De keuken

Aha, dus er waren hier wel mensen met alcohol. Hij dacht al, iedereen die hij was tegengekomen leek hem ouder dan zestien, en zelfs als ze dat niet waren hadden ze vast al wel zin om wat uit te proberen. Stel je voor dat je zou delen. Egoïstische schoffies die alles voor zichzelf hielden... De irritatie leek hem momenteel erg makkelijk te kunnen overvallen, maar hij had geen zin de sfeer nog een keer te verpesten dus schudde hij het weer van zich af.
Brian moest lachen om Lucy's voorwaarde. "Alright, I promise." Het was de bedoeling dat hij met zijn vingers het zweer-gebaar zou maken, maar onbewust spreidde hij zijn middel- en ringvinger, waardoor hij de ET-groet maakte. Hij had het zelf niet eens door. "Als je me nou had gezegd dat ik de vloer moest opruimen had ik er wel even over moeten nadenken."
Lachend duwde hij de koelkast dicht, maar het lachen verging hem toen hij Isemay door de deuropening zag lopen. Haar haren waren nat, en aan de bikini om haar arm te zien was dat niet van het douchen. Brian kuchte om zijn gemoedsovergang niet zo opvallend te laten zijn, zodat het simpelweg zou lijken dat hij stopte met lachen omdat hij moest hoesten. Maar het hielp niet het brok in zijn keel weg te krijgen. Vanuit de achtergrond hoorde hij Paige vragen of ze ook mee mocht, en hierop antwoordde hij een afwezig "Ja, ja, is goed." Hij stond er niet eens bij stil dat ze blijkbaar uit haar trance was, al zijn aandacht ging naar Isemay. Snel wendde hij zijn ogen af en veegde wat borrelnootjes van het aanrecht in zijn hand, waarna hij naar de prullenbak liep om ze weg te gooien. Niet omdat hij nou zo graag wilde opruimen, maar om iets te doen te hebben. "Toch wezen zwemmen?" Deze vraag was naar Isemay gericht, ook al keek hij haar niet aan.

May hoorde de vleidende gedachten van Lucy. Normaal zou ze haar bedanken, maar nu voelde ze zich eerder als een stoorzender die zo snel mogelijk wou verdwijnen. Het niet-begroette deed ze echter enkel omdat het niet wou lijken dat ze zich wou mengen in de conversatie. Drie Bleeders in een ruimte was dan ook niet ideaal.
Echter nam ze een ap van de appel en dacht na over Brian zijn woorden. Ze wou niet té bot reageren. 'je kent me. Blijkbaar toch.' De repen chocolade waren gevonden. 'Ik had het nodig. Dit keer wel iemand vermoord?' doelend op zijn hand. Echter als een soort grapje bedoeld. 'En ook hallo.' Hierbij keek ze Lucy aan en daarna Paige. Echter maakte ze weer aanstalte om te gaan.

Lucy begon met haar handen de borrelnootjes die op haar kleding lag van zich af te halen, daarna klopte ze even haar shirt af zodat alle korreltjes er af waren. Het gaf in ieder geval geen vlekken. Het bleek dat het meisje dat Lucy nog niet eerder had ontmoet Brian wel kende. Hoewel ze zich afvroeg of de opmerking die ze maakte ook wel daadwerkelijk zo onschuldig was. Het klonk als een grapje, misschien was dat ook gewoon zo.
Ze glimlachte even vriendelijk naar de jongedame toen ze haar aankeek en haar min een soort van begroette. Bedoeld als begroeting als ware. Ze maakte aanstalten om weg te gaan omdat ze blijkbaar had wat ze moest hebben, of geen zin had in een gesprek met haar, Paige of Brian. Hoewel ze haar niet kende en ze Paige ook enkel had begroet met haar "Ook hallo".
Lucy had alle borrelnootjes die van haar kleding afkwamen in haar hand en haar glas neergezet zodat ze even naar de prullenbak kon lopen. Zorgvuldig koos ze een plek op de vloer waar geen nootjes lagen, wat lastig was aangezien Brian hier de nootjes uit zijn hand had laten vallen. Ze liet zich van het aanrecht af geleiden en had alle borrelnootjes ontweken. De borrelnootjes werden in de prullenbak gegooid, best zonde eigenlijk. Dacht ze een beetje afwezig.

