Balzaal: 'The Masquerate'

De laatste slokken van de champagne die Lucy in haar hand hield goot ze in een keer haar keel in. Charmant was het misschien niet, maar ze wou dansen en dat ging niet met een glas in je handen, daarnaast wou ze niet straks een plek willen vinden als haar oog op iemand was gevallen die met haar zou willen dansen. Haar lege glas was al snel opgevallen door een van de obers die blijkbaar de glazen ophaalden. Ze was wel eens op chique feesten geweest, maar er leek hier echt een enorme som geld aan uit gegeven te zijn om alleen al de zaal zo mooi aan te kleden. Voorzichtig zette ze haar glas weg, waarna ze een paar rustige passen de trap op deed om een beetje over de dansende menigte heen te kijken en langs de kant te kunnen kijken. Al snel werd duidelijk dat iedereen met iemand leek te zijn en er voornamelijk dansende paren waren. Als er nou iemand naast haar had gestaan die alleen was had ze dat persoon makkelijk kunnen meesleuren de dansvloer op, man of vrouw dat maakte haar niet uit, zolang ze maar plezier kon maken. Terwijl ze nogmaals haar blik over de zaal liet glijden viel haar oog op een bruinharige jongedame in een roomkleurige met zwart bestippelde jurk die een dans bedoeld voor twee mensen alleen leek uit te voeren. Er verscheen een glimlach op Lucy haar gezicht waarna ze, met snellere passen dan eerder, de paar treden weer afdaalden met het plan daarna naar de bruinharige jongedame te lopen. Echter kwam er beneden aan de trap een bekend stemgeluid naar haar toe. Ze draaide zich om waar iemand die haar deed denken aan het meisje wat ze eerder had ontmoet, Roxy. Even dacht ze na wat er nou eigenlijk gezegd was waarna tot haar doordrong dat ze vroeg of ze hier zonder partner was. Ja, zo kun je ook een gesprek beginnen. Dacht ze terwijl ze zelf net zo goed zo een gesprek had kunnen beginnen. Ze was het simpelweg niet gewend dat mensen ook zo gesprekken begonnen. Hoewel, als het echt Roxy was en ze haar herkend had was het niet heel vreemd. 'Nee.' antwoorden ze toen ze bedacht dat het wel erg asociaal was om haar alleen aan te kijken. Ze bekeek een beetje bedenkelijk de ogen van de jongedame die voor haar stond waarna ze haar herkenden. 'Roxy?' vroeg ze om bevestiging.

'Dat is mijn taak,' zei ze zachtjes bij zijn oor omdat het praktische niet anders ging. Deze woorden waren ontstaan bij zijn gedachten over de lach die zijn gezicht vulde dankzij haar. Isemay hield van glimlachen, maar wist dat ze ook niet bepaald de liefste kon zijn. Op één of andere manier had ze die slechte persoon nog niet bepaald getoond aan iemand. Enkel het veel te oppervlakkig gesprek van haar en Cadan. Toen de muziek meer of minder aan het stoppen was, haakte ze haar vinger achter een van zijn hand en loodste hem zo mee naar het zitgedeelte en dan ook de drank. Eenmaal waar het rustig was nam ze een glas met champagne en nam plaats op een bank. In de danszaal was het opeens zo warm geworden. Of ligt dat nu aan mij? Of hem? May keek hem met een glimlachje aan. 'Dus dromer? Heb je het naar je zin hier?'

Dit keer was het Isemay die hem ergens heen loosden. Ze bracht Mason naar een soort zitruimte naast de danszaal waar het rustig was. Nadat May een glas drank had gepakt, hij gokte champagne, ging ze op de bank zitten. Mason nam naast haar plaats. 'Alsof je dat niet weet.' lachte hij 'Maar als je het graag wilt horen, ja, ik heb het naar mijn zin.' Zelfs zonder reader gave zou het duidelijk moeten zijn, zo gesloten was hij toch ook weer niet? Hij wist van zichzelf dat hij redelijk gesloten kon zijn, maar om een of andere reden had hij haar, Isemay, de meeste van zijn gedachte bewust verteld. Hij zag hoe ze een slokje uit haar glas nam en besefte dat hij eigenlijk wel zin had in een drankje. 'Is die champagne lekker?' vroeg hij terwijl hij zonder echt op antwoord te wachten op stond en van de dichtstbijzijnde tafel een glas met champagne en liet zich daarna weer op de bank naast May zakken.

