De keuken

Hij had nog steeds niet door dat ze boos was toen ze haar hatelijke opmerking maakte en van het aanrecht afsprong. Zijn aandacht was namelijk bij de foto die hij had gemaakt. Pas toen hij opkeek en haar de etensresten zag opruimen met haar rug naar hem toe, vroeg hij zich af of hij te ver was gegaan. Haar blik toen ze omkeek bevestigde dat.
I would like to see you try, dacht hij bij haar woorden, maar hij zij het maar niet hardop. Ze verraste hem echter weer door lieflijk te glimlachen en naar de deur te huppelen. Was ze net niet boos geweest? Hij dacht dat hij al erge stemmingswisselingen had, maar zij kon er ook wat van. Dat, óf ze was een verdomd goeie actrice. Hoe dan ook, hij snapte helemaal niks van haar.
"Ik dacht dat je net al kwaad was," antwoordde hij. Het kon hem niet schelen dat het dom klonk. Op dit moment voelde hij zich ook dom. Blijkbaar vond Isemay zijn uitdrukking wel grappig. Hij wendde zijn blik af en schudde zijn hoofd. Zonder haar aan te kijken hoorde hij de rest van haar woorden aan. "Alright, nu kan ik je helemaal niet meer missen. Zie je vanavond." Maar toen hij opkeek, was ze al verdwenen. Verdomde geluidsloze voeten.
Dit was de eerste keer dat hij zich aan haar had geïrriteerd. En zij kon er niet eens wat aan doen. Het kwam doordat hij niks van haar begreep, niet wist wat hij kon verwachten, en hoewel dat best een aantrekkelijke en mysterieuze eigenschap was, zorgde het ervoor dat Brian het gevoel had dat hij werd geleefd. Dat hij van haar afhankelijk was. En dat voelde niet goed. Misschien had hij even tijd voor zichzelf nodig.
Hij keek de keuken door, maar alles was al opgeruimd. Okay then, dacht hij, terwijl hij de keuken uit liep, time to go shopping.

/Gone

Ze opende deur van de keuken. Lucy's voeten voelde koud door de koude vloer, toch vond ze dit lekkerder lopen dan hakken of sokken. Met haar hand tegen haar hoofd gedrukt liep ze richting een kastje waar ze een glas uit haalde welke ze vulde met kraan water. Ze had uit haar kamer een paracetamol meegenomen welke ze innam met het water. Toen het glas leeg was en ze het weer neer zetten zag ze pas het meisje met lang blond haar. Ze kwam haar bekend voor, maar ze zou niet weten waarvan. "Goedemorgen" begroette ze haar terwijl ze tegen het aanrecht aan leunde en de jongedame bekeek. Lucy had eigenlijk geen idee hoe laat het was maar ging er gewoon van uit dat het nog ochtend was.

Lucy nam de moeite haar een glimlach te schenken toen de vreemde jongedame vroeg of ze hoofdpijn had. "Nogal." Lucy bekeek de lichte, bijna witte, kleur van haar haar. Het zag er natuurlijk uit en het sierde haar, toch had ze nog nooit zulk licht haar gezien zonder dat het geverfd was, eigenlijk had ze sowieso pas een keer die kleur haar gezien. Een vriendin die dacht haar haar "iets lichter" te verven. Ze glimlachte hierdoor even waarna ze richting de koelkast liep. Echter viel halverwege haar oog op een fruitmand waaruit ze een banaan pakte. Ze pulkte de gele omhulling van de banaan er simpel af en nam een hap. Ze bekeek hierna het meisje weer die met een glas in haar hand stond. "Kan het zijn dat ik je ergens van ken?" vroeg ze, eigenlijk was het een vaag vermoeden en dan nog was de kans klein dat ze haar eerder had gezien. "O, was jij gister ook op dat gemaskerde bal?" vroeg ze toen haar te binnen schoot dat ook toen haar oog op iemand was gevallen met haar haarskleur.

