De inkomhal

Ze neuriede de melodieën van het liedje verder en toen ze onder aan de trap kwam, merkte ze dat de doos met alcohol er niet meer stond. En Lucy was er ook niet meer. Dat Lucy weg zou zijn, had ze wel verwacht, maar de doos niet. Zou zij het hebben mee genomen naar de keuken voor Paige? Als ze dat had gedaan, was het wel lief van haar geweest. Met een verward, maar blij gezicht liep ze de keuken in.

/Gone

Het was een stuk minder lawaaierig in de hal, en de overgang van het luide washok naar deze drukkende stilte voelde raar aan. Om zichzelf wat meer op zijn gemak te stellen begon hij een deuntje te fluiten. Meestal deden mensen dit wanneer ze vrolijk waren, maar dat was niet bepaald het geval met Brian. Met de naaimachine onhandig in zijn armen, liep hij langzaam de trap op.
Eenmaal boven liep hij extreem rustig naar de deur met Lucy's naam erop. Hij mocht dan zonder veel te zeggen weg zijn gegaan, maar ze zou vast wel achter hem aankomen. Hij zou dus moeten wachten. Kamers binnensluipen zonder toestemming dat de eigenaar was niet zijn ding. Hoewel hij dat wel had gedaan bij Isemay's kamer. Zijn gefluit stopte, en geïrriteerd dat die gedachte zo nodig naar de oppervlakte moest komen, gingen zijn ogen naar haar deur. Hij wist wat zich daarachter bevond. Hij wist dat achter die deur nog ergens zijn portret moest liggen, als ze het tenminste niet had verbrand of uit het raam gegooid. En hij wist dat hij daar zometeen aan moest kloppen omdat hij dat aan zichzelf had beloofd. De naaimachine leek ineens een stuk zwaarder, en hij leunde tegen de muur, hopend dat Lucy snel zou komen.

Buiten het washok was het gelijk stil. Relatief dan, ze hoorde een gefloten melodie die haar verbaasd deed kijken. Of, er was iemand heel vrolijk tussendoor gekomen, of ze begreep echt helemaal niets van Brian. Ze liep dan ook de trap op om boven Brian tegen te komen. Even keek ze hem aan, terwijl ze stopte met lopen, om even te kijken of ze ook maar iets uit zijn blik kon halen. Iets wat haar keer op keer mislukte, bij wie dan ook, dus nu was het dan ook geen teleurstelling dat het niet lukte. Hoewel ze het wel wou weten. Zonder iets te zeggen opende ze de deur van haar kamer. Hij mocht best naar binnen komen, maar ze had geen zin om hem uitgebreid uit te nodigen. Ze hield er simpel weg niet van als mensen zomaar weg liepen. Ze kon zich prima beheersen maar op zo'n moment niet.

-Gone-

Brian keek op toen hij iemand de trap op hoorde komen, en haalde de frons van zijn gezicht toen hij zag dat het Lucy was. Zonder iets te zeggen liep ze naar de deur. Daar keek ze hem even onderzoekend aan. Het viel Brian op dat haar altijd aanwezige glimlach was verdwenen. Zelfs vanochtend in de keuken, toen ze koppijn had gehad, had ze vrolijk gekeken. Daarom viel het nu zo op dat die glimlach ontbrak.
Ze opende deur en liep naar binnen. Ze nodigde Brian niet uit, maar dat leek hem nu ook niet nodig meer. Hij dwong zichzelf niet naar Isemay's deur te kijken, en volgde Lucy naar binnen.

/Gone

Eleanor wist niet goed wat ze van dit huis moest denken. Ergens vond ze het erg mooi. De stijl beviel haar wel aangezien het oude herenhuis of oude landhuis leek vanwaar ze kwam. Niet dat ze erge luxe gewoon was, maar haar vader zorgde er altijd wel voor dat ze kreeg wat ze wou. Met haar zware koffers kwam ze binnen. Het waren er niet veel: Slechts één trolly van heel erg groot formaat met koeienvlekken erop en een heel erg grote leren tas die helemaal gevuld was en onmogelijk als handtas kon bekeken worden, noch sportzak. Deze sleepte ze behendig binnen waar de warmte haar begroete. Meteen deed ze de rode jas uit, haar zwarte sjaal en ook zo de handschoenen zonder topjes. 's Morgenvroeg was het altijd net dat tikkeltje kouder. Ze besloot maar de trappen op te lopen.

