De keuken

Ze glimlachte even toen hij zijn hand ondersteboven hield. "Ach, ik weet het ook niet, meestal heb ik enkel van de grotere scherven, of rot splinters." Ze haalde haar schouders op en ging tegen over Brain en Paige staan. Ze besefte dat ze net misschien iets had gezegd wat ze normaal niet had kunnen zeggen, en ook niet gezegd had. Maar normaal was ze ook niet zo geduldig als iemand zo reageerde. Ze was enkel zo geduldig omdat ze wist hoe het was. Woedeuitbarsting, pijn, verzorgen van zo'n verdomde wond en dan nog een smoes verzinnen voor het verband dat er vaak nog omheen moest. Hoewel misschien had deze wond niets te maken met woede, misschien was het gewoon een ongeluk, was hij daadwerkelijk gewoon onhandig. Het kon allemaal.

Zonder op te kijken fronsde hij zijn wenkbrauwen om war Lucy zei. "Jij reageert je ook wel vaker af op je eigen spiegelbeeld?" vroeg hij, terwijl hij met het pincet de zoveelste splinter uit de wond viste. Het begon al dicht te groeien. Op deze manier kreeg hij zijn hand nooit glasvrij. Onwillekeurig vroeg hij zich af of het een Bleeder-ding was dat hij zo snel genas. Op school had hij ooit iemand een blauw oog geslagen, en die had er ruim twee weken mee rondgelopen. Toen die jongen hem terug had gepakt en hem hetzelfde had aangedaan - Brian had hem niet zien aankomen, als die pestkop hem niet van achteren had beslopen had, had hij hem makkelijk aangekund - was zijn eigen oog in vier dagen alweer genezen. Maar misschien had hij wel gewoon een goeie weerstand.
Terwijl hij het pincet door de harde korst heen probeerde te duwen, werd de pijn enigszins verlicht door zachte, zoete klanken die in zijn hoofd weerklonken. Het duurde even voor hij doorhad dat ze uit Paige's mond kwamen. Vol verwondering draaide hij langzaam zijn hoofd haar kant op. Ze hield haar ogen gesloten, en Brian wist niet zeker of ze zelf wel doorhad dat ze zong. Niet dat hij Paige nou zo goed kende, maar dit was niet iets dat hij haar snel zag doen. Daar was ze veel te trots voor. De woorden klonken zo teder en intiem dat hij haar niet durfde te onderbreken. Hij keek even achterom naar Lucy, om te zien of hij het zich niet verbeeldde, maar richtte zijn blik al snel weer op Paige. Dit was prachtig...

"Zoiets" had ze enkel gezegd. Dus hij had zichzelf afgereageerd op, zichzelf. Dan moet je wel iets heel stoms gedaan hebben, of echt niets anders hebben om op te slaan. Heel eerlijk was het niet om die conclusie te trekken, ze wist donders goed dat als ze echt boos was ze rekening hield met niets en niemand. Ze wist vrijwel zeker dat hij een bleeder was, of in ieder geval hoe ze een bleeder zou voorstellen. Haar blik richtte ze weer tot zijn hand die wonderbaarlijk snel leek te genezen. Ze keek weer op toen ze een zachte stem klanken hoorde vormen van een melodie. Paige zong? Het leek alsof ze in gedachte gekeerd zat, gezien ze net nog had staan schreeuwen en nu zong. Dit huis was echt vreemd. But she liked it. Brain leek nogal afgeleid door Paige waardoor ze even een glimlach op haar gezicht had gekregen. Ze had de neiging om zijn pincet over te pakken, simpelweg omdat hij niet opschoot. Zal hij boos worden? Waarschijnlijk wel... Althans, ze zag hem wel boos worden. Hij zou haar waarschijnlijk anders ook niet toestaan hem te helpen.

