De kamer van Paige

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Spoiler:

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Haar cello zette ze dierbaar neer op de standaard die er al stond, ze zorgde er altijd heel zorgvuldig voor, omdat de cello heel veel voor haar betekende. De handtas die zich om haar schouder bevondt, liet ze zakken naar haar hand om die daarna in een van de stoelen te leggen. Met haar grote, mooie diepbruine ogen keek ze de kamer rond en ze zuchtte in opluchting. Ze was blij met deze kamer, het was precies zoals ze wilde en ze wilde er dan ook niets aan veranderen. Even gingen haar handen door haar witblonde haren en legde deze toen in haar zij.

Met trage passen liep ze naar haar kledingkast en zag ze dat de weinige kleding die ze had, er al in lag. Zo pakte ze een witte, lange jurk, handdoek en de spullen die ze nodig had om naar het Ball te gaan zometeen - ze hoopte dat ze daar ook de adrenaline zou voelen, van bijvoorbeeld het dansen. Nadat ze zich had gedoucht, droogde zij zich af met de handdoek en deed deze in de wasmand, waarna zij de lingerie en de jurk aandeed. Een paar haarlokken deed ze naar achteren met een mooie haarpin en haar make up deed ze ook heel mooi, alsof ze een elf was. Nadat ze dit gedaan had, zette ze haar masker op en deed ze haar hakken aan, waarna ze de deur uitliep - op weg naar het feest.
[gone]

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Haar cello stond naast haar bed op een standaard en het trok in haar gezichtsbeeld. Dit was de enigste manier om zich even tot rust te maken of überhaupt te voelen. Ze had bijna haar hele leven les gehad en ze hield ervan om de cello te bespelen, het straalde kracht uit, maar het was ook mysterieus en stil. Voor haar was het liefde en ze liet zich hierdoor rustig en vrij voelen, niemand kon haar vertellen dat het lelijk was, omdat het haar niet uitmaakte wat iemand anders erover zei. Met haar slanke vingers liet ze het over de cello gaan en ging zo met de cello op een stoel zitten, waarna ze een lied in de nacht speelde. Ze liet de weg achter zich en misschien ook wel de nacht die ze beleefd had. De dingen die ze met Brian heeft mee gemaakt of waar ze over gepraten hadden. En vooral het verleden liet ze nu voor een stuk met rust. Ook al wist ze dat die op een gegeven moment toch weer zou duiken, ze kon er niet aan ontsnappen. Maar al snel verbraken haar gedachten en vielen die weg, alsof die er nooit geweest waren en ze liet haar vermogen in de cello. Diepe, donkere geluiden klonken in haar oren en ze luisterde ernaar met haar hart en niet met haar oren. Er was nu alleen de stilte om haar heen, geen gedachten en geen geruzie, alleen de vrijheid van de cello muziek.

Cello music that she played.

Onderwerp: Re: De kamer van Paige wo okt 05, 2011 3:24 pm

Red dwaalde door de gangen van het grote huis, opzoek naar zijn slaap kamer. Ineens hoorde hij muziek in de lange gang. Verbaasd keek hij om zich heen, het kwam vanuit de kamers van waarschijnlijk een mede bewoner. Muziek had Red altijd al gefacineerd. Hij kon zich herrineren dat zijn zusje altijd naar allemaal rock en pop nummers luisterde maar voor hem was klassiek het meest mooie, piano, cello, viool... hij kon er uren naar luisteren. Het had iets dieps... hij opende de deur langzaam. Had hij moeten kloppen? Met kleine stapjes liep hij naar binnen, maar bleef uit beleefdheid toch bij de deur staan. Hij luisterde verder naar de droevige muziek, zonder een woord te zeggen.

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Haar ogen waren dicht en haar hart en ziel lagen nu diep in de muziek de ze speelde. In de muziek van de cello die ze al bijna heel haar leven gespeeld had. Alsof ze geen andere weg kon nemen om rust in haar lichaam te laten komen, want ze had haar leven nu als een grap gezien. Een grote grap, waarvan het einde nog maar van moest komen. Echter hoorde ze een lichte voetstap, misschien meerdere zelfs, maar ze dacht dat het gewoon weer een bewoner was die verder liep. Toen diegene echter stopte, hoorde ze haar deur ook nog open gaan. Paige was niet geschrokken en pas op het einde van haar lied, hief ze haar hoofd omhoog naar de persoon die er in de deuropening stond. Haar ogen waren altijd mooi diepbruin geweest, maar dit keer waren ze killer, leger. Misschien omdat ze op haar cello had gespeeld en de nacht meerdere keren flashbacks had gekregen naar haar verleden. Ze wilde er niets mee te maken hebben. Met een serene, rustige stem zei ze tegen de jongeman, 'Why did you come here?'

