Balzaal: 'The Masquerate'

Brian liet zijn adem opgelucht ontsnappen bij haar antwoord. Hij had wel door dat ze wat ongemakkelijk was geworden door zijn vraag, maar was allang blij dat ze hem geen klap in het gezicht had gegeven en was weggelopen. Het klonk onwaarschijnlijk, maar hij had het meegemaakt. "Ah, dan denk ik dat we samen wonen." Waarschijnlijk ja, want zeker wist hij het nog niet. Haar antwoord was vaag en misschien waren er wel meerdere studentenhuizen in de buurt. "Een oud herenhuis een eindje verderop? Voor mensen met wat.. extra's?" Hij legde de nadruk op dit laatste woord, want hij wist dat ze dit zou begrijpen als ze ook een gave had. Het voelde vreemd om zo te vissen, maar hey, hoe moest hij er anders achter komen? Hij had liever dat hij misschien wat bot was en het te weten kwam, dan dat hij erover zweeg terwijl het de rest van de avond door zijn hoofd bleef spoken.

Haar haarlokken leken bijna van zilvere draden in het licht, als van een spinnenweb dat glinsterd in het licht van de maan. Het enige wat donker was van haar, waren haar diepbruine ogen, die Brian nu ongelovelijk aankeken. 'Samen wonen?' vroeg ze aan hem, toen hij dit zei, ze voelde wantrouwen opkomen toen hij verder ging met praten en toen hij aan het einde was, had ze twee stappen achteruit gedaan. Haar gezicht was emotieloos, geen enkele kwam er in haar blik, terwijl zij nog steeds naar hem keek. 'Ik denk dat je een verkeerde voor je hebt, Brian.' Ze wilde zichzelf beschermen, ze had veel gevechten moeten doorstaan en leugens om te komen waar ze nu is, en eigenlijk wist ze niet of ze dat zo leuk vondt. Maar ze moest wat doen, ze moest wat hebben. Toen haar familie erachter kwam, hadden ze haar verbannen uit de familie en waarschijnlijk ook uit hun hart. Iets dat haar stiekem nog steeds veel pijn deed.
'Truth fears no questions.' Haar krullende lippen waren een streep geworden in de tussentijd en haar armen had ze over elkaar geslagen, echter zag ze er nog sterk en zelfverzekerd uit, totaal niet gebroken, al was ze dat wel van de binnenkant. 'I don't like talking about myself, Brian. Waarom stel je al deze vragen?' Als blikken konden doden, dan was Brian nu misschien out geweest, want Paige haar blik stond op scherp.

Had hij wat verkeerds gezegd? Hij dacht van niet, maar het leek er wel op. Waar Paige net nog open was geweest en zelfs een toverkusje had gegeven zonder erbij na te denken, sloot ze zich nu weer compleet af. Haar gezicht werd hard en haar ogen dof. Ze verzekerde hem dat hij het fout had, maar Brian geloofde er niks van. Als ze er niets van wist zou ze toch niet zo overdreven reageren? Hij begreep het niet, en haar volgende opmerking nog minder. Truth fears no questions? Wat bedoelde ze daar dan weer mee? Dat ze niet de waarheid sprak, en dus wel bang was voor vragen? Nee, dat sloeg nergens op. Maar hij durfde het ook niet te vragen. Ze zag er zo standvastig uit, met haar armen over elkaar geslagen en haar lippen samengeperst. Het breekbare meisje van net was compleet verdwenen. Verscholen achter een muur van leugens en zekerheid zeker, dacht hij bitter.
Hij had zijn blik afgewend om het niet te hoeven zien, maar toen ze hem vroeg waarom hij 'al deze vragen' stelde, keek hij haar aan. Ook hij had zijn armen voor zijn borst gevouwen en voelde er niets voor terug te deinzen bij de felle blik in haar ogen. "Vragen stel je als je iemand wilt leren kennen," antwoordde hij gevat. "Als jij dat niet wil, zie ik niet in waarom je überhaupt naar me toe bent gekomen. Jij was immers degene die meteen alles van mij wilde weten." Hij moest zijn best doen om bij deze laatste zin niet naar haar te wijzen. Hij keek weg en bevochtigde zijn lippen, zoekend naar woorden. "Luister, ik vraag je niet naar je diepste en duisterste geheimen, ik wilde alleen weten of jij ook een gave hebt. En je kan zeggen wat je wil, maar ik weet gewoon dat het zo is en ik snap niet waarom je daarover liegt..." Hij ging langzamer praten bij de herinnering aan wat Isemay hem had verteld over The Division, en hoe die mensen met gaven kidnapten en voor zich wonnen. Brian nam snel een minder agressieve houding aan en deed de twee stappen terug die hij net onbewust had gedaan. "Oké, misschien weet ik dat wel," zei hij zacht. "Maar mijn punt is.." Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek naar de grond, ineens weer dat verlegen jongetje van vroeger. "..mijn punt is dat je me kan vertrouwen. Je hoeft me niet te geloven, maar ik wil dat je dat weet. Het is niet goed om alles op te kroppen en je af te sluiten, want vroeg of laat komt het eruit, en dan heb je spijt dat je het niet eerder gedaan hebt."
Hij voelde zich ongemakkelijk worden, wat te zien was aan zijn zenuwachtige bewegingen. Maar hij had geen zin om alwéér weg te lopen, want dan zou ze zeker niet meer achter hem aan komen. The drama, the drama, dacht hij, terwijl hij in afwachting van haar antwoord zijn sigaretten maar weer tevoorschijn haalde. Dit is te veel drama voor één avond.