Brian was nog steeds in de ban van Paige. Zijn hand schreeuwde echter om aandacht, en met tegenzin wendde hij zijn blik af. De huis was ondertussen helemaal dichtgegroeid, maar het prikte nog verschrikkelijk. Oh, laat het ook. Die scherven groeien er nog wel eens uit, dacht hij, en hij doopte een doekje in de alcohol. Hij had zijn tanden op elkaar toen hij het doekje op zijn hand drukte, maar alsnog kon hij een zacht gekreun van pijn niet binnen houden. Het voelde alsof hij zijn hand in het vuur had gestoken. Damn, als dat van daarnet al prikte, wat was dit dan?
De pijn trok gelukkig wel snel weg, en Brian slaakte een opgeluchte zucht. Hij mocht dan niet alle glasscherven verwijderd hebben, maar aan het hoopje op tafel te zien was het meeste eruit. Snel en handig wikkelde hij een rolletje verband om zijn hand. Het was duidelijk te zien dat dit niet de eerste keer was dat hij een wond verzorgde. Behalve dan misschien door het feit dat hij de bloedsporen liet zitten, maar dat maakte hem even niks uit. Hij was er klaar mee.
Voor de eerste keer sinds hij hier binnenkwam ontspanden zijn schouders, en hij leunde tevreden achterover. "Bedankt Luse," zei hij nogmaals, dit keer een afkorting gebruikend. Hij was snel vertrouwd met namen. Vreemd eigenlijk dat hij Isemay's naam nooit had afgekort. Nee Brian, ga nou niet aan haar zitten denken. Op zoek naar afleiding keek hij de kamer rond. Zijn blik bleef hangen bij Paige. "Is ook alles goed met jou?" vroeg hij. Het was oprecht, maar toch klonk er een sarcastische ondertoon in door. Waarschijnlijk kon hij nog niet vriendelijk tegen haar doen, of hij nu wilde of niet. Gisteravond was te kort geleden.

Paige's ogen schoten open en ze keek verward om zich heen, alsof ze uit een droom ontwaakte. Brian keek Lucy aan met een uitdrukking die zowel verbaasd als geamuseerd was. Zijn lippen vormden geluidloos het woord "koekkoek," voor hij zijn hoofd weer naar Paige draaide. "Je zong," vertelde hij haar to the point. "Een soort gebed, of iets."
Brian had niet bepaald verstand van het Christendom. Ook al haalde hij God er vaak bij in zijn woorden en gedachten, hij was niet gelovig. Zijn moeder was dat wel geweest en had meerdere malen Brian en zijn vader over proberen te halen het ook een kans te geven. Tevergeefs. Ze was vaak verdrietig dat ze niet kon worden ingenomen bij de kerkgemeenschap, omdat ze zich daarvoor officieel moest identificeren en dat kon niet zonder paspoort, maar ging toch geregeld naar de kerk om achterin toch nog mee te doen voor zover dat kon. Voor het slapengaan had ze vaak voor Brian gezongen in haar moedertaal, en ze vertelde hem dat dat gebeden waren. Brian wist nog steeds niet wat ze had gewenst en of haar gebeden waren verhoord. Waarschijnlijk niet. Zij was verdwenen en hij was in een leven beland dat geen enkele moeder haar kind zou toewensen.
Brian stond op. Zijn gezicht was strak geworden bij de herinnering, maar hij bewoog zo dat Paige en Lucy het niet zouden zien. Hij veegde de plakkerige glasscherven in zijn goede hand en liep naar de vuilnisbak om ze weg te gooien. Daar bleef hij even met zijn rug naar hen toe staan om zijn emoties weer onder controle te krijgen, waarna hij zich met een ongeïnteresseerde blik omdraaide en nonchalant tegen het aanrecht leunde.

