De keuken

Hij had paniek verwacht, of misschien ook wel afkeuring van degenen die dachten dat hij ook dit zichzelf had aangedaan, maar het tegendeel gebeurde. Natuurlijk liet hij wel mensen schrikken, maar ze kwamen hem wel meteen te hulp. Lucy nam hem het werk uit handen en begon zijn shirt te scheuren. Ze deed het voorzichtig, om hem geen pijn te doen. Alle verwarring en onrust, gedachten over the Division en dodelijke wolvenklauwen, kwamen tot een halt toen hij zijn zorgen aan iemand anders kon overdragen. Natuurlijk deed het nog zeer, en natuurlijk was er veel dat gedaan moest worden, maar hij was op de plek waar hij moest zijn. Zelfs de boosheid vloeide uit hem weg, en hoewel zijn spieren gespannen bleven door de pijn, werd hij zichtbaar rustiger. Nu er plaats was voor andere gedachten viel hem pas op hoe Lucy hem feitelijk stond uit te kleden en hoe dichtbij ze zich bevond. Hij deed alles wat ze zei, liet haar de leiding nemen, maar kon het toch niet helpen dat hij zich bewust was van haar adem tegen zijn blote huid. De rilling die volgde was echter niet van genot, maar van pijn toen ze zijn wond begon te ontsmetten met de alcohol die hij haar had aangereikt. Hij moest zich staande houden aan het tafelblad. Zijn ogen hield hij dichtgeknepen en de lucht die hij tussen opeengeklemde kaken naar binnen zoog zei genoeg. Pas toen de stekende pijn weg trok en plaats maakte voor een iets minder pijnlijk geprikkel, viel hem Paige's stem op die door de ruimte klonk, en het gegiechel op de achtergrond. Hij opende zijn ogen en keek haar aan. Het duurde even voor hij wist wat hij moest antwoorden, en nog langer voor hij zichzelf zover kreeg zijn kaken genoeg te ontspannen om te kunnen praten. "Ik had een.. conflict met een huisgenote," wist hij uit te brengen. De waarheid leek hem op dit moment maar het beste, want hij kon de energie niet opbrengen om eromheen te draaien met meer grapjes. "Iemand vond het niet zo leuk dat ik een foto van haar maakte."

Lucy ontsmette de wond met de alcohol en merkte aan hem dat het pijn deed, kon ook niet anders. Toch was hij iets minder gespannen dan toen hij binnen kwam. Ze fronste toen hij de reden gaf waarom hij er zo uit zag. Haar gedachte klopte dus wel min of meer, hij had gevochten met een transformer, kon niet anders. "Serieus? Jezus hé." zei ze. Het was toch niet gezond om iemand half af te slachten om een foto? Hoewel het misschien ook niet heel netjes was om een foto van iemand te nemen die dat niet wilden. Ze keek Brian heel even aan. Hij zag er niet uit op dit moment, maar dat was niet zo gek. Na enkele seconden besefte ze dat het verbonden moest worden. "Nou kom hier met dat verband." zei ze om daarna uit de EHBO doos een rol verbandgaas te halen. De wonde bloede nog steeds, en gezien het best wel diepe wonden waren zouden ze ook niet snel stoppen met bloeden. Even keek ik naar het verband, waar na vanmorgen nog drie kwart van over was. "Ik hoop dat het genoeg is..." sprak ze haar gedachte hardop uit. Waarna ze voorzichtig begon zijn arm in te tbinden.

Het viel Maria op hoe de manier waarop de jongen uit zijn ogen keek veranderde toen Lucy hem begon te verbinden. Zijn samengeknepen ogen ontspanden zich en keken haar aan met een zachte gloed. Nog steeds giechelend, bracht ze haar pink naar haar mond en begon met de nagel daarvan langs haar tanden te glijden. Ze wist dat dit niets amusants zou moeten zijn, maar ze kon het niet helpen. De jongen, waarvan ze zich nu herinnerde dat hij Brian was genoemd, was gewoon zo grappig om naar te kijken. De blik in zijn ogen was een oncontroleerbare lust, niet overdreven erg zoals mensen vaak hebben in een disco, maar het was er. En dat Lucy het niet doorhad maakte het alleen nog maar leuker.
Pas na een paar seconden besefte ze dat Brian nog steeds aan het bloeden was, en ze zette zich af tegen het aanrecht en liep naar het koppeltje toe. "Hier, geef mij maar," sprak ze, terwijl ze de verbandrol van Lucy overnam toen zij klaar was met zijn arm. Ze had niet echt verstand van EHBO, maar een schram verbinden lukte vast nog wel. Ze hield het uiteinde van de rol met één vinger tegen zijn borst gedrukt, ook al was het niet echt nodig gezien het toch wel zou blijven plakken aan zijn bezwete huid. Maar dat was niet het punt. Het punt was, dat ze nu dicht langs hem moest leunen om het verband helemaal rond zijn bovenlichaam te rollen. Met een verborgen grijns drukte ze zich bij zijn rug tegen hem aan om de rol er nog eens langs te laten gaan. "Je zal vast niet zo'n goede fotograaf zijn dan, als meisjes willen dat je hun foto's verwijdert." Haar stem was vast, maar ze had moeite haar lach te verbergen.

Maria nam de verband rol over waardoor Lucy haar verbaast aan keek haar. Ze had het laatste stuk net zo goed aan haar over kunnen laten. Het viel haar op dat Maria dichterbij hem stond dan nodig en vroeg zich af waar ze mee bezig was. Ergens had ze nu te doen met Brian, een knap meisje, dat zo ongeveer op hem zat om hem te verbinden. Rustig bekeek ze of er nog meer schade was, buiten modderige en gescheurden kleding, waarbij haar opviel dat er een bloedplek zat op de spijkerstof van zijn broek. "Moet je been ook verbonden worden, of komt dat bloed ergens anders vandaan?" Haar blik richtte ze even op Paige waar ze inmiddels naast stond. Ze keek vervolgens naar Maria om uit eindelijk haar blik te laten rusten op Brian.