De kamer van Eleanor

Mason volgde Eleanor haar kamer in om kort zijn blik door de kamer te laten gaan. Hij zetten de trolly op de wieltjes en liet deze los. De kamer bestond uit lichte kleuren met een opvallende lijst om het plafond. Niet modern en het had meer iets weg van een paleiskamer. Alles leek versiert met krulletjes en dingen. Het was vrouwelijk, maar niet compleet meisjesachtig.

Met een goedkeurende blik keek ze door de kamer. 'Alsof die mensen echt in je hoofd kunnen kijken. Het staat me helemaal aan. Bedankt trouwens. Ik kleed me even om en dan kunnen we gaan, Mason.' Zijn naam kwam er een beetje onzeker uit, maar toch met een glimlach. Haar trolly ging open. 'Het verbaasd me dat je dit ding hebt kunnen verplaatsen.' Hij was letterlijk gigantisch en ook bomvol. Eleanor nam er een nieuwe outfit uit. Daarmee en haar toilettas dook ze de badkamer uit om er weer goed opgemaakt eruit te komen. Het had niet lang geduurd. Uit de grote tas haalde ze haar handtas en deed zwarte Doctor Martens aan haar voeten. Ook haar camera ging voor het geval dat in haar tas. 'Ik ben klaar,' bevestigde Ellie.

"Het verbaasd me eerder dat jij hem de trap op hebt kunnen krijgen." antwoorden hij. De trolly was inderdaad lood zwaar, maar met de wieltjes ging het nog wel, daarbij ging hij normaal altijd met een vriend sporten, hier had hij nog helemaal niets gedaan aan sport. En van zwemmen zal er met dit weer elke keer ook wel niets van komen. Eleanor verdween in de badkamer waar ze zich ging omkleden. Mason leunden tegen de deurpost, simpelweg omdat hij het niet vond kunnen dat hij op een stoel of op haar bed zou gaan zitten. Hij voelde hoe de honger steeds meer een leeg gevoel in zijn maag creëerden en vroeg zich af of het lang lopen was. Niet vel later kwam ze weer tevoorschijn in een compleet nieuwe outfit, compleet met make-up. Ze pakte een tas waar een camera in verdween en trok zwarte Doctor Martens aan. "Lets go then." antwoorden Mason.

Eenmaal ze weer voor hem stond hoorde ze een maag grommen. 'Dat was jou tijger.' Een flauw grapje dat haar vader altijd zei, maar gepast was in de situatie. Hopelijk had hij ook de hersencellen om dit te snappen. Met een glimlach liep ze samen met hem de kamer uit. 'Het verbaasd je niet meer als ik je mijn kleine geheimpje vertel. Ik ben een Bleeder en zoals jij een gaven hebt. Dat hoop ik toch anders ben ik vast en zeker naar het verkeerde adres gestuurd.' ze speelde met het bandje van haar tas terwijl ze verder liepen. 'Is het vreemd dat ik je zomaar ineens mee vraag om te ontbijten?' Een grijns kwam om haar lippen.

Gone met Mason?