De inkomhal

Selene liep hand in hand met jason de trap af. Ze glimlachten de hele tijd naar elkaar. Ze was gewoon zo blij. Na de tre afgestapt te hebben maakte Jason de deur open. Daar gingen ze samen onder de sterrenhemel op weg naar het gemaskerde bal.

-gone.

De deur vloog open en kwam met een klap tegen de muur aan. Brian liep door de opening naar binnen. Je kon de ader bij zijn slaap zien kloppen van de inspanning die het kostte om het huis niet met de grond gelijk te maken. Hij dacht er niet eens bij na dat hij de deur achter zich dicht moest doen, dus deze bleef wijd open staan, de vochtige avondlucht naar binnen latend. Zonder enige aarzeling stampte hij de trap op.

/Gone

De avondlucht waaide de hal binnen. De deur stond nog open en Paige wist met een reden dat Brian was die voor het laatst naar binnen was gekomen, door deze deur. Hij was zeker kwaad, maar hij moest ook vast en zeker wat anders voelen. Schaamte? Teleurstelling? Of misschien wel verdriet? Paige wist het niet, maar ze hield zich nu vooral bezig met zichzelf en probeerde zo min mogelijk aan iemand anders te denken - wetende dat het anders slecht zou gaan. De deur deed ze met een zachte klik dicht en ze liep met twee passen de trap op, waarna ze haar kamer dicht deed met een gratie.

/gone.

Plotseling hoorde hij iemand aankomen, waarschijnlijk was ze een bewoner. Niets vermoedend liep een meisje van de trap af de hal in. Het kwam aan als een moker slag, het voelde alsof hij werd geschept door een grote truck, alsof hij van een wolkenkrabber afviel en te pletter sloeg. Nee! Dit kon niet waar zijn, dit mocht niet waar zijn. Red voelde hoe de paniek toesloeg, normaal voelde hij bijna niets, alleen dat eeuwig blijvende gevoel van verdriet. Voor een moment leek het meisje Red aan te kijken. Nee nu was het telaat, ze zou hem natuurlijk meteen herkennen! Maar het meisje liep door, tot zijn grote verbazing liep ze hem gewoon voorbij. Ze begroete hem niet eens als een nieuwe bewoner. Red stond als bevroren in de hal, hij durfde zich niet om te draaien om iets tegen haar te zegen. Waarom was hij hier! Hij wilde zijn verleden juist vergeten! 'Lacie...' zei hij zachtjes, maar het meisje was allang naar buiten vertrokken. Langzaam maakte Red het besluit, hij zou doen alsof hij haar niet kende... alsof zijn Lacie een wild vreemde was. En voor nu, zou hij het huis eens verkennen.

-Gone-

Hoe slim ben je, als je met een slechte zomer als dit geen jas mee neemt? Blij dat ze weer bij het herenhuis was stapte ze de deur door waar de warmte haar omhelsden. Eigenlijk had ze zin in een warme douche, maar dat zou later wel komen. Als ze geslapen had want ze voelde hoe haar hoofd bonkte. Misschien was het verstandiger om even een aspirientje te nemen, maar eigenlijk wou ze dat niet, sowieso hield ze niet van pillen innemen. Nee, ze hield het wel vol tot haar bed en dan maar zonder eerst een douche slapen. In eens besefte ze zich dat ze nog steeds in de hal stond en stapte ze dan ook de trap op.

-Gone-

Lucy sprong van de een na laatste tree op de grond en kwam tot de conclusie dat ze er als eerste was. Of ze waren al weg, maar dat geloofd ze niet. Willekeurig haalde ze haar schouders op om weer naar de schilderijtjes aan de muur te kijken. Je zou ze maar allemaal moeten ophangen. Dan ben je echt wel even bezig. Ze wist niet waar de gedachte vandaan kwam en besloot dat het er ook niet uit zou maken. Ze nam plaats op de stoel en wachtte tot ze voetstappen de trap af zou horen komen een gezicht om de hoek zou zien verschijnen. Ze speelde afwezig met het drukknopje van haar portemonnee die ze uit haar broekzak had gehaald. Ze droeg altijd haar portemonnee mee, niet per se omdat ze zich nou eenmaal overal moest kunnen identificeren, meer omdat ze het handig vond om altijd een beetje geld op zak te hebben en ze briefgeld zou vergeten uit haar broekzak te halen.

