De keuken

Waarom begon ze er dan ook over? Cadan had een natuurlijke nieuwsgierigheid die maakte dat hij bepaalde dingen wou weten, vooral dingen waar mensen over begonnen. Vaag, maar het was er wel. Waarom begon ze er dan ook over? Als je er niet over praten wou, begin er dan niet over. Cadan ergerde zich eraan, maar hij besloot het niet te laten merken. Goed, ze stelde zichzelf niet voor. Dan ook niet.

Oh, hoi Raxana aka Roxy. Fijn dat je uiteindelijk toch je naam zei. Hij had iets tegen handen schudden, te formeel voor hem, maar hij besloot haar hand niet in de lucht te laten bungelen en hem aan te pakken. Goed, Cadan, Faith was weggelopen -Geen probleem, dat kind zei toch nooit amper wat, had hij het idee-, je stond nu tegenover Roxy zinloos je hand te schudden met de hare. Geweldig.

Goed, doei Roxy. Ik zie je nog wel eens. Cadan zweeg altijd als er zoiets gebeurde. Goed, Roxy was half weg. 'Ik zie je nog wel eens,'Riep hij haar na, uit sympathie. Het wordt nog iets wat je altijd zei, bedacht Cadan spottend. Goed, hij stond hier dus, niets te doen. Besloot iets te drinken te pakken, en wegwezen. En dat was ook precies hetgeen wat hij deed.
#Weg

Ondanks dat ze net het blikje bier van Roxy had gekregen had Lucy ontzettende dorst en was ze opzoek gegaan naar iets te drinken. 'Hello?' vroeg ze terwijl ze de keuken in stapte. Er was niemand en dat vond ze jammer, ze wou nog wel wat andere mensen ontmoeten. Ze trok de koelkast open en kwam tot de conclusie dat er geen alcohol te vinden was. 'Dan maar koffie.' dacht ze hardop terwijl ze het koffieapparaat aanzetten en een flinke schep suiker erbij gooiden. Ze trok een willekeurig kastje open op zoek naar iets om te eten. 'Hmmm...' chips was niet echt een geschikte snack voor bij koffie... Ze zette haar koffiemok op het kookeiland en klom half op het aanrecht zodat ze ook kon zien wat er bovenin het kastje stond. 'Chocola!' met wat moeite pakte ze een chocoladereep van het bovenste kastje en brak ze er een stuk af om vervolgens gelijk op te eten. Met iets minder moeite gooiden ze de rest van de reep weer op de bovenste plank. 'Ik moet echt stoppen tegen mezelf te praten.' zuchtte ze terwijl ze de koffiemok pakte en op zoek ging naar de woonkamer in de hoop dat daar meer mensen waren.

-Gone-

Isemay liep enkel in een veel te korte pyjama en blootsvoets naar de keuken. Eenmaal daar zag ze tot haar opluchting dat er helemaal niemand te bekennen was. Al de kasten werden letterlijk open gesmeten op zoek naar een dienblad. Onderweg op haar zoektocht vond ze chocopuffs. Hier vulde ze dan ook een kommetje mee en wat melk erbij. Voor Mason nam ze brood en beleg van wat er was. Een stukje fruit en een pak sinaasappelsap. Ze had geen idee wat hij wel of niet lustte. Dus hopelijk was dit genoeg voor hem. Met het nodige bestek en bordjes liep ze terug de keuken uit. Op naar boven. Nog steeds ging haar hart te keer aangezien ze totaal niet wist wat ze moest doen.

Gone

Wonder boven wonder was de keuken leeg toen Mason aan kwam. Terwijl het toch echt een normale tijd was om te ontbijten. Hij gooiden de bananenschil weg en legden het brood en beleg terug op de plekken waar deze hoorden om vervolgens het bestek, kommetje, het bord en de glazen in de afwasmachine te zetten en een plek te zoeken om het dienblad terug te zetten. Natuurlijk had hij het weer voor elkaar gekregen om pas in het laatste kastje een ander dienblad tegen te komen waar hij het dienblad dan ook op legden. Hij wierp nog even een blik op de klok waar hij uit haalden dat het al bijna middag was, het was toch later dan hij had gedacht. Hij liet even een zucht ontsnappen om weer op weg naar boven te gaan, hij moest zijn koffer tenslotte nog opruimen. Hij merkte van zichzelf dat hij een stuk vrolijker was dan normaal, zelfs met het vooruitzicht dat hij een koffer zou moeten opruimen waar hij nou niet bepaald zin in had.

