fronste haar wenkbrauwen verward en keek toen naar de dame op het bankje. Hij had gewoon door kunnen schuiven, dan hadden ze allemaal wel een zitplaatsje gehad. Zou hij niet naast haar willen zitten of zo? Maar eigenlijk boeidde dit haar niet zoveel en ging toen zitten, ietwat onderuit gezakt, maar keek naar de vijver met een kalme blik - dit kwam doordat zij weer aan Daniël dacht. Het maakte haar blij en kalm en nu had ze eindelijk niet als excuus nodig kalm te worden van vlees dat ze gegeten had, ach ja, een transformatie van een wolf maakte je nu eenmaal hongerig. Echter had ze nu geen honger en even nam ze weer een trek van haar sigaret, die door brandde totdat ze weer moest tikken en de as naar de grond afdwarrelde. De drakentattoo op haar schouder was toen zichtbaar geworden, maar ze had geen koud van het weer, ook al had ze een dun spijkerjasje en een tshirtje aan. Ze zei de hele tijd door niets en was blij deze rust te krijgen, ook al was ze niet alleen.

De vijver was niet erg groot, dus duurde het niet lang voor Brian aan de andere kant stond. Het zicht op de twee meisjes werd hem ontnomen door het riet dat hier tot hoog groeide. Maar dat was all part of the plan.
Met de punt van zijn schoen woelde hij door het riet om te zien waar hij kon staan zonder natte voeten te krijgen. Toen hij een rottende boomstronk vond zette hij hier voorzichtig zijn gewicht op, klaar om terug te springen wanneer die hem niet zou houden. Maar het bleef keurig op zijn plaats liggen, niet in staat te zinken door de dicht op elkaar groeiende rietstengels. Met zijn camera in de aanslag schoof hij nog meer riet opzij, met zijn arm ditmaal. Erachter werd het bankje zichtbaar, waar naast het Oosterse meisje nog steeds Isemay zat te tekenen. Godzijdank. Ze hielden elk hun mond stijf dicht, en tenzij ze allebei Readers waren en via gedachten communiceerden, leken ze niet echt geïnteresseerd in elkaar. Ze waren complete tegenpolen, het zwarte haar van de ene, de ruige kleding, de ongeïnteresseerde houding tegenover het lichte, lieflijke en enigszins verdrietige van Isemay. Mooi om te zien, en prachtig materiaal voor een foto.
Hij voelde zich net de paparazzi toen hij de camera naar zijn oog bracht en hen van een afstandje zat te fotograferen. Maar het moest gewoon. Als Isemay hem geen foto's van haar liet maken, dan moest het maar zo. Want hoewel de vijver er erg aardig bij lag, was zijn passie toch wel het fotograferen van mensen, en niet van landschappen. En het hoefde niet eens Isemay te zijn die hij op de foto wilde nemen, maar hij wilde het ook niet aan het andere meisje vragen. Haar houding alleen al vertelde hem dat zij daar geen zin in had. Met het riet op de voorgrond en de focus op het prachtige contrast dat zij vormden, klikte hij een paar keer.

Het stond May niet bepaald aan hoe Brian voor haar wegliep. Voor haar zei het genoeg. De spanning leek niet genoeg te zijn of hij moest haar even met een wildvreemd meisje dat niet bepaald interesse toonde. Niet dat Isemay dit ook voor haar had. De schets was af waardoor ze deze uit haar blok scheurde en met een steen van de grond op de bank plaatste. Daarna nam ze haar hebben en houden om op te staan. Brian had zijn foto's en dat maakte haar enkel nog chagrijniger op hem. Alsof hij er van hield om haar te verstikken met haar gedachten. Ze had geen zin meer in hem. Niet meer in dit zogezegd laten-we-het-goed-maken-complot. 'Zoek nu maar een vakjury om te beslissen wie gewonnen heeft. Ik ben weg hier.' Met een sigaret aan haar hand, tas om haar schouder en een redelijk bewolkt gezicht liep Isemay uit het zicht. Op zoek naar de stad.