'We weten dat jij de kracht hebt, True. Dat jij sterker bent dan de anderen, waardoor je uit al onze gevechten hebt weten te redden.' De groep die voor haar stond, noemden haar True, bij haar bijnaam. Misschien zelfs wel om ermee te spotten, aangezien de types alleen minachting voor haar konden opbrengen. Een paar jongens met scherpe dingen in hun handen stapten naar voren en Paige kon het zien glinsteren in het zwakke licht van de lantaarnpaal. 'Aiden miste me zeker, waarom stuurde hij die sukkels anders op me af?' siste ze naar de jongen die net gepraat had. In een enkele beweging werd zij tegen de muur aangeduwt, maar zij kon hier alleen sarcastisch op glimlachen. 'Ja, dus.' Waarna ze hem op de grond smeet en wegrende van het groepje, ze had hier geen zin in gehad, niet nog eens. Never again.
De flashback duwde ze met een bezwaard hart terug, altijd als ze terug moest denken, kon ze er niets aan doen om verder erover na te denken, maar ze wist dat dit slecht was. Ze was nu in het heden en ze wilde niet veranderen wat er allemaal is gebeurd, of nou ja, misschien wel. Aan haar zus had ze ook niets gehad, ze dacht dat zij het geweldigste van de familie was en dat alles haar toebehoorde. Dat Paige haar als voorbeeld kon nemen vroeger was haar nog steeds een vraagteken. En dat Brian nu over de krachten begon, werd haar al helemaal teveel. Ze sloot haar zekere ogen voor een seconde en liet haar lippen weer normaal worden, aangezien ze niet de hele tijd met een streep op haar gezicht wou rondlopen. Rustig luisterde ze naar wat hij zei, ook al antwoordde hij gevat en ietwat bot. Haar ogen gingen weer open en dit keer was de emotieloze blik weg, er schemerde een lieflijkheid in die er eerder nog niet was. Zij zag dat hij zijn armen ook voor zijn borst had gevouwen en dat er iets in zijn ogen flikkerde.
Opeens stak hij zijn handen in zijn zakken en keek hij naar de grond, alsof het omgekeerd was en hij de hele tijd al een verlegen jongetje was geweest. Ze moest grinniken, maar hield het in, niet wetende hoe hij hierop zou reageren. 'Ik ben naar je toegekomen voor duidelijkheid, over waarom de directheid zo hard aankwam misschien. Eigenlijk ook een deel omdat je me aansprak in de balzaal,' antwoordde ze rustig op zijn temperament en ze ging zitten op een bankje, waarna ze het masker naast haar legde. Haar ogen keken hem aan op de manier dat hij wel naast haar mocht zitten, als hij dit wilde.

