De kamer van Isemay

Er kwam een zacht gegrinnik over zijn lippen, maar het was niet van harte. "Indeed you are not," zei hij in een ouderwets accent. Hierbij keek hij haar indringend aan met zijn donkere ogen. Het was meer iets dat hij deed om zichzelf te overtuigen dan dat het Isemay speciaal moest laten voelen. Dat kon hij namelijk niet faken. Het zou geen leugen zijn, want hij dacht weldegelijk dat ze speciaal was. Alleen niet speciaal speciaal. Brian hoopte nog steeds dat dat zou komen, zowel omwille van haar als hemzelf. God, wat wilde hij graag weten hoe het voelde om verliefd te zijn.
Isemay was nog steeds bezig met haar twijfels of ze het wel of niet wilde doen. Brian had allang besloten dat zolang ze het niet zeker wist, zolang ze hem niet aan het bed vastketende, hij haar niet zou nemen. Twijfels over seks zorgden voor twijfelachtige seks, en daar was hij niet op uit. Om dat hardop uit te spreken (of in dit geval ook te denken) was echter vragen om problemen, dus liet hij haar rustig uitspreken. En hij kon niet zeggen dat hij het vervelend vond hoe ze bezig was zijn shirt los te maken en hem zachtjes kuste.
Bij haar vraag of hij niet moest douchen verscheen er een grijns op zijn gezicht, wat erin resulteerde dat haar lippen meebewogen. "Wil je me weg hebben ofzo?" Nog steeds met die grijns op zijn gezicht opende hij zijn ogen. "Mooi niet dat ik wegga voor je me de deur uit schopt. Misschien kunnen we samen douchen?" Hij gaf haar niet de kans zijn gezicht te bekijken om te zien of hij serieus was, want alweer plantte hij zijn lippen op die van haar, zachtjes dit keer. Natuurlijk was het een grap, maar het kon geen kwaad daar wat verwarring over te scheppen.

Zijn gedachten waren duidelijk voor haar? Heel het leven draaide om keuzes en aanpassingen maken. Voor haar leek het aanpassen soms moeilijk, maar gemakkelijker doordat ze soms doorkreeg van wat het nu moest zijn. Ook keek May hem weer even aan bij de gedachten over de knoopjes en zonder verder wat te zeggen deed ze het ook weer dicht. Wat hij wou. Ook keek zij hem aan, maar dit zonder de hoop die ze eerder nog had gekoesterd. De hoop op zijn liefde die niet zou komen. Het was enkel echt als je het voelde. Zelf voelde en dit niet enkel passie.
Met een zucht keek ze even door het raam, maar al snel had hij weer de aandacht gekregen. Isemay grijnsde naar hem met een tikkeltje beschaming. Voor ze hem kon aankijken, kuste hij haar liefdevol terug. Ook zachtjes, maar niet slapjes. 'Als je dat laatste nu eens niet als grapje had bedoeld dan zou ik absoluut ja hebben gezegd.' Met een grijns haalde ze haar lichaam van dat van hem en kroop van zijn schoot af, kroop het bed een beetje over om zo naar haar sigaretten te rijken die op het nachttafeltje lagen. Niet veel later lag haar hoofd op Brian zijn schoot en keek ze hem met een glimlachje aan terwijl ze een sigaret opstak. Alweer. 'Maar ik laat niet graag met me sollen, moet u weten.' Dit keer werd ze niet veraden door een glimlach. 'Ik wil je alles behalve weg, maar ik wil ook niet... Eentonig worden.' Ze hield hem de sigaret voor na zelf een goede hijs uit haar mond te blazen en hier dromerig naar te staren. 'Hey sexy bitch,' May wist niet waar het vandaan kwam, maar ze hield niet van stiltes. 'Ik voel me sowieso speciaal bij jou. Echt, als je mijn gedachte nu maar eens kon zien.'

"Eentonig? Jij?" Zijn stem was lachwekkend hoog bij dat laatste woord, zoveel nadruk lag erop. Hij haalde lachend zijn neus op. "Geloof je het zelf? Je blijft me steeds maar weer verrassen. Het zou fijn zijn als er eens iets ging zoals verwacht." Nu ze van zijn schoot af was ging hij verliggen, ondersteunde met één hand zijn hoofd en keek haar in stilte aan. Zonder iets te zeggen nam hij de sigaret aan die ze hem voorhield, nam genietend het eerste trekje van de dag en liet de rook door zijn neusgaten naar buiten komen. Nog steeds verlieten zijn ogen Isemay niet. Niet omdat hij zijn ogen niet van haar af kon houden, maar omdat hij het grappig vond haar steeds ongemakkelijker te zien worden. Met een grijns nam hij dan ook een tweede trekje, en het verbaasde hem niet dat Isemay kort daarna de stilte verbrak. "Oh, I'd love to baby," zei hij, in zijn beste Austin Powers-imitatie. Hij reikte voorover om haar de sigaret terug te geven. "Why don't you just tell me?"

