Balzaal: 'The Masquerate'

Admin Aantal berichten : 474 Registratiedatum : 17-07-11

Alsof iemand zich er iets van aantrok dat May zich een weg naar buiten stormde. Buiten dan de man die ze had geduwd. Die eikel stond in de weg en bleek geen oren aan zijn varkenskop te hebben. Dankzij de duw had hij wat champagne op zijn bloes, maar tijd om zich boos te maken had hij blijkbaar niet aangezien eindelijk de mollige vrouw, -waar hij voor gekomen was-, hem aanraakte voor de schade minder te maken. Zelfs Mason leek het niet de moeite waard te vinden om haar achterna te komen. Wel was ze blij dat Brian ergens niet kwam. Misschien had hij dus haar en Mason niet in het oog gehouden. Aan de andere kant kon het haar niet veel schelen omdat ze hem met een prachtig meisje zag staan praten. Vast de volgende die in zijn bed komt. Waarschijnlijk in zijn broek ook nog eens. May overwoog bij het opsteken van een sigaret dat het nog niet zo'n slecht idee zou zijn om lesbisch te worden. Jongens waren niks anders dan klootzakken die je helemaal wouden bezitten. Ze voelde hoe een vochtige lucht haar begroette en liep met stevige passen door. De koude rond haar armen zou ondragelijk kunnen geweest zijn, maar daar wou ze nu niet aan denken. Met snelle trekken van haar sigaret, beende ze zich een weg naar huis. Zin om even alles achter zich te laten en weg te rotten op haar kamer. Met alcohol en stevige muziek. Haar Masker rukte ze van haar gezicht af waar ze even heen keek. Het zou zouden zijn om het weg te gooien dus zou ze het maar begraven in haar kast.

Aantal berichten : 282 Registratiedatum : 11-08-11 Leeftijd : 31

"Maar al te graag," antwoordde hij, en hij liep met haar, hand opgeheven, naar de dansvloer. De klanken die nu uit de speakers klonken waren onbekend voor hem, maar simpel genoeg om op te dansen. Met zijn hoofd licht opzij gebogen legde hij zijn vrije hand om haar middel. Anders dan bij Isemay keek hij bij deze handeling niet naar haar ogen, maar naar de plek waar hij zijn hand plaatste. Stop met ze te vergelijken, klonk er in zijn hoofd, en deze keer gehoorzaamde hij. Geforceerd bracht hij zijn blik naar haar ogen, welke geamuseerd stonden. Langzaam begon hij te dansen, om eerst te testen hoe goed de vrouw de bewegingen beheerste. Als vanzelf werden hun lichamen naar elkaar toegetrokken, en hij begon zich nu ernstig te irriteren aan zijn masker. Hoewel het er volgens hem best goed uitzag, zat die uitstekende puntneus in de weg. Misschien was het wel goed, dat zou hem in elk geval enigszins verhelpen meteen té knus te worden. Dat was namelijk niet wat hij wilde. Nee toch? "Dus vertel eens, mooie dame, wat is je naam?"

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Paige had haar ogen op de dansvloer gericht maar ze kon het niet helpen aan de jongen te denken die aan haar zijde was, echter was dit niet op liefdes gebied of iets in die richting, het was nieuwsgierigheid naar hoe hij ook de adrenaline zou kunnen voelen. Paige draaide zich naar hem toe en ze zag hoe hij zijn hoofd licht opzij legde en zijn vrije hand om haar middel. Echter duurde het even voordat hij zijn blik richtte op haar ogen, alsof hij haar eerst niet aan wou keken. Waarom wist zij niet en ze hoefde het eigenlijk ook niet te weten, ze was niet zo nieuwsgierig ingesteld, maar een goede dosis kon natuurlijk nooit kwaad. Hij begon langzaam te dansen, waarna hun lichamen naar elkaar toegetrokken waren. Al was dit niet zo dichtbij, omdat de masker van de jongeman in de weg zat, echter kon haar dit niet zoveel schelen, omdat ze alleen maar de dansvloer op kwam om te dansen en niet om zich hier zorgen over te maken. Ze zou hem een laten zien hoe goed zij kon dansen. 'Mijn naam is de fluistering hoe mijn ouders me genoemd hebben, Mister, en dat is Paige.' Paige legde haar hand op zijn borstkas, iets dat ze altijd deed, en draaide daarna een snelle maar elegante pirouette, om daarna weer zacht haar hand op zijn borstkas te leggen. Met een zachte, ietwat zwoele stem, ook al was dit niet haar bedoeling, zei ze, 'En wat is die van jou?'

Aantal berichten : 282 Registratiedatum : 11-08-11 Leeftijd : 31

Dus ze heette Paige. Het paste wel bij haar. Hij keek haar eens goed aan, om verder te kijken dan alleen de kenmerkendste gelaatstrekken en het opvallende haar. Veel tijd kreeg hij echter niet, want ze zette zich af tegen zijn borst om een pirouette te maken. Alleen zijn danservaring zorgde ervoor dat hij erop reageerde, want met zijn hoofd was hij er niet bij. Het leek de hele dag al vol te zitten met een dik soort rook. Hij was in ieder geval blij dat hij op zijn lichaam kon rekenen wanneer zijn geest faalde. Handig ving hij haar op om weer vlekkeloos verder te dansen. Zij kon er duidelijk ook wat van, dus legde hij het tempo wat omhoog waar de muziek dat toeliet. De hand op zijn borstkas probeerde hij te negeren. "Wie ik ben?" Ik ben een seksist, een zielige jongen die zijn leven heeft vergooid en niet meer naar meisjes kan kijken zonder ze zonder kleding voor te stellen. En daarbij heb ik ook nog een irritant negatieve kijk op mezelf én de wereld. "Ik ben Brian."
Vloeiend bewogen ze over de dansvloer, Paige's jurk wapperde sierlijk en haar haren wiegden bij elke draai. Ze was prachtig, en hij zou niks met haar beginnen. Dat besef was als een knoop in zijn maag, maar Brian hoopte dat hij het zelf kon gaan geloven. Dan zou hij tenminste van de dans genieten, in plaats van het te zien als een hulpmiddel naar meer. Hij zuchtte zacht, hopend dat Paige het niet zou opmerken. Hij was hopeloos.

