De kamer van Isemay

Voor Isemay is de kamer lichtblauw geverfd. De andere zijn wit. Eén muur is voor haar een heuse fotomuur geworden waar vooral foto's van haar en vrienden hangen, eentje van haar vader en moeder samen met kleine May, maar ook posters van haar favoriete artiesten en foto's van modellen uit magazines.
Haar bed bestaat uit wit ijzerwerk. Deze is voor twee personen gemaakt. Hierboven hangt een mooi blauw hemel bed. Haar vloer is chocoladebruin parket dat af en toe een beetje kraakt. De bureau, kast en nachtkastje zijn evenals ook witte lak. De meubels hebben wat authentieks zelfs oud. Aan het raam - Met de blauw/witte, lange gordijnen - staat haar schildersezel. Zij heeft uitzicht op het zwembad.
De badkamer is simpel met zijn spiegel, wasbak, rekje voor haar spullen, douche en toilette. Altijd is het hier wel netjes.

Een idee van haar kamer/ "gebaseerd" op:

Spoiler:

Regels:
- Kloppen!
- Van haar schildersezel en tekenspullen afblijven.

Isemay haar handtas belandde op haar bureaustoel en haar koffers op bed. Meteen ritste ze deze open. Normaal liet ze het uitpakken altijd op zich wachten, maar voor de verandering mocht het wel eens een keertje vroeger gebeuren. Haar kleren vonden zich al snel een weg naar de kleedkast. Ze vroeg zich af hoe het kwam dat deze kamer perfect in de stijl en kleuren ingericht was zoals zij het misschien wel gedaan zou hebben. Wat persoonlijke spulletjes gingen op de kastjes en bureau. Haar tekengerei in de lades en dit allemaal op de muziek van Florence And The Machine.

Op de deur naast die van hem hing het bordje 'Isemay'. Hij stond al op het punt aan te kloppen toen hij zich bedacht. Brian, waar ben je mee bezig, oetlul? dacht hij. Zoiets doe je pas als je elkaar kent, niet zomaar omdat je benieuwd bent wie er bij die naam hoort. Bovendien, voor hetzelfde geld slaapt ze.
Hij zuchtte, sloot heel even zijn ogen en liep naar beneden, hopend op wat meer gezelschap.

/Gone

Isemay had net te laat die gedachte door, maar draaide zich meteen om na de laatste lade dicht te doen. Daarna liep ze naar haar deur, maar eenmaal die open met een klein glimlachje. Hij was weg. Het beviel wel hoe de jongen dacht.
De jongen had haar aandacht getrokken en haar nieuwsgierigheid erg geprikkeld. Achter zijn gedachten dan maar!

-Gone-

Eenmaal binnen legde ze haar tas op de bureaustoel. Hiernaast kwamen ook haar schoenen terecht. Haar kast ging open terwijl ze bedenkelijk naar de nachtkleding zat te staren. Uiteindelijk koos ze voor een lichtroos satijnen shortje met bijhorend topje dat mooi was afgewerkt. Haar kleding ging snel uit om ze daarna in de wasmand te gooien. Enkel haar slipje hield ze aan om daarover de pyjama aan te doen. Even werkte ze de bloemengeur nog bij die ze altijd met zich meedroeg en nam van alle DVD's in haar armen. Het was een brede keuze dus hopelijk vond Mason zijn zin. Ze was blij dat ze niet verder gepusht had om met hem naar bed te gaan. Wie wist hoe het nu dan zou zijn...
De kamerdeur werd weer achter haar gesloten terwijl ze zich weer snel naar hem haastte. Ze klopte enkel aan en wachtte niet op een antwoord.

Gone

May trok snel Brian zijn vest uit alsof deze smerig was en haar lingerie. Tot overmaat van ramp ontdekte dat ze haar jurkje was vergeten. 'Shit!' Haar gordijnen waren nog gesloten. Hierbij nam ze haar iPod in dockstation mee naar haar badkamer. Door de speakers was de stem te horen van Coldplay. Natuurlijk was dit niet al bij al de vrolijkste muziek, maar wel die ze graag hoorde. Zonder verder te veel na te denken, plaatste ze zich onder de douche en probeerde al de nare gedachten van zich af te schrobben. Zo hard dat ze helemaal rood zag en haar lichaam prikte. Eenmaal ze weer helemaal fris rook ging ze voor haar kast staan en liet haar ogen over de kleding gaan. Nog niet zo lang geleden had ze Dr. Martens gekocht. Van die lage. Haar blik viel op het jeansshortje wat ze uit haar kast nam, een wit tanktopje met hierop twee vogeltjes die wel vaak getatoeëerd werden en een zwart vestje dat ze kon open laten en de mauwen wat omhoog deed. Ook al was het vroeg: Haar sigaret kwam om haar lippen te zitten, maar deze stak ze niet op. Daarbij nam ze het vest weer op en liep weer naar Brian zijn kamer.

Gone

Voor de eerste keer in lange tijd kwam Isemay in haar kamer. Het bed zag er werkelijk heerlijk uit, maar het idee van geen warm gedaante naast haar met sterke armen stelde haar teleur. Stop it, Isemay! Goddamnit! Echter drukte ze iPod aan en liet muzikale rockmuziek uit haar speakers komen. Natuurlijk niet te hard en ontdeed zich van al haar kleding tot aan haar ligerie om daarna een redelijk groot overhemd hier op aan te doen. De schoenen gingen op hun plaats. De baljurk en masker in een hoekje. Het andere jurkje ging even tot haar neus waarbij ze de geur van Brian samengesmolten met die van haar en sigaretten duidelijk te ruiken was. Nog geen tel later kwam het met geweld in de wasmand.
Haar haren deed ze omhoog in een dot en opende gordijnen met de blik op het uitzicht dat ze had. Met de fles wijn die ze had meegesmokkeld en haar pakje sigaretten nam ze plaats. Tuurde bedenkend naar haar doek terwijl ze zo een slok nam. Daarna ging ze zelfzekerd het doek te lijf met kleuren. Ze deed nu wat ze het beste in was en niemand haar kon ontnemen namelijk: schilderen (en misschien ook wel dronken worden).