Afwezig liep hij de trap af met een jas in zijn hand. Halverwege viel hem dan ook pas op dat er iemand met een enorme koffer de trap op liep. Zonder iets te zeggen draaide hij dan ook weer om om haar de ruimte te geven de trap op te lopen. Bovenaan keek hij even naar de jongedame die de trap handig op liep met de grote koffer en leren tas. Nieuwe bewoner. Was de eerste gedachte die bij hem binnenkwam, waarna het langzaam tot hem door drong dat het onmogelijk was dat die koffer zo licht was dat deze zo handig achter haar aan getild werd. De jongedame had bruin haar en alweer een knappe vrouw. "Goedemorgen," besloot hij haar te begroeten, uit beleefdheid, maar vooral om de stilte te verbreken die er hing om daarna "of middag" aan zijn begroeting toe te voegen gezien hij alsnog niet had gekeken was of het nog wel ochtend was.

Het was duidelijk dat de jongeman pluspunten scoorde; zijn beleefdheid om terug de trap op te lopen. Eenmaal boven keek Eleanor hem met een glimlachje aan. 'Morgend.' Ze draaide zich langs Mason af zodat ze aan de andere kant stond. Daar zette ze haar tas en koffer neer. 'Eleanor of Elie.' Het was een simpele voorstelling waarbij ze een hand een beetje uitstak. Geen idee hoe ze anders in contact moest komen met andere mensen. Deze vreemdeling was knap en dat vertelde voor haar genoeg.

"O, dan ben ik nog niet te laat voor een ontbijt." Lachte hij even toen ze min of meer bevestigde dat het ochtend was. "Mason," stelde hij zich net zo kort voor terwijl hij haar naam in zich op sloeg. Even schudde hij haar hand. "Ik hoef je zeker niet te helpen met je koffers?" Misschien was er nog een kracht die ook echt met kracht te maken. Hij had geen idee.

Eleanor keek hem met een glimlach aan. 'Ik moet toegeven dat we al laat in de voormiddag zijn. Maar wat denk je ervan om met je nieuwe huisgenootje misschien in de stad iets te eten?' Of hij dit opvatte als uitgevraagd te worden of niet was voor zijn rekening, maar Ellie vond hem maar al te knap. 'Je bent altijd welkom om me er mee te helpen.' Ze overhandigde hem de trolly aangezien hij deze kon meeslepen terwijl haar ogen zochten naar de deur met haar naam erop.
Aha! 'Hier gaan we dan,' zei ze terwijl ze de klink overhaalde en met een glimlach haar kamer in keek. Dit was helemaal voor haar. Net zoals zij het had gewild en zelf zou inrichten.

Eigenlijk was hij sowieso al van plan in de stad iets te eten, maar toch deed hij ven twijfelen of het wel zo verstandig was met iemand te gaan. Het plan was tenslotte om even niemand tegen te komen, hoewel dat toch al mislukt was. "Lijkt me gezellig," antwoorden hij. Ervan uit gaande dat ze gewoon haar huisgenoot wou leren kennen. Hij pakte de trolly aan en volgde haar haar kamer in. Misschien had het toch niets met een kracht te maken gehad. Nouja, dat merkte hij van zelf wel een keer.

/Gone met Eleanor?

Alexandra kwam aan bij het huis, het was een huis zoals ze nog nooit had gezien. Ze liep door de tuin en kon niet wachten tot ze in alle stilte door het bos kon lopen. Ze opende de deur naar het huis en zag tot haar teleurstelling dat ze, zover ze kon zien, alleen was. "Het had leuk geweest als er iemand was waarmee ik kon praten." Vanwege het ontbreken van anderen ging ze maar direct naar haar kamer zoeken.