Pas toen hij tegen het aanrecht stond en wat afstand had, realiseerde hij zich dat Paige niet zijn naam had genoemd, maar een die daar erg op leek. Hij fronste, terwijl hij zich afvroeg of hij het zich verbeeld had. Een ongemakkelijk gevoel bekroop hem echter, alsof iemand hem aanstaarde, en hij keek nog net op tijd op om Paige overeind te zien komen. Hij schoot Lucy een hulpeloze blik, bijna alsof hij bang was, maar keek toen Paige weer aan. Een belachelijke gedachte bekroop hem, een gedachte die hem vertelde dat ze hem ging bespringen. Hij wist niet waar het vandaan kwam, Paige was namelijk wel de laatste persoon die dat zou doen en haar verdrietige gezichtje stond er allesbehalve naar, maar hij kon het niet van zich afschudden. Hij was dan ook blij toen ze voor hem bleef staan, haar handen gevouwen.
Met moeite wist ze een vraag te formuleren. Brian had haar in stilte aangekeken, zowel argwanend als nieuwsgierig naar wat haar zo emotioneel had gemaakt. De vraag verraste hem, en hij krabte verbaasd aan zijn achterhoofd. "Ik, eh.." bracht hij uit. Waarom moest Paige hem altijd vragen stellen waarop hij niet simpelweg ja of nee kon antwoorden. "Ik kán gister wat hebben overdreven," zei hij voorzichtig. Fuck, dit ging richting een excuus, en daar was hij nog niet klaar voor. Snel verbeterde hij zichzelf en daarmee ook zijn standpunt. "Maar grotendeels wel, ja. Hoezo?"

Ze glimlachte even naar Brian toen hij haar bedanken, verder had ze enkel afwezig naar Brian en Paige gekeken, half luisterend, meer naar de kenmerkende punten van hun gezichten, naar wat hun als persoon uniek maken in hun uiterlijk. Hierdoor kon ze niet ontkennen dat Paige echt knap was en Brian mocht er ook wel wezen. Ze hield zichzelf in niet te lachen om haar eigen gedachte en negeerde de verdere blikken die haar werden toegeworpen. Omdat ze er niet in gemengd wou raken, maar ook niet weg wou lopen. Dat deed ze eigenlijk nooit, althans niet als het niets met haar te maken had. Dan maar doen alsof je blind en doof bent. Blijkbaar was er gister iets vooraf gevallen, iets waar ze beide niet echt blij over waren, of ze moest heel blind zijn. Lucy stond op om naar de koelkast te lopen, een pak jus d'orange te maken en deze in te schenken in een glas, waarna ze de koelkast weer zo geluidloos mogelijk dicht deed. Ze hees zichzelf weer op het aanrecht bij het raam, vlak bij Brian, maar hier kon ze weer naar buiten kijken. Zich afsluiten van hun problemen.

Zijn vraag werd niet beantwoord, hij kreeg slechts een korte bevestiging, waarna Paige haar ogen afwendde. Brian probeerde nonchalant opzij te schuiven om opnieuw de ruimte te creëren die hij zo hard nodig bleek te hebben, maar voor hij meer dan een paar centimeter was verschoven voelde hij Paige's blik alweer in zijn huid prikken. Hij zuchtte zachtjes en staakte zijn ontsnapping. Maar toen hij in haar ogen keek en de angst zag die daarin school, weigerden zijn longen nog te werken. Het was bijna doodsangst te noemen, en Brian zag al het bloed uit haar wangen trekken toen ze hem vroeg of ze hem Aiden had genoemd. Hij had het zich dus toch niet verbeeld. Maar waarom jaagde haar dat zoveel angst aan? Waarschijnlijk hoopte ze dat het niet waar was, dat zij het zich had verbeeld. Hij wilde haar bij de schouders pakken en vertellen dat het niet erg was, dat het allemaal goed kwam. Maar waarschijnlijk zou dat meer kwaad dan goed doen en bovendien had hij Isemay net zo al getroost. Dat kon hij geen tweede keer aan.
"Ik geloof het niet," loog hij dus maar. Niets aan zijn gezicht liet doorschemeren dat het een leugen was, daar was hij ervaren genoeg voor. Leugens zijn een zonde, dacht hij, maar zonden zijn voor christenen. Bovendien is dit voor háár bestwil, niet de mijne.

