Balzaal: 'The Masquerate'

Alsof alles snel moest gaan rende ze het laatste stukje naar de damestoiletten. Tot haar grote opluchting was er niemand op dit moment. Ergens was Isemay bang geweest voor de confrontatie tussen de twee jongens, maar aan de andere kant was haar liefde voor drinken niet echt handig op dit moment en werkte deze het meeste tegen. Zo snel ze kon ging ze dan ook naar het toilet om haar behoefte te doen. Eenmaal toen ze doorspoelde merkte ze op dat een klein raampje open stond in haar hokje. In het kleine tasje dat ze bij zich droeg, haalde ze snel een sigaret uit om deze aan te steken en er stevige trekken van te nemen. Alles ging nog vrij goed totdat ze hoorde hoe een plezier Brian er opeens in had om haar zien weg te lopen. Dit zorgde voor een kleine woedevlaag met bepaalde emoties die ze niet wist te plaatsten. Mason had gezegd dat hij een soort van gevoelens voor haar aan het opbouwen was en liet het oorverdovend merken terwijl Brian volhield dat er niks tussen hun speelde. May besefte zelf niet langer waar ze een probleem rond maakte. Brian was min of meer één van haar vrienden en Mason was... Mason was de moeite waard om eens te vallen. Om te springen in het niets en te kijken waar ze terecht kwam. Hoewel ze duidelijk genoten had van het feit dat ze twee jongens had om te begeren. Brian was ook de moeite waard, maar niet in om een relatie te beginnen. Bij deze speculaties begon ze zich weer af te vragen of ze dat zelf wel wou. Het enigste wat ze bepaald geleerd had van deze twee jongens was nadenken. Daarvoor was ze best kwaad op hun beide. May drukte de sigaret uit tegen het toilet en deed deze in de vuilbak. Niet bepaald netjes en hoewel hij half opgerookt was, liep ze terug het hokje uit om haar handen te wassen, een klein muntje terwijl te kauwen en ook wat parfum op te spuiten zodat de rookgeur weg was.
Weer de toiletten uit liep ze meteen op Brian en Mason af met opgegeven hoofd. Het enigste wat ze wou was hun beide niet verliezen. Daar was ze erg bang voor. Ze wist dat ze geprofiteerd had en niet bepaald netjes was geweest, maar dat stond niet bepaald in haar beschrijving. Niet in haar regels. Voor ze naar hun echt toeliep greep ze nog een glas champagne van de tafel om hier een slokje van te nemen of twee zodat de geur van het pepermuntje verdwenen was. 'Hey Brian,' Ze ging een soort van tussen beiden staan en keek met een glimlach de nieuwkomer aan. Ze had geen idee wat de twee besproken hadden en ving enkel op dat de ene er plezier in leek te hebben en de andere verbaast was.

Roxy reageerde fel toen een jongen met halflang zwart haar een glas van het dienblad af nam. En ik dacht dat ik opvliegend kon zijn. Al snel bleek de jongen haar date te zijn die ze had gezocht en Lucy voelde zich een beetje stom dat ze er bij stond. Lucy was waarschijnlijk een van de weinige die hier was zonder met iemand over het bal gesproken te hebben en ook geen behoefde had gehad om ook maar te kijken of ze met iemand kon gaan. Ze volgde het gesprek maar half terwijl ze even richting de jongedame keek waarnaar ze had willen lopen. Zij had niet door kunnen hebben dat Lucy met haar had willen dansen, tenzij ze een reader was en dan dus misschien wel een huisgenoot. Ze was inmiddels aan het dansen met een jongeman waardoor Lucy even baalde dat Roxy tegen haar aan was gaan praten, zeker nu ze met haar date leek te willen dansen. Hoewel Lucy vermoeden dat ze gaan stelletje waren na wat de jongen net tegen Roxy had gezegd waarna hij zijn wenkbrauwen op en neer waren gegaan. Ze keek weer naar Roxy en haar date terwijl ze een zucht inhield. Haar date vroeg Roxy ten dans waarna zij lachte en haar aankeek. Wat doe je moeilijk ga gewoon met hem dansen. Lucy was blij dat Roxy overduidelijk geen reader was want ze had haar gedachte slechter in bedwang dan haar uiting van emoties. Ze twijfelde even of Roxy haar nu ten dans vroeg of wat ze bedoelden en antwoorden daarna zonder iets van die twijfeling te laten merken met een eigenwijs glimlachje. 'Uhu, zal ik jou danspartner dan even inpikken?' De laatste woorden waren er iets plagend uit gekomen waardoor Roxy, en de jongeman, waarschijnlijk wel zouden merken dat het niet serieus was. Hoewel Lucy het op dit moment niet zoveel uitmaakte met wie ze dansten, zolang ze maar niet de hele avond aan de zijlijn stond.