Brian wist niet hoe hij Isemay's woorden op moest vatten. Het klonk als een grapje, maar hij dacht niet dat ze zo snel alweer in staat zou zijn om grappen te maken. Het kon net zo goed hatelijk bedoeld zijn. Dat hij met zijn rug naar haar toestond en haar gezicht niet kon zien hielp er ook niet echt bij. Hij was er toch vrij zeker van dat hij een uur geleden haar hart had gebroken, al was het per ongeluk, en het leek hem niet dat ze daar zo snel van kon herstellen. Of ik heb het mis, en maak er weer eens een groter drama van dan het is.
Hij draaide zich om en griste de bloederige handdoek van het aanrechtblad, om er doodleuk zijn zoute handen mee af te vegen. Isemay keek niet erg blij en leek ook niet van plan om nog lang te blijven, wat alleen maar zijn eerdere gedachte bevestigde. En dat deed pijn. Voor ze vertrok wilde hij tenminste nog antwoord hebben gegeven. "Tja, hij viel me lastig. Dan blijft er nog maar één optie over." Zijn nonchalante blik en bewegingen waren totaal niet in overeenstemming met wat hij voelde, maar dat maakte ze niet minder overtuigend. Hij liet de handdoek weer vallen en spreidde grijnzend zijn armen, alsof hij een goocheltruc had gedaan. "Je kent me."
Zijn woorden waren niet gemeen bedoeld, maar hij kon een vleugje bitterheid toch niet verbergen. Ach, als ze in mijn hoofd kijkt merkt ze wel dat ik er niks mee bedoel, dacht hij, terwijl zijn handen in de zakken van zijn vest belandden. Hij had niet de tijd genomen zijn sigaretten erin te stoppen, zijn hand was op dat moment immers aan het leegbloeden. Ook zijn geld lag nog boven. Hij keek Paige en Lucy een voor een aan. "Ik ben even wat spullen halen, zie ik jullie zo in de hal?"
Het was meer een aankondiging dan een vraag, en hij wachtte dan ook niet op antwoord toen hij op weg ging naar zijn kamer. Hierbij kwam hij dicht langs Isemay, en hij schoot haar een kort verontschuldigend glimlachje. Hij vond het vreselijk wat voor leed hij haar had aangedaan door zijn egoïstische zoektocht naar liefde, maar hij was haar ook dankbaar dat ze hem er niet de schuld van gaf. Niet hardop althans. Hij verweet zichzelf al zoveel, en als naast Paige's woede daar ook nog Isemay's afkeuring en pijn bij zou komen, wist hij niet of hij het nog aan zou kunnen.

/Gone

Echter was ze wél boos en nog helemaal over streek, maar ze liet het niet merken nee. Ze wou niet dat hij er van ging genieten of dat hij zich schuldig ging voelen, maar toch toen hij weg liep... Lucy bleek hem echter niet achterna te lopen als een kleine puppy. 'Nee, ik ken je niet. Ik wil je niet meer kennen,' fluisterde zachtjes terwijl hij weg liep en ze even zich realiseerde dat ze niet alleen was. Even gunde ze haar een blik. 'Laten we erop houden dat het niet tussen ons werkte.' Vooral eer ze haar zou verklappen.

Brian verliet de keuken met de tekst dat ze elkaar wel zouden zien in de hal. Tuurlijk, dacht ze, ik ruim de rest wel op. Ook Paige volgde de weg door de deur waardoor ze enkel met het onbekende meisje in de keuken overbleef. Het was Lucy nu wel duidelijk dat er een spanning hing tussen de jongedame en Brian. Goh, waar heb ik dat eerder gezien. Dacht ze een beetje afwezig. Het meisje fluisterde iets, wat ze wel hoorde, maar ze negeerde het. Alweer. Ze bukte om de laatste borrelnootjes op te pakken van de vloer en deze in de prullenbak te gooien. De onbekende jongedame leek haar met haar woorden duidelijk te willen maken dat ze niet verder moest vragen. Wat ze ook niet van plan was overigens. "Ach, ik geloof dat je niet als enige moeite hebt met Brian" besloot ze haar mee te delen. Ze wist niet of dat iets goeds of iets kwaads was geweest voor het meisje, maar ze bedoelde het goed. Als in, relax het boeit me niet wat er tussen jullie aan de gang is en blijkbaar is Brian een geval apart. Lucy ontdekte mensen graag zelf en zou ieder altijd op zichzelf willen beoordelen, en tot nu lukte het haar aardig. "Maar, ik ga even schoenen aan doen denk ik, eetsmakelijk!" Met die woorden liep ze de ruimte uit om haar weg naar boven te vinden.

