De keuken

Brian had pas door hoeveel trek hij had toen hij de keuken binnenliep. Zonder verder veel om zich heen te kijken rukte hij de koelkast open. Damn. Geen alcohol? Wat was dit, een kinderkamp? Enigszins geïrriteerd nam hij genoegen met een stuk notentaart en een glas cola. Hij nam plaats op een van de barkrukken en begon de taart op te schrokken. Niet erg charmant, maar er was toch niemand anders. En als hij dan toch naar excuses aan het zoeken was; hij had honger.

Isemay beende zich nog steeds met een glimlach en zelfvertrouwen zich een weg door het huis naar de keuken. Blijkbaar zat Brian daar te eten. Zijn gedachten gaven haar toch dat.
Toen ze de deur opende en de knappe jongen aantrof die binnen was gelopen toen zij naar boven ging. 'Stond jij niet net aan mijn deur?' vroeg ze met een schuin hoofdje terwijl ze de koelkast opentrok voor een fles cola, zocht een glas en nam naast hem plaats. 'Wat eet je? Notentaart? Daar lust ik ook wel een stuk van.'

Brian had niet eens zin om na te denken hoe dit meisje wist dat hij voor haar deur had gestaan. In plaats daarvan reageerde hij slechts op haar tweede opmerking. "Dan moet je toch echt een eigen stuk pakken, want ik ben niet van plan deze af te staan." Of wat er nog van over was. Hij paste zich wel enigszins aan aan haar aanwezigheid en at wat langzamer. Toen hij het op had keek hij op. "Zo, Isemay huh?" vroeg hij haar, terwijl hij met een voldaan gevoel zijn handen achter zijn hoofd legde en zich uitrekte. "Waarvoor ben jij hier? Kan je aanwezigheden aanvoelen of zoiets?"

Isemay was geamuseerd bij zijn gedachten en ook met zijn woorden. Zoals gezegd, sneed ze zelf een stukje af en stak dat in haar mond om er zorgvuldig op te kauwen. Daarna legde ze haar elleboog op tafel zodat haar hoofd daar kon op rusten. Haar hand rustte op haar hand. 'Erger. Ik kan je gedachten lezen, Briàn.' De nadruk werd op zijn naam gelegd. 'Ik bijt enkel in notentaart voor het geval dat.' Deze opmerking was plagend bedoeld.

Zij ook al? schrok hij op. Damn, er was echt geen privacy hier. Kon ze het ook door de muur van haar slaapkamer heen of wat? Toen realiseerde hij zich dat als ze dan alles kon horen wat hij dacht, hij net zo goed zijn mond dicht kon houden. En zijn gedachten over haar ook, for that matter. Hij nam een slok cola, en met zijn mond nog om het glas dacht hij zorgvuldig: Waar kom jij vandaan?

Isemay keek even bedenkelijk naar haar glas en dronk een slokje. 'Wat kan jij dan?' Echter voelde ze zich op haar teentjes getrapt omdat hij niet meer sprak. Ook nam zij een slok. 'Uit het bruisende New York. Ik wou dat ik terug daar was. In plaats van hier.' Weer keek ze hem aan. 'Ik vond het leuker toen je sprak. Weet je dat ik ook uit je hoofd kan blijven? De laatste tijd lukt het me om mensen uit mijn hoofd te dringen met hun gedachten.' Daarna keek Isemay met een ruk om naar het meisje. Blijkbaar kon ze ook gedachten lezen. 'Nee. Brian is blijkbaar uitgepraat.'

Dat ze uit zijn hoofd kón blijven was niet echt een geruststelling, aangezien ze het nog steeds kon wanneer ze maar wilde. Maar hij moest er maar mee leven, veel keus was er niet.
Hij negeerde haar slinkse opmerking en zette het inmiddels lege schoteltje op het aanrecht van waar hij zat. Dat er nu twee gedachtelezers bij hem in de kamer zaten maakte hem nerveus.
"Luister, ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben niet gewend dat er iemand in mijn hoofd zit te wroeten." Hij schoof ongemakkelijk heen en weer op zijn kruk. "Ik heb geen mentale powers, alleen fysieke." Meer vond hij niet nodig te zeggen, de rest zouden ze snel genoeg ontdekken. Met hun ogen of met hun.. wat het dan ook was.