Aantal berichten : 80 Registratiedatum : 09-08-11 Leeftijd : 31

Een romantische, rustige ballad begint en dit is juist het type muziek dat past bij de dans die Danny graag wilde doen. Hij legt zijn hand om haar middel en houdt zijn andere vast in de hand van Lucy. Danny begeleidt Lucy over de dansvloer. De ene na de andere linkse en rechtse draai wordt perfect uitgevoerd. Hij zal maar niet zeggen dat hij lang op allerlei soorten dans heeft gezeten, zelfs ballet is hiervoor in toepassing.
'Je kan best goed dansen, mijne Vrouwe.' Knipoogde hij. Hij bedoelde dit niet als een of andere versiertruc, maar meer als aardigheid en compliment.
Hij is homo, en als ze dat nu nog niet merkten wist hij het niet. Meestal merken ze dit namelijk niet aan hem en moet hij echt de stereotype homo nadoen dat ze hem dan pas geloven. Danny is niet het stereotype homo, juist het tegenovergestelde. Hij is meer mannelijker.
Danny voert een spindraai uit en ze sieren samen mooi en lichtig over de dansvloer.

Roxy zit toe te kijken, met een champagneglas in haar handen, hoe ze zo mooi over de dansvloer dansen. Het lijkt net of ze over de dansvloer aan het vliegen zijn. Danny voert Lucy zo mooi mee.
Dan bedenkt ze zich opeens iets. Roxy haalt haar mobiel tevoorschijn en drukt op het icoontje van de camera en ze richt op de mooie dans van Lucy en Danny. Hij zal het vast niet leuk vinden, maar dan kan hij terugkijken. Eigenlijk is het niet te geloven dat hij homo is, denkt Roxy. En ze lachte even om haar binnenpretje.
Vervolgens pakt ze een andere glas met alcohol, maar houdt nog steeds haar mobiel gericht op het dansende paar.

Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 16-08-11

Er krulde een glimlach om Lucy haar lippen terwijl de onbekende jongeman een hand op haar middel legde. Ze legde haar hand op zijn bovenarm en volgde de dans die hij begon. Ze hield van dansen, niet dat ze echt les had gehad, maar met bepaalde vrienden en feestplaatsen kom je een eind. Ze was dan ook niet de slechtste danser, hoewel de jongeman heel wat beter kon dansen. "Een beetje?" vroeg ze terwijl ze verontwaardigt haar wenkbrauwen optrok, weliswaar was dit meer plagend dan serieus. Echter kon ze het niet laten om hem, met wat moeite door haar lengte, een rondje om zijn as te laten draaien en hem daarna op te vangen om te voorkomen dat hij viel, mocht hij zijn evenwicht verliezen. Ze lachte even waarna ze haar mond weer opentrok "Maar ik geef toe, Onbekende, U kunt er ook wat van", dit was er weer op deftige toon uitgekomen, hoewel ze haar gezicht niet lang in de plooi had en eigenwijs glimlachte om haar zin af te maken "zelfs voor gay begrippen," als Roxy het als grap gezegd had, dan kwam ze er nu achter, als dat niet zo was ook.

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Voordat zij ook maar de pirouette draaide, merkte ze op dat de jongeman Brian naar haar keek, echter wist ze niet of het gewoon was voor het dansen of dat hij haar bekeek. Hij ving haar handig op toen ze weer terug kwam en ze kon niet anders dan een geheimzinnig glimlachje op haar lippen te laten. Ze merkte dat hij het tempo op sommige stukken van de muziek wat hoger legde, en zij deed graag mee. Paige draaide, dansde en op sommige stukken leek ze wel te zweven. Toen hij zich voorstelde als Brian keek zij dit keer goed naar hem en het kon haar niet veel schelen dat hij dit zou merken, als hij het mocht, dan mocht zij het zeker. Ze was niet het lieve, naiëve muurbloempje van vroeger, ze was nu een vrije, onafhankelijke vogel - of een kat die je niet kan vertellen wat die moet doen.
'Interessante naam, Brian,' Hierbij liet ze haar lippen omhoog krullen. 'Wat vindt je er zelf van?' Ze draaide met haar heupen en voelde de warmte van Brians hand door haar witte jurk heen branden. De jurk wapperde nog om haar heen en haar witblonde haren vlogen sierlijk mee. Echter, omdat ze zo gefixeerd naar hem keek en op hem lette (ze lette nu meer op mannen, jongens vanwege het feit dat ze hen niet zo snel meer vertrouwden), merkte ze dat hij zacht zuchtte. Al wou hij vast niet dat zij dit zou merken, zei ze er toch wat op, 'Diegene die zucht heeft vaak iets dat op zijn/ haar hart ligt, of vele gedachten die door het hoofd dwalen.' Haar stem klonk zacht, maar sterk en hard genoeg om het voor Brian te horen. 'Welke van de twee is het?' Weer krulden haar lippen omhoog, als die van een kat.

