De keuken

Het was heerlijk om te zien wat voor effect haar uitdagende gedrag op hem had. Toen hij dichterbij kwam verwachtte ze dan ook een kusje, maar werd verrast door zijn tong tegen haar wang. "Iew," klaagde ze, terwijl ze hem zachtjes wegduwde. Ze keek hem fronsend aan. "Bewaar je eetlust voor je omelet, wil je?"
De waarheid was dat ze het helemaal niet vies vond wat hij deed, maar dat wilde ze liever niet toegeven. Niet nu er andere mensen bij waren. Ze wierp een blik over haar schouder naar de twee anderen, maar ging toen weer terug met haar werk. Ze goot het eiermengsel in een steelpan en zette het op het vuur. Kylan was ondertussen de tafel aan het dekken. "Ik neem wat jij neemt," zei Maria met heldere stem. Nogmaals keek ze naar de meisjes. Liever zou ze ergens anders gaan eten. Niet omdat ze niet onder de mensen wou zijn, integendeel. Om die reden had ze Kylan juist ui zijn kamer gemanoeuvreerd. Maar ze had sterk het gevoel dat ze hen ergens in onderbrak, en dat zorgde voor een ongemakkelijke druk in haar buik. Aan de andere kant, ze wilde ook niet vluchten alleen omdat ze ongewenst was. Dat was zwak, en bovendien onnodig. Als de meisjes Kylan en haar niet in hun gesprek wilden betrekken, dan gingen zij maar ergens anders heen.

"Had ik je dan voor het mysterieuze drankraadsel moeten laten staan?" Dit had Lucy gezegd met een glimlach rond haar lippen en hierdoor moest Paige ook weer lachen. Het had zo schattig, maar toch speels geklonken. "Dat klinkt erg als een speurtocht, al vind ik het nog steeds erg aardig van je, meid." Lachtte ze even door, maar stopte met een glimlach rond haar lippen toen ze merkte dat er in Lucy's ogen even verbazing was. Echter hierna was er een glimlach op haar roodgestifte lippen te zien en zei ze ook met deze glimlach dat het goed was. "Wat ik in gedachten heb? Hmm. Iets gezelligs, waar je jezelf uit kan leven... waarom denk ik nu gelijk aan de achtbanen in een pretpark? Haha!" Weeral klonk de levendige lach van Paige door de keuken, maar toen de deur open was gegaan en er twee mensen - een jongen en een meisje - binnenkwamen, stopte ze met lachen. "Hoi!" Zei ze beleefd en liet hun voor wat het was, waarop haar blik weer vestigde op die van Lucy. "Luce, wat dacht je ervan dat we dat morgen zouden bekijken of weet jij misschien iets wat je heel graag wil? Of juist niet? Dan vallen er al heel veel af!" Ze grinnikte een kinderlachje lachje en gaf Lucy speels een knipoog.

Lucy had even geglimlacht om Paige, waarna hun gesprek min of meer werd onderbroken door een tweetal vreemden dat binnenkwam. Een jongenman, in jogging broek, wiens vest open hing waardoor zijn blote boven lichaam werd onthuld, met op zij rug een jongedame met een zwarte tanktop waarbij Lucy zich afvroeg of zij een bh aanhad. Onbewust was haar blik bevestigt op de jongedame. Enkel onderbrak Ze dit toen Paige haar iets vroeg "lijkt me een goed plan!" antwoorden ze toen er tot haar was doorgedrongen wat ze had gezegd. Niet veel later dwaalde haar blik weer af naar het meisje, welke inmiddels in de koelkast gedoken was, waarbij Luxy haar blik afgleed naar haar billen. Toen ze dit besefte keek ze richting de jongeman alsof ze hen beide een voor een in zich opnam. Ook de jongen had zijn ogen gericht gehad op haar billen waardoor ze even een smalle glimlach op haar gezicht vertoonde. Ze leken het heel gezellig te hebben samen en het leek hun ook niets te kunnen schelen dat er al twee mensen in de keuken hadden gestaan. Ookal hadden ze beide niet bepaald veel kleding aan, wat Lucy dan weer niet erg vond. Paige had hen begroet en even twijfelden Luxy of ze zou vragen of een van hun ook zin had om morgen mee te gaan. Maar buiten dat dit niet erg aardig was tegenover Paige zou het niet leuk zijn om met een stelletje op af te gaan. Zeker niet als ze geen interesse leken te hebben in Lucy of Paige als gezelschap. "Hmm dat ruikt lekker." sprak ze haar gedachte op bij de lichte geur van gebakken ei. "Nu heb ik zin in iets lekkers," lachte ze terwijl ze in de koelkast besloot te kijken voor borrelnootjes, gezien Brian die daar had gevonden. Zonder succes. Er lag wel een aangebroken chocolade reep welke ze dan ook pakte om daarna weer naar het flesje bier en haar schoenen op het kookeiland liep.