'Ik zit echt niet in je hoofd te wroeten. Wat ik binnen krijg is net zoals jij tegen mij zit te praten. Het is ook een gehele geruststelling dat jij me met blote hadden in drie seconde kan vermoorden,' bracht ze meteen in de conversatie. 'Daarbij denk ik dat we allemaal ons wel een beetje ongemakkelijk voelen bij elkaar. We zijn instaat om elkaar het leven zuur te maken. Elkaar te verraden. Als we dat nog niet zijn.' Isemay had haar twijfels bij dit huis.

Brian sperde zijn ogen open. Elkaar verraden? Waar had ze het over? Hem was verteld hierheen te komen zodat hij met anderen met speciale krachten kon zijn, om ze te leren beheersen en gebruiken. Dit was niet waar hij op had gerekend. Hij voelde een zware hoofdpijn opkomen.
"Oké, ik weet niet wat jij je voorstelt bij dit huis, maar voor jij me zonet aan het twijfelen bracht zag ik het als een studentenleven met wat extra's. Als jij alle mensen die je ontmoet als potentiële vijanden beschouwt, dan kan ik me voorstellen dat je het hier niet naar je zin hebt. Maar we zijn hier net. En ik ben niet van plan je te vermoorden," voegde hij er droogjes aan toe.
Hij knikte ook dankbaar naar Faith, die alles rustig en enigszins geamuseerd in ogenschouw leek te nemen. Toen stond hij op. "Ik ben even naar boven, een aspirientje halen." Kwam zijn plotselinge hoofdpijn van alle nieuwe indrukken, of was het mogelijk dat deze meisjes, die zo makkelijk in zijn hoofd doordrongen, de oorzaak waren?

/Gone

Isemay keek naar het meisje dat zich voorstelde als Faith en glimlachte even een beetje terug. Dit alles leek haar te amuseren. Hoewel May haar humeur achteruit ging bij de woorden van Brian. Hij leek alles zo serieus op te nemen. Daarbij had ze dan wéér iemand ontmoet die nog nooit van The Devision gehoord had. Waren deze mensen soms achterlijk? 'Blijkbaar praten we niet over hetzelfde. Dit is geen Hogwarts.' Ze keek na hoe hij vertrok. Hoe vreemd en aantrekkelijk kon je zijn?
Daarna ging haar aandacht weer naar Faith. 'Ik heet Isemay trouwens of simpelweg May. Dus wat denk jij van dit huis? Waarom we hier zijn?'

Isemay sloeg de woorden die Faith sprak op in zich en dacht terug aan de woorden van haar moeder voor ze daadwerkelijk het leven achter zich had gelaten. Hoe de dagen voor ze stierf, weken, ze bezig geweest waren met haar kracht. 'Ik... Mijn moeder vertelde me een keer over The Devision. Ze willen mensen zoals ons gebruiken. Ze nemen hen gevangen en daarna worden ze nooit meer teruggezien. Sommige beweren dat ze ons gebruiken als proefdieren. Je-weet-wel, voor onze gaven. Ze zei dat ik van hen moest ontsnappen, ze uit de weg gaan en altijd een stap voor zijn. Mijn vader vond dit huis geen goed idee, maar toch ben ik tegen zijn wil naar hier gekomen. Ik hoop dat dit niet onze laatste halte is.' Echter wist ze dat dit gek mocht klinken uit haar mond. 'Misschien is het een leugen, een mythe, die te ronden gaat tussen onze soort. Misschien ook niet.' Daarna dacht ze terug aan wat Faith sprak over Brian. 'Volgens mij heeft hij een vernietigingskracht. Vandaar de opmerking van mijn kant op het vermoorden. Ik heb mij twijfels bij dit huis... Niet echt bij de inwoners dankzij onze gaven.'