-Gone-

Toen Brian de keuken in stapte was deze compleet verlaten. Best vreemd op zo'n tijd, maar hij vond het niet erg. Rustig maakte hij een broodje klaar en zette water op voor thee. Vandaag was een pindakaas-dag, vond hij, dus smeerde hij een ruime laag bruine smurrie op zijn broodje, legde er nog een sneetje op en nam een hap. Met zijn rug tegen het aanrecht geleund keek hij, bij gebrek aan iets interessanters, de kamer rond. Hij zag een hoop dingen die hem de vorige keer nog niet waren opgevallen. Vooral een affiche over een masquerade-bal trok zijn aandacht. Op zijn brood kauwend liep hij ernaartoe, en las wat er over gezegd werd. Ja, hij was een vreselijke eter, maar zelf had hij het niet eens door. Blijkbaar was het bal vanavond. Leuk dat dit me even verteld was, was zijn eerste geïrriteerde gedachte, maar dat verdween al snel. Hij was in een te goed humeur om zich druk te maken om zoiets onbenulligs. Hij maakte een pirouette terug naar de tafel, en nam daar plaats op dezelfde kruk als waar hij eerder al op had plaatsgenomen. Echt wel dat hij daar naartoe zou gaan! Hij zou alleen wat boodschappen moeten doen, maar dat was geen probleem. Het enige lastige was bedenken als wie hij zou gaan. Het mocht dan geen verkleedfeest zijn, maar hij ging echt niet in een saai pak. De kleding die hij normaal droeg was al netjes genoeg. Hij scheurde nog een stukje brood af en stopte het in zijn mond.

Met de sigaret onaangestoken liep ze de keuken in waar ze tot haar verrassing tegen Brian op. Gelukkig niet echt pal tegen hem op. De sigaret belandde tussen haar vingers. Terwijl ze naar het raam liep. Haar ogen had ze even op hem gehoord, maar daarna had ze deze afgewend. Een raam werd opengezet zodat de rook niet zou blijven hangen. Ze stak ze sigaret op en legde zijn vest naast hem op het aanrecht. 'Je vest... Ik ben mijn jurkje en schoenen vergeten bij je.' Ze glimlachte verontschuldigend en nam de sigaret terug in haar mond terwijl ze de koelkast open trok en opzoek ging naar de aardbeien en druiven. Ook een appel en banaan om zo een fruitsalade te maken. Ze nam plaats op een kruk en drukte daarna haar sigaret uit. 'Heb je lekker geslapen? Of had je beter dat stuk ook nog om te rollen zoals 's morgens.' Met een glimlach keek ze hem aan. Ergens voelde een stuk zich erg gemakkelijk bij hem, maar aan de andere kant vond ze dit heel erg ongemakkelijk.