Paige leek niet erg blij met wat hij zei, maar dat was te verwachten. Net was Brian uit de balzaal weggelopen, gevlucht bijna, omdat zij hem de les las. Nu deed hij bij haar hetzelfde en nog een tandje erger ook. Hij had geen idee wat er in haar omging, aangezien ze geen enkele emotie liet zien en haar ogen, die toch het meeste inzage in de ziel gaven, gesloten hield. Toch ving ze het goed op.
Brian was ook enigszins verbaasd de blik in haar ogen te zien toen ze ze weer opendeed. Er lag een lieflijkheid in, bijna alsof ze een stukje muur had afgebroken, en hij wist dat ze er in ieder geval over na zou denken. Dat besef zorgde dat hij zich weer kon ontspannen. Op zijn gemakje liep hij met haar mee naar het bankje, terwijl hij zijn sigaret aanstak. "Angst," zei hij simpelweg. In plaats van op het zitvlak nam hij plaats op de rugleuning van het bankje. Op die manier moest Paige naar achter kijken om zijn gezicht te zien, en dat gaf hem een veiliger gevoel dan wanneer zijn emoties allemaal van dichtbij te zien waren. "Zoals je misschien al begreep leefde ik hiervoor niet zo'n braaf leventje. Ik doe heel erg m'n best die tijd achter me te laten, maar het is nog steeds moeilijk om verleidingen te weerstaan. En ik was bang dat als ik naar je zou luisteren, ik een terugval zou krijgen."
Normaal gesproken was Brian nooit zo openhartig, maar hij dacht dat het beter was dat ze de waarheid wist dan dat ze allerlei rare redenen ging zoeken achter zijn reactie. Bovendien kreeg hij haar zo misschien zover zich wat meer open te stellen. Hij zakte op zijn hurken, zodat hij wat minder hoog en ver zat, en bood haar een sigaret aan uit het pakje dat hij nog niet had weggestopt. "Rook je?"
_________________
Sorry dat ik zo laat reageer, was weinig thuis en nogal druk :c

Voor de tweede keer deze avond liep hij de trap af. Hoewel het deze keer anders was als eerder, nu verbaasde hij zich niet over de ruimte, er dansten meer mensen en er stonden minder mensen aan de zijlijn. De mensen die aan de zijlijn stonden, stonden nu vaker in groepen dan dat er enkelingen stonden, de mensen op de dansvloer waren actiever aan het dansen en bij sommige kon je duidelijk de drank terug vinden in hun doen en laten. Het grootste verschil was misschien nog wel dat er nu geen Isemay was die hem kon aanspreken en dat hij niet het vooruit zicht had dat hij haar deze avond nog zal zien. Hoewel hij natuurlijk naar haar toe kon gaan als hij dat wou, maar hij wou het niet. Eerst wou hij haar even alleen laten en zichzelf wat denkruimte. Even had hij stil gestaan onderaan de trap. Even kijkend naar de mensen die er stonden. Giechelende groepjes meiden, stelletjes, pratende groepen vrienden. Het feit dat hij een van de weinige was die alleen stond deed hem besluiten naar het gedeelte te gaan waar hij eerder met Isemay had gezeten. Misschien waren er daar mensen waarmee hij kon praten, hij zou voorlopig toch niemand ten dans vragen.

Miranda was snel naar het huis gerend en zichzelf klaargemaakt, haar jurk was zalmroze en haar masker paste erbij. En hoe erg ze eigenlijk deze kleur haatte, ze trok het toch aan, het was een cadeautje geweest van haar dierbaar iemand en haar halflange haar stak ze op. Toen ze de balzaal inkwam, zag ze allemaal mensen die zich mooi hadden aangekleed en een masker ophadden. De mannen in een pak en de vrouwen in allerlei soorten mooie jurken. Ze keek hierbij haar ogen uit maar probeerde toch zo normaal mogelijk te doen en liet haar hand de trapleuning afglijden en toen ze een bekend gezicht in de zaal zag, glimlachte ze. Met een vastberaden gezicht liep ze naar hem toe en ging dichtbij hem staan. ‘Well, well, ik denk dat ik je herken als Mason, nietwaar?’ Ze grinnikte en zette haar hand in haar zij. ‘Waarom ben je hier alleen?’

Dress. Mask. Hair.

