De kamer van Lucy

Op de overloop aangekomen liet ze haar ogen over de deuren gaan waar deur voor deur een naam op stond. Ze zette haar koffers tegen de muur om deur voor deur af te gaan en te kijken naar de namen van haar huisgenoten. De eerste deur die haar aandacht trok was die van een meisje genaamd Faith, tenminste dat leek haar wel een meisjes naam, de letters van haar naam verschilden per letter van kleur. Een glimlach verscheen op Lucy's gezicht. Het gaf een kinderachtige indruk maar als het haar karakter uitbeelden was ze of heel wisselvallig zoals zijzelf hoewel de kleuren hier wel te vrolijk voor waren, of het meisje was vrolijk op een soms kinderlijke manier. De naam op de deur gaf haar een aardige indruk. Willekeurig liep ze naar een volgende deur waar de naam Daniël op stond, na de verbazing dat er puntjes op de e bevonden op een kamerdeur, schoot de naam Danny haar te binnen een naam die een zanger droeg van een van de bands waar ze regelmatig naar luisterden. De volgende deur was van haarzelf, ze sloeg hem dan ook over om eerst de andere namen in zich op te nemen. Isemay's deur was de eerst volgende, een naam die ze nooit eerder had gehoord wat ze leuk vond, naast dat ze de naam sowieso wel mooi vond staan. Na de deuren van ene Mason, Miranda, Roxana, Cadan, Brian, Evina en Aled uitgebreid bekeken te hebben en besloot ze haar koffers maar op te pakken en haar deur weer op te zoeken en te openen.

Toen ze binnenkwam vielen gelijk de kleur accenten op. Voorzichtig deed ze de deur van haar kamer dicht en zette ze de twee overvolle koffers neer. Het moet er heel grappig uitgezien hebben een klein meisje met twee enorme koffers die ze droeg alsof er niets in zat. Ze grinnikte even en deed haar hoed af om op de roze etalagepop te zetten en ze legde haar horloges en armbanden op de kaptafel. Ze hield niet bepaald van uitpakken maar besloot dat ze dat wel moest doen. Ze pakte de eerste de beste koffer en opende deze. In deze koffer zaten al haar kleren wat er best wel veel waren. Voordeel van klein zijn was dan ook dat kleding minder plek in nam. Ze opende de roze deur en legde de stapels een voor een in de kast en de paar schoenen die in deze koffer zaten onderin. De andere koffer nam meer tijd in beslag omdat hier al haar sieraden kistjes inzaten.
Toen ze uiteindelijk klaar was schoof ze de koffers onder het bed en ging ze op zoek naar leven.

-Gone-

Lucy deed gelijk haar schoenen uit toen ze binnen kwam, ze zou de hele avond nog op hakken lopen, en dat werden niet haar comfortabele sleehakken. Handig deed ze haar haar op de manier zoals ze het van plan was geweest en stiftte ze haar lippen met haar lievelingsmerk lipstick. Alles hing al klaar en ze trok de kleding dan ook redelijk snel aan, zeker voor haar doen. Ze kon eeuwen treuzelen met haar kleding. Ze pakte een simpel paar zwarte pumps uit de kast en trok uit eindelijk haar enige jurkje aan. Eigenlijk zou ze een langere jurk moeten aanschaffen, maar daar had ze geen tijd meer voor gehad, gezien het masker uitzoeken voor haar al lastig genoeg geweest was. Eerst had ze er een met een stok willen kopen, maar die kon niet vast gemaakt worden waardoor het haar niet erg praktisch leek. Ze ging weer zitten voor de kaptafel en deed mascara op en zwarte oogschaduw. Haar ogen waren amper te zien, maar ze wou niet herkenbaar zijn als Lucy. Ze had altijd al graag naar een gemaskerd bal willen gaan, voor zover ze ooit echt sprookjesachtige, of meer prinses achtige eigenlijk, gedachten en dromen had gehad. Ze deed haar masker op en keek met een voldane glimlach naar de spiegel. Normaal draagt ze nooit jurkjes, haar haar nooit vast, geen oog make-up meestal en daarnaast had ze een masker op. Zelfs mensen uit haar klas hadden haar nu niet herkend, maar dat was waarschijnlijk meer omdat ze haar nooit zo zouden verwachten.