Het viel Kylan op dat hij niet de enige was die plezier had van Maria haar lichaam. Met de kousen en het lange topje liet ze veel aan de verbeelding over. Ook hierdoor kwam er een glimlach op zijn gezicht terwijl hij luisterde hoe de twee andere meisjes blijkbaar wat gepland hadden. Hij zette ondertussen de snelkoker op en nam de theezakjes erbij, suiker en de eventuele melk. 'Doet het inderdaad.' Eenmaal het eitje op het bord lag zou hij veel vrolijker zijn met de geur. Weer liep hij wat meer naar Maria toe om naast haar op het aanrecht plaats te nemen. 'Kylan is de naam,' zei hij naar de twee vreemdelingen toe.

Maria draaide zich dit keer helemaal om en liet het ei een beetje pruttelen toen het donkerharige meisje zei dat het lekker rook. Met haar rug tegen het aanrecht keek ze haar aan. "Sorry girl," zei ze, terwijl ze haar pony gladstreek die bij het ritje op Kylan's rug blijkbaar in de war was geraakt. "Deze jongen hier lijkt me een echte hongerlap, dus ik ben bang dat het wel opraakt." Ze dacht terug aan zijn likje en haar mondhoeken krulden om naar boven. Met de schone onderkant van de spatel pookte ze speels in zijn zij, waarna ze snel buiten zijn bereik ging staan. Hierbij botste ze zachtjes tegen het meisje aan, die nu de koelkast stond te doorzoeken. Ze had haar helemaal niet zien bewegen. "Oeps," lachte ze, waarna ze een stap achteruit zette. "Maria." Het was een simpele introductie en ze vond het ook niet nodig om haar hand uit te steken. Wel draaide ze zich om naar het witblonde meisje om haar er ook bij te betrekken, ook al had die Kylan en haar tot nu toe genegeerd.

Lucy had even gelachen toen het meisje tegen haar aankwam. "Ik ga dan toch liever voor de zekerheid van chocolade" antwoorden ze op de opmerking dat het ei waarschijnlijk wel op kwam. Ze sloeg beide namen in zich op. Kylan en Maria, dat viel wel te onthouden. "Ik ben Lucy trouwens," stelde ook zij zich voor. Ze brak een stuk van de melkchocoladereep af, welke zij in haar mond deed om deze langzaam op haar tong te laten smelten en zo lang mogelijk van de chocoladesmaak te genieten.

Iedereen leek zichzelf wel voor te stellen en Paige besloot om de namen te onthouden. Kylan en Maria. Okay, dat kon ze wel onthouden. Er zullen vast wel meerdere keren komen dat ze zichzelf moest voorstellen, dus liep ze met een glimlach op haar gezicht af naar het meisje dat net met Lucy had staan praten. 'Hoi, ik ben Paige,' Ze stak haar hand uit naar de jongedame en om de jongeman nog een blik te gunnen, zwaaide ze even onhandig naar hem. Ze zou er vast heel stom uitzien, maar ze zouden nu in ieder geval niet meer denken dat ze hen buitensloot of whatever. Dat was in ieder geval niet echt haar reden, ze wist gewoon niet zo goed wat ze in gezelschap moest doen - misschien reageren ze wel hetzelfde als Brian en doet ze weer iets verkeerd. Ach, Aiden was geen deel van haar leven meer, net zo min als dat zij hem terug wilde.

Kylan vond hun best wel zuurpruimen. Hoewel ze allebei lesbisch bleken te zijn. Toch naar mening van zijn achterliggende mensenkennis. Maria kreeg hun aandacht. Dat snapte hij ook best. Kyln grinnikte ven toen ze hem prikte met de spatel. 'Hou je manieren, Maria-ah. Of wil je me ook nog brandwonden toe dienen?' Toch keek hij op toen het blonde meisje voorstelde en maakte een op-en-neer gebaar met zijn vingers dat er best meisjesachtig eruit zag. Ook deed hij de mauwen van zijn vest toen wat omhoog. Verder met de tafel klaar te zetten om daarna leeg te plunderen.