Paige had niets gezegd na zijn opbiechting, maar de stilte voelde niet afkeurend. Hij was er gewoon, net zo vanzelfsprekend als dat zij op deze aarde rondliepen.
Toen hij haar een sigaret aanbood gingen haar ogen van het pakje naar hem en weer terug, alsof ze twijfelde of ze dat nou wel moest doen. Haar woorden bevestigden die gedachte toen ze toegaf nog nooit gerookt te hebben. "Voel je niet verplicht," mompelde hij, om aan te geven dat het niet erg was als ze het niet deed. Hij wilde niet dat ze het deed omdat ze zijn aanbod niet durfde te weigeren. Maar erg lang bleef hij daar niet bij stilstaan. Als ze zo lang had geleefd zonder een sigaret aan te raken, had ze vast al wel vaker nee gezegd en kon ze het nu ook. Hij probeerde zich te herinneren wanneer hij zijn eerste sigaret had gerookt, maar zijn brein was zo fucked up geraakt van al die drank en drugs dat er veel herinneringen waren weggevaagd. Hij wist alleen nog dat hij het de eerste paar keer alles behalve lekker had gevonden. En natuurlijk had hij gehoest, net als elke andere ingewijde.
Hij hield de aansteker tegen het uiteinde van de sigaret die ze in haar mond had genomen, en leunde toen met een glimlach terug tegen het bankje, wachtend op haar eerste kuchje. "Het is inderdaad een rare avond."

En jawel, daar was 'ie! Brian wendde zijn ogen af van de hemel, waar helaas geen sterren te zien waren gezien het een bewolkte avond was, en richtte ze op Paige. Hij moest erg zijn best doen zijn lach in te houden, niet omdat het nou zo'n grappig gezicht was, maar omdat het zo enorm voorspelbaar was. Met zijn mond vertrokken om niet in lachen uit te barsten, legde hij zijn hand op haar rug. "Gaat het een beetje?" vroeg hij, omdat dat nou eenmaal was wat mensen op zo'n moment vroegen. Hij wist ook wel dat het over twee seconden weer goed zou zijn. Met zijn andere hand nam hij de sigaret uit haar hand zodat ze zichzelf, of haar jurk, daar niet aan zou branden. Hierbij leunde hij even over haar heen, al was het maar kort. Zelf was hij zich niet erg bewust van dit feit, of van zijn hand op haar rug.

Brian had ineens door hoe dichtbij hij was, en hij schrok ervan. Niet van angst dit keer, maar op een andere manier, alsof er een vogel tegen het raam vliegt maar je niet weet wat die bons is. "Mooi zo." Hij gaf haar de sigaret terug en plofte snel terug tegen de rugleuning. De ruimte tussen hen in stelde hem gerust, ook al waren het maar enkele centimeters. Het was zijn verzekering dat hij niks stoms zou doen.
Zijn eigen sigaret ging naar zijn mond en hij ademde rustig de rook in. Toen hij er zeker van was dat hij normaal na kon denken, draaide hij zijn hoofd haar kant op. Er waren een heleboel dingen die hij van het meisje naast hem wilde weten. Op de een of andere manier was ze fascinerend, en niet alleen omdat ze er prachtig uitzag. Nu de vrede weer hersteld was durfde hij haar wel wat te vragen. "Dus vertel eens, waarom hou je er niet van om over jezelf te praten?" Wat heb je te verbergen? Wat heb je dat je zo verdomd graag wilt beschermen? Hij bracht zijn kin omhoog en ademde de rook uit, omhoog naar de donkere hemel. Daarna keek hij haar weer aan. "Als je denkt dat dat arrogant is, heb je het mis. Een beetje eigenliefde is goed voor je." Een schuine glimlach verscheen op zijn gezicht en zijn ogen twinkelden. Hij wist best dat dat ook niet de reden was dat ze zich zo stug tegen zijn vragen verweerde, maar soms was het beter om de domme te spelen.

Mason herkende een bekende stem uit het washok achter zich waardoor hij zich omdraaiden. "Als jij Miranda bent, denk ik dat ik Mason ben," zei hij met een eigenwijze glimlach. Hij bekeek haar even en concludeerde dat de jongedame in het roze gehuld Miranda was. Haar andere vraag vond hij niet echt een geweldige vraag, iedereen leek het erover te hebben en ergens ergerde hij zich er enorm aan. Toch kon ze het niet weten en reageerden dan ook niet geërgerd of boos. "Geen zin om een date te regelen, ik had hier afgesproken met iemand, min of meer dan. En jij?" voor zo ver hij zag was er geen partner te bekennen, man of vrouw. "Ik ging eigenlijk net iets eten, ga je mee?" vroeg hij gezien ze nu nog naast de dansvloer stonden en zo voorkwam hij gelijk dat hij de dansvloer weer op moest. Hij glimlachte hoe dan ook, zijn gedachten zaten nog wel bij May, maar misschien kon Miranda dat veranderen, hoewel hij niet wist hoe.