Onderwerp: Re: De kamer van Paige wo okt 05, 2011 3:48 pm

Het meisje die de muziek had gemaakt stopte plotseling met spelen, ze keek hem ineens aan en vroeg hem "Why did you come here?" Red had zich de laatste paar jaar niets aan getrokken van anderen en het kon hem dus ook niet zoveel schelen of hij haar antwoord gaf of niet, inplaats haar de reden te vertellen van zijn bezoek verscheen er een misplaatste glimlach op zijn gezicht, eentje die niet helemaal kloptte. Red's ogen hadden altijd dezelfde doodse blik gehad en vaak wanneer hij terug dacht aan zijn verleden was hij in een spontane lach bui uitgebarsten. 'Dus jij was degene die deze muziek aan het maken was' zijn stem klonk eentonig. Red zette een paar stapen dichterbij en wachtte een reactie af van het meisje.

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Paige haar gezicht was nog steeds eentonig, zelfs op het moment dat de jongen een misplaatste glimlach op zijn gezicht had. Eentje waarvan ze niet zeker wist hoe ze het, of hem in dit geval, op moet vatten. Maar omdat ze al geen goede ervaringen met jongens had, vertrouwde ze hem dan dus ook niet. Ze vondt het ook raar dat hij zomaar in haar kamer was verschenen, zonder te kloppen of iets, ook al was ze haar cello aan het bespelen, dit is zeker geen reden om zomaar binnen te komen wanneer ze willen. Net zoals haar gezicht eentonig en emotieloos was, klonk zijn stem eentonig. 'Slim van je dat je daar achter bent gekomen,' Zei ze duidelijk sarcastisch tegen hem. Hij zette een paar stappen dichterbij, waardoor hij nu bijna bij haar stond, en dit vond ze maar niets. Met rustige, maar krachtige stappen zette ze haar cello weer weg en keek hem daarna aan - nog steeds in haar witte galajurk. 'Je bent erg nieuwsgierig, aan je gedrag te merken, anders had je vast en zeker wel geklopt.' Dit was een hint, een hint dat ze het niet leuk vondt dat hij gestoord had bij haar cello spelen. 'Of niet dan?' Ze glimlachte, maar het was zo duidelijk te zien dat het spottend was, dat ze haar ogen ook maar even op hem richtte.

Onderwerp: Re: De kamer van Paige wo okt 05, 2011 4:32 pm

Red zuchtte, ja hij had dus wél moeten kloppen. 'Het spijt me' zei hij toen, eigenlijk kon het hem niet zoveel schelen en was zijn verontschuldiging niet helemaal oprecht. 'Ik hou erg van je muziek' zei hij toen hij zich alweer had omgedraaid. De muziek was nu namelijk toch al gestopt dus hij had niet langer iets te zoeken in haar kamer. Hij besloot om maar weer weg te gaan. Langzaam, zoals altijd, liep hij richting de deur.

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Paige hoorde hoe de jongeman zijn verontschulding aanbood, maar volgens haar klonk het niet helemaal oprecht en rolde dan ook emotieloos met haar ogen toen hij dit had gezegd. Ze hoorde zijn stem zeggen dat hij van haar muziek hield, echter was hij alweer omgedraaid en op het punt om weg te gaan. Dacht hij nou echt zomaar weg te kunnen gaan zonder naam of iets?, dacht ze, terwijl haar mond een streep werd en binnen enkele seconde stond ze voor hem met een geheimzinnige glimlach op haar gezicht. 'Nu ben je in mijn kamer, vreemdeling, en als je toch besluit weg te gaan, laat dan even je naam achter.' Sprak Paige met een mysterieuze, maar zekere stem, waarna ze even met haar slanke, zachte hand de wang van de jongen aan raakte, maar waarna ze deze weer langs haar lichaam liet vallen.

