Balzaal: 'The Masquerate'

Enkel kroop Isemay wat dichter in hem weg. 'Enkel nu niet,' fluisterde ze een beetje schuldbewust. Als hij het zou horen dan zou hij gelijk flippen. Na nog een beetje hem een knuffel te geven liet ze hem weer stilletjes aan los en plaatste met gemak haar stiletto's weer aan haar voeten. Haar hand zocht naar de zijne. 'Waar ga je nog heen dan? De dansvloer is daar.' Met een glimlach kneep ze zachtjes in zijn hand en staarde in zijn bruine ogen. Wachtend tot hij haar terug zou meenemen of wat dan ook. Nog steeds was ze nieuwsgierig naar hun afspraakje. 'Wanneer gaat ons afspraakje eigenlijk door?'

Kylan zijn gezicht ging enkel nog bezorgder staan terwijl zij zich lost wurmde en er vandoor ging. 'En alles moet je geloven van de eerste keer!' riep hij achter haar aan. Veel zin om haar achterna te gaan had hij niet aangezien zij toch enkel zou weglopen. Verzekerd van haar volslage mening die helemaal op niks sloeg. Even ging hij door zijn haar en stapte achter haar aan naar buiten. Enkel voor een sigaret te roken daar op de trappen. Na deze helemaal op gerookt te hebben besloot hij terug naar binnen te gaan.
Eenmaal daar nam hij enkel zich wat Wisky. Slechts een beetje. Met kleine slokjes dronk hij ervan terwijl hij wat naar de dansvloer staarde. Echter ging hij zitten aan de soort van bar. Blijkbaar liep er hier niemand echt intressant rond.

Mason knikte even licht met zijn hoofd ook kon ze het niet zien gezien ze tegen hem aan stond. Hij had zijn armen even om haar heen gehad en liet haar rustig los toen ze haar armen om zijn nek vandaan haalde. Hij kon wel wachten, zolang hij niet continu met Brian geconfronteerd werd zou hij er wel in slagen, toch? Hij keek voor een moment naar hoe ze zijn hand pakte waarna hij haar weer aan keek, elke keer als hij haar beter dacht te begrijpen deed ze weer iets wat hem veraste. Elke keer opnieuw, maar misschien was dat ook wel een van de dingen die haar zo aantrekkelijk maakte. Hij glimlachte 'Als het je niet gaat tegen vallen,' hij dacht aan hoe ze met Brian had gedanst waardoor zijn glimlach even minder werd, maar voor hij verdwenen was begon ze over hun afspraakje. 'Als het mooi weer is op de bestemming,' zijn glimlach was eigenwijs en plagend geworden. Hun date zou hij hoe dan ook door willen laten gaan, dat zou hij niet voorbij kunnen laten gaan, maar eerst moest hij nog een paar dingen controleren, voor ze niet meer terug zouden kunnen. Daarnaast had hij nog nooit iemand meegenomen, zijn moeder hem en Marian wel en ze had hem verteld dat het niet lastig was dus hij zou het ook wel kunnen.

May keek hem met fronsende wenkbrauwen aan. 'Confronteer me ook niet mij met Brian. Laten we het houden op dat we naar een club zijn geweest omdat we ons beide verveelde. Hij voelde zich slecht... Het is uitgedraaid op diepgaande gesprekken en een kus. Nu zijn we het er overeens dat we gewoon vrienden kunnen zijn en ik met jou, prins, kan uitgaan. Zoals Brian je noemt.' Zachtjes streelde ze over zijn duim en keek hem aan. Ergens voelde ze het behoefte om hem te kussen, maar probeerde het te negeren. 'Mason! Je maakt me echt rot nieuwsgierig. Wel, laat me dan maar op tijd weten wat je wilt dat ik aantrek.' Dat laatste kwam er wat speels uit terwijl ze even een zachte kus op zijn wang drukte. Om daarna hem los te laten en naar de dansvloer te lopen.

Hij luisterde naar wat ze zei, maar wist niet goed hoe te reageren. Hij was allang blij dat Brian er blijkbaar toestemming, of ongeveer dan, voor had gegeven dat May met hem uit mocht gaan, maar wist nog niet wat hij ervan moest denken wat er tussen hun gebeurd was. Terwijl hij ondertussen naar haar hand had gekeken. Ze begon echter weer over hun date waardoor hij niet meer hoefde te reageren. Hij kon een brede glimlach niet onderdrukken en keek haar daarna aan. 'Mooi zo,' Antwoorden hij terwijl hij haar de dansvloer op volgden.