Met een klein glimlachje keek ze Mason na en had haar benen over elkaar geslagen en het zich gemakkelijk gemaakt op het soort ligbank, maar hier zaten ze dan op. Weer kreeg hij het voor elkaar om haar zo comfortabel te laten voelen en ergens zo ongemakkelijk. Net zoals Brian. Isemay sloot bij die gedachten haar ogen. Bij beide had ze geslapen en met beide had ze gekust en geknuffeld. Het was zo verkeerd en dan nog kon ze er niet genoeg van krijgen. Ze bleef maar nemen en nemen. Alsof ze nooit genoeg zou kunnen krijgen van liefde.
'Het is erg lekker.' Even klonk ze haar glas tegen het zijne en zette het weer tegen haar lippen om een slokje te nemen. De champagne rolde als het ware even in haar mond voor ze het door slikte waarna ze weer heel de "woonkamer" bekeek.

Mason merkte dat de geur van de drank zijn neus binnendrong waarna hij een kleine slok van de champagne uit zijn glas nam. Isemay had gelijk, het was lekkere champagne. Hoewel hij eigenlijk niet echt geweldige fan was van champagne was deze echt de moeite waard, hoewel moeite, hij hoefde er niets voor te doen. May was inmiddels bezig de ruimte waarin ze zich bevonden te bekijken, zelf had hij de gewoonte om gelijk de details van een kamer in zich op te nemen, simpelweg omdat zijn moeder dat zo vaak had gezegd en het nu in zijn systeem geprent stond. Het was natuurlijk niet voor niets, zijn moeder wou gewoon voorkomen dat als hij toen hij klein was wanneer hij de weg kwijt raakte weer terug kon komen en ze dacht dat het dan misschien ooit nog wel van pas zou kunnen komen. Hij nam dan ook van de gelegenheid gebruik om haar te kunnen bekijken, hoewel hij dat eigenlijk continu had gedaan. Zijn ogen gleden over haar borsten naar haar lange, gladde benen die door haar korte jurkje zichtbaar waren. Hij was zich er bewust van dat ze wist wat hij dacht, maar eigenlijk begon hij er wel aan te wennen. Daarnaast, ze was echt knap, er zullen vast wel meer mensen haar bekijken. Hij merkte dat hij zijn eigen gedachte aan het goed praten was, of eigenlijk denken, waardoor er even een glimlach op zijn gezicht verscheen. 'Gedachten zijn zeker prima leedvermaak af en toe?'

Ze knikte even toen ze vroeg of ze Lucy was. 'I guess I am.' Roxy had zoekend om haar heen gekeken waarbij ze kennelijk had gezocht naar haar date, ze leek er niet bepaald blij mee dat haar date niet mee was gelopen. 'Uhh, nee...' zei ze. Zonder er eigenlijk echt over na te denken. Voor Lucy daadwerkelijk rond kon kijken of details kon vragen over zijn masker was ze, Roxy, al bezig een dienblad van een ober over te nemen. Verbaasd keek Lucy haar aan waarna ze zich even amuseerden over hoe ze de ober heel verbaasd liet weg lopen hoewel ze even had gefronst toen ze zij dat het ook voor haar was. Toen de ober buiten gehoor afstand was schoot Lucy in de lach. 'Jezus, wat ben jij erg, misschien nog wel erger dan mij.' eigenlijk doelde ze meer op haar vrienden, maar zij had soms net zo makkelijk mee gedaan. 'Eigenlijk...' het voelde even lullig om te zeggen dat ze met een wild vreemd persoon wou gaan dansen en stelde toen snel haar zin bij 'Eigenlijk, heb ik net ook al een glas champagne op, ik kan goed tegen drank, maar ik kan niet de rest van de avond zonder.' ze glimlachte even terwijl ze een glas van het blad afpakte 'Ik wil nog wel kunnen lopen naar huis straks.' er stond een eigenwijze glimlach op haar gezicht waarna ze een flinke slok uit haar glas nam. Ze proefde de kenmerkende smaak van alcohol en voelde hem door haar keel gaan en zette haar glas toen op de leuning waar ze naast stond.