Hij moest moeite doen zijn lach binnen te houden. Alleen zijn mondhoeken werden omhoog getrokken, de rest bleef keurig verborgen achter zijn masker. God, die jongen was echt naïef. Zijn antwoord was een duidelijke bevestiging. Dus hij dacht echt dat hij haar had? Hij had geen idee wie er voor hem stond. Maar dan nog, jij wist hier ook niets van, zei een klein stemmetje in zijn hoofd. En waar komen die gevoelens van afgunst vandaan? Jaloezie? Je hebt net nog gezegd dat je niks met haar wilde beginnen, met niemand niet. Jij was degene die haar afwees, die haar weigerde. Vind je het gek dat ze het nu bij een ander zoekt?
Brian hield niet van stemmen in zijn hoofd, en al helemaal niet van dat kleine wijze stemmetje dat hem nu aansprak. Dus negeerde hij het, al wist hij dat het gelijk had. Hij had alleen geen zin vriendelijk te doen tegen deze jongeman. "Inderdaad," beaamde Brian luchtig. "Eigenlijk veel te mooi voor jou."
Voor de jongen wiens naam hij niet wist en eigenlijk ook niet hoefde te weten kon reageren, was daar ineens Isemay weer. Ze kwam pal tussen hen in staan, als een buffer. Die komt ook op precies het goede moment, dacht hij, terwijl hij zijn hand in zijn broekzak liet verdwijnen. Even had hij overwogen zijn arm om haar heen te slaan, als een oeroude verduidelijking dat ze zijn bezit was, maar deed dat niet toen hij zich realiseerde dat dit niet zo was. Dus bleef hij op gepaste afstand, nog steeds met dat onmogelijke glas champagne in zijn hand. "Dag Isemay. Ik heb al kennis gemaakt met je nieuwe vriendje, geloof ik." Hij glimlachte semi-beleefd naar de jongen, en bracht zijn blik toen al snel weer terug naar Isemay. "Heb ik al gezegd hoe prachtig je eruit ziet vanavond?" vleide hij. Hij was blij haar te zien, echt. Dat was na deze actie waarschijnlijk alleen niet wederzijds. Dan was hij maar een klootzak. Hij had gewoon niet de beheersing om zijn gevoelens voor zich te houden vanavond.

Werkelijk kon ze haar oren en de stem in zijn hoofd echt niet geloven. Blijkbaar was hij de moeilijke weg aan het nemen. 'Mijn nieuwe vriedje?' Het woord nieuwe kreeg extra aandacht. 'Je hebt Mason dus al gevonden? Ik gfa niet ontkennen dat ik een soort van band met hem heb en ik ga hem niet voorliegen bij deze dat jij nu al heel de tijd in mijn hoofd rondspookt.' Zo het was gezegd. Bij dat sloeg ze haar champagne achterover. Eenmaal ze zou kiezen kon ze onmogelijk voor een andere kiezen. Keuzens waren vast. Mogelijkheden met een deeltje al gesloten. Even draaide ze zich meer naar Mason. 'Hopelijk vind je het niet erg als ik met deze charmante jongen dans?' En als hij het nu erg zou vinden dan had hij pech. Het glas champagne werd uit Brian zijn hand gegrepen. 'Bedankt trouwens.' Hierbij glimlachte ze naar hem, maar gemeend. Natuurlijk was het compliment niet voorbij gegaan.
Ze liet hem geen keus en nam de ene hand in de hare om hem proberen mee te lokken.