____
Sorry mijn hoofd werkt even niet mee.

Eenmaal aan de dansvloer nam ze zijn handen weer beet en legde deze rond haar lichaam terwijl ze zich dicht bij zijn oor bevond met haar lippen zodat ze elkaar konden verstaan. Het zinde haar niet dat Mason haar niet echt bleek te vertrouwen. ' Van seks was er tussen mij en Brian niets. Het is maar dat je het weet, maar kan dit even wachten? Tot na we zijn uitgeweest. Tot na ik een idee heb van wat ik in staat ben en wat niet?' May fluisterde enkel deze woorden en liet even haar hand langs zijn rug strijken om hem daarna weer aan te kijken. Weer glimlachte ze speels. ' Schrijf me anders een briefje over wat ik moet aandoen, wanneer we uitgaan... Zo verklap je de locatie al helemaal niet. Ergens was ze best trots dat ze dit had bedacht. 'ik moet toegeven dat ik er naar uit zie om even met jou weg te zijn.' Mason was lief en begripvol, juist wat ze even nodig had.

Even glimlachte Mason mager 'Al was dat zo geweest, dan had ik nog niet het recht gehad om boos op je te zijn, ik wil graag weten wat er is gebeurd, maar dat kan wachten. Ik weet toch wat je gezegd hebt,' "Graag" was absoluut niet de beste beschrijving, maar bij gebrek aan een beter woord hield hij het hier bij zodat ze van het onder werp af konden stappen. Hij wou haar omhelzen en haar een kus geven op haar voorhoofd. Ze leek het er zelf niet echt makkelijk mee te hebben dat hij en Brian elkaar hier waren tegen gekomen, toch was het misschien beter als hij het niet deed en daarnaast zat haar masker dan in de weg. Haar idee over een briefje was absoluut handig, beter dan zijn gedachte moeten afsluiten zodra hij haar kon zeggen wanneer ze gingen. Hij bleef er plezier in hebben dat ze nieuwsgierig was, ondanks dat hij het niet een prettige gedachte vond van May en Brian, maar dat probeerde hij net als de bestemming te negeren. 'Ik ook,' zuchtte hij 'ik ook.'

Bij zijn gedachten aan Brian en haarzelf kreeg ze het verknipte plaatje in haar hoofd van haar in een witte trouwjurk. Hierbij schudde ze een beetje het hoofd.
Mason had geen idee hoe uiteenlopend haat gevoelens waren op dit moment. Ze hield absoluut van Brian, maar van Mason houden was zo gemakkelijk dat ze kriebels voelde en dit telkens bij een aanraking. bij zijn gedachten aan zijn lippen op haar huid, kreeg ze kippevel. Ze deed meer alsof ze haar hoofd in zijn nel zou leggen, maar plantte een paar zachte kusjes hier zodat hij even zou denken aan Mason en May. Haar handen verstevigde haar grip. 'Mason en May,' zei ze enkel.

Mason was even verast door de zachte lippen die warmte over zijn nek verspreidde. Hij glimlachte toen ze hun namen uitsprak, maar reageerden verder niet. Ze had het voor elkaar om hem weer volledig aan haar te laten denken en genoot van de warmte van haar huid tegen zijn huid en de haar warmte die door hun kleding heen zijn huid bereikte. Nog steeds begreep hij vrij weinig van May, daar zal hij waarschijnlijk hoe dan ook moeite mee blijven houden. Moeite om te begrijpen wat ze dacht en wat ze wou, om wel te verstaan, want als hij heel eerlijk was vond hij het niet erg om ernaar te moeten raden.

Het verbaasd Lucy enigsinds dat Roxy haar date zo makkelijk liet gaan, want het leek haar best een charmante jongeman, tenminste met zijn masker op. Roxy leek al snel weer op zoek te gaan naar een nieuwe danspartner. Lucy had niets laten merken van de verbazing die Roxy gewekt had en keek haar date aan. 'Ik geloof dat je wordt ingeruild,' lachte ze naar de voor haar onbekende jongeman. Roxy richtte zich voor zij, Lucy, had kunnen reageren op de vraag van de jongeman of ze klaar was, weer tegen haar. 'Eerst je partner dumpen en dan ook nog bruut onderbreken?' lachte Lucy ze wierp en blik op de jongeman die Roxy bedoeld had en schudde haar hoofd 'Nee, naast jou ken ik hier enkel Hawel en die ziet er heel anders uit. Volgens mij heb ik die gozer net wel zien dansen, maar dat weet ik niet zeker,' antwoorden ze har wat serieuzer. Ze keek weer naar de jongeman tegenover haar, hij en Roxy waren geen stel gezien Roxy net had geZegd dat hij homo was. Nu hoopte ze dat dat geen geintje was geweest want dan was het in ieder geval niet mogelijk dat ze na een dans en een leuke woordenwisseling moest gaan uitleggen dat ze niets met hem zou willen. Iets wat in Londen zo vaak had gemoeten dat ze op een gegeven moment enkel nog met vrienden dansten.

