Balzaal: 'The Masquerate'

Toen Mason doorhad dat Miranda iemand min of meer om de hals gevlogen had bleef hij op de trap wachten. Dat was vast Daniël. Zijn gedachte werd bevestigt door de kus die ze op zijn lippen drukte. Willekeurig glimlachte, er was tenminste iemand die het naar haar zin ging hebben vanavond. Hoewel ook alle andere het naar hun zin leken te hebben, maar hij had het ook naar zijn zin gehad in het begin althans. Miranda kwam weer zijn richting op en ze vervolgde hun weg naar buiten. Hij zei niets over dat ze plots gestopt was. "Ach," reageerde hij "als ik je daarmee een plezier doe". Even lachte hij. "Ik ga zo maar weg denk ik" besloot hij haar te zeggen. Anders was hij waarscheinlijk niet mee gegaan naar buiten. Hij stond naast haar, met de koele wind die langs hem haar richting op waaide. Ze had de sigaret uit haar bh aangestoken en het oranje uit einde lichte op.

Ik had dit tijdens ckv getypt op mijn iPod dus het is niet lang en er kunnen typ fouten inzitten.

Miranda zei niets, net als Mason. Hij wist niets te zeggen en genoot eigenlijk wel van de stilte. Hij ervoer het niet als een pijnlijke stilte. Echte klonk Miranda haar stem die de stilte verbrak. Het erge was nog dat hij wist dat ze gelijk had, zelfs nu ze niet wist waar het over ging. "Je bent een schat." zei hij toen ze haar armen om hem heen sloeg en hem een knuffel gaf. Hij legde zijn armen ook om haar rug om haar even vast te houden. Het voelde niet als moeten of als een knuffel die je aan je geliefde gaf. Het voelde als een fijne, vriendschappelijke knuffel. Ze drukte een kusje op zijn wang en liep weg, hij glimlachte even naar haar rug. Hij stak even zijn hand op toen ze zich had omgedraaid en haar mond weer had geopend. Als gedag, zonder verder iets te zeggen. Hij keek even naar haar rug en draaide zich daarna om. Verder de koude lucht in. Op weg naar het huis. Dit is het ideale moment. Hoorde hij een stem in zijn hoofd zeuren, en gelijk had de stem. Waarom zou hij naar het huis lopen als hij ook kon proberen in zijn kamer te verschijnen. Hij liep een stukje verder waar hij om de hoek halt hield. Het was rustig, een mooie plek besloot hij. Hij dacht aan de tekening op de muur en de stoel die er bij stond en richtte zich op de unieke details. Hij zag langzaam het beeld voor zich verschijnen en blijkbaar was dat genoeg...

-Gone-

Hawel glimlachte breed omdat ze het fijn vond en dit met al haar plezier liet merken. Ook drukte hij even kort, maar zacht zijn lippen op de hare en streelde even langs haar wang om ook eem verdwaalde rode pluk weer goed te strijken. 'Nee, ik heb het warm genoeg. Misschien klinkt het erg cliché, maar daar zorgd jij echt wel voor.' Hij liet met gemakzucht toe dat hun handen elkaar weer vonden. Dit maar al te graag. 'Ja, liefste Faith, je kan goed dansen. Ik heb echt van deze avond genoten.' De zon was onder waardoor enkel de straatlantaarns hun een romantische gloed gunde. In één avond, een halve dag, had hij zich zo snel, maar vooral gemakkelijk kunnen binden aan haar. Aan iemand die hij voor een lange tijd zou lief zijn, zo was hij nu eenmaal. Echter stapte ze goed door en leken al snel het huis te bereiken. Ergens lag de vraag op zijn lippen of hij misschien vannacht naast haar zijde mocht slapen, of ze dat wou. Maar hij wist niet of haar dit aan zou staan en hield daardoor geheimelijk zijn mond, hoewel hij wist dat het voor haar helemaal niets uitmaakte; ze zou het toch opvangen.