Een glimlachje verscheen op haar gezicht bij zijn gedachten naar kleine Mason. Dat was vast een schattig jongetje geweest en had vast en zeker ook genoeg kleine aanbidders gehad in de kleuterschool. Eenmaal nam ze een slok champagne terwijl May voelde hoe hij zijn aandacht schonk aan - vooral in haar ogen - haar borsten die goed uitkwamen in het jurkje en haar benen. Isemay had het nooit leuk gevonden dat ze niet bepaald groot was. Toch grijnsde ze en ving terug zijn ik op toen hij sprak.
'Soms kunnen ze erg amusant zijn, ja. Andere keren is het een vloek.' Even speelde ze met zijn vingers aangezien ze niet wist wat ze moest doen. 'Op dit moment ben je de enige die goedkeurend naar me staart.' Ze was blij dat ze het grote litteken op haar arm had verborgen met make-up die niet opviel. Weer stopte ze en keek hem aan. Ze wist dat de meesten mensen haar niet lelijk vonden, maar ieder had zijn eigen smaak.' Haar glas was bijna leeg. 'Dat pak staat je goed en dat meen ik. Nog een eenie-minie beetje knaper,' zei ze terwijl daarna een brede glimlach op haar gezichtje tevoorschijn kwam.
Even kwamen haar gedachten weer bij zijn champagne. 'Wat drink je dan normaal van alcoholische drank? Of eerder niet?' May kapte werkelijk alles achterover zolang het haar maar smaakte

'Ja, dat kan ik me voorstellen.' zuchtte hij. Het kon niet fijn zijn om altijd precies te weten wat iemand over je dacht of van je vond, zelfs al was je de meest geliefde persoon, er zijn altijd mensen die je niet mogen. Ze speelde met zijn vingers terwijl hij naar haar ogen keek. Bij haar woorden keek hij even de ruimte rond, zover hij zag was hij de enige die naar haar staarde. Ze stopte met het spelen met zijn vingers waarna ze hem terug aan keek. De woorden die uit haar mond kwamen vleiden hem enorm en de brede glimlach op haar gezicht zorgden ervoor dat er ook een glimlach rond zijn lippen verscheen. 'Alleen het beste is goed genoeg voor u,' zei hij op een deftige toon waarna hij een kus op haar hand drukte die eerder met zijn vingers had gespeeld.
'Eigenlijk drink ik niet veel,' zei hij bedenkelijk, vergeleken met de meeste uit het dorp zeker niet, niet dat hij alcoholische drank niet lekker vond, maar hij kon nou eenmaal een healthy freak zijn. 'En als ik drink is het meestal bier.' Vervolgden hij zijn antwoord op haar vraag. Niet echt verrassend, maar toch. 'Volgens mij heb jij inmiddels echt je twijfels over in welk gat ik ben op gegroeid,' een healthy freak die tegen iemand als Isemay zegt dat hij nog geen seks wilt en vervolgens ook nog amper drinkt. 'Jij drinkt vaker alcoholische drankjes, of niet? vroeg hij.