Mason had bewust enkel gereageerd op het eerste wat de jongeman had gezegd, gezien hij niet de behoefde had om met iemand die hij niet kende het over May te hebben. Hij wist hoe ze tegen over hem stond, dat hoeft niet de hele wereld te weten. Waar bemoeid hij zich eigenlijk mee? De woorden die uit de mond van de vreemdeling kwamen maakte dat Mason zich had willen omdraaien om weg te lopen, hier had hij geen zin in. Blijkbaar was hij geïnteresseerd in Isemay, dan had hij slecht nieuws voor de jongeman, May was niet zo makkelijk wat betreft relaties. Net toen hij zich had willen omdraaien was May tussen hen in verschenen, ze leek de jongeman te kennen gezien ze hem begroette als Brian. Even keel hij vragend naar haar, hoewel dat waarschijnlijk niet eens te zien was door het masker dat het bovenste gedeelte van zijn gezicht bedekte. De woorden van Brian die volgde hielpen niet bepaald mee, Mason vond het niet erg als hij dacht dat hij haar vriendje was maar de manier waarop hij nieuwe had gezegd stond hem niet echt aan. Hij keek naar haar om zijn blik te ontwijken en daarnaast vroeg hij zich af wie die Brian was. 'en ik ga hem niet voorliegen bij deze dat jij nu al heel de tijd in mijn hoofd rondspookt.' Deze woorden maakte hem opnieuw benieuwd naar wie Brian was, of in ieder geval wie hij voor May was. Even had ze hem aan gekeken waarna ze zich weer tot de jongeman had gericht. Uh, ja ik denk niet dat ik je tegen kan houden, ik zie je later wel weer. Reageerde hij op haar enkel met zijn gedachten.

Blijkbaar had hij te maken met de wegloop-variant van het mannelijk geslacht. Niet dat de jongen, die Isemay Mason had genoemd, hem echt zijn rug toekeerde, want Isemay was teruggekomen en hield hem tegen met alleen al haar persoonlijkheid. Wat saai. Hij had op agressie gehoopt.
Bij Isemays woorden was hij het echter die verdwaasd werd. Met zijn ontzichtbare wenkbrauwen opgetrokken staarde hij haar aan. Geen woede? Wat was er met iedereen? Hij gedroeg zich als een klootzak en iedereen leek het goed te vinden. Niet dat hij het erg vond trouwens, hij danste veel liever met Isemay dan dat hij ruzie maakte. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, een echte ditmaal, toen ze zijn glas uit zijn handen nam en het wegzette. "Het is me een plezier," was zijn antwoord, eigenlijk op allebei haar uitspraken. Mason protesteerde niet, maar keek ook niet vrolijk, en dat maakte Brian nog net ietsje blijer.
Slechts met hun handen verbonden liepen Isemay en hij naar de dansvloer. Daar nam hij al snel de leiding over. Tot zijn grote vreugde startte er een nummer in driekwartsmaat. "Weet u het nog, schone dame?" vroeg hij, terwijl hij haar vastpakte, nog altijd op gepaste afstand. Als ze closer wilden dansen, dan moest zij het initiatief nemen. Maar zodra ze dat deed, dan zou hij de rest doen. Het was moeilijk te geloven, maar misschien voelde hij toch wel wat voor haar. Geen liefde, nee. Maar ze was iets onbereikbaars, als een snoepje dat hij zichzelf niet gunde, maar dat de hele tijd voor zijn neus lag. En dan wel een heel mooi en lekker snoepje. Dat was moeilijk te weerstaan. Zijn voeten bewogen, zijn heupen draaiden, en zijn ogen verlieten die van Isemay geen seconde terwijl ze over de dansvloer walsten.

