De kamer van Mason

Mason heeft altijd in huizen geleefd waar de aankleding redelijk modern was, toch gaat zijn voorkeur uit naar een ouderwetse-re stijl wat je dan ook terug ziet in zijn kamer. De grond van zijn kamer wordt bedekt met een houten vloer en de muren zijn beland onder een zwarte laag verf op een muur na die wit is. Er staat in de hoek schuin tegenover de ingang een tweepersoonsbed wat er voor zorgt dat je er maar aan een kant in kan stappen en natuurlijk via het voeteneinde. Er hangen wijnrode gordijnen voor het raam met daarnaast een leren stoel. De wand waar het bed met de lengte tegen aan staat zit de deur richting de badkamer en in de wand ertegenover, de witte wand, is een muurtekening, een fantasy kasteel op een zwevend eiland met daarnaast een vliegende draak en in de hoek achter de leren stoel een elfen vrouw die harp speelt op de voorgrond. Verder staat er enkel een kleding kast, een bureau waar een hoop tekengerei in ligt en een boekenkast die onderin voornamelijk vol staat met zijn schetsblokken en daarboven een plank met een cd-speler en daarboven enkele planken met boeken. De badkamer bestaat uit een spiegel, wasbak en kast eronder, een douche, wc en enkele kastjes die aan de muur hangen.

Mason had al snel zijn kamer gevonden doordat zijn naam op de deur hing. Hij glimlachte even terwijl hij er naar keek, thuis waren er altijd kinderen geweest die hun naam op hun kamerdeur hadden staan, in kleurrijke, vooral kinderlijke letters. Deze letters deden hem er aan denken terwijl deze goudkleurig waren en alles behalve kinderlijk. Onhandig opende hij de deur en liep hij de kamer in waar hij zijn koffers in het midden op de grond liet vallen. Hij wierp een blik door de kamer en bleef hangen op het uitzicht op zee in de verte en niet veel later op de muurtekening. Er was van te voren gevraagd hoe hun kamers eruit moesten gaan zien en ze hadden het tot in de details opgenomen, een nog lege kledingkast, een weliswaar opgemaakt bed, de leren stoel, een boekenkast met enkel een cd-speler er in en zelfs de muurtekening. Hij maakte de kleine koffer open waar zijn tekeningen grotendeels in zaten en pakte er de map uit waar de tekening met het kasteel en de elfen vrouw in zat en haalde deze eruit. Hij wist niet hoe ze het voor elkaar hadden gekregen maar het was ze gelukt, de muur leek precies op de tekening, zelfs de kleinste details zonder dat het behang was. Hij glimlachte en legde zijn koffers op bed om ze uit te pakken.

Mason liet een zucht ontsnappen toen hij alles had uit gepakt. De reis hierheen was lang geweest en toch was hij niet vermoeit. De hele reis was hij er mee bezig geweest zich af te leiden van het idee dat hij hier voor onbepaalde tijd zou blijven. Wat waarschijnlijk inhield dat dat lang ging duren. Hij moest zich hier dus thuis gaan voelen en de komende weken niet te veel aan thuis denken voor hij daar zou belanden. Hij wist niet precies hoe het werkte, maar het is hem een aantal keer gelukt. Het had iets te maken met het inbeelden van de ruimte, wat hij dan ook zo veel mogelijk probeerden te voorkomen. Hij besloot dat hij zichzelf maar even beneden in het huis zou begeven en de keuken op te zoeken om even iets te eten. Daarna zou hij wel kijken of er ergens iemand is waarmee hij even kon praten. Afleiding te zoeken.

-Gone-

Mason deed snel zijn kleding uit, die trouwens vol zand zaten, en dook zijn bed in. Hij was vrijwel nooit zo moe dat hij in een keer in slaap viel, maar dit keer had hij zichzelf uitgeput. Hij mocht niet te veel aan thuis gaan denken, bang thuis te verschijnen en nog niet de details van deze kamer te kennen om terug te komen. Nog even dacht hij terug aan het strand maar al snel was hij in slaap gevallen.