Even dacht Lucy iets van twijfel in haar ogen te zien, maar als dit er al was geweest had ze het nog niet zeker geweten. "Buiten het feit dat mijn haar iets minder herkenbaar is, kan het wel kloppen gezien ik je met iemand zag praten geloof ik." dat laatste wist ze niet zeker. Alleen dat haar haar bekend voorkwam en dat ze haar dacht te herkennen, maar het kon net zo goed zijn dat ze haar helemaal niet gezien had. Het maakte haar eigenlijk ook niet zoveel uit. Ze voelde nog steeds het drukkende gevoel in haar hoofd maar negeerde dit zoveel mogelijk. Hierdoor liet ze het ook niet merken dat ze hoofdpijn had. Ze at het laatste stuk van de banaan en gooide de schil met een boogje in de prullenbak. Na de hap door geslikt besloot ze dat het wel zo beleefd was om zichzelf voor te stellen en dat ze het toch wel fijn vond om te weten met wie ze te maken had. "Ik ben Lucy trouwens." normaal had ze haar hand uit gestoken, maar gezien de witblonde jongedame een glas in haar hand hield deed ze dit niet. Wel zo makkelijk.

Paige. Haar naam vond Lucy wel wat en ook vond ze dat haar naam bij haar uiterlijk paste. Niet omdat het qua met betekenis of iets dergelijks met elkaar te maken had, maar omdat het een redelijk uitzonderlijk, unieke naam was. Een die bij haar mooie, maar aparte uiterlijk paste. Snel bracht Paige het onderwerp naar het huis. "Het is... enorm" was het enige wat ze zo snel over het huis kon zeggen. Ze was even stil geweest en besefte dat ze beter gewoon antwoord kon geven. "Ik heb pas drie van de bewoners gezien," dacht ze, welles waar mompelend, hardop, ze had op de kamerdeuren allerlei namen gezien die ze nog bij niemand kon indelen. Ze had geen zin om op een van de zitplaatsen te gaan zitten en besloot zich op het aanrecht te eisen. Zonder moeite, maar het resultaat was wel dat ze niet meer de koude vloer voelde drukken.

Brian haastte zich de gang door, de keuken in. Hij keek expres niet naar naar zijn verpakte hand, bang als hij was dat die al helemaal rood van het bloed was. In werkelijkheid viel het heel erg mee, maar Brian maakte nou eenmaal een groot drama van zo'n beetje alles.
Pas laat had hij door dat er zich al twee dames in de keuken bevonden. Een ervan zat op het aanrecht, en hij herkende haar niet. De ander zat met haar rug naar hem toe, maar dat witte haar en dat bleke witte huidje kon van niemand anders zijn. "Fuck," mompelde Brian, en hij kwam abrupt tot stilstand.

Lucy lachte even toen Paige zei dat ook zei dat ze blij was dat zij, Lucy, ook zo vroeg al op was. "Eigenlijk, had ik geen idee hoe laat het was, alleen dat.." halverwege haar zin ging de deur open en hield ze als reactie haar mond. Waarom wist ze eigenlijk niet, maar dat was iets wat ze wel vaker deed. De jongeman die binnenkwam kende ze niet. Hij hield zijn vingers geklemd om een handdoek die om zijn andere hand zat. Ze fronste even. Waarom hield hij een handdoek om zijn hand? Ze zag een paar donkerrode vlekken die haar vertelde dat hij waarschijnlijk bloedde. Het enige wat hij zei, of eigenlijk mompelde was "Fuck". Ze hield zich in niet meteen te beginnen over dat dat niet de beste manier was om iemand te begroeten maar hield het bij een simpel "Ook hallo,". Ze besloot dat ze hem beter maar even kon helpen tenzij hij hier al weken zat, of heel onhandig was, wist hij waarschijnlijk net als zij niet waar er iets van pleisters of verband lag. Ze liet zich van het aanrecht af zakken en trok het eerste kastje onderin open. Zelf wist ze hoe onhandig het was wanneer je met een open hand alle kastjes door moest spitten omdat je bij iemand was waar je niet wist waar EHBO-spullen lagen. Hoewel je dat na twee keer ook weet te vinden. In het tweede kastje had ze al een doos gevonden waar heel groot "EHBO" op stond.

