De kamer van Miranda

Onderwerp: De kamer van Miranda vr aug 12, 2011 2:34 pm

Deze kleine kamer heeft een authentieke sfeer, waar Miranda van houdt en niet alleen omdat de zware robijn-rode gordijnen het zonlicht tegenhouden in de ochtend.
In de kamer is een best grote boeken- en klerenkast gepropt, maar er staat maar twee planken helemaal vol, de rest is leeg. Er staat een grote antieke vaas met wat zonnebloemen erin naast het kleine raampje, die uitkijkt op heel veel bomen en er staat een klein rond bijzet tafeltje bij het bed.
De kamer is vooral gehuld in het bruin en moerasgroen-achtig (precies zoals op de foto), maar er zijn ook veel zwarte en witte dingen-- zoals de kappen van de lampen en het bovengordijn wat doorzichtig is.
Aan de uiteinde van de kamer is een niet zo grote badkamer met een douche, toilet en wastafeltje.

Regel: Eerst kloppen en als er geantwoord is, kan je binnenkomen. We zouden niet willen dat ze je aan valt vanwege dit.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Onderwerp: Re: De kamer van Miranda vr aug 12, 2011 6:44 pm

Miranda doorzocht de hele kamer om zo informatie op te doen waar alles stond, ook al was het een kleine knusse kamer, en kwam toen achter de deur waar de badkamer zich bevond. Het half japanse meisje zuchtte even diep en trapte toen zacht de deur van de badkamer dicht, waarna ze de tas op een stoel vlakbij het bed gooide en toen op haar bed ging liggen met alles nog aan. Ze had zin om de gast die ze net had gesproken terug op te bellen en aan hem te vragen wat nu precies het probleem was, maar uit boosheid had ze de telefoon kapot gestampt... Hadden ze hier niet ergens in het huis een gewone huistelefoon? Ze keek op naar het plafond en deed haar armen onder haar hoofd, ze rolde een paar keer om en viel toen half in slaap.

Onderwerp: Re: De kamer van Miranda vr aug 12, 2011 10:31 pm

Blijkbaar was het meisje dat nogal uitgeput op haar bed lag in slaap gevallen, en ze stond met zware oogleden op, pakte haar alcohol fles die naast het bed stond en dronk er grote slokken uit. Ze zette de fles verveeld neer op het nachtkastje met de dop erop en mompelde iets dat ze niet kon snappen dat de fles nu alweer halfleeg was. Met een kloppend hoofd en zware oogleden pakte ze alles uit: ze legde haar kleding in de kleding kast, haar twee boeken in de boekenkast en haar andere persoonlijke spullen ergens in een la. Miranda zuchtte even diep en keek rond in de kamer, zo was het wel goed, waarna ze de deur van haar kamer dichtgooide en weg liep.

Onderwerp: Re: De kamer van Miranda za aug 13, 2011 5:56 pm

Alles plakte, haar kleding plakte aan haar huid en maakte het zwaar, haar haarlokken plakte tegen haar voorhoofd en in haar nek en de jas die ze aan had gedaan, was tegen haar natte kleding aan gaan plakken. Met een diepe zucht liet ze haar schoenen vallen in haar kamer en gooide de deur dicht, waarna ze direct doorliep naar de badkamer. In de badkamer begon ze zich uit te kleden, want ze had alleen een grote handdoek + washandje en douchespullen nodig en dat had ze allemaal in de badkamer gelegd. Ze stapte onder de warme douche en voelde de stralen over haar heen stromen, warm water lieten haar hoofd weer gloeien op een goede manier. Na een enige ongeveer driekwartier douchen, stapte ze de douche uit en droogde zich af, waarna ze een handdoek om haar lichaam had geslagen en door haar slaapkamer naar de kledingkast liep. Even keek ze erdoorheen en pakte er toen een donkere strakke jeans uit, een paar warme zwarte sokken en een rood warm shirt met een kat erop. Dat trok ze snel aan en ze ging even op haar bed liggen.

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Onderwerp: Re: De kamer van Miranda zo aug 14, 2011 1:48 pm

Ze was weer in een diepe slaap gevallen en toen ze wakker werd merkte ze dat het ergens in de middag was. Met een kloppend hoofd stond ze op en strompelde naar de badkamer, waar ze haar gezicht waste en afdroogde met een handdoek. Ze zuchtte en keek naar de vloer van de badkamer die vol lag met twee handdoeken, washandjes en haar kleding van eerder. Met een geïrriteerd gezicht en een kloppend hoofd wrong ze de kleding uit en de handdoeken, stopte het daarna in een wasmand en liep weg.