Maria begon te glunderen bij alle aandacht die ze ineens kreeg. Ze lachte als een dolle en keek met twinkelende oogjes van de een naar de ander. "Hoi," zong ze bijna, en ze gaf Paige een hand. Waarom ze het meisje dat zich voorstelde als Lucy geen hand had gegeven, wist ze niet meer. De handdruk van Paige was apart, losjes en elegant met toch een hint van kracht. Zelf kneep ze tamelijk hard met haar zweterige handje, maar dat was enkel enthousiasme en was niet hard genoeg om pijn te doen. Toen ze hun handdruk verbrak landde de hare op het kookeiland, waar ze vrolijk begon te trommelen. "Manieren? Wat zijn dat?" vroeg ze dwaas aan Kylan, zonder hem aan te kijken. Niet dat hij haar aandacht niet waard was, maar de twee nieuwkomers eisten die even op.
Ze waren allebei knap op totaal verschillende manieren. Paige was een lange, slanke schoonheid met de ranke elegantie van een superster. Ze leek wel te weten dat ze mooi was en verzorgde dit dan ook goed - duidelijk zichtbaar in haar keurig bijgehouden nagels en haar gebleekte, maar lang niet dode haar. De pony die haar ogen half bedekte stootte Maria echter wel een beetje af. Waarom zou ze zich zo willen verbergen?
Lucy leek veel natuurlijker. Ten eerste was ze meer van Maria's lengte, had haar haar zo te zien z'n oorspronkelijke kleur en leek ze een zelfgemaakt shirt te dragen. Toch was het geen geitenwollensokken-typje - ze verzorgde zich goed en haar ogen kwamen ook prachtig tot hun recht zonder make-up, al waren haar roodgestifte lippen een mooie finishing toch. Ze had niet eens door dat ze ernaar had zitten staren, maar toen de geur van aangebrand ei haar gevoelige neus bereikte, schrok ze op en draaide zich om naar haar pan. Snel schoof ze haar spatel eronder en draaide de omelet om, en haar mond vertrok toen ze zag hoe bruin de onderkant was geworden. Het was nog wel eetbaar, maar lang niet op z'n lekkerst. "Sorry," zuchtte ze, en ze legde haar hand op de achterkant van Kylan's schouder en wreef hier zachtjes overheen, als een mini-massage. "Dit is dus waarom ik nooit kook als er mensen in de buurt zijn."

Maria leek Lucy en Paige een voor een zin zich op te nemen. Toch toen haar blik op Lucy bleef hangen zetten ze haar gedachte weer even zo veel mogelijk uit als in de supermarkt toen Paige haar bleef aankijken. Maria keek haar echter niet in haar ogen op de manier als Paige gedaan had. Ze zag langs Maria hoe Kylan zijn mauwen opstookte wat op zijn beurt haar aandacht trok. Er was op zijn ene arm een tatoeage verschenen die zijn hele arm leek te bedekken. Een nieuw afgebroken stuk verdween in haar mond terwijl ze Kylan nu daadwerkelijk in zich opnam. Niet zoals eerder enkel om haar hoofd van Maria af te wenden. Hij had zwarte rondjes in de gaatjes in zijn oorlellen, kort haar en nu pas viel haar ook de tatoeage op zijn hand op. "LOVE". Achter hem zag ze een gedaante bewegen wat Maria moest zijn. Ze sloot haar ogen even om zich weer ergens anders op te richten. Leunend tegen het kookeiland voelde ze de kou van de vloer steeds meer door haar sokken naar haar voeten dringen. Hmm, waarom liep ze niet gewoon naar boven? Kylan leek vooral oog voor Maria te hebben en nu ze zo keek verbaasde het haar niets als ze een stelletje waren. Toch stond ze daar, genietend van de chocolade smaak, kijkend naar Maria, en Kylan.

Niet dat het een echte gewoonte was, maar de ogen die op hem gericht was, was hij wel gewoon. De tatoeages op zijn borstkas en piercings, ook die op zijn stukje arm en handen trokken de aandacht. Ze wekte altijd een bepaalde emotie op en reactie. Enkel ging hij lichtjes door zijn haar, maar rilde even toen hij Maria haar hand voelde, maar dat sloeg om in genot. 'Snap ik. Dan kook ik de volgende keer.' Hij kon het tenminste. Tocch stal Kylan de spatel uit haar handen en haalde het nu uiy de pan. Daarna liep hij ermee naar de tafel om het op te eten.

Ze volgde de bewegingen nauwkeurig van de jongen die Kylan noemde, zowel als het meisje Maria. Heilig was ze zeer zeker niet, want ze leek van de aandacht te genieten die ze opeens gekregen had. Paige grinnikte even en deed een witblonde lok elegant achter haar oor. ‘Zeg, Maria,’ Zei ze opeens op een nieuwsgierige toon, ‘en Kylan,’ Wat er daarna gelijk achter kwam, maar waar ze een soort van pauze tussen zette alsof het nodig was. ‘willen jullie misschien op mijn verjaardagsfeest komen volgende week?’ Hierna draaide ze zichzelf snel om naar Lucy en knipoogde speels naar haar, maar dit was zo snel dat het misschien wel een soort hallucinatie leek. ‘Lucy, jij bent natuurlijk ook uitgenodigd! Ik zou je niet willen missen, gehe.’ Paige liep naar een plekje waar ze hen allemaal kon overzien en opende toen haar zalmroze lippen weer. ‘Ik was het eigenlijk helemaal vergeten dat ik dan achttien wordt.’ Sprak ze haar gedachten hardop uit, terwijl ze nadenkend op haar kin tikte maar toen een kreetje van blijdschap uitslaakte, waarna ze hen één voor één weer aan keek.