May had niet specifiek een bepaald idee in haar hoofd, maar dit was nu eenmaal de weg hoe ze nog eens na kon denken over wat er precies was gebeurd en wat helemaal niet. Voor haar kon ze duidelijk de gezichten zien van Brian en Mason, maar enkel had ze deze tweede al geschilderd waardoor ze nu het gezicht van Brian voor de geest haalde. Hier had ze gisteren nacht naar gestaard waardoor het helemaal niet zo moeilijk was. Met een klein glimlachje trok ze zelfverzekerd lijnen. Hoewel de glimlach verdween hoe meer ze gefocust werd op het slagen van het portret. Haar doek was niet bepaald van groot formaat, maar ook helemaal niet klein. Enkel waren de kleuren donker en dat vond ze wel bij Brian passen. Enkel het puntje van de sigaret in zijn handen zou ze laten oplichten in de donker. Zijn gelaat had de verschijning die ze het liefst zag. Dat was natuurlijk een glimlach en ogen gevuld met pret. Brian op zijn beste. Hoewel hij altijd ongelofelijk knap zou blijven. Tijdens het schilderen merkte op dat er ook negatieve kantjes waar ze normaal nooit zou vallen, maar toch... Het leek allemaal perfect te kloppen. Misschien aanbad ze enkel deze twee jongens vanwege hun uiterlijk en hun hoog niveau op artistiek vlak.
Even stopte ze voor een sigaret te roken en stond daarbij op, zette zichzelf voor de spiegel waarbij ze zich uitgebreid inspecteerde. Vele jongens zouden niet op het rode haar vallen. Ze was misschien iets te mager en haar kledingstijl was niet bepaald gewaagd. Misschien wel ergens iets uitdagend, maar ze had daarnet tal van vrouwen gezien die zo veel mooier waren dan haar. Stiekem hoopte ze dat Mason iemand tegen het lijf was gelopen. Brian had dit vast en zeker gedaan. Echter wist ze niet om wie ze zich het meeste moest zorgen maken. Ze nam uit dat die keuze om Mason ging, maar aan de andere kant worstelde Brian te hard met zichzelf. Gevoelens voor twee personen. Beiden waren ze niet zomaar uit haar leven te schrappen, dat wou ze gewoonweg niet. Een keuze die ze moest maken, eenmaal gekozen geen weg terug. De ene zou nooit een relatie met haar opbouwen buiten misschien friends with benefits, de andere zou het perfecte vriendje zijn dat zij weigerde te hebben.
Gefrustreerd blies ze een pluk haar weg, maar deze kwam weer voor haar ogen. Het hielp haar niet bepaald met haar op haar gemak te stellen waarna ze deze ruw weg streek en snel, niet genietend, van haar sigaret trok. Terwijl ze nog een klein slokje wijn nam en deze in haar mond liet "kolken", keek ze al tevreden waar de tijd haar op had beloond. Brian schilderen ging vlotjes aangezien ze een duidelijk beeld had van wat ze wou. Isemay had de mogelijkheid gehad om die huid te verkennen, te voelen en zelfs te proeven. Weer nam ze plaats op de kruk en drukte de sigaret uit. Als ze deze wou af hebben voor ze de slaap zou vatten, dan moest ze werkelijk doorwerken.

Eenmaal het schilderij af te hebben na zo wel geteld een oaar uur nam de slaap toe. De enkele slokken wijn hadden er haar enekl nog meer naar toegedreven. Daarbij was ze dicht bij de rand van lichtjes dronken, tipsy. Isemay kon redelijk veel champagne en wijn verdragen als deze met maten werd gedronken. Weer voegde ze een klein briefje bij het portret en luisterde nu naar zachtte Indiemuziek.

Omdat jij mijn werk wou zien. Het was me een plezier en genoegen. Daarbij zou het er anders nooit van komen.
Laat me nu maar eens wat eindresultaat zien van jou foto's.

Na deze bij zijn schilderijtje te plakken, ging ze in de comfortable stoel zitten en rookte weer een sigaret. Koude lucht dat kwam van het openstaande raam, ontmoette haar huid. Het deerde haar niet veel. Het was rustgevend in plaats van de warmte van Mason. De laatste trekjes werden zorgvuldig van haar sigaret genomen waarna ze door het raam naar buiten keek. Haar uitzicht was niet geweldig, maar opeens had ze erge zin om al haar kleren uit te trekken en in het water te springen. Vrijheid. Waarschijnlijk ook alcohol en het feit dat ze een dramaqueen was. Maar toch...
Isemay viel met die gedachten in een slaap die niet diep was of mooi, vredig. Tenminste had ze rust. Zonet had de ene haar hart gebroken en de andere haar helemaal opgewarmd. Mason. deerde haar niet veel. Het was rustgevend in plaats van de warmte van Mason. De laatste trekjes werden zorgvuldig van haar sigaret genomen waarna ze door het raam naar buiten keek. Haar uitzicht was niet geweldig, maar opeens had ze erge zin om al haar kleren uit te trekken en in het water te springen. Vrijheid. Waarschijnlijk ook alcohol en het feit dat ze een dramaqueen was. Maar toch...
Isemay viel met die gedachten in een slaap die niet diep was of mooi, vredig. Tenminste had ze rust. Zonet had de ene haar hart gebroken en de andere haar helemaal opgewarmd. Mason.