Haar: MAAR DAN LUCYBRUIN -HAHA-
[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]
Masker: ZONDER DE VEREN EN MET ZICHTBARE OGEN
[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]
Jurk: OOK DIE PANTY
[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Lucy opende de deur en deed daarna gelijk de gordijnen dicht. Een blik in de spiegel vertelde haar dat nog steeds het masker haar gezicht bedekte. Ze knoopte het masker los en legde hem op de kaptafel en haalde het elastiekje onder uit haar haar. Snel haalde ze make-up reiniger over haar gezicht en gooide haar jurk uit. Ze pakte een willekeurig oversized shirt uit haar kast en ging in haar bed liggen. Het nieuwe, koele bed, nog nooit beslapen, als het goed is dan. Vrijwel meteen zakte ze weg in een droomloze slaap.

Versuft opende Lucy haar ogen, die snel weer sloot toen ze merkte dat het gedreun waardoor ze wakker werd hoofdpijn was. Welke idioot drinkt er dan ook als die de dag ervoor al te veel op had? Het was donker op haar kamer door de gesloten gordijnen. Langzaam opende ze haar ogen op nieuw en ging ze langzaam omhoog zitten om daarna op te staan. Een blik in de spiegel vertelde haar dat ze gister zowaar haar make-up had afgehaald, maar niet meer had gedoucht. Automatisch liep ze de badkamer in waar ze haar shirt deponeerde in de wasbak en de douche aan zetten. Haar slipje ging de wasbak in terwijl ze niet de moeite nam om kleding klaar te legen. De gordijnen zaten toch wel dicht. Onder de douche werd ze pas echt wakker door de warme stralen die haar lichaam omhulden en langzaam op gang kregen. Ze stond stil onder de douche, enkel naar het geluid van de douche luisterden. Gisteravond herinnerde ze zich langzaam weer, ze baalde er toch wel van dat ze niet langer was gebleven, misschien had ze dan nog met iemand anders kunnen dansen. Maar misschien had ze ook gewoon te hoge verwachtingen gehad.

Met omgeslagen handdoek liep ze haar kamer binnen. Je wist het tenslotte maar nooit met een huis vol mensen die je niet kent. Ze opende haar kast waar ze een simpele jeans uithaalde samen met een wit off-shoulder shirt met een roze hart erop. In de badkamer kleedde ze zich aan en daarna liep ze gelijk haar kamer uit, ze had geen zin om schoenen of sokken aan te doen en haar make-up op te doen. Ze ging tenslotte alleen maar ontbijten. Met blootsvoets liep ze de trap af richting de keuken die ze als een van de weinige kamers wist te vinden.

-Gone-

Ze was onderweg naar haar kamer Brian en Paige beide niet tegen gekomen en dat terwijl ze toch echt niet extreem snel was geweest met de nootjes op ruimen. Hoewel ook niet langzaam, en ze kon zich niet voorstellen dat Paige in de kleding die ze aan had gehad op zoek zou gaan naar drank. Zeker gezien ze geen BH had aangehad. Eigenlijk was er te hopen dat ze een BH aan zou trekken, anders vreesde Lucy dat haar gedachte er niet helemaal bij zouden zijn. Brian zou zich trouwens ook wel omkleden, tenzij hij altijd in joggingpak rondloopt, iets wat Lucy echt een rare eigenschap vond van mensen. Ze pakte haar schoenen en trok deze aan. Haar heerlijke comfortabele sleehak. Tenminste zij vond ze comfortabel, maar dat had ook te maken met dat ze eigenlijk altijd hakken droeg. Voornamelijk voor die extra centimeters die ze toch echt nodig had. Voor de spiegel haalde ze even haar hand door haar haar en besloot ze toch lipstick op te doen. "Ready to go," dacht ze hardop. Op naar de hal.