/gone.

Onderwerp: Re: De kamer van Miranda ma aug 15, 2011 7:11 pm

Ze was alles behalve blij nu; ze had hem ontmoet, ja hoor, precies wat haar geweldige fucked-up gedachten haar wijs hadden gemaakt. Ga met hem praten, leer hem kennen, houdt zijn fucking hand vast! Natuurlijk, ze was weer dom bezig en dat wist ze pas weer na afloop, toen ze was weggelopen. Haar leven bestond uit weglopen, alleen maar, van haar vader en moeder, de mensen in de gevangenis, politie, alles. Toen ze de deur keihard dicht had gegooid, gooide ze zichzelf op bed en pakte de fles alcohol die naast haar bed stond, nam er grote slokken uit alsof het haar leven was en liet de fles toen op de grond vallen - ze had het leeg gedronken in één keer en kroop nu als een klein bang katje zich op haar bed. Fuck that damn brat, making me feel bad... Ze zuchtte en er liep een traan over haar gezicht... Hij herinnerde haar aan iemand, hij herinnerde haar aan de enige vriend die ze dacht te hebben. Alleen hij vernederde haar en hij was ook diegene die haar uit die verdomde band trapte - sindsdien koesterd ze een ongelovelijke wrok voor hem/ hun. Miranda stond trillerig op en pakte twee sigaretten uit het pakje op haar nachtkastje, liep toen naar het grote raam en nadat ze de twee opgerookt had, gooide ze het raam uit en liep ze terug naar het bed. Wat zei hij allemaal toen ik wegliep? Misschien was het wel iets negatiefs, sowieso waren er alleen maar fucking onzekerheden over mij te ontdekken..., dacht ze terwijl ze haar pijnlijke ogen sloot en opkroop.

Onderwerp: Re: De kamer van Miranda di aug 16, 2011 8:23 am

Met een bonkende hoofdpijn werd Miranda wakker en keek ze om zich heen. Ze wist zeker dat ze nog wat te doen had, voordat het in haar gedachten kon schieten had ze nog een sigaret gerookt, gegeten en gedouched. Ze moest naar Daniël gaan, bij het café. Met een paar gebaren had ze haar haarlokken geborsteld en snel haar makeup gedaan. Miranda moest alleen nog kleding en schoenen aantrekken, dan was ze helemaal klaar om te gaan. Ze deed een wit-zwart gestreept vest aan met daaronder een witte blouse, een donkere strakke jeans wat was ze voor eronder koos en een paar koolzwarte ballerina's voor haar voeten. Ze pakte snel haar ravenzwarte handtas die best groot was en liep de deur uit; op naar het café, en Daniël.

Left one

/gone.

Onderwerp: Re: De kamer van Miranda wo aug 17, 2011 8:10 pm

Ze voelde zich zo verward dat ze helemaal niets meer ervan wist hoe ze zich nu eigenlijk voelde over alles, over Daniël, over wat er net allemaal gebeurd was, over Rowen en zijn gemene blik in zijn ogen -- het maakte haar alleen nog maar meer verbijsterd wanneer Daniël tegen haar zei dat ze dit niet alleen hoefde te doen, niet alleen hoefde te vechten. Miranda was in een bui waar ze zelf niet achter kon komen, het was meer dat ze zich zo snel mogelijk ontdeed van de natte, plakkerige kleding in haar badkamer, waarna ze het uitwrong en over de douche-rand legde, en geen eens erbij nadacht dat het handiger was gelijk kleding te pakken. Ze moest ook nog steeds haar kleding ophalen in het washok, dat zal nu wel droog zijn. Met een blik en punt op nul, liep ze naar haar kledingkast, pakte er kleding en ondergoed uit en ging weer naar de badkamer - Een koolzwarte jeans, een wit truitje met een V-hals en een zwart colbert-jasje met oude knopen eraan. Ze trok het ondergoed, na zich afgedroogd te hebben, als de sodemieter aan, waarna de kleding volgde en ze in de spiegel keek om haar makeup snel te fixen. Haar haarlokken waren dan nog niet helemaal droog, maar dan deed ze er maar een kleine clip in. Ze stapte de kamer in, trok sokken aan en haar zwarte Ed Hardy boots, die lekker warm zaten, nam haar leren jasje en deed die ook aan, waarna ze haar tas weer pakte en de deur uitliep door die dicht te gooien.