Aantal berichten : 282 Registratiedatum : 11-08-11 Leeftijd : 31

De irritatie die hij voelde om het feit dat Paige het toch had opgemerkt, was duidelijk zichtbaar. Zijn bewegingen werden hoekiger, minder vloeiend, en toen hij zag hoe zelfvoldaan ze glimlachte na hem -alweer- wijselijk te hebben toegesproken, vertrok zijn mond. Het was niet dat hij het haar kwalijk nam, maar het was confronterend. En confrontaties waren iets dat hij het liefst uit de weg ging, om er later mee af te handelen. Whatever. In elk geval niet op een feest.
Het liefst was hij nu weggelopen, maar dat zou betekenen dat hij een prachtige dame achterliet, enkel omdat ze nieuwsgierig was geweest, en dat kon hij niet. Bovendien was het onbeleefd. Dus veranderde hij zijn grimas in een wat minder lelijk gezicht. "Jij.. bent opvallend oplettend," sprak hij zijn irritatie uit. Even sloot hij zijn ogen alvorens haar antwoord te geven. "Allebei, denk ik zo. Vind je het heel erg als we het daar niet over hebben? Ik kan wel wat afleiding gebruiken, namelijk." Een voorzichtige, verontschuldigende glimlach verscheen op zijn gezicht. Niet doordenken, sukkel die je bent. Daarvoor sta je hier niet!
Brian probeerde zich weer wat te ontspannen, en met elke spier werden zijn bewegingen ook weer vloeiender. Dat was een heel verschil, merkte hij nu. Om te voorkomen dat Paige erover door zou gaan vragen, maar ook uit interesse, ging hij over op een ander onderwerp. "Wat is jouw excuus dat je hier met mij staat te dansen? Ben je alleen gekomen, of kon je ook wel iemand anders gebruiken? Vond je mij wel leuk?" Hij grijnsde onschuldig naar haar. Dat laatste was een grapje, ja, een heus grapje. Humor balsemt de ziel. Of in elk geval de sfeer.

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

De irritatie was duidelijk zichtbaar en ze wist niet waarom, als Brian het zou vragen aan haar zou ze het vast en zeker ook niet het antwoord daarop weten, maar ze vondt het om de een of andere manier erg leuk om deze jongeman te plagen met dingen. Niet zo dat het irritant of gemeen was, maar wel zo dat zij hier lol in kon beleven, ze wist alleen niet wat hij ervan vondt en hoe slecht het ook eigenlijk is, het kon haar niets schelen. Dit omdat zij niet veel leuke herinneringen met jongens heeft meegemaakt en de jongen die zij dacht dat wel om haar gaf, deed het niet. "Jij.. bent opvallend oplettend," Hierbij kon ze niets anders dan weer glimlachen, maar toen hij verder praatte, veranderde deze slechts in een dunne streep. Ze wou er niet over verder praten, ze wilde alleen haar uitspraak met hem delen, iets dat velen vaak irritant van haar vonden.
Dat hij nog niet weg was gelopen, keek ze ook van op, maar dit maakte het eigenlijk alleen nog maar leuker voor haar. 'De afleiding staat voor je,' Ze grijnste en keek hem hier recht bij aan. 'maar niet op de manier zoals velen jongens denken...' Paige haar blik was een seconde troosteloos, verdrietig, maar zette snel weer haar glimlach op. 'Brian, je moet je gedachten en je angsten uitzetten, alleen de adrenaline en de vrijheid in iets voelen.' De manier waarop ze zijn naam zei, klonk sereen maar krachtig en ze deed zacht haar hand door haar haarlokken om deze daarna weer op zijn borstkas te leggen. Ze zag de verontschuldigende glimlach en ze moest moeite doen om hem geen knuffel te geven, want dat zou tegen haar eigen vertrouwen in gaan.
'Mijn excuus?' Haar ogen werden ietwat groter, van blijdschap misschien, omdat ze de adrenaline voelde, al was het maar een beetje. 'Ik ben hier alleen gekomen, en hoe raar het misschien ook klinkt, ik heb niemand nodig om te voelen wat ik eigenlijk wil; de vrijheid in alles, in de dingen die ik wil doen, zodat ik kan leven.' Ze grinnikte bij de gedachte over hem leuk vinden. 'I think you need to figure that out by yourself.' Grijnsde ze, als antwoord op zijn vraag of zij hem wel leuk vondt. Er kwam een langzamer liedje en ergens wou ze zichzelf neerschieten nu, ze had er geen zin in, maar ging toch zachter dansen, op het ritme van de muziek.

Aantal berichten : 282 Registratiedatum : 11-08-11 Leeftijd : 31

Brian grijnsde bij het eerste wat ze zei, maar trok een wenkbrauw op toen ze suggereerde dat hij er verder niets achter moest zoeken. Was zíj niet degene die met hem had staan flirten? Juist, dat was hem echt niet ontgaan. Daarom kwam het nogal onverwacht, deze afwijzing, of hoe hij het ook moest noemen. Niet dat het hem veel deerde, hij was toch al niets van plan geweest. Echt niet.
Bij haar volgende opmerking liet hij haar echter los. Oh damnit, was dat het? Was hij hier met een fucking adrenalinejunkie belandt? Hij danste niet meer, keek haar alleen maar strak aan terwijl er allerlei gedachten door zijn hoofd raasden over wat hij nu moest doen. Uiteindelijk pakte hij haar weer vast en zette de dans voort, zij het langzamer en minder vloeiend dan daarvoor. "Ik denk niet dat jij je in de juiste plaats bevindt om mij te vertellen wat ik wel en niet moet doen," was zijn antwoord. "Ik mag dan in de war zijn, maar alle moralen vergooien en leven om te leven is niet de juiste weg. Het is de makkelijkste. Geloof me als ik zeg dat het niet goed voor me is, want ik heb het gedaan, ik heb het meegemaakt. Het werd bijna m'n einde. Dus nee, dank je zeer voor je advies, maar ik volg het niet op."
Hij had zelf ook wel door hoe bot dit klonk, en ook al meende hij ieder woord dat hij zei, hij had het gevoel dat hij zijn excuses aan moest bieden. Hij haalde zijn hand voor de tweede keer uit de hare en krabde aan zijn achterhoofd, waar het bandje van zijn masker hem al de hele tijd jeuk bezorgde. "Eh, sorry daarvan." Hij keek naar de grond terwijl hij iets probeerde te verzinnen om de sfeer terug te brengen. "Ik had niet zo fel moeten reageren, jij kon het ook niet weten." Ongemakkelijk keek hij de zaal door en haalde nu ook zijn andere hand van haar heup. Ze was nog steeds prachtig, maar die schoonheid verviel tot de achtergrond nu hij wist wat haar levensstijl was, en hij kon niet anders dan haar daarop beoordelen, hoe erg hij dat ook vond. Het werd hem hier veel te benauwd. "Ik ga even naar buiten, sigaretje roken." Hij liep achteruit terwijl hij haar aan bleef kijken, haar met zijn ogen vertellend dat ze mee mocht als ze wilde. Daarna draaide hij zich om en beklom de brede trap, op zoek naar de deur naar buiten.