-Gone-

Lucy had geen idee wat voor geschifte achtergrond Brian en May nu hadden, maar eigenlijk was ze er best gelukkig om. Net als zij had Brian het fout; echter verweet ze hem het wél. Dit enkel omdat ze in haar fase van ontkenning was en dat hij eerder die nacht aan Paige had gedacht. Het zien van het bloedmooie gedaante had haar al helemaal geen goed gedaan. Misschien had hij dan ruzie met haar gehad, nu leek alles weer bij gelegd en Paige leek een gewillig type.
Even schoot haar hand naar haar hoofd. Nee, hier mocht ze noet aan denken. Niet leven in een fantasie die geen werkelijkheid ging worden. De spanning die van hem afdroop had meer als genoeg getoond. De appel gooide ze weg, stal nog een bus fruitsap en al de chocoladerepen. Ze moest tekenen.

- Gone -

Het eerste dat hem opviel toen hij binnenkwam, was dat de keuken was opgeruimd. De borrelnootjes die hij op de vloer had achtergelaten waren verdwenen, en ook de rest zag er verrassend schoon uit voor een keuken in een huis vol tieners. Hebben we een huishoudster? dacht hij verrast terwijl hij naar de koelkast liep. Naast het chromen monster was een hoek precies groot genoeg om het kratje bier kwijt te kunnen. Alsof het ervoor gemaakt was. Tenminste, als je niet lette op het A4-tje dat erboven geplakt was, dat met grote letters schreeuwde: GEEN ALCOHOL. Natuurlijk, alsof dat ging werken. Brian bukte zich en tilde met beide armen het krat naar zijn nieuwe plek. Toen onverwacht het gewicht daarvan aan zijn bezeerde hand trok, siste hij van de pijn. Oké, misschien moest hij toch voorzichtiger doen.
Hij pikte twee flesjes uit het krat om mee naar boven te nemen en kwam overeind. Met diezelfde goede hand wist hij ook een banaan uit de fruitschaal te halen. Even wat suikers aanvullen, dat kon hij wel gebruiken. Bovendien had hij honger. Maar in de keuken eten, dat zou 'm niet worden. Hij had even tijd voor zichzelf nodig.
Met een zwaar gevoel in zijn maag liep hij de deur door, op weg naar zijn kamer.

/Gone

Lucy kwam met de doos in haar armen en haar schoenen onhandig tussen de doos en haar vingers geklemd de keuken binnen. Ze zette de doos, samen met haar schoenen, op het aanrecht neer zodat ze de doos makkelijk leeg kon laden in de koelkast. Er waren genoeg lege plekken, alsof het speciaal leeg gelaten was. Ze had het ook gewoon op het kratje kunnen zetten, maar dat vond ze niet handig. Nadat alles erin stond leek de koelkast nogal volgepropt, en was het nogal druk, zeker met die kleurtjes die er hier en daar tussen stonden. Ze glimlachte even voldaan en deed de deur dicht. Ze dacht nog eens na over wat Paige nou eigenlijk gezegd had, of eigenlijk waar ze zich voor verontschuldig had. Want naar haar idee was dat nergens voor nodig geweest. Ze greep een flesje uit het kratje en ging er tegen over staan terwijl ze achter haar haar schoenen van het aanrecht af greep. Ze schudde even haar hoofd om er niet meer te veel over na te denken en liep richting de deur. Terwijl ze halverwege bedacht dat er een A4'tje boven het kratje had gehangen. Ze draaide zich weer om om te kijken wat er op stond "GEEN ALCOHOL" ze lachte even hardop en haalde daarna het papiertje weg. Er zouden vast geen mensen zijn die dat erg vonden. Ze legde het papiertje samen met de schoenen en het flesje weer op het aanrecht, en zocht even een pen om snel een briefje voor Paige te schrijven op de andere kant. Ze twijfelde even of ze nog iets anders mee zou nemen om te eten, maar besloot het hierbij te houden en met haar schoenen, het flesje en het A4'tje weer naar boven te lopen.