De ochtend erop werd hij vroeg weer wakker. Met tegenzin opende hij zijn ogen en keek hij naar het witte plafond. Even moest hij nadenken om te weten waar hij was, maar toen hij zijn hoofd draaiden en de muurtekening zag wist hij het al. Hij liet een zucht ontsnappen en merkte hoe hij even aan zijn moeders dacht. Snel zette hij de gedachte aan thuis uit zijn hoofd en liep hij naar de badkamer die aan zijn kamer vast zat. Hij sprong onder de douche en trok daarna schone kleding aan. Een zwarte broek en een t-shirt met de 'superman'-S erop. Simpelweg omdat deze nog in zijn koffer lag die hij nog open had liggen. Hij besloot dat het beter was om zijn kleding van gister maar even te wassen, hij moest toch iets doen.

-Gone-

Mason ging Isemay voor richting zijn kamer en deed de deur open zonder zich te realiseren dat er nog kleding op zijn stoel lach en een koffer midden in de kamer. 'O,' zei hij ze zag liggen. Hij haalde zijn kleding van de stoel aangezien de kleding droog was en legde ze gevouwen in de koffer die hij weer dicht deed en richting zijn bed schoof. 'Doe alsof je thuis bent.' zie hij lachend en pakte een willekeurig schetsboek uit de kast. Hij opende hem even en bekeek de eerste paar tekeningen, zijn moeders, een foto die hij ooit had nagetekend van een oude groep vrienden, wat elfen en een wolf. Hij gaf hem zijn schetsboek ietwat met tegenzin omdat hij er eigenlijk niet van hield om zijn tekeningen te laten zien, maar deze tekeningen konden niet zoveel kwaad.

Isemay moest glimlachen bij zijn kleding die hij snel opruimde. Toch ging ze maar zitten op de stoel aangezien hij het misschien liever niet had dat ze op het bed ging zitten. Hoewel het zoveel zachter was. Zelf verlangde ze opeens naar haar hemelszachte bed. 'Geef hier jij! Je verklapt al wat erin staat. Niet leuk!' Ze nam het boek aan en bladerde er vol bewondering in. 'Je hebt meer als genoeg om trots op te zijn, Mason. Je tekent goed, mooi. Ik hou van je fantasiefiguren en je waarnemingstekeningen zijn echt prachtig!' Even keek ze met een glimlach op. 'Ik lijk net een schooljuffrouw.' Toch bladerde ze in stilte verder en stopte bij sommige tekeningen langer dan bij de andere. Na het bekeken te hebben gaf ze het hem terug. 'Leuke kamer heb je!'

Mason glimlachte 'Dankje' zei hij, nadat hij haar tekeningen had gezien betekenden die woorden écht iets voor hem. Hij pakte het schetsboek aan en legde hem op het bureau. Hij glimlachte toen ze zijn kamer complimenteerden. 'Daar ben ik het mee eens.' lachte hij. 'Trouwens die stoel is redelijk hard, je mag ook op mijn bed zitten, stuk comfortabeler.' zei hij. Hij vond leren stoelen prachtig, maar de eerste drie maanden waren ze kei hard. Hij liet zichzelf op zijn bed vallen en wierp een blik naar buiten.

Isemay glimlachte om zijn gedachten en woorden. 'Je moet me nergens voor bedanken.' Bij de woorden dat ze naast hem mocht komen zitten, moest ze ook lachen. 'En nu kun jij ook gedachten lezen? We hebben meer gemeen dan we dachten,' grapte ze en stond op terwijl ze nog eens de kamer goed bekeek. Hij paste zeker en vast bij Mason. Niet veel later zat ze op bed met haar benen al bengelend om de rand. Voorzichtig ging ze door haar haren en hield een pluk vast om hiermee te spelen. Dit hield in dat ze het vooral om haar vinger wond en terug vrij liet. Dit niet uit teken van vervelig, maar enkel om zich bezig te houden. Ze volgde zijn blik naar buiten. 'Gelukkig nam je me maar mee naar binnen; het begon al wat frisser te worden en mijn kleding is niet bepaald het warmste.' Ze deed haar tas af en viste hier weer haar schrift uit. Mason op papier kwam weer tevoorschijn terwijl ze een potlood uit de handtas toverde. 'Nog een paar details en je staat, net zo perfect als je bent, op papier.' Natuurlijk grapte ze dit laatste. Weer ging ze aan de slag. 'Wil je het hebben?' Ze keek hem weer aan.