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Het ene moment zag Paige hem nog grijnzen en zijn wenkbrauw op trekken, en het andere moment liet hij haar opeens los. Waarschijnlijk omdat ze had uitgesproken dat ze wilde leven en hier dan ook geen gezelschap in nodig had, alleen zichzelf en de vrijheid. Ze had dit wel vaker mee gemaakt, Brian was niet de eerste geweest. Als hij maar niet dacht dat zij dronk of drug gebruikte, dat zij dit nodig had om te blijven leven, want zulke adrenaline bedoelde ze niet. Dat was alles behalve wat zij wilde, ze wilde alleen leven op de manier zoals zij dat wilde en door niemand zich laten temmen of doen wat de ander zei - tenzij er een reden aan vast zit, en dan wel een verdomd goede.
Hij keek haar strak aan en Paige liet hem ook los. Ze wist dat dit zou gebeuren en dat hij waarschijnlijk velen gedachten in zijn hoofd had op dit moment, misschien was hij ook afgeknapt op haar, zoals alle anderen. Maar dat moest dan maar, zij kon er niets aan doen, dit was gewoon wie zij was. Hij pakte haar echter hierna weer vast en zette de dans verder, al was het volgens haar minder vloeiender dan ervoor. Toen hij haar zei dat zij zich niet in de plaats bevondt om te vertellen wat hij wel of niet mocht doen, keek zij hem strak in de ogen, emotieloos bijna, maar haar lippen krulden om. 'Ik zal niet zeggen dat het me spijt en ik snap wat je bedoelt, maar ik bedoelde het niet slecht. Mensen vertellen altijd wat ik moet doen, of omdat ik er zo 'lief' of 'mooi' uitzie, ze dan denken dat ik er in zal trappen - in hun leugens.' Haar toon was verbitterd geworden maar haar ogen waren nog steeds strak op hem gericht.
Hij liet haar weer los en zij kon dit alleen respecteren, ze had geen haatgevoelens, geen gevoelens om hem te slaan or what so ever. Waarom zou ze dat hebben? Ze had er zelfs geen spijt van dit gezegd te hebben. Brian liep naar achter en zij merkte en zag in zijn ogen dat ze mee mocht, als ze dit wilde. Echter hierna draaide hij zich om en beklom de trap, op weg naar buiten. Paige sloeg haar ogen neer en draaide een rondje, haar jurk zweef weer om haar benen heen en haar slanke vingers voelde de stof. Toen draaide zij zich om naar de trap en besloot hem te gaan zoeken, misschien om het uit te leggen, waarom ze dit deed of juist niet. Ze wou alleen duidelijkheid.

Aantal berichten : 282 Registratiedatum : 11-08-11 Leeftijd : 31

Eenmaal buiten deed hij dat stomme masker eindelijk af. Ook stak hij een sigaret op, blij als hij was met wat frisse lucht. Het was donker geworden, het moest al rond middernacht zijn, en de kou trok in zijn kleren. Erg vond hij het niet, het hielp hem letterlijk maar ook figuurlijk om wat af te koelen. Hij had stom gereageerd op Paige en daar was hij nu kwaad om. Het enige dat ze had gezegd was dat hij minder over alles na moest denken, en hij doet weer eens het tegenovergestelde en maakt er een enorm probleem van. Misschien had ze zelfs wel een grapje gemaakt. Dan stond hij nu wel ontzettend voor lul, nog meer dan normaal. Hij verwachtte in elk geval niet dat ze achter hem aan zou komen.
Maar nee, hij wist dat ze het had gemeend. In elk geval dat ze zelf op die manier leefde. Dat zette hem aan het denken. Los van zijn eigen ervaringen met die leefwijze, moest het haast wel dat ze iets ergs had meegemaakt, anders zou ze geen uitvlucht zoeken. Drugs, alcohol, adrenaline, fotografie, schilderen, verhalen.. het waren allemaal uitvluchten uit de werkelijkheid. Dat was tenminste zijn theorie. En het was hypocriet geweest haar daarop aan te wijzen terwijl hij hetzelfde probeerde te bereiken.
De nicotine kalmeerde hem gelukkig, en hij sloot genietend zijn ogen terwijl hij zijn gedachten liet varen. Haar advies was misschien zo slecht nog niet. Het betekende niet meteen dat hij weer naar de drank en drugs moest grijpen, het zou het leven alleen wat gemakkelijker maken. Het was in ieder geval te overwegen.
Hij opende zijn ogen weer en keek eens goed om zich heen. Er liepen aardig wat mensen voorbij die waarschijnlijk naar huis gingen, of naar een andere locatie. Maar tussen al die mensen zag hij ineens een bekend gezicht. Rustig liep hij op Mason af, die in zijn eentje op de trap zat, en streek naast hem neer. Grappig genoeg leek die het niet door te hebben. "Wat heb je met je schone dame gedaan, loverboy?" zei hij op luchtige toon, terwijl hij nog een trekje van zijn sigaret nam.