Hij keek op toen hij iemand binnen hoorde komen, en hij glimlachte verrukt toen het Isemay bleek te zijn. "Good morning," zong hij. Zijn mond sloot zich echter weer toen ze hem niet meer dan één veelbetekenende blik schoot. Blijkbaar was zij niet in zo'n goed humeur. Ze liep naar het raam om het open te zetten, en stak toen haar sigaret op. Zijn vest werd bij hem neergelegd. "Thanks." Hij wilde zijn voeten op tafel leggen, maar realiseerde zich te laat dat de kruk waarop hij zat geen rugleuning had en viel er bijna af. Hij wist nog net op tijd z'n evenwicht te hervinden. "Je weet m'n deur te vinden," vervolgde hij alsof alles prima ging. Of wacht. Wilde ze soms niet meer zijn kamer in? "Ik wil het ook wel voor je halen als je wilt," zei hij, naar haar kijkend om te zien wat voor reactie ze zou geven. Niets. Nou stond ze ook met haar rug naar hem toe haar ontbijt klaar te maken, dus hij kon haar gezicht natuurlijk niet zien. Hij haalde zijn schouders op en nam nog een hap. Hij moest waarschijnlijk niet zo veel achter haar woorden zoeken. Het was een heel gewone zin, waarom moest hij dat nou weer zo verdraaien?
Ze schoof bij hem aan tafel, en hij veegde snel de kruimels die hij met zijn actie had rondgestrooid van tafel. Weer verdraaide hij haar woorden tot een hatelijke opmerking, maar hij negeerde zijn hersenspinsels. "Ik heb héérlijk geslapen. Als ik niet tegen jou was opgebotst zou ik veel te lang zijn blijven liggen, dus bedankt daarvoor." Hij grijnsde en slikte nog een stukje brood door. "Wel sorry dat ik je heb wakker gemaakt. Heb jij nog een beetje geslapen?" Zijn blik ging omlaag en bleef hangen bij haar kommetje fruit. Dat ziet er lekker uit.

May voelde zich schuldig dat bij Brian alles harder leek aan te komen dan het werkelijk was. Het was haar domme fout dat ze zich nu zo voelde. Een ziek idee in haar hoofd dat tol nam over haar gedachten. 's Ochtends was ze nu eenmaal een moeilijk mens. Even sprong ze snel van haar stoel af en ging op de punten van haar schoenen staan zodat ze min of meer haar armen rond zijn hals kon slaan als wijze van een knuffel. 'Denk inderdaad niet te veel na. Ik ben geen ochtendmens vandaar dat ik zo bot doe.' Even stopte ze voor adem. En sloot haar ogen terwijl haar lippen zich meer bij zijn oor bevonden. 'Ja. Het was heerlijk warm alhoewel je meestal mijn dekens pikte.' Plagend ging ze door zijn haar. 'Het punt is dat jij goed hebt geslapen en het daar om draaide.' Zacht plantte ze een kus op zijn wang en liet hem toen stilletjes aan los om weer zijlings op de kruk plaats te nemen. Ze bekeek zijn kleding. 'Je ziet er leuk uit vandaag.' Daarna klom ze er weer af voor een kommetje extra te halen. Ze schepte wat op uit de grote kom zodat ze beiden fruit hadden. Eéntje daarvan zette ze voor zijn neus.
'En wat zijn je plannen voor vandaag?' Bij die woorden peuterde ze tussen al het fruit om een lekker stuk sappige aardbei te vinden. Haar jacht leek succes te hebben en deze verdwenen er dan ook als eerste uit. Het kommetje zou in no time leeg zijn.

--
En dan heb je een slecht stukje omdat je niks weet.

"I'm trying. Weet je hoe moeilijk het is om niet na te denken? Normaal heb ik daar wat verdovende middelen voor nodig." Het was bedoeld als grapje, maar kwam er nogal bitter uit. Als nieuwste aanhanger van de niet-nadenken-beweging besteedde hij daar echter geen aandacht aan. Hij verwelkomde haar armen om zijn nek door ze vast te pakken en er een keer met zijn wang langs te strelen. "Dus zelfs na bij mij te hebben geslapen heb je alsnog een ochtendhumeur? Je bent onverbeterlijk," plaagde hij terug. Hij was het niet eens met haar punt, maar het was te vroeg voor discussies. Voor ze zich wegtrok gaf hij haar ook nog een kus op haar wang.
Een kommetje fruit werd voor zijn neus gezet, en hij grijnsde. "Soms is het echt eng hoe jij alles opvangt, weet je dat?" Het restje brood vergeten, viel hij aan op het fruit. "Dankje trouwens," zij hij al kauwend. "Jij kan er ook wat van. Heb jij ook gehoord van het bal?" Hij wees met zijn vork richting het affiche. "Het is vanavond. Lijkt me wel leuk."

