De kamer van Markus

Deze kamer valt nog het beste te omschrijven als een donker hol. Het plafond is er laag, en er is maar één klein raam om licht binnen te laten. Echter is Markus wel een erg moderne holbewoner, want overal lopen draden, staan beeldschermen en muziekapparatuur. Er hangen ook enkele posters aan de muren, waaronder een grote van Nirvana.

Spoiler:

Zijn badkamer heeft eenzelfde laag plafond en geen ramen. De muren zijn van bruinachtig marmer, en zelfs met alle plafondspotjes aan is het er nog schemerig. Ondanks de duisternis is het er wel schoon en netjes, anders dan in zijn slaapkamer zelf.

Spoiler:

Een tevreden grijns verscheen op zijn gezicht toen hij zijn kamer zag. Dit was alles dat zijn vorige kamer niet was geweest. Het enige waar hij daar in was geslaagd, was de knuffelbeertjes verbranden en met zwarte graffiti over de babyblauwe muren spuiten. Al het andere dat hij had geprobeerd weg te gooien, of belangrijker, zelf in te brengen, was door zijn ouders net zo snel weer hersteld. Dat hij nu eindelijk een rommelige tienerkamer had waar hij pizzadozen zou kunnen laten slingeren als hij dat wilde, was een verademing.
Ook de techniek die was ingebouwd zag er professioneel uit. Hij kon het niet laten om uit te testen, dus opende hij zijn lelijke trolley en legde zijn CD-verzameling bloot. Die nam veruit de meeste ruimte in beslag, en het was nog niet eens de helft van wat hij eigenlijk had. Maar nog een tas had hij niet kunnen meenemen in het vliegtuig, dus had hij alleen zijn favorieten in kunnen pakken. Hij haalde het hoesje van Bleach tevoorschijn en stopte het in de speler. Na even laden klonken de bekende tonen uit de boxen, in betere kwaliteit dan hij in zijn hele leven had gehoord. Genietend haalde hij zijn gitaar van zijn schouders glijden en legde hem op het bed, waarna hij zijn tas begon uit te pakken. Zijn hoofd bewoog mee op de maat van de muziek, en sommige stukjes zong hij ook mee.

In tegenstelling tot zijn nieuwe huisgenoot was Kylan allesbehalve tevreden met de muziek. Na de douche had hij zich in een broek gewurmd die laag hing en gaten aan de knieën had. Ook had hij gekozen voor een loshangende tanktop met een zwart monster er op afgebeeld. Alweer liep hij met blote voeten door de gang. Klopte aan voor de privacy, maar stortte toch binnen. Antwoorden afwachten deed hij niet bepaald. 'Vet nummer, maar zou het wat stiller mogen...' Hadden ze echt de muren hier niet een beetje dikker kunnen maken? Hopelijk bracht hij dan ook niet té gewillige meisjes mee of Kylan zou nog jaloers worden. Hij bekeek de kamer goed rond. Donker en het paste helemaal bij Kurt Cobain The II voor hem.

Veel troep had hij niet meegenomen, veel van hemzelf had hij toch niet mogen houden. Maar met de kleine hoeveelheid spullen en het stapeltje kleding was hij wel enorm lang bezig. Dat kwam grotendeels door de muziek die uit de boxen schalde. Het was geen opruim-muziek. Het was ga-uit-je-dak-en-maak-een-zooi-van-je-kamer-muziek. Veel dingen om een zooi mee te maken stonden er echter nog niet, dus was hij gewoon heel sloom bezig en ontspande hij langzaamaan op de muziek door te springen, te headbangen en luchtgitaar te spelen. Met dat laatste was hij ook bezig toen een jongen zijn kamer binnen kwam. Markus had het geklop niet door het lawaai heen gehoord, en hij zag de jongen ook pas toen hij zich omdraaide tijdens een ruige solo. Toen zijn oog op de jongen viel, bevroor hij middenin zijn bewegingen. Toen herstelde hij zich, ging weer overeind staan en draaide de volumeknop van zijn stereo-installatie omlaag. Geïrriteerd kneep hij zijn ogen samen toen hij hoorde wat de jongen zei. Hij vatte zijn woorden automatisch op als sarcastisch, omdat dat nou eenmaal de reactie was die hij gewend was. Maar hij zei er niets van en gebaarde naar de stereo, die nu al zachter stond. "Zo beter?" vroeg hij kortaf. Het was niet allemaal tegen de jongen gekeerd, hij vond het gewoon jammer dat hij midden in dat goede stukje werd verstoord. Het liedje kwam op de achtergrond tot zijn eind, en nu pas nam hij de tijd om de jongen in zich op te nemen. Hij had natte haren, en aan zijn comfortabele kleding gezien was hij net uit de douche in deze outfit gesprongen. Maar de sjofele kleding, die Markus overigens totaal niet lelijk vond, liet veel van de tatoeages ontbloot toe op de huid van de jongen waren geëtst. De meest opvallende was de kleurrijke sleeve die vrijwel zijn hele arm in beslag nam, en Markus sloeg de zijne over elkaar, als om de leegte te verbergen.