Het meisje verstoorde haar gedachten door te praten en opeens op te staan en weg te lopen. Miranda boeide het niet veel wat ze had gezegd en dat ze zichzelf niet had voorgesteld, noch dat ze het naam van het meisje niet kende. Ze leek toch wel in een bewolkte bui, aangezien haar gezicht ook niet echt op één van de gezelligste stond. Maar het boeide haar allemaal niets, wat haar echter wel boeide was dat de jongen die zijn aansteker had uitgeleend blijkbaar foto's zat te maken - iets dat Miranda had opgemerkt toen het meisje op stond en wegliep en Miranda uit haar gedachten ontwaakte en haar blik op de jongen liep. Ze had nu al zin om die camera te pakken en keihard op de grond te gooien om die daarna kapot te stampen - niemand maakte foto's van haar zonder dat ze er toestemming voor gaf! Hij kon het op zijn minst even vragen, dus stond ze op terwijl ze nog even snel een trek nam van haar sigaret en liep naar de jongen toe met een onweersbui op haar gezicht. Nee, ze hield hier niet van. Toen ze vlakbij hem stond om hem normaal te kunnen zien, zei ze, 'Gast, heb je net fucking foto's van ons gemaakt? Dat kon je wel even damnit vragen.' Ja, ze begon pissig te worden. Miranda nam nog een grote trek van haar sigaret en gooide deze toen geïrriteerd op de grond. 'Trouwens, dat meisje leek ook niet een van de blijdste, ze liep weg en zei dat je maar een fucking vakjury kon zoeken om te beslissen wie er gewonnen heeft.'

Zijn euforie voor het maken van een goede foto viel haast letterlijk in het water onder hem toen hij Isemay op zag staan. "Nee," fluisterde hij, terwijl hij de camera voor zijn gezicht weghaalde en haar aanstaarde. Even hoopte hij nog dat ze gewoonweg haar schetsblok in haar tas zou stoppen. Maar het werd hem bij het oppikken van haar tas toch echt wel duidelijk dat ze niet van plan was te blijven, of hem zelfs maar gedag te zeggen. Niet in staat zich te bewegen keek hij toe hoe ze het andere meisje aansprak, haar tekening onder een steen voor hem achterliet en hen beiden de rug toe keerde. Haar gezicht was duidelijk zichtbaar ondanks de opkomende mist. Het was een gezicht dat hem zou blijven achtervolgen, vol van woede, verdriet en vooral teleurstelling. Ze was teleurgesteld in hém. Dit had hij al geweten, en hij had gepoogd dit ook goed te maken, er tenminste een nieuw begin aan te knopen. Maar blijkbaar was dit niet genoeg voor Isemay.
Brian duwde nog meer riet opzij om haar met zijn ogen te kunnen volgen. Hij merkte dat ze niet het huis binnenging, maar er omheen liep. Blijkbaar wilde ze niet gevonden worden, tenminste niet door hem. Hij was zo bezig met dit verlies, een verlies dat veel zwaarder woog dan die ineens zo onbenullig lijkende wedstrijd tussen hen, dat hij niet doorhad dat het andere meisje ook was opgestaan en zijn kant was opgelopen. Haar stem achter hem maakte hem dan ongelooflijk aan het schrikken, en hij liet bijna zijn camera in het water vallen. Met grote ogen draaide hij zich om naar haar woedende gezicht. Ze stond vlak voor hem, en als er geen vijver achter hem had gelegen was hij achteruit gedeinsd. Maar haar boosheid zette ook zijn schakelaar in werking, en hij voelde hoe al zijn verdriet en frustratie omgezet werd in woede. Hij wist niet of dit iets typisch was voor Bleeders, of dat het gewoon door zijn persoonlijkheid kwam. En eerlijk gezegd, op dit moment kon het hem geen ene fuck schelen. Hij zette een stap vooruit, haar dwingend er een naar achter te nemen, en gebruikte zijn lengte om haar te kleineren. Hij was ruim een kop groter. "Ja, ik heb zonet fucking foto's van jullie gemaakt. En het interesseert me geen ene zier wat jij daarvan vind, niet de hele wereld draait om jou. Of je smerige Black Devil sigaretten," voegde hij eraan toe, het woord bijna uitspugend. "We leven in een vrij land, vrijheid van fotografie, vrijheid van meningsuiting. En hoezeer ik je mening ook waardeer," zei hij sarcastisch, terwijl hij nog een dreigende stap naar voren zette, "hij word niet in acht genomen."
Hij spuwde opzij op de grond om de vieze, bittere smaak in zijn mond weg te krijgen en begon weg te lopen. Hij had hier geen zin in. Of beter gezegd: hij had geen zin in de problemen die hij achteraf zou krijgen als hij nu zijn woede de vrije loop zou laten.
_______
Lekker lang stukje, zoals jullie van me gewend zijn. Hihi.
Voor de geïnteresseerden, hier een impressie van hoe de foto er uit had kunnen zien als alles anders was:

Spoiler:

De jongen nam een dreigende stap vooruit, naar haar toe, maar het boeide Miranda niets. Ze werd nu écht pissig en ze weigerde dan ook een stap achteruit voor hem te doen, zelfs toen hij nog een stap vooruit deed. Ze had wel ergere dingen mee gemaakt dan een jongen die hier ietwat pissig om werd of een dreigende houding aan nam. Het boeide haar geen flikker, zelfs niet als ze geslagen zou worden. Dan zou ze hem zo hard bijten in haar wolf transformatie... He will regret that... 'Oh, interesseert het je geen zier, hé?' Antwoordde zij hem terug, haar tanden op elkaar en grommend. Deze veranderde in lange, scherpere tanden - in die van wolfstanden - en langzaam maar zeker begon ze ook te grommen. 'Ik weet niet of je het fucking weet, maar jij zou ook pissig worden als er opeens foto's van je wordt gemaakt, alsof je een fucking paparazzi of stalker bent.' De jongen liep weg en ze schreeuwde kwaad achter hem aan. 'Je staat op het punt je camera kwijt te raken, vriend!' Haar woede werd blind voor haar ogen en haar nagels werden sterker en langer. 'Geef me een fucking reden om geen lichaamsdelen van jou weg te vreten op de weg naar jou camera toe!' Een gevaarlijke stage is dit moment voor Miranda - ze staat op het punt te transformeren in haar wolfgedaante, en het is geen blije wolf.