Erg moeilijk was haar deur niet te vinden, hij was hem immers al eerder opgevallen. Zachtjes duwde hij de klink omlaag en duwde de deur op een kier. Hij schrok toen een streep licht de donkere gang in viel, licht dat van lampen afkomstig was. Maar door dezelfde kier viel zijn oog al snel op een gedaante die bewegingsloos bij het open raam lag, met haar hoofd op de vensterbank. Opgelucht liet hij zijn adem ontsnappen. Godzijdank, ze sliep. Hij duwde de deur verder open, en terwijl hij behoedzaam naar Isemay bleef kijken liep hij op zijn tenen naar binnen. Het papiertje dat hij in zijn hand hield bevatte niet veel tekst, althans niet zijn kant van het vel:

Hey lieve Isemay,
Jammer genoeg heb ik je goede wensen niet voor het aanbreken van de dag ontdekt. Was dat wel zo, dan hadden ze zeker wat nut gehad. Maar hoewel ik niet de beste nacht achter de rug heb, waren jouw woorden vanochtend toch de opkrikker die ik nodig had. Dus bij deze bedankt, en ik wens jou ook een hele fijne ochtend toe.
PS, ik spreek de waarheid als ik zeg dat ik 100% hetero ben. Of ik je jurkje wel of niet heb gedragen laat ik aan je verbeelding over.
PPS, die middelvinger was echt niet nodig geweest, evenmin als je jaloezie.

Toch vond hij het waard om haar nachtrust voor te riskeren en het op de binnenkant van haar deur te hangen, waar ze het zeker zou zien. Met een stukje plakband bevestigde hij het aan het witte hout, waarna hij zich tevreden omdraaide om weg te lopen. Hij bevroor echter toen hij het doek op de schildersezel zag. Hij zag zichzelf. Het was geen foto, het was niet in detail uitgewerkt en er vielen hem wat dingetjes op die er anders uitzagen (zoals alleen iemand kon zien die hetzelfde beeld elke dag in de spiegel zag), maar hij was het wel. Zijn hele essentie zat in dat schilderij. "Holy crap," fluisterde hij verbijsterd, terwijl hij dichterbij liep om het beter te zien. "Holy crap," herhaalde hij, toen hij elke kwaststreek kon onderscheiden maar nog steeds niet begreep hoe dit mogelijk was. Ademloos staarde hij ernaar, zonder zich te realiseren dat hij nu nog maar een meter van Isemay af stond, die geluidloos lag te slapen in de luie stoel bij het raam.

May verkeerde niet in een diepe slaap ondanks dat het wel het plan was na al die sterke drank. Enkel wou ze heerlijk slapen en daardoor ook niet dromen. Dat kon haar hoofd even nu niet aan. De onrustige slaap zorgde voor nachtmerries waardoor ze vaak heen en weer kronkelde in de stoel, maar woorden bracht ze echter niet uit. Vaag hoorde ze woorden te horen. Dichtbij zich.
Met een zachte, maar diepe kreun opende ze voorzichtig haar ogen. 'Holly crap,' Haar ogen ontmoette het gestalte dat ze uit duizenden zou kunnen herkennen; Brian. Voorzichtig rekte ze zich uit en stond wankel uit de stoel op. Het zachte zee briesje zorgde voor koude rillingen over haar schaars geklede lichaam. Hier werd ze opeens zich van bewust en fatsoeneerde het hemd even waarna ze haar haren weer in een hoge paardenstaart deed. Woorden waren overbodig terwijl ze weer kritisch naar het schilderij keek. 'I hope you like this holly crap,' sprak ze een beetsje schor terwijl ze vlak naast hem stond. Haar lichaam gericht naar het zijne terwijl ze zijn ogen zocht. 'Want ik ben niet bepaald van plan om het te houden. Je wou toch zien wat ik kon hé?' Zachtjes grinnikte ze terwijl ze haar armen rond hem sloeg en hem even kort en zachtjes knuffelde. Daarna keek ze hem weer even aan en wou op haar bed gaan zitten. Eenmaal daar vielen haar ogen op het papiertje tegen de kast waardoor ze opstond en het eraf plukte.
Al leunend tegen de kast met haar rug, glimlachte ze bij zijn worden en liet daarna haar blik weer op hem vallen. 'Goedemorgen, Brian.' Rustig liep ze weer naar het bed en liet zich hier weer achter zich zakken. 'Gaat het wel?'

Brian wendde zijn ogen af van het schilderij toen hij iets zag bewegen, of liever gezegd, iemand. Maar hij schrok niet. Daarvoor was hij te verwonderd. Zijn blik ging dan ook snel weer naar het schilderij, waar hij met zijn wijsvinger zachtjes de kwaststreken volgde die zijn neus vormden. Hij maakte een zacht geluid en trok zijn vinger snel terug toen de verf nog niet helemaal droog bleek te zijn.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe Isemay zich uitrekte en opstond, waarna ze haar grote overhemd beschaamd omlaag trok. Dat was een prima trigger om zijn aandacht te verschuiven van het schilderij naar haar. Hij rechtte zijn rug (hij had voorovergebogen gestaan om alle details te zien, om ook maar een idee te krijgen van how the fuck ze dat had gedaan) en scheurde uiteindelijk ook zijn blik los van het schilderij. "Like it?" vroeg hij semi-verward, "I fucking love it. Damn girl, toen je zei dat je van tekenen en schilderen hield had ik niet verwacht dat je dit.." Hij gebaarde naar het doek, "..bedoelde. Het is prachtig, precies mij. Al weet ik niet of ik een portret van mezelf ga ophangen." Hij lachte, maar overdreef niet, en het was ook geen geslijm. Slijmen deden mensen alleen maar om bij een ander in de smaak te vallen, en dat was Brian's bedoeling niet meer. Gelukkig bleek Isemay hem toch nog wel een beetje aardig te vinden toen ze voor hem kwam staan en hem een knuffel gaf. Het duurde maar kort, en toch was Brian blij dat hij haar even vast mocht houden en zijn wang tegen haar hoofd kon leggen. Puur vriendschappelijk, puur vriendschappelijk...
Ze liet hem los en vond al snel het briefje dat hij zojuist nog had opgehangen. Meteen verdwenen zijn tegenstrijdige gevoelens, en maakten plaats voor onbehagen. Verdomme, hier wilde hij helemaal niet bij zijn. Ze had het moeten vinden als hij de kamer allang had verlaten. Tja, dan had je niet moeten blijven rondhangen, zei een irritant stemmetje in zijn hoofd. Gelukkig deed Isemay er een stuk minder moeilijk over. Met een glimlach legde ze het weer weg en liep ze terug naar haar bed, waar ze rustig plaatsnam. Hij besloot het zichzelf niet moeilijk te maken en bleef staan waar hij stond. "Ja, het gaat. Gisteravond was een groot drama en ik heb een barstende koppijn, maar ik hem niemand vermoord." Dat laatste was bedoeld als grapje, maar toen de herinnering aan de woede die hij gisternacht had gevoeld bij hem opborrelde, besefte hij dat het niet veel had gescheeld. De glimlach verdween dan ook van zijn gezicht.
Het voelde toch ongemakkelijk om zo open en bloot aangestaard te worden, en hij ging zitten in de grote stoel waarin zij net nog had gelegen. Hij moest zijn best doen niet aan de stof te ruiken, en richtte in plaats daarvan zijn blik op het schaars geklede meisje - ook niet verkeerd. "En jij? Je was al vroeg naar huis gegaan, hoorde ik."