Het was Kylan niet ontgaan hoe de jonge man voor zich helemaal op ging in het nummer. Eigenlijk was het heerlijk om te zien. 'Zoveel mensen heb ik nog niet zien opgaan in een nummer. Heerlijk om te zien. En ja, beter.' Even grijnsde hij lichtjes bij het zien van de ruige jongen zonder tatoeages. Of toch geen die zichtbaar waren terwijl hij juist hem zo'n type leek. 'Kylan,' stelde hij zich simpelweg voor.

Markus bewoog zich niet en bleef standvastig met zijn armen over elkaar bij de volumeknop staan. "Als je het zo leuk vind om te zien, waarom kom je het dan verstoren?" Het klonk beschuldigend, en even aarzelde hij. De jongen had niets vervelends gezegd, had alleen gevraagd of het wat zachter mocht. Er begon hem zelfs een gedachte te dagen dat zijn omschrijving van het 'vette nummer' niet eens sarcastisch hoefde te zijn. Hoewel hij daar wel vanuit bleef gaan, ontspande Markus zich en liet zijn armen hangen, om er meteen daarna eentje op te tillen in een halfhartige zwaai. "Aangenaam. Ik ben Markus. Of Mark, als je dat liever hebt." Het gespeelde Duitse accent verdween bij die laatste zin, en nu bleef er slechts een zwaar Amerikaans toontje in zijn stem achter.

Voor Kylan was alsof er opeens weer iemand anders voor zijn neus verscheen. Blijkbaar waren ze toch allemaal geen duistere satanisten die nog eens niet van zoiets als gevoelens hadden gehoord. Ook nooit van een kapper, maar Markus kon hij zich niet bepaald voorstellen met wat minder haar of zonder. 'Hetzelfde.' Even grijnsde hij en keek daarna weer naar de deuropening. 'Was dat nu een stille hint dat ik het moet aftrappen of juist dat je wilt dat ik mijn luchtgitaar erbij neem?' Dit was een speelse grap, maar dan ook puur vriendschappelijk in plaats van haatverwekkend. Of toch zo moet hij overkomen. 'Ik moet je waarschuwen dat ik één van de beste ben!'

"Het was geen stille hint voor wat dan ook," antwoordde Markus. Weer klonk het afwerend, gemeen. Hij moest zichzelf eraan herinneren dat deze jongen, Kylan, niet hetzelfde was als zijn ouders. Dat zag hij met zijn eigen ogen, hoorde het aan de manier waarop hij sprak. Hij bedoelde niets slechts. En toch moest Markus zichzelf daar nog van overtuigen. Zijn hersenen wisten het wel, maar jarenlange gewoonte om iedereen zijn kamer uit te trappen was niet zomaar af te leren. Zijn vrienden waren namelijk nog nooit bij hem thuis geweest, altijd had hij afgesproken in hun huis, een leegstaande garage die zij hadden opgeëist of ergens in de binnenstad. Dat er nu plotseling een vriendelijk figuur in de kamer stond die al helemaal als van hem voelde, was verwarrend. Bovendien was hij niet van plan zich voor zijn ogen te vernederen. Maar van verliezen of een schijtluis zijn hield hij ook niet. "Hoe wou je meten wie er beter speelt? Zonder geluid gaat het alleen maar om wie het beter nadoet, en daarvoor hebben we een scheidsrechter nodig. Daar heb ik niet bepaald zin in. Maar wat dacht je van.." hij draaide zich om en tilde zijn gitaar op, hing die om zijn nek en draaide zich terug om naar Kylan, die nog steeds in de deuropening stond. "..het echte werk?"

