De kamer van Brian

May opende zijn deur, wetend dat hij nog steeds op het bal zat. Tenzij hij tegen een Mover was gebotst en hij niet kon wachten. Ze knipte het licht aan en zag haar schoenen op de plaats waar ze deze had achter gelaten. Echter zag ze de jurk niet meer liggen. Met twee paar schoenen in har handen ging ze verder op inspectie en kwam uit bij de jurk voor de spiegel. Hierdoor fronste ze echter diep. Ook deze raapte ze op en net toen ze zich om wou draaien viel haar blik op het fototoestel van gisteren én vandaag. Ze was te nieuwsgierig om het te laten voor wat het was en klikte deze dan ook aan. Kijkend naar de foto's die hij van haar had getrokken. Niet dat ze zichzelf lelijk vond, maar Brian had haar erg mooi getrokken. Hierop leek ze wel fotogeniek. Opeens kreeg ze een idee in haar hoofd.
Op zoek naar pen en papier nam ze plaats aan de houten kist en begon met schrijven.

'Goeie avond heer Brian. Of misschien al morgen?

Ik hoop dat u het naar uw zin heeft gehad op het bal. Ik dacht dat ik beter al mijn spullen kwam oppikken aangezien ik vroeg ben vertrokken en ze hier anders ook maar liggen rond te slingeren. Daarbij is het één van mijn favoriete kledingstukken. Wat me niet bepaald aanstond was dat het jurkje voor de spiegel lag? Please tell me that you're not gay? Of de neiging hebt om een showbizz op te starten met travestiet te spelen? U horen zingen met zo'n erg zware stem lijkt me best sexy.
En wat doe die camera nu op u bed? Wel, die tweede foto is er omdat ik een jaloerse bitch ben en u een eikel vind als u nu een ander meisje in u bed laten rollen. Die eerste krijgt u sowieso cadeau aangezien ik u een prettige (nacht)rust wou wensen.

Love

May'

Met dat briefje op zijn hoofdkussen, het fototoestel ernaast en een glimlach om haar lippen verliet ze de kamer. Eenmaal hij zijn camera zou opstarten zou hij haar op de eerste foto hem een handkusje zien geven en op de andere kwaad haar middelvinger zien opsteken. Met een tevreden gevoel en kleding liep ze naar haar eigen kamer.

Gone

Brian stormde zijn kamer in, draaide zich om en sloot deze keer de deur wel achter zich. Met zijn linkerhand op de klink en zijn voorhoofd tegen de deurpost bleef hij staan uithijgen. Zijn rechterhand lag plat tegen de muur aan. Die stevige, vlakke, stille muur. Hij wist dat als hij de muur niet had als houvast, hij zeker was gaan trillen. Toch moest hij het loslaten. Hij kon hier niet de rest van zijn leven blijven staan, al was het idee op dit moment erg aantrekkelijk.
Hij zette zich af van de muur en liep zonder om zich heen te kijken op de kist af waarvan hij wist dat het zijn bokshandschoenen betrof. Zonder enige zichtbare emotie opende hij het deksel en trok de handschoenen aan. Maar zichtbaar of niet, emotie was er wel. Het verbaasde hem nog hoe lang hij zich had weten in te houden. Er zat zoveel woede in hem op dit moment, en toch was hij tot hier gekomen zonder iets te slopen, of zichzelf te verwonden. Nou, dat hoeft nu niet meer, dacht hij terwijl hij overeind kwam, zijn nette jas uittrok en met zijn ogen dicht de boksbal wist te raken. Nu mag het er allemaal uit.
Hij had nooit training gehad, maar ervaring zorgde ervoor dat hij precies wist hoe het moest. En het was fijn om geconcentreerd te zijn op iets fysieks, op coördinatie en voetenwerk. Het zorgde dat de schreeuwende brij van gedachten even naar de achtergrond verdween. De boksbal kreeg het zwaar te verduren. Er verschenen zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd, maar hij voelde er niets voor om te stoppen. Hij wilde zichzelf uitputten, doorgaan tot het randje. Een flinke stoot van rechts, een trap van links, stap-voet sla. Doorgaan tot het ophield...
Buiten adem zakte Brian uiteindelijk door zijn knieën. Hij had geen idee hoe lang hij bezig was geweest, maar het was niet genoeg. Het was nooit genoeg. Niet zolang de boksbal er nog hing, als middelpunt van de kamer, bijna plagend. Hij nam een paar minuten om bij te komen, en in die bewegingloosheid kwamen ook de gedachten weer terug. De woede had hij eruit geslagen, godzijdank. Wat restte was teleurstelling. Teleurstelling in de wereld, in Paige, in zichzelf. En dan vooral dat laatste.
De loomheid die hij altijd kreeg na het sporten overviel hem, en hij sleepte zichzelf naar het bed, waar hij bijna op zijn camera ging zitten. Verdomme, waarom heb ik die daar nou weer laten liggen? Geïrriteerd schoof hij het van zijn hoofdkussen af terwijl zijn ogen al bijna dichtvielen. Eigenlijk moest hij zijn kleren nog uittrekken. Eigenlijk wel. Eigenlijk.. was hij daar veel te moe voor...