Brian had haar genegeerd toen ze zachtjes grinnikte, maar fronste toen ze zei dat ze niets meer over zichzelf kon vertellen. Kon vertellen. Dat klonk haast alsof iets of iemand haar tegenhield. Meteen sprongen er de gekste beelden op in zijn hoofd; een heksencult die haar betoverd had, een psycho boyfriend die haar bedreigde, een deal met de duivel... In elk geval iets waardoor er, wanneer ze de afspraak overtrad, iets heel vreselijks zou gebeuren. Natuurlijk was dit onzin, maar het zorgde wel dat hij zich afvroeg wat dan wél de reden was. En dat maakte haar alleen nog maar interessanter.
De frons verdween van zijn gezicht en maakte plaats voor een triomfantelijke lach toen ze toegaf een gave te hebben. "Ha, Ik wist het!" riep hij enthousiast. Misschien was het kinderachtig, die zie-je-wel-houding, maar het bewees tenminste dat er vanavond nog íets ging zoals het hoorde. "Wat gaaf zeg," zei hij wat zachter, en hij ging weer zitten. Bij zijn uitroep was hij automatisch opgesprongen. Nu keek hij haar slechts aan met een opgetogen glimlach op zijn gezicht, eentje die zij beantwoordde. "Ik ook. Oh wat cool!"
Zijn eerdere bedenkingen waren spontaan verdwenen nu al zijn gedachten op dit nieuwe onderwerp gefocust waren. Hij had eerder al wel iemand met dezelfde kracht ontmoet, Hawel, maar nog nooit een meisje. Op de een of andere manier waren meisjes altijd spannender. Ze zag er ook helemaal niet sterk uit, niet gespierd in elk geval. Maar het verklaarde misschien wel haar statigheid en vastberadenheid. Of misschien hoorde dat gewoon bij haar persoonlijkheid, hij had namelijk geen van die twee eigenschappen. Zijn glimlach veranderde in een scheve grijns toen een idee bij hem opkwam. "Wat dacht je van een potje armpje drukken?"
________
Whaaa, bed, alsjeblieft, bed... Wat doe ik mezelf aaaaan?

Miranda was eigenlijk niet het sociale-type, juist helemaal niet, maar ze had Mason al eerder ontmoet, dus het maakte haar niet zoveel uit als ze bijvoorbeeld zou glimlachen, en Daniël was tot nu toe de enigste die haar echte-ik kende. Hij beantwoordde het met een eigenwijze grijns en ze luisterde geduldig naar wat hij zei. 'Dat ben ik inderdaad, heeft het roze me verraden?' Ze deed haar hand voor haar mond, omdat ze moest glimlachen, maar dat was iets wat een gewoonte was en waar ze niet zo snel vanaf kwam, omdat ze niet wilde dat iemand haar zag lachen, laat staan glimlachen. 'Want ik houd eigenlijk helemaal niet zo van die kleur.' Bekende ze, waarna ze even om zich heen keek omdat Mason ook even keek. 'Ik ging alvast, als het goed is komt Daniël zometeen.' Toen kwam er in haar gedachten op dat hij misschien Daniël niet kende en haar ogen zochten die van Mason. 'Ken je hem?' Bij het zeggen dat Mason net wat ging eten, glimlachtte ze groot als een hongerige wolf en liep alvast in de richting van het eten. 'Hell yes!' Maar vlak daarna draaide ze zich om en keek Mason gewaagd maar blij aan. 'Kom.' Met een glimlach pakte ze zijn hand en trok hem mee. Ze hield van eten en eigenlijk wilde ze er nu snel zijn, aangezien ze best veel trek had.