Ook May grijnsde bij zijn woorden en voelde hoe ongemakkelijk haar wangen rood gingen kleuren. Opeens kreeg ze het veel te warm. Bij zijn vraag naar haar gedachten verdween de grijns een beetje terwijl ze met haar hemd prulde omdat ze zichzelf geen houding wist te geven. Echter nam ze de sigaret terug aan en kroop wat rechte zodat ze op gelijke hoogte zat voor hem met haar benen onder zich geplooid. Van elkaar aan te raken was geen spraken meer.
Haar ogen ontmoette weer de zijne terwijl ze even door haar krullen ging om daarna van de sigaret een trekje te nemen. Een beetje afwachtend en bestuderend kee ze hem, bekkek ze hem. 'Ik wil je niet gaan afschrikken met mijn gedachten dus als je niet weet wat ermee te doen dan vergeet je ze best.' Nog een sigaret trekje. Diep inademen. Klaar. 'In mijn hoofd spook jij vooral rond. Ik kan niet stoppen met aan je intrigerende ogen te denken en als ik dat doe dan smelt ik zowat. Vroeger lazen ze me sprookjesverhalen voor over prinsen, maar ik vraag me af wat jij dan moet zijn.
Ik hou er ook best van als we een keer kibbelen, maar op dit moment wil ik het voorkomen.
Dan is het nog een feit dat ik jou niet goed bij me laat voelen, soms. Dat wil ik ongedaan kunnen maken. Ik besef hoe rot ik voor jou kan zijn en echt, het spijt me.
Aan de andere kant denk ik aan ou zoals een lagere school lkinf dat voor de eerste keer verliefd is.' De sigaret was weer voor hem. 'Enne, ik moet toegeven dat ik gelogen heb: Ik heb honger en een brandend verlangen naar jou. Niet om op te eten dan.' Eer ging ze even door haar haren en wende haar blik af.

Right, like I could simply forget what you're about to tell me, dacht hij sceptisch. Maar hij zei er niks over. Als hij dat hardop zou uitspreken, werd het voor haar alleen nog maar lastiger om eerlijk antwoord te geven. Hij keek haar slechts verwachtingsvol aan, benieuwd naar wat voor haar altijd open boek was en voor anderen verborgen bleef.
Naarmate ze vorderde met vertellen, ontstond er echter een knoop in zijn maag. Hij wendde zijn blik af en keek naar de lakens, waar hij afwezig figuurtjes op tekende. Het was ongemakkelijk om aan te horen, die uitgesproken gevoelens. Vooral omdat ze maar van één kant kwamen, haar kant. Het was irrelevant en hij kon er niks aan doen, maar het zorgde er toch voor dat hij zich schuldig voelde dat hij niet hetzelfde voor haar voelde als zij voor hem, ook al wilde hij dat zo graag. Misschien had hij toch niet naar haar gedachten moeten vragen, en was dit de straf voor zijn nieuwsgierigheid. Nee, dacht hij, pijnlijk of niet, dit is iets dat ik moest weten.
Toen hij opkeek schrok hij een beetje, want Isemay hield hem de sigaret weer voor. In stilte nam hij de sigaret aan en nam een trekje. De rook werd uitgeblazen en nog steeds had hij Isemay niet aangekeken. De stilte bouwde zich op. Hij wist dat hij iets moest zeggen nu Isemay zo eerlijk was geweest, anders zou ze hem nooit meer wat toevertrouwen. Maar wat moest hij zeggen? "Ik ben geen prins, Isemay," zei hij uiteindelijk schor, en hij hoestte even om het brok uit zijn keel te krijgen. "Dat ben ik niet en dat zal ik nooit worden. Prinsen zijn nobel, eerlijk, dapper, gaan voor hun jonkvrouwe door het vuur. Prinsen kunnen paardrijden." Hij lachte even bitter. De sfeer was weer gedaald en dat was zijn schuld. Hoe kreeg hij het toch voor elkaar om hartstocht zo snel om te zetten in dit depressieve.. wat het ook was. I'm a fucking moron. "Sorry," zei hij, om een heleboel redenen. Eindelijk durfde hij op te kijken, hopend dat Isemay's gezicht een minder dramatische uitdrukking droeg dan hij verwachtte.

Echter was May haar glimlach al een tijdje verdwenen. Weer opgeborgen onder de emotie die niet te veel los liet. Als hij één ding goed kon dan was het duidelijk laten gelden van zijn gedachten en zijn aanwezigheid laten merken. Ik zei het hem nog... Natuurlijk was de teleurstelling groot en al helemaal toen hij haar niet durfde aankijken. De gedachten raakte haar fel, maar ze wou niets laten merken. Hij had een heel leven. Zij kon er niet ongewild even tussen kruipen. Liefde kwam niet van één kan en hoe langer ze hieraan bezig waren, hoe beter het daar op ging lijken. Alsof hij zichzelf zat te pijnigen en zij hier van kon genieten.
Even keek ze hem aan en haalde enkel haar schouders op. Opeens leek het niet meer goed wat ze zei of deed. Verslagen liet ze zich begroette door de zachte kussens. Nee, dit moest niet doorgezet worden. 'Misschien had je er beter niet om gevraagd...' Zij had er niet om gevraagd, maar het toch gekregen. Haar ogen sloten zich weer en dit enkel om haar gedachten te ordenen. Hierbij probeerde ze om hem weer uit te sluiten. 'Je moet je niet spijten, Brian...' Echter kroop ze wat meer onder de dons. De kamer was frisjes dankzij het raam dat al die tijd had open gestaan terwijl haar maag een luider protest voerde.