De rilling die er door Kylan heen ging bleef voor Maria ook niet onopgemerkt, en ze grijnsde. Of het slechts haar beweging was die dat veroorzaakte, of dat er meer in het spel was wist ze niet, maar het feit dat zij met zo'n simpele beweging zoiets kon veroorzaken gaf niet alleen hem een goed gevoel. "Ja ja, ik snap het al," zei ze semi-geïrriteerd toen hij vertelde dat hij voortaan wel zou koken. "Ik snap het al, ik ben geen goede huisvrouw." Ze sloeg haar armen pruilend over elkaar heen toen hij de spatel afpakte, maar het was duidelijk gespeeld. Er was geen plek voor ergernis hier.
Ze schoof aan waar Kylan de tafel had gedekt en keek toe hoe hij de omelet op zijn broodje schoof. De geur prikte in haar neus en ze begon te watertanden. Alleen was het te moeilijk voor haar om te vragen of zij ook een stukje mocht. Niet dat ze verlegen was, maar vragen om eten ging tegen alles in wat ze zichzelf de afgelopen jaren had aangeleerd. Haar ogen op haar eigen boterham, pakte ze een mes en stak die in de halvarine.
Ze keek op van haar brood-smeer-bezigheden toen Paige's stem vanuit de andere kant van de keuken haar naam noemde. Ze was daar waarschijnlijk gestaan om meer overzicht over de ruimte te hebben. Maria begreep het wel. Dat deden katten ook altijd. Ze liet haar mes vallen en haakte haar arm door die van Kylan. "Hey, hoor je dat? We zijn goed beziiig!" Ze doelde erop dat ze Paige pas net kenden en nu al werden uitgenodigd voor haar birthday party. Dat moest toch haast wel betekenen dat ze hen mocht. Ze keerde zich terug naar Paige, hoewel ze zich nooit echt van haar weggedraaid had. "Lijkt me leuk, meid," zei ze vrolijk, maar nu met iets beter ingehouden enthousiasme. "Ben je echt pas zeventien? Je lijkt veel ouder."

Al snel was hij aan het eten, maar toch nam hij zijn tijd om het op te eten. Enkel keek hij een beetje te ongeïnteresseerd naar Maria. Misschien iets te. Bij Paige had hij echter niet op gekeken. Een feestje leek hem wel leuk als er tenminste ambiance was, maar hoe hij uitgenodig werd stond hem niet bepaald aan. Alsof hij een koppeltje was met Maria en dus daarom moest komen. Beter gezegd mocht komen. Enkel haalde hij enkel met een klein glimlachje naar Paige zijn schouders op. Kan ik nu niet rustig eten? De activiteit was hem even te veel. Zijn hoofd boste van het heen-en-weer transporteren. 'Ja, leuk. Alvast gefeliciteerd.' Hij strekte zich nog eens uit waarbij hij zich losmaakte van Maria en ging toen verder met het eten terwijl hij zijn slapen nog eens zachtjes streelde. Deze drie vrouwen leken elkaar aantrekkelijk te vinden of waren tenminste in de wolken met elkaar. Hij wist niet wat hij er van moest vinden. 'Waarom heb ik me ook al weer uit bed laten sleuren door jou? Mijn hoofd doet echt fucking veel pijn.' Dat was naar Maria.

"Laat maar een keer weten hoe het wat, lijkt me gezellig" reageerde Lucy op Paige die blijkbaar achttien werd binnenkort. Er verscheen een glimlach rond haar lippen bij het zien van de vrolijkheid die hiermee gepaard ging. "Hmm dat word een cadeau scoren" sprak ze haar gedachte hardop uit. Haar blik ging naar de reep, welke nu nog maar een kwart van over was van de driekwart die ze had aangetroffen. "Wilt er niemand nog een stukje overheerlijke chocola?" even dacht ze eraan dat dat vast wel tegen Kylan zijn hoofdpijn zou werken, maar hij leek niet echt te geweldig blij te zijn met Lucy of Paige. "Anders verdwijnt het in de koelkast, ik ga namelijk maar weer eens richting mijn kamer." zei ze om aan te geven dat ze weg ging. Ze vond het niet erg om in de leuke te zijn, of om naar de weinig bedekende outfit van Maria te blijven kijken, maar ze was eigenlijk niet vanplan om de hele dag nog hier te zitten.