-Gone-

Shoes link

Na Paige gedag gezegd te hebben liep ze haar kamer in, waarna ze gelijk haar schoenen richting een hoek gooiden. Ze had een biertje meegenomen, maar waarom wist ze eigenlijk niet. Ze ging tenslotte toch enkel verder sleutelen aan haar idee voor een nieuw shirt. Ze was niet bepaald de beste in ideeën op papier zetten, maar ze wist dat ze het moest doen omdat ze anders niet het gewenste resultaat kreeg. Daarbij was dat de perfecte manier om te voorkomen dat ze ging nadenken over wat er gezegd was op de terug weg. Ze zette haar iPod in een speaker en drukte op play om de laatste noten van het laatste nummer nog te horen voor een nieuw nummer begon. Ze zette het flesje neer en pakte een potlood erbij. Na het nodige geschetst pakte ze het shirt dat ze in gedachte had gehad uit de kast samen met een stukje zwart stof. Ze zocht zwart draad in een lade en keek vervolgens haar bureau af. "Oja," haar naaimachine had ze niet meegenomen, het had niet meer in haar koffer gepast. Ze zuchtte even hardop om daarna te besluiten dat ze hier vast ergens een makkelijk apparaat moesten hebben staan. Ze greep een schaar, het shirt, het rolletje met draad en het stuk stof samen met de tekening mee om beneden te zoeken.

-Gone-

Ze liep gelijk naar haar bureau. Al gewent aan waar alles stond. Zo snel kon ze zich ergens thuis voelen. Ze liet haar spullen erop vallen en keek of Brian binnen kwam. Het was misschien niet echt nodig geweest haar spullen te laten vallen en ze moest even normaal doen. Kom op Lucy, dat kun je best. Even hield ze haar hand tegen haar hoofd, waarbij ze met haar vingers tegen haar voorhoofd drukte. Hij was wel boven blijven wachten, de wereld vergaat niet. Ze ademde even uit waarna ze weer wat gekalmeerd was.

Brian liet de deur achter zich open toen hij binnenkwam, aangezien hij zijn handen vol had. Hoewel hij hem ook makkelijk met zijn elleboog of de punt van zijn voet dicht kon duwen. Maar hij was toch niet van plan om lang te blijven.
Met ingehouden haastigheid liep hij naar Lucy's bureau, waar ze haar spullen had neergegooid en nu met haar rug naar hem toe stond. Er was nog maar weinig plaats over, ze had niet bepaald ruimte overgelaten voor de naaimachine toen ze haar spullen had gedumpt, maar met wat improvisatie wist hij het apparaat neer te zetten zonder er iets onder te pletten. Opgelucht dat hij daar vanaf was, veegde hij zijn handen tegen elkaar om van het stof af te komen. Pas toen keek hij naar Lucy en zag dat ze haar vingers tegen haar slaap gedrukt hield. "Heb je weer hoofdpijn?" vroeg hij aarzelend, niet wetend of hij zomaar weg kon lopen nu hij had gedaan wat hij moest doen.

Ze onderdrukte de neiging om te zeggen "Nee, ik heb last van een Brian". Wat haar nog lukte ook. Ze keek hem aan en besloot hem toch even te bedanken. "Toch bedankt," ookal wou je me gewoon weg hebben. Blij dat hij geen reader was kreeg ze het voor elkaar om even te glimlachen, ookal was het een kleine glimlach. Na een korte stilte openden ze haar mond weer. "En nee geen hoofdpijn" antwoorden ze op zijn vraag. Ditmaal lachte ze wel oprecht, al was het meer om haar eigen stomheid dan om wat er gebeurden. Ze was weer rustig aan het worden, hoewel er nog een ongemakkelijke sfeer hing. Even dacht ze erover een gesprek te beginnen, maar dat zou niet op veel goeds uitlopen vertelden haar gevoel haar en daarnaast leek Brian weg te willen.

"Geen probleem," antwoordde Brian voorzichtig. Iets in haar blik liet het lijken alsof ze meer wilde zeggen dan ze deed, en hij keek haar achterdochtig aan. Maar ze hield verder haar mond, en Brian had ook geen zin om ernaar te vragen en iets op te rakelen wat ze allebei niet wilden. Al snel was daar ook alweer haar glimlach, en dat maakte helemaal dat hij zijn nieuwsgierigheid naar de achtergrond drukte. Zelfs om zijn eigen lippen verscheen een klein glimlachje, al was het niet van vreugde. Het was eerder bitter te noemen. "Nou, dan ga ik maar weer," mompelde hij. Maar hij verroerde zich niet. Hij wist dat zijn volgende halte de kamer hiernaast zou zijn, en nog steeds zocht hij naar manieren om eronderuit te komen.
Hij stak zijn handen in zijn zakken, en vergat weer dat het verband er op die manier vanaf werd getrokken. Hij weigerde echter aan Lucy te laten merken dat het pijn deed, en duwde stug door tot het verband voorbij de spijkerstoffen rand schoot. Een prikkelend gevoel aan zijn hand vertelde hem dat het verband inderdaad was losgekomen, maar het zou vast niet meer bloeden. Zijn ogen waren op de grond gericht toen hij zich afvroeg waar hij in 's hemelsnaam mee bezig was.