"Jawel, dat moet ik wel," zei Brian prompt. Mensen boden om de tel hun excuses aan wanneer dit niet nodig was, maar deze keer meende hij het. Het was gewoon deprimerend hoe snel hij een leuk gesprek om kon toveren in ruzie. Of een teleurstelling, hoe je het ook wilde noemen. Maar om wat voor reden deed hij dit nou eigenlijk? Alleen omdat hij niet wist hoe hij moest reageren? Wat was dat nou weer voor excuus? Hij knarste met zijn tanden. Komaan Brian, raap jezelf bij elkaar.
Zich niet bewust van Isemay's gedachten, kroop hij overeind en naar haar toe. Hij kwam naast haar liggen, al lag zij ondertussen onder de dekens en hij erbovenop. Hij bracht de beste glimlach op zijn gezicht die hij op dit moment in zich had - een niet zo heel erg grote - en reikte met zijn hand naar haar blonde haar, dat over het kussen gekruld lag. Ze was zo mooi, en hij moest lang niet de enige zijn die dat dacht. Was zij het dan die de jongens op afstand hield? "Hoe komt het dat jij niet allang een vriend hebt, Isemay?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij een plukje om zijn vinger draaide.

Echter wist ze dat ze niet in protest moest omschakelen. Hij wou zijn zegje doen en dat liet ze hem ook doen. Zolang hij maar deed wat hij moest doen. Als opstaan en weglopen hierbij hoorde dan was het zomaar.
Ze voelde hoe gewicht zich verplaatste en kee toe hij in het overhemd en broek die ooit als netjes beschouwd moesten worden maar eerder op Kreukenland leken, het zich comfortabel maakte. Weer ontmeotte hun ogen elkaar en keek ze in die dipe, donkere, maar vooral bruine kijkers. Haar groene ogen flikkerde niet meer zo op. Ze zat even ergend anders met haar gedachten. Pas toen hij weer sprak en met de koperblonde lok speelde, keek ze hem weer aan. Haar arm met het litteken lag naast zich waar ze zachtjes de verminkte huid streelde. Het leven liet sporen na en mensen ook maar op een duur waren ze allemaal verdwenen. Wat was het nut dus?
May had enkel zijn woorden duidelijk gehoord, maar reageerde niet meteen. Liever keek ze even nog in zijn ogen. Bij het spreken keerde ze haar hoofd af naar het litteken. weer trok ze achteloos een schouder op. 'Nooit interesse voor gehad. Ik ben niet de vriendelijkste soms, meestal. Voor ik naar hier kwam was ik een crack phoer zonder de crack en dan alcohol in de plaats. De jongens die me wouden versieren hielden hetniet langer dan een nacht. De andere hielden het niet uit bij me, niet langer dan een week of wel was ik degene die zich verstikt voelde in de relatie.' Het was raar hoe Isemay wel zo gemakkelijk verliefd was geworden. 'Ik hiled van uitdagingen en avontuur. Het wolde gevoek dat je kreeg. Ligt het aan mij of klink ik nu erg seksverslaafd?' Nog steeds raakte ze hem niet aan, maar liet zich wel zachtjes aanraken door hem. 'Waarom heb jij geen vriendin? Daarbij zag ik liefde als een tijdverspilling, maar die woordezn heb je al gehad.'