Onderwerp: Re: De kamer van Paige wo okt 05, 2011 5:54 pm

Zijn glimlach werd breder 'Redmond' zei hij kil tegen haar, 'En in wiens kamer sta ik dan eigenlijk?' voegde hij er aan toe. Voor jaren had hij zich voor gedaan als een aardige jongen, een jongen met een groot hart die altijd aardig deed tegen iedereen, iemand die altijd voor je klaar zou staan en waar je altijd bij terecht kon. Maar in dit huis was zijn hele bestaan veranderd door het zien van Lacie, zijn ware persoonlijkheid kwam naar buiten en hij had geen zin meer om die te verschuilen. Hij wilde de mensen laten merken dat je geen spelletjes met hem kon spelen, maar dat hij de gene was die de spelletjes met hen speelde.

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Redmond dus, hé? Dacht ze, terwijl ze met haar nu best wel kille bruine ogen hem aankeek. Als hij dacht dat hij spelletjes kon spelen met haar, dan had hij het dus mooi mis. Ze wou dat niet meer, nooit… Ze paste er zelfs voor. Op de vraag die hij stelde hoe zij zou heten, antwoordde ze niet gelijk, maar draaide eerst een sierlijk rondje om hem heen, waarna ze weer voor zijn neus kwam en hem aan keek met een spottende maar mysterieuze blik. ‘Mijn naam staat op de kamerdeur, de kamerdeur die jij hebt opengedaan, Redmond.’ Zij sprak de naam zorgvuldig uit, alsof het kon breken maar het wou uit proberen of het dan ook echt kapot zou gaan of niet. ‘Paige, dat is de naam.’ Ze slaakte een diepe zucht toen ze verder naar de deur liep en daar tegen aan leunde, zodat de jongen niet meer zomaar weg kon. Haar witte baljurk danste om haar lichaam heen en haar haren zaten nog steeds goed, ook al was de nacht niet goed verlopen op het bal. En de ruzie met Brian hielp er ook niet echt bij. Was het eigenlijk wel een ruzie, of was het meer een boze uitlating van woorden en dat het de volgende keer gelijk goed zou gaan? Nee, vast niet. Voor Paige niet in ieder geval. Brian was nu vast en zeker klaar met haar, maar Paige wist dat karma hem zou bijten. Ooit. En dan zou hij het hard voelen. Ze wilde geen wraak, niets. Verlaten in haar gedachten keek ze naar de grond, vergeten dat Redmond er stond.

Onderwerp: Re: De kamer van Paige do okt 06, 2011 1:53 pm

Haar naam was dus Paige, zou ze zijn zusje kennen? Hij had de neiging om Paige naar haar te vragen maar hield toch maar zijn mond, hij moest niet teveel van zijn verleden los laten. 'Zeg... Paige' hij spuugde haar naam uit op een bepaalde manier, de reden daarvoor was niet omdat hij haar niet mocht maar om één of andere vreemde gewoonte die Red erop nahield. Een gewoonte die ervoor zorgde dat hij de meeste mensen op een nare manier behandelde. Dit ook deed Red niet omdat hij deze mensen niet mocht, maar om een reden die zich diep in zijn verleden schuil hield. 'Van waar al die nieuwsgierigheid naar mij?' ging hij verder met een kleine glimlach op zijn mond.

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Haar gedachten lagen nog bij de ruzie en Paige had niets gemerkt van Red, die nog steeds voor haar stond, maar schrok lichtelijk op toen hij haar naam noemde. Toch hoorde Paige haar naam worden uitgespuugd door hem op een bepaalde manier die ze niet kon plaatsen, maar ze vond de toon niet leuk, echter liet ze dit niet merken. Er kwam een kleine glimlach op zijn gezicht en Paige keek weer emotieloos naar hem op, waardoor ze haar gezicht gladstreek, zodat Redmond niet kon zien dat ze eigenlijk diep in gedachten was. ‘Nieuwsgierigheid naar jou? Volgens mij was jij nieuwsgierig naar mijn muziekspel op de cello.’ Er was een kleine spottende glimlach op haar gezicht te zien. ‘Nu je in mijn kamer bent, gelden er alleen maar een paar kleine regels, die je vast wel kan opvolgen…’ Haar glimlach verdween weer en ze stapte opzij zodat de deur weer vrij was, en haar arm kwam in een soort buiging dat hij mocht gaan als hij dit wilde. ‘Maar als je weg wil, ik houd je niet tegen…’

Onderwerp: Re: De kamer van Paige do okt 06, 2011 5:50 pm

Die cello was dan ook het meest intersante in deze kamer, dacht hij spottend. Ze gebaarde dat hij haar kamer mocht verlaten en dat deed hij dan ook. 'Wel Paige, nogmaals mijn verontschuldigingen voor het overtreden van je regeltjes, ik hoop dat wel elkaar nog eens tegen komen' Zei Red terwijl hij al halvewege de lange gang was. En ging toen opnieuw opzoek naar zijn eigen kamer.