Kylan moest ergens lachen om het feit van de vijandelijkheid bij Markus omsloeg naar een soort vriendschappelijkheid. Echter speelde hij niet heel graag dit genre, maar toch zou hij het niet afslaan. 'Wacht een momentje.' Al snel liep Kylan de kamer uit en ging ook zijn gitaar halen. Daarbij sleurde hij ook nog een kleine versterker mee. Wat was het toch gemakkelijk en handig soms om een Mover te zijn. Zo had hij tenminste al dit spul hier gekregen. Eenmaal in de kamer grijnsde hij breed. 'Je hebt geen idee wat je allemaal in je hoofd haalt, crazy motherfucker! Ik verlies namelijk niet graag.' Hij sloot zijn gitaar aan op de versterker en speelde een random stukje. Hij klonk goed. Gestemd.

Blijkbaar ging Kylan de uitdaging aan, want hij liep de kamer uit met de boodschap om te wachten. Markus glimlachte lichtjes en stak een plug in zijn elektrische gitaar. Wachten, ja dag. Hij ging zijn tijd goed benutten. Hij sloeg een paar snaren aan, maar kromp al snel ineen. Er was niks mis met het geluid dat uit de versterker kwam, anders dan de dingen thuis die het wel eens begaven, maar de tonen klonken hartstikke vals. Blijkbaar had het reizen door de kou zijn lieve gitaartje geen goeds gedaan. Markus was nog bezig met stemmen toen Kylan terugkwam. Hij had zijn gitaar bij zich en sleepte ook een klein versterkertje achter zich aan. Markus had er hier genoeg, maar hij hield daar lekker zijn mond over. Vijandelijkheid was nergens voor nodig, maar een beetje tegenstand was niet erg. Hij ging toch voor zijn eigen gewin. "Grote woorden zijn dat voor iemand die Nirvana herrie vind. Als ik jou was zou ik me er toch maar vast op voorbereiden. Get ready to lose, sucker!" De klank die nu uit zijn versterker kwam klonk een stuk beter, en Markus sloeg schuifelend een paar akkoorden aan. Hij kon nooit stil blijven staan als hij gitaar speelde. De muziek zat toch ook niet stil? Hij moest het voelen in alles wat hij deed, en het gevoel dat hij nu kreeg beloofde veel goeds. Tussen zijn slierterige haar door keek hij Kylan stoïcijns aan. "What you wanna play, iets bestaands of een impro?"

'Ik zei nooit dat ik Nirvana shit vond. Enkel dat ik het stiller wou.' Kylan vond hem op dit moment enkel een vuile Amerikaan die zich als een grote jongen wou voordoen, maar er totaal niet in slaagde. Niet mee zo stoer, hé, Markske. Al snel had hij een plectrum tussen zijn vingers. 'Improviseren lijkt me. Aan dat andere hebben we ook niet bepaald iets. Juich alvast maar niet te snel, pussycat.' Hij was klaar om te spelen en sloeg dan ook al meteen enkele snaren aan. Kylan zijn genre lag meer bij echte rockand-roll muziek.