Enkel moest Isemay grinniken en dit dan wel heel zachtjes om zijn lovende woorden of toch die er op moesten lijken. 'Toen ik zei dat ik in niets anders goed was dan dit, overdreef ik helemaal niet.' Terwijl hij plaats nam op de beslapen stoel boog zij zich wat meer naar haar nachtkasje voor een sigaret hier uit te vissen en hem aan te steken.
May haalde enkel haar schouders op bij zijn woorden en dacht er even overna. 'Niemand heeft me gemist, neem ik aan. Daarbij was de sfeer voor mij al helemaal om zeep.' Rustig nam ze een trekje en keek hem aan. Om daarna weer naar het schilderij te kijken. Duidelijk overdreef Brian; Zo geweldig was het niet. De gelijkenis was er, maar niet de extra's die een tekening zou hebben. 'Aplausje voor jou droge grap dan.' Echter ging ze op haar buik liggen. Hij bracht haar best in beschaamdheid met het kijken. 'Dus? Toch nog een beetje plezier gehad gisteren?'

"Daar geloof ik niks van," wierp Brian tegen toen ze zei dat ze verder niets kon. Je bent ook erg goed in het opwinden van mannen... Hij was zich er totaal niet meer van bewust dat ze zijn gedachten kon horen. Na een avond met Paige was het gewoon weer bij hem ingeprogrammeerd dat hij alles hardop uit moest leggen, dus paste hij bij Isemay ook niet meer op wat hij dacht.
Hij keek haar rustig aan terwijl ze een sigaret opstak, blij met de afstand die zich tussen hen in bevond. Hij lachte even stilletjes bij haar uitspraak. "En daar ook niet van," vulde hij zijn eerdere zin aan. Brian had haar graag nog wat langer rond zien hangen. Alhoewel.. dan was ze waarschijnlijk de hele tijd met Mason in de weer geweest, en dat was nou ook niet zo'n leuk beeld om naar te kijken. Mason had haar weldegelijk gemist, anders was hij nooit zo eenzaam en alleen op de trap gaan zitten. Dat hoefde Isemay echter niet te weten, tenminste niet van Brian.
Verlangend keek hij naar de sigaret die naar haar mond ging. Hij kon er ook wel een gebruiken, maar die lagen nog in zijn kamer. Hij besefte zich nu pas, nu hij aan zijn achterzak voelde waar gewoonlijk zijn pakje te vinden was, dat hij de verkreukelde en bezwete balkleding nog aan had. Als reflex sloeg hij zijn armen voor zich over elkaar om zich te verbergen - overigens zonder succes. Isemay was ondertussen op haar buik gaan liggen, maar als ze dacht dat dat er minder aantrekkelijk uitzag had ze het mis. Hij keek naar het schilderij terwijl hij antwoord gaf, niet omdat hij dat nog steeds zo interessant vond, maar omdat hij zich zo beter kon concentreren op zijn woorden. "Een beetje," beaamde hij. "Maar ik was blij toen ik thuis was. Wat een gedoe was dat gister." Hij keek haar even aan, en besloot haar niet te vermoeien met de rest van het verhaal. "Laat maar," mompelde hij, en hij maakte een gebaar met zijn hand waarmee hij haar duidelijk maakte dat het niks belangrijks was. "Ik ga even douchen en me omkleden. En een van die leuke giftige staafjes oproken." Hij wees naar de sigaret die Isemay tussen haar vingers had, en stond op om weg te lopen.