Brian had totaal geen zin om nu met Paige te praten, en aan haar hatelijke opmerking te horen was dit wederzijds. Mooi zo, dan hoefde dat ook niet. "Nu even niet, Paige," zei hij afwezig, terwijl zijn gezicht met de minuut steeds witter werd. Totaal afgesloten van de buitenwereld liep hij naar het aanrecht toe, waar hij in kastjes begon te rommelen. Zonder ook maar een krimp te geven duwde hij de blote benen van Paige opzij om een laatje open te kunnen maken. Normaal gesproken zou hij de aanblik van een schaars geklede vrouw, en zeker eentje zo knap als deze, niet kunnen weerstaan. Maarja, wie dacht er ook aan dat soort dingen als je belangrijkere zaken te doen had. Zolang Brian zich inbeeldde dat hij aan het doodgaan was, was zijn enige doel overleven. Al het andere verloor prioriteit.
Ruw opende hij meer kastjes, waarna hij ze bijna zonder erin te kijken weer dichtsloeg. Waar ligt die fucking EHBO-doos? Hij was aangekomen bij het deurtje die het bruinharige meisje had geopend, en moest zich inhouden haar niet opzij te duwen. Wist hij veel dat ze hem probeerde te helpen. "Wil je even aan de kant gaan?" vroeg hij met opeengeklemde kaken.

Het klonk alsof Paige en de jongeman elkaar kenden, gezien de spanning die tussen hun in leek te hangen. Achter zich hoorde ze ondertussen allerlei deurtjes open en dicht gaan. Lucy ging staan en hield de EHBO doos vast. De jongen vroeg haar aan de kant te gaan en Lucy rolde geïrriteerd met haar ogen. Deed ze een keer iets aardigs. Echter was Paige haar voor iets tegen de jongen te zeggen. Ze noemde hem Brian, een naam die Lucy meteen opsloeg als bijbehorende bij het bruine, nu natte, haar en gezicht van de jongen. "Ik geloof inderdaad dat ik dat probeer." zuchtte ze waarna ze even glimlachte naar Paige. Ze had wel een stap opzij gedaan gezien de jongen, Brain, nogal afgesloten leek van wat er in de keuken gebeurden. "Ik geloof dat je deze zoekt." ze hield met een neutraal gezicht de EHBO doos voor zijn gezicht.

Brian richtte zich geïrriteerd tot Paige. "Ik zei toch, nu even niet!" riep hij uit, harder dan zijn bedoeling was. Kwaad keek hij haar aan. Het was niet wat ze nu zij dat hem zo irriteerde, het was haar hele aanwezigheid. De aanblik van dat engelengezicht bracht alle gevoelens van de vorige avond weer naar boven, en daar kon hij nu even niet mee omgaan. Hij had belangrijkere dingen te doen dan met haar kibbelen.
Pas toen het meisje achter hem zuchtte en zei dat ze hem inderdaad probeerde te helpen, verdween de frons van zijn gezicht en draaide hij zich om. Ze hield de EHBO-doos in haar handen. "Oh, fuck," schelde hij weer. "Sorry. Bedankt" Hij nam de doos van haar aan en liep ermee naar het kookeiland, om afstand te creëren van de twee sceptici. Hij wilde nog meer zeggen, maar er kwam niets in hem op dus hield hij zijn mond. Hij opende het deksel, rommelde met zijn linkerhand door de inhoud tot hij en pincet had gevonden, en haalde toen voorzichtig de handdoek van zijn hand. Er was al enig bloed gestold, wat erin resulteerde dat hij een vers gevormd korstje kapot trok, en hij siste. Het zag er lelijk uit met al die glassplinters erin. Dit ging wel even duren...