En ik zei nooit dat je Nirvana shit vond, maar dat je het herrie vond. Als ik het me goed herinner kwam je daar namelijk over klagen, of krabbel je nou snel terug? dacht Markus, maar hij had geen zin om hierover te kibbelen. De muziek zou wel voor hen spreken.
Zijn ogen waren op Kylan's vingers gericht terwijl hij de zijne aan het opwarmen was. Zo te zien gebruikte hij een plectrum. Zelf deed hij dit niet, maar gebruikte hij enkel zijn vingertoppen. Zo had hij meer het gevoel dat hij in contact stond met het instrument, en had hij bovendien de vrijheid om trucjes uit te halen met zijn nagels. Maar hij wist ook dat het een veel cleaner geluid gaf om wel met een plectrum te spelen, en even twijfelde hij of hij zijn onverklaarbare voorkeur misschien moest negeren. Dit zonder succes; hij zou blijven bij zijn gevoel, of dat nou slechter zou klinken of niet. "Are you ready?" vroeg hij slechts. De namen die Kylan hem gaf begonnen hem te irriteren, en hij voelde er niets voor om terug te gaan schelden, of het nou speels was of niet. Met zijn vingers ging hij drie keer over alle snaren, waarna hij een snelle intro begon te spelen. Zijn haren vielen voor zijn gezicht tien hij naar de snaren keek, maar van achter zijn gordijn keek hij toch af en toe naar Kylan, om in de gaten te houden wat hij aan het doen was.

Kylan keek wel op naar de grote namen zoals Nirvana, maar hij vond slechts enkele nummers goed. Echter speelde hij een stukje na Markus te hebben gehoord. Duidelijk speelde hij hier een beetje op in, maar dan in zijn eigen stijl. Iets meer naar de indie kant toe. Rock zou je kunnen zeggen. Bij Kylan vond je meer Jimi Hendrickx terug en de bekendere bands zoals Red Hot Chili Peppers. Ook wat onbekende, maar minder.
Hij moest toegeven dat die jongen kon spelen. Eerlijk was eerlijk.

De geluiden van onbekende snaren mengden zich in wat Markus speelde, en zonder dat zijn gezichtsuitdrukking veranderde liet hij het zich op zich inwerken. Het was duidelijk te horen dat Kylan al langer gitaar speelde, want wat hij speelde klonk natuurlijk, ook al was het geïmproviseerd. Het was alsof hij er geen moeite voor hoefde te doen de juiste noten te vinden en het allemaal vanzelf ging. Dat was iets dat Markus bewonderde, iets dat hij zelf minder goed kom omdat hij nog maar een paar jaar gitaar speelde. Kylan klonk goed. Erg goed. Een beetje té goed misschien. De klanken waren zuiver als glas, en hoewel het absoluut niet soft was, was het Markus toch te gepolijst. Hij greep zijn eigen gitaar nog wat steviger vast en versnelde zijn tempo, probeerde met zijn rauwe geluid boven dat van Kylan uit te komen. Er verschenen zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd en nog steeds wandelde hij heen en weer door zijn kamer, één keer bijna struikelend over een ontplugd snoer. Dit had gelukkig geen effect op zijn speelgedrag, hij wist onverstoord door te gaan en haakte in op wat Kylan speelde, net zo goed als hij soms zelf de leiding nam.

Echter wist Kylan niet of hij hier nu moest opmaken dat Markus de druk voelde of niet. Misschien was hij dan goed, Kylan wist dat hij langer ervaring had. Hij speelde daarbij beheerster. Of zo leek het er toch op. Beheerster, maar niet saai daardoor. Hij leefde zich op in de muziek die hij maakte, maar leek het meer te koesteren. Terwijl Markus het leek te nemen en niet genoeg leek te krijgen. Ergens leek het wel op seks hebben of toch hoe hij het nu verwoorde. De overgang van ruwe Mark was duidelijk. In zijn hoofd weerklonken alarmbellen. Als hij het wilt dan kan hij het krijgen. Hierbij schakelde Kylan over naar zijn rauwere muziek. Iets wat hij moeilijker vond om op in te spelen, maar met wat fantasie zou alles lukken.

Markus keek op toen Kylan er ook harder aan toe ging. Hierdoor verscheen er een opening in het gordijn van haar en werd zijn gezicht zichtbaar. Heel even krulde zijn mondhoek om naar boven, maar toen concentreerde hij zich weer. Zijn rechterhand veranderde bliksemsnel van positie. Hij had geen zin om op de achtergrond te spelen, dus liep hij dichter naar Kylan toe om hem op te hitsen. Al die tijd bleef hij hem aankijken zonder duidelijke expressie. Zijn gedachten stonden op een laag vuurtje, het was de muziek die de overhand had. Niet dat alles perfect ging, lang niet. Toen hij drie keer een snaar verkeerd aansloeg stopte hij vet spelen om zijn vingers in zijn mond te nemen. Hij had te lang niet meer gespeeld, het eelt was verzwakt en nu brandden zijn vingers. Maar al snel haakte hij weer in op een stukje dat Kylan speelde, om zo dicht naar hem toe te lopen dat hij een stap naar achter moest nemen. "Al moe aan het worden?" grijnste Markus, hoewel zijn stem nauwelijks hoorbaar was boven het gitaargeweld uit.