"Oh, kom op!" riep hij uit, en hij gooide zijn armen van ergernis in de lucht. Hij merkte niets van de transformatie die er achter hem plaatsvond en het gevaar dat daarin schuilde. "Ik zeg het je nogmaals, dit gaat niet om jou! Het is niet dat je een beroemdheid bent die naakt in een of ander roddelblaadje belandt. Dit is en foto van twee mensen. En het boeit niemand een ene fuck wie die twee mensen zijn." Hij zei dit alles lopend, met zijn rug naar haar toe. Pas toen hij een gegrom hoorde dat onmogelijk uit een menselijke keel kon komen, hield hij zijn pas in. Zijn kokende gedachten werden gedwongen om logisch na te denken: Hij stond in een tuin, in de mist, met behalve het meisje niemand in de buurt. De tuin hoorde bij een huis, en in dat huis woonden allerlei jongeren met speciale krachten, waaronder Transformers. Onder die Transformers waren mogelijk roofdieren. En misschien, heel misschien, had hij er zojuist eentje uitgedaagd.
Met een ruk draaide hij zich om. Een paar meter verderop stond het Oosterse meisje nog steeds overeind waar hij haar had achtergelaten. Echter was ze niet precies zoals hij haar had achtergelaten. Haar ogen vlamden woedend op, en zijn ogen vielen op haar gemene grijns. Met een schok realiseerde hij zich dat haar tanden lang en puntig waren geworden. Wolfachtig. Hij zag haar handen vervormen, en naast de woede werd er nu ook angst zichtbaar in zijn ogen. Een boos meisje kon hij nog wel aan, maar een boze wolf?
Haar woorden klonken vreemd en ruw uit haar mond, hoewel dit misschien beter een bek genoemd kon worden. Brian stond stokstijf stil, adrenaline gierde door zijn lijf. Zijn verstand fluisterde hem in dat hij moest vluchten, rennen voor zijn leven nu het nog kon. Maar de woede was zijn lichaam nog niet uit, en die schreeuwde hem toe dat hij deze kans moest pakken, deze manier moest aannemen om de opgekroptheid eruit te laten. En hij gehoorzaamde degene die het harst schreeuwde.
Hij was bijna bij het bankje, en liep de laatste paar meters om zijn camera naast de tekening van Isemay te leggen. Hij wierp er een snelle blik op en het resultaat vertelde hem genoeg. Dat zij zomaar was weggelopen veroorzaakte een nieuwe vlaag verdriet die bijna gelijktijdig werd omgezet in woede. Ontdaan van hinderende voorwerpen, keerde hij zich terug naar het halve roofdier. "Dus je wou vechten?" riep hij luid. Hij liep terug in haar richting en balde zijn vuisten, zijn spieren alvast opwarmend. De mistige lucht zorgde ervoor dat zijn donkere haar vochtig werd, en het viel omlaag voor zijn ogen. Tussen de sliertjes door keek hij haar aan in die vlammende ogen. "Bring it on."

Alles wat hij zei, hoorde zij al niet meer. Door het gegrom naar hem toe en de gedachten die haar hoofd overvloeide met hoe erg zou hem wilde aanvallen, maar zich tot nu toe nog in hield. Die sukkel had het nog niet eens door dat zij in een wolf veranderde, dat ze een transformer was. Hij zei alles lopend, met de rug naar haar toe en hij had het pas in de gaten toen zij nog harder gromde. Het was mistig en die werd steeds dikker, al kon Miranda het nu wel steeds beter zien, en was het goed voor eventueel een verassings aanval. Haar klauwen waren bijna veranderd en haar tanden waren bijna volgroeid tot een wolvenbek. De diepbruine ogen die ze eerst had, kleurden ijsblauw en zonden woedende en moordende blikken uit naar Brian – die zich naar haar om had gedraaid. Hij had zich met een ruk omgedraaid en ze grijnsde een grote wolvengrijns naar hem. Bedenken kon hij niet meer, als hij zou wegrennen zou ze hem achterna gaan. Eigenlijk wist zij verdomde goed dat ze nu wel ergens anders beter haar tijd aan kon besteden en dat ze hier voor een reden zaten, maar haar koppigheid was haar voor het goede verstand gekomen en op dit moment gaf ze daar ook de voorkeur aan. Ze volgde haar doodse blik naar de jongen die naar het bankje liep en daar zijn camera neer legde, maar het ging haar juist voor die camera. Al wilde ze hem nu gewoon graag tot stukken rukken, ook al was dit voor het grootste deel haar wolf pratende. De tijd dat Brian gebruikte om naar het bankje te lopen en haar in Miranda’s gezicht te kijken, was Miranda al hevig aan het veranderen en zo volgde er dan ook een felle witte lichtflits, waar je ogen zeker een paar secondes pijn van zouden hebben en ‘zwart voor de ogen’ zag. Dit kwam, omdat het gewoon zo bij haar transformatie paste. Let’s fight. Dacht Miranda, terwijl haar grommende wolvengedaante nu vol met wit donzig vacht en een moordende blik, zowel als voor de scherpen tanden die uit haar bek staken, voor Brian stond. Ze wist dat Brian voor eventjes verblind was door de flits van de transformatie, want die was zo fel dat het de mist zeker doorscheen en zo begon ze te rennen naar hem toe. Om daarna te springen en haar poten keihard op Brians borstkas te landen zodat hij om viel. Grommend keek zij hem aan en een beetje kwijl kwam er tussen haar tanden door.