Het zag er heel lieflijk uit hoe Isemay en hij nu lagen, bijna als een stelletje, maar schijn bedroog. Brian wilde die schijn echter zo lang mogelijk ophouden. Dat was niet fout, het was geen leugen want ze wisten allebei hoe het zat. Het was gewoon makkelijker met elkaar omgaan wanneer ze allebei rustig waren. Geen beschuldigingen, geen haren trekken, geen drama. Het beviel Brian wel.
Hij luisterde kalm naar Isemay terwijl zijn bloeddruk, die zonet aardig was opgelopen, weer daalde. De sigaret die hij vasthield was bijna opgebrand, maar hij wilde nog niet opstaan om hem weg te leggen en nam ongestoord nog een trekje. Het meeste dat Isemay vertelde wist hij al, zowel door wat ze eerder had verteld als uit eigen ervaring, maar zo bij elkaar schetste ze wel een heel bijzonder plaatje. Bij de vraag of ze niet erg seksverslaafd klonk kon hij zich niet meer inhouden. De giechel was eruit voor hij er erg in had, en beschaamd verborg hij zijn hoofd in het kussen. Daar lachte hij geluidloos verder, maar ook al was het onhoorbaar, hij was er vrij zeker van dat zijn lichaam zachtjes meeschokte. Toen hij in ademnood kwam draaide hij zijn hoofd om, waardoor hij weer oog en oog met Isemay kwam. Een lach met ontblote tanden sierde zijn gezicht. "Ik lach je niet uit!" verzekerde hij haar. "Echt niet. Maar weet je, het klinkt allemaal zo fucking bekend wat je vertelt." Hij ging op zijn zij liggen, met een arm onder zijn hoofd. "Nou, behalve het crackhoer-gedeelte dan, want drugs gebruikte ik zeker wel en mannen zijn nooit de hoer als ze het drankje van de lady betalen." Zijn ogen werden wazig toen hij eraan terugdacht. Hij was er niet trots op, integendeel zelfs. Maar het was fijn dat hij het niet hoefde te verbergen bij Isemay.
Op haar vraag waarom hij geen vriendin had gaf hij niet meteen antwoord. Want was dat niet heel obvious? Hij was zo doorgeslagen dat hij bij elke mooie vrouw die hij zag berekende hoe hij haar het bed in kon krijgen. Zelfs met een arm van drie meter was het nog buiten handbereik dat hij een vaste relatie kon hebben. Maar dat was niet het antwoord wat hij wilde geven, hij lag hier immers om zichzelf het tegendeel te bewijzen. "Ik denk.. dat ik de juiste gewoon nog niet heb ontmoet."

Een grijns was ook om haar lippen te bespeuren bij hat lachen van hem waardoor ze hetzelfde deed. 'Stoppen jij!' Waarschuwde ze hem lachend? Maar toch was het nog grappiger zicht om hem te zien lachen ik het kussen. Zijn lichaam sjokte echt op en neer. Hoewel het niet grappig was dat hij met dat lachte, de woorden die ze had gezegd. Eenmaal was hij Brian en die kon ze dit niet kwalijk nemen. Hij was absoluut gek, maar nog steeds bovennatuurlijk leuk.
Met volle aandacht luisterde ze naar hem. Wat hij haar vertelde was nog nooit eerder zijn mond uitgekomen waarbij ze even zachtjes over zijn hand streek tot weer woorden die hij in overleg had genomen, eruit kwamen. Hierbij stopte ze en richte ze zich op zijn ogen. 'En ik hoop dat je dat dan wel doet. Je hebt het recht erop.' Hiermee bedoelde ze iedereen buiten zichzelf. Er viel niemand als schuldige aan te wijzen, enkel haar gevoelens.
Rustig draaide ze zich op haar rug en staarde even naar het plafond hoewel ze nog zich dicht bij elkaar bevonden. Hij hield van de kalmte en zij ook, maar Isemay niet van langdurige gesprekken. So this is it? Alweer afgewezen? Domme trut die je bent! Een zucht ontsnapte haar lippen waarna ze naar hem keek. En nu? Gaan we elkaar echt nog als vrienden beschouwen? Deze gedachten bleven onbesproken.
Na een stilte wist ze zich echt geen houding meer te geven waardoor ze zich weer op haar zij draaide en zich verschool tegen Brian zijn borstkas. 'Het spijt me,' fluisterde ze schor. Dit had ze nodig. Even een onschuldige knuffel voor hij op zou staan en haar achterlaten.

Brian vond het fijn te horen dat Isemay het hem wel gunde. Hij voelde de sterke behoefte om haar over haar wang strelen, maar ze draaide haar hoofd weg, waardoor hun oogcontact werd verbroken. Ook haar glimlach, die haar net nog had laten stralen, was verdwenen. Er was iets veranderd. Brian herhaalde haar woorden nog eens in zijn hoofd, en zijn ogen werden groot van afschuw toen hij zich realiseerde wat hij had gezegd. Fuck! Isemay had hem net de liefde lopen verklaren, en nu zei Brian gewoon recht in haar gezicht dat zij de ware niet was? En hij had het niet eens door gehad. Wat een klote-actie.
Isemay draaide haar hoofd terug naar hem toe, maar Brian kon niets doen. Zijn armen hingen stil in de lucht, het begin van een protest dat niet werd afgemaakt. Hij moest weg hier, het enige waar hij goed in was was leed veroorzaken, en dat wilde hij haar niet langer meer aandoen. Maar op zo'n moment opstaan en weglopen kon hij ook niet. Isemay's gezicht vertoonde geen enkele emotie, en juist daarom vreesde Brian het ergste. Maar wat deed ze? Ze kroop tegen hem aan, verborg haar gezicht in zijn kleding en bood haar excuses aan. Als er iemand zijn excuses aan moet bieden ben ik het wel, dacht Brian verbijsterd. Hij was er echter klaar mee om te kibbelen wiens 'sorry' wel nodig was of niet nodig was, en hij had in het afgelopen uur al te vaak zijn excuses aangeboden om nog geloofwaardig te zijn. Hij zei dus niks, sloot enkel zijn armen om Isemay heen en drukte haar tegen zich aan. Het was anders dan daarnet. Deze knuffel bestond uit verdriet en troost, niet langer verkennende liefde. Dit was het volgende hoofdstuk, en hij wist nu dat Isemay gelijk had gehad toen ze zij dat ze heb geen liefde kon leren. Met een brok in zijn keel knipperde hij de tranen weg die in zijn ogen opkwamen, terwijl hij Isemay zachtjes over haar rug aaide. "Het is goed," fluisterde hij, niet wetend wat hij anders moest zeggen. "Shh, alles komt goed..."