Kylan merkte op hoe Markus even stopte met spelen. Iets wat Gordijn als een baby afschilderde. Dat kreeg je ervan als je te snel e nte luid begon. Iets wat Kylan wist. Hoewel het stapje achteruit niet als stap kon omschrijven. 'Moe? Ik zit niet te sukkelen met mijn vingers en ik ben allesbehalve moe. Bring it on.' Hierbij bracht hij weer wat variatie in zijn stukje. Verliezen deed Kylan al helemaal niet graag.

Markus knarste met zijn tanden om het antwoord dat Kylan gaf. Dit was in zijn ogen niet meer rivaliserend, eerder vijandig. En wanneer een wedstrijd in een oorlog veranderde, hield Markus er het liefst mee op. Stoppen met spelen en weglopen, dat was zijn tactiek. Maar dat deed hij niet. Niet nu hij nog de kans had om iemand anders te zijn. Niemand kende hem hier, hij kon zijn wie hij wilde. En hij wilde graag die gedreven gitarist zijn, niet het watje dat ermee ophield als het even niet lukte. Dus volgde hij Kylan's advies op. He brought it on. Ondanks zijn brandende vingers en de jongen die hij zelf in zijn comfort zone had gebracht en die weigerde een stap naar achteren te zetten. Met gesloten ogen begon hij een riff die hij zichzelf had aangeleerd, die verbazingwekkend goed paste bij het ingetogen deuntje dat Kylan nu speelde. Ondanks deze positieve verrassing na een hoop misverstanden was er nog steeds niets van een glimlach op zijn gezicht te zien. Het was compleet leeg. Al zijn emoties waren er nu aan het uitkomen via muziek, niet via gezichtsuitdrukkingen. En dat voelde goed.

Kylan wist wel dat Markus gitaar kon spelen. Enkel leek hij het niet beheerst te kunnen. Zo moest hij in hun wedstrijdepje steeds groter en groter gaanhoewel hij het ook wel wat rustiger aan kon doen. Kylan deed zijn eigen ding, netzoals Markus. Verzon zijn eigen ''lied'' op dit moment. Enkel leek zijn tegenstander het soms te verpesten en andere keren weer compleet te maken. Ook hij vertoonde niets. Enkel zijn ogen stonden levendig en vol vuur. Opgeven? Dat kon Markus in zijn gat steken.

De riff kwam tot een eind en liet een stilte achter. Niet dat Markus helemaal stopte met spelen, maar nu hij weer op iets anders moest overgaan was hij tamelijk verward en liet hij Kylan de leiding nemen. En hoewel dat juist iets goeds zou moeten zijn, voelde het niet lekker. Markus was een control freak wanneer het op muziek aan kwam, in tegenstelling tot de relaxte gozer die hij normaal gesproken was. En nu hij die controle uit handen gaf en maar moest afwachten wat Kylan speelde om daarop in te gaan, leek het alsof hij in een diepe kuil viel. Best raar eigenlijk, want dit was pas het eerste moment dat ze echt samen speelden in plaats van tegen elkaar. Hiervoor hadden ze alleen maar geprobeerd boven elkaar uit te komen en hadden ze beiden de leiding genomen. Nu klonk het eindelijk evenwichtig. Maar niet voor Markus. De emotie vloeide terug naar zijn gezicht, en er stond irritatie en teleurstelling op te lezen. Met een laatste schelle noot maakte hij duidelijk dat hij ermee ophield. Hij ontplugde zijn gitaar, wat een luide knal gaf gezien het volume nog was opengedraaid, en tilde zijn gitaar van zijn schouder om hem weg te leggen. Pas toen hij zich terug omdraaide trok hij zijn mond open. "Goed gespeeld," was het enige dat hij gemeend kon uitbrengen. Als hij had gezegd dat hij ervan had genoten tegen hem te battelen, dan was dat een leugen geweest. Het had hem alleen maar geïrriteerd, gekleineerd en zijn eerste indruk verpest. Bovendien geloofde hij er op dit moment niet meer in dat hij zelf een goede gitarist was. Toch gaf hij Kylan een vriendschappelijke duw tegen zijn schouder, al kon dat ook worden opgevat als een stille hint om hem te laten vertrekken.