Hij werd wakker met een vreselijke koppijn, alsof er een spijker in de zijkant van zijn hoofd was geslagen. This, ladies and gentlemen, is an anger-hangover, dacht hij bitter. Het zorgde er ook voor dat hij zich nogal lichthoofdig voelde toen hij overeind krabbelde. Zin om te blijven liggen had hij niet. Hij was totaal niet uitgerust en voelde zich belabberd, maar dat zou niet overgaan door zich in bed te verschuilen.
Hij had zijn kleren nog aan, en de herinneringen aan gister kleefden eraan vast als kauwgom. Hij stond op om ze uit te trekken toen zijn oog viel op een stukje papier. Dat is niet van mij, dacht hij, en hij bukte zich om het op te rapen. De letters draaiden voor zijn ogen, maar de naam onderaan het velletje trok zijn aandacht, waardoor hij zijn hersenen nog eenmaal pijnigde om van de losse letters zinnen te maken. Dat was het waard. Hij betrapte zich er zelfs op dat hij stond te grinniken om haar woorden. Het tweede deel was mysterieuzer, en hij pakte zijn camera erbij. Meteen toen hij hem aanzette sprong er een beeld op van Isemay die haar middelvinger opstak. Haar wenkbrauwen stonden zo dicht bij elkaar dat het bijna grappig was, maar toch was hij blij dat die foto niet op hem van toepassing was. Nieuwsgierig klikte hij op het vorige-knopje. En foto verscheen waarop Isemay hem een handkusje toewierp. Brian glimlachte en bleef zeker nog een minuut naar de foto kijken. Het was echt een lief gebaar... Nog even klikte hij verder terug om te zien of ze meerdere foto's had genomen, maar na deze twee kwamen alleen de de oudere foto's, van toen alles nog nieuw, makkelijk en mogelijk was.
Met nieuwe levenslust legde hij zijn camera weg, pakte een pen en begon te schrijven op de achterkant van haar brief. Vlug krabbelde hij zijn naam eronder. Eigenlijk wilde hij zich eerst nog omkleden en douchen, maar als hij het nu niet deed was hij straks de moed verloren. Daarnaast was het nog vroeg, ze zou vast nog slapen. Zachtjes liep hij zijn kamer uit, op zoek naar de deur van Isemay.