'Ja pas maar op, straks ken ik al je geheimen gedachte.' grapte ze terug. Ze had wel gelijk, eerder had hij nooit gedacht dat ze iets gemeen zouden hebben, maar dat dacht hij wel vaker over mensen, hoewel hij meestal wel redelijk gelijk had daarin. Ze was naast hem gaan zitten 'Wil je het hebben?' vroeg ze terwijl ze weer verder ging. 'Uhu.' zei hij, hij vond haar tekening echt mooi en hij vond het leuk om hem te bewaren. Hij liep even naar zijn kast en pakte er een schetsboek uit en een stuk houtskool uit zijn bureau om vervolgens weer op het bed te zitten, het is niet handig om met houtskool te werken op zijn bed, maar hij moest dan maar oppassen. 'Kunnen we straks ruilen.' lachte hij terwijl hij begon aan een nieuwe tekening. Hij vond het vreemd om te wachten tot ze klaar was al was de tekening bijna af, hij was er simpelweg te ongeduldig voor. Handig schetste hij een hoofd, hals en een deel van een bovenlichaam. Hij wierp een blik op Isemay en nam haar in zich op, krullend haar, geen sproeten of moedervlekken in haar gezicht, de vorm van haar neus, lippen en ogen.

Ook zij had gelachen door zijn grapje. De tekening kreeg Isemay haar uiterste aandacht waardoor ze niet meteen opkeek toen Mason op stond. Zijn ogen en lippen moesten nog geperfectioneerd worden. Eenmaal ze toch op keek bij zijn woorden moest ze glimlachen. 'Je tekent dus met houtskool? Lange tijd dat ik dat nog gedaan heb.' Ze was verrast hoe hij al meteen een goed beeld op papier had staan. 'Laat me mooi lijken, wil je.' Glimlachend keek ze hem even aan en tekende weer verder. Nog even en dan stond hij perfect op papier en kon zij even rusten. May tekende ergens ook voor het gevoel van iets bereikt te hebben. Als haar tekening af was en iemand deze goed vond dan voelde ze zich altijd wel gevleid. Op een zekere manier beter.

'Uhu, ik heb ooit eens houtskool gekregen van een goede vriend en sindsdien tekening eigenlijk altijd met houtskool.' hij glimlachte terwijl hij een moment terug dacht aan zijn vriend Tom, hij had het gegeven met de uitleg dat hij niet veel van tekenen wist, maar dat je daarmee kon tekenen dus succes. 'Ik zal mijn best doen.' zei hij sarcastisch met een moeilijk gezicht. Haar mooi maken betekende toch dat hij haar gewoon realistisch moest tekenen. Hij richtte zich weer op de tekening, het voordeel van houtskool was dat als je er mee om kon gaan het niet heel lang duurde om de lijnen op papier te hebben. Een snelle blik naar buiten vertelden hem dat het inmiddels aan het regenen was, vreemd genoeg drong het geluid van de regen pas tot hem door toen hij de spetters op het raam zag. 'Hmm we zijn niets te vroeg richting hier gelopen.' dacht hij hardop om vervolgens weer weer te kijken naar de Isemay op zijn papier.