Gast

Mason zag er eigenlijk best wel tegenop om weer naar binnen te gaan, hij zou tenslotte niet echt iets doen behalve kijken of er gezelschap was. Hij bleef dan ook zitten op de tree, kijkend naar de mensen die voorbij liepen. Hij zag hoe een figuur naast hem ging zitten, maar nam niet bepaald de moeite om te kijken wie het was. Toen hij een stem hoorde die hij herkende keek hij wel op, Brian. Echter had hij nu zijn masker af en viel hem op dat hij hem eerder had gezien, in de hal in het huis. Lekker is dat, zijn jullie ook nog huisgenoten. Hij had al zo'n voor gevoel, maar toch hoopte hij van niet. Het zat hem toch niet lekker en daarnaast leek Brian ineens een stuk minder als een toffe gozer dan hij eerder had geleken. Ach, hij wist het ook niet. Hij glimlachte even mager om wat hij vroeg. "Ik geloof dat ik haar heb weggejaagd." waarom hij dit zei wist hij eigenlijk niet precies, maar nu hij dat toch had gezegd kon hij net zo goed de reden weten. "Ze was niet heel blij met de gedachte van jou en haar." Misschien waren de woorden een beetje botter dan Mason normaal was, maar goed hij had het er hoe dan ook zelf naar gemaakt. Hij staarde weer voor zich uit de sigarettenlucht van Brian negerend.

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Het meisje met de lange witblonde haren wist niet waarom hij dit opeens deed, maar hij had er vast een reden voor, anders had hij dit niet gedaan. Toch? Ze wilde geen verbintenissen aan gaan, maar een paar mensen op het feest leren kennen, kon natuurlijk nooit kwaad - en Brian was gewoon de eerste de beste die in haar ogen kwam. Haar blik had ze op hem laten vallen, omdat hij aan de kant stond; misschien te mokken of misschien wel om een heel andere reden, maar hij stond er niet bepaald vrolijk bij. En ook al stonden er ook wel meer mensen aan de kant, ze kon niet anders dan naar hem toe gaan en de anderen vergeten. Misschien had ze het rare idee dat ze hem kon laten leven en hierdoor haar eigen problemen door zou vergeten, maar dat was natuurlijk een heel absurd idee en zeker omdat zijzelf hier niet aan wilde geloven. Dit was nu eenmaal gebeurd en waarom hij zo had geantwoord? Dit was vast de bedoeling, dat er weer iemand haar raar zou vinden of niet zou accepteren.
Haar slanke vingers hadden de trapleuning van de brede trap weer naar boven gevolgd, op naar de deur die naar de buitenlucht leidde. Iets dat zij vast en zeker ook even nodig had. Ze vroeg zichzelf af of de blik in zijn ogen er echt was geweest, of zij echt nog in zijn buurt mocht komen, en ook al was ze hier vaak goed in geweest, nu begon ze te twijfelen. Paige herkende het gevoel. Angst. Ze was bang dat nog iemand haar af zou wijzen en dat zij alles zelf en alleen moest doen en zijn, voor altijd. Het knagende, misselijkmakende gevoel hoopte zich op in haar maag en ze voelde kleine steekjes in haar buik. Totdat ze haar blik legde op Brian en iemand die er bij hem zat. Een jongen met bruin haar. Zou ze nog op hem af gaan of niet? Voor het eerst was ze onzeker en eigenlijk zou haar dit niets moeten boeien. Maar ze was bang om weer, door de zoveelste, afgewezen te worden.
De diepbruine ogen keken naar Brian zijn gezicht, hij had zijn masker afgezet en hierdoor kon zij ook zijn gezicht inspecteren. Hij had een krachtig gezicht, eentje waarbij zij haar verdrietige verleden op voelde komen. Die jongen was de hele tijd op niets anders dan dat uitgeweest en dat betekende maar hoe zwak zij wel niet was - iets dat zij had gehoopt veranderd te hebben in de jaren. Maar om Brian zo te zien en de andere jongen ernaast, een teken dat ze een gesprek hadden en misschien niet gestoord wouden worden, draaide Paige zich om. Haar lippen waren een verdrietige streep geworden en in haar ogen was niets anders dan pijn. De witblonde haren leken op zilveren draden in de nacht toen ze weer van hem weg liep. Weg van haar pijn en haar verleden, die haar steeds maar leek te volgen.

Aantal berichten : 80 Registratiedatum : 09-08-11 Leeftijd : 31

Lucy liet Danny een rondje om zijn as draaien en Danny merkte al wel dat ze hier een beetje moeite mee had vanwege haar lengte. Hij lachte even binnenmonds en hoorde de opmerkingen van Lucy. Hij reageerde hier echter niet op, al kan ze wel goed dansen maar voor de rest heeft hij niet echt iets met haar. Hij weet niet echt wat hij van haar moet denken. 'Dus je merkt al wel dat ik homo ben?' Vroeg hij opgelucht, want meestal komen er mensen pas veel later achter en niet zo snel. Een zucht verliet zijn mond.
Danny liet Lucy nog een paar keer ronddraaien en met dat hij dat deed keek hij even snel naar Roxy. Al was ze maar een paar meter van hem verwijderd en staat ze zelfs in dezelfde zaal.. hij mist haar wel. Een raar gevoel kwam opborrelen in zijn buik, maar hij kon niet precies beschrijven of herkennen wat het voor gevoel is. Iniedergeval geen verliefdheid; hij is homo en voelt zich totaal niet aangetrokken tot Roxy of elk ander meisje dan ook. Nee, misschien was het meer dat gevoel dat ze hem speciaal laat voelen op de beste vrienden manier?
Danny haalde zijn schouders op. Hier wilde hij niet te lang over nadenken, hij is namelijk met Lucy aan het dansen en anders zou het asociaal zijn.
Nu merkte Danny pas op dat Roxy haar telefoon op hun gericht heeft. Snel veranderd het gelukkige gevoel in geirriteerdheid en richt zich dan op Lucy. Ergens voelt hij zich hierbij wel lullig om het te vragen, maar hij wilt echt niet dat Roxy hun filmt. Hij voelt zich namelijk er niet zo prettig bij en Roxy weet dat. 'Sorry, maar is het goed als ik heel snel even naar Roxy ga?' Zijn gezicht komt verzekerd over, maar zijn ogen vertellen een ander gevoel.