Wel is waar was zijn gezelschap erg entertainend. Ze voelde hoe zijn lippen op haar hand werden gedrukt terwijl ze even vaag glimlachte bij zijn woorden. Echter wist ze niet ze niet wat ze van die context moest afleiden aangezien ze hier niet samen waren en in het algemeen niet samen waren. 'Werken mijn kusjes nu ook al betoverend?' Een beetje vaag zei ze dit en glimlachte niet bepaald meer breed. Weer deed hij lief, veel te lief.
Even lachte ze wel luid op bij zijn woorden en gedachten. Zij en Mason waren complete tegenpolen aangezien ze hield van sigaretten en dit dan ook nodig had. Een glaasje alcohol kon er ook wel in, maar niet dat ze hier verslaafd aan was of iedere dag dronk. Totaal niet. Enkel als ze uitging. 'Als wat gratis is dan mag je het niet afwijzen, toch?' Ze grijnsde en dacht eraan hoe het eergisteren was geweest. Gisteren had ze met Brian geslapen wat ook helemaal foute boel was geweest net zoals het voorval met Mason. Wel was zij blijven liggen of onder de lakens gekropen waardoor het nu zo ingewikkeld zat. 'Ik rook. Drink vooral als ik uitga en soms wat straffers. Seks? Wel, dat is een hele tijd geleden.' Met een grijns keek ze hem aan. 'Op dat vlak lijken we helemaal niet op elkaar. Jij haatte toch sigaretten, maar kust een meisje dat zowat een half à een pakje rookt per dag. Foute boel, wederhelft van de M&M.' Al glimlachend schudde ze een beetje haar hoofd terwijl ze haar hand op haar knie legde.

Even twijfelde hij of ze had begrepen dat hij het over zijn pak had gehad, hoewel het het enige pak was dat hij in zijn bezit had. Hij glimlachte even bij haar opmerking, maar ging er niet verder op in.
May legde haar hand op zijn knie waardoor er een warme tinteling ontstond. Even keek hij naar haar hand waarna hij haar weer aankeek. 'Hmm, M&M hé?' glimlachte Mason waarna hij even nadacht, het klopte wel wat ze zei. 'Ik drink eigenlijk voornamelijk op speciale gelegenheden en heel soms bij het uitgaan, trouwens voor een meisje dat een half á een pakje per dag rookt, valt het me mee dat je niet enorm naar rook ruikt.' hij was de dagen dat hij in het huis was toch al lekker bezig geweest om de dingen waar hij normaal last van had te kunnen negeren. Hij had tenslotte de afgelopen dagen amper aan huis gedacht, behalve de eerste dag een moment uitgezonderd. Dat was handig geweest als hij dat eerder had kunnen doen, hotel-weekenden met zijn vader bijvoorbeeld. Hij glimlachte even flauw naar May waarna hij zich er weer al te bewust van was dat ze wist dat zijn gedachten even waren af gedwaald. Damn, waarom moet ze zo godsgruwelijk knap zijn.

Blijkbaar had Isemay de afstand verkeerd ingeschat en haar hand op zijn knie gelegd. Hierdoor schoot ze zelf even op van verbazing, maar zag dat Mason dit niet had opgemerkt. Zachtjes streelde ze even over deze en liet toen de hand door haar haren gaan waarna ze deze wr achter zich plaatste.
Voor haar was het een plezier om hem gelukkig te zien. Glimlachend bij zijn woorden en gedachten, keek ze hem aan. Even grijnsde ze bij die laatste gedachten. 'Wel, we zij toch dan een goede M&M; In evenwicht.' Bij deze glimlachte ze wat teruggehouden. 'Ik heb minder stress hier, denk ik. Toch minder dan thuis...' Even dacht ze na op wat ze zou antwoorden op zijn gedachten. Mason en zij hadden elkaar gisteren niet bepaald veel gezien. Daarbij had ze vannacht bij Brian geslapen. 'Omdat enkel wat half zo goed is, het beste is voor me.' Daarmee bedoelde ze alweer dat Mason te goed was voor haar. Als ze het mooie nette meisje was geweest dat zich voorbeidde op de universiteit, tot dan maagd wou zijn, succes wou hebben in haar leven en kinder wou. Die zou willen trouwen met haar jeugdliefde. Dan zou Mason de perfecte patner zijn. Zij deed niet aan patners of al die andere dingen. Ze deed wat ze wou, wanneer ze wou. Iets wat ze niet zo snel zou veranderen.
Haar blik ging naar de tatoeage van het anker op haar voet dat wel zichtbaar was terwijl ze simpel een glas water van een ober zijn bordje afplukte die haar het aanbood. Hier dronk ze snel van, maar keek hem afwachtend aan en zette toen het glas naast haar op een bijzet tafeltje. 'Je mist het toch? Je thuis? Je moeders en je vader?'n en zij hadden elkaar gisteren niet bepaald veel gezien. Daarbij had ze vannacht bij Brian geslapen. 'Omdat enkel wat half zo goed is, het beste is voor me.' Daarmee bedoelde ze alweer dat Mason te goed was voor haar. Als ze het mooie nette meisje was geweest dat zich voorbeidde op de universiteit, tot dan maagd wou zijn, succes wou hebben in haar leven en kinder wou. Die zou willen trouwen met haar jeugdliefde. Dan zou Mason de perfecte patner zijn. Zij deed niet aan patners of al die andere dingen. Ze deed wat ze wou, wanneer ze wou. Iets wat ze niet zo snel zou veranderen.
Haar blik ging naar de tatoeage van het anker op haar voet dat wel zichtbaar was terwijl ze simpel een glas water van een ober zijn bordje afplukte die haar het aanbood. Hier dronk ze snel van, maar keek hem afwachtend aan en zette toen het glas naast haar op een bijzet tafeltje. 'Je mist het toch? Je thuis? Je moeders en je vader?'