Kylan leek een stuk minder opgewonden dan zij, en door zijn nuchterheid damde haar enthousiasme ook een beetje in. Zijn slimme manier om van Maria los te komen ontging haar niet, al was het sowieso al niet haar bedoeling geweest hem bij zich te houden. Haar elleboog, die eerst om Kylan's arm gevouwen had gezeten, belandde nu zachtjes op tafel en ze gebruikte haar arm als steunpilaar voor haar hoofd. Nog steeds met een glimlach op haar gezicht keek ze hem aan, hoewel de twinkeling verdwenen was. Hij leek geërgerd, geïrriteerd. Blijkbaar was er dus toch plaats voor, ook al snapte Maria niet waar het vandaan kwam. Dat maakte hij duidelijk toen hij zijn broodje neerlegde en zijn slapen begon te masseren. "Dat kan ik toch niet ruiken?" zei ze semi-beschuldigend, terwijl ze een plukje haar bij zijn oor goed deed. "Laat me een aspirientje voor je zoeken," vervolgde ze zachter. Haar voeten belandden op de grond en ze verliet de tafel met haar onaangeroerde boterham.
Lucy vroeg in het algemeen of iemand een stukje chocola wilde, en zoals het aandachtzoekers betaamd, voelde Maria zich aangesproken. Twijfelend rustte haar hand op het handvat van een kastje, terwijl haar ogen gevestigd waren op de reep in Lucy's handen. Ze wilde het wel, maar ze wilde het ook niet. Het was makkelijk toe te geven aan de een, wat moeilijker aan de ander. Toch besloot ze dat het het beste was als mensen haar zagen eten, zodat ze niet weer als 'dat meisje met anorexia' werd gezien, zoals op school. Met een glimlach brak ze een klein stukje van de reep af zonder het in zijn geheel af te pakken. Enkele seconden staarde ze ernaar, voelend hoe het zacht werd tussen haar vingers. Ze berekende stilletjes hoeveel calorieën er in dat kleine blokje moesten zitten, maar toen de stilte in de keuken zo ongemakkelijk werd en haar het gevoel gaf dat iedereen naar haar keek - op dit moment even niet wat ze wilde - stopte ze het snel in haar mond. De heerlijke smaak van chocola vulde haar mond, versterkt omdat het al deels gesmolten was. Genietend likte ze haar vingers af, zich niet realiserend dat dit een tamelijk sensueel beeld vormde. Het was raar, maar wanneer het om eten ging was Maria zich altijd van precies de tegenovergestelde dingen bewust als normaal. "Mmmm," spon ze. Toen haar vingers schoon waren keek ze Lucy even aan en keerde haar blik daarna weer naar de keukenkastjes. "Weet iemand misschien waar de aspirientjes liggen?"

Echter was hij zich bewust van de vingers maar die waren alweer zo snel weg als ze gekomen waren. Het viel hem op hoelang Maria deed over het stukje in haar mond te steken. Aan de ene kant realiseerde hij zich ook dat hij misschien gewoon te gulzig kond zijn. Vrouwen deden meestal wel langer over eten. Hoewel Lucy volmondig leek te genieten van de chocolade. Even gunde hij een blik op de boterham die onaangeraakt was. 'Je kan ook niet blijven stilzitten hé?' Het laatste van zijn ontbijt was naar binnengespeeld en enkel zijn drank was nog maar half op. Het klonk totaal niet als een belediging, maar ook weer niet een compliment. Toch niet iets wat ruzie moest veroorzaken. Hij ruimde zijn deel op en het fornuis. Thank god hadden ze een afwasmachine.
Kylan draaide zich om en ging even door zijn haar terwijl hij naar Maria liep. 'Ik neem wel m'n sterk spul van boven. Maar bedankt voor de moeite en het lekkere aangebrande ontbijtje. Loebe joe' Een speels en snel kusje werd tegen haar voorhoofd geplaatst. 'Dan laat ik jullie maar eens,' zei hij terwijl hij even naar de andere twee keek. 'Leuk jullie te ontmoeten trouwens. Normaal ben ik veel vlotter, maar ik voel me niet zo goed... Vast door het teveel gebruik van mijn kracht. En alcohol.' Een slap glimlachje vormde zich om zijn lippen. Hierna liep hij door de deuropening op weg naar boven.