Ook al was ze net pas klaar, ze zag Daniël niet in het smalle gangetje staan en voelde ze zich opeens heel erg stom en sloom, want ze wist dat hij wel eerder klaar zou zijn. Zou ze in zijn kamer mogen kijken? Vast niet, maar Miranda was heel erg nieuwsgierig en wou bijna zijn deur openen totdat ze zich ervan bewust werd dat hij misschien nog niet klaar was. Ze kuchtte, of wel, maar was hij naar beneden gegaan? Ze kon altijd checken, dus liep Miranda met snelle passen naar beneden en zag hem daar inderdaad.

/gone.

Onderwerp: Re: De kamer van Miranda zo nov 27, 2011 10:38 am

Toen ze binnen was gekomen, ging ze op de grond liggen. Vermoeid en uitgeput dat ze was. Met een flits was haar gedaante weer een mens en er lag toen een gebroken meisje, met stukken kapotte kleding op de vloer. Ze hield nog wel van deze kleding, uch, wat haatte ze die gast nu. Miranda voelde het binnenstromen, de pijn en de kneusingen die er bij kwamen; haar voet was inderdaad verzwikt en haar kaak zal er nu ook wel niet als een van de beste uit zien. Echter bleef ze op de grond liggen, niet in staat om te bewegen, niet in staat om te wíllen bewegen. Ze kromp ineen toen ze haar maag ook pijnscheuten voelde geven, en toen ze haar blik op haar vingers vestigde, zag ze een heel klein beetje bloed onder haar nagels. Vast van die gast geweest, toen ze zijn shirt openscheurde en er grote krassen op zijn borstkas vormde.
Ze walgde van het idee dat het bloed onder haar nagels kwam van hem was, hij bracht letterlijk (en figuurlijk) het bloed onder haar nagels vandaan. Maar terwijl ze daar lag, kon ze nog steeds niet stoppen om te denken aan Rowan, aan hoe hij daar had staan zingen en hoe haar benen niet meer wilde bewegen. Hoe hij haar had aan gekeken met de blik die duizend woorden zei en hoe Daniël haar reddende engel was geweest, hoe hij haar had gered uit het café en van hem. Haar wonden zouden helen, sneller dan normaal, maar ze liep nog vast en zeker een paar dagen met de blauwe plekken rond. En in die tijd wilde ze niet dat Daniël haar zo zou zijn, ze zou zich opsluiten in deze kamer. Haar armen gingen slapjes en levenloos om haar benen en ze voelde pijnscheuten weer door haar lichaam.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Een zacht geluid deed de zacht gekleurde snavel van het dier doen verlaten, terwijl deze zijn pootjes langs het venster deed bewegen. Minuten, deed het dier zich al in het venster bevinden. Kort deed zijn kop zich draaien, keken de duistere ogen de ruimte in, achter het venster verborgen. Lichte, zachte kleuren, weinig meubilair welke de ruimte opvulde. Teveel meubilair maakte dat de jongeman zich meer gevangen deed voelen, juist, meer. De jongeman voelde zich al gevangen in een ruimte, waarvan hij zelf bepaalde of deze zijn deur open bleef of niet. Voelde zich al gevangen tussen de weinige stukken meubilair. Fijn, fijn vond de jongeman het in zijn dierlijke lichaam te verblijven. Het lichaam welke zij vrijheid verbreedde. Kalm bewoog hij zijn vleugels, warmde deze op, maakte deze klaar om te vliegen, terwijl hij kalm naar voren schoof in het venster. Opnieuw perste hij een zacht geluid langs zijn snavel, waarna hij met zijn vleugels sloeg, sprong. De wind droeg hem, slechts af en toe sloeg hij met zijn vleugels. Minuten cirkelde hij rond het gebouw, waarna zijn ogen langs de ruiten deden dwalen. Een tengere gestalte ontdekte hij op de grond van één van de ruimtes op de bovenverdieping gelegen. Miranda In het venster nestelde hij zich, terwijl zijn donkere ogen door de ruit keken. Niets van zijn aanwezigheid liet hij blijken. Slechts keek hij naar haar, niet denkend over wat haar gebeurd was, hoe dit gebeurd was. Geen behoefte aan rampenscenario’s door zijn hoofd spelend.