/gone

Blake liep al stuntelend naar de voordeur van het huis. Hij had 2 koffers mee, eentje die uitpuilde van de kleding, en de ander met waardevolle spullen, zoals fotoalbums. Halverwege stopte hij even om op te kijken naar het gebouw. Hij twijfelde nog even, nu kon hij nog omkeren. Toch liep hij door. Eenmaal bij de deur aangekomen klopte hij even. Hij kon toch niet zomaar onaangekondigt binnen lopen, niemand wist toch dat hij hier zou zijn. Blake hoopte dat er nog plaats was voor hem. Hij klopte nogmaals, waar nog geen antwoord op kwam. Toch een beetje teleurgesteld ging hij op zijn koffer zitten. Het was toch te goed om waar te zijn.

Terwijl de taxichauffeur de achterklep opende om zijn bagage eruit te halen, stapte Markus zelf ook uit. Ze stonden voor een tamelijk lange oprit naar een oud ogend huis. "Dit is nog eens wat anders," mompelde hij in zichzelf, terwijl hij zijn goed verpakte gitaar nog wat hoger op zijn schouders hees. De chauffeur kwam aangelopen met de lelijke lichtblauwe trolley die Markus van zijn moeder had geleend. Waarschijnlijk zag zij hem maar al te graag vertrekken. Dat was dan wederzijds.
Met een laatste toeter reed de taxy weg, en Markus greep het handvat van zijn trolley. Hier blijven staan had ook geen zin, al was het wel een stuk veiliger. Het huis was enorm en zat waarschijnlijk vol mensen die elkaar allemaal al kenden. En dan kwam hij aan, met zijn lange haren en versleten kleding. Vermoedelijk zou er niemand zoals hij zijn. God, wat was het moeilijk geweest zijn vrienden achter te laten. Maar dat was het waard als hij eindelijk zijn ouderlijk huis kon verlaten. Daar had hij alles voor over.
Pas toen hij over het grindpad naar de deur liep, zag hij dat er al iemand zat. Op zijn koffer zelfs. Okay, dus misschien ben ik niet de enige nieuweling. "Hey," begroette hij hem toen hij de deur had bereikt. Aarzelend keek hij van de jongen naar het huis. Het leek erop dat hij hier al een tijdje zat. "Eh, waar wachten we op?"

Alex was vergeten hoe ze was gelopen naar haar kamer. God, wat is dit een groot huis! Na een paar minuten kwam ze dan toch weer voorbij iets bekends en vond ze eindelijk de voordeur. Ze liep door de deur en zag dezelfde 2 jongens staan als ze ook al door haar kamerraam zag. "Wachten jullie ergens op? Want je kunt gewoon naar binnen lopen." Zei ze. Ze liep door naar de tuin om te kijken wat er allemaal te zien was.

/gone

Na ongeveer een half uur kwam er een taxi voor de deur aan. Een jongen met lang haar kwam naar het huis toe lopen met een trolley. Het was niet moeilijk te raden dat de jongen waarschijnlijk van metal hield. Hij was dus blijkbaar niet de enige ‘new kid’, en op het eerste gezicht leek het erop dat hij goed zou kunnen opschieten met deze jongen. “Eh, waar wachten we op?” Blake stond op terwijl de jongen dit zei. “Nou ja, ik vond het zo onbeleefd om zomaar naar binnen te lopen, niemand verwacht mij hier. Er is mij verder ook niets verteld over dit… huis”. Op datzelfde moment opende een meisje de deur. “Wachten jullie ergens op? Want je kunt gewoon naar binnen lopen.” Daarna liep ze langs Blake en de jongen door de tuin heen. Ze leek hier ook nog niet te lang te wonen. “Nou, dan gaan we maar naar binnen, he.” Blake liet bij binnenkomst zijn koffers in de hal staan, om even rond te kijken in de kamers op de begane grond. Hij zou later wel kijken waar hij die koffers neer zou zetten.