Gone

Maria nam een stukje van de chocolade reep in Lucy haar handen, een klein stukje waarna ze enorm treuzelden met het opeten. Alsof ze eerst precies wou weten hoe het eruit zag voor ze het in haar mond stak. Terwijl ze toekeek hoe Maria het stukje in haar hand hield, drong langzaam een nieuwe smaak van chocolade in haar mond. Weer brak ze een stukje af, om het in haar mond te laten verdwijnen. Chocola was gewoon te lekker om alleen vast te houden of alleen naar te kijken. Dat was ook zo vervelend als je een chocolade reep koopt, of iets anders wat overheerlijk is, je moet op z'n minst wachten tot je het betaald heb voor je het kan opeten. Ondertussen wordt je de hele tijd geconfronteerd met de gedachte eraan, en natuurlijk stond er dan altijd een enorme rij. Maria liet het stukje chocolade ook in haar mond verdwijnen, wat ervoor zorgden dat Lucy zich er weer bewust van was dat ze de hele tijd naar de chocolade in Maria's hand had staan kijken.
Lucy had haar mond geopend om te antwoorden op de vraag van Maria, dat onder de gootsteen een kastje was met in ieder geval een EHBO-doos, maar dat ze niet zeker wist of daar ook aspirientjes lagen. Zij had vanmorgen paracetamol van boven mee genomen. Echter voor er geluid uit haar mond kwam reageerden Kylan op Maria en ze had geen behoefte door hem heen te gaan praten, dat vond ze zelf ook nooit leuk. "Dag Kylan," had ze na zijn woorden maar gezegd, gezien hij weg liep. Door zijn woorden was ze zich pas bewust geworden dat Kylan en Maria ook een kracht bezaten en dat ze misschien wel readers waren geweest. Dat had ze wel wat eerder mogen bedenken, ze schaamde zich op zich niet heel erg voor haar gedachten, maar toch. Het idee dat mensen misschien wisten wat je dacht. Aan de andere kant, hoe groot was de kans, een op vier, en als een van hun een reader was, dan hadden ze er toch wel iets over gezegd?

"You got that right," mompelde Maria toen Kylan terecht opmerkte dat ze niet stil kon zitten. Ze sloot haar ogen toen hij zijn lippen op haar voorhoofd plaatste, opende ze pas weer toen hij zich terugtrok. Even was er een zacht soort liefkozing zichtbaar, maar die verdween te snel weer om het zeker te kunnen weten. "Je sterke spul, waar heb je het over?" vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw. "En over wat voor alcohol heb je het? Gister heb je maar een klein glaasje whiskey op. Ky?.. Kylan!" roep ze hem na, haar geplaag eindigend in verontwaardiging. Okay, hij had netjes en beleefd afscheid genomen, maar Maria vond het maar niets dat hij zich weer terugtrok op zijn kamer. Het zou haar vast geen tweede keer lukken om hem daar weg te krijgen. "Nou..." pruilde ze, terwijl ze zich tegen het aanrecht liet vallen. De geur van chocola prikkelde in haar neus, maar ze negeerde het. Haar maag rommelde, protesterend tegen de leegte en schreeuwend door de honger die was opgewekt op het moment dat ze het blokje chocola had geproefd. Maar snoepen zou niks uithalen. Het zou haar buik niet vullen en haar slechts met een slecht gevoel achterlaten. Met een zucht liep ze terug naar haar boterham en pakte die van het bordje zonder te gaan zitten. Ze keek Paige noch Lucy aan terwijl ze kleine hapjes nam en ze met tegenzin doorslikte. Niemand hoefde te weten van haar 'probleempje', maar ze had ook geen zin ontzettend veel moeite te gaan doen om het te verbergen. Ze at, en dat was genoeg.

Paige was een tijdje stil gebleven; ze wist niet wat ze had moeten zeggen of doen. Vooral niet omdat Maria zo enthousiast reageerde over het feestje. Echter bleek Kylan, ook al met een glimlach op zijn gezicht, niet zo blij te zijn. Ach, ze moest niet zeuren, ze hadden haar gefeliciteerd, dat was al genoeg voor haar eigenlijk. Maar ze moest toegeven; ze was blij dat ze zouden komen. Anders zat ze daar in haar eentje. Paige keek Kylan even aan toen hij wegliep en stak haar hand wat slapjes op, maar ontdekte dat het een levenloze beweging was en liet hem toen snel weer zakken. Maria leek niet zo blij met het feit dat Kylan wegging, want ze liet zich vallen tegen het aanrecht en Paige kon de blik zien die er op haar gezicht te lezen was - Lucy vast ook -, zou ze het nu minder leuk vinden om hier in de keuken te zijn met hun?
Ze was eerst nog uitbundig geweest, maar nu alles behalve. Hoe ze haar broodje langzaam maar zeker op at... Het leek alsof ze problemen er mee had om het op te eten, maar misschien had het ook wel met Kylan te maken en was ze gewoon diep in gedachten. Paige wist dat zij ook alles behalve levendig was als ze in gedachten verzonken was. Met een glimlachje op haar gezicht draaide ze zich naar Lucy om en zei, 'Je hoeft echt geen cadeautje voor me te kopen hoor, ik ben al blij als er mensen zijn.' En met dezelfde glimlach draaide ze zich om naar Maria en liep naar haar toe, om haar slanke armen zacht - bijna slap - om haar nek te doen, waarna ze met een stem zei die blij maar bemoedigend was. 'Gaat het wel, Maria?' Waarna ze vervolgde, 'Ik ben blij dat je wel komt.'