Waar was ze nu weer in beland? Ze kon het Brian op een of andere manier niet echt kwalijk nemen, zijzelf was ooit de keuken bij haar opa drie keer door gegaan om er daarna achter te komen dat haar oma al de hele tijd zei dat ze het al gepakt had toen ze boven een glas had horen breken. Oeps. Echter leken Paige en Brian elkaars bloed te kunnen drinken en had Lucy geen zin om zich er in te mengen. Ze was weer op het aanrecht gaan zitten en keek naar buiten. Ze had Brian willen helpen, maar hij leek niet echt te wachten op hulp. Afwezig keek ze naar een vogel die voor de zowaar blauwe lucht langs vloog. Ze draaide echter haar hoofd weer richting de twee toen ze haar naam op ving. Voor ze kon zeggen dat ze haar erbuiten moesten houden had Paige zich verontschuldigt tegen over haar en Lucy had haar hoofd alweer naar buiten gericht. Beter was als ze zich erbuiten zou houden. Althans, dat dacht ze.

Blijkbaar had Paige toch zin om ruzie te maken. Negeer het Brian, negeer het. Als je erop in gaat wordt het alleen maar erger. Hij hield strak zijn blik op zijn hand gevestigd, waar hij een voor een de stukjes glas uit wist te wrikken. Het deed verdomd veel pijn, en dat de beschuldigende harde woorden hem om de oren vlogen maakte het er niet veel beter op. Zijn hand begon te trillen van de inspanning niet terug te schreeuwen, en hij legde het pincet weg. Met zijn twee handen plat op het tafelblad, richtte hij zijn hoofd op en keek Paige van onder zijn dikke wenkbrauwen dreigend aan. "Paige, als je het dan zo graag wilt horen: het spijt me dat ik gisteren tegen je schreeuwde. Maar je vroeg erom. Zou je nu alsjeblieft willen stoppen? Ik heb een hand te genezen." Hij koos zijn woorden zorgvuldig uit, en het was absoluut geen schreeuwen te noemen. Echter was er wel de onderliggende woede in te horen, en dat zorgde ervoor dat zijn stem angstaanjagend kil klonk.
Hij draaide zijn hoofd ook even om naar het meisje dat blijkbaar Lucy heette, maar met een zachtere blik dit keer, om haar duidelijk te maken dat niks van dit alles tegen haar bedoeld was. Toen ging zijn concentratie weer terug naar zijn hand en ging onverstoord verder met dit pijnlijke klusje.

De vogel was inmiddels in de verte verdwenen. Ze keek uiteindelijk toch maar weer de keuken in waar ze weer geconfronteerd werd met de spanning. Ze had de woorden meegekregen, maar de spanning genegeerd. Lucy had nog net de blik van Brain opgevangen waardoor ze een meeleven gevoel met hem kreeg. Paige begon niet weer gelijk te schreeuwen waardoor ze haar mond besloot open te trekken. "Brain," twijfelachtig noemde ze zijn naam, zo had Paige hem genoemd hoewel hij zich nooit had voorgesteld. "Do you need help?" Ze wou hem best helpen, maar niet als het niet gewaardeerd werd. Als ze ergens een hekel was, was dat het. Het voelde daarna vaak nutteloos, maar waarschijnlijk had bijna iedereen dat. Ze nam niet gelijk het initiatief om op te staan. Hij kwam nogal koppig over, en als hij koppig wou zijn moest hij dat lekker doen.

Ze voelde haar kaak samentrekken toen ze Brian de zinnen over zijn lippen hoorde zeggen. Paige hoorde de woede en zag de kille blik van hem, maar negeerde het en ging op een stoel naast Brian zitten. Echter zei ze dit keer niets en probeerde hem te negeren, al lette ze goed erop hoe hij de stukjes glas uit zijn hand probeerde te krijgen. Lucy vroeg aan hem of hij hulp nodig had, maar ze moest haar woorden erg onderdrukken om het niet te zeggen. Vast en zeker niet, hij wilt toch nooit hulp... Ze gromde hierbij, maar ze was zo diep in gedachten dat ze het niet merkte. Haar benen waren strak naast elkaar op de grond, haar rug recht en haar armen over elkaar geslagen, waarbij haar ogen nogal glazig voor zich uit keken. Ze zou even niets meer zeggen, anders zou het toch weer fout gaan.