Isemay knikte bij zijn verhaal over houtskool en tekende rustig verder. 'Dit vind ik best wel leuk... Niet alleen moeten tekenen. Hmm, ik denk dat ik je ga komen stalken.' Met een glimlach keek ze weer even op van het papier en weer terug. Echter lachte ze om zijn gedachten. 'Erg lief van je, Mason. Om toe te geven vind ik dat je een erg knap gezicht hebt.' Hij zag er eigenlijk helemaal goed uit, maar dat liet ze liever binnen. Hij moest niet het idee krijgen dat ze verliefd zou zijn op hem of aan het flirten was. Ook keek zij even naar het raam bij zijn woorden over de regen. 'Gelukkig maar dat we daar niet in zitten. Toch rilde ze even bij het idee van dat het koud moest zijn buiten en legde zich op haar buik op het bed met haar gezicht richting hem terwijl ze de laatste lijnen legde aan zijn tekening. 'En dan ben je eindelijk... Klaar.' Tevreden draaide ze haar schetsboek om zodat hij kon kijken. 'Hoe vind je jezelf?' Met een glimlach ondersteunde ze met haar armen haar hoofd.

'Moeten nogwel.' lachte hij, hij zou er niets op tegen hebben wanner ze hem gezelschap zou komen houden, en dat wist zij ook. 'Serieus, hoe hou je het met jezelf vol?' vroeg hij toen ze weer over zijn gedachte begon. Hij reageerde niet op wat ze zei simpelweg omdat hij daar vaak de grootste moeite mee had, nee complimenten waren niet zijn sterkste punt. En meestal kwam hij niet eens op een simpel dankjewel. 'Toch bedankt.' glimlachte hij zich bedenkend dat ze zijn gedachte toch al had gehoord. Hij richtte zich weer op de tekening die niet bepaald opschoot nu hij elke keer stopte terwijl hij aan het praatte was. Terwijl hij haar ogen zo realistisch mogelijk over te nemen liet Isemay hem haar tekening zien. 'Ja' zuchtte hij 'je kan absoluut realistisch tekenen.' Hij ging licht met de toppen van zijn vingers over de tekening om het lijnenpatroon te voelen en niet vegen erop te maken. Hij herkende zichzelf er absoluut in, hoewel het was onmogelijk te missen dat hij het was. 'Wauw dus.' voegde hij zijn eigen gedachten hardop samen.

Isemay lachte bij zijn opmerking over dat van zichzelf. 'Vertel jij me eens of je niet van je gave zou profiteren als je die van mij hebt. Het is erg amusant om te weten wat mensen van je denken en soms helpt het een conflict uit de baan gaan.' Echt vond ze het schattig hoe hij haar bedankte voor het complimentje. Blijkbaar kon hij op niets anders komen zoals zij gezegd had dat ze het lief van hem vond. Jongens wouden namelijk nooit schattig worden gevonden. Even keek ze naar zijn tekening toen hij haar weer met lovende woorden overdonderde. 'Thank you.' Glimlachend keek ze naar zijn tekening. 'Die van jou ziet er ook goed uit en ik hou mijn mond nu wel zodat je verder kan tekenen.' Zijn tekening zag er al goed uit.

'Ja daar heb je wel gelijk in..' gaf hij toe. Isemay leek echt altijd al een antwoord klaar te hebben, wat misschien ook wel makkelijker was als je de gedachtegang ervoor mee kreeg. 'Lijkt me een goed idee, een model dat niet praat, heerlijk.' plaagde hij haar. Eigenlijk maakte het hem niet uit op ze zou praten, maar sneller ging hij er niet van tekenen. 'Je mag anders wel even kijken of er een CD ligt die je wilt luisteren, anders is het zo stil.' zei hij. Er lagen niet veel CD's maar vast wel een die ze niet erg zou vinden om te luisteren. Er lagen albums van onder andere Duffy, Coldplay, Queen, Green Day, maar ook van wat alternatieve artiesten zoals Muse of Placebo. Hij richtte zich weer tot de tekening om het gezicht diepte te geven en wat levendiger te maken.