Haar broodje kaas smaakte nergens naar, het voelde alsof ze op een stuk karton zat te kauwen. Toch dwong ze haar kaken te bewegen en het door te slikken en een nieuwe hap te nemen, al was het alleen maar om haar maag tevreden te stellen. Ze was hier zo bewust mee bezig, dat ze niet eens merkte dat Paige haar hoek verlaten had en achter haar was komen staan. Toen de lange, slanke armen om zich om haar nek sloten, verstijfde ze dan ook. Ze merkte al gauw wie het was, maar dat was niet wat haar zo in paniek bracht. Het was het feit dat ze zich had laten verrassen en nu gevangen zat. Hetzelfde was gebeurd met Kylan, en toen had ze hem pijn gedaan. Alweer. Rustig, Maria. Ze gaat je geen kwaad doen, dus ga nou niet overreageren. Ze dwong haar kaken te bewegen en legde heel nonchalant haar hand op Paige's arm, waarna ze die zachtjes wegduwde. Zo maakte ze duidelijk dat ze het niet fijn vond als iemand dat deed, maar gaf Paige niet meteen een elleboogstoot, zoals haar instinct haar had ingefluisterd. "I'm fine," zei ze, toen ze haar mond leeg had en zich omdraaide. Paige stond erg dicht op haar, maar Maria was niet van plan een stap terug te zetten en zwak te lijken. Ze hield zelf graag de overhand. Bovendien had ze niet zo heel veel persoonlijke ruimte nodig. "Sure. Heb je al enig idee waar je het gaat vieren?" vroeg ze, blij met het nieuwe onderwerp. "Gewoon hier, of wil je ook echt ergens heen?" Ze stopte het laatste stukje brood in haar mond en slikte het door, opgelucht dat het op was.

Zonder het meisje in de hal nog een blik waardig te keuren, haastte Brian zich te keuken in. Daar remde hij af toen hij zag dat er al drie mensen waren, waaronder Paige en Lucy. Een erg sterk déjà vu-gevoel kwam bij hem boven, wat wel logisch was aangezien hij deze situatie kort geleden ook al had meegemaakt. Alleen was er nu een derde meisje dat hij nog niet eerder had gezien. Veel aandacht besteedde hij hier niet aan, hij hinkte meteen door naar het gootsteenkastje en haalde hieruit de EHBO-doos tevoorschijn. Bij elke draaibeweging die hij maakte schuurde zijn gescheurde T-shirt over zijn borst, en hij klemde zijn kaken op elkaar om de pijn te verbijten. Maar het waren niet alleen de open wonden die prikten, ook de blikken van de drie dames die hij op zich voelde. Vooral die van Paige en Lucy, zij hadden hem immers eerder vandaag ook al de keuken in zien strompelen met een bloedende hand. Toen had hij ze straal genegeerd en alles stug zelf gedaan, eigenlijk hetzelfde als waar hij nu mee bezig was. De enige verschillen waren dat zijn wond nu ernstiger was, en dat hij wist dat hij hulp van ze kon verwachten. Terwijl hij zijn camera op tafel legde en het flesje geconcentreerde alcohol uit de doos viste, besloot hij dat hij ze een verklaring schuldig was. Hij keek op en glimlachte zwakjes, hoewel het meer op een grimas leek. "Gevechtje met het monster uit mijn kleerkast," zei hij, gebarend naar de duidelijk zichtbare wonden.

Paige had blijkbaar geen behoefte aan chocolade gezien ze reageerde op Maria maar niet op haar chocolade vraag. Kon zijzelf dat soort vragen maar weerstaan. Lucy bracht de reep weer de koelkast in. Hoewel er niet veel van over was. Op de terugweg naar haar spullen kwam Brian in een keer binnen. Zijn shirt was gescheurd en bebloed en het leek aardig op eerder vandaag hoewel Brian er toen minder erg aantoe was. Even had ze stil gestaan door de verbazing. "Jesus, Brian" bracht ze uit toen hij zijn camera neerlegde. Zonder aarzeling stapte ze dit keer wel op hem af om te helpen. Ze rolde met haar ogen bij zijn uitleg. "Zo gaat dat niet, ik help wel." zei ze toen hij onhandig de wonden probeerden te ontsmetten. Het leek net alsof hij met een beer had gevochten. Voorzichtig pakte Lucy de stof van het shirt, of wat er van over was, om deze aan de voorkant open te scheuren. Voorzichtig, zonder zijn wond ermee aan te raken, en snel door haar kracht. "Even doorbijten," zij ze als waarschuwing voor als ze toch tegen de wond zou komen. Na de voorkant scheurde ze snel en behendig ook de mouw in tweeën. "Die ging je toch niet meer dragen, en geef maar hier dat spul" zei ze terwijl ze het shirt over zijn verbonden hand-arm heen hing zodat de stof niet elke keer in de wond kwam, doelend op de alcohol. Even dacht ze erover een opmerking te maken over dat ze nu wist waarom hij alcohol wou halen, maar ondanks zijn grap van net en haar opmerking over zijn shirt leek haar dat niet heel verstandig. In plaats daarvan keek ze hem met een smalle glimlach aan als teken dat ze het goed bedoelde. Ze had geen zin in een discussie hierover want met een verbonden hand en die wonden ging het nou eenmaal niet als hij het zelf wou doen.