-Gone-

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Red was weggegaan nadat Paige opzij was gestapt, maar eigenlijk maakte haar dit helemaal niets uit. Ze voelde nu opeens hoe de moeheid binnen in haar had toegenomen en met een vermoeid gezicht deed ze de deur op slot, waarna ze zich omkleedde in een zwart spaghetti-topje, die maar reikte tot boven haar navel, en een zwart, kort slaapbroekje. Met een trage pas liep ze naar de badkamer toe en gooide haar kleding in de was, haar hakken had ze naast het bed gezet, en ze was nu haar make up eraf aan het halen. Toen ze hier mee klaar was, liet ze haar handen een kommetje vormen en daar koud water inlopen, waarmee ze haar gezicht schoon waste. Met een zacht, merkwaardig vermoeid gezicht keek ze in de spiegel en liet haar gedachten weer binnen stromen. Ze volgde de lijnen van haar scherpe, maar smalle gezicht; haar ogen die vermoeid stonden maar nog steeds charmant donkerbruin waren en haar lippen die vol en roze zijn. Zou niemand mij dan ooit eens kunnen snappen? Brian snapte mij ook al niet, mijn bedoelingen waren goed en ik speelde zeker niet achterbaks. Ik zou het nooit willen toegeven, maar eigenlijk deden de woorden van Brian pijn, wat hij zei, wat hij bedoelde. Hoe erg het ook is... misschien ben ik het wel, misschien zal ik wel diegene zijn die anderen om mijn vingers windt, ook al weet ik diep vanbinnen dat dit niet zo is... waarom doet het dan zo pijn? Een traan gleed over de bleke wang van het meisje, maar ze knipperde niet. Ze keek nog steeds in de spiegel terug naar het gebroken meisje voor haar. Nooit iemand vertrouwen, mensen zullen je alleen maar pijn doen, en dat heb ik zeker gemerkt. Ik voel me zo alleen en de gedachte dat niemand mij ooit zal begrijpen, laat me alleen nog maar meer eenzamer voelen. Het doet zo pijn en ik weet dat ik hier het meest bang voor ben. Waarom probeer ik mijzelf in de adrenaline te verstoppen? Waarom ben ik sowieso bang? Er volgden meer tranen over de bleke, porseleinen wangen van het meisje, maar ze knipperde ze nog steeds niet weg en met een leeg gevoel in haar maag kroop ze haar bed in. De dekens diep over haar heen getrokken snikte ze weg in een droomloze slaap. Juist, omdat ik steeds minder weet wie ik eigenlijk ben.

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Paige was weggesnikt in een droomloze slaap, maar die veranderde al snel in een nachtmerrie en ze schrok badend in het zweet wakker. Haar lichaam voelde klam en zweterig aan, alsof ze een erge ziekte te pakken had gekregen en lange dagen in haar bed moest blijven liggen als remedie. Ze zuchtte diep en keek een paar keer om haar heen om te zien of ze nu in de echte wereld was, en toen ze merkte dat het echt zo was, deed ze de gordijnen open en liep ze naar de badkamer om zichzelf op te frissen. Het koele water verkoelde het gezicht van Paige en ze voelde zich al wat beter. Haar gezicht was nog een beetje vermoeid, maar de honger binnen in haar maag won het, waardoor ze weer naar haar slaapkamer liep. Met een knorrende maag liep ze snel door naar de deur en opende deze van het slot, waarna ze de trap afliep naar de keuken.

/gone.