Mason glimlachte even, M&M klonk goed in zijn oren, maar goed ze hebben niets voor niets M&M als merknaam gebruikt. May had hem kort verteld over haar vader, het maakte hem wel nieuwsgierig naar hoe haar jeugd was verlopen, toch vroeg hij hier niet naar. Hij wou zich niet aan haar opdringen, zij moest zelf de keuzes maken over wat ze hem zei en wat niet. Daarnaast was een gemaskerd bal in zijn ogen niet echt een uitgelezen plek om het over achtergronden te hebben die je misschien liever vergeet. Hij wist niet wat ze precies bedoelde met die opmerking en dacht er ook niet echt over na. Hij nam een slok uit het glas wat nog steeds halfvol was. 'Ja, nouja mijn vader minder, die weet waarschijnlijk pas net dat ik hier zit.' zijn vader was vaak op reis en Mason was gewend hem tijden niet te zien, hij zou naar Amerika gaan voor een of andere deal en bleek geen bereik te hebben in zijn hotel waardoor hij hem niet had verteld over het huis. Hij zou een dezer dagen terug komen, maar zijn moeder had het van groter belang gevonden hier te zitten. 'Ik heb altijd al last gehad van heimwee, weliswaar een lichte vorm, maar toch niet handig als je continu aan je huis denkt als mover zijnde, zo kwam ik er ook achter.' hij hield er niet van toe te geven heimwee te hebben, maar zij wist het al en dan wou hij het haar ook vertellen, gewoon voor het gevoel. Het gevoel dat hij toch nog enige invloed had op wat ze over hem wist, gedachten waren tenslotte lastig te sturen.

Isemay wist niet bepaald wat te antwoorden, maar inspecteerde zijn lichaam nog een feilloos. Misschien wou hij het er niet over hebben; zijn gedachten gaven erg veel aanleiding tot het er wél over te hebben. Echter was ze het al vergeten dat Mason zich zomaar naar "huis" kon flitsen. Dit waar en wanneer hij dit maar wilde. Hoewel ze niet echt wist hoe zijn gaven precies werkte. Weer dacht ze hier aan het idee dat ze eerder bij hem in bed had gehad: Het zou heerlijk zijn als Mason haar weg van hier kon nemen. 'De volgende keer als je ergens heen gaat met je krachten, dan neem je mij maar mee. We zijn hier nog geen week en ik ben het hier nu al moe...' Onderbrak ze hem even, maar merkte op dat Mason en zij beide een vader hadden die erg druk waren met hun job. Het boeide haar wel dat Mason door twee vrouwen was opgevoed. Een luxe die zij niet bepaald had gekend. Haar ogen eindigde bij zijn ogen waarbij zij -alweer- glimlachte naar hem. Knap was hij zeker. Aantrekkelijk.
May dacht na over zijn gedachten. 'Ik kan enkel zien wat je nu denkt en als ik je aanraak kan ik herinneringen oproepen. Enkel bezorgd mijn gave me hoofdpijn in luidruchtige zalen waar te veel gedachten zijn aangezien ik ze nog niet geweldig onder controle heb zoals hier. Herinneringen oproepen kost me heel wat energie en ik hoor het nog liever dan het te zien.' Weer nam ze zijn hand vast. 'Wil je alsjeblieft nog eens met me dansen?' Weer keek ze hem met een verrukt glimlachje aan.