Aantal berichten : 282 Registratiedatum : 11-08-11 Leeftijd : 31

De aanblik van Mason die zo bij de pakken neer zat was deprimerend, maar dat weerhield Brian er niet van om hem te blijven plagen. Hij zette zijn ellebogen op zijn bovenbenen en leunde voorover om Masons blik te vangen. “Aha, dus je bleef over ons fantaseren?” Hij bleef hem aankijken terwijl er een geamuseerde glimlach op zijn gezicht kroop. Op de een of andere manier vond hij het leuk om Mason zo te treiteren, al was daar geen echte reden voor. Behalve dan misschien jaloezie en rivaliteit, maar na de afspraak met Isemay was daar nu geen reden meer voor. Niet dat Brian overal een reden voor moest hebben…
Toch leunde hij terug naar achter, als teken van overgave. “Grote vriend,” begon hij, terwijl hij zijn hand op Masons schouder liet neerkomen, “Je hebt niets van mij te vrezen. Ik had haar net alleen even nodig om wat duidelijkheid te scheppen, en dat is nu gebeurd. She’s all yours!” Hij glimlachte vriendschappelijk naar hem en plaatste zijn sigaret weer in zijn mond. De opmerking over waar ze nu dan was liet hij achterwege. Het was niet nodig een band te beschadigen als er geen goede reden was. En bovendien minder leuk.

Aantal berichten : 87 Registratiedatum : 10-08-11

Hij voelde haar glimlach tegen zijn lippen drukken voordat deze samen smolten. Met een zachte beweging liet hij zijn hand van haar middel naar boven glijden. Haar huid voelde werkelijk perzikzacht aan. Ook hij glimlachte even voor hun tongen elkaar ontmoette en evenwel danste zoals zij. Enkel dit passioneler. Hun zoen was liefelijk. Ook hij voelde de heerlijke vlinders opvliegen en de tinteling door zijn gehele lichaam. Na hun kus streelde hij met zijn neus haar wang. Nog steeds glimlachend om het beeld. Zachtjes schuifelde hij haar wat heen en weer. 'Geen idee wat jij opeens in me zag, maar ik ben blij dat je het zag.' Deze woorden werden met een glimlach afgesloten.

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Paige bedacht zich de reden waarom ze eigenlijk weer terug naar binnen was gegaan, de reden van haar verleden. Omdat zij hem deed denken aan de jongen die haar leven verpestte van haar zogenaamde fairytale, wil nog niet zeggen dat hij misschien ook zo’n jongen is. Ten minste, dat hoopte ze niet, als hij dat wel was… ze wist eigenlijk nog niet wat ze dan zou doen of zeggen maar ze wist wel dat ze naar buiten was gelopen om duidelijkheid te scheppen. Echter schrok ze van het moment dat zij hem zonder masker zag en ook toen hij bij iemand zat, ze leken geen van beide erg blij, dus had ze maar besloten weg te lopen. Weer weg van haar verleden, maar ook van haar toekomst. Dit was misschien wel de kans geweest om mensen te leren kennen. Maar die liet zij weer voorbij schieten.
Er gingen enkele momenten voorbij in de balzaal en met een afwezig gezicht keek ze om zich heen. Nu had ze geen zin meer om met anderen te praten of te dansen, als ze eenmaal in gedachten was, dan kon ze dat heel lang zijn – en zeker als het over haar verleden ging. Zou Brian het erg vinden als ze er toch bij kwam staan? Misschien zaten ze wel over iets heel belangrijks te praten en dan kwam zij er aan. Ze hoopte niet dat hij haar blik had gezien op haar gezicht, dat hoopte ze echt niet. Haar lippen werden weer een streep bij de gedachten en dit wilde ze niet, dus liep ze weer op weg naar buiten. Naar Brian en de mysterieuze jongen naast hem. Eigenlijk wilde ze alleen maar duidelijkheid, als ze dit niet had, dan kon ze er zich heel erg druk om maken en ook al herinnerde ze daarnet en nu nog steeds aan het verleden, ging ze toch op Brian af. Vlak voor hem stopte zij en even liet ze een blik op de jongen naast hem vallen, om daarna haar ogen op Brian te richten. Ze moest en zou het te weten komen, ook wat hij in de balzaal bedoelde vlak voordat hij wegliep. ‘Brian.’ Haar stem was zwakker dan net, maar ze hoopte dat het niet te horen was. ‘Het was niet zo bedoeld.’ Haar verleden kwam weer op in haar gedachten en ze draaide zich een beetje van hem weg, om zo niet de pijnlijke blikken te laten zien. Alsof haar masker pijn deed aan haar gezicht, zat ze te frunniken, hopend dat hij er niet achter kwam dat dit eigenlijk kwam doordat ze zoveel pijn leed.

Gast

Brian leek geasumeert, wat Mason bepaald leuk vond, toch ging er even een kleine glimlach over zijn gezicht. "Verbaasd het je? Kan me niet voorstellen." Het kon niet zijn dat het hem niets kon schelen, het moest hem toch iets doen? Anders dan was hij echt een zak, althans in zijn ogen. Zijn volgende opmerking zinde hem niet helemaal en hij twijfelde of hij er op zou reageren. Toen hij zijn mond opende om te reageren kwam er echter een onbekende jongedame bij hun staan die Brian aan sprak, laat dan maar. Hij bekeek even de onbekende jonge vrouw, gekleed in een witte, lange jurk met lang blond, bijna wit haar. Een aparte verschijning, hoewel dat zeker in positieve zin was. Hij had geen idee waar het over ging, waar ze over begon, maar het klonk redelijk serieus.