Lucy had haar hoofd tegen het laatste stukje, geel betegelde muur gelegd, waar de koelte vanaf kwam. Heerlijke koelte tegen haar hoofd. Haar hoofd die nog steeds bonkte, wat ze nog steeds negeerde, of probeerden. Ze had niet door dat Brian loog, wel had ze door dat er iets was veranderd bij Paige, aan haar stem, en in haar gezicht waar ze even naar had gekeken. Ze voelde zich op een of andere manier een pottenkijker, wat moesten ze wel niet denken? Ze nam rustig nog een slok uit haar glas waarna ze weer naar buiten keek. Haar benen bungelden langs het aanrecht. Boven de koude vloer, hoewel haar voeten nog steeds koud aanvoelden.

Nu was de beurt aan Paige om argwanend te kijken. Het was duidelijk dat ze eraan twijfelde of ze hem moest geloven. Die twijfel moest in elk geval niet komen van Brian's kant, want zelfs met die zoekende blik op zich gericht bleef hij kalm. Hij had een keer zelfs de twee politieagenten in een verhoorkamer kunnen overtuigen van zijn onschuld, daarmee vergeleken was dit een eitje.
Deze houding leek Paige dan ook te overtuigen, en de angst uit haar ogen verdween. Brian knipperde even verbaasd met zijn ogen toen de kleur van haar irissen leek te veranderen, maar hij schudde even kort zijn hoofd. Vast een illusie door bloedverlies. Hij zag over haar schouder dat de bebloede handdoek nog op het kookeiland lag en bedacht dat dat een goed excuus was om er tussenuit te sneaken. Maar helaas. Hij werd alweer verrast door een zacht bedankje, en voor hij het wist had ze haar armen om hem heen geslagen. "Eh.." hakkelde hij beduusd, terwijl hij haar zachtjes op de rug klopte. "Graag gedaan, denk ik. Waarvoor precies?" Haar haren roken nog naar de zee en sigaretten, en opeens was Brian zich heel erg bewust van het feit dat hij niks onder zijn vest aan had. Voorzichtig maakte hij zich los, en hij deed zijn best om haar niet het gevoel te geven dat hij vluchtte.
Eindelijk wist hij weg te komen, en hij zuchtte van opluchting toen hij weer normaal kon ademhalen. Hij trok de koelkast open, pakte de eerste snack die hij zag - een zak borrelnootjes, waarom die in de koelkast lagen wist hij ook niet - en ging op het kookeiland zitten, tegenover Lucy. Hij wilde dolgraag een gesprek met haar beginnen. Natuurlijk was hij blij dat Paige niet meer tegen hem schreeuwde, maar in trance gebedsliedjes zingen en onverwachte knuffels maakten hem toch een beetje bang.

Weer gaf Paige geen antwoord op zijn vraag. Sterker nog, ze zei helemaal niets en liep met glazige ogen terug naar haar stoel. Brian gaf het op om een normaal gesprek met haar te voeren. Lucy was tijdens hun conversatie opvallend stil geweest, en het viel hem op hoe ze met haar hoofd tegen de koele stenen tegeltjes leunde waarmee de keuken was bekleed. "Hoofdpijn?" gokte hij, en hij nam een handjevol borrelnootjes in zijn hand, waarna hij ze een voor een in de lucht gooide en terecht liet komen in zijn mond. Althans, dat was de bedoeling. Bij het derde nootje ging het al fout, en het stuiterde vrolijk over de vloer. Brian zuchtte, maar het was een lichte zucht, niet een met zorgen. Laat maar liggen, dacht hij, maar het volgende nootje werd wel met zorg en zonder toeren in zijn mond gelegd.