May hoorde zijn woorden en gedachten. Ja, het was over. Gedaan. Dit zou de laatste keer zijn dat zij hem zo zou aanraken. Enkel deze omarming waarin ze hem gevangen hield. Hoewel hij zich gemakkelijk kon los maken met het brute dat hij in zich verborgen hield. Zijn woorden maakte het echter nog erger waardoor ze even snikte, maar bruut de enkele tranen wegveegde. Ze wou niks zeggen, kon niks zeggen. Het was vermoeiend hoe hij altijd de schuld aan zich gaf. Daar kon ze langer niet meer tegen. Toch voelde hij hoe hij zachtjes over haar rug streek en verachte de heerlijke warmte die ze daarbij voelde. Ze wou het niet meer voelen. Ze wou niet huilen waar hij bij was, want als ze dat zou doen dan zou hij er enkel slechter van worden. 'Alles is goed,' bracht ze pijnlijk eruit. 'Er is niks om goed te komen.' Hierbij bedoelde ze dat ze blij was dat hij eerlijk was geweest en haar niet aan het lijntje had gehouden. 'Ik heb een kans gewaagd, maar gevallen.' Echter voelde ze alsof ze in het diepe was gesproken. De eerste keer dat ze dit voelde en meteen teleurgesteld worden.
Voorzichtig haalde ze zijn armen weg en kroop weer op haar knieën. Zo was het ook genoeg. Nog even streelde ze onder de waterachtige ogen. Terwijl die van haar er waarschijnlijk niet uitzagen. Toch keek ze hem even aan. De ogen bewezen dat het echt hem wat kon schelen. 'Ik kan nu niet... Ik kan niet blijven liggen of met je praten. Niet nu. Geef alsjeblieft je toch niet steeds de schuld van alles. Ik kon ook mijn mond houden dan waren we gewoon nog vrienden. Dag, Brian.' Met die woorden kroop ze gehaast van het bed af.
Voor ze nog harder ging huilen nam ze het hoopje kleding en liep naar de badkamer. Dit keer sloot ze deur achter zich en draaide deze ook in het slot. Ze had enkel een warme douche nodig nu. Het enigste wat haar kon troosten. Hierbij kleedde ze zich dan ook uit, liet het water op temperatuur komen en ging met knieën opgekruld in de douchebak zitten terwijl warm water over haar neer stroomde.

Isemay was in de badkamer verdwenen, en het zag er niet naar uit dat ze er snel weer uit zou komen. Toch duurde het nog minstens vijf minuten voor Brian zich ertoe kon zetten om te bewegen. Met een zucht die vanuit zijn diepste binnenste kwam, stond hij op. Met kleine muizenpasjes liep hij naar het raam, waar hij de opgebrande sigaret met weinig overtuiging naar buiten gooide. Hij leunde met zijn armen op de vensterbank en liet zijn hoofd hangen. Het was vreemd leeg daarbinnen. Ze zeiden wel dat het onmogelijk was om aan niets te denken, maar dit kwam er dan zeker het dichtst in de buurt.
Hij ging met zijn hand door zijn haar en rechtte zijn rug. Zijn blik ging nog eens de kamer rond op de manier van iemand die weet dat dit wel eens de laatste keer kon zijn dat hij het zag. Zijn ogen bleven hangen op het schilderij. Isemay had gezegd dat hij het mocht hebben, maar dat leek hem nu niet zo'n goed idee. Het doek zou het niet lang overleven. Hij kon op dit moment niet naar zijn eigen gezicht kijken zonder de behoefte te voelen het te verwoesten.
Pas toen hij bij de deur was kwam er een duidelijke gedachte bij hem bovendrijven, en dat was de vraag of hij ooit nog normaal met Isemay in één kamer kon zijn. Het was een groot huis, maar vroeg of laat zouden ze elkaar tegenkomen. En Brian had werkelijk geen idee hoe hij dan zou moeten reageren.
En met die gedachte, én het gevoel dat hij zowel zijn beste vriend was verloren als dat hij zijn vriendin had gedumpt, liep hij de kamer uit.