Brian was van plan geweest te wachten tot ze volledig was getransformeerd om hen beiden een eerlijke start te geven, gokkend dat dit wel even zou duren. Maar dit bleek veel sneller te gaan dan hij had verwacht. In plaats van langdurige vervormingen werd de lucht een moment verlicht door een witte flits die op zijn netvlies brandde. Hij hield zijn hand voor zijn ogen en nam een wankelende stap achteruit. Het was net alsof hij te lang in de zon had gekeken, maar dan wel eentje die zijn hele zicht innam. Witte en zwarte beelden wisselden elkaar sneller op dan hij kon volgen, en paniek borrelde op. "Where are you, you bitch?" Of hij nu links of rechts keek, zijn zicht bleef hetzelfde. Niets, noppes, nada.
Vormen van bomen begonnen zich af te tekenen en gaven aan dat zijn ogen zich begonnen te herstellen, maar voor hij kon reageren voelde hij een duw met enorme kracht tegen zijn borstkas. Met een klap viel hij achteruit en schoof nog twee meter verder, en een schaduw verschoon boven hem. Dat moest het meisje zijn, of eerder het roofdier. Hij dacht een witte vacht te kunnen zien, maar zijn zicht was nog niet helemaal te vertrouwen. Toch verleende hij er genoeg steun van om het te gebruiken in zijn bewegingen. Voor het dier meer kon doen dan één keer in zijn gezicht hijgen, greep hij de vacht van haar buik vast en trok er hard aan, waarna hij haar met een schreeuw van zich af duwde. Meteen rolde hij de andere kant op en probeerde overeind te komen, maar zonder zicht was zijn evenwicht niet goed genoeg en moest hij op één knie blijven zitten. Hij voelde de plukken haar in zijn handen, maar had geen tijd om ernaar te kijken. Een wolf-figuur werd wazig zichtbaar, en het was in beweging. Een nieuwe aanval zat er alweer aan te komen. Maar dit keer was hij er klaar voor. "Is dat alles wat je kan, beest? Iemand in de rug aanvallen?" riep hij, terwijl hij haar ontweek. Letterlijk genomen had ze hem van voren aangevallen, maar hij vond het laag dat ze hem aanviel toen hij tijdelijk blind was, terwijl hij wel had gewacht. Dat maakte hem alleen nog maar kwader, en de angst verdween samen met zijn blindheid.

Zij had met haar poten hard op zijn borstkas gesprongen en hem zo naar de grond geholpen. Maar zij voelde hoe hij de vacht van haar buik vast greep en er hard aan trok, waarna hij haar met een schreeuw van zich af duwde, en op dat moment had Miranda er nog aan gedacht hoe dit gevecht ook al weer kwam. Zij ook met haar koppigheid, maar die jongen kon er ook wel wat van - als hij die foto nou gewoon verwijderd had, dan was er niets gebeurd. Dit niet in elk geval. Zij kwam toen hij haar van zich af duwde, met haar poten op de grond, al zakte ze door haar rechterpoot en rolde ze om op haar zij. Het brandde, maar Miranda liet niks merken en was blij met de nog steeds dikke mist.
Ze kon dan niet praten in haar dierenvorm, maar dat hoefde ook helemaal niet, hij hoefde niet te weten wat ze dacht of wilde zeggen - deze jongen hoeft niets te weten van haar en zij evenmin van hem. Dat dit zat te gebeuren alleen omdat ze hier kwam om aan Daniël te denken... Als hij hier was geweest dan zou hij haar hebben gekalmeerd met alleen al zijn kalmte figuur, zijn kalme stem - al hoeft hij niets te zeggen. Dan zou Miranda het geaccepteerd hebben en weggelopen zijn geweest, maar nee hoor. Even gromde ze weer hard en draaide zich om naar de jongeman, waar ze heel hard naar toe rende en hem probeerde te bijten in zijn been - of iets anders dat in haar bereik lag. Eigenlijk had ze er helemaal geen zin meer in, maar ze wilde zeker niet verliezen. Niet van hem. Niet van een jongen.