Lucy keek even met een lichte verbazing naar Brian en Paige toen Paige Brian knuffelden. Ze zette haar glas niet weg toen de laatste slok van de gele vloeistof op was. Brian was naar de koelkast gelopen en had daar iets uit gehaald, iets wat aardig veel op borrelnootjes leek. Waarom lagen er in godsnaam borrelnootjes in de koelkast? Nouja, ze zal het wel verkeerd gezien hebben. Ze volgde Brian met haar ogen, gezien hij in beweging was en tegenover haar ging zitten op het kookeiland. "Jep," zuchtte ze als reactie. "Is het zo duidelijk?" vroeg ze zich hardop af, gezien Paige het zelfde had gevraagd.
Het bleek wel dat ze gelijk had wat betreft de borrelnootjes gezien Brian er een paar in zijn mond gooiden, en een ernaast. Ze glimlachte even om het borrelnootje dat zijn mond miste, of andersom.

Het geluid van een nootje dat in tweeën werd gesplitst weerklonk door de kamer. Hij kauwde erop terwijl zijn mond de vorm aannam van een scheve glimlach. "Probeer je het te verbergen?" was zijn wedervraag. Het laatste nootje werd in zijn mond gestopt, en hij kauwde er bedenkelijk op. "Dus vertel eens," begon hij, "wat doe jij beneden op dit vroege ochtenduur? Ik neem aan dat je niet elke morgen zo vroeg opstaat, alleen om een glas jus d'orange te drinken." Hij graaide nogmaals in het plastic zakje om er een tiental nootjes uit te vissen. Daarna boog hij voorover om ze Lucy aan te bieden, terwijl hij haar onderzoekend aankeek.

Er verscheen een glimlach rond haar mond, "Stiekem wel" alsof alles wat eerder gebeurd was, er niet was geweest. Alsof ze er daadwerkelijk niet bij had gezeten ging ze in op zijn poging een gesprek aan te knopen. "Eigenlijk had ik geen idee hoe laat het was, enkel dat ik nodig een paracetamol moest pakken en iets te eten," ze wiep een blik op de klok zonder daadwerkelijk te kijken hoe laat het was. Het maakte haar eigenlijk niet zoveel uit, ze hoefde niets te doen vandaag, het was nog ochtend en ze was nu toch al wakker. "Maarja, borrelnootjes rond dit tijdstip? Jus d'orange is toch echt logischer." Ze pakte echter wel de nootjes uit zijn hand "Dankjewel, eens kijken of het me nog lukt,". Ze gooide een van de nootjes met een boogje omhoog om deze vervolgens met haar mond op te vangen. Iets wat er vaak gedaan werd in haar vriendenkring, misschien hoorde het wel gewoon bij nootjes en popcorn. Het volgende borrelnootje stopte echter wel gelijk in haar mond.

Brian grinnikte even. "Toch geen kater van gister?" vroeg hij samenzweerderig. Waarschijnlijk was zij ook op het bal geweest, al had hij haar niet gezien. "En tja, ik had gewoon honger. Heb al sinds gistermiddag niets gegeten, en ik kan nogal uit m'n doen raken met een lege maag."
Hij wierp een blik op Paige. Dit was bijna hetzelfde als zeggen dat het allemaal zijn schuld was, en daar was hij nog steeds niet van overtuigd. Maar aan haar afwezige verschijning was niet te zien dat ze hem had gehoord. Eigenlijk was het best zielig hoe ze daar in haar eentje zat, slechts vergezeld door haar eigen gedachten en herinneringen. Hij wist dat dat er iets aan de hand was, anders zou ze niet zo raar doen. Maar zij was degene die zich zo afsloot, Lucy en hij sloten haar niet buiten. Dit was haar eigen verantwoordelijkheid.
Hij besloot haar verder maar met rust te laten en richtte zijn blik terug op Lucy, net op tijd om haar een nootje te zien opvangen met haar mond. Zijn nare stemming sloeg meteen weer om. "Hey!" schreeuwde hij verbaasd uit, en hij gooide supersnel een nootje in haar richting. "Uitslover!" Lachend bekogelde hij haar met de rest van zijn voorraad, maar trok een pruillipje toen ze op waren. "Op," piepte hij met een kinderstemmetje, terwijl hij op zijn lege, in verband gewikkelde hand wees.