Brian's voetstappen klonken licht en snel door de hal toen hij van de trap af rende. Hij zag Lucy niet meteen, en even was hij bang dat ze zonder hem waren vertrokken, gezien hij nogal lang bezig was geweest. Pas toen hij onderaan de trap stond en om het hoekje keek zag hij haar zitten. Opgelucht liep hij naar haar toe, en leunde tegenover haar tegen de muur. "Hey, is Paige er nog niet?" begroette hij haar. Een voorgevoel dat zij ook niet zou komen bekroop hem. Ze was in de keuken zo raar en afwezig geweest dat ze nu misschien alweer was vergeten wat ze had afgesproken. Maar Brian had haar wel de trap op horen komen, vlak nadat hij boven was aangekomen, dus gunde hij haar nog wel een extra 5 minuten.
In de tussentijd gebruikte hij de tijd om Lucy eens wat beter te bekijken. Haar lippen waren rood gestift, iets dat hij zich van net niet kon herinneren. Verder vielen hem nu pas de sproetjes op die haar wangen sierden. Het stond haar wel, gaf haar iets ondeugends. Hij schraapte zijn keel en wuifde die gedachte weg. Hij moest aan iets anders denken. Bedenk een onderwerp, Brian...
"Dus, wat ben jij van plan te kopen, behalve een paar biertjes?" Hij schuifelde ongemakkelijk met zijn voeten en ging met zijn blik langs de muren, waar enorm veel lijstjes waren opgehangen met foto's en schilderijen. Maar hij keek niet echt, het was gewoon het makkelijkste om naar te staren zonder dat het opviel. Schiet eens op, Paige. Met jou op de achtergrond ging het gesprek net veel gemakkelijker.

Het verschrikkelijkste was dat je van de keuken naar de hal moest om zo naar boven te gaan en dit dan ook niet anders. May stapte blootvoets en dus zonder geluid binnen. Niet lettend op hun gedachten, maar pushte ze massaal buiten. Ze bestonden niet langer en niet nu. Echter waren haar passen gehaast en rende ze de trap op. Wetend dat het er misschien als drama uitzag, maar eerder erop kon lijken dat ze haast had om zich om te kleden aangezien ze nu veel te zomers was.

Niet heel veel later hoorde ze voetstappen de trap af komen. Beneden verscheen het hoofd van Brian. Ze glimlachte en stopte het klikken van het drukknopje. Ze schoof de smalle portemonnee weer in haar broek zak en keek hoe hij tegen over haar ging staan. "Nope," antwoorden ze enkel. Hij had zich dus wel omgekleed. Een groen geruit overhemd, donkere jeans het stond hem een stuk beter dan het joggingpak. Ook had hij zijn haar overeind gezet. Bij zijn andere vraag haalde ze haar schouders op. "Ik zie wel." Eigenlijk had ze niet zo'n voorkeur voor drank. Mierzoete drank of bier, het ging er allemaal in. Toch zou ze het waarschijnlijk houden bij bier. Tussen hen beide door liep het meisje uit de keuken. Alsof ze ze niet zag. Ach, dat moest ze ook zelf weten ook. "Heb je er zin in?" vroeg ze aan Brian met nog steeds een glimlach op haar gezicht.
Na enkele minuten kwam ook Paige de hal binnen. "Hey," beantwoorde Lucy haar begroeting. Nu was nu ook in kleding gehuld. Haar bijna witte haar hing over het zwarte jasje. Paige keek haar lang aan, nadat ze Brian lang had aangekeken. "Ja, laten we maar gaan." zei ze. Ze had wel weer genoeg van het in de stoel zitten en stond dan ook vrijwel meteen op.

Okay, wrong question. Lucy gaf antwoord met slechts drie woorden, wat in Brian's ogen hetzelfde betekende als 'boeit me niet'. Blijkbaar ging ze niet mee omdat ze iets nodig had, maar voor de gezelligheid. Gezellig, bedenk een gezellig onderwerp.
De voor hem ongemakkelijke stilte hielp niet mee, en toen Isemay langs liep stopten zijn hersenen helemaal met werken. Ze keek niemand aan, wilde duidelijk zo onopvallend mogelijk voorbij sneaken, maar juist doordat ze daar zo hard haar best voor deed viel het op. Brian drukte zichzelf tegen de muur om haar de ruimte te geven, en keek haar na terwijl ze de trap op stoof. Ze had hem niet één blik gegund, niet één! Lucy's vraag werd niet gehoord, hij bleef alleen maar ongelukkig naar de trap staren, alsof hij verwachtte dat ze met een glimlach weer naar beneden zou komen en 'Grapje!' zou roepen. Maar dit gebeurde niet.
Er kwam echter wel iemand anders de trap af gewandeld, met een glimlach die Brian graag op iemand anders' gezicht had gezien. Paige's vrolijkheid irriteerde hem stierlijk, hoewel dat erg oneerlijk was en hij eigenlijk blij zou moeten zijn dat ze haar nare gedachten van zich af had weten te schudden. Wat er in de keuken aan de hand was geweest interesseerde hem nu niet eens. Hij wilde gewoon.. hij moest naar buiten.
Zonder Paige (die bijna leek te zweven door de lengte die haar hakken aan haar toevoegden) en Lucy (die was opgestaan en ook langer was dan Brian zich herinnerde) aan te kijken sprak hij ze aan. "Alright, let's go then." Hij probeerde er overtuiging in te leggen, en liep ook met stevige passen naar de deur, maar erg geloofwaardig was het deze keer niet. Zijn ogen stonden somber en de spieren in zijn nek stonden aangespannen. Hij hield de deur open voor de twee dames, maar realiseerde zich toen dat dat helemaal niet nodig was en de deur uit zichzelf wel open bleef staan. Dus liet hij los en liep alvast voor ze uit naar buiten.