Aantal berichten : 282 Registratiedatum : 11-08-11 Leeftijd : 31

Brian grinnikte om Masons opmerking. Natuurlijk kon hij zich er iets bij voorstellen, hij had er zelf ook enorm mee in zijn maag gezeten toen hij Isemay betrapte met een andere jongen. Maar het feit dat hij niet de enige was die van 'de andere jongen' was geschrokken, maakte dat hij er zin in had het er bij Mason in te wrijven. Dat verzachtte zijn eigen pijn een beetje. Want pijn deed het nog steeds, ook al had hij Isemay ondertussen beloofd niks met haar te beginnen. Niet binnenkort, in elk geval. Daar was hij gewoon nog niet klaar voor. Voor haar niet, en voor een relatie in het algemeen niet.
Zijn aandacht werd afgeleid toen hij zijn naam hoorde, uitgesproken door een stem die hij niet verwacht had nog eens te horen. Aarzelend draaide hij zich om en keek omhoog. Het was inderdaad Paige. Blijkbaar was ze hem dus toch achterna gekomen. Hij twijfelde of hij overeind moest komen, maar die twijfel verdween toen hij haar woorden hoorden. De toon waarop ze ze uitsprak was veel onzekerder, zonder die serene klank die ze binnen zo sterk had gehad. En daarnaast klonk het verontschuldigend. Brian stond op zonder zich er wat van aan te trekken dat hij nu met zijn rug naar Mason stond. "Paige," zei hij, en hij raakte even haar bovenarm aan. "Het is goed. Ik reageerde veel te overdreven." Alles dát hij haar al kwalijk had genomen verdween direct nu hij haar zo breekbaar zag. Het bewees maar weer eens dat zijn eerste indruk niet bleek te kloppen. Nu de fragiele elvenkoningin al zijn aandacht opeiste, vergat hij echter de bijna opgebrande sigaret tussen zijn vingers tot die zich er een weg tussendoor brandde. Vloekend liet Brian het stompje vallen en bekeek zijn verbrande vingers in het weinige licht.

Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 16-08-11

"Eigenlijk was dat mijn manier om uit te vinden of Roxy serieus was of niet..." gaf ze toe. "Je bent niet de gay-gay, dus ik moest het even checken." ze had door hoe lomp dat er uit kwam, maar bedoelde het goed. Ze had door dat hij zuchtte en besloot hem een subtiele hint te geven dat ze hoe dan ook niets met hem zou willen. Echter wist ze niet bepaald een goede manier om dat subtiel te doen en om te roepen dat ze toch op vrouwen viel vond ze niet echt ideaal. Ze hield er sowieso niet van om het erbij te zeggen, als je op het andere geslacht valt zeg je toch ook niet tegen iedereen, ik val op dat en dat geslacht? Waarom zou zij het dan wel doen, daar kwamen ze wel achter als het er toe deed. Terwijl de onbekende jongeman inmiddels afgeleid leek. Serieus? Geërgerd deed ze alsof ze nog steeds even vrolijk dansten. Ze slaagde er goed in waardoor ze ook daadwerkelijk het minder erg vond. De jongeman haalde zijn schouders op en daardoor leek hij iets meer met zijn gedachte bij het dansen te zijn niet veel later was hij alweer afgeleid waarbij hij ook zei door wie, Roxy. "Nee, maakt niet uit, het is inmiddels een gewoonte dat vreemdelingen een dans afkappen" mompelde ze waarbij ze haar geïrriteerde gevoel niet kon onderdrukken. Of eigenlijk kapte ze meer een dans af wanneer ze erachter komen dat ze niet na een dans in hun bed beland en zelfs niet eens bij een jongen in bed zou belanden als ze dronken was dacht ze geïrriteerd terwijl ze haar woorden hervatten. "Sorry, jij moet lekker met Roxy gaan dansen, het was me een genoegen met je te dansen, zoek me maar op als je nog een dans wilt." Ze glimlachte en had de neiging een kus op zijn wang te zetten en weg te lopen, gewoon om hem even te plagen, maar dat zou ze niet doen zonder erachter te zeggen: "It's okay, I'm also gay.", maar dat wou ze niet en deed ze niet. Daarnaast had hij een redelijk onzekere indruk toen ze hem in zijn ogen keek wat haar tegenhield. "Lucy trouwens," zei ze terwijl ze de hand die ze vast had gehouden met haar andere hand vast pakte en schudde terwijl ze haar andere hand naast haar zij liet rusten. Ze was opgeklaard enkel door haar eigen gedachte en het feit dat hij blijkbaar ergens anders mee bezig was.