"Zo veel had ik ook weer niet op," verdedigde zichzelf, hoe wel hij haar niet aanviel en het ook niet bedoeld was als tegenaanval. Ze wist zelf eigenlijk dat het er weldegelijk mee te maken had, hoewel ze gister niet dronken was geweest voelde ze nu wel de laatste reactie van de drank.
Brian had naar Paige gekeken die zich stil hield op haar plek. Lucy vroeg zich af in hoeverre het haar uitmaakte dat ze niet direct vermengt werd in het gesprek. Daarnaast, als ze wou moest ze haar mond open doen. Zo was Lucy dan ook wel weer, als er een gesprek gaande was vond ze dat je zelf de keus had Om je er wel of niet in te mengen, net als dat zij ervoor gekozzen had zich in hun gesprek, of eerder ruzie, te mengen.
Brian bekogelde haar met borrelnootjes waar ze zicht, al lachend, voor verdedigde door haar arm voor haar gezicht te houden. Hoewel dit weinig verschil maakte. "Zegt wie?" lachte ze waarbij ze enkele borrelnootjes die op haar terecht gekomen waren terug gooiden. De borrelnootjes waren op waardoor Brian zielig piepte. "Awh, hier" zei ze waarna ze een van de borrelnootjes uit haar hand zijn kant op worp. Met de bedoeling dat hij hem of met zijn mond of met zijn hand ving. Het aanrecht lag net als de keukenvloer onder de borrelnootjes.

Lucy gooide een oranje bolletje zijn kant op, en Brian zag dit als een kans zijn reputatie te herstellen. Zijn ogen bepaalden vliegensvlug de koers, zijn mond opende zich, hij kwam, hij zag, en hij.. verloor. Het nootje raakte zijn kin en kaatste terug de lucht door. Brian gromde en viste het met zijn goede hand uit de lucht. Natuurlijk was het maar een spelletje, maar dit was vernederend. Bovendien kon hij niet tegen zijn verlies.
Hij liet zich van het keukeneiland zakken en veegde een handvol nootjes bij elkaar in zijn hand, waarna hij opstond en Lucy duivels aankeek. Sneller dan een normaal mens bij kon houden had hij zijn handen al voor haar gezicht, met de bedoeling de nootjes daar ook tegenaan te gooien. Hij bedacht zich echter net op tijd dat dat wel heel achterbaks zou zijn. Hij opende zijn handen en de bolletjes stuiterden opnieuw over het aanrecht en de vloer. "Je dacht dat ik het echt zou doen hè?" vroeg hij, terwijl hij een glimlach op zijn gezicht toverde en zijn handen tegen elkaar klapte om de zoute korrels eraf te vegen. Natuurlijk deed je dat. Ik dacht het zelf ook.
Met een klein schuldgevoel liep hij naar de koelkast, opende die en zocht de inhoud af, op zoek naar iets te drinken. "Verdomme, heeft er nog steeds niemand alcohol geregeld?" mompelde hij, hard genoeg voor iedereen om het te horen. Hij draaide zich om naar Lucy. "Wat dacht je ervan om eens wat inkopen te gaan doen?" Een jongensachtige grijns verscheen op zijn gezicht. Ze wist vast wel dat hij met 'inkopen' geen spinazie bedoelde.