Isemay haar mondhoeken krulde weer op bij zijn gedachten. Ook deels bij zijn grapje. Hierdoor ging ze met een hand door zijn haar. Heerlijk als mensen het niet zien aankomen. 'Pas jij maar op wat je zegt of ik bijt je neus eraf.' Niet veel later stond ze op het bed om er vanaf te springen en naar de CD's te kijken. Het viel haar op dat ze dezelfde smaak van muziek hadden. Echter koos ze na een lange tijd voor Coldplay ook al mocht deze misschien wat verdrietig klinken. Ze had voor één van de oudste Colplay CD's gekozen en dit dan voor het liedje See You Soon. Echter vond ze deze prachtig en rustgevend. Rustig liep ze terug naar het bed en deed haar schoenen uit om te kunnen liggen. '(...) In a telescope lens, when all you need is friend. I'll see you soon.' Enkel deze zin zong ze mee aangezien ze niet wou gaan zingen voor Mason. Het was niet dat ze een stem had die van puur goud was.

Mason keek Isemay een beetje verbaasd aan toen ze met haar hand door zijn haar ging. Terwijl ze van zijn bed af sprong ging hij in een automatische reactie met zijn hand door zijn haar. 'Ja lekker een stukje neus.' Onbewust was hij wel gaan glimlachen terwijl hij even keek hoe ze door de CD's ging en hij daarna zich weer richtte in het afmaken van haar. Haar gezicht leek al aardig en hij veegde met zijn hand nog een paar keer over zorgvuldig uitgezochte lijnen zodat het schaduw effect verbeterd werd. Zijn vingers waren inmiddels zwart maar dat was hij wel gewend. Hij herkende de muziek van Coldplay en neuriede op willekeurige momenten mee. Aan meezingen deed hij meestal niet, zeker niet als er iemand in de buurt was wetend dat hij totaal geen zangstem heeft. Eigenlijk tekende hij altijd met muziek aan en hij vond het dan eigenlijk ook wel fijn dat het nu ook aanstond.


___
Nah ik was net klaar en toen drukte ik op een verkeerd knopje waardoor ik een pagina terug ging

Isemay keek enkel opzij en ging niet verder in op zijn woorden. Opeens zag hij er erg vredig uit. Daarbij had ze dit beeld nog niet eerder meegemaakt in haar leven, dit tafereel. Nog nooit had ze op bed gelegen bij een jongen terwijl hij haar aan het tekenen was en Coldplay op de achtergrond speelde. Gelukkig had ze dit niet moeten missen. Mason was voor haar meer als oké. Toch tenminste iemand waar ze mee kon op schieten. Echter bleef ze hem maar aangapen zonder er verder zelfs bij stil te staan dat ze nu erg aan het staren was. Met een klein glimlachje deed ze dit.


-
That's too bad!

Terwijl Mason aan het tekenen was keek hij zo nu en dan richting May. Hij tekenden vaak mensen, maar meestal was dat van een foto of uit zijn geheugen, soms ook met de betreffende persoon in de zelfde ruimte, maar dan was het vaak met een grote groep mensen. Hij had niet echt door dat Isemay hem bleef aan kijken doordat hij veel te veel in zijn tekening op ging. Toen haar gezicht af was en hij enkel nog haar hals, schouders en bovenste deel van haar kleding hoefden te doen liet hij haar het zien en dacht hij er pas over na dat ze eigenlijk niet veel deed en het verbaasde hem dat ze niet klaagden over dat ze zich verveelden. Uit het niets kwam in eens de vraag in hem op wat zijn vrienden back home hier eigenlijk van zouden denken. Waarschijnlijk verklaarden zij hem voor gek dat er een meisje letterlijk in zijn bed lag en hij haar enkel natekende. Terwijl ze wisten dat hij daar niet zo makkelijk over deed. Veel te laat bedacht hij zich dat zij het kon horen. 'Oeps.' dacht hij hardop. Dat had hij liever voor zichzelf gehouden,

Isemay hield even haar mond tegen haar hand om een giechel te onderdrukken bij zijn gedachten, maar bleef naar de tekening kijken en toen weer naar hem. 'Hij is echt heel mooi geworden, Mason.' Weer speelde ze met een lok haar en wist dit keer niet zo goed wat ze moest antwoorden. Ergens wou ze erover grapjes maken, maar wist niet hoe hij het op zou vatten. 'Waarschijnlijk zouden die vinden dat je echt je "move" moest wagen àls ze me mooi zouden vinden en ik verveel me niet. Naar jou kijken terwijl je tekent en muziek is best relaxend.' Haar blik in haar ogen veranderde voor een moment. 'Misschien moet je ook wel eens wat wagen.' Lachend gaf ze hem een klein, zacht, maar vooral speels duwtje.