Kylan besefte datMarkus uiteindelijk had opgegeven, maar dit dan in stijl. Blijkbaar leek het deze enkel niet te zinnen dat hij niet had doorkunnen gaan. 'Je speelt erg goed en dat meen ik. Het was wel tof om met je te ''jammen''. Zie je later!' Hierbij verween hij doormiddel van zijn kracht met aparatuur en alles.

Markus had zich op bed laten neerzakken en hield zijn hoofd in zijn handen. Ondanks de vriendelijke woorden van Kylan, voelde hij zich nog steeds voor aap gezet. "Yeah right," mompelde hij, terwijl hij met zijn hand voor zijn haar ging, "like I believe that." Maar nu zijn haar voor zijn gezicht weg was, zag hij dat de kamer op hem na verlaten was. Zelfs de box die Kylan zonet nog achter zich aan had gesleept was verdwenen. Hij was er vrij zeker van dat een normaal iemand niet zo snel zou kunnen verdwijnen, laat staan zonder geluid. Okeee... dacht Markus, en hij sloeg zijn armen beschermend om zich heen. Zo bleef hij zitten tot zijn hersenen de puzzelstukjes op hun plaats lieten vallen en hij zich bedacht dat dit een huis voor mensen met speciale krachten was. Pff, krachten. Wat klinkt dat stom. Alsof we in de dierentuin thuis horen, mokte hij, maar hij ontspande zich wel.
Dit precies op tijd om een meisje met haar handen vol tassen binnen te zien strompelen. Voor hij zelfs maar door had wat er gebeurde lag ze al op de grond. "Hey!" riep hij, zowel verontwaardigd als geschrokken. Het klonk hard en niet bepaald beleefd, en snel herstelde hij zich. Dit was duidelijk ook niet haar bedoeling geweest. Hij stonk op en knielde bij haar neer, stak een hand uit om haar tenminste in een zittende positie te helpen. "Gaat het wel?" vroeg hij, nu met een bezorgde klank in zijn stem. Het leek hem verstandiger als ze nog even bleef zitten. Wie weet zou ze weer omvallen als ze zo snel alweer opstond. "Maak je daar maar niet druk om, kom eerst maar even bij," gaf hij als antwoord op haar verontschuldigingen.

"Dat gevoel ken ik," mompelde Markus. Hij hield nog steeds haar hand vast, zelfs toen hij omkeek om de saxofoonkoffer te zoeken waar ze om vroeg. Zwijgend zocht hij de vloer af, op zoek naar iets dat daar niet thuis hoorde. Uiteindelijk vond hij het, maar voor hij opstond om het te pakken keek hij het meisje aan. Er lag een vragende blik in zijn ogen, alsof hij wilde controleren of ze niet weer om zou vallen als hij haar hand losliet. Toen het beeld dat hij zag hem tevreden stelde, legde hij haar hand terug in haar schoot en stond op om het kleine stukje naar het bureau te lopen waar de koffer onder gegleden was. Daar bukte hij zich, tilde het ding niet al te voorzichtig, maar toch zonder het tegen iets aan te laten stoten, op om het aan haar terug te geven. De koffer stond nu rechtop, en met één arm leunde Markus erop terwijl hij het meisje op zijn vloer nogmaals in zich opnam, nog steeds zonder iets te zeggen. Hij was een man van weinig woorden.
Haar donkerrode krullen zaten in de war, en een nerveuze lach kwam over haar lippen. Markus bracht zijn hand naar zijn baardje en streek erlangs, een handeling die hij wel vaker herhaalde wanneer hij nerveus was en niet wist wat hij moest zeggen. "Dus, jij komt hier ook net.. binnenvallen?" besloot hij uiteindelijk.