May glimlachte tegen zijn huid aan en voelde hoe ze verder bewogen op de muziek. Enkel wou zij nu wel een kusje van hem, maar daarvoor zou ze dan moeten vragen. Dat idee stond haar niet bepaald aan. Dus drukte ze een kusje op zijn kin en keek hem een soort van speels aan. 'Geloof me, ik snap mezelf ook niet. Soms valt er ook niets te snappen en moet je enkel je hart volgen.' Ze trok hem wat dichter naar zich toe zosat ze hem helemaal kon voelen en legde haar hoofd weer te ruqten op zijn borstkas.

Mason lachte even om wat ze zei, ondanks dat klonken haar woorden wijs. May trok hem nog dichter naar haar toe waardoor het nog warmer werd dan het al was, in ieder geval voor zijn gevoel wel. Toch had hij het liever wat warmer dan dat hij haar los zou moeten laten om even naar buiten te gaan. 'Hoe moet ik je dan ooit gaan begrijpen?' zuchte hij weliswaar plagerig. Doordat haar hoofd tegen hem aan lag kon hij de kusjes die ze eerder geheven had enkel beantwoorden door een kus tegen haar hoofd te drukken.

Weer sloot ze haar ogen bij de zachte lippen op haar hoofd. Enkel streelde ze zacht zijn schouderblad en dacht na over wat hij had gezegd. Ze had geen idee hoe een ander haar ooit zou moeten snappen als ze zo vaag bleef doen. Ze kon nog niet eens duidelijkheid uit zichzelf halen. Natuurlijk wist ze dat hij haar aan het plagen was. 'Suprise me, baby.' Dat lachte ze terwijl ze even naar de uitgang keek die best aanlokkelijk leek. May was moe ook al was het vroeg op de avond.

Nog steeds dansten Mason en May hoewel Mason meer op haar lette dan op het dansen. Voor zijn gevoel was het behoorlijk warm in de danszaal en hij snapte niet dat mensen het dan vol konden houden om ingewikkelde actieve dansen uit te voeren hoewel hij besefte dat het misschien meer aan hem lag. Het afwezige orkest klonk door de boxen met een instrumentaal samenspel dat steeds dichter bij het einde van het stuk kwam, een klassiek klinkend stuk dat lang duurde, zeker vergeleken met de gemiddelde lengte van een hedendaags nummer. Op de muziek mee bewegend genoot hij stilletjes van de aanraking met Isemay, ondanks dat ver weg nog steeds een klein stemmetje zeurden over dat hij wou weten wat er gezegd was. Terwijl al zijn andere gedachtes over May gingen. Misschien was het naïef om te wachten, maar deZe avond mocht niet daardoor als een flop eindige, de herinnering aan dit moment mocht niet door die gedachte overstemt worden. De laatste noten vulde de ruimte waarna er een nieuw spel begon, Mason pakte de hand van May anders vast zodat hij haar de dansvloer af kOn leiden. 'Even wat frisse of in ieder geval koelere lucht halen.' zei Mason bij haar oor, waarbij hij haar de keus gaf waar ze heen wou en of ze überhaupt wel met hem mee wou.

Haar plezier was zo goed als over nu Mason haar bleef teisteren met de gedachten aan Brian. Hierbij zocht ze naar hem en vond hem aan de champagnetafel zoals verwacht. Echter verbaasde het haar dat er geen ander meisje rond zijn nek hing. Het was ronduit balen dat ze beiden zo knap waren. Met één van deze keuzes leek het alsof haar leven getekend zou zijn voor altijd en die beslissing wou en kon ze dus ook niet maken. Hoe kon ze ooit gaan kiezen voor welke jongen ze ging als de ene haar zou willen houden en de andere het slechts voor een nachtje zag of haar nog langer liet wachten. Bij zijn woorden namen ze weer afstand en keek ze hem aan. Het leek erop dat het niet meer goed aanvoelde tussen hen twee. 'Ik eh... Ik ben moe. Ik denk dat ik maar naar het huis ga.' Snel drukte ze haar lippen op zijn wang en verdween door de mensenmassa naar de trap.