Zij had dan wel de armen zacht om Maria's nek gesloten, maar ze merkte dat Maria lichtelijk verstijfde. Waarom? Ze zou haar niets doen, het leek wel alsof ze daarvoor bang was. Echter voordat ze hier ook maar verder over na ging denken, had zij haar hand op Paige's arm gelegd en duwde die zachtjes weg. Paige wist dat ze dit niet wilde en ging dan ook met respect wat naar achter, zij had Paige zo laten weten dat ze het niet fijn vondt. Dat deed ze tenminste op een wat zachtere en betere manier dan dat ze er gelijk een drama van zou maken. Maria draaide zich om en over haar lippen kwamen de zinnen en woorden die zij probeerde te volgen met haar gedachten, al waren die druk bezig om te verwerken wat er nu eigenlijk met haar aan de hand was. Eigenlijk was dat totaal niet haar zaak en moest ze zich met zichzelf bemoeien, maar hierna lukte het dan ook om te antwoorden op de vraag die ze stelde. Even beet ze lichtelijk op haar onderlip, waarna ze naar Lucy keek en toen weer naar Maria. "Ik wordt achttien, dus het lijkt me leuk als we dat dan ook écht vieren. Hier zal het dus in ieder geval niet zijn, maar ik moet nog een leuk plekje kiezen," Hierdoor kreeg zij een glimlachje op haar lichtkleurige lippen. "Als jij nog iets weet, laat het me dan weten, goed?!"
Toen de deur echter open was gegaan met een gehaastheid, werd zij wakker geschrokken uit de blijheid alsof ze in een droom zat. Zij keek naar diegene die binnen was gestormd en kwam er toen met een lichtelijke verwardheid in door dat het Brian was. Maar toen hij verder liep, kwam Paige er ook achter dat hij hinkte. Hij had de EHBO-doos gepakt en zich verbeten tegen de pijn die hij had, ja, dat zag ze. Paige was benieuwd waar hij zich nu alweer in gewerkt had, aangezien hij nog eerder op de dag een bebloede hand had. Zij wilde Brian ook helpen, maar was blij dat Lucy hem al hielp, aangezien het feit dat ze nog steeds niet wist hoe ze nou moest doen en reageren met Brian in de buurt. Toch kwam ze een paar stappen naar voren en keek met een lichte bezorgdheid hem aan. "Hoe kwam dat gevechtje?"

____
Woesshh~ Eindelijk een stukje van mij, ghihi.

Paige beet op haar lip, en Maria vroeg zich af of ze doorhad dat het niet zomaar een willekeurige handeling was geweest. Veel maakte het haar niet uit, het was al heel wat dat ze zich had kunnen inhouden. Met haar elleboog leunde ze op het aanrecht en met haar grote teen maakte ze kleine cirkels op de tegelvloer achter zich. Paige's ogen bleven op haar gericht en ook zij weigerde achteruit te deinzen voor de plotselinge intimiteit. Wel zag Maria haar twijfelend op haar lip bijten, al was het een andere twijfel dan waar Maria aan dacht, en ze grijnsde lichtjes. Ze was al aan het antwoorden op wat Paige zei - "Je kan wel naar de.." - toen de deur met een klap open vloog. Een verwilderd uitziende jongen rende naar binnen, al vertraagde hij zijn pas toen hij zag dat hij niet alleen was. Maria's ogen waren groot van schrik om hoe de jongen eruit zag. Zijn shirt was half verscheurd en rood van het bloed. Vers bloed. Ze rook het zelfs, en hoewel ze nou eenmaal een goede neus had betekende dat toch dat hier iets ernstig mis was.
Lucy en Paige reageerden sneller dan Maria. Zij stond als verstijfd toe te kijken, en pas toen Lucy het shirt van zijn lijf trok realiseerde ze zich dat dit echt was, en niet een film waar ze zat te kijken. Van de spanning begon ze zachtjes te giechelen, ook al was dat helemaal niet gepast. Het voelde heel onwerkelijk allemaal, en Maria wist dan ook niet wat ze moest doen anders dan staren.