/Gone

Brian kwam langzaam zijn kamer binnen, deed de deur achter zich dicht en liep meteen door naar de badkamer. Zonder dat zijn gezicht enige emotie vertoonde, trok hij zijn kleren uit. Hij merkte dat zijn jasje miste, en realiseerde zich dat die nog in Isemay's badkamer moest liggen. Mooi niet dat hij die nu ging ophalen. Dat kwam nog wel eens. Ooit. Misschien.
Het lukte de warme stralen niet echt om hem op te warmen. Hij bleef er dan ook niet langer onder staan dan nodig was. Toen hij zich ruw schoon had geschrobd zette hij de kraan uit, maar in plaats van zich meteen af te drogen, ging hij zitten op de badrand en nam zijn gezicht in zijn handen. Hij wist niet eens waarom hij huilde. Niet precies tenminste, gokken kon hij het wel. Het waren emoties die er simpelweg uit moesten, en deze keer ging dat niet via agressie, ook al zou hij dat minder erg vinden. Hij had geen idee hoelang hij daar heeft gezeten, maar uiteindelijk stond hij wankelend op. Alle condens was al verdwenen, en ineens stond hij oog in oog met zijn spiegelbeeld. Zijn natte haar plakte aan zijn voorhoofd en zijn ogen waren roodomrand. Het was een beeld dat hij op dit moment echt niet kon hebben, en voor hij het wist had hij al met zijn vuist uitgehaald maar het glas. Er klonk een echo van gekletter door de badkamer toen enkele kleine stukjes spiegel in de wasbak vielen. Zijn arm trilde, en hij trok langzaam zijn hand terug van het resterende glas. Er zat bloed op. Hij opende zijn vuist en bekeek zijn knokkels, waar kleine diamantjes in leken te zitten. Met open mond staarde hij ernaar, terwijl er ritmisch druppels bloed op de grond spatten. De manier waarop het bloed uit de wond opwelde en de stukjes glas verborg, bijna alsof ze erin verdronken.. het had iets moois. Het was fascinerend om naar te kijken.
Hij begon zich echter licht in het hoofd te voelen, en dat zorgde ervoor dat hij uit zijn trance wakkergeschud werd. Hij realiseerde zich dat hij nog steeds naakt stond, en hij pakte een handdoek en wikkelde die om zijn hand. Snel schoot hij in een joggingbroek en een zwart vest. In deze kleren zag hij er heel anders uit dan normaal, maar met een bloedende hand kon hij niet bepaald de tijd nemen de knoopjes van zijn overhemd dicht te maken. Hij wist eigenlijk niet eens waar hij nu heen moest voor hulp, hij wist alleen dat het glas eruit moest en dat hij verband moest zien te vinden. Dat was alles waar hij op dit moment om gaf. Eigenlijk best grappig. Als er lichamelijk overleven aan te pas komt, vervalt alle emotionele schade naar de achtergrond. En dat zou zijn redding worden, zijn manier om over Isemay heen te komen.
Met de handdoek om zijn vuist geklemd spoedde hij zich naar buiten, de trap af.