/Gone

May haar lichaam was helemaal verrimpeld aangezien ze echter veel te lang in de douche had gezeten. De resterende overschotten van make-up waren van haar lichaam afgespoeld. Zelfs nu zag ze er nog niet uit. Toch droogde ze haar haren zorgvuldig en terwijl ze zich aan het afdrogen was, viel haar blik op haar bikini. Buiten was het inderdaad koud, maar het kon helemaal geen kwaad om even een paar stevige baantjes te nemen. Verdriet had een beetje ruimte gemaakt voor een wanhopige woedde waarbij ze zijn jasje van de grond viste en het schilderij hierin wikkelde om het daarna achteloos in haar kast te gooien. Met een simpele trui en kort shortje, handdoek en haren in een paardenstaart liep ze naar beneden. Ze ging baantjes trekken.

May kwam terug van een veel te drukke morgend die haar hoofdpijn had bezorgd. Het enigste waar ze goed in bleek te zijn was mensen uit haar leven te disqualifiseren en ze aan het lijnte te houden. Terug de Isemay zoals het was. Of toch ook weer helemaal niet... Ze maakte zich liever wijs dat ze dit gewwonlijk was. Dat ze de May liever was die haar hoofd hoog hield en alles afschuifde als een banket. Echter lach ze nu in haar grote trui, blote schouder en zwart broekje op bed. Met een zucht viel haar blik op de wekker en vervloekte ze deze. De geur in haar kussen was degene die tranen opwekte, de stilte maakte haar gek, maar aan geen een probleem deed ze wat. Hoewel ze zich op haar rug draaide en een sigaret opstak. Dit terwijl ze naar het plafond staarde . Haar nieuwe favoriete bezigheid.
Ondertussen leek ze het gevoel te krijgen dsat Brian weer langs haar lag of de lippen in de badkamer. Weer een traan. 'Stop met zielig te doen, huilenbak!' Deze woorden waren vol woedde gezegd, enkel tegen zichzelf gericht. Hierna ging een hand hulpeloos door haar haren. Hoe kon ze het ooit in haar hoofd halen om verliefd durven te worden? De reden waarom ze altijd zo gesloten was; Mensen stellen je uiteindelijk altijd teleur.

Nadat Brian de deur van Lucy's kamer achter zich had gesloten, haalde hij diep adem. De zes sierlijk zwarte letters op Isemay's deur lonkten hem. Achter de deur leek alles doodstil, en ineens bedacht hij zich dat ze misschien helemaal niet binnen was. Hij kon ook het huis doorzoeken, zien of hij haar daar tegen zou komen. Maar diep in zijn hart wist hij dat dat gewoon weer een ander excuus was om haar te ontlopen, om iemand anders tegen te komen en zich op te laten houden. Als de kamer achter deze houten afsluiting verlaten was, dan was het niet anders. Maar hij moest het in elk geval proberen. Dan was hij er tenminste vanaf.
Nogmaals ademde hij diep in, haalde zijn niet-gewonde hand uit zijn zak en tilde die op om te kloppen. Voor die echter contact maakte met het hout, borrelde er paniek in hem op. Wat als ze er wel was? Wat moest hij haar zeggen? Het was gewoon onmogelijk, ze was boos op hem om iets waar hij niets aan kon doen. En het ergste was nog dat hij haar precies begreep, precies wist dat smeken niet zou helpen, precies snapte als ze hem nooit meer wilde zien. En toch moest hij het proberen. Ze betekende te veel voor hem om dit zomaar te laten gebeuren.
Kort klopte hij op de deur, zachtjes maar hard genoeg om te horen in de stille ruimte erachter. "Isemay? Ik ben het." Alsof ze dat nog niet doorhad met die gave van d'r.

May rookte echter af en toe van haar sigaret terwijl ze naar het plafond staarde. Ogen wijd opengesperd. Ze vroeg zich weer eens af hoe ze het zo ver had laten komen. Bij de stem, eerder gedachten, kwam ze meteen recht. Alsof iemand haar met ijswater overviel. Enkel nam ze zichzelf weer in de hand, luisterde naar zijn stem doie opeens irritant door haar hoofd druende. Isemay wist dat ze zich aanstelde. Toch nam ze de spullen van Brian uit de kast en daarna achteloos naar haar deur te lopen, de klink naar beneden te doen. Hun ogen ontmoette elkaar even. 'Dit is van jou. Doe ermee wat je wilt.' Doelend op het portret om weer haar sigaret naar haar mond te brengen en zoch om te draaien. De deur stond niet ver open, maar May had een gevoel dat hij niet klaar was. Brian moest altijd wel praten. Hierbij ging ze op bed zitten en vouwden haar benen onder zich. Metaal voorbereidend op het niets uithaalende en vooral doeloze gesprek. Of ruzie, die ze gingen hebben.