Miranda rolde even geïrriteerd met haar ogen, zo opvallend mogelijk dat de jongen die voor haar stond het zou kunnen zien. ‘Nee, dat is te merken.’ Ze zuchtte en keek even om haar heen, en toen ze Daniëls bekendheid weer zag met zijn blonde haren, glimlachte ze even en draaide zich weg van de jongen. ‘Nou, ik ga weg. Laters, veel plezier met ánderen lastig vallen.’ Miranda grijnste expres en liep op een drafje naar Daniël toe. ‘Hoi liefje!’ Riep ze heel vrolijk door de bijna lege balzaal en viel hem in zijn armen waarna ze hem een zacht kusje op zijn wang drukte.

___
Sorry voor het kleine kutstukje.

Jason en Selene stonden tegenover elkaar. Hij keek haar in de ogen aan. 'Welke krachten heb je?' 'Reader?' hierbij grinnikte hij 'Zeg het maar als ik het fout heb.' Ze stond als versteend aan de grond. Hoe wist hij dat? 'Eh.. ik ben een Reader ja.' Nu hij die vraag zo aan mij stelde, zou hij dan ook een reader zijn? ik hoop het niet want dan hoorde hij al mijn gedachten over hem. Selene bloosde. Iedereen om hen heen dansten sierlijk in het rond. Niemand leek hun te horen. Echter fluisterde Selene wel de hele tijd. Ze keek weer naar zijn mooie donkere ogen. 'Nu je het van mij weet, wat ben jij dan?' 'Misschien ook een reader?' ze knipoogde naar Jason en knipperde met haar lichtgroene ogen. Ze haalde haar vinger door haar gekrulde rode haar en keek langs hem heen.

---
Liefje, ik heb het echt druk maar speciaal voor jou heb ik ff een stukje geschreven
''volwassen'' zijn is echt drukdrukdruk. byes <3

Jason voelde de blik van Selene op hem gericht, dus keek hij ook naar haar. Zijn donkere ogen waren op haar gericht, en terwijl hij toe keek hoe zij haar vinger door haar gekrulde rode haar streelde en even van hem wegkeek, had hij opeens zin om haar wat te plagen. Hij wist alleen niet hoe of wat. 'Ja, wat heb je dat toch weer goed geraden, dame.' Bracht hij er plagend uit, nadat hij even afstand van Selene nam, doordat hij niet meer zo dicht op elkaar gepakt wilde staan en gaf haar toen een kusje op de wang - zacht en teder. 'Ik hoorde jou gedachten, terwijl jij mijn gedachten hoorde.' Shit, dan hoorde ze dus ook de gedachten over mijn moeder... Snel bedwong hij deze gedachten weer en bracht een gedwongen glimlach op zijn lippen. Hij hoopte dat Selene op dat moment niet in zijn hoofd had gekeken, soms hadden ze allebei wel privacy nodig. Op dat moment kwam er een jongen aan die niet uitkeek en de drank uit de obers glazen tikte, waardoor die omvielen en sommige spetters op Selene's jurk en Jason's pak kwamen.

____
Okay lieverd, ik heb EINDELIJK dit verdomde stuk af. Nu koffie zuipen. Gehehe. /hyvescoffeesmiley

Jason keek haar plagend maar ook teder aan. 'Ja, wat heb je dat toch weer goed geraden, dame.' meteen daarna nam hij wat afstand van Selene. Waarna hij haar een zacht wangkusje gaf. Hier moest Selene door blozen en glimlachte ze naar hem. Ze probeerde vooral niet naar zijn gedachten te luisteren. Maar dat was wel moeilijk omdat Jason ook een reader is. Eigenlijk was het best wel grappig, ze was te hele tijd over hem aan het 'dromen' en hij hoorde het gewoon. Selene werd spontaan wakker uit haar dagdroom doordat een ober langs hen liep en drank uit de glazen tikte. Een paar spetters kwamen terecht op haar jurk. Boos draaide ze zich naar hem om maar de ober liep al snel weg. Ze zou er toch niks van durven zeggen, bang dat ze mensen alleen maar bozer maakte. Ze keek Jason weer aan en haalde haar schouders op. Langzaam schuifelde ze weer naar Jason toe, hem diep in de ogen aankijkend.