Maria liep bijna de antieke stoel omver toen ze vanuit de bibliotheek de hal in kwam rennen. Verwilderd keek ze om zich heen, zoekend naar waar de schreeuw vandaan was gekomen. Maar ze vond niets. De hal was verlaten.
Met een zucht leunde ze op de stoel en liet haar hoofd hangen. Wat was het nut van schreeuwen als je niet op hulp zat te wachten? Als het Za was geweest, was er vast niet veel aan de hand. Misschien dat ze een spin had gezien, of zoiets. Hoewel het geen schreeuw van angst was geweest. Ach, het leek Maria beter om het gewoon te vergeten.
Ze zette een voet op de zitting van de stoel, en met de andere nog op de grond, leunde ze met haar kont op de armleuning. Het was niet echt ontspannen zitten, maar dat deerde haar niet. Ze was toch niet van plan lang te blijven. Behendig viste ze haar mobiel uit haar broekzak en schoof hem open. Ze wilde even laten weten dat ze goed was aangekomen. In haar contactpersonenlijst selecteerde ze Jam, haar één jaar oudere broer. Ze vertrouwde erop dat hij de essentie van haar bericht wel aan de rest zou doorgeven.
Hey Bitch, kben dr hoor. Ofk daar
nou blij mee moet zijn weetk niet,
gekkehuis hiero. Not rlly my place
yet. Maark red me wel, u kno me.
Thinkin o u, greetz to the fam xx
Ze drukte op verzenden, en een glimlach kwam op haar gezicht toen een foto van hem op het scherm verscheen. Ze wist dat ze hier thuishoorde, oud genoeg was om het huis te verlaten en al dat, maar ze miste hem nu al. Gelukkig had ze haar laptop, en kon ze elke woensdag met hem skypen. Dat was tenminste de dag die ze hadden ingesteld als skype-avond. Hopelijk zou hij zich daaraan houden. Maar woensdag was nog een lange weg, eerst moest ze de komende dagen zien door te komen.
De as van haar sigaret viel op de vloer, maar ze liet het liggen. Er was hier zo te zien toch niet gestofzuigd sinds de eerste bewoner binnengekomen was, overal lag modder. Met een zucht stopte ze haar mobiel weg. Ze liep nog even de open deur van de bieb door om haar schoenen te pakken en haar sigaret uit te drukken in de asbak, en liep daarna de trap op.

/Gone

De deur naar Faith's kamer was ondertussen gesloten, maar Maria was toch niet van plan daar nog heen te gaan. Ze was even haar kamer ingedoken om haar schoenen op te halen, en liep nu met die gympies in haar hand naar de trap. In een opwelling keek ze om zich heen. De gang was verlaten, en voor zover ze kon zien de hal beneden ook. Een ondeugende grijns verscheen op haar gezicht toen ze naar de trapleuning bewoog, er schuin op ging zitten en met een precieze handeling het hout los liet. Ze gleed naar beneden, echter niet zo sierlijk als gepland. De leuning was ruw en splinterig, en ze moest zich halverwege vastgrijpen toen ze abrupt stopte met glijden en achteruit dreigde te vallen. Van de schrik schoot de adrenaline door haar heen, en haar ogen stonden wijd open gesperd. "Jij.. kan wel een lakbeurt gebruiken," fluisterde ze hijgend tegen het hout. Het was meer een manier om te kalmeren dan een gewoonte om tegen voorwerpen te praten. Trillerig gleed ze van de leuning af en liep het laatste stukje naar beneden. Daar trok ze de schoenen aan die ze had laten vallen. I really need a run, dacht ze, en ze stond op en liep naar buiten, de deur zachtjes achter zich dicht trekkend.