Brian hoorde geen stappen zijn kant op komen, dus schrok hij een beetje toen de deur werd geopend. Shit, ze is er dus toch, dacht hij, maar bijna meteen verbeterde hij zichzelf. Nee, dit is wat je wil, sufkop. Isemay stond in de smalle deuropening, de doorgang blokkerend. Ze dumpte zijn portret en zijn jasje voor hem neer, totaal uitdrukkingloos. De geverfde Brian viel met zijn gezicht plat op de grond, het jasje eroverheen. Brian, de echte, keek ernaar voor hij zijn ogen weer omhoog richtte, om te zien dat Isemay stilletjes terug naar haar bed liep. Het was duidelijk dat ze niet blij was hem te zien, en dat stak hem in zijn hart als een venijnige wespensteek. "Ik kwam niet voor m'n spullen," zei hij, ook al was dat overbodig, en hij stapte over het hoopje op de grond haar kamer in. Eenmaal daar wist hij niet goed wat hij moest doen. Hij kon niet zomaar naast haar komen zitten. Ongemakkelijk bleef hij dus maar staan en krabde zenuwachtig aan zijn arm. "Isemay," begon hij zacht, maar hij wist niet hoe hij verder moest. Zijn adamsappel bewoog toen hij slikte en keek haar aan, recht in haar zorgvuldig emotieloos gehouden ogen. Het was vreselijk om haar zo te zien, zo afstandelijk. Als een teken van machteloosheid haalde hij zijn armen op. "Wat wil je dat ik doe?" besloot hij uiteindelijk. "Je weet dat het me spijt, en ik zeg het nog eens. Het spijt me ontzettend dat ik je pijn heb gedaan, ook al zei ik dat ik dat niet zou doen. Ik weet dat ik je vertrouwen heb beschaamd. Ik zou je niet eens mogen vragen om een tweede kans, maar lieve Isemay, ik doe het toch." Hij kwam aarzelend dichterbij, wilde dat hij zijn armen om haar heen kon slaan maar wist dat dat niet kon. "Je hoeft me niet te vergeven. Ik zou alleen zo graag willen dat we elkaar zonder woede of pijn aan kunnen kijken. Dat we als normale huisgenoten met elkaar om kunnen gaan, bij gebrek aan iets beters." Hij sloot zijn ogen, niet in staat nog meer te zeggen door het brok in zijn keel. En nu zijn ogen eenmaal gesloten waren, durfde hij ze ook niet meer te openen. Dit keer niet bang voor de schoonheid die ze was, maar voor haar reactie.

De enige troost die ze had op dit moment was haar sigaret. Brian moest blijkbaar alles goed praten. Zelfs als er niets viel goed te praten. Wat kon ze zeggen? Dat ze opeens niets meer voor hem voelde en ze echt niks meer zou voelen als hij voorbij kwam. Die gevoelens aan de kant schuiven wraen een beetje te veel gevraagd. Dus na een trekje van haar sigaret ging ze opzoek naar zijn ogen. Kansloos. 'Kijk me dan op zijn minst aan, wil je.' De sigaret werd uitgedrukt in de assenbak. 'Je vraagt te veel van me Brian... Ik kan niet mijn gevoelens opzij schuiven. Niet niet denken aan jou. Ik weet dat het hard voor je klinkt, maar beiden zullen we ermee moeten gaan leven. En kom op... Stop met te zeggen dat het je spijt. Je kan er niks aan doen. Net zoals ik niets aan de woede kan doen die ik nu voel. Ik dacht echt dat we bij elkaar konden zijn ondanks al je verhalen en nu lijkt het alsof ik kogels naar me heb gekregen.' Vingers onder haar ogen strijken zodat ze niet zou huilen. 'Je tweede kans gaat dus nu in. Breek alsjeblieft niet voor de tweede keer mijn hart. Zoals jij op dit moment denkt dat ik messteken oin dat van jou steek.'

De stilte die achterbleef nadat hij was uitgesproken was lang, koud en ongemakkelijk. Het was Isemay's stem die hem uiteindelijk verbrak na wat voelde als een eeuwigheid, maar wat in werkelijkheid slechts enkele seconden waren. Gehoorzaam tilde hij zijn hoofd op en keek haar aan. Haar gezicht stond hard toen ze haar sigaret uitdrukte, en Brian kromp ineen. Hij vroeg te veel. Het was te veel gevraagd. En toch gunde ze heb een tweede kans.
Voorzichtig kwam hij dichterbij, klaar om bij elke blik van haar te stoppen. Vlak voor haar zakte hij op zijn hurken. Hij had al zijn mannelijkheid nodig om zelf geen tranen in zijn ogen te krijgen. Met twee handen pakte hij haar fijne handje en kneep er zachtjes in. Met grote, eerlijke ogen keek hij haar aan. "Ik zou niet durven," zei hij oprecht. En haar hart breken was ook meteen alles dat hij niet wilde. Hij liet haar hand los, maar niet haar ogen. Het was nog te vroeg om opgelucht te zijn of om blij te kijken, maar het had erger kunnen eindigen. Zoals wat hij Lucy had voorspeld. En ruzie maken met een Bleeder.. was niet zo'n goed idee. Nu was het nog steeds niet alles waarop hij had gehoopt, maar hij wist dat hij dat ook niet kon krijgen. Hij moest haar tijd gunnen, ruimte geven zich te herstellen, en ondertussen moest hij proberen het niet te erg op zichzelf te betrekken. Ja, dit was zijn schuld. Maar het was gebeurd, en hij kon niet terug in de tijd gaan om het recht te zetten. Dit was alles wat hij voor nu kon doen.
"Wil je, eh.. wil je dat ik je alleen laat?" vroeg hij zacht. Hij hield zijn handen in elkaar gevouwen om zichzelf ervan te weerhouden haar dreigende tranen weg te vegen, maar waagde het niet een tweede keer weg te kijken.