May antwoordde echter niks en liet haar hand nog even langs die van Mason gaan terwijl ze snel even verontschuldigend keek. Brian daarintegen kon een staalje vloeken verwachten. Toch hield ze zich rustig in en liet hem haar naar de dansvloer begeleiden. Zoals verwacht danste ze daar een wals, maar dan op een afstand die ze gisteren nog niet hadden. Zijn gedachte zorgde bij Isemay niet langer een przttig gevoel meer. Als ze een snopeje was en hij geen liefde voor haar voelde wou hij toch haar kans op een eerste liefde vergallen? Als zo'n slecht persoon had ze hem niet aangezie. Zeker niet na gisteren. Hierdoor vertikte ze het om dichter tegen hem aan te dansen.
'Je snoepje? Bedankt poepie.' Dit kwam er echter sarcastisch uit. 'Brian... Ik snap je niet meer. Deze ochtend heb je me gans laten vallen en die nacht ervoor ook. Nu lijk je me te willen bezitten terwijl je me juist het gevoel gaf dat ik jou wou bezitten en je dit niet langer meer wou.' Even tikte ze speels tegen zijn neus en zuchtte.
'Het is moeilijk om boos te zijn op degene die ons deerbaar liggen.' Toch kwam ze ietsjes dichter. 'Je zou Mason mogen. Hij is een goed kunstenaar en vriendelijk. I'm just saying...' Isemay keek hem met een klein glimlachje aan en danste verder.
'Vertel me nu echt wat er helemaal in je omgaat. Dan zal ik hetzelfde doen.'

Voor Kylan ontgliopte haar acties hem zoals bladeren opgeslokt werden door een windvlaag. Verbouweerd bleef hij achter terwijl hij moest toe kijken hoe zijn danspartner er vandoor ging. Echter wist hij compleet niet wat hij verkeerd had gedaan. Of hij echter wel wat verkeerd had gedaan. Zo snel hij kon rende hij naar haar toe en duwde hier zelfs mesen voor aan de kant. Misschien moch ze dan een vreemde zij; ergens had ze iets heel vertrouwds. Dezelfde energie als in het huis rondcirkuleerde. Zijn masker ging met een ruk af. 'Hey Assepoester!' Dit was enkel op haar aandacht te trekken en greep hierbij naar haar pols, maar verzachtte zijn grin zodat ze geen verplichtingen voelde. 'Het gaat duidelijk niet goed met je...' Nu hij haar min of meer aankeek zag hij de tranen en keek daardoor bezorgd.

Brian snoof verongelijkt. "Alleen het feit dat je gedachten kan lezen betekent niet dat je me meteen door en door kent. En begrijpen zul je me waarschijnlijk nooit, daar heb ik zelf ook al een hele klus aan." Op de rest van haar woorden ging hij niet in. Ze deden hem pijn, maar hij verdiende het. Ze was nu voor de verandering eindelijk eens boos om iets wat hij had gezegd, in plaats van op zijn gedachten. Dat was iets.
Boos blijven deed ze echter niet, en ze verklaarde waarom. Een kleine glimlach verscheen op zijn lippen toen ze hem dierbaar noemde en hem dichter naar zich toe trok. Die glimlach veranderde echter in een grimas toen ze over Mason begon. "Yeah right," mompelde hij, en hij wendde zijn blik af toen hij haar in de rondte draaide en zo subtiel weer wat afstand te creëren. "Geloof je het zelf?"
Brian was niet in een al te best humeur, dat was duidelijk, maar hij smolt voor de glimlach die ze hem wierp. Het was misdadig hoeveel die vrouw kon bereiken met alleen al haar gelaatsuitdrukkingen. Bijna om er misbruik van te maken, vroeg ze hem om zijn gedachten. Hij lachte en klakte met zijn tong. "Isemay.." bad hij haar. Dit was niet bepaald het moment om zijn diepste gevoelens op tafel te leggen, of liever gezegd, op de dansvloer. Maar de belofte aan een kijkje in haar hoofd was erg uitnodigend. "Al goed, al goed. Maar je gaat het niet leuk vinden," waarschuwde hij. Hij trok haar dichter tegen zich aan toen een rustiger gedeelte van het stuk door de zaal galmde. "Ik ben.. beledigd. Ik weet dat ik het recht niet heb je op te eisen, maar ik had gedacht dat onze vriendschap - als ik het zo mag noemen - wel iets betekende. Niet dat je zo over zou springen naar een volgende kandidaat. Alsof de puzzel te moeilijk voor je werd en je opgaf, om meteen aan een nieuwe, makkelijkere te beginnen." Hij had geen idee hoe hij ineens op die vergelijking kwam, maar het was wel raak. Hierin was Mason uiteraard de makkelijke puzzel. Hij slikte, niet wetend hoe hij zijn gevoelens verder nog moest verwoorden zonder emotioneel te worden. "Ik weet niet. Je verward me." Ja, dat was een bondige samenvatting. Brian keek naar de grond, en toen weer terug naar Isemay. Van dansen was al geen sprake meer, ze bewogen nu slechts zachtjes heen en weer op de muziek. "Jouw beurt," was het enige dat hij er nog aan toe kon voegen.

