Balzaal: 'The Masquerate'

Aantal berichten : 282 Registratiedatum : 11-08-11 Leeftijd : 31

Brian deed niets toen ze voor een tweede keer dubbel sloeg. Dat is nou karma. Ze stond echter alweer snel overeind en kwam op hem af. De kalmte in haar stem maakte hem alleen nog maar kwader. Hij lachte spottend toen ze tegen hem inging. Speelde ze nou naïef of was ze het ook? Dat ze nog dúrