De kamer van Brian

De eerste indruk die je kan krijgen als je Brian's kamer instapt is dat hij nogal leeg is. In de hoek tegenover de deur ligt een tweepersoons matras op de grond, bekleed met een dekbed en een grijze geruite plaid. Ernaast staat een lage tafel, het soort waarbij je op de grond moet zitten in plaats van op stoelen. Als je het tafelblad optilt zie je het grootste deel van Brian's bezittingen; zijn spiegelreflex-camera, bokshandschoenen, enkele boeken, een schetsblok en wat potloden die hij nauwelijks gebruikt, sigaretten, een zakje wiet, wat prullaria en een lege polaroid.
Van de vier muren is er maar eentje wit, al ligt die kleur verborgen achter tientallen foto's, zowel zelfgemaakt als van zijn voorbeelden. Een gordijn met de opdruk van een naakte vrouw in sensuele pose leidt naar de badkamer. De andere drie muren zijn zwart, maar hoewel het verward met behang zou kunnen worden, zijn het eigenlijk grote zachte kussens, het soort dat je in isolatiecellen tegenkomt. Dit heeft alles te maken met de boksbal die aan het plafond hangt. Wanneer hij traint laat hij zijn krachten de vrije loop en kan hij wel eens uitschieten. De kussens weerhouden hem ervan zichzelf (of de muur) pijn te doen.
Het enige wat er aan de muur hangt is een plankje met een kleine CD-speler en een twintigtal klassieke en instrumentale CD's.
Er is een lang, smal raam zonder gordijnen waar hij vaak uitklimt om het dak van de eerste verdieping als balkon te gebruiken. Daar staan een klapstoeltje en een klein tafeltje met een asbak erop. Hier rookt hij het liefst, zelfs als het slecht weer is. In zijn kamer is er dan ook nauwelijks te ruiken dat hij rookt.

Zijn badkamer was niets bijzonders. Zwarte tegeltjes op de vloer, witte op de muur. Een porseleinen wasbak, toilet en een ingebouwd bad met douchekop namen de meeste ruimte in beslag. Verder hing er een lange metalen stang waaraan kledinghaakjes konden worden opgehangen. Dat was waar hij zijn kleding bewaarde. Handdoeken en badspullen stonden op de diepe vensterbank van een tweede raam.

(Sorry voor de lange beschrijving, ik kon geen plaatjes vinden voor wat ik in mijn hoofd had)

Met een zucht zette hij zijn koffer neer. Hij was niet zwaar, zeker voor hem niet, maar de reis had hem ook mentaal uitgeput. Hij was een hele dag onderweg geweest.
Hij keek zijn kamer rond. Het was grotendeels zoals hij wel had gevraagd. Zelfs de boksbal was al aan het plafond vastgeschroefd. Hij moest glimlachen om het gordijn dat de slaapkamer van de badkamer scheidde, en vroeg zich af wie het had opgehangen.
Enkel de persoonlijke spullen ontbraken, maar dat kwam later wel. Hij had geen zin om nu al uit te pakken, hij zou het toch nog niet gebruiken. Hij viste alleen het pakje sigaretten uit zijn zak en liep naar het raam. Zijn uitzicht werd een beetje gehinderd door het dak van de verdieping beneden, maar daarachter zag hij een smal bos. Als hij uit het raam hing zag hij links de duinen en zelfs een stukje zee. Tevreden met zijn kamer nam hij plaats op het kozijn, met zijn benen naar buiten, en stak hij een sigaret op.
Een beetje tot rust gekomen stond hij even later weer op. Het was hem te stil hier, en gezien de menigte die hij bij binnenkomst in de hal had gezien, was hij vast niet de enige die op dit moment bij zat te komen.

/Gone

De inhoud van zijn koffer lag verspreid over de vloer. Als men niet beter wist had het erop geleken dat er een bom was ontploft. Maar nee.
Verdomme, waar zijn die aspirines? dacht hij bij zichzelf. Hij zou toch zweren dat hij ze mee had genomen.
Een laatste kledingstuk zwaaide over zijn rug richting de vloer en hij slaakte een zacht overwinningskreetje. Gotcha! Hij wipte het witte pilletje uit zijn verpakking, liep ermee naar de badkamer, legde het op zijn tong en nam een slok water. Bijna meteen leek het effect te hebben, al was dat natuurlijk een illusie. Terwijl hij wachtte tot het pijnlijke gebonk in zijn hoofd af zou zwakken, keek hij de badkamer door. Hier hadden ze niet veel fantasie gebruikt. Ach, dat hoefde van heb ook niet.
Na een paar broeken en hemden te hebben opgehangen zakte hij op bed neer. Slaap zou hem op dit moment goed doen, maar het was nog lang niet laat genoeg en anders zou hij vanavond niet meer in slaap kunnen komen. Toch.. om even.. gewoon.. te liggen..

Licht sijpelde tussen zijn oogleden door. Hij kreunde zacht en begroef zijn gezicht in de dekens. Hij wilde nog helemaal niet wakker worden.
Wacht. Wat?
Hij schoot overeind, zijn ogen wijd opengesperd. Was hij toch in slaap gevallen? Nee toch, hij dacht dat hij zichzelf in de hand had. Geïrriteerd liet hij zich weer achterover vallen en streek ruw met zijn handen over zijn gezicht. Dit was gewoon gênant. De eerste dag in een nieuw huis, met nieuwe mensen, mensen met krachten, en hij viel gewoon in slaap. Het zou hem niets verbazen als iedereen elkaars diepste geheimen wist en nu al vrolijk samen zat.
Met een gezicht dat storm voorspelde nam hij snel een douche, trok wat makkelijke kleren aan en stopte 'n pakje sigaretten in zijn achterzak.
En wat als iedereen al heeft kennisgemaakt? dacht hij, terwijl hij de deur opentrok. Mij kennen ze nog niet, dus ze hebben nog een hoop te ontdekken.

/Gone

Brian botste bijna tegen zijn deur op toen die niet meteen openging. Hij rommelde aan de deurknop en duwde de deur naar achter. Oh ja. Hij was vergeten als wat voor puinhoop hij zijn kamer de vorige keer had achtergelaten. Op zich was het best knap hoe snel hij er een puinzooi van kon maken. Nou ja, dat ruimde hij later wel op.
Hij griste zijn camera en een jack van de grond. De uitroep van Isemay voor de voordeur dichtviel was hem niet ontgaan, maar om nou zomaar haar kamer binnen te gaan... Als hij er nou de vloer plat liep, oké, maar hij was er nog nooit binnen geweest. In plaats daarvan haalde hij zijn dikste vest van een haakje in de badkamer, hing het over zijn arm en liep weer naar de deur. Anders nog iets? Oh ja. Hij stopte ook zijn pakje sigaretten in zijn achterzak. Dat moest genoeg zijn.
Hij trok de deur achter zich dicht en ging op zoek naar Isemay.

/Gone

Brian was zijn kamer binnengekomen, had zijn camera op de kist gelegd, zijn kleren op de grond gegooid en was op bed neergestort. De moeheid had hem overvallen, en de dekens onder hem voelden als de hemel. En toch kon hij de slaap niet vatten. Gedachten over vannacht bleven door zijn hoofd spoken. Dingen die Isemay had verteld, die ze hadden gedaan, over Isemay zelf, en de staat waarin hij haar had achtergelaten. Hij was zelfs een keer opgestaan en naar zijn raam gelopen om te kijken of ze al naar bed was, al kon hij dat helemaal niet zien vanuit zijn kamer. Toen had hij meteen maar een sigaret opgestoken, in de hoop dat die hem wat zou kalmeren. Het had wel iets geholpen, maar nu hij weer in bed lag, onder de dekens ditmaal, kon hij nog de slaap niet vatten. Hij zuchtte, en draaide zich op zijn zij. Gordijnen die wiegden in de wind zouden nu voor een mooi beeld gezorgd hebben, maar helaas had hij die niet. Als hij het zo bekeek was het toch wel wat kaal. Zo had hij het doorgegeven, maar al die lege muren.. misschien moest hij wat foto's ophangen. Zijn blik viel op de camera, en zuchtend pakte hij die van de kist. Hij zou toch niet in slaap vallen. De knop ging aan en een foto van zijn borstkas verscheen, met daarop een tengere hand. Hij glimlachte. Haar hand lag precies waar zijn hart zat. Symbolisch had ze zijn hart geraakt. Of dat echt zo was, wist hij niet. Verliefd was hij niet, maar hij voelde zeker wel wat voor haar. Ook al was ze vreemd en niet te begrijpen.
Hij klikte verder door de foto's van vannacht. Misschien kwam het door hoe hij haar had achtergelaten, maar er leek een diepe treurigheid in haar ogen te glinsteren. Hij knipperde met zijn ogen, en het beeldschermpje flikkerde. Waar de overgang liep tussen bewustzijn en slaap wist hij niet, want altijd als je het voelt aankomen ben je bewust bezig en val je dus niet in slaap. Een logische verklaring. Maar in je onderbewustzijn is geen plaats voor logica. Deze gecompliceerde gedachten beleefde hij dan ook niet terwijl hij in een slaap wegzakte.

May was met stijve benen de trap op gelopen terwijl haar gemasseerde voeten juist heerlijk liepen. Haar gedachte leidde haar weer naar Brian. Ze vroeg zich af hoe erg schade ze had aangericht, want daar was ze namelijk een natuurtalent in. Voor haar kamerdeur besefte ze dat hij nu zou slapen en ze hem daardoor morgen niet onder ogen moest zien. Voorzichtig deed ze het vest uit en liep op haar tenen naar zijn slaapkamer. Voorzichtig deed ze de klink naar beneden waar haar een heel donkere en triestige ruimte haar begroette. Het licht in de hal boot niet al te veel en gelukkig maar ook. Ze merkte het gestalte van Brian op in het bed en de kleren die een spoor maakte over de grond. Voorzichtig legde ze het vest op de tafel. Zijn camera. Een glimlach vertoonde zich op haar gezicht. 'Dag dromer,' fluisterde ze zachtjes terwijl ze de kamer weer wou uit sluipen.

Een enorm leger van robots marcheerde over de eindeloze vlakte. Het had wel wat weg van een woestijn. Brian keek er vol fascinatie naar, maar toen de frontlinie toch wel wat dichtbij begon te komen, wilde hij weglopen. Hij had alleen toen pas door dat hij was vastgebonden aan een cactus. De stekels prikten in zijn blote rug, en de zon scheen sterk en heet op zijn huid. Een benauwd gevoel bekroop hen toen het leger schitterende metalen machines hem bijna had bereikt. Zweetdruppeltjes stroomden over zijn voorhoofd, en hij kneep zijn ogen dicht tegen het zoute vocht en het felle licht. Hij zou platgelopen worden als een mier, en hij kon gen kant op. Angst en adrenaline zorgden dat zijn hart sneller begon te kloppen. Hij voelde iets kouds tegen zijn borst, en zijn ogen vlogen open.
Het leger was verdwenen. Zwaar ademend duwde hij zich weg van de stof onder hem, dat zijn matras bleek te zijn. Een nachtmerrie. Het was gewoon een nachtmerrie geweest.
Hij zuchtte, en liet zich terug op bed vallen. Zijn hart bonkte nog na. Het had zo echt gevoeld, ook al was het nu natuurlijk onzin. Starend naar de muur realiseerde hij dat er licht op viel. En het was niet het maanlicht dat door het raam naar binnen stroomde. Vluchtig draaide hij zich om. Zijn deur stond open. Bijna gelijktijdig viel hem een schaduw op die daar niet hoorde, en het bewoog. Een nieuwe stoot adrenaline suisde door zijn aderen en hij trok te deken op tot zijn kin. Dit was te veel spanning na zo'n droom. "Hallo?" fluisterde hij.

Net toen May weer de deur wou dichttrekken hoorde ze de stem van Brian. Haar ogen sloten zich pijnlijk bij zijn vraag van leven. Isemay wist dat haar make-up niet meer zat zoals het hoorde dankzij het paar van tranen. Een zucht verliet haar lippen. Als ze nu wegging zonder te antwoorden zou ze hem misschien boos maken. Waarschijnlijk. Ze draaide zich om, sloot de deur achter zich en stapte was meer naar het plekje dat door de maan werd verlicht. 'Slaap maar lekker verder, angsthaas. Ik ben het maar...' Even ging May naast hem op bed zitten en keek hem aan. Dankbaar dat het zo donker was. Ze merkte op dat er zweetdruppels te bespeuren waren op zijn gezicht en lichaam ondanks dat er hier een raam open stond. Even hield ze haar hand aan zijn voorhoofd en streek wat nat haar weg. 'Voel je je wel goed? Ik zou zeggen dat je erg warm aanvoelt.' Niet abnormaal, maar met het zweten zou ze zeggen dat hij aan koorts leed op dit moment.

De stem van Isemay gaf antwoord, en hij ademde zijn ingehouden adem opgelucht uit. Hij nam een paar seconden om te aarden. Ze was op de rand van zijn matras komen zitten en legde een koele hand op zijn voorhoofd. "Nachtmerrie," verklaarde hij simpel. Hoewel hij anders niet zomaar voorbij liet gaan dat hij angsthaas werd genoemd, klopte het deze keer. Wat wil je, van de ene overval in de andere? Hij ging wat gemakkelijker zitten. Hij vroeg zich niet eens af wat Isemay in zijn kamer deed. Hij was zich alleen heel erg bewust van haar aanwezigheid en het feit dat hij slechts een boxershort droeg. "Heb jij ooit gedroomd dat je vastgebonden was aan een cactus?" vroeg hij om de spanning te breken.

Haar hand gleed van zijn voorhoofd af bij zijn verklaring. Ook zij nam beter plaats en legde haar hakken naast haar op de grond, haar benen onder zich geplooid waarbij ze hem een amuserend lachje zijn richting in gooide. 'Nee... Nee, Brian... Dus daarover ging je nachtmerrie. Men zegt wel eens dat dromen wat willen betekenen dus misschien voel je nu wel alsof je wordt tegen gehouden van wat?' Weer drukte ze een kusje tegen zijn wang. 'Hopelijk gaat die nachtmerrie dan niet meer terugkeren...' Ze deed al aanstalten om op te staan.

"Zoiets.." mompelde hij. Hij had eerder het idee dat het metalen leger dat hij had gezien The Division voorstelde. En aangezien machteloosheid een van zijn grootste angsten was, was het voor hem letterlijk en figuurlijk een nachtmerrie om hen op je af te zien komen en niets te kunnen doen. Hij zei het alleen niet hardop. Je grootste angsten geef je niet zomaar prijs, zelfs niet aan vrienden. Ja, hij kon haar nu wel een vriendin noemen, vond hij. Daarbij zou het haar een slecht gevoel geven, zij had hem immers over het bovennatuurlijke leger verteld.
Ze was aan het vertrekken. Hij voelde een sterk en gênant verlangen om in haar armen te kruipen, op zoek naar warmte en veiligheid. Dit onderdrukte hij echter meteen. Jemig Brian, ze is je moeder niet en je bent oud genoeg om voor jezelf te zorgen, sprak hij zichzelf toe. En een vriendin nodig je al helemaal niet uit in bed. That would be awkward. Friends with benefits? Yeah, right. Dus liet hij haar gaan. Het matras kwam een paar centimeter omhoog toen ze opstond. "Welterusten, Isemay. Ik hoop dat jij lekkerder slaapt dan ik." Hij tikte met twee vingers tegen zijn slaap en gaf haar een saluut, waarna hij terug onder de dekens kroop.

Of hij het nu wou of niet: Ze hoorde zijn gedachten luid en duidelijk. Duidelijk sneden deze haar nog een beetje aan parten. Echter beurde de gedachten op dat hij haar zag als een vriendin. Weer viel haar oog op het stoffen vest dat ze net had uitgedaan. Zonder verder wat te zeggen stond ze op en nam het vast. Aangezien hij zich nu toch had omgedraaid deed ze snel haar jurkje uit en kroop in het warme vest dat duidelijk veel te groot was en alles perfect bedekt werd.
Voorzichtig haalde ze het dekbed op en kroop onder het warme deken. Haar armen sloegen zich over zijn borstkas. 'Voor even dan. Ik kan ook wel een knuffel gebruiken. Jaja, het spijt me dat ik in je hoofd keek, maar die gedachten komen snel aan als ze over mij gaan.' Isemay had altijd gedacht dat het een soort afweer systeem was. 'Ik zit te wachten,' fluisterde ze een beetje sereen. Misschien kon hij toch wel nog goed slapen, maar de hele nacht zou ze hier niet blijven. Even.

Brian keek verrast op toen hij de dekens voelde verschuiven. "Hé!.." begon hij, maar zijn halfslachtige protesten werden gesmoord door haar woorden. Zij wilde het zelf ook? Haar armen om zijn borstkas voelden koel aan, en hij draaide zich langzaam en voorzichtig om. "Het maakt niet uit," zuchtte hij. Het begon haast al te wennen dat hij geen gedachten voor zichzelf kon hebben. Bijna. "Jij kan er niks aan doen, en ik heb niks te verbergen." Dat was niet helemaal waar. Hij had dan geen duistere geheimen, maar voelde toch wel als een schending van privacy. Hij zou er maar aan moeten wennen. Dat is te overkomen, dacht hij, terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg. Hij zag dat ze enkel het vest nog aanhad, zijn vest, en hij glimlachte. "Zullen we dan maar spelen dat jij degene bent die getroost wil worden, en ik de grote, zelfverzekerde kerel ben?" Hij drukte haar tegen zich aan en legde zijn kin op haar schouder. Het voelde goed om zo te knuffelen zonder seksuele gedachten. Hoe lang het zou duren voor die kwamen wist hij niet, maar voor nu genoot hij van het moment. Het voelde vredig, zo in elkaars armen. Dat een knuffel zoveel kan verhelpen, voor ons allebei... dacht hij, terwijl een traan zijn ooghoek verliet. Hij merkte het niet eens.

Hoe lief Brian ook wou zijn, hoe hard hij het ook ontkende: Isemay bleef zich schuldig voelen dat ze niet echt uit zijn hoofd kon blijven en vaak dus ook over deze begon. 'Dat kan ik wel alleen weet ik niet hoe het honderd procent moet.' Stil luisterde ze verder naar zijn woorden en voelde hoe de armen rond zich opspande. Hierbij begroef ze haar hoofd zowat tegen zijn borstkas. 'Nee... Soms moeten we even het masker laten vallen, vind je niet? Laten we beiden maar even depressief doen.' Ze voelde hoe iets waterachtige in haar nek belande. Na na te denken kwam ze erop dat hij huilde. Zachtjes drukte ze een kus op zijn voorhoofd. 'Waarom huil je?' De andere gedachten van daarvoor negeerde ze. Echter waren deze best lachwekkend geweest. Haar armen spande zich wat meer rond hem. Hierbij streelde ze zachtjes en sussend zijn rug. Ergens ook liefkozend.

"Tijd genoeg om het te leren. Misschien heeft Faith een tip, die zegt dat ze het wel kan, al weet ik niet of ze de waarheid spreekt. Nou ja, dat hoor jij waarschijnlijk snel genoeg." Hij streelde haar haren en rook de tabakslucht die erin was blijven hangen. "En er zijn vast meer Readers hier. Voel je er alsjeblieft niet slecht om, Isemay."
Zachtjes heen en weer wiegend luisterde hij naar haar woorden en het geluid van de wind in de bomen, buiten. De kus die ze hem gaf kwam onverwacht, en zorgde ervoor dat hij haar wat meer ruimte moest geven. "Ik huil niet," kwam zijn voorspelbare antwoord. Hij snoof om geen loopneus te krijgen, en hij veegde met één hand de tranen weg die hij pas nu ontdekte. De smoes dat er iets in zijn oog zat liet hij maar achterwege. "Echt niet," fluisterde hij, terwijl Isemay hem dichter naar zich toe trok. De glimlach die hij op zijn gezicht droeg werd zachtjes op haar wang gedrukt, als een kus. Langzaam sloeg hij zijn benen om die van haar, erop lettend dat hij bij elke vorm van protest zou stoppen. Het voelde goed om iemand in zijn armen te houden. In zijn bed. Dat gevoel had hij gemist. Dat het nu op een totaal andere manier was leek geen verschil te maken.
Behalve de sigarettenrook, rook hij nu ook haar eigen geur, gemengd met die van deodorant en hemzelf. Vooral dat laatste deed hem goed. "You smell nice," fluisterde hij in haar haar.

Bij zijn woorden streelde ze enkel over zijn wang. Als teken dat echter dat niet enkel de reden was dat ze bedroeft was. Op dit moment had ze gemengde gevoelens en worstelde ze. Hierdoor brak ze letterlijk en figuurlijk. Weer zakte haar arm weer af naar zijn zij voor zich weer volledig te storten op hun omhelzing die eigenlijk best al innig knuffelen was geworden.
Ze luisterde en rolde weer eens met haar ogen tegen zijn borst aan. 'Whatever you like tough guy.' Bij zijn zachte kus streelde Isemay zijn borstkas als een soort van tegenprestatie. Dit maar voor even. Brian leek het daar niet te willen laten rusten en sloeg zijn benen om haar heen. Weer maakte hij haar attent op hun lengteverschil. Natuurlijk onbewust. 'Women love sensitive men,' fluisterde ze tegen zijn hals aan terwijl ze kriebels over haar hele lichaam kreeg bij zijn erg complimentje over dat ze lekker rook. Een glimlach verscheen op haar lippen bij het feit dat hij het leuk vond dat ze naar hem rook.
Echter vroeg May zich af of het daadwerkelijk verschil had gemaakt als iemand anders hier met hem in bed had gelegen. 'Je wou het wel, hé? Mij in je bed. Soms moet je echt eens leren praten.' Dit kwam er plagend uit. 'Daarvoor had ik ook geen gedachten nodig. Je uitdrukking was al meer als genoeg. Zielige puppy van me.' Speels tikte ze tegen zijn neus. Even laste ze een stilte in.
'And you are very sexy, mister.' Isemay keek hem bij die woorden echt recht aan en streelde zachtjes zijn wang.

Een rilling ging door hem heen toen Isemay haar woorden tegen zijn hals fluisterde. Hij legde een hand tegen haar hoofd om het daar te houden, zacht maar dwingend. "But maybe men don't like being sensitive."
Ze verplaatste haar gewicht, en hij liet haar gaan. Ze konden elkaars gezicht nu zien, en dat van haar stond plagend. Hij was dus niet echt verbaasd door de woorden die uit haar mond kwamen. Brian grinnikte. "Je hebt me door." In één snelle beweging rolde hij om, haar met zich mee tillend. "Maar ik ben niet zo'n praten," gromde hij. "Meer een 'let's get it over with'-kinda guy." Profiterend van haar verbazing door de onverwachte beweging, slopen zijn handen onder haar vest, even langs de binnenkant van haar dijen, door naar haar onderrug, waar hij zijn vingers in elkaar weef. "En kijk, dat is gelukt."
Ja, ze was hier, gewillig en gretig en in staat tot alles. Hij keek haar aan, zijn blik duister zonder dat hij het doorhad. Ze was mooi zo, de verwachting was overal te lezen. "You've come into my bed, I am going to sleep with you.." Zijn stem was enigszins ruw toen hij dit zei. "But I'm not going to have sex with you."
Hij stond perplex van zijn eigen woorden. Waar kwam dat ineens vandaan? Hij was er klaar voor, zíj was er klaar voor. Ze lag bovenop hem en had hem sexy genoemd, hem uitgedaagd. Waar wachtte hij nog op? Zijn grip om haar middel verstrakte in frustratie, en verslapte toen weer. Maar hij had de hele avond weten in te houden. Hij had zich er sterk om gevoeld. Als hij dat pact met zichzelf nu zou verbreken, zou hij zich, elke keer als hij Isemay tegenkwam, zwak voelen. Een mislukte sex-addict. En hij was van plan nog veel tijd met Isemay door te brengen, dus dat zou hij zichzelf niet aandoen. Hen niet aandoen.
Hij had vrede met zijn beslissing, en dat was aan zijn hele houding te merken toen hij ontspande. Als May zijn gedachten nu had gelezen zou hij het niet eens erg vinden. Dan snapte ze het tenminste, en zou ze het niet opvatten als een afwijzing. Want dat was het zeer zeker niet. Brian tilde zijn hoofd op en kuste haar zacht en lang. Toen hij zich losmaakte, fluisterde hij glimlachend: "Als je maar niet denkt dat ik je nu laat gaan."

_______________
Ik denk dat we het wel een beetje af moeten ronden, willen we nog op tijd het bed uitkomen om op tijd te zijn voor het bal :P

Isemay luisterde enkel maar half en liet zich meevoeren op zijn wil. Ze voelde hoe zijn handen en vingertoppen de huid onder haar vest ontdekte en dat was alles waar ze nu aan kon denken. Haar ogen sloten zich terwijl ze zich compleet ontspande bij zijn aanraking, hoewel ze een beetje gespannen overkwam. Ze wist niet wat hij wou. Eerder deze nacht had hij nog gedacht dat ze beter niet dit konden doen en nu liet hij precies alles varen. Zijn stem klonk ruw en of hij er nu moeite voor nam of niet; het bleef erg sexy klinken. Bij het part dat hij niet wou, schoten haar ogen weer open en keek ze hem weer aan. De armen die ze rond zijn nek had geslagen werden losser. Zijn gedachten waren erg verwarrend. Bedenkelijk keek ze naar zijn gezicht, maar voelde hoe hij na een tijdje leek te ontspannen.
De kus op haar lippen werd beantwoord door die van haar. Lichtjes nog hunkerend naar meer waar ze niet aan kon doen. 'Normaal wou ik niet bij je blijven, schat. Ik zei maar eventjes.' Dit antwoordde ze speels, maar meende het ook weer ergens. Hun lichamen waren zo dicht bij elkaar en ze keek even naar de wekker. Misschien werd het maar eens tijd dat ze gingen slapen. 'Ik wil ook nog tijd met jou doorbrengen, Brian. Maar weet dat jij enkel me anders zal bekijken en ik jou niet.' Ze beet even twijfelend op haar lip. 'Dit betekend wat voor me, dat wel. Ik bedoel enkel dat ik niet te lang stil sta bij dingen in mijn leven. Niet aan de dingen waarvan ik weer dat ik geen spijt ga hebben of moet hebben.' Zolang ze niet zwanger werd zou ze haar hoofd koel houden. Daarbij eiste ze altijd een condoom en slikte ze de pil. Deze woorden waren voor hem enkel een nieuwtje.
Weer legde ze haar handen wat strakker rond zijn nek. 'Mooi. Ik wil ook niet ergens anders meer heen.'

Haar woorden kwamen niet echt binnen. Waarschijnlijk was het belangrijk, en hij probeerde ook te luisteren, echt! Maar het klonk als een rits van muzikale woorden in een andere taal. Hij legde zijn hoofd op het kussen, zodat het niet meer het ene oor in, het andere oor uit kon gaan. Het hielp, de laatste zin drong bij hem binnen, en hij glimlachte. "Niks persoonlijks, maar ik ben denk ik een beetje te moe voor dit soort gesprekken," verontschuldigde hij zich. Door het feit dat hij dit hardop uitsprak en voor zichzelf bevestigde, leek hij nog eens twee keer zo moe, en hij liet zich in het kussen wegzakken. Het was grappig, hij was niet meer hyperalert dat er een meisje bij hem in bed lag. Het was meer een soort tevredenheid, het was speciaal maar toch volledig normaal. Heel wat nieuws voor hem, hij had nog nooit een meisje in bed gehad zonder seks met haar te hebben. Nou had hij sowieso geen meisjes meer in bed gehad sinds hij zijn oude leven had opgegeven, dus dat maakte het nog eens dubbel zo nieuw. Straks ben ik het nog verleerd, dacht hij gniffelend. Hij ging verliggen, zodat zijn hoofd nu op zijn arm lag. De andere las op Isemays zij. Ze staarden naar elkaar. Gewoon staren. En dat tot een van de twee zijn ogen zou sluiten. Hij wist niet wie het was, hij wist alleen dat de ogen die hij in zijn dromen bleef zien ontzettend mooi waren. Nachtmerries waren niet eens meer een optie bij de diepe tevredenheid die hij voelde toen hij wegzakte.

Voor May was het niet bepaald speciaal. Ze voelde zich eerder een award, een trofee, in plaats van iemand die hier speciaal lag om één of andere manier. Echter wou ze niet bij Brian blijven. Slapen met Mason was al genoeg geweest. Meer als genoeg... Te bedenken dat ze enkel geslapen hadden. Ze kon niet opstaan omdat Brian haar maar bleef aanstaren en zijn benen die van haar gevangen hielden terwijl zijn hand ook meewerkte aan dat spelletje. Ook keek zij hem nog aan en glimlachte nog een keertje slapjes. 'Ga slapen, Brian. Het is laat,' fluisterde ze hem toe en streelde nog even over zijn rug. Uiteindelijk viel hij in slaap en opende ze weer haar ogen. Ze lag verstijfd onder zijn ledematen. Geen idee wat ze met zichzelf zou moeten aanvangen na dit. Twee jongens in één huis. Wat als ze haar toch lieten kiezen binnenkort? Hoewel deze jongen, Brian, niet het type was dat zich openstelde voor relaties. Of toekomst samen. Dat zou het handig maken. Terwijl ze over zijn zij staarde naar het raam, liepen er enkele tranen langs haar wangen. Opeens voelde ze zich echt zoals de vrouwen in haar vaders bed. Enkel hadden ze wel seks. Opgelucht was ze wel dat ze dat niet met Brian had gedaan én niet met Mason.
Uiteindelijk viel ze wel in slaap bij het zien van zijn ademhaling en hoe vredig hij nu lag. Brian was meer dan vreemd in haar ogen. Maar ze hield van hem. Misschien dat je dat kon benoemen als een zusje van haar broer zou houden.

Een onbekend geluid trok Brian langzaam terug naar de werkelijkheid. Hij knipperde met zijn ogen en kreunde. Hij moest echt eens gordijnen kopen, want dit licht was verblindend. Geen zin had hij nog om op te staan, en hij draaide zich om, opschrikkend toen hij tegen iets aanbotste, of liever gezegd, iemand. Isemay. Natuurlijk!
Voorzichtig rolde hij terug naar zijn eigen plekje, en hij hoopte dat hij haar niet wakker had gemaakt. Hij was blij dat ze er nog was. Zijn ogen samengeknepen tegen het felle licht, keek hij naar de dekens. Ze lagen allemaal aan zijn kant. Pff, en hij dacht nog wel dat hij zo rustig geslapen had. Rustiger dan ooit. Hij werd zowaar écht uitgerust wakker. Dat kon echter ook met het tijdstip te maken hebben. Een klok had hij niet, dus stond hij wankel op en liep om Isemay heen. Daar dekte hij haar nog even toe, zo kon ze tenminste nog heel even van een deken genieten. Enigszins gegeneerd tilde hij het deksel van de tafel op. Een oud horloge met leren bandjes, dat wonderbaarlijk genoeg al tien jaar op dezelfde batterijen liep, vertelde hem dat het net middag was geworden. Mooi, dan konden ze brunchen.
Hij rekte zich uit, gaapte een keer en ging toen op zoek naar zijn kleding. Die was niet heel moeilijk te vinden, uitgespreid over de vloer. Er hing alleen een duidelijke rookgeur in, dus gooide hij alles in de badkamer. Dat gaf toch een wat opgeruimder gevoel. Eenmaal daar had hij toch wel zin in een douche. Isemay bleef vast nog wel vijf minuutjes liggen. Hij trok zijn boxer uit, wachtte tot het water op temperatuur was en stapte toen het bad in, onder de welkome warme stralen.

Echter meende Isemay een beetje gewicht op zich te voelen waardoor ze lichtjes kruende maar verder sliep. Ook voelde ze hoe opeens een vlaag van heerlijke warmte haar lichaam ontdekye. Hier krulde ze zich helemaal in op als teken dat ze het heel dicht bij haar wou houden. Enigzinds werd ze pas waker toen ze water hoorde stromen. May kniperde even met haar ogen, maar realiseerde zich al snel waar ze was wakker geworden. Brian. Meteen ging haar blik onder de dekens waar ze zag dat ze nog alles aan had en het vest nog vrij fatsoenlijk zat. Haar haren staken alle kanten uit, dat voelde ze gewoon. Voorzichtig, maar gehaast stond ze op. Ongegêneerd liep ze naar de badkamer en haalde haar wenbrauwen op bij de blote vrouw op gordijn die haar begroette. 'Ik eh... Ga zelf even de douche in. Goedemorgen trouwens....' Dat laatste zuchtte ze en zonder nog een degelijk antwoord af te wachten was ze weg.

Gone.

Door het geknetter van neervallend water heen meende hij een stem te horen, en hij stak zijn hoofd onder de kraan vandaan om beter te kunnen luisteren. Jup, dat was Isemay. Shit, had hij haar dus toch wakker gemaakt. "Kom je zo ook ontbijten?" riep hij haar na, maar er kwam geen antwoord meer. Ach ja, dacht hij, terwijl hij zijn kop weer onder de douchestraal deed, iedereen moet eten. Nadat hij zich had ingezeept en afgespoeld, stapte hij onder de douche vandaan en droogde zich af. Als kleding koos hij een donkere linnen broek met daarboven een wit/beige gestreept overhemd en een leren jack zonder mouwen. Schoenen deed hij niet aan, hij hield ervan om op kousenvoeten rond te lopen. Met gel zette hij zijn kuif omhoog en plukte hij aan wat haartjes aan de zijkant, om het er wat minder net uit te laten zien. Zo, daar moest hij het maar mee doen.
Met zijn camera om zijn hals ging hij de deur uit, op zoek naar iets om zijn rommelende maag mee te vullen.

/Gone

Toen Brian terug zijn kamer in kwam, viel meteen zijn blik op het hoopje kleding van Isemay. Ze had het dus nog steeds niet opgehaald. Zonder meteen op een snuffelaar te lijken hurkte hij er neer, zette zijn tassen met kleding tegen de muur en tilde haar jurkje op. Het was ondertussen helemaal gekreukt. Met één arm door beide armgaten hield hij het in de lucht, terwijl hij met zijn andere hand aan de dunne stof zat, het probeerde glad te strijken. Natuurlijk lukte dit niet, zo zonder hard oppervlak eronder, of zelfs maar een strijkbout. Dus liet hij het maar weer los. Hij staarde ernaar terwijl het langzaam naar de grond dwarrelde, als een veertje. Het leek wel slow-motion.
Brian kneep zijn ogen dicht, opende ze en herhaalde dit, waarna hij naar het raam liep om het open te zetten. Hij voelde zich licht in zijn hoofd. Hij had toch niks geslikt? De frisse lucht leek zijn hoofd enigszins op te klaren, en hij klom zijn raam uit. Het dak onder hem kraakte wat toen het zijn gewicht moest dragen, maar het hield stand. Hij liep met lichte passen naar de rand, waar hij neerstreek in kleermakerszit. Een nieuwe sigaret werd opgestoken. Onder hem lag de tuin er maar verlaten bij. Voor zijn ogen tenminste, want waarschijnlijk waren er honderden insecten bezig met.. waar ze ook mee bezig waren. Hij zuchtte diep en inhaleerde de rook waarvan hij wist dat het slecht voor hem was. Alle lekkere dingen zijn slecht voor je. De ene dag is melk weer goed voor elk, de andere dag is het kankerverwekkend. Bladiebladiebla... Al die wetenschappers die denken dat ze weten waar ze het over hebben. Ze hebben geen idee. Brian leunde achterover met aangespannen buikspieren, tot zijn rug de ondergrond raakte en hij weer ontspande. De wolken boven hem bewogen snel, te snel om er vormen in te vinden. Dus doofde hij zijn sigaret en sloot zijn ogen. Op de binnenkant van zijn oogleden kon hij tenminste wolken fantaseren die wél mooie vormen hadden.
Hij had geen idee hoe lang hij daar gelegen had toen hij zijn ogen opende, maar aan de lucht te zien, die al donker aan het worden was, was het een hele poos. Snel schoot hij terug zijn kamer in, zocht zijn kleren bij elkaar, trok zijn kostuum aan en een grijze broek die hij er wel bij vond passen, vergat bijna zijn haar in een ouderwetse scheiding te manoeuvreren en stormde zijn kamer uit, de trap af. Hopelijk was hij nog op tijd.

/Gone