Van een zalige glimlach veranderde haar gezichtuitdrukking naar bezorgd met een dikke brok in haar keel. Brian was tweede gekomen, maar hij was geen tweede keus. Niemand was vervanging voor de ene. Ze wou geeen smerige spelletjes spelen, maar hoe het nu gesteld werd liet duidelijk merken dat ze niet bepaald het prinssesje was in dit sprookje. Uiteidelijk keerde het in een ware nachtmerrie.
'Ik denk dat ik enkel jou advies opvolg en naar eens echte liefde wil streven. Gisteren heeft me aan het denken gezet, jij hebt me aan het denken gezet. Ik denk dat onze vriendschap veel waard is en we niet langer alles op spel moeten zetten om het daarna direct terug te nemen. Echter heb ik geen ideeof ik wel verliefd ben. Enkel dat jullie twee me laten voelen dat ik speciaal ben.' Even zuchtte ze diep en kwam terug dichter. 'Is het verkeerd om te zeggen dat ik gevoelens heb voor jullie beide? Dit is de eerste keer dat ik zo'n sterke drang voel naar een jongeman toe en dit wel met beide.' Zachtjes gleed haar hand langs zijn wang. 'Geloof het of niet, maar jij verward me ook.' Zacht glimlachte ze. 'En ik hou ook an jou.' dat ik enkel jou advies opvolg en naar eens echte liefde wil streven. Gisteren heeft me aan het denken gezet, jij hebt me aan het denken gezet. Ik denk dat onze vriendschap veel waard is en we niet langer alles op spel moeten zetten om het daarna direct terug te nemen. Echter heb ik geen ideeof ik wel verliefd ben. Enkel dat jullie twee me laten voelen dat ik speciaal ben.' Even zuchtte ze diep en kwam terug dichter. 'Is het verkeerd om te zeggen dat ik gevoelens heb voor jullie beide? Dit is de eerste keer dat ik zo'n sterke drang voel naar een jongeman toe en dit wel met beide.' Zachtjes gleed haar hand langs zijn wang. 'Geloof het of niet, maar jij verward me ook.' Zacht glimlachte ze. 'En ik hou ook an jou.'

Hij kreeg meteen spijt van wat hij had gezegd toen haar glimlach van haar gezicht smolt. Maarja, zij had erom gevraagd. "Told ya you wouldn't like it," was zijn poging het gesprek luchtig te houden. Verder hield hij zijn mond, benieuwd naar wat zij ging zeggen. Bij haar eerste zin kreeg hij een bittere smaak in zijn mond. Dat was waar ook. Damn it all to hell and back, dacht hij met gesloten ogen. Ze volgt mijn advies en ik word er boos om. Hoe hypocriet is dat? Zijn ogen openden zich pas weer toen ze dichter tegen hem aan ging staan. Hij moest lang nadenken over wat hij ging zeggen, ook omdat haar woorden nog op hem in moesten werken. Waarom hadden Isemay en hij steeds van die diepgaande gesprekken? "Het is niet verkeerd," sprak hij uiteindelijk. "Het is juist goed dat je het doet, denk ik." Hij glimlachte even naar haar, maar het was niet van vreugde. "Ik had alleen niet verwacht er zelf in verwikkeld te raken. Het was juist mijn bedoeling je vrij te laten, maar hier ben ik, met jou in mijn armen." Hoofdschuddend stopte hij nu helemaal met bewegen en hield haar bij haar schouders op een afstandje. "Ik kan niet boos op jou zijn en ook niet echt op Mason, die is lang niet slim genoeg om dit expres te doen." Zo bleef er nog maar één persoon over. Jup, hij was boos op zichzelf. "Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan. Het gaat te snel, ben er nog niet klaar voor. Jij misschien wel." Hij keek over Isemays schouder naar de rand van de dansvloer, waar Mason eenzaam probeerde cool te lijken. "We zijn tegenpolen hè?" Hij doelde op Mason en hemzelf. "Dat gaat nooit wat worden met polygamie."