Selene kon er niks aandoen. De gedachten van Jason sijpelden haar hoofd binnen. Toen ze, ze hoorde glimlachte ze. Hij weet tenminste wel hoe je met meisjes om moet gaan. ‘how to threat a lady’ Nadat de ober wegliep gromde Jason geïrriteerd. ‘Laten we maar gaan, jongedame’ dit zei hij echter op een kalme toon waarna hij zijn arm om haar middel legde en zachtjes een duwtje in haar rug gaf. ‘Ja, ik word het ook wel een beetje zat hier’ zei Selene terwijl ze naar de ober en de langzaam uitstervende zaal keek. ‘Volgens mij hebben we nu andere kleding nodig,’ de gedachte die daarbij hoorde deed Selene lachen. ‘Ja, dat zeker maar als we buiten zijn droogt het vanzelf wel op.’ Zachtjes liepen ze weg en toen ze langs de ober kwamen tikte Jason de ober aan. ‘Zou u misschien de volgende keer zo aardig willen zijn om uit te kijken, of in ieder geval uw excuses aan te bieden aan deze lieftallige jongedame?’ hierbij wees hij naar Selene. Het leek wel alsof hij haar een beschermende blik toewierp. ‘Mijn pak maakt niets uit, maar om gewoon snel weg te lopen, ook al weet u dat u fout zat, kan gewoon niet... Maar dit was alles, prettige avond nog.’ De ober was stil en knipperde met zijn ogen. Daarna liepen Jason en Selene weer naar buiten. Daar beet de kou in haar huid en het meisje rilde zachtjes. Jason merkte het op en keek bezorgd naar Selene. ‘Heb je het koud? Wil je misschien mijn jasje?’ ze wou net antwoord maar Jason was sneller dan ze dacht. Voor ze het wist lag zijn jasje om haar schouders heen. ‘Dankje’ ze glimlachte warm naar hem. ‘Ehm we kunnen hier niet de hele avond blijven staan, dus eh waar wil je naartoe?’ hierbij keek ze hem vragend aan.

Jason had niet eens gewacht op het antwoord dat zij hem gaf, maar gelijk zijn jasje rond haar schouders gedrapeerd – hopend dat ze het niet erg zou vinden, maar dat zal wel niet want het was gewoon een koude nacht. Het jasje was iets te groot voor haar, maar het zag er schattig uit, waardoor Jason een glimlach op zijn gezicht kreeg. ‘Dankje,’ De glimlach van haar die op Selene haar gezicht kwam was warm, een warme glimlach waarbij Jason zich goed voelde, alsof ze een zonnestraal was in de koude dagen. ‘Ehm we kunnen hier niet de hele avond blijven staan, dus eh waar wil je naartoe?’ Het kwam er een beetje vragend uit, alsof zij het niet wist en het aan hem overliet dat te beslissen en toen Jason in haar ogen keek, zag hij dat ze ook een vragende blik had. Zijn handen deed hij in diep in zijn broekzakken en keek haar verwachtingsvol aan, waarna een wagende toon in zijn stem kwam. ‘Dat laat ik graag aan de dame over, mij maakt het helemaal niets uit,’ Grinnikte hij daarna.

Nadat zij een zachte kus op zijn wang had gedrukt, deed hij haar in de ogen kijken – haar donkerbruine ogen die haast zwart leken. Zij voelde de vingers van de jongeman door de zachte stof strijken, de jurk die ze aanhad, waarna hij kort erna zijn lippen op die van haar drukten – kort en zacht. Een fluistering verliet zijn lippen en een lichte glimlach kwam rond zijn lippen. Zijn blauwe ogen glinsterden ietwat ondeugend, als dat van een klein kindje, maar hier moest zij alleen maar door glimlachen. Hoe kan het dat één persoon je zo vaak kan laten glimlachen, terwijl zij nooit echt geglimlacht had? Het goede gevoel overstroomde in haar buik en ze voelde de vlinders in haar buik rondwarrelen. ‘Je maakt me glimlachen, Daniël,’ zei ze met haar armen nog steeds om hem heen. ‘Het maakt niet uit dat je wat later bent, als je er maar bent.’ Ze wilde bij hem blijven, zijn warme aanraking voelen en zijn kalme woorden haar laten sussen vanbinnen, ze wilde gewoon in zijn armen zijn.