Paige was niet altijd de vrije en levendige meisje van nu, ze was ooit een naiëve, onschuldige kind geweest. Met haar witte jurk die ze nu aan had, straalde ze puur- en charmantheid uit. Zeker omdat de jurk langs haar lichaam dansde en haar bijna witte haren mee dansde. Haar donkerbruine ogen straalde warmheid uit en blikte op iedereen die langs liep toen ze de balzaal binnen kwam lopen. Haar nagels had ze metallic blauw gelakt en slanke vingers legde ze zacht op de trapleuning. Met een haast trage pas, liep ze de traptreden naar beneden. Tot ze haar blik liet vallen door haar masker op een jongeman die wel erg haar aandacht trok in het publiek. Hij stond bij de champagnetafel en hij kon wel wat gezelschap houden, dus met een betoverende pas liep ze naar hem toe - echter niet meer zijn ogen op hem gericht. Ze pakte toen ze naast hem stond een glas in haar handen en keek voor zich naar de dansende koppels. 'Waarom leef je niet, meneer, zoals de koppels op de dansvloer?'

___
Ik weet niet hoe ik de plaatjes kleiner moet maken.

Spoiler:

Spoiler:

Brian had de hele tijd naar de bewegende massa mensen op de dansvloer gestaard, en hij was zo opgegaan in zijn gedachten dat hij opschrok toen hij naast zich een stem hoorde. Hij hield zijn emoties echter in bedwang bij het zien van het lange, slanke figuur dat hem benaderd had. De lange, elegant witte jurk die het meisje aanhad was bijna even wit als haar haren, wat haar tot een opvallende verschijning maakte. "Zo, dat is nog eens een galajurk," was zijn begroeting. Pas daarna ging hij in op haar vraag. "En ook een heel filosofische opmerking." Fronsend ging hij zo staan dat hij haar gezicht kon zien, of tenminste het deel dat niet door een masker werd bedekt. "Wat maakt dat je denkt dat ik niet leef?"
Stiekem wist hij dondersgoed wat ze bedoelde. Hij had er de afgelopen paar minuten als een zombie bijgestaan, zonder pogingen te doen iemand aan te spreken. Hoewel hij vrede had met hoe hij en Isemay er nu voor stonden, bleef het toch door zijn hoofd spoken. En het was gewoon moeilijk om sterk te zijn met zoveel mooie meiden in te korte jurkjes. En nu stond er een witte schoonheid voor zijn neus. Het leek wel alsof hij het ongeluk aantrok.

Lucy keek de jongeman tegenover haar aan in zijn ogen, hoewel dat even onderbroken word door het haar dat deels voor zijn ogen hing, en glimlachte terwijl ze hem haar hand aanreikte. 'Maar natuurlijk volgt deze dame U, charmante vreemdeling.' speelde ze mee met de deftige woordenwisseling zonder verder nog een blik te werpen op Roxy. Ze kon dansen en daarvoor was ze nu eenmaal hier. Nadat de jongeman haar hand had vastgepakt nam ze hem mee richting de dansvloer. Voorzichtig was ze wel, ze vond het leuk als mensen niet wisten dat in het kleine meisje een behoorlijke kracht zat, daarnaast was het voor de jongeman ook niet leuk geweest als ze hem letterlijk mee trok. Ze liet het aan hem over wat voor een dans ze zouden doen, hij was de heer, hij mocht haar leiden.

Met half dichtgeknepen ogen keek hij haar aan. Niet omdat hij boos was, maar eerder om te zien of ze wel echt was. Haar sneeuwwitte uitdossing en de sierlijke pirouette die ze maakte zorgden dat ze de uitstraling van een fee had. Hetzelfde dacht je van Faith, zei het stemmetje in zijn hoofd. Maar nee. Faith was meer een lieflijk elfje. Deze.. vrouw had een elegantie en een wijselijke uitdrukking van een veel ouder mystiek wezen.
Brian knipperde met zijn ogen en liet zijn gedachten varen. Het was al eerder bewezen dat zijn eerste indrukken totaal verkeerd waren, en nu was het ronduit belachelijk. Hij richtte zich op en trok zijn jasje recht, een poging zich te herstellen alhoewel er aan zijn gezicht waarschijnlijk weinig vreemds te zien was geweest. Zijn gedachten gingen terug naar haar woorden. "Dat was tot voor kort zeker niet zo," beaamde hij. "Maar nu weet ik niet zo zeker meer hoe ik mijn leven moet leven," sprak hij naar waarheid. Tijd om daarover in te zitten had hij echter niet, want haar hele houding daagde hem uit het tegendeel te bewijzen. Een ondeugende glimlach verscheen op zijn gezicht. "Hoewel, misschien zit het nog wel ergens, diep in mijn achterhoofd." Hij volgde haar voorbeeld en zette zijn onaangeroerde glas weg, om daarna zijn hand naar haar uit te steken bij wijze van uitnodiging. "Kun je dansen in dat gewaad van je?"