Hoewel het niet de bedoeling leek van Brian sneden zijn woorden haar weer één voor één aan flarden. Hoeveel keer per dag kon een jongen je afwijzen? Lichtjes borrelde zich een traan op. Dat was het stomme van tranen; ze kwamen wanneer het niet nodig leek. Natuurlijk was hij er nog niet klaar voor. Zij ook niet. Toch dat was haar mening. De afstand tussen hen in vond ze maar niks en keek niet naar Mason, noch naar Brian, maar hield haar hoofd ferm de andere kant op. Waarom deed Brian alsof ze gekozen had? Alsof ze opeens iemand van het leven had beroofd? Of dat hij dat had gedaan.
Met een ruk keek ze hem weer aan waarbij ze de handen van haar schouders weghaalde en die van haar stevig om zijn hals sloeg. 'Luister even naar me Meneer. Ik hou van je, no matter what. Ergens hoop ik diep van binnen dat jij daar hetzelfde voelt. Het maakt niet uit hoe je het woord houden van wilt definiëren. Tijd is goed, dat heb ik ook nodig. Laat me enkel op tijd weten hoe je echt je voelt. Ik vraag niet voor een vaste relatie. Dat plaatje in mijn hoofd vind ik zelf totaal geknipt voor mezelf.' Nu May zichzelf aanhoorde wist ze dat het als een mengelmoes klonk. 'Om terug te komen op je woorden: Ik ben vrij en niet te koop of te huur. Daarbij oud genoeg om zelf te kiezen wat ik doe en misschien hield je me even gevangen in je armen, je moet weten dat het nog niet de ergste plek is op de wereld.'
Even keek ze ook naar achteren, naar Mason, waarbij ze een kleine steek in haar hart voelde. 'Beiden extreem knap, geweldig in hun "vak" als kunstenaars en beiden een geweldige personaliteit. Maar inderdaad verschillend. Ik zou niet meteen tegenpolen zeggen, maar een beetje. Jij en ik maken nu zowat hetzelfde mee terwijl Mason erge duidelijkheid verwacht. Hij bekende dat hij gevoelens voor me had en als de aandachtsgeile hoer die ik ben, heb ik hem niet gerust gelaten. Hij beweerd het niet erg te vinden. Nog iets dat hij gemeenschappelijk heeft met je.' Weer keek ze hem aan en liet weer één hand langs een zacht stukje gezicht gaan voor zo ver het masker dat toeliet. 'Jou verliezen wil ik niet, Brian. Niet iemand kwetsen, maar daar ben ik helaas te laat voor. Hopelijk niet te laat voor dat eerste.'
Toch keek ze hem diep aan in de ogen en glimlachte nog om zijn laatste woorden. 'Polygamie? Driehoeksverhoudingen zijn weg toegelaten, moet je weten.' Duidelijk hoorde je aan haar stem dat het een grapje was, hoewel deze beefde van verdriet. Haar ogen sloten zich terwijl ze haar hoofd weer helemaal naar Brian hield. Wat was ze toch een slet.