"Dag Brian," zei ze terwijl ze zich omdraaiden, min of meer om hem toestemming te geven weg te gaan, want uit zichzelf ging hij niet direct uit zichzelf. Vrijwel gelijk draaide ze zich weer zijn kant op om even met een schuin hoofd hem aan te kijken. Langzaam drong tot haar door hoe bot haar woorden konden over komen en hoe ze onbewust al continu bezig was waarom hij zo... zo deed. "Zo bot bedoelde ik het niet, maar" gaf ze toe waarbij ze alweer meer zei dan ze eigenlijk van plan was. Ze zuchtte even om daarna haar zin toch af te maken. "Maar het is frustrerend niet te weten waarom je zo doet. Want ik kan echt niet bedenken, behalve dat van buiten dan, maar zoals ik al zei daar was weinig serieus aan." Met het buiten doelde ze op het gesprek over waarom mannen nuttig voor zouden zijn, buiten was er verder alleen nog het gesprek met Paige geweest over vriendschap, maar ze kon zich niet voorstellen dat hij daar echt over in zat. Een andere optie was natuurlijk dat het met zijn hand te maken had, maar dan vond ze het knap dat hij daar in de supermarkt zo weinig van had laten merken.

Wat een geweldige sfeer hangt hier, dacht Brian toen hij de harde woorden van Lucy hoorde. Het was duidelijk dat ze Brian weg wilde hebben, en eigenlijk had hij ook geen zin om te blijven. Maar waar moest hij heen? Hij richtte zijn ogen nog steeds op de vloer, in gedachten heen-en-werend tussen wat hij moest doen en wat hij wilde doen. Pas toen Lucy haar eerdere woorden verzachtte keek hij op. Haar ogen stonden onderzoekend en Brian zuchtte om wat ze zei. Hij slaakte een diepe zicht waarna hij zijn schouders ophaalde. "Het komt niet door net. Het heeft niks met jou of met Paige te maken. It's just me being an ass," zei hij bitter. "Er is iets gebeurd dat ik goed moet maken, alleen ik weet niet hoe." Hij staarde naar de muur, alsof hij daar dwars doorheen Isemay's kamer kon zien. Hoe kon iemand in 's hemelsnaam zijn excuses aanbieden voor het feit dat hij niet verliefd kon worden? Toen zijn blik terug op Lucy viel realiseerde hij zich dat het klonk alsof hij om hulp vroeg, en hij richtte zich op om haar met lichaamstaal te vertellen dat hij haar advies niet nodig had. Normaal was hij nooit zo open, niet als alleen zijn eigen zwaktes werden besproken tenminste. Dit was dus al vreemd genoeg. "Als je gebonk hoort in de kamer hiernaast, maak je geen zorgen. Dat is vast een stoel die tegen de muur wordt gegooid." Met een zuur glimlachje draaide hij zich om en sloot de deur zachtjes achter zich. Dit ging nog lastig worden.

/Gone

Opgelucht dat het niets met haar te maken had voelde ze hoe haar lichaam zich langzaam ontspande. "Succes" was het enige wat ze zei toen hij weg ging. Hij had met zijn lichaamstaal wel duidelijk gemaakt dat hijg een advies wou, maar dan nog had ze geen advies kunnen geven. Ofwel omdat hij haar vrij weinig details had gegeven, ofwel omdat ze zich niet met anderen wilt bemoeien. Toen hij de kamer uit was zette ze dan ook haar muziek weer aan om te voorkomen dat ze iets meekreeg van wat er in de kamer ernaast zou afspelen. Geen zin meer hebbend om aan de slag te gaan met haar ontwerp liep ze naar het raam, mee neuriënd op de muziek. Het was koud buiten, dat wist ze, met die gedachte pakte ze dan ook een fleece deken, welke ze omsloeg om daarna in het kozijn te gaan zitten, met het raam open. Genietend van de frisse lucht, ook al was deze koud. Opgelucht dat het niets met haar te maken had.