Isemay realiseerde zich dat wat ze ook zei het er echt niet beter op maakte aangezien hij enkel zichzelf als schuldige aanwees en om eerlijk te zijn was ze dat echt wel kotsbeu. Toch hield ze maar wijslijk haar mond.
Zijn hand in de hare voelde mmordend goed eenmaal los gelaten streek ze over zijn wang. 'Het wordt wel weer zo als die avond... Zonder het stukje waar we elkaar zaten te betasten.' Met een grijns keek ze hem aan. Echter was deze slapjes. Tijd zou mooi zijn. Even haalde ze twijfelachtig haar schouders op. Moet jij weten wat je doet. Ik dacht een dag me helemaal af te sluiten, maar zelfs op de zolder liet iemand me niet gerust.' Eenzaam was ook maar eenzaam. En wat als ze hij hier zou blijven?

Ook om zijn mond verscheen een zwakke glimlach na Isemay's grapje, als het zo genoemd kon worden. En ook al geloofde hij haar niet helemaal toen ze zei dat alles zoals vroeger zou worden, hij was blij dat ze het zei. Blij dat ze zelf ook wilde dat het weer goed kwam tussen hen tweeën. Haar hand streelde over zijn wang, en hij hield zijn hoofd schuin, als om haar hand daar te vangen. Al die tijd zonder zijn blik van haar ogen af te wenden.
"Je afsluiten is misschien niet het beste wat je kan doen," antwoordde hij, al wist hij dat hij zich niet in de positie bevond om haar daar nu advies over te geven. Als ze zich in haar eentje op haar kamer opsloot was ze helemaal alleen met haar gedachten, en ook al kon Brian die niet horen, hij wist dat ze daar niet vrolijk van zou worden. Afleiding zou daar een betere oplossing voor zijn. Aan de andere kant, misschien was het wel goed voor haar om het in haar eentje te verwerken, zonder dat ze zich vrolijker voor hoefde te doen dan ze was. "Maar ik laat dat aan jou over," voegde hij eraan toe. Zijn blik ging naar haar raam - de eerste keer dat hij daadwerkelijk zijn ogen van de hare haalde - en hij keek naar buiten. De zon was doorgebroken en gaf de wereld wat meer kleur. "Als je me zoekt, dan ben ik buiten." Hij keek haar nog een laatste keer aan toen hij opstond. Ze zou hem toch niet komen opzoeken, maar hij wilde dat het kon als ze dat zou willen. Hij maakte aanstalten om weg te gaan, raapte de spullen die bij de deur lagen op om ze onder zijn arm te nemen.

Toch twikfelde Isemay even. Met hem meegaan op dit moment leek niet het beste wat hij kon doen, maar toch zou ze het proberen. Blijkbaaar had hij er toch geen problemen mee. 'Wacht even. Ik ga maar mee...' Al snel deed ze terug een jeans aan en haar altijd oh zo hoge schoenen om daarna haar tasje en netter jasje te nemen. Brian zou ze volgen naar beneden.

Brian keek verrast op en kwam overeind met het doek onder zijn arm en het jasje over zijn schouder. Had hij dat nou goed gehoord? Dat moest haast wel, want Isemay was zich haastig aan het verkleden. Toen ze haar shirt omhoog trok om er een broek onder aan te trekken, draaide hij zich snel om. Voor zijn eigen bestwil, niet de hare. Hij wilde het niet zien, wilde niet door haar lichaam verleid worden. Niet op zo'n wankel moment, wanneer zijn gedachten alleen al genoeg waren om de band tussen hen te verbreken. Aan de geluiden te horen was ze druk in de weer, en over zijn schouder zei hij, zonder te kijken: "Oh, uh, dat is goed." Hij staarde voor zich uit en bedacht zich dat hij zijn spullen wel alvast naar zijn kamer kon brengen. "Dan pak ik even mijn camera," mompelde hij, niet wetend waar hij moest kijken. Wist hij veel, voor hetzelfde geld stond ze ondertussen naakt. Hij had het zien gebeuren. En ook al dacht hij niet dat Isemay zo dom was om dat te riskeren nu ze wist van zijn zwakheid, toch liep hij de kamer uit zonder nog haar kant op te kijken.

/Gone

Op de gang merkte hij dat het meisje van zojuist was verdwenen. Zijn blik viel op het naambordje dat op de deur was bevestigd: Kylan. Zozo, die kreeg vroeg bezoek, dacht hij grijnzend. In een goede bui klopte hij op Isemay's openstaande deur en waagde zich een nonchalante opmerking. "Bent u klaar, mevrouw?"