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Ze merkte dat zijn aandacht werd afgeleid door haar, echter wat ze niet verwacht had, was dat hij zich aarzelend omdraaide en omhoog keek. Ook al frunnikte ze nog steeds aan de achterkant van haar masker, zag ze Brian naar haar kijken. Verbaasd was ze dat hij niet boos was geworden, al was het maar een beetje geïrriteerd. Hij was nadat zij dit gezegd had weggelopen uit de balzaal en had niet verwacht zich aarzelend naar haar om te draaien, of zelfs op haar te reageren. Dus ze was opgelucht dat hij anders deed dan in haar gedachten, want haar gedachten konden nu niet ophouden over haar verleden. Iets dat haar nog steeds heel veel pijn deed, maar zij niet liet merken, omdat ze bang was gebroken te worden. Haar leven ging uit naar de adrenaline, naar het leven echt leven en niet afwachten tot de pijn. Als ze pijn had, dan dwong zij zichzelf dit te doen of iets te doen waardoor het weg ging, maar zo had ze er een paar die niet weg konden. Dus zij deed alsof ze niet bestonden.
Hij stond op en stond nu met zijn rug naar de jongen die ze nog niet kende, haar blik ging omhoog, naar zijn donkerbruine ogen die, volgens haar, ietwat twijfelachtig waren. Ze reageerde hier echter niet op, maar wilde zichzelf al weer neer schieten omdat ze zo ongelooflijk zwak deed. Paige kon niet anders meer denken dan aan Aiden, aan het moment dat hij besloot haar ongelofelijk te misbruiken, alsof ze niets was dan afval. Ze duwde met een sterk gevoel in haar maag de blik van onzekerheid terug en zag Brian op dat moment vloekend zijn opgebrande sigaret op de grond vallen, waarna hij zijn vingers bekeek in het weinige licht dat er was. Het was een automatische gewendheid van haar om gelijk tot actie over te komen, dus pakte ze zijn hand en wreef heel zachtjes met haar nu koele, slanke vingertoppen over de plek. Toen drukte ze er uit een opwelling een kus op, die wel snel was, alsof ze het niet eens deed. Maar haar volle zachte lippen namen de pijn ietwat weg, ten minste, haar moeder en vader deden dit vroeger heel vaak bij haar, iets dat er dus in een opwelling uitkwam – alsof ze weer in het verleden was. Alsof ze zich hevig verbrand was, liet ze zijn vingers weer los en er kwam een geschokte blik in haar ogen. Echter zei ze geen sorry, sprakeloos dat ze was.

Gast

Brian was opgestaan en had hem letterlijk de rug toegekeerd. Niet dat hij, Mason, wou dat hij betrokken werd in het gesprek, toch was het niet echt sociaal gedrag om in een gesprek iemand de rug toe te keren en te negeren. De onbekende jongedame die Brian Paige had genoemd antwoorden niet op wat Brian had gezegd en het klonk als een voortzetting van een gesprek. De jongedame drukte haar lippen op de hand van Brian. Ze leken beide niet echt bezig met de aanwezigheid van Mason en hij had geen zin om hier naar te kijken dus stond hij op. Zonder iets tegen Paige of Brian te zeggen. Achter Paige stak hij even zijn hand op naar Brian om als het ware hem gedag te zeggen. Hoewel het waarschijnlijk geen van beide echt boeide of hun gesprek werd door gezet, hoewel Brian het waarschijnlijk jammer vond dat hij Mason niet meer kon irriteren, want dat had hij zeker gedaan. Hij liep zonder verder nog om te kijken weer richting de deuren en liep naar binnen waar de warmte gelijk te voelen was. Het verschil tussen buiten en binnen was redelijk groot waardoor hij automatisch wat rustiger ging lopen. Wat deed hij hier eigenlijk nog?

Aantal berichten : 125 Registratiedatum : 12-08-11

Een fijn gevoel deed door haar tengere lichaam gaan, terwijl hun lippen elkaar vonden, vlinders leken door haar lichaam deze warmte te volgen, terwijl zij voelde hoe hun tongen elkaar ontmoette. Haar slanke vingers leken zijn gezicht te verkennen terwijl zij in een kus verwikkeld waren. Zacht voelde zijn huid onder haar vingers. Een glimlach sierde haar lippen toen zij zich van elkaar deden scheiden. Een glimlach die verbreedde toen zijn neus langs haar wang deed strelen. Ze genoot van zijn aanrakingen, beleefd, teder ging hij met haar om, alsof hij dacht dat zij anders breken zou. Zijn woorden maakte dat haar armen zich sterker rond zijn middel vouwde, dat zij tot stilstand kwam en zich tegen hem aan nestelde. 'Ik zag meer in jou ogen. Het diepe bruin voerde mij mee. Iets interesseerde me aan jou.'

Aantal berichten : 282 Registratiedatum : 11-08-11 Leeftijd : 31

Brian had nauwelijks door wat er gebeurde tot het voorbij was. Met zijn mond een klein beetje open staarde hij haar aan. "Eh, dank je," wist hij uit te brengen. Voor hem was het helemaal niet zo schokkend, hij had het alleen niet verwacht. En aan haar gezicht te zien was het voor haar ook niet alledaags. Om haar te laten weten dat het oké was toverde hij een glimlach op zijn gezicht en bracht hij zijn hand, die terug langs zijn zij was gevallen toen ze hem had losgelaten, weer omhoog. "Kijk, weer helemaal genezen." Hij draaide hem rond in het licht, zodat het van alle kanten zichtbaar was. Om eerlijk te zijn deed het helemaal niet zo'n pijn. Een sigaret was lang niet heet genoeg om zo snel je huid te kunnen verbranden, het was alleen de schrik geweest. Het idee dat de elvenvrouw hem had genezen was echter een veel aanlokkelijker idee.
Hij hoorde Mason opstaan, en even later zag hij hem voorbij lopen. Waarschijnlijk was hij blij met deze kans om weg te komen, hun gesprek was nou niet bepaald vriendschappelijk verlopen, hoewel zijn getreiter niet hatelijk bedoeld was. Hij zwaaide een keer met de hand die hij toch al omhoog hield, waarna hij die liet vallen en hij zijn aandacht weer op Paige vestigde. Hij hield zijn hoofd scheef en krabde onbewust aan zijn hand. Brian dacht allang niet meer dat deze vrouw ongeluk voortbracht. In plaats daarvan probeerde hij haar leeftijd te schatten. Het was moeilijk te zien door haar masker, maar hij dacht niet dat ze veel ouder was dan hij. "Ik hoop niet dat je dit verkeert opvat, maar waar woon je?" Dit was niet bedoeld als hint om samen naar huis te gaan, niet op die manier tenminste. Hij vroeg zich gewoon af of dit misschien een medebewoonster was van het huis waar hij nu woonde. Iemand die er zo uitzag moest bijna wel bovennatuurlijk zijn.