Brians ogen werden groot toen ze haar armen om zijn nek sloeg. In reflex schoten zijn handen naar haar ellebogen, maar hij bedacht zich en liet ze aarzelend afzakken naar haar middel. Hij zei niets. Hij luisterde. Niet omdat ze het had gevraagd, maar omdat ze het afdwong. Het deed hem zeer te zien hoe moeilijk ze het had, en weer vroeg hij zich af hoe ze steeds in dit soort situaties belandden. Of ze dat vaker had of dat het door hem kwam. Hij perste zijn lippen samen. Even geen zelfmedelijden, dude. Dit gaat om haar, niet om jou. Dus hij hield zich in, zelfs toen ze Mason en hem vergeleek. Pas toen ze zichzelf begon af te kraken kon hij zichzelf niet langer inhouden. Zijn handen sloten zich om haar wangen en hielden haar hoofd stil, haar dwingend hem aan te kijken. "Isemay, je bent geen..." Hij dempte zijn stem zodat niet de hele zaal het zou horen. "Je bent geen hoer. Ik weet waar je die gedachte vandaan haalt, maar het is niet zo, dus stop jezelf zo de grond in te praten. Stop met jezelf overal de schuld van te geven, daar wordt niemand beter van." Hij zuchtte en kreeg nu pas door hoe stevig hij haar hoofd had vastgehouden. Snel liet hij los. "Sorry," mompelde hij. "Soms vergeet ik m'n eigen kracht. Maar Isemay, ik heb je al gezegd dat ik je niet achterlaat en dat doe ik weer. Ik geef om je. Maar ik heb ook m'n eigen leven, en dat wil ik eerst op de rails krijgen voor ik me met de liefde ga bemoeien. Dat is een valkuil naar een hele zee van emoties, goede maar ook slechte, en dat kan ik nu gewoon niet gebruiken. Sorry. En ik kan ook niet intiem met je zijn in de wetenschap dat je de volgende dag met hém.." - Hij knikte in Masons richting - "..aan aan het knuffelen bent. En dat bedoel ik niet gemeen!" vervolgde hij snel. "Je hebt er het recht toe, als jij dat wilt moet je het doen. Alleen ben jij niet de enige met een wil. Ik kan er niet mee omgaan. Nogmaals sorry." Hij glimlachte verontschuldigend, en was blij dat ze in elk geval een beetje kon lachen om zijn opmerking over polygamie. Zijn woede was enigszins ingedamd en had plaatsgemaakt voor opluchting en voorzichtige tevredenheid. "Dus.. zijn we oké nu? Ik heb namelijk enorm veel zin je een knuffel te geven." Hij wachtte haar antwoord niet af en sloeg zijn armen om haar heen. Even keek hij in Masons richting, hopend dat hij het niet verkeerd op zou vatten, hoewel een klein deel van hem dat nog steeds niet erg zou vinden.

Duidelijk deed het pijn toen hij haar zo stevig vast hield om haar het zwijgen op te leggen. Opeens voelde alles zo raar met Brian. Kriebels leken ver weg te zijn, niet meer zo dichtbij als gisteren. Haar armen loste om zijn nek en dit stilletjes aan om ze enkel nog op zijn schouders te leggen. Met één zette ze haar masker wat beter en hield nog steeds haar ogen gesloten. Ze wou hem niet langer meer aankijken. Weer hapte ze vrij naar adem. 'Ik neem het terug; soms voelen je handen niet bepaald veilig.' Even ging ze met haar hand over een pijnlijke kaak en zette haar masker weer goed recht terwijl ze hem aankeek.
Voor ze wat kon uitbrengen verder was ze in zijn armen beland na een vreselijke woordenstroom uit zijn mond. In haar oren klonk het allesbehalve goed. Toch sloeg ze haar armen rond zijn middel en drukte zich tegen hem aan. Natuurlijk niet zo innig als ze gisteren nog gedaan zou hebben, maar haalde wel plagend haar vingers door zijn haar waardoor ze even grinnikte. Enkel dan op de wat charmantere manier. 'Ik wil niet meer of ooit met Mason knuffelen om daarna met jou te liggen. Ik wil...' Weer glimlachte ze even. 'Ik wil dat jij gelukkig bent en uitvindt wie je bent. Ondertussen moet ik dat misschien ook uitvissen. Zelf weet ik niet wie ik ben en wat ik wil, maar toch zal ik moeten kiezen.' Niet meteen. Misschien kiezen om daarna te wachten op hem. Brian was het wachten waard. Ze nam weer afstand en drukte een kusje op zijn kaak. 'Als je een danspartner wilt dan weet je me wel te vinden. Misschien kan ik beter nu weer naar Mason gaan.' Even keek ze zijn richting op en zwaaide vaag met haar hand. 'Hij heeft nog een dans van me te goed. Veel plezier nog vanavond en denk er maar niet aan dat ik je gerust ga laten voor de rest.' Met een plagerige glimlach en een sierlijke "buiging" nam ze afscheid van Brian en liep terug naar Mason toe.