______________
Ik sluit me aan bij Denise. Zeg dat nog één keer en ik sla je. Op je achterste.

Voorzichtig had ze even haar ogen gesloten toen hij liefkozend met zijn wang langs haar armen had gestreeld en gelachen om het feit dat hij een amuseerende en vooral plagende opmerking had gemaakt. Die actie zou haar nog lang bij blijven. Nu ze zat voelde ze het ergens nog steeds, maar verslikte zich bijna door een druif bij de woorden van Brian. Met wat gehoust kwam deze beter. 'Oké, dat was beschamend.' Al snel stond ze weer op zodat hij niet op het gezicht moest kijken dat knal rood was door het hoesten en de tranen in haar ogen. Voor hun twee nam ze glazen en fruitsap. Toen ze wat ''bekomen'' was ging ze weer zitten en schonk twee glazen in en dronk zelf een beetje van het hare.
Ondertussen had ze dz kleurrijke affische tussen haar vinger. 'Ja, het huis ligt er vol mee... Kan leuk worden of weer helemaal niet. Ik denk dat ik wel ga aangezien ik mijn jurk heb en een masker.' Weer legde ze het neer en nipte van haar glas. Haar blik was weer ondeugend toen ze hem recht aankeek. 'Wel... Misschien moeten we dat slapen in jou bed nog eens overdoen. Wie weet kom ik er dan niet zo snel meer uit.' May liet de eerste beste woorden van haar tong rollen. 'Ik loop zelf wel een keertje met je mee binnen voor die kleren.' Aangezien ze dichtbij zaten legde ze haar hoofd voorzichtig op zijn schouder en geeuwde. 'Hmm...' Brian lag wel lekker en dat was een feit.Voorzichtig had ze even haar ogen gesloten toen hij liefkozend met zijn wang langs haar armen had gestreeld en gelachen om het feit dat hij een amuseerende en vooral plagende opmerking had gemaakt. Die actie zou haar nog lang bij blijven. Nu ze zat voelde ze het ergens nog steeds, maar verslikte zich bijna door een druif bij de woorden van Brian. Met wat gehoust kwam deze beter. 'Oké, dat was beschamend.' Al snel stond ze weer op zodat hij niet op het gezicht moest kijken dat knal rood was door het hoesten en de tranen in haar ogen. Voor hun twee nam ze glazen en fruitsap. Toen ze wat ''bekomen'' was ging ze weer zitten en schonk twee glazen in en dronk zelf een beetje van het hare.
Ondertussen had ze dz kleurrijke affische tussen haar vinger. 'Ja, het huis ligt er vol mee... Kan leuk worden of weer helemaal niet. Ik denk dat ik wel ga aangezien ik mijn jurk heb en een masker.' Weer legde ze het neer en nipte van haar glas. Haar blik was weer ondeugend toen ze hem recht aankeek. 'Wel... Misschien moeten we dat slapen in jou bed nog eens overdoen. Wie weet kom ik er dan niet zo snel meer uit.' May liet de eerste beste woorden van haar tong rollen. 'Ik loop zelf wel een keertje met je mee binnen voor die kleren.' Aangezien ze dichtbij zaten legde ze haar hoofd voorzichtig op zijn schouder en geeuwde. 'Hmm...' Brian lag wel lekker en dat was een feit.