Isemay giechelde zachtjes bij zijn gedachten en keek richten even een "zwoele" blik op hem en haalde speels haar wenkbrauwen op om daarna weer te lachen. Het deed weer goed om dat te doen. Zo goed dat al snel haar ribben pijn deden. Ze merkte hoe verleidelijk de sigaret voor hem was en nam enkel nog maar zorgvuldiger trekjes.
Zijn woorden klonken triest en echter had ze geen idee wat hem opeens van gedachte liet veranderen; dat hij het haar niet kon vertellen. Ook stond zij op toen hij dat deed. Hierbij vulde een blik van medeleven haar ogen. Nee, Brian mocht niet weggaan... Hij was er nog maar net. Met de sigaret in haar mond liep ze naar hem toe en plooide hun vingers weer in elkaar. De aanraking van zijn warme huid tegen de hare deed heerlijke tintelingen ontstaan. Het was verkeerd, maar haar kon het niets schelen. Brian was aangenaam en hield haar de hele tijd bezig. De haat die hij haar in die korte tijd had laten voelen was een variant geweest op het scenario van twee mensen die elkaar ontmoette en elkaar direct mochten. Zij deed wel wat hij zich verboden had en drukte haar neus zachtjes tegen zijn hals aangezien ze niet hoger geraakte zonder op haar tenen te gaan staan. 'Ik heb nog een beter voorstel. Wat denk je ervan om bij mij te blijven, je kleren uit te trekken,' Met een speels glimlachje keek ze hem aan om daarna haar mond bij zijn oor te brengen en speels op de oorlel te bijten. 'Sigaretten heb ik genoeg,' Haar vrije hand ging naar zijn borstkas. 'En daarna, daarna wil ik wel met jou het zwembad induiken.' Met een grijns keek ze hem aan en drukte een kusje op zijn wang. Puur vriendschappelijk. 'Die had je nog te goed, you motherfucker!' Met een engelenglimlach nam ze ook zijn andere hand vast. 'You came into my room, so you have to follow my rules, babe.'
Haar ogen keken in die van hem. Onderzoekend en legde zijn handen toen weer om haar heupen zodat ze hem weer eens kon knuffelen, maar dit keer steviger. 'Je kan het altijd tegen me vertellen. Dat weet je dus vanaf nu en vergeet het nooit.'

Zijn poging om weg te komen viel in het water, misschien wel letterlijk, toen Isemay hem tegenhield. Hij voelde de bui al hangen toen ze te snel te dichtbij kwam, en jawel, al snel stond ze tegen hem aan gedrukt. Iets in hem zei dat hij haar nu weg moest duwen, maar dat wilde hij niet, God, waarschijnlijk kón hij dat niet eens. Hij was nog steeds bij het punt waar hij zichzelf van meisjes moest weten af te houden, het hoofdstuk 'wat te doen als meisjes je verleiden?' kwam nog lang niet. Dus liet hij het toe. Hun vingers waren verstrengeld en haar lippen waren zacht tegen zijn nek. Beelden waarin hij de kleren van haar lijf scheurde en haar het bed op duwde vlogen voorbij op zijn netvlies, en het gebonk in zijn hoofd leek ineens van heel iets anders te komen. Pas tegen de tijd dat ze plagerig met haar tanden aan zijn oorlel trok, drongen haar woorden tot hem door. "Wa..? Isemay!" Hij trok zijn hoofd terug en zocht haar ogen om te zien of ze het meende. Wat bedoelde ze met daarna? Waarna? Veel wijzer werd hij daar echter niet van, en al snel verdween haar gezicht weer uit beeld en voelde hij hoe er een kusje op zijn wang werd gegeven. Nogmaals probeerde hij te protesteren, maar hij kwam niet verder dan een zwak "Toe nou." Dit is een slecht idee, dit is geen slecht idee, is dit nou wel zo'n slecht idee? Zijn handen, die op haar heupen waren neergezet, hield hij angstvallig aangespannen omdat ze anders naar beneden zouden afzakken of juist een weg naar boven zouden vinden. "Isemay," probeerde hij nog een keer, "het is bewolkt buiten, het is onder de vijftien graden en het zwembad is waarschijnlijk bevroren. Zeg nou niet dat je met dit weer wilt gaan zwemmen." Hij had geen idee wat voor weer het buiten was, maar dit was het enige excuus dat nu in hem opkwam. Tja, als jullie niet kunnen zwemmen moet je maar een andere bezigheid verzinnen, fluisterde een geniepig stemmetje hem toe. Ha, geweldig. Had hij stemmen in zijn hoofd, dachten ze ook nog eens dat ze grappig waren. "Ik meen het, ik moet even douchen. Gister heb ik me behoorlijk uitgesloofd, en dat moet er gewoon afgewassen worden." Excuses, excuses... Hij maakte zich van haar los, maar legde zijn handen op haar schouders. Hij was op dreef, nu moest het lukken. Voor hij er nog een zin bijvoegde haalde hij diep adem. "Bovendien.. bovendien heb ik nog een was te draaien."
Inderdaad, dat was niet wat hij had willen zeggen. Maar zijn intentie - iets in de trant van "ik wil niets met je" of "ik wil niet dat je me zo aanraakt" - kon niet worden uitgesproken als hij het niet echt meende. De waarheid was dat hij het fijn vond, en als hij zijn angst en terughoudendheid zou loslaten zou hij ervan kunnen genieten als geen ander, zou hij het terug kunnen geven. Maar hij was niet zo ver gekomen om nu zijn nieuwe moralen simpelweg te vergeten. Hij wilde een nieuw leven, en daar zou hij voor moeten vechten. Tot die tijd zou hij alles dat een terugval kon betekenen moeten weerstaan. Enerzijds was het niet eerlijk, want hij gebruikte nog steeds in kleine mate drugs en alcohol, maar anderzijds had hij dat onder controle, én had hij het nodig om niet gek te worden.
Brian liet Isemay los en keek naar de grond. "Dus.. zie ik je straks bij het ontbijt?" vroeg hij voorzichtig. Hij had even lucht nodig, maar dat betekende niet dat hij haar niet meer wilde zien.
__________
Sorry, ik weet dat ik beloofd had voor 3 uur te gaan slapen, maar ik was op dreef.

Blijkbaar was het grapje niet bepaald in de smaak gevallen bij hem. Ze wist wel dat hij nog steeds problemen had met het punt van seksueel contact. Niet iets dat haar bepaald zinde, maar ach... Haar ogen keken weg uit de zijne en ze liet ook hem helemaal los. Ze haatte de excuses in olaats van de woorden recht in haar gezicht te zeggen. Ze was oud genoeg. Als hij wou gaan dan kon hij dat. Het schilderij haalde ze van de ezel en legde het bij op bed. Echter bleef ze daar staan waardoor de afstand opeens moordend leek en ze weer op haar lip beet.
Ontbijten met hem? Was dat een goed idee. Ze wou hem nu even bij zich. Niet samen eten. 'Misschien wel, misschien niet. Ik heb niet echt veel honger en zin om te gaan zwemmen in die min vijftien graden van jou.' Koppig was al zeker het woord om haar te beschrijven. 'Doe wat je moet doen en neem dat mee,' Al gebarend naar het doek. 'Het kan me niet schelen wat je et mee gaat doen.' Weer liep ze langs hem naar de badkamerdeur. 'En is dit dan beter? Dat ik zo tegen je doe? Nee, want dan komt er weer een fucking ruzie te weeg. Ik hou van je met je blinde kop. Zoek maar eens die woorden op in een woordenboek.' Met die woorden verdween ze achter de deur.

Hij wist dat zijn woorden niet goed zouden vallen bij Isemay, en toen hij de blik in haar ogen zag - teleurstelling, woede, misschien zelfs verdriet? - bereidde hij zich mentaal voor op een preek. Toch deed het bijtende sarcasme zeer. Brian's gezicht was nu het beste te vergelijken met iemand die een citroen had doorgeslikt, met vertrokken mond en samengeknepen ogen. Even was hij ook bang dat ze het doek in tweeën zou breken toen ze het van de ezel haalde, maar ze legde het op bed. Wel een handeling waardoor ze ineens aan de andere kant van de kamer stond, en nu leek ze wel heel ver weg. De afstand tussen hen in was niet natuurlijk deze keer, het was alsof er een muur tussen hen in was gebouwd. Hij zette een stap in haar richting, maar kreeg de kans niet om naar haar toe te komen voor ze alweer langs hem heen was en aan de overkant stond, bij haar badkamerdeur. Van ellende maakte hij een treurig geluidje uit het diepst van zijn keel en legde hij zijn beide handen in zijn nek, met aan de achterkant verwoven vingers. Dit deed hij vaak als hij niet meer wist wat hij moest doen. "Fuck you, Isemay," mompelde hij, en toen wat harder: "Ik heb je toch verteld waarom ik dit niet kan, waarom ik dit niet wil? Waarom moet je dan verdomme van het ene uiterste naar het andere gaan?"
Hij had geen zin in zelfmedelijden, niet na gisteravond. Dat had hem bewezen dat woede ook een goede reactie kon zijn. Toen Isemay in de badkamer verdween was hij dan ook niet van plan met hangende pootjes haar kamer te verlaten. Met luide passen liep hij naar de badkamer en kwam zonder kloppen binnen - iets dat hij misschien beter niet had kunnen doen.

May luisterde enkel nog half en half naar hem. Val toch dood, idioot. Het enigste waarom je zo moeilijk doet is omdat je ervan houdt, te veel van vrouwelijk schoon houdt. Hij was zelf bij haar komen janken dat eergisteren zogezegd niks betekend had. Dat ze het niet leuk had gevonden om naast hem wakker te worden terwijl de enigste reden die haar daar van weerhield een jongen was waar ze ook van hield. Verliefd zijn is shit en jij hebt me er ingepraat. Met een kwade ruk deed ze haar hemd uit en ook verwijderde zonder moeite het zwarte lingerie stuk die haar borsten beschermde. Toen ze op keek ontmoette ze met een kleine gil de ogen van Brian. Hoewel ze zich herpakte en met haar arm zich bedekte. Echter zij ze niets en keek enkel hem aan. Haar gezicht vertoonde niet bepaald een emotie. Hij bleef maar staan en staan hoewel het seconde misschien waren leek het voor haar minuten. Opeens was het zo stil. Aangezien het haar te lang duurde draaide ze zich om en haalde haar arm weg om zich lichtjes te bukken en het hemd op te rapen? Zuchtend trok ze het weer aan. Weer draaide ze zich om en hield het shirt simpelweg dicht. 'Dat heb je dan ook weer gezien. Ik ga van het verdomme uiterste naar het andere omdat ik jou kut advies heb gevolgd. Vat het of niet Brian: Soms kunnen mensen verliefd worden. Misschien is het dan nog niet wederzijds.' Een paar tranen vulde haar ogen, maar bruut keek ze weg. Wachtend tot hij zou opstappen.

Brian stond als versteend en met schaamrood op zijn wangen toe te kijken hoe Isemay haar lichaam probeerde te bedekken, eerst met haar armen en daarna met het overhemd die ze aan had gehad. Zijn lichaam mocht dan niet meer werken, zijn hersenen deden dat zeker wel. Fuck. Mooi. Zacht. Aanraken. Sukkel. Draai je om. Ga weg. Wees een heer. Mooi. Zacht... Het duurde te lang. Hij zou iets moeten doen, maar hij deed niets, en dat duurde te lang. Isemay hield het kledingstuk om zich heengeslagen, en wat ze zei, samen met de gekwetste blik in haar vochtige ogen, bezorgde hem kippenvel. Het brute besef begon hem te dagen dat niet alles oké was tussen hen. Hij had gedacht dat hij gisteravond alles simpelweg had opgelost. Dat ze, toen hij haar vertelde van zijn probleem, ze zou knikken, glimlachen, het zou begrijpen en door zou gaan als vrienden. Maar dat was niet zo. Niet de hele wereld draaide om zijn problemen, gevoelens en gedachten. Isemay had die van haar. En de woorden die ze uitsprak braken zijn hart.
Hij begreep dat ze wachtte dat hij weg zou lopen, maar dit deed hij niet. Integendeel, hij liep langzaam op haar af met een geconcentreerde blik op zijn gezicht. Vlak voor haar stopte hij, liet zijn handen op haar heupen rusten, maar keek alleen maar naar haar ogen. Hij bevond zich nu op glad ijs, als Isemay hem nu zou afwijzen zou dat heel erg hard aankomen. Maar dat was het risico dat hij dan maar moest lopen. Toen hij haar blik eindelijk ving ging zijn hart sneller kloppen van de adrenaline, omdat zijn lichaam wist dat het volgende zijn dood kon betekenen. "Teach me," was het enige dat hij zij.

May hield zich groot. Zijn gedachten waren ergens pervers en raar om zelf het om te zien, nee te horen, hoe haar lichaam een ander aanstond. De angst ging al wat liggen toen Brian dichterbij kwam en zijn handen op haar heupen legde. Twee woorden die simpel waren, snapte ze helemaal niet meer. Wat wou hij? Dat ze verder voor hem ging strippen of enkel hem zou tonen hoe ze van hem hield. Enkel knoopte ze een paar knoopjes dicht en drukte ze tegen hem aan om hem ook in haar armen te nemen. Even snikte ze zachtjes en streelde over zijn rug alsof hij ook troost nodig had.
Ze haatte het hoe hij telkens een schuldgevoel bij haar kreeg, hoe ze hem hiermee opzadelde. Ook zij was egoïstisch en veel te koppig. Eventjes keek ze hem aan, maar hield hun lichamen dicht bij elkaar. Haar blik was speciaal dan daarvoor, maar nog steeds wist ze niet haar gevoelens te laten. Als een ballerina ging ze op haar tenen staan en vestigde haar armen in zijn nek. Liefhebben was veel te gemakkelijk. Zachtjes streelde ze over de spieren van zijn borstkas terwijl hun neuzen elkaar raakte, zocht de weg weer af naar zijn schouders om daarna haar handen in zijn haar vast te klauteren. Ze bracht hun naar de muur waar haar rug deze ontmoette en wreef haar neus eventjes tegen de zijne. 'Liefde kan je niet leren, niet pushen of wat dan ook. Enkel je laten overdonderen,' fluisterende woorden die een inleiding waren op een zoen. Een zoen waarvan ze nu een keer al haar gevoel legde en ook even de remmen los zette. Ze wou hem niets wijsmaken of dwingen of opleggen. Ze wou dat hij van haar hield, maar niet alles was gemakkelijk. Leven kwam net zo snel als de dood en jij, wel jij, moest het gewoon aannemen.

Brian had op de rand van een emotionele ondergang gebalanceerd, was gevallen, en Isemay had hem opgevangen. Haar acceptatie bracht zoveel gevoelens in hem teweeg dat hij niet wist of hij moest lachen of huilen. In elk geval was hij ontzettend blij dat hij haar vast mocht houden, dat voelde stukken beter dan te worden uitgefoeterd. Hij had geen idee of hij hier goed aan deed, maar hij wilde niet denken. Dat had hij al te vaak gedaan deze afgelopen paar dagen, en dat had hem niet veel goeds gebracht. En moest je hem nu eens kijken, close met iemand zonder dat hij uit was op seks. Of misschien toch wel? Hij wist het niet, seks met Isemay klonk niet verkeerd. Maar hij stond hier niet met haar te zoenen om haar het bed in te krijgen. Hij stond hier omdat hij van haar wilde leren houden.
Zijn handen verkenden haar rug, eerst naar boven en toen cirkelend naar beneden. Isemay gaf in en liet zich naar de muur duwen, waar hij zich tegen haar aan drukte. Met zijn neus volgde hij haar kaaklijn, maar bewoog naar haar nek toen ze sprak. Hij wist niet of het waar was wat ze zei, hij hoopte van niet... Brian had zo lang passie zonder liefde gekend dat hij eraan begon te twijfelen of hij die liefde nog wel kon voelen. En als het niet te leren was, hoe moest het dan wel?
Hij besloot er niet over na te denken. Er was niet eens plaats om erover na te denken. Al zijn gedachten werden bezet door Isemay. Isemay, Isemay, Isemay. De mooie blonde vrouw met twee kanten. Wat was hij blij dat hij aan haar goede kant was.
Hij wilde niet spreken, hij wilde niet denken, hij wilde niet plannen. Hij wilde voelen. Alles; Isemay, liefde, het leven. Misschien had Paige toch gelijk dat hij zijn gedachten en angsten uit moest zetten, dacht Brian, en van die gedachte schrok hij. Waarom moest hij op zo'n moment nou weer aan Paige denken? Hij liet zich er echter niet lang door verstoren. Brian drukte opnieuw zijn mond tegen die van Isemay en vond ruw haar tong. Het was niet zacht en zoetsappig meer, er lag een woede en passie in zijn bewegingen terwijl hij zijn remmen één voor één demonteerde. Met zijn ene hand leunde hij tegen de muur, zijn andere klemde zich vast in Isemay's haren, waar de haarlak van gisteravond nog in te voelen was. Ophouden was geen optie, ademhalen slechts noodzaak. Hij haalde zijn hand van de muur en leunde nu met zijn lichaam tegen haar aan, terwijl zijn vrije hand haar onderrug vond en haar daar tegen zich aan duwde. Hij wilde haar, maar hij moest onthouden haar de leiding te laten geven. Zij was de lerares, zij was de leider. Maar als ze haar les voort zou zetten in bed, zou hij haar zeker volgen.

Isemay had zin om verslagen tegen zijn lippen te kreunen, maar voor ze het wist had Brian haar helemaal in zijn ban. Hij hield haar gevangen tussen zijn sterke armen en raad eens: Haar zou je niet horen klagen. Het moment was magisch totdat Brian er een vijfde versnelling in zette en haar tong opeiste. Enkel kuste ze hem gewillig terug en liet hun tongen de dans voeren die ze hadden verdiend. Met een gemak plooide ze één been om Brian en zorgde er zo voor dat ze pal tegen elkaar stonden. Enkel streelde ze nu wat rustiger door zijn haar en wang als teken dat het wat zachter moest. Hij zorgde sowieso voor een licht gevoel in haar hoofd, maar nu voelde het alsof ze een veertje was in de wind. Toch hield ze hem dicht en kuste een beetje plagend zijn nek.
Na een drietal kusjes keek ze hem aan en toen naar het bed door de deur. Ze wou dat hij zich goed voelde bij haar keuzes en dat hij dit deed voor zichzelf, niet voor haar. 'Je stelt het wel heel kinky voor met je leider en leerkracht. Heb je soms nog een zweepje voor me?' Ze grijnsde voluit naar hem en maakte zijn haren los van zich en de muur. Voorzichtig deed ze het nette jasje bij hem af en keek hem aan. Je merkte dat hij beter af was met een douche. Zachtjes beet ze op haar lip, maar nu met beide voeten op de grond nam ze hem terug mee naar de slaapkamer om daar op zijn schoot te kruipen op bed alsof ze een kleine baby was. Helemaal opgekruld als een kat tegen hem. 'Luister, ik wil dat jij je goed voelt en ik weet dat dit niet tot je prioriteiten hoort. Daarbij wil ik niet overhaasten, maar kom op... Nee zeggen tegen jou? Probeer het zelf maar eens.' et een klein verontschuldigend glimlachje keek ze hem aan.
Het was onmogelijk om hem van haar te "laten" houden.

Brian was wat ingedamd toen Isemay niet op zijn ruwe bewegingen inging. Normaal gesproken was dat een manier van meisjes om te zeggen dat hij moest stoppen, maar het been dat ze om hem heen had geslagen bewees iets anders. Zijn hand gleed omlaag, over haar billen die slechts half waren bedekt met een dun stofje, en eindigde in haar knieholte, waar hij haar been met een zachte ruk omhoog tilde. Ze hijgden allebei, maar Brian kon op adem komen toen zij een spoor van kusjes achterliet in zijn nek. Het ontging hem niet dat haar hoofd naar de deuropening draaide, waardoorheen het bed precies goed te zien was. De volgende woorden kwamen dan ook niet als een verrassing, al kon hij zich wel voor zijn hoofd slaan dat hij was vergeten welke gave zij bezat. Hij had zijn handen alleen even vol. “Altijd. Zie je mijn pak niet? Dit is een rijders-uniform, uit de tijd dat zweepjes nog voor andere dingen werden gebruikt.” Grijnzend keek hij haar aan. “Maar ik maak graag een uitzondering voor je, hoor.”
Ze zag zijn pak. Ze ontdeed hem van zijn pak. Ze nam hem mee naar bed, en hij volgde haar gewillig. Hij kroop naar het midden van het matras, in afwachting van wat Isemay zou gaan doen. Die leek echter eerst nog wat te willen zeggen. Voorzichtig kroop ze bij hem op schoot, waarna ze haar gedachten hardop uitsprak. Eerst lachte Brian, maar toen ze werkelijk leek te wachten op zijn antwoord sloot hij zijn mond en ging met zijn tong langs zijn lippen. “Isemay, ik zou liegen als ik zei dat ik dit niet wou. En het maakt mij op dit moment niet uit als ik..” Shit. Hij had “als ik je hierna nog tegenkom” willen zeggen. Dat was niet best, dat betekende dat hij haar zag als een meisje uit de bar, waar hij precies hetzelfde tegen zou zeggen omdat hij wist dat hij haar toch nooit meer zou zien. Maar dit was Isemay waar we het over hadden, waar hij mee in één huis woonde. Die hij elke dag zou tegenkomen. Dat maakte een snelle wip toch wat ingewikkelder. Bovendien wílde hij haar helemaal niet zien als een snelle wip. “Het maakt me niet uit als je nog even wilt wachten,” veranderde hij zijn zin. “Misschien is dat wel beter, overhaast het bed induiken is inderdaad niet zo’n goed idee.” Hij sloeg zijn armen om haar heen en wiegde haar zachtjes heen en weer. Hij wist dat Isemay al zijn gedachten had kunnen volgen, en dat geneerde hem. Maar het betekende ook dat ze het tenminste niet als een afwijzing zou zien. Wacht, dat klonk bekend. Had hij dat niet al eens eerder gedacht?
________
Hmm, voor 00:00 posten is niet gelukt, en het is alwéér langer dan ik bedoeld had. Maar er is vooruitgang, het in elk geval voor 3 uur!

May had nog gelachen om zijn opmerking en het feit dat hij erg snel het bed ingerold was, maar nu bij zijn woorden was ze muisstil. Een snelle wip? Nee, dat zou het inderdaad niet worden. 'Gelukkig voor jou ben ik niet zomaar één van die meisjes. Wie zei trouwens wat over een snélle wip?' Ze meende het en keek hem aan. Woedde was niet te bespeuren op haar gezicht. Ze was dan ook niet boos of overstuur. Enkel verliefd en dat nog niet een klein beetje.
Het was heerlijk hoe hij haar zachtjes heen en weer wiegde. 'Ik wil het ergens niet, maar aan de ene kant twijfel ik of ik het beter wel doe en wil ik het wanhopig. Je liefde ''leren'' kennen, mijn liefde voor jou kennen, bij die daad.' Voorzichtig drukte ze haar neus tegen de zijne en maakte plagend de twee knopjes los van haar hemd waardoor deze weer wat open viel. Hij had het verdiend. Haar armen nestelde zich weer rond zijn hals en voelde hoe de koele lucht, maar ook zijn warme lichaam, haar huid ontmoette. Een plagende, maar reeds uitdagende blik ontmoette de zijne. 'Ik dacht dat je wou voelen? Daarom moeten we nog niet vrijen.' Echter zat ze nu wat beter tegen hem en hield ervan hoe ze zo verstrengeld lagen 'Ik dacht dat je nog moest douchen?' fluisterde ze speels tegen zijn lippen. Het was een suggestie daarom moest hij er nog niet boos om worden en ze zou het respecteren als hij het afwees, maar dan mocht hij dit keer eens wat verzinnen. Een snel kusje tegen zijn kaaklijn; haar lippen waren er voor nog geen vijf seconde of ze waren al weer weg.

-
Go Nina, go Nina!