-Laat Paige maar binnen komen, dat is redelijk logisch [las het bericht in Paige haar kamer een beetje te laat]-

Paige deed de deur van de keuken open en liep met een verward, maar blij gezicht binnen. Ze liet de deur dichtvallen en ze hoorde een zachte klik. In de keuken liep ze Lucy tegemoet en met een glimlach keek ze haar aan, waarna ze even de keuken rondkeek, maar daarna haar blik weer op Lucy vestigde. 'Dank je, Luce,' Het was een soort afkorting of bijnaam van Lucy haar naam en ze hoopte dat ze dat niet erg zou vinden, maar het was haar mond uit voordat ze iets kon zeggen of het terug kon nemen. 'Ik zei toch dat ik zo terug zou komen om het zelf te doen.' Glimlachtte ze, waarna ze de neiging had gekregen Lucy een knuffel te geven, maar zwaar haar best moest doen om het in te houden. Echter had ze er de kriebels van gekregen en liep ze toch naar Lucy toe, sloeg haar armen om haar heen en drukte zich tegen haar aan. 'Dank je.' Zei ze weer, dit keer op een ietwat warme toon, niet meer verward of verbaasd. Toen liet ze haar weer los en keek haar glimlachend aan, maar liep toen naar de koelkast en pakte een roodkleurig alcohol flesje eruit, waarna ze zich weer naar Lucy draaide.

___
Ik wist niet zeker of Lucy er nog was of niet...

Echter kwam ze Paige al tegen voor ze de keuken verlaten had. "Dat is ook de reden dat ik een heel mooi briefje voor je geschreven heb." Even hield ze het briefje omhoog. "Maar die heb ik nu niet meer nodig. Bewust scheurde ze het briefje door vieren waarna deze in de prullenbak belandde. De afkorting die Paige voor haar naam gebruikte was redelijk origineel, zeker gezien haar naam al kort was werd deze niet vaak afgekort. Niet dat ze het erg vond, als ze 'Luce' wou zeggen dan moest ze dat zeker doen. Paige kwam ip haar aflopen en sloot haar armen om Lucy. "Wow" mompelde Lucy even verrast, die had ze niet aan zien komen. Ze lachte daarna kort, maar voor ze een knuffel terug kon geven had Paige haar alweer los gelaten. Paige had haar in eerste een gesloten persoon geleken, waar ze inmiddels niet neer zo zeker van was. "Waar had ik die aan te danken?" Vroeg ze zich hardop.af. Niet op een lullige toon, enkel blij verrast. Met al die acties van Paige zou je bijna denken dat ze een seksuele voorkeur had voor vrouwen. Weer zette Lucy die gedachte uit haar hoofd.

-ja ze was er nog haha, buttttttt dit stukje is volgens mij echt prut-

Met het alcoholistische drankje in haar hand liep Paige naar het aanrecht en leunde ze hier tegen aan, terwijl ze hierna weer Lucy in haar kristalblauwe ogen keek. De helderheid van haar ogen en de sproetjes die ondeugend op haar wangen zaten, daagde haar uit om te glimlachen en Paige kon dan ook niet anders dan een ondeugende glimlach op haar lippen te laten. 'Luce,' Even stopte ze en wrikte het dopje eraf met haar handen, waarna ze die handig in de prullenbak mikte. Daarna keek ze Lucy weer aan met dezelfde glimlach die ze had. 'Vindt je het erg dat ik je een knuffel gaf dan?' Paige zette het flesje aan haar zalmkleurige lippen en blikte vanonder haar volle wimpers Lucy in haar ogen. Hierna leunde ze wat meer naar achter tegen het aanrecht aan en legde hierbij ook haar ellebogen erop, waardoor haar shirt ietwat omhoog kwam en er een stukje van haar blote buik verscheen - dat leek op blank porselein. 'Can I ask you something?'