Isemay was opgestaan na haar hoestbui, hij gokte om even bij te komen zonder aangestaard te worden. Ze moest echt eens uitkijken, gister was ze ook al half gestikt in de rook. Pas toen ze zich weer naar hem omdraaide realiseerde hij zich dat zijn vork al een halve minuut halverwege zijn mond was. Hij liet het de rest van de weg afleggen en slikte een overzoete aardbei door. Isemay leek ondertussen weer van de schrik bekomen. Aangezien zij het beschamend vond zei hij er maar niks over en staarde naar zijn fruitsalade. Toen ze over het bal begon fronste hij echter. "Je hebt al een jurk én een masker? Wow, jij bent snel." Dan moest hij zéker opschieten, wie weet waren alle leuke pakken al uitverkocht.
Bij haar opmerking over dat ze graag nog wel eens bij hem het bed in zou willen kruipen begon hij zich weer ongemakkelijk te voelen. Het was niet dat hij het niet wilde. Hij vond zijn zelfopgelegde onthouding maar niks. Maar hij wilde ook niet terugvallen in zijn oude gedrag, en die twee botsten continu. Daardoor wist hij gewoon niet hoe hij ermee om moest gaan.
Deze gedachten had hij al ontelbare keren gehad, en dat zorgde ervoor dat het niet meer dan een seconde duurde voor hij het van zich af schudde en haar grijnzend aankeek. "Je hoort mij niet klagen," zei hij, en zijn grijns werd alleen maar breder toen ze haar hoofd op zijn schouder legde. "Er is alleen één klein probleempje, lieve schat. Je bent net wakker en komt er juist vandaan. Nu teruggaan betekent dat ik je ga verwennen." Bij deze woorden zette hij onverwacht twee handen in haar zij , zowel om haar te kietelen als om te voorkomen dat ze van het lachen van haar stoel zou vallen. "En dat moeten we niet hebben," gromde hij lachend. Hij schoof van zijn kruk tot hij achter haar stond, sloeg zijn armen om haar middel en tilde haar van haar kruk, haar lachend in de rondte zwaaiend.

'Of jij bent gewoonweg laat, liefje.' Natuurlijk nam ze het koosnaampje plagend en dronk nog een slokje van haar glas waarbij het helemaal leeg was. Voor ze echter nog wat anders kon uitbrengen, ging Brian op speelse toon verder. Zachtjes giechelde ze bij de woorden waarbij het heldere idee van zijn naakte lichaam voor haar in beeld kwam. Even schudde ze met haar hoofd. Fout, May! Brian leek zijn kans te benutten om haar middel vast te grijpen en deze te kietelen. Het gegiechel schoot over in luid op lachen. Zelfs nadat zijn handen verwijderd waren van haar lichaam lachte ze nog na hoewel een lichte teleurstelling er was. May voelde zich stom om dit te denken. Ze had graag fysiekcontact met andere mensen. Niet dan meteen op seks gericht of seksuele bedoelingen.
Voor ze het wist had Brian haar makkelijk van de stoel af getild en ervoor gezorgd dat haar lichaam rond dat van hem gevestigd zat. Ze voelde hoe de wind langs haar blote huid streek terwijl ze weer giechelde en hem een snel kusje gaf op zijn lippen. Ze liet hem stoppen toen ze net bij het aanrecht waren en plantte zich hier op neer. Hem hield ze gevangen tussen haar benen en haar armen. 'Me verwennen hé? Wie zegt dat je dat wel zou kunnen? Aankunnen?' Haar hand streek weer even door zijn haar. Plagend bedoeld in de manier waardoor het overhoop zat. 'Ik ben blij dat we niet hebben gevreeën vannacht.' Zonder blikken of blozen bekende ze het hem. 'Even... Even voelde ik me echt een hoer toen ik bij je lag. Voor ik bij je lag. Eenmaal daar realiseerde ik me dat je niet mijn vader bent, maar een heel andere persoon. En dat ik niet zo een vrouw ben die enkel op het geld van m'n pa uit ben. Niet daarom met hem of wie dan ook slaap.' Daarbij was seks "spannender" als het niet was uitgeteld of een uur op geprikt. Weer streelde ze langs zijn wang. 'Ik sliep goed bij je. Enne... Als jij nu niet mee komt dan ga ik zelf wel terug dat bed in hoor.' Met een speels glimlachje keek ze hem aan, maar deze was ergens erg plagend. Ze verraadde zichzelf meer dan nodig was.