"Ah, dat is lief. Ik hoop dat het jou ook lukt jezelf uit te vogelen," zei hij gemeend. Hij drukte haar nog één keer stevig tegen zich aan en liet haar toen los. Met zijn eerste echte glimlach sinds hij op het was aangekomen keek hij haar aan. Toen ze hem een kusje gaf ergerde hij zich even licht aan zijn masker met puntige neus. Net een Pinocchio, ging er even door zijn hoofd. Maar hij had niet gelogen.
"Oké May." Dit was de eerste keer dat hij haar naam afkortte, en het voelde goed. Vertrouwd. "Ga jij maar lekker naar je prins terug. Ik hoop niet dat ik hem heb afgeschrikt." Zijn glimlach veranderde in een grijns, en hij vracht zijn wijsvinger naar zijn masker, waar hij het vanaf de punt naar voren bewoog, alsof die langer werd. "Ja, dat was gelogen," lachte hij. "Maargoed, als hij jou wat kan opvrolijken na dit gesprek, dan heb ik er vrede mee." Hij beantwoordde haar groet ook met een buiging, en keek haar na terwijl ze terug naar Mason liep. Hij knikte even naar hem, als een begroeting, en liep toen terug naar de champagnetafel. Echter wel ver van hen verwijderd. Daar wilde hij vandaag even niks meer mee te maken hebben. Later zou hij nog wel nadenken over de gevolgen en het hoe-nu-verder, maar voor nu was hij tevreden. Met een nieuw glas champagne keek hij de zaal door, op zoek naar mensen van zijn leeftijd. Misschien dat hij een medebewoner kon vinden.

Mason had eigenlijk naar buiten willen lopen, frisse lucht deed hem waarschijnlijk een stuk beter dan toekijken hoe Brian met Isemay dansten. Hoewel ze afstand bewaarde vond hij het niet bepaald fijn om toe te kijken, wat waarschijnlijk voornamelijk te maken had met het feit dat Mason een stuk minder, veel minder, goed kon dansen dan hij deed. Het was ook niet bepaald een geruststelling dat ze net aan hem had gedacht terwijl ze met hem dansten en praatte. Eigenlijk wou hij alleen maar weten wat er aan de hand was tussen Brian en Isemay. Afwezig staarde hij richting de dansvloer terwijl hij een glas champagne had gepakt. Waar was hij dan eigenlijk ook mee bezig? Zij had alle recht om te doen wat ze wou en dat wist hij, maar toch had hij gehoopt dat ze het in ieder geval wou proberen. Misschien had hij ook gewoon een roze bril op. Toen hij besefte dat ze inmiddels meer praatte dan dansten en er zo nu en dan een blik richting hem geworpen werd zette hij zijn glas weg met een zucht. Hij had er een hekel aan als hij wist dat er over hem gepraat werd, maar niet wat er gezegd werd, zo als waarschijnlijk elk mens. Hij besefte dat hij enkele minuten stil had gestaan en dat dat er niet erg logisch uit gezien had en liep dan ook richting de trap, misschien moest hij toch maar naar buiten.

Toen ze echter op de plek stond waar hij net nog had gestaan, merkte ze op dat hij weg was. Zonder glimlach bespeurde ze nu echter de zaal af en vond hem nij te trappen. Zo snel als ze kon op hoge hakken probeerde ze hem in te halen. 'Mason! Wacht!' De hakken vlogen nu echter uit in haar hand zodat ze sneller was en hem kon inhalen. Met haar vrije hand nam ze de zijne vast. Haar armen krulde zich rod zijn nek terwijl ze hem naar zich toe trok. Brian noemde hem haar prins. Maar prinsen liepen niet weg. 'Ik ben uitgepraat met Brian dus zou je mijn date willen zijn voor vanavond?'

Toen hij bijna bij de trappen was werd hij tegengehouden door een hand die de zijne vast pakte. Automatisch draaide hij zich om waarna hij twee arme armen om zijn nek voelde waardoor hij bijna zijn evenwicht verloor. Hij keek Isemay aan en merkte dat ze haar schoenen uit had. Niet alleen door dat er twee schoenen tegen zijn rug hingen, maar ook door het lengte verschil tussen hun beide. Hij keek naar de plek waar Brian eerst gestaan had samen met May, maar ook hij stond niet meer op die plek. Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Alsof ik dat kan afwijzen,' zei hij 'je moet me wel een keer uitleggen wat er tussen jou en Brian speelt.' Hij verwachtte niet dat ze het meteen zou doen omdat ze net ook al met Brian het erover gehad had waarschijnlijk.