Zij voelde hoe hij zijn greep om haar deed ontspannen, en voor even was zij bang dat hij haar helemaal zou loslaten en dat zij zijn warmte niet meer kon voelen. Echter hierna lagen zijn handen op haar slanke heupen en was ze gelijk weer rustig vanbinnen, blij dat hij haar niet los had gelaten. ‘Mag ik deze dans, schone jonkvrouw.’ Zijn klank was speels en hij keek haar aan in de ogen, Miranda wist even niet wat ze moest zeggen en doen, maar liet haar ogen toen voor even speels-verlegen naar de grond afdwalen, waarna zij hem weer in de ogen keek. Haar handen legde zij ten ruste op zijn borstkas en ze was blij dat er in Daniëls zeeblauwe ogen nog rust bevond, voor haar en voor hemzelf. Een soort vrede waar ze altijd al in had willen leven, maar het niet kon. 'Graag, mijn prins.' Grinnikte Miranda en spelend sloeg zij haar armen toen om zijn hals. Echter fluisterde zij hierna zachtjes, bang dat anderen het konden horen, alleen voor Daniëls oren bedoeld. 'Ik kan alleen niet dansen.' Even lagen er blosjes op haar wangen, maar dit veranderde snel en keek hem weer in de ogen, terwijl haar jurk zachtjes heen en weer bewoog, doordat ze haar voeten zenuwachtig heen en weer schuifelde.

Selen wachtte op zijn antwoord. ‘Dat laat ik graag aan de dame over, mij maakt het helemaal niets uit,’ hij grinnikte. Shit.. ze keek hem met een glimlach aan. 'Ik wou het aan de heer overlaten omdat u mijn leider van de avond bent, en na net ook mijn bodyguard.' Selene giechelde. Ze probeerde de plattegrond voor haar geest te halen. 'Zullen we naar het strand of de duinen gaan? ik heb even behoefte aan rust.' Hierbij keek ze hem weer vragend aan. Ze hoopte dat hij niet zal denken dat ze wou zoenen of zelfs meer. De kleine gebaartjes die hij haar gaf zoals een arm om haar heen of klein kusje op haar wang, was genoeg voor de eerste ontmoeting en het gaf haar een warm en prettig gevoel. Het gevoel dat hij zachtjes met meisjes omgaat en alsof hij haar respecteert..

~
sorry liefje, beetje inspiratie loos en ik ben ook bezig met mijn andere verhalen @ Q. xox

Hij beantwoordde de glimlach die zij hem gaf met een glimlach terug. Zijn tanden waren stralend wit, zelfs in het donker en hij keek haar doordringend aan, maar niet op de manier dat het op staren begon te lijken. 'Hm, dus ik ben nu ook al je bodyguard, hé?' Zei Jason op een grappige manier, terwijl hij zijn handen in zijn zwarte nette broek deed. 'Laten we naar het strand gaan, goed?' Hij deed zijn donkerblauwe stopdas wat losser en bracht hierbij ook een grappig gezicht bij. Toen hij het was losser had, stopte hij zijn handen weer in zijn broekzakken, ook al jeukde zijn handen om deze om de slanke middel van Selene te doen, maar hij hield zich in en deed het niet. Hij vondt het nu nog niet echt een goed idee. Jason liep wel verder over de straatstenen en hief hierbij zijn gezicht naar de horizon. Na een klein kwartiertje waren ze op het strand aangekomen en keek Jason naar de stil-liggende zee.

/Gone with Selene