Paige's vingers streelden zachtjes zijn hand, en hij moest allerlei 'Zie je wel dat ze wil'- gedachten bedwingen. Het was maar goed dat hij omlaag keek terwijl hij dit deed, want als hij haar uitdagende blik had gezien was dat zeker niet gelukt. Toen hij zichzelf ervan overtuigd had dat hij er absoluut niks achter moest zoeken, keerde zijn vechtlust terug en drukte plotseling met de palm van zijn hand tegen die van haar, zodat die klem zat. Met strijdlustig twinkelende ogen keek hij haar aan. "Ik zou maar niet zo zeker van jezelf zijn, madame." Hij haalde zijn hand van de hare, ging zo zitten dat de zitting van het bankje als ondergrond kon dienen (wat betekende dat hij half zat, half voorover lag) en pakte haar hand. Hij had nog nooit de kracht van een andere Bleeder gevoeld, had slechts gemerkt dat andere mensen er meestal niet tegenop konden. Nu was hij benieuwd hoe het was om zich in hun positie te bevinden. Tenminste, bijna. Deze keer waren uitgedaagden aan elkaar gewaagd. En zij mocht dan overlopen van het vertrouwen dat zij ging winnen, hij was ook lang niet zwak. Hij had wekenlang actief meegedaan aan straatgevechten. Dat had ook zijn sporen nagelaten.
Hij wachtte ongeduldig tot zij in positie zat - schuin zittend was niet de beste manier om kracht uit te oefenen. Ondertussen spande hij een voor een zijn spieren aan, om ze onopvallend op te warmen. "Bring it, baby," gromde hij.

Eigenliefde my ass, dit is geen peptalk. Dit is oorlog. Brian bleef doodstil terwijl ze ging verzitten, en keek haar van onder zijn wenkbrauwen aan. Wat hij zich echter niet had gerealiseerd toen hij deze positie uitkoos, was dat hij op deze manier recht zicht had op Paige's decolleté. Hij slikte en richtte zijn blik op iets anders - haar gezicht. Helaas voor hem was deze voorzien van een glimlach die hem ontzettend flirterig aan deed voelen. Brian voelde hoe Paige haar eigen spieren aanspande en weer los liet, maar hij was zijn eigen opwarming allang vergeten. Haar woorden klonken uitdagend, en niet alleen op een competitieve manier. Ze was met hem aan het flirten, gewoon, als afleiding. Opeens wenste Brian dat hij niet zo openhartig over zichzelf was geweest. Ze gebruikte zijn zwakke punt! En het ergste was nog dat het haar lukte.
Brians arm trilde lichtjes, en dat was niet van de inspanning. Aftellen was niet nodig, ze voelden allebei wanneer het begon. Hij had niks om de plotselinge druk tegen zijn arm op te vangen. Hij probeerde zich nog te vermannen, keek naar hun ineengeslagen handen in plaats van naar haar ogen, maar het had geen zin. Het was hopeloos. Binnen enkele seconden lag hij om. Geïrriteerd sprong hij op. "Dat is niet eerlijk!" zei hij luid. Hij schopte hard tegen een leeg blikje frisdrank en dat kletterde zeker twintig meter ver. Sneaky little bitch, dit was valsspelen. Meisjes spelen altijd vals, dacht hij kwaad. Hij draaide zich om naar Paige en pookte een beschuldigende vinger in haar richting. "Dit moet bewijzen dat meisjes wél iets kunnen? Ja, vast. Allerlei omwegen en zijpaden nemen, eromheen draaien om te krijgen wat ze willen. Maar ergens recht op afgaan, ho maar!"
Natuurlijk was het zijn zwakte, niet die van haar. Maar het krenkte zijn trots als hij dat toe zou geven, aan haar én aan zichzelf. Hij had al verloren, dan moest dat er niet nog eens bijkomen. Het was veel makkelijker de ander er de schuld van te geven.

Selene liep nog steeds hand in hand met Jason de lange trap af. Het zag er zó mooi uit! ze keek verwonderd om zich heen. en ik dacht nog wel dat het huis er mooi uitzag ze was in een droom beland leek het wel. Naast zich zag ze Jason glimlachen. Hij keek naar haar. Ze glimlachte terug. En dan nog te bedenken dat ze hier niet naartoe wou! Naast zich zag ze allemaal mensen uit het huis sierlijk dansen. Het was niet zoals ze gewend was bij haar thuis. Daar wou ze nooit uitgaan omdat mensen op de dansvloer seks leken te hebben. En het enigste wat ze wouden is iemand 'scoren' maar dit beviel haar wel. Jason keek haar vragend aan en hield zijn hoofd schuin. Ze glimlachte en pakte zijn hand vast. Onder haar masker keek ze hem aan. 'I would love to dance with you.' En met die woorden liepen ze samen de trap af.

Jurk ~Mask ~ Hair~ Pumps