_
Ten eerste; sorry! Ten tweede; ik heb eindelijk een bericht en dan is het een stom klein, kut bericht. Again; I'm sorry.

De tanden van de witte wolf sloten zich om waar twee seconden eerder zijn been nog was geweest. Get was maar goed dat hij een Bleeder was, anders had hij het voortaan zonder rechterbeen moeten doen. Aan de andere kant, als hij geen Bleeder was geweest zou hij nu waarschijnlijk niet verwikkeld zijn in een gevecht. Nu haar kop zich zo dicht bij hem bevond, greep hij zijn kans en gaf een harde elleboogstoot tegen haar kaak. Het zou effectiever zijn geweest als hij haar kop tussen zijn armen had geklemd, maar hij vond het toch te gevaarlijk om haar scherpe tanden zo dicht in de buurt te hebben. Hij kende haar kracht niet. Als ze zich wist los te wrikken, zou hij echt de klos zijn. Een harde stoot voldeed ook om haar af te remmen, en een harde schop volgde in haar buik. Het kwam helemaal niet in hem op dat hij feitelijk een meisje aan het mishandelen was en dat ze wakker zou worden met blauwe plekken, of erger. Zeker wanneer zij verwond was en hij niks had - buiten zijn vuist vol glas, maar dat was van eerder op de dag - kon een aangifte nogal lastig voor hem worden. Maar in zijn ogen was dit geen onschuldig meisje dat nu naar hem gromde. Het was een roofdier, iemand die alleen maar om zichzelf gaf en net zo lang doorging tot ze haar zin kreeg. Nou, die zou hij haar niet geven. Wat een onzin eigenlijk, dacht hij, zijn ogen nauwelijks zichtbaar onder zijn wenkbrauwen. We vechten om een foto. Waarom is dat nou helemaal zo belangrijk voor haar?

_______
Don't worry, hun. Iedereen heeft het wel eens druk of is inspiratieloos, daar hoef je je echt niet voor te verontschuldigen. Trouwens, je stukje is helemaal niet kort? :)

Miranda had er genoeg van. Zeker toen een harde schop volgde in haar buik, haar wolvengedaante sloeg dubbel, maar ze liet het zo min mogelijk merken. Ze kon veel hebben, maar ze wist dat ze met blauwe plekken en wat kneusingen op zou staan. Echter zou ze niet weggaan voordat ze deze jongen ook een paar wonden had gegeven... en de foto weg was. Wie weet wat hij er mee wil doen? Straks dan gaat hij het ergens voor gebruiken zodat iedereen het kan zien, en misschien ziet Rowan het dan ook wel. Dan kan hij mij hier op zoeken, of weet hij in ieder geval waar hij moet zoeken. De gedachte aan het gebaar dat hij haar op zou zoeken (en wie weet wat hij dan zou doen) maakte haar alleen maar kwader en aggressiever, waardoor zij zich los wurmde en zich naar op hem gooide - haar klauwen langer en scherper en haalde toen haar poot over zijn borstkas en stukje van zijn arm, wat een paar grote krassen achterliep en wat er lelijk begon uit te zien.
Zijn shirt gescheurd en Miranda kon het niet schelen, moest hij dit maar niet doen. Hoe druk zij zich kon maken over een foto, echter wist ze dat er een goede (althans voor haar) reden achter zat. Even stompte ze met haar poot in zijn maag en rende toen weg naar de foto camera, ze wist nog precies waar hij had die laten liggen en toen ze er was, vervomde ze weer. Echter had ze nog de oren, de staart, tanden en de lange nagels van een wolf. De camera lag in haar handen en snel switchte ze door de foto's om die ene te vinden, ze moest zeggen dat hij het goed kon - eerlijk -, maar toen ze uiteindelijk de foto had gevonden, drukte ze op verwijderen en legde ze de camera op de plek terug. Haar wolvengedaante kwam weer te voorschijn en ze rende weg van het scenario. Ze had hier nu niets meer te doen.