____
Mijn stukje is pas prut...

Ze kon een glimlach bij haar woorden niet onderdrukken. "Hoe kan ik dat nou erg vinden?" knuffels waren eigenlijk nooit erg om te krijgen. Het was gewoon prettig om af en toe te krijgen. Als ze dan ook nog afkomstig waren van een mooie vrouw, dat was dan zeker niet erg. Door Brian zijn opmerking terug naar het huis was ze in eens heel erg bezig met de geaardheid van Paige. Het was een bijzondere vrouw, die zeker aantrekkelijke punten had, waarschijnlijk kon ze niet verliefd worden op iemand als Paige, zoals ze haar nu kende. Maar toch zou ze het niet erg vinden om een keer met haar te stappen, als in een date. Alweer zette Lucy het verdedigings mechanisme in werking. Haar ogen dreven onbewust even af naar de blanke huid van de blote buik die verscheen toen ze naar achteren leunden. Bij haar vraag keek ze Paige weer aan om haar te antwoorden "Ofcourse,"

Lucy had geglimlacht bij Paige haar woorden, 'Hoe kan ik dat nou erg vinden?' Zei ze glimlachtend, maar Paige had een gewaagde glittering in haar ogen en ze tilde zichzelf op het aanrecht, waarna ze haar been over de andere deed. 'Geen idee, sommige vinden het niet zo prettig; maar ik deed het omdat je het verdiend had, omdat ik het lief van je vond dat je - ook al zei ik dat ik het zelf zou doen - de doos hiernaartoe had genomen,' Ook Paige glimlachtte nu en dronk weer even van het flesje alcohol dat ze in haar slanke vingers had, waarna ze die zacht weer op het aanrecht zette. 'En dan ook nog eens lief een briefje voor me schrijven.' Een grotere glimlach gleed er over Paige haar lippen en even lachtte ze net zoals in de supermarkt, korter wel te verstaan, maar net zo mooi en duidelijk. Toen stopte ze en keek ze Lucy weer in haar ogen aan met haar donkerbruine ogen, die mooi afstaken op haar blanke huidje. 'Zullen we morgen wat gaan doen samen?'

"Had ik je dan voor het mysterieuze drankraadsel moeten laten staan?" Zei Lucy met een glimlach rond haar lippen. Bij haar vraag voelde ze hoe de verbazing even doordrong tot haar ogen welke ze gelijk weer deed verbergen met een glimlach. Haar gedachte van net kwamen gelijk weer in haar op. Als Paige een reader was geweest was ze serieus gaan denken dat Paige haar zo juist gevraagd had om met haar te date-en. Damn it Lucy, ze is een bleeder en jij zou niet meer hopen dat elk meisje wat ook maar iets aan trekeljjk was lesbisch was of überhaupt op vrouwen valt. Want je weet dat de kans godverdomme hartstikke klein is. Weeral kapre ze zichzelf af. Ze had ooit besloten om bij voorbaadt al er van uit te gaan dat vrouwen op mannen vallen. Dan werd ze in ieder geval nooit teleurgesteld als zij er anders over dacht. Vrijwel gelijk met de glimlach antwoorden Lucy om te voorkomen dat ze iets opmerkte over de verbaasdheid die zich in Lucy haar ogen had schuilgehouden voor die enkele seconden. "Ja, is goed! Wat had je in gedachten?" Ze wist niet of het verstandig was om enkel met de lichte schoonheid op pad te gaan, maar dat zou de toekomst wel leren.

Kylan lachte, maar wist te keuken te vinden na een paar keer naar de verkeerde deur te lopen. Eenmaal binnen in de keuken trof hij twee meisjes aan. Beiden knap, maar nog steeds had hij meer oog voor het meisje dat op zijn rug was vast geklemd. Onderweg had hij nog eens een speelse tik op haar billen gegeven aangezien haar woorden. Een soort van bestraffend. 'Hey!' Hij grijnsde naar de twee en liep toen door naar de koelkast om Maria los te laten op de bar. Hierbij opende hij haar benen een beetje zodat hij er tussen kon gaan staan. 'Dus nu kookt u voor mij?'