/Gone

Brian liep de hal in, het kratje bier nog op zijn schouder. De deur liet hij achter zich open. Lucy en Paige stonden immers nog buiten. Hij had geen zin meer om met ze te praten. Ze hadden het even leuk gehad, maar nu hij weer thuis was hing die donkere donderwolk weer boven zijn hoofd en leek hun plezier opeens heel gemaakt en nep. Hij herinnerde zich hoe hij bij vertrek de sfeer in huis had vergeleken met een ruimte gevuld met koolmonoxide, en nu dat gevoel van benauwdheid weer terugkwam vroeg hij zich af of het dan toch door de locatie kwam. Maar hij wist wel beter. Het kwam door het vooruitzicht van wat hij moest doen.
Zonder om te kijken om te zien of de twee meisjes achter hem aankwamen, liep hij door naar de keuken om het krat kwijt te raken. Bij nader inzien was één krat misschien niet zoveel voor een heel herenhuis vol mensen, maar ze hadden ook nog andere drankjes en zoveel mensen had hij nog niet gezien. Ook nu was het bedrukkend stil in de hal en de verlaten keuken.

/Gone

Hij was van plan de trap op te huppen en vooral niks te zeggen, maar toen hij Paige en Lucy door de open deur zag had hij toch de neiging zich te verontschuldigen. Dit gevoel negeerde hij. Wat hij wel deed was waarachtig nog charmanter. In zijn ene hand hield hij de twee flesjes boer en de banaan, en met zijn gewonde hand krabde hij aan zijn neus, waardoor die rood opglom. "Hey, eh, dat geld handelen we later wel af," zei hij aarzelend. "Ik ben boven." Hij zette er niks achter, maar de 'niet storen'-boodschap was duidelijk te horen. Met een laatste ongemakkelijke begroeting in de vorm van een hoofdknikje, liep hij haastig de trap op.

/Gone

Binnen trok Lucy gelijk haar schoenen uit, blij weer op haar sokken te kunnen lopen, zonder dat haar voeten zouden bevriezen. Ze hield wel haar schoenen vast, gezien ze niet wist of mensen het haar kwalijk zouden nemen als ze haar schoenen liet staan. Waarschijnlijk was zijzelf dan nog de eerste die over een paar schoenen viel. Terwijl Brian al op weg was gegaan naar de keuken keek ze Paige nog even aan, met een vragende blik. "Geef maar" zei ze tegen Paige terwijl ze de doos over pakte om hem iets verder op de stoel te zetten. Waarom wist ze eigenlijk niet, maar het leek haar wel even zo handig om niet gelijk na Brian de keuken in te lopen. Die leek toch al geen zin te hebben in haar of Paige. Niet heel veel later kwam Brian alweer terug de hal in om vervolgens door te lopen naar boven. Ze hield zich in niet 'Drink-se' achter hem aan te roepen en glimlachte enkel even.

-Lucy is nog in de hallllllll-

Ze keek naar de grond, voor de eerste keer durfde ze Lucy ook niet aan te kijken. Bang voor wat ze zou antwoorden – alsof dat niet zou komen –, bang hoe Lucy’s blik zou zijn op haar gezicht op wat ze net gezegd had. Ze zag nog wel net de vragende blik die Lucy op haar gezicht had, maar ze had niet het idee dat dat was wat Paige gezegd had, want toen ze de doos van Paige over pakte om die iets verder op de stoel te zetten, stamelde ze een ‘dank je’ uit en durfde toen Lucy aan te kijken op wat ze misschien zou zeggen of doen. ‘Je bent uniek, Lucy,’ Kwam er opeens uit haar mond, maar eigenlijk maakte het helemaal niet meer uit dat ze dat gezegd had, want het was ook zo, ze vond het en ze moest het zeggen – uiten desnoods. ‘Ik ken je pas kort, maar ik weet het nu al,’ Weer keek ze naar de grond. Diep zuchtte ze en schuifelde wat heen en weer, maar toen Brian weer binnen kwam en even naar hun keek, keek ze op naar hem en kon nog net zien dat hij snel naar boven liep. De woorden die hij had uitgesproken had ze niet gehoord, te druk in haar eigen wereldje, waarna ze naar Lucy keek en mompelde, ‘Nogmaals sorry,’ Met snelle passen, alsof ze niet snel genoeg weg kon zijn, liep ze naar de trap, maar stopte daar en draaide zich om met een verschuldigde blik. ‘Ik zet straks de doos wel in de keuken, dat hoef jij niet te doen.’ Toen liep ze weg, de trap op – naar haar kamer.

/Gone

Het duurde even voor Lucy doorhad wat Paige had gezet en dat maakte dat ze niets zei. Tegen de tijd dat ze haar mond open had om te zeggen dat het niet uit maakte was ze al boven. Geen zin om achter haar aan te roepen pakte ze de doos. Ze had gezegd dat ze het straks wel weg zou zetten, maar Lucy kon het net zo goed nu nog doen. Ze liep dan ook naar de keuken om het weg te zetten.

-Gone-