Mason glimlachte vanwege haar opmerking, haar meenemen met zijn krachten. 'Als een date?' vroeg hij met een plagerige ondertoon. 'Anders is de volgende keer waarschijnlijk een bezoek bij mijn moeders of een afspraak met mijn vader.' zei hij bedenkelijk. Tenzij May zin had om op visite te gaan was dat niet ideaal. Hij wist boven dien al een ideale plek om haar mee naar toe te nemen, meerdere zelfs, zeker als ze iets indrukwekkends wou zien. Echter zette hij de gedachte hieraan uit zijn hoofd omdat het dan zeker een verassing moest blijven.
Ze vertelden over haar krachten, wat hij zeker interessant vond gezien hij niet veel wist over de andere krachten. Hij was al blij dat hij een beetje controle had over die van hem. 'Vooruit,' zei hij terwijl hij zijn hand om die van haar sloot en het laatste beetje uit zijn glas achterover goot en weg zetten waarna hij opstond en haar iets overeind trok. 'Kom op,' zei hij met een eigenwijze grijns terwijl hij haar meevoerde naar de danszaal.

Hierbij moest Isemay ook lichtjes lachen. 'Dus je beweert dat je op een date met me wilt?' Bij zijn woorden hoopte hij dat hij een plekje zou loslaten, maar dat deed hij niet. Hierbij was ze een beetje teleurgesteld en had zin om het helemaal van Mason te peuteren, maar dit deed ze dan maar toch niet. 'Iets indrukwekkend? Je maakt me wel heel nieuwsgierig...'
Verder kon ze niet iets uitbrengen aangezien hij haar met gemak recht trok en hierbij raakte ze volledig zijn lichaam. Hun lichamen raakte elkaar weer ook al waren ze niet aan het dansen. 'It's a date.' Met een glimlach liet ze zich meevoeren naar de dansvloer waar de muziek een goed rythme te pakken had. Ze hield van het beetje tempo in plaats van het altijd zachte nummers. Weer plaatste ze één hand op zijn zij/ heup en eentje even op zijn gezicht waarbij ze hem diep aankeek in zijn prachtige ogen. Vandaag zou ze niemand kussen. Geen Brian. Geen Mason. Deze hand zakte af naar de andere die ze eerder had vastgehouden en legde die op haar onderrug de andere nam ze vast. Hij voelde heerlijk warm aan. 'Beloof me dat je wat beters heb in peto dan de bioscoop en een restaurantje. Actiefilms zijn niet hét indrukwekkendste van de wereld,' grapte zij op haar beurt weer.

Brian had gerend, en naarmate hij dichterbij kwam had hij steeds meer koppels in kostuum gezien. Hij was dus niet de enige die laat was, godzijdank. Toen hij de poort door liep zette hij zijn masker op, dat hij tot dan toe op zijn hoofd had gedragen om beter zicht te hebben. De zaal was prachtig, écht prachtig, en hij vroeg zich af hoe zo'n juweeltje zo goed verborgen heeft kunnen blijven in een dorpje aan de kust. Het had koninklijke proporties. De obers die rondliepen hadden allemaal dezelfde pakken aan in zeventiende eeuwse stijl, evenals hun witte pruiken. Langzaam liep Brian de trap af, hard proberend om alles in zich op te nemen. De zaal was aardig gevuld, er moesten ook mensen van buiten het dorp gekomen zijn, dat kon niet anders. Ook klonk er prachtige muziek. Vivaldi, als hij zich niet vergiste. Een orkest zag hij niet, dat was dan het enige dat ontbrak. Voor de rest voelde hij zich hier perfect op zijn plaats.
Of nou ja, perfect... Gezelschap zou niet verkeerd zijn. De meeste mensen stonden te dansen of in groepjes te praten. Hij had al niet veel mensen uit hun huis gezien, laat staan dat hij ze kon herkennen met maskers op. Met zijn handen op zijn rug liep hij naar een lange tafel gevuld met drankjes, vooral champagne. Hij nam een glas tussen zijn vingers terwijl hij naar de dansvloer keek. Een gouden schittering viel hem op, en zijn gedachten vulden zich met wat Isemay had gezegd, hoe ze te herkennen zou zijn. Haar goeden lokken zwierden in de rondte terwijl ze danste met een jongen. Zijn leeftijd was moeilijk te schatten met het grootste gedeelte van zijn gezicht verborgen, maar Brian schatte hem niet veel ouder dan zichzelf. Met een bescheiden glimlachje nam hij plaats op een van de banken. Hij verwachtte dat ze na hun dans wel een drankje lustten, en dan zouden ze vanzelf zijn kant op komen. Iets drinken zonder zijn masker af te doen was onmogelijk, maar hij hield het voor de sier toch vast. Champagne was toch al niet echt iets dat zijn interesse wekte. De jongen waarmee Isemay nu danste echter wel, en hij liet ze geen moment uit zijn oog ontsnappen. Hij was niet bezitterig, Isemay en hij hadden namelijk niets meer dan een goede band. Maar nieuwsgierigheid naar een jongen waar ze zo intiem mee danste, enkele uren nadat ze zijn bed had verlaten, kon geen kwaad. Toch?