/Gone

Het was Brian in de hal al opgevallen dat er een spoor van bloeddruppeltjes te volgen was naar zijn kamer. Toen hij de deur door liep en de badkamer in keek, draaide zijn maag om. Hij had geen idee gehad dat het zó erg was. Hij had wat op te ruimen. Snel wendde hij zijn ogen af en ging op zoek naar zijn portemonnee en sigaretten. Met beide voorwerpen in zijn handen keek hij twijfelend omlaag naar zijn vest. Liever kleedde hij zich eerst nog even om in iets dat meer als 'hem' aanvoelde. Deze joggingkleren had hij eigenlijk alleen aan als hij ziek was of als hij ging joggen, waar het immers voor bedoeld was. Maar al zijn andere kleren hingen in de badkamer. Met enige weerzin bracht hij zijn ogen naar het opzijgeschoven gordijn en naar het sinistere bloedspoor dat hij had achtergelaten. Het moet ooit gebeuren...
Hij probeerde niet naar de vloer te kijken toen hij de badkamer binnenstapte. Hij pakte een handdoek van het rek, maakte hem nat - met water uit de douche, aangezien de wasbak vol scherven lag - en begon de vloer te deppen. Terwijl de witte handdoek langzaam rood kleurde, probeerde hij zijn gedachten naar iets anders te brengen. Het enige waar dat hem echter leidde was de reden voor deze bloederige puinhoop; Isemay. Harder dan nodig was wrong hij de handdoek uit boven het bad en maakte hem opnieuw nat.
Het spoor werd geleidelijk aan korter, en toen hij ook de gang op de bovenverdieping van al het bewijs had ontdaan zuchtte hij opgelucht. Het was geen fijn werkje, maar Brian was blij dat hij het later niet meer hoefde te doen. Hij liep voor de zoveelste keer de badkamer in, gooide zijn laatste rood-witte handdoek in de badkuip en veegde de glasscherven uit de wasbak voorzichtig een vuilniszak in. Het overblijfsel van de spiegel had nog steeds een rode veeg, maar hij had geen zin dat schoon te vegen als de spiegel toch ook de prullenbak in ging. Hij zat alleen vast met schroeven, dus zou dat moeten wachten tot hij een schroevendraaier kon bemachtigen. De vuilniszak werd in een hoek gegooid en Brian zakte uitgeput neer op de wc, waarvan de toiletbril was dichtgedaan. Het was niet zozeer fysiek uitputtend werk, eerder mentaal. Je eigen bloed opruimen was niet één van de leukste klusjes die er waren. Hij had geen idee hoe lang hij bezig was geweest, en of Paige en Lucy misschien al zonder hem waren vertrokken. Hij besloot de proef op de som te nemen, schoot in wat verse kleren (een groen geruit overhemd, een simpele donkere jeans en zwarte gympen), zette zijn haar op de gok overeind, pakte zijn geld en sigaretten van waar hij ze had achtergelaten en rende de trap af.

Met zijn voet tikte hij de deur achter zich dicht, en hij zette zijn bagage neer op de kist die hij als tafel gebruikte. Zijn ademhaling was rustig terwijl hij nietsziend voor zich uit staarde. Het duurde een klein aantal minuten voor hij zijn rijkelijk vloeiende emoties had begraven, en nog langer voor hij zich herinnerde waarom hij hier stond. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, wachtte tot zijn focus weer helder werd en keek omlaag naar de houten kist, waar naast zijn camera en een pen nu twee flesjes bier stonden, vergezeld door een banaan. O ja.
Maar voor hij daaraan toe kwam, stopte hij een CD met Chopin's nocturnes in zijn speler. Het was te koud om buiten op het dak te zitten, dus schoof hij het raam halfopen en zette zijn klapstoeltje ervoor neer. Met een zucht van verlichting ging hij zitten. De pianomuziek op de achtergrond was rustgevend terwijl hij zijn banaan at. Aansluitend stak hij een sigaretje op. Met zijn voeten op de vensterbank volgde hij de voorbijrazende wolken. Het was buiten bijna net zo stormachtig als in zijn hoofd. Bepaalde gedachten gingen maar niet liggen, vooral die die hem vertelde dat hij naar Isemay toe moest gaan om het uit te praten. Haar gekwelde gezicht bleef maar terugkomen, alsof het op zijn netvlies was gebrand. Hij wist dat hij op moest staan, dat hij aan het uitstellen was, maar toch bleef hij zitten en nam een slok bier. Hij zag ertegenop, had er geen zin in, en die onwil overstemde zijn gedachten over wat eigenlijk zou moeten. Hij leunde voorover om zijn sigaret buiten af te tikken. Die kwam ook alweer op zijn eind. Hoe lang had hij hier nu gezeten? Tien minuten? Een halfuur? Hij wist het niet.
Toen zijn sigaret ook was opgebrand vouwde hij het in de lege bananenschil, stond op en gooide die in de prullenbak. Zijn ogen gingen zijn kamer door, op zoek naar een excuus om niet bij Isemay aan te hoeven kloppen. Zijn kapotte spiegel in de badkamer was het enige bewijs voor wat er had plaatsgevonden, en God, ondanks de zoektocht naar afleiding was hij blij dat die troep al was opgeruimd. Zijn blik viel op de berg kleding in de hoek. Die kon hij wel wassen. Hij haalde ook meteen zijn dekbedovertrek eraf. Waarschijnlijk kon hij Isemay er niet meer in ruiken, maar het idee om met een schone lei te beginnen was wel zo fijn.
Met die berg kleding in zijn armen wist hij nog net de deur met zijn elleboog te openen, waarna hij op zoek ging naar het washok.