Dit was geen doen, dit was echt geen doen. De grote splinters kreeg hij er wel uit, maar de kleine waren gewoon onzichtbaar. Het zat er nog wel, dat voelde hij duidelijk; het was alsof er honderden spelden in zijn huid werden geprikt, elke keer dat hij zijn hand bewoog. Hij moest nu door het open vlees heen poeren om stukjes te vinden, en de wereld begon te draaien. Hij sloot zijn ogen om alles even uit te bannen en te voorkomen dat hij over zijn nek zou gaan.
Hij keek op toen Lucy twijfelend zijn naam uitsprak en hem vroeg of ze kon helpen. Een trillerige glimlach verscheen op hij gezicht. "Als je.." begon hij, maar hij keek met opgetrokken wenkbrauwen om toen hij Paige hoorde grommen. What the fuck? Wat had zij? Hij besloot er niet op in te gaan en draaide zijn hoofd terug naar Lucy. "Als je dat echt wilt, graag," maakte hij zijn zin af. Hij keek naar zijn hand, die er niet bepaald gezellig uitzag, en naar het hoopje glasscherven naast de handdoek. Hij kon het haar niet aandoen om haar dit onder de neus te duwen, laat staan te laten opereren. Maar hij kon ook nog wel ergens anders hulp mee gebruiken, namelijk niet van zijn stokje gaan. "Zou je alsjeblieft een glas water voor me in willen schenken?" vroeg hij, terwijl hij zijn ogen weer dichtkneep. Ook met gesloten ogen dansten er nog sterretjes over zijn netvlies.

Lucy liet zich van het aanrecht afglijden, waar haar blote voeten de koude vloer weer ontmoeten. Ze wist het kastje waar ze gister een mok vandaan had gehaald nog te vinden en pakte daar nu een glas uit. "Alstublieft," zei ze terwijl ze het gevulde glas bij hem neerzetten. Ze bekeek nu voor het eerst zijn wond. Het zag er niet al te best uit en hier en daar glinsterde een stukje, glas of spiegel, het kon beide. "Misschien krijg je het eruit gespoeld met water?" dacht ze hardop. Het leek alsof hij ergens heel hard tegen aan had geslagen gezien het glas in de huis bij zijn knokkels zaten. Voor het eerst dacht ze ineens dat het best zou kunnen dat hij ook een bleeder was. Echter hield ze haar mond, hij had nu wel iets anders aan zijn hoofd.

"Thanks," zei hij toen Lucy een glas naast hem neerzette. Het beviel hem niet bepaald dat ze praktisch over hem heen hing om zijn hand te kunnen bekijken, maar hij zei er maar niks van. In plaats daarvan nam hij een grote slok water en hield het koude glas even tegen zijn wang. Na nog een slok genomen te hebben zette hij het weer neer en keek op naar Lucy. Bedenkelijk deed ze het voorstel om het er onder de kraan uit te spoelen. Brian grinnikte. "Denk je echt dat dat werkt? Het heeft hetzelfde effect als wanneer ik mijn hand ondersteboven hou. Dan vallen de scherven er ook niet uit." Hij demonstreerde het even om zijn gelijk te bewijzen, en ging toen zuchtend verder met zijn priegelwerkje.
Hij voelde nog sterk de gespannen aanwezigheid van Paige naast zich. Ze was duidelijk niet vrolijk, maar hij was al blij dat ze haar kop hield. Lucy daarentegen was heel actief bezig, en hij was blij dat ze in de kamer was. Dat niet alleen om als afleiding voor Paige te dienen. Ze bleef kalm en was behulpzaam, ook al kende ze Brian niet en gedroeg hij zich niet bepaald beleefd. Dat mocht hij wel.