Outfit:

Spoiler:

Isemay had nog geglimlacht tot ze een bepaalde gedachten binnen kreeg. Deze gingen weer over haar. Van wie ze waren, daar moest ze echt geen twee bij nadenken. Brian. Meteen schoot haar hoofd wat meer naar achteren en hield ze even stil. Ergens deden zijn gedachten haar een groot schuldgevoel toe kennen. Even keek ze Mason aan en toen weer even naar Brian. 'Ik moet even naar het toilet,' sprak ze bij zijn oor en beende toen snel weg. Haar hand ging naar haar hoofd, maar het masker zat veel te hard in de weg. Ergens had ze gelogen, maar aan de andere kant moest ze ook nodig. May had geen idee waar ze mee bezig was terwijl ze zo graag de controle wou.

Kylan had het beste uit zijn kast getrokken, maar vreesde dat het beste niet goed genoeg was. Niet goed genoeg voor dit gezelschap van nette dames en heren terwijl hij enkel met zijn jasje alle tatoeages zo goed mogelijk wou verbergen. Zo droeg hij een jasje en bijpassende broek uit een soort donkergrijs stofje, een blauw overhemd en een loszittende stropdas met rode en blauwe streepjes. Erg nette schoenen had hij niet waardoor hij zijn beste paar sneakers uit de kast had moeten halen. Voor masker had hij een simpel zwart masker gekozen. Een soort van Zorro enkel dan geen doek.
Zodra hij van de trappen afliep viel zijn oog op een vrouw, jonge vrouw, die vrolijk, maar erg intens met haar partner danste. Hierbij ging haar kleed vrolijk heen en weer. Bij dat beeld ging hij spontaan glimlachen en liep de trap verder af. Met deze jongedame wou hij absoluut wel dansen. Het was een gemaskeerd bal en het voordeel hiervan was dat niemand hem zou herkennen. Voor één avond leek dat standaardgesprek helemaal niet nodig te zijn. Het kon natuurlijk altijd wel nog komen.
Netjes wachtte hij tot ze gedaan had met dansen en liep toen met kalme passen naar haar toe, maar probeerde ook snel te zijn voordat iemand ànders met haar zou dansen. 'Zou ik deze dans van u mogen?' Met een glimlach maakte hij een deftig gebaar met zijn hand en boog even een beetje lichtjes met zijn hoofd. Afwachtend of zij er zou mee instemmen.
Kylan wist zeker hoe hij moest dansen. Niet dat hij een prof was, maar haar tenen zouden heel blijven.