/Gone

Op de gang kwam hij een meisje tegen naar wie hij even afwezig zijn hand opstak. Pas na twee seconden merkte hij dat ze nauwelijks kleren aan had. Haar BH was zichtbaar in de wijde hals van haar shirt, en het viel maar tot net over haar billen. De witte hoge sokken hielpen niet veel om haar een aangeklede look te geven. Resoluut keek hij de andere kant op om zich ervan te weerhouden te gaan staren. Zonder iets te zeggen liep hij zijn eigen kamer in, duwde de deur achter zich op een kier en zette het schilderij neer. Weer viel hem op hoe goed de gelijkenis was, en dat terwijl hij niet eens model had gestaan. Hij moest wel erg goed in haar hoofd zitten dat ze dit zonder voorbeeld had kunnen maken. Natuurlijk zat je in haar hoofd, sukkel, en niet alleen daar. Jij had het niet eens door en brak haar hart, net toen ze zichzelf had toegestaan om dat te voelen. Brian schrok van deze gedachte die niet van hem leek te komen, en snel gooide hij het jasje over het schilderij, als het ware om het te verbergen.
De camera werd om zijn hals gehangen. Er moesten nodig nieuwe foto's gemaakt worden, foto's in het tijdperk 'na de break'. De fotograaf in hem bedacht dat het interessant zou worden de verschillen te bekijken, en hij haatte zichzelf dat hij er zo wetenschappelijk naar keek. Een ander jasje werd aangetrokken, eentje van spijkerstof, en met zijn nieuwe pakje sigaretten in zijn zak haastte hij zich terug naar Isemay.

/Gone

Hier stond ze weer. Tijd was verstreken, Brian had ze niet meer gesproken. Met haar en Mason ging 6et goed, maa1 toch wou ze hier zijn. Brian zou zijn aantrekkingskracht tot haar niet verliezen. Misschien kwam dit wel door de emotionele band die ze kon vormen met andere. Dit enkel door in hun hoofd te zitten.
Een hand ging rusteloos door haar haren terwijl de andere langs de kist heen streelde, haar ogen die de (half)naakte vrouw een kritische blik gaven en als laatste het warme bed. De boksbal waar deuken in zaten. Als er een spiegel had gestaan zou ze ook vast een traan bespeuren. Dit zorgde voor vrolijke kriebels in haar maag dat het bijna misselijkmakend was. Alles schreeuwde hier naar Brian.
De enkele tranen vormde zich om naar een huilbui waardoor ze plaats nam op het bed. Tranen kwamen automatisch en met overvloed bij het idee dat ze haar beste en enige vriend in dit huis verloren was. Bij het idee dat dit beangstigend was; de relatie met Mason én de afwezigheid van Brian in haar leven.
Het leven bestond altijd uit keuzes,. Ze kon zich blijvezn afvragen wat er gebeurd was als Brian voor haar had gekozen, ze niet op Brian verliefd was geworden of wat als ze nooit die ontmoeting hadden gehad. Het antwoord was dat ze er zich ietts bij voor kon stellen, maar vanalle leek het niet echt.

- Ik vond dat May toch ook een einde mocht krijgen me Brian. Nu dus dit dramatische (echt wat voor haar) in zijn kamer zodat hij ''bij'' haar is.