Met tevreden oogjes keek de jongen Markus aan, alsof hij hem al had goedgekeurd om zijn verschijning alleen. Dat maakte hij ook niet vaak mee. Hij trok een wenkbrauw toen de jongen vertelde dat hij hier niet verwacht werd. Hoe wist hij van deze plek af als het slechts een thuis bood voor zo'n select groepje mensen? Of was het toch minder exclusief dan Markus dacht? Voor hij echter iets kon vragen, ging de voordeur open. Een donkerharig meisje verscheen in de opening en vertelde hen dat ze gewoon door konden lopen, zoals hij eigenlijk al van plan was geweest. Zonder ze verder nog een blik te gunnen, liep ze langs hen heen de grote tuin in. Met zijn mond halfopen en een wat dommige uitdrukking op zijn gezicht keek hij haar na. Nou zeg, dat was ook geen warm welkom.
Hij werd weer bij aandacht geroepen toen de andere jongen voorstelde naar binnen te gaan, en Markus volgde hem de kleine hal in. Het was volgehangen met kleine schilderijtjes in sjieke lijsten, en zijn mond vertrok. "Het lijkt hier het huis van mijn grootmoeder wel," mompelde hij, waarna hij zijn trolley over de drempel tilde en de deur achter zich dichtdeed, en daarmee ook de kou én het meisje buitensloot.

De jongen mompelde iets over zijn oma, wat Blake niet helemaal mee kreeg. Het klonk ook niet zeer belangrijk. Nadat hij de zeer kleine hal had bestudeerd draaide hij zich om naar de jongen. "Ik ga even door het huis heenkijken, if you don't mind." Hij gaf een kleine zwaai met zn hand waarna hij bijna de kamer uitliep. Toen bedacht hij zich dat hij zich nog niet voor had gesteld en hij draaide zich even om. "Oh, ik vergeet me helemaal voor te stellen. Ik ben Blake."

De jongen die voor hem de deur was doorgelopen had zijn koffers neergezet en maakte aanstalten om weg te lopen. Op het laatste moment draaide hij zich echter nog naar Markus om, en stelde zich voor als Blake. Markus liet zelf ook zijn trolley los, maar liet de gitaar op zijn rug zitten. "Markus," zei hij met lage stem. Hij had geen zin om handen te schudden of iets anders formeels, dus liet hij zijn armen losjes langs zijn zijden hangen. "Ga jij maar het huis verkennen, ik breng eerst mijn zooi even naar boven. Misschien kom ik je zo nog tegen."
Hij strekte zijn hand en pakte opnieuw het handvat van zijn trolley vast. Hij wist dat zijn kamer boven was, en hij het ding naar boven moest slepen. Met een zucht begon hij dus de treden te beklimmen. Hij vroeg zich af waarom Blake geen uitnodiging had gehad. Het leek hem sterk dat hij geen kracht had, anders had hij dit huis überhaupt nooit gevonden. Maar het was toch raar dat de mensen die de uitnodigingen hadden verstuurd hem niet hadden gevonden, en Markus, iemand die zijn kracht eigenlijk nooit gebruikt, wel. Boven ging zijn blik de deuren langs. Er was inderdaad geen deur met de naam 'Blake' te bekennen, maar hij vond die van hemzelf wel. Dikke, zwarte letters spelden zijn naam, eentje die hij nooit mooi had gevonden. Hij opende de deur met een verveelde uitdrukking, al was hij stiekem wel benieuwd naar zijn kamer.

/Gone

De jongen stelde zich voor als Markus, waarna hij gelijk de trap opliep met zijn spullen. “Laterrr,” mompelde Blake even. Blake besloot eerst even naar anderen te zoeken. Er moest vast wel een eigenaar van dit pand te vinden zijn, die hem kon vertellen of hij mocht blijven of niet. Hij had geen officiële uitnodiging gehad, maar tijdens zijn lange reis was hij een meisje tegen gekomen die hem vertelde dat hij gebruik mocht maken van haar kamer, aangezien het meisje er geen gebruik van wilde maken. Hij liep door de hal heen, naar de woonkamer toe. Hij liet hierbij de hal leeg achter.

/gone

Het maakte haar niets uit dat ze nog in wolvengedaante was toen ze de hal binnenkwam stormen, ze wilde niet dat iemand ook maar een glimps op zou vangen van hoe ze eruitzag na het gevecht. Binnen een seconde was ze al de trap op en rende ze naar haar kamer, die ze openbeukte en de deur toen weer dicht deed met haar poot.

/Gone

Toen Brian de voorkant van het huis bereikte, viel hem de auto op die net op dat moment opstartte en wegreed. Meteen stonden zijn zintuigen op scherp, hoewel hij niet veel zou kunnen uitvoeren als het inderdaad the Division was. De deur stond wijd open, en met alle mogelijke voorzichtigheid liep hij er zijwaarts langs de muur naartoe, klaar om zich terug te trekken als er iemand in de opening stond. Maar toen hij de deuropening bereikte, was de hal die zich daarachter bevond leeg. Op een mand na die in het midden van de kamer op zijn kant lag. Met gefronste wenkbrauwen keek hij ernaar, tot hij van onder zich een zacht geluid hoorde en geschrokken achteruit deinsde. Er lag een meisje op de grond, haar rode krullen haar gezicht verbergend. Met zijn hand tegen zijn prikkende borst gedrukt, nam hij haar op en besloot dat ze van zijn leeftijd was, ook al zag hij haar gezicht niet. En misschien was het dom, maar hij had sinds hij van Isemay over the Division had gehoord, stelde hij die mensen voor als oudere mannen en vrouwen. Het meisje dat nu voor hem op de grond lag, moest dus een nieuwe bewoner zijn die net door de auto was afgeleverd.
Hij keek voor het eerst naar zichzelf, zijn bebloede shirt een grote aandachtstrekker. Dat zou haar niet bepaald een goede indruk geven van haar nieuwe thuis. En bovendien had hij geen tijd voor een praatje. De langwerpige wonden moesten snel ontsmet worden, voor ze dichtgroeiden. Zonder iets te zeggen stapte hij dus over haar heen en haastte zich de keuken in.

/Gone

Er stapte een klein meisje uit de taxi die net was aangekomen bij het huis. Nadat ze haar hutkoffer uit de taxi had gepakt, reed de taxi gelijk weg. Normaal was een hutkoffer al groot, maar met Hailey’s lengte leek het echt een enorm groot ding. Ze klemde de koffer vast in beide armen en liep met kleine stappen naar de voordeur, om deze met haar elleboog open te duwen. Daar stapte ze over de drempel, waar ze net op tijd het meisje op de grond zag liggen. “Oh my god, ben je ok?” zei Hailey, terwijl ze over het meisje heen stapte. Ze zette snel haar hutkoffer bij de trap neer, waar niemand eroverheen zou struikelen. Er stonden ook nog wat andere koffers in de hal, waardoor het best krap werd. Het was al een best kleine hal, met een hele ouderwetse uitstraling. Hailey bukte zich neer bij het meisje dat te beschaamd leek om op te staan. “Kom op, zo erg is het niet. Ik struikel regelmatig over mijn eigen voeten.” Hailey bood het meisje een hand aan, om haar overeind te helpen.

Hailey glimlachte terug naar het meisje dat ze net rechtop had geholpen, het meisje dat Marley heette. Hailey lachte breed terug naar Marley. ‘Ik ben Hailey. Of Hails. Zo noemen de meeste mensen thuis mij in ieder geval. Terwijl mijn naam heus niet lang is. Hmm. Anyway, ik dwaal af.’ Hailey’s blik gleed over de hoeveelheid koffers die in de kleine hal stonden. Dat waren wel een hoop koffers voor één meisje. ‘Gelukkig ben ik niet de enige nieuweling hier. Zijn deze koffers allemaal van jou?’