Evina liep de keuken in en zag twee personen zitten, twee meisjes meer bepaald. Evina dacht na, 'zou ik iets tegen hun zeggen?' dacht ze. Toch besloot ze om eerst een yoghurtje uit de koelkast te nemen. Zodra ze dit gedaan had leunde ze verlegen tegen het aanrecht en nam toch maar het besluit om iets te zeggen. "Uh... Hoi"zei ze heel verlegen en kon haarzelf wel tegen haar kop slagen dat ze de twee meisjes stoorden. 'Soms ben ik toch zo'n idioot' dacht ze.

Mason liep de keuken binnen zonder echt te verwachten dat er iemand zou zijn. Echter waren er in de keuken al 3 personen. Even keek hij of hij kwam binnenvallen in een gesprek, maar zo leek het niet waardoor hij hun simpel begroeten. "Hallo" zei hij terwijl hij even rond keek door de keuken en vervolgens weer na de drie andere aanwezigen. Twee had hij er al eerder gezien, Evina, het bruinharige jongste meisje, als hij het zich goed herinnerden en het meisje met de bijna oranje kleurige krullende lokken. Het andere, ook al vrouwelijk, persoon had hij nog niet eerder gezien, een opvallende verschijning door haar rode haar en opvallende groene ogen. Hij liep verder naar de koelkast die hij opentrok om te kijken wat er zoal in stond. Zo snel zag hij niets waarvan hij dacht 'ja, daar heb ik zin in' en deed de koelkast dan ook weer dicht om een blik door de keuken te werpen op zoek naar een fruit schaal.

Evina keek verward op. "Wat bedoel je met 'je moet niet zo over jezelf denken?'"vroeg ze verward aan het meisje. 'Als ze zegt dat ze gedachten kan lezen flip ik' dacht Evina. Een beetje daarna kwam er een jongen binnen, die zich in de hal had voorgesteld als Mason. "hallo"zei hij en liep naar de koelkast. "Ook hallo"zei ze vrolijk terug.

'Stoor ik?' vroeg hij aan niemand bijzonder terwijl hij even een blik over zijn schouder wierp en een appel pakte uit een schaal die op het kookeiland stond om deze vervolgens schoon te spoelen onder de kraan. In de hal eerder vandaag was hij te druk bezig geweest met zijn zenuwen, of eerder misschien wel angst voor heimwee. Hierdoor had hij er niet echt aan gedacht om de mensen in zich op te nemen, laat staan zichzelf netjes voor te stellen.

Evina keek toe naar het beeld in de keuken en dacht zich hoe mooi het niet kon zijn om eens van tekenstijl te veranderen en mensen beginnen te tekenen die iets doen. "Naar mijn mening niet hoor"zei ze tegen Mason. Evina voelde zich stom als ze tegen mensen sprak doe ze niet kende, want ze had schrik dat ze het nooit tegen haar hadden maar Mason's vraag klonk eerder algemeen dan aan iemand van hun drieën gericht.

Het meisje met de groene ogen en het rood-rossige haar stelde zich voor als Faith, een naam die Evina altijd super mooi had gevonden. "Hoi Faith, ik ben Evina"lachte ze en liet haar hand door haar lange bruine haren dwalen, een gewente die ze deed als ze nerveus was.

Mason leunde tegen het met graniet bedekte aanrecht en nam een hap van zijn appel. Het roodharige meisje stelde zichzelf voor als Faith, een naam die hij zelf niet veel vaker gehoord had, evenals met de naam Evina trouwens. 'Mijn naam is Mason.' stelde hij zichzelf voor. Hij vond het altijd vreemd om zichzelf voor te stellen zonder een hand te schudden, enkel omdat hij het dan lastig vond zichzelf voor te stellen. Hij glimlachte even naar Faith terwijl hij zichzelf af vroeg hoeveel verschillende gaven er eigenlijk waren. Zijn moeder vond het beter dat hij hier zou zitten met soortgenoten en omdat hij hier waarschijnlijk veiliger was en had hem toen kort iets verteld over andere krachten, maar welke had ze niet benoemd.