Daniel

Onderwerp: Re: De kamer van Miranda di dec 13, 2011 10:32 am

Terwijl ze deze pijnscheuten in haar maag had, was ze blij dat niemand haar kon zien hoe ze nu in haar kamer lag: als een gebroken, klein opgerold meisje. Opeens bang voor de buitenwereld en hoe die nu zou zijn en met elk geluid dat er ook maar van buiten kwam, kromp ze ineen. Er was niet veel zon, maar de zon die er was, straalden naar binnen door het raam op haar gezicht en dit was genoeg om haar ook nog meer hoofdpijn te bezorgen. Ze kneep haar ogen pijnlijk dicht en er biggelden een traan langs haar wang naar beneden. Ze was blij dat ze alleen was in haar kamer en niemand haar nu zo gebroken kon zien liggen – dat was wel het laatste dat ze wilde. Die jongen zou nu vast en zeker bij iemand gaan overdrijven om haar er slecht uit te laten zien, zodat iedereen tegen haar was of zou zijn.
‘Ben ik te ver gegaan of heb ik het goede gedaan?’ Dit mompelde ze, terwijl ze haar ogen nog steeds pijnlijk had dicht geknepen. Voor een tijdje bleef ze zo liggen, maar stond tot wankelend op – wat pas na een paar keer vallen en opstaan lukte, maar daarna liep ze ook zo snel mogelijk naar de gordijnen om die dicht te trekken. Ze wilde in bad gaan liggen en zichzelf dan onder gaan dompelen, net zo lang totdat ze geen adem kreeg. Echter toen ze een witte uil zag in het venster, keek zij deze even doordringend aan. Kende zij de uil ergens van? Ze herinnerde zich nog wel het gesprek met Daniël dat hij zei dat hij zich kon transformeren in een uil, maar veel aandacht besteedde ze niet aan deze gedachte, omdat ze dit bullshit vond. Trouwens, als het wel Daniël was, dan zou hij zich nu allang getransformeerd hebben om te zeggen dat ze fout bezig was of in ieder geval dat ze er niet uit zag – en dat was eigenlijk ook zo, dacht ze mistroostig, ze zag er niet uit met haar gescheurde kleding, blauwe plekken en haar verzwikte enkel.
‘Hoi lief.’ Zei ze een beetje verdrietig tegen de uil; ze had altijd al een band met dieren gehad en was dan ook streng tegen dierenmishandeling. ‘Misschien ben ik wel een beetje te ver gegaan, hé? I mean, I don’t blame the guy that he hit me hard, it was my own fault for doing such stupidity.’ Ze zuchtte diep en mompelde nog een paar mistroostige woorden, die zelfs voor haar nauwelijks waren te horen. ‘Ik ga maar weer lief.’ En ze deed het gordijn traag dicht, alsof ze iets werd tegengehouden, maar liep daarna naar haar bed en begon met uitkleden.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Geen idee had hij welke woorden, haar zijdezachte lippen deden verlaten, een glas deed hen het contact onmogelijk maken, al deed zij geen weet hebben, van welke persoon achter het sierlijke dier deed schuilen. Minuten bleef de jongedame met haar ranke lichaam op de grond gerust, waarna zij haarzelf langzaam, met een van pijn vertrokken gezicht, naar omhoog deed duwen. Een paar maal, deed zij vallen, voor zij werkelijk op haar beide benen deed staan, pas op dit moment deed zij hem in het venster doen opmerken. Haar duistere ogen, deden voor momenten doordringend in de zijne kijken, waarna zij zich naar het raam deed verplaatsen. Haar ranke vingers deden de randen van het gordijn omklemmen, terwijl zij sprak. Woorden, welke zich langs de kieren van de ruit wurmden, hem raakten. Een gevoel van verwarring deed door zijn lichaam trekken, immers, geen idee had hij wat haar woorden betekenden. Wat er gebeurd was, dat zij leek op een aangevallen vogeltje. Een zacht, koerend geluid liet hij los, terwijl zij de gordijnen sloot, in de hoop dat deze zich nog langs de kieren wisten te wurmen. Geen woorden, immers, hij sprak niet als een sneeuwuil, uilen spraken slechts hun eigen taal. Echter in het geluid, deed ergens warmte liggen, kalmte. Hij wilde het begrijpen, wist hoe zij was.

Onderwerp: Re: De kamer van Miranda di dec 27, 2011 4:39 pm

Miranda was begonnen met uitkleden, maar kwam niet verder dan haar sokken, schoenen en broek en stond nu dan ook in een haveloos verscheurd shirtje. Omdat ze zich zo had opgefockt door de jongen en ze zich weer in een wolf had veranderd, waren haar haarlokken ook weer wat langer geworden en ze had nu middellang haar. Ze voelde zich ongemakkelijk omdat ze het gordijn dicht had gedaan voor de uil, op de een of andere manier voelde ze een band met deze sneeuwuil - alsof dit dier bijzonder was en met een bepaalde reden in haar leven kwam. Voorzichtig liep zij dus weer naar de gordijnen, ook wat langzamer in verband met haar verzwikte enkel. Toen zij de gordijnen opende, trok het meisje ineens beschaamd het truitje dat zij aanhad naar beneden. Met een oprechte en lieve glimlach opende zij het raam en stak haar arm uit om de sneeuwuil binnen te halen, toen dit gelukt was, zette zij het lieve diertje op een lamp die uitstond.
Even keek zij verder in de goude ogen van de sneeuwuil en liep daarna naar het bed om haar truitje daar uit te trekken. Er zaten overal blauwe plekken; op haar benen, haar armen en sommige plekken op haar gezicht. Haar kaak zag er niet uit en haar verzwikte enkel was opgezwollen, maar ze had nergens bloed, behalve dat van onder haar nagels - enkel was dit van de jongen waar ze mee gevochten had. 'Laten we dit samen een geheimpje houden, goed?' Fluisterde zij naar de uil, waarvan de veren glinsterden. 'Laten we dit een geheimpje houden van een hele lieve jongen.' Ze draaide zich om en liet het water stromen in de badkuip, stoom kwam van het hete water af en Miranda liet haar haarlokken over haar schouder vallen.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Duistere, diepe, duistere ogen welke zich in de zijdestof, langs de glazen ruiten boorden. Haast, alsof slechts deze blik de gordijnen zou doen openen, ergens deed het dier zich verrast terugtrekken op het venster toen de gordijnen daadwerkelijk wegschoven, echter snel deed hij weer dichter naar de ruit bewegen. Simpel, omdat de reden van de beweging van de stof, meteen verschenen was, de jongedame, slechts nog gekleed in een shirt had de gordijnen geopend. Wolfachtige trekken leek haar gedaante te vertonen, terwijl zij de sloten losmaakte, om de ramen te openen. Echter hoe gehavend zij ook was, een oprechte, lieve glimlach tekende haar gezicht terwijl zij haar arm naar hem uitstak. Voorzichtig ging hij op haar hand zitten, liet hij toe hoe zij hem binnen haalde, waarna zij hem neerzette op een lamp. Zijn ogen sloot hij toen zij haarzelf geheel uitkleedde, luisterend naar haar stem. Pas opende hij deze weer, toen hij hoorde hoe haar lichaam het water raakte. Kalm kwam hij van de lamp af, om zich op de rand van het bad te nestelen. Zijn snavel streek kort over zijn veren, waarna hij haar in de ogen keek. Hoe kon hij een geheim voor hemzelf bewaren?

Onderwerp: Re: De kamer van Miranda zo jan 01, 2012 10:06 pm

Ze draaide zich om en liet het water stromen in de badkuip, stoom kwam van het hete water af en Miranda liet haar haarlokken over haar schouder vallen. Toen het bad bijna gevuld was, maar het water nog doorstroomde, deed zij er lekker geurende badzout en zeep bij, waarna zij de kraan dicht draaide omdat het bad nu wel bijna tot de rand was. Haar slanke vingers lieten zich voorzichtig in het water zakken om te voelen hoe warm dit was, waarna haar conclusie was gekomen dat ze erin kon, ging ze er dan ook snel in. Ze voelde zich goed en de kleine hoopjes schuim die er waren speelde ze zacht mee met haar vingers. De sneeuwuil was aan komen vliegen en op de badkuip gaan zitten. Zijn snavel streek kort over zijn veren, waarna hij haar in de ogen keek, en Miranda keek aandachtig terug. Waar herkende ze zulke kalmte en rust van? De uil was het mooiste wat ze gezien had, maar waarom kon ze niet precies uitleggen. Ze kon haar vinger er niet precies op leggen. Haar hoofd lag zachtjes tegen de rand en haar ogen sloten zich. Ze voelde de pijn nu wat minder, al had dit op het moment dat ze het water raakte pijn gedaan en zelfs even geprikt. 'Lieve sneeuwuil, soms dan ben ik te roekeloos bezig. Ik denk dat ik daarom mensen altijd heb afgestoten, dan hoef ik ook niet mijn ware ik te laten zien, maar sowieso willen mensen mij niet leren kennen... behalve die ene jongeman, die hier ook woont. Daniël. Ik weet dat hij mijn vertrouwen en hart heeft gestolen.' Haar ogen gingen open, nog steeds onbewust dat de sneeuwuil eigenlijk Daniël is. 'Maar laten we hem dat niet zeggen, goed?' Ze glimlachtte even alsof ze nadacht, maar sloot haar ogen toen weer in een dromerige bui.

» De kamer van Isemay
» De kamer van Peter
» De kamer van Red
» De kamer van Mason
» De kamer van Paige