Echter hoorde May de stemmen in de keuken. De gedachten die er rond dwaalde, maar haar maag hoorde ze ook. Deze was nu al zowat een uur in protest en ze wist dat als ze nu niet iets zou eten, ze zou flauwvallen. Dit feit werd bevestigd doordat ze heel wat had verbrand met het harde zwemmen; haar slagen waren krachtig geweest en het zwembad was helemaal niet klein. Ze hoorde Brian zijn aanwezigheid en die van twee andere meisjes. Daar leek het toch op, maar toch stapte ze naar binnen. Hij was verdiept in de koelkast en hier en daar waren borrelnootjes te bespeuren.
Echter vertoonde haar gezicht weer geen emoties. Ze voelde niks buiten het druppende haar dat zich een weg zocht onder haar shirtje. Meteen nam ze een appel van de schaal en ging op zoek naar een stuk chocolade dat ze meer als verdiende. Nee, ze moest niks zeggen. Ze was er niet. Ze wou hier niet zijn. Ze was er enkel omdat het moest. Op tippen staand zocht ze naar het kastje met het snoepgoed en mekte ondertussen de verbande hand van Brian op.

Ze hield haar lach in toen het borrelnootje tegen zijn kin kwam, met zijn mond open. Een beeld wat er geweldig uitzag, jammer dat ze daar geen foto van had. Althans jammer voor haar. Hij had wel het nootje opgevangen met zijn hand en niet als net op de grond laten vallen. Uit zijn gezichtsuitdrukking bleek wel dat hij het niet zo amuserend vond, het leek wel alsof hij vond dat hij gefaald had. Gefaald in iets waar Lucy weken op had zitten oefenen, zodat ze niet als enige het niet kon. Hoewel ze daarmee overdreef, er waren meerdere die het niet konden, maar ze had dat toen gevoeld als iedereen.
Brian bukte om van de grond wat nootjes op te vegen, eerst dacht ze nog dat hij wou beginnen de zooi die het nu in de keuken was op te ruimen, maar dat bleek niet zo toen hij de hand met nootjes voor haar gezicht hield. Als een reflex deed ze dit keer beide handen voor haar gezicht. Ze hoorde de nootjes op de grond vallen wat haar vertelde dat hij ze niet gegooid had, gezien ze niets had gevoeld. "Je dacht dat ik het echt zou doen hè?" vroeg hij haar. "Nee, ik zit altijd zo." Antwoordde ze sarcastisch. Niet boos sarcastisch, grappig bedoeld sarcastisch.
Ze lachte wel toen hij schelde dat er niemand alcohol geregeld had. Roxy had blijkbaar haar bier niet vanuit de keuken, iets waar ze eigenlijk nog niet over na gedacht had. "Er zijn wel mensen met alcohol," zei ze bedenkelijk, ze vroeg zich nu daadwerkelijk af waarom dat niet in de koelkast stond, "misschien moet je hier een eigen voorraad hebben." dacht ze weer eens hardop. Ze keek Brian aan die een jongensachtige grijns op zijn gezicht had. "Als je beloofd dat er geen borrelnootjes meer op mij gegooid worden," antwoorden ze. Eigenlijk zou het haar niet eens zoveel uitmaken en ging ze sowieso wel mee. Hoewel ze dan wel even schoenen moest gaan halen, en ze vond dat ze ook eerst even de borrelnootjes op moesten ruimen, wel zo netjes tegenover hun huisgenoten. Voor iedereen straks het zout onder voeten en schoenen had kleven.
Ondertussen was haar hoofdpijn afgenomen en kwam er een jongedame binnen, alweer een knap meisje. Alsof mensen erop gekeurd werden voor ze hier toegelaten werden. Haar haar was nat waarbij nog wel een krul te zien was hier en daar. Ook dit meisje kende ze niet. Ze, de jongedame, begroette echter niemand in de keuken en Lucy begroette haar ook niet. Ze keek enkel naar haar terwijl ze op haar tenen stond en in een kastje zocht.