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Nu Paige in haar kamer rustig op haar bed zat, kwam de gedachte weer bij haar op dat ze eigenlijk niets gegeten had en dat dit wel haar doel was geweest, maar dat ze uiteindelijk alleen wat gedronken had. Ach ja, ze was zo in zichzelf geweest dat ze nauwelijks wat van de omgeving had gemerkt wat daar gebeurde, en ze dacht dan ook wel dat Lucy en Brian haar raar zouden vinden. Met een zucht stond ze toen weer op en liep ze naar haar kledingkast, waar ze schoon ondergoed, een zwarte blazer en shirt, een donkere skinny jeans en sokken uithaalde. Paige liep daarna met de kleding naar haar bed waar ze dit opgooide en liep gelijk door naar de badkamer, welke ze op slot deed. De gordijnen waren toch nog dicht en dat zou ze pas nadat ze klaar was met douchen en aangekleed en wel weer open doen.
Ze ontdeed zich van haar slaapkleding en gooide die in de wasmand die er stond. Paige draaide de knop van de douche om en voelde of de stralen warm genoeg waren, toen dat zo was, stapte ze er onder en voelde warme, bijna hete, stralen over zich heen lopen. Haar ogen gingen automatisch dicht en ze genoot van het moment waarop de stralen door haar haarlokken gingen, dus liet ze haar slanke vingers hier ook een weg door banen. Ze waste zich met zoete douchegel en shampoo die er stonden en stapte na ongeveer een halfuurtje tot veertig minuten onder de douche vandaan. Haar witblonde haarlokken plakten tegen haar huid en druppelde water op de stenen vloer in de douche. Haar slanke handen zochten naar de handdoeken die ze had opgeborgen en toen ze deze vond, droogde ze haar haarlokken hier gelijk mee en deed deze om haar haren, waarna ze met een andere handdoek haar lichaam afdroogde en het om haar heen sloeg, om haar lichaam te verbergen als ze in de kamer zou zijn - ook al waren de gordijnen dicht.
Echter toen ze weer in de huiskamer was, deed ze gelijk haar BH en slipje aan, waarna de kleding op het bed volgde. Eventjes keek ze om zich heen waar ze haar schoenen had gelaten die ze aan wilde trekken, maar toen ze de schoenen vond, trok ze die gelijk aan en liep weer naar de douche. De handdoek ging van haar hoofd en belandde ook in de wasmand, waarna ze even heel hard met haar hoofd heen en weer schudde en het een beetje droog fohnde. Met wat haarlak- schuim deed ze haar haarlokken met mooie krullen die om haar gezicht en lichaam danste, terwijl ze gelijk haar make up deed. 'Zo, nu maar even naar de andere gaan.' Zei ze met een glimlach, en ze liep weg uit de douche en pakte haar tas, waarna ze nog even een rondje danste en ook zo haar kamer verliet.

/Gone.

Clothing 01 & Clothing 02.

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Paige kwam haar kamer binnen stormen, alsof er iemand achter haar aan had gezeten of dat ze in een horrorfilm zat. Maar niets was minder waar, ze was gewoon bang geweest. Bang dat ze – Lucy – haar emoties kon zien op haar gezicht, wat ze vast en zeker gezien had. Het was zo klaar als een klontje. Haar gezicht was telkens weggedraaid van Lucy. Met een opgeluchte zucht deed ze de deur dicht en liep ze naar haar bed, waar ze op ging zitten en even rondkeek in haar kamer. ‘Zij zal mij nu vast en zeker ook wel raar vinden… net zoals Brian dat nu vindt, of hij snapt me gewoon echt niet.’ Ach ja, ik heb in ieder geval de moeite ervoor gedaan, maar nu weet ik dat dat ook niet helpt… Dacht ze terwijl ze haar schoenen uitdeed en de wegzette in haar kast, om daarna weer terug naar haar bed te lopen en hierop neer te ploffen en te liggen. Ze keek naar het plafond met een lege blik in haar ogen en zat te friemelen aan haar shirt. Ze wist dat Brian nu geen goed beeld had, hetzelfde misschien voor Lucy, maar hierdoor ging ze zichzelf echt niet veranderen – je kreeg wat je zag, en dit was zij, dit was Paige. Nee, ze zou zich echt niet veranderen alleen voor Brian of voor Lucy of voor iemand anders in dit huis. Toen stond ze op met een glimlach op haar gezicht, weer in een totaal andere bui dan dat ze ervoor was. ‘Let’s go take the alcohol into the kitchen!’ Glimlachte ze met een hele grote glimlach op haar gezicht. Ze opende de deur en liep op haar sokken de trap af, terwijl ze een liedje zong. ‘It's a beautiful night. We're looking for something dumb to do. Hey baby, I think I wanna marry you… Is it the look in your eyes, Or is it this dancing juice? Who cares baby, I think I wanna marry you!’ Haar stem galmde door de gangen, een mooie melodie, een die je nog zal horen in je dromen.

/Gone

» De kamer van Mason
» De kamer van Isemay
» De kamer van Red
» De kamer van Faith
» De kamer van Alexandra