/Gone

Brian was afgeleid geweest, een domme actie die hem al snel te koop kwam te staan. Ze beukte opnieuw op hem in en hij merkte hoe haar poot dichterbij kwam, té dichtbij. De scherpe nagels drongen door zijn shirt en ook zijn vel heen. Pijn voelde hij nog niet, daarvoor gierde er te veel adrenaline door zijn lijf. Dat werd alleen maar meer toen er nogmaals een poot op hem af kwam. Dit keer echter niet om hem te krabben, maar om hem hard op de grond te duwen. Brian verloor zijn evenwicht en voelde de grond tegen zijn rug aankomen. Ook zijn achterhoofd kreeg een klap, waardoor hij duizelig bleef liggen, niet in staat te bewegen. Als ze er zin in had gehad, had dit zijn einde kunnen betekenen. Hij was machteloos, lag op de grond als een gewond vogeltje. Maar hij voelde geen hete adem in zijn gezicht, geen tanden in zijn nek. Hij knipperde met zijn ogen om zijn blik helder te krijgen, en even later zag hij het meisje met zijn camera in haar klauwachtige handen. "Hee!" riep hij kwaad. "Blijf met je vuile poten van mijn camera af!" Hij probeerde overeind te komen, maar toen zijn opengereten shirt, vochtig van de mist en zijn eigen zweet, langs zijn huid schuurde, siste hij van de pijn en liet hij zich terugvallen. Nu pas voelde hij hoe diep haar klauwen zich eigenlijk in zijn borstkas hadden geboord. Warm vocht stroomde onder zijn shirt door over zijn zij, en hij wist dat dat bloed moest zijn. "Jij vuile teef! Tyfusbeest!" schold hij, zijn tranende ogen nog steeds op haar gevestigd. Hij probeerde opnieuw overeind te komen, en dit keer was de pijn geen verrassing en lukte het hem. Zijn haar hing voor zijn ogen toen hij zich op zijn knieën rolde, maar het was al te laat. De witte wolvengedaante rende net uit zicht, dezelfde kant op als waar Isemay was verdwenen. Zijn adem kwam snel en raspend uit zijn keel naarmate de adrenaline afnam en de pijn erger werd. Hij wist dat hij het moest ontsmetten, anders zou het gaan zweren. Maar op dit moment kon hij nog niet overeind komen. Hijgend keek hij naar het gras, vochtig en plat waar ze hadden gestoeid. "Krijg toch de tering," fluisterde hij, wetende dat ze het toch niet kon horen. Na in zijn hoofd tot tien geteld te hebben, kwam hij in één beweging overeind. Hij zoog zijn lippen naar binnen en negeerde de pijn, terwijl hij naar het bankje liep. Hij merkte dat hij niet recht kon lopen en hinkte met zijn rechterbeen, maar kon zich niet herinneren wanneer hij zich daaraan had bezeerd. De camera lag er nog, volledig en wel. Waarschijnlijk zou het schermpje een keer flikkeren wanneer hij hem aanzette, zoals het altijd deed. Maar hij wist dat de foto's die hij van tussen het riet had gemaakt, verdwenen waren, en hij knarste gefrustreerd met zijn tanden.
Het leek hem niet verstandig de camera nu om zijn nek te hangen, dus hield hij het in zijn enige niet-gewonde hand en hield de ander tegen zijn maag, waar de wolf hem hard had geraakt. Hinkend liep hij naar de deur. De EHBO-kit had het maar druk met hem.

/Gone
_____
La-la-lange stukjes ftw!