Outfit:

Spoiler:

Mason genoot ervan dat ze nieuwsgierig was, voor haar zou een verrassing tenslotte niet heel vaak echt een verrassing blijven, tenminste een geplande verrassing dan. Hij glimlachte toen ze zij dat het een date zou zijn en deze glimlach bleef tot op de dansvloer. De warmte van haar hand drong langzaam door zijn huid en verspreidde zich rustig terwijl hij haar terug aan keek. Ze legde zijn handen op de juiste plaats waarna hij de warmte van haar hand in zijn hand en tegen zijn zij/heup voelde. 'Beloof me dat je wat beters heb in peto dan de bioscoop en een restaurantje. Actiefilms zijn niet hét indrukwekkendste van de wereld,' had ze gegrapt waarna zijn glimlach een moment breder werd en hij haar antwoorden. 'Ik ben opgevoed door twee vrouwen, denk je echt dat ik je dan mee zou nemen naar een actiefilm?' even liet hij een stilte vallen waarna hij zijn mond weer openden. 'Oké, ik beloof dat het geen bioscoop bezoek wordt en ook geen restaurantje.' nog probeerde hij uit alle macht de bestemming voor zich te houden. Wat niet heel moeilijk is als je danst en zeker niet als je danst met iemand als May. Niet veel later nam ze plots iets afstand van hem waardoor hij een beetje verdwaasd naar haar keek, even keek ze hem aan waarna ze weer weg keek. Hij wou haar blik volgen maar ze bracht haar hoofd alweer dichterbij waarna ze in zijn oor zei dat ze naar het toilet moest. Hij had nog steeds een verbaasde blik in zijn ogen niet begrijpend waardoor ze ineens zo, zo anders deed, hoewel het niet de eerste keer was dat ze ineens afstand nam vond hij het dit keer toch anders. Langzaam liet hij zijn hand langs haar zij terug glijden langs zijn lichaam om haar ruimte te geven waarna hij haar hand losliet zonder iets te zeggen, hij had enkel even geknikt. Waarom moest hij eigenlijk ineens zo moeilijk doen, de vorige keren draaiden ze bij en ze moest alleen naar de wc? Hij keek haar na terwijl ze de dansvloer verliet en volgde haar voorbeeld en liep de menigte uit. Hij zou een hele avond met haar hebben binnenkort, dat vooruit zicht deed hem goed. Hij keek nog steeds naar May terwijl hij stil ging staan naast de dansende menigte.

Isemays blik had de zijne gekruist, en hij had grijnzend zijn hand naar haar opgestoken. Er lag iets angstigs in haar bewegingen, alsof ze betrapt was. Brian voelde zijn gezicht een afkeurende uitdrukking aannemen, maar vanbinnen lachte hij. Het deed hem deugd haar verdwaasd te zien weglopen. Het was gemeen, duivels misschien, maar hij kon het niet helpen. Misschien was hij toch meer gekrenkt dan hij wilde toegeven.
Met zijn glas champagne in zijn hand, en zijn benen over elkaar geslagen, zag hij in zijn ooghoeken de jongen in zijn richting lopen. Die verloor Isemay geen moment uit zicht. Brian ademde diep in, hield zijn adem enkele seconden vast, en liet het toen ontsnappen terwijl hij opstond. Hij liep op de jongen af en ging schuin achter hem staan, zodat die hem niet aan zag komen. Niet dat zijn aandacht van Isemay afgeleid kon worden, als Brian vlak voor zijn neus gekke bekken zou trekken zou hij het waarschijnlijk niet eens opmerken. Maar dat deed hij niet. In plaats daarvan leunde hij een beetje naar voren, waardoor de punt van zijn masker gevaarlijk dichtbij zijn wang kwam, en zei in zijn oor: "Mooie meid heb je aan de haak geslagen." Hij richtte zich weer op en keek strak vooruit, het toonbeeld van rechtschapenheid, en wachtte op de anders' reactie.

Mason schrok op uit zijn gedachte toen hij vlak bij zijn oor ineens een onbekende stem hoorden. Hij draaide zich om benieuwd naar wie er tegen hem gesproken had. Echter had dit niet heel veel nut aangezien hij hierna enkel tegen een masker aan keek en de persoon zonder masker waarschijnlijk ook niet kenden. Hij was gewent dat vrienden dat tegen elkaar zeiden, maar niet dat iemand die hij niet kende dat tegen hem zei. 'Ja, mooi is ze zeker.' zei hij licht verbaasd tegen de jongeman waar hij nu tegenover stond.