Daar stond hij dat, tegen haar en het aanrecht aangedrukt. Heel even voelde hij de behoefte zich los te duwen omdat dit niet was wat hij bedoeld had, maar dat verdween toen ze heb een kusje gaf en plagend door zijn haar streek. Haar woorden klonken als een uitdaging. Zijn handen, nu losjes om haar heen geslagen, gleden langzaam naar beneden, over haar billen, tot zijn duimen de binnenkant van haar bovenbenen masseerden. Al die tijd bleef hij haar strak aankijken. "Je bent geen hoer, Isemay," beaamde hij. Het deed hem wel zeer dat ze zich zo had gevoeld, zeker na al haar verzekeringen dat het haar niets zou doen. Hierdoor was hij er alleen nog maar zekerder van dat het een goed besluit was geweest geen seks te hebben. Ook al claimde ze nu dat het wat haar betreft wel goed zou gaan, hem leek het nog steeds geen goed idee. "En ik wil niet dat je je er een gaat voelen. Ik mag je graag..." Bij deze woorden slipte zijn hand onder haar broekje door. "...dus ik ben niet van plan je zomaar te verliezen." Hij trok zijn handen terug, reikte naar haar hand en kuste deze lang, haar van onder zijn wenkbrauwen aankijkend. Toen trok hij zich terug. Het kostte geen enkele moeite om tussen haar benen uit te komen. Hij gooide zijn glas fruitsap achterover en dronk het in één keer leeg, zette het met een klap neer en liep de keuken uit.
Om het hoekje wachtte hij vijf seconden, stelde zijn camera in en flitste terug het hoekje om. Het was een perfect moment, haar verbouwereerde blik was treffend. Hij lachte. "Je dacht toch niet dat ik zomaar weg zou lopen?" Hij schudde zijn hoofd terwijl zijn camera weer werd uitgezet. "Dan moet je me toch echt wat beter leren kennen."

Al die tijd leek ze niet te ademen. Brian begreep er helemaal niks van en May wist dat dit zo zou blijven als ze het hem niet vertelde. Dat hij niet de eerste was waarmee ze geslapen had. Je had nog Mason en die kwam voor Brian. Ze wist niet wat ze met zijn woorden moest aanvangen en voelde een mengeling van bedroefde gevoelens naar boven komen, maar ergens was ze boos op hem. Waarom deed hij dit dat? Ze wist wel dat ze ook de schuldige was, maar ze zat niet bepaald rond zijn private part of raakte ze deze aan? Even leek de woede weg te vlagen bij het kusje op haar hand, eerder kus op haar hand, glimlachte ze een beetje naar hem aangezien hij keek. Ze wou de opmerking maken dat gisteren voorbij was, maar ze mocht hem daar ook te graag voor. 'Dat doe ik al lang,' fluisterde ze even, maar voor dat ze het wist stapte hij het af.
Verbaasd keek ze hem na, maar een flits zorgde ervoor dat even alles uit haar hoofd leek te verdwijnen. Het maakte haar nog meer in de war waardoor ze zich een soort van "gebruikt" voelde. 'Wat haat ik je toch.' Dit kwam er koud uit terwijl ze een beetje geïrriteerd van het aanrecht afsprong. Niemand kon haar de schuld treffen aangezien het een linke streek was. Weer ruimde ze haar spullen en het overgebleven van Brian op. Daarna ging ze op een afstandje van hem staan en keek hem recht aan.
Weer leek ze te kunnen huilen, schreeuwen naar hem en aan de andere kant was ze blij. 'Ik meen dat ik nu je fototoestel op de grond wil gooien en de drang voel om er ook nog op te springen om daarna jou in je gezicht te meppen, maar ik heb jou ook heel erg graag, Brian.' Met een glimlach huppelde ze naar de deur. 'Om me te verliezen moet je me wel heel erg teleurstellen of kwaad maken. Tot nu toe ben je daar niet in geslaagd.' De glimlach werd weer wat speelser. 'Je gaat dus niet mee? Jammer. Ik hoopte dat we geen fotoschoot gingen doen en ik je kon laten zien hoe ik "het" doe.' Ja, ja; vergeten was ze nog niet. De glimlach werd speelser terwijl ze al één stap uit de deur was. 'Ik draag een goud masker en een soort van roos/crème jurkje dat redelijk kort is. Mijn haar zal je zeker en vast niet mislopen, zeker? Love you.' Daarna liep ze de kamer weer uit, naar boven terwijl ze weer een sigaret opstak.