De kamer van Kylan

Even dacht ze erover om dat ook echt te doen. De voorwaarde die eraan vast zat leek aantrekkelijk. Revanche! En meteen een kans om aan mezelf te bewijzen dat ik ook in iemands armen kom liggen zonder het benauwd te krijgen. Maar die laatste gedachte was niet erg overtuigend. Ze had niet zo'n drang om zichzelf te verbeteren, te bewijzen. "Dan lijken we net een getrouwd stel op onze vijfentwintigste huwelijksdag," grapte Maria. Ze vond hem veel leuker nu de gepijnigde uitdrukking van zijn gezicht was verdwenen en hij haar weer begon te plagen. Ze stond op om hem beter in beeld te krijgen nu hij op het bed was neergeploft. "Nee meneer, niks daarvan. Jij gaat lekker met mij mee naar beneden."
Ze liep naar de gordijnen toe en trok ze open, waardoor de kamer opeens tien keer lichter leek. Ze draaide zich terug naar hem op, een silhouet in het felle zonlicht. "Trek even een vest aan om je armen te bedekken," zei ze, wetend dat hij dat toch wel zou doen nu alles en iedereen hier naar binnen kon kijken. Ze voelde zich nu echt een stereotiepe zwarte misdadiger die de verwondingen verbergt die hij aan zijn vriendin heeft toegebracht. Enkel was het nu andersom. "Kom op, chop chop!" Ze klapte in haar handen om hem te laten opschieten, en het had bazig en vernederend kunnen lijken, ware het niet dat ze met een grote, ondeugende grijns stond toe te kijken. Die maakte meer dan duidelijk dat dit eerder als grapje bedoeld was.

Echter rekte hij zich nog een keetrje uit waarbij hij zichzelf pijnigde. Ergens had Maria gelijk en dat gaf hij niet graag toe. De zon deed zijn ogen evenals pijn. 'Maria! Venijnig serpent!' Toch stond hij op en beschermde zijn ogen. Hopelijk kende hij de kamer wel, want Kylan met bezeerde teen kon er niet echt bij. Hij vond een blauw vest in zijn kast, deed dit aan, maar liet het open hangen. 'Trek je bloesje dan maar wat op voor ze eruit vliegen.' Doelend op haar borsten. Daarna liep hij richting de deur.

Maria gooide lachend haar hoofd in haar nek bij zijn gevloek. Met haar handen in haar zij keek ze toe hoe hij een vest uit zijn kast haalde en dat aantrok. Gelukkig voor haar liet hij het wel open hangen. Niet dat ze dingen met hem van plan was, maar er was geen reden om het te bedekken, toch?
Toen hij opmerkte dat haar borsten er bijna uit floepten keek ze automatisch omlaag, om daarna een verontwaardigd geluidje te maken. Ze haalde haar handen van haar heupen en trok haar top omhoog, hoewel het meteen daarna alweer naar beneden zakte. Ze rende naar hem toe en maakte een beweging met haar hand, alsof ze hem op het achterhoofd sloeg. Er werd zelfs een pats-geluidje bij gemaakt. Maar ze sloeg niet raak. Ze zou niet durven. "Gemenerd," lachte ze. Achteruit liep ze naar de deur, waar ze doorheen ging zonder haar ogen van hem af te wenden. Hun oogcontact verdween pas toen ze de deur voor zijn neus sloot, Kylan nog in zijn kamer en Maria op de gang. Alsof ze hem achterliet. Dit was echter niet het geval, en met een borrelend gevoel van verwachting in haar buik drukte ze zich tegen de muur, klaar om op zijn rug te springen wanneer hij achter haar aan kwam.

Kylan lachte ook een beetje bij het feit dat Maria hem zogezegd had geslagen. 'Au,' Al snel liep ze weer achteruit. Waardoor hij lacherig en afkeurend zijn hoofd schudde. Toch bleef hij bij het feit dat als hij zich moest bedekken dat zij dat beter ook kon doen. Alleen was zij eerder weg dan hij voor ogen had kunnen hebben. Toen hij de deurdrempel uit liep, voelde hij meteen een gedaante op zijn rug, armen rond zijn hals. 'Je bent ongelofelijk.' Met een klein tikje kwamen zijn handen op haar achterwerk terecht om ze daarna netjes weer te laten vallen langs zijn lichaam. 'Daar gaan we,' zei hij terwijl hij de eerste treden naar beneden beklom.

Met een aanvalskreet rende naar hem toe en sprong ze zijn rug op. Het was geen tackle, ze wilde hem niet nog meer blauwe plekken bezorgen. En gelukkig hield hij haar. Ze voelde zijn handen op haar billen toen hij haar omhoog duwde, en ze giechelde luidruchtig. "Als je dat maar weet!"
Ze hield haar armen strak om zijn nek geslagen, natuurlijk wel zonder zijn luchtpijp af te knellen, en haakte haar voeten voor zijn middel in elkaar. Niet iets dat ze erg vond om te doen. "Let's head for the kitchen, captain!" riep ze, en ze wees met een arm vooruit, alsof ze superwoman was. Doordat ze Kylan nu nog maar met één arm (en twee benen) vasthield zat ze echter wel wankel, en ze deed lachend haar arm terug voor ze zou vallen.

/Gone with Kylan

Kylan beklom dit keer zelf de trap. Opgelucht dat hij even Maria achter zich had kunnen laten. Ze kon overdonderden en benoemde zich daarmee overweldigend. In het feestje van Paige had hij bepaald niet heel graag zin. Deels omdat hij enkel dus Maria kende. Hij wist dat hij de kans had gehad om daarnet daar verandering in te brengen, maar die kans had hij laten schieten. De hoofdpijn was geen leugen, maar daar had hij nog wel eens last van. Hij nam dan ook een aspirine in om zich daarna uit te kleden. De kleding kwam op zijn bed terecht terwijl hij naar de douche liep. Niet iemand kon bepaald binnen kijken en als deze dat zou doen dan hoopte Kylan dat hij of zij er geen trauma van over zou lopen. De warme stralen deden deugd op zijn huid en de zeepsop rook heerlijk. Vandaag zou hij een luie dag hebben. Niets dat daar boven ging.