Maria kwam geen plezier te kort toen ze de ene na de andere deur uitprobeerden, maar steeds geen keuken vonden. "Probeer die eens!" Ze wees naar een deur aan de andere kant van de hal, en ze had het zowaar in één keer goed. Wat op zich niet vreemd was, zoveel deuren waren er niet meer over. Een gele keuken verscheen langs Kylan's achterhoofd. Ook stonden er twee meisjes tegen het keukeneiland aangeleund, waar Maria even stompzinnig naar lachte. Stompzinnig, omdat ze eigenlijk neutraal had willen glimlachen, maar moest lachen omdat ze van Kylan's rug af begon te glijden. Hij merkte het blijkbaar, en zette haar net op tijd neer op de bar. "Heh," zuchtte ze toen ze haar spieren weer kon ontspannen. Haar benen hield ze wel plagend om Kylan heen, alsof ze hem nog niet los wilde laten. "Koken? Mmm, ik weet niet of je mijn kookkunsten uit wil proberen. Al kan ik wel lekkere brownies maken, maar dat duurt weer zo lang." Haar benen verlieten zijn heupen en ze gleed naar de grond, waar ze naar de koelkast huppelde. "Wat dacht je van een broodje kaas in de pan?" vroeg ze, haar hoofd verstopt tussen de plankjes vol groente en drank.

Ergens had hij wel verwacht dat ze haar benen zo rond hem zou klemmen. Opeens bedacht hij dat dit er wel erg stelletjesachtig uit zou zien. Uit wat hij opmaakte was Maria degene die dat liever vermeide.
Hoe dan ook werden zijn pupillen groot bij het woord brownie. 'Jij! Nu heb ik liever daar zin in hoor. Dan zal ik wel eens muffins voor je maken.' Nu Maria hem had laten gaan en zich een weg naar de koelkast baande leunde hij met zijn beiden armen op het aanrecht. Kijkend naar haar kontje. Puur om haar te plagen. Misschien leek daarjuist weer alles in het honderd te vallen; nu wou hij weer doen als daarvoor. 'Wat denk je van een eitje voor me te bakken? Een omelet alstublieft, mama.'

Ze hield haar hoofd expres in de koelkast verstopt bij zijn voorstel. "Niets daarvan," zei ze, net haar vinger de plankjes afgaand op zoek naar de kaas. "Ik ga ze maken. Maar niet nu." Als zij ze maakte, kon ze eronderuit komen zonder er een te eten. Als Kylan ze bakte was ze genoodzaakt die van calorieën overvloeiende cakejes te eten, en hoewel ze ondertussen meestal wel twee maaltijden per dag at, ging dat haar nog te ver. Met een zacht overwinningskreetje haalde ze de kaas tevoorschijn, net voor ze zich omdraaide en hem naar haar achterwerk zag kijken. Niet alleen daarom, maar ook om zijn vraag, zette ze verontwaardigd haar handen in haar zij. Haar boos-kijkende wenkbrauwen hielden het alleen niet lang uit, en ze liet haar armen vallen en zuchtte glimlachend bij zijn smeekbede. "Alright, little boy. Jij krijgt een eitje van Big Momma."
Weer dook ze de koelkast in, totaal geen aandacht bestedend aan de twee meisjes achter haar. De eieren vond ze sneller dan de kaas van net, en ze begon er drie op te kloppen in een schaaltje. Eigenlijk miste er alleen nog een schort en een haarnetje.

Met weer een grote grijns maakte hij zich los van het aanrecht. 'Je bent toch zo'n schattige feeks.' Hij kwam naar haar toe om een kusje te geven, maar in plaats daarvan likte hij een stukje van haar gezicht. Niemand zou wat merken in tegenstelling tot Maria. Deze bracht het slechte in haar naar boven. Laag grinnikend opende hij een paar random kastjes en lades om zo tot bordjes te komen, twee glazen, twee mokjes en bestek. 'Drink je thee of koffie?' Zelf had hij nu meer zin in thee terwijl hij de "tafel" voor hen twee dekte.