Isemay hield haar hand voor haar mond om een giechel te onderdrukken. Hij glimlachte even om te bedanken voor haar complimentje. De glimlach bleef toen ze met een lok haar begon te spelen wat haar onschuldig liet lijken. 'Ze kunnen je onmogelijk niet mooi vinden.' gaf hij hardop toe, anders had ze het toch wel opgevangen, maar voor het idee was het wel goed om te zeggen. Ze gaf hem een klein speels duwtje waardoor hij moest lachen. 'Hmm' zei hij serieus alsof hij er diep over nadacht, terwijl ze wist dat hij helemaal nergens echt over na dacht en vervolgens even grinnikte. 'Ja misschien.' zei hij. 'Maar zal ik eerst jou maar afmaken?' vroeg hij. 'Dat klonk vreemd.' dacht hij hardop. Hij sprak zijn gedachte makkelijker uit bij haar omdat ze ze toch wel had gehoord anders en daar deed hij normaal een stuk moeilijker over.

Mason liet haar weer lachen dat erg diep bij giechelen in de buurt kwam. Toch speelde ze verder met haar lok rood haar. Als ze beter had geweten dan zat ze nu al aan zijn lippen. 'Neem je tijd en denk er nog eens over na.' Lachend keek ze hem weer aan ze kwam wat rechter. Zodat ze op gelijke hoogte zaten/ lagen. Echter hield ze ervan om nog eens wat aandacht te krijgen. 'Ik kan ook proberen je af te zonderen, weet je. Het lukt me aardig in een ruimte met meerdere mensen. Misschien nu ook wel. Als je dat liever hebt.' In het begin was het raar omdat ze bijvoorbeeld in haar klas de gedachte van iedereen hoorde en in de kantine ook, op straat... Het was moeilijk om mensen buiten te houden.

'Kun je mooi op me oefenen.' lachte hij. Hoewel hij het ergens wel fijn zou vinden om zijn gedachte weer een beetje voor zichzelf had, maar eigenlijk maakte het hem niet zoveel uit. Waar deed hij eigenlijk moeilijk over, waarschijnlijk kon zij zelf uit zijn gedrag ook wel merken dat hij best een "move" wou maken en dat hij haar absoluut leuk vond en daarnaast moest hij toegeven dat ze knap was. Hij liet een zucht ontsnappen toen hij zijn eigen gedachte opmerkten. 'Ik geloof niet dat het nodig is...' zei hij uiteindelijk.

__
Ik ga zwemmen. Dus ik hou het hier even bij.

Even vatte ze zijn woorden dubbelzinnig op, maar zijn gedachten ontgingen hem niet. Zachtjes beet ze op haar onderlip bij de twijfel die door haar ging. 'Mason...' Ze ging wat beter zitten. 'Je bent echt een schatje.' Ze boog zich wat voorover en plantte een erg zachte, vluchtige kus op zijn wang. Daarna keek ze weer naar zijn tekening. Daarna keek ze hem even aan met een klein glimlachje om weer te gaan liggen als teken dat hij verder kon tekenen als hij wou. Weer bleef ze naar hem kijken en speelde met haar shirtje.

Hij had zichzelf wel voor zijn hoofd kunnen slaan hij had zichzelf nog wel voorgenomen, nouja doet er eigenlijk ook niet toe. Toen ze zei dat hij een schatje was en een zachte, vluchtige kus op zijn wang drukte vatte hij dat maar op als iets positiefs. Hij wou nu liever dan ooit weten wat ze dacht. Ze ging weer liggen en hij vatte dat op als teken om weer verder te kunnen met de tekening en deed dat ook voor hij helemaal gek werd.

__
HAHA Ik beet op mijn lip vlak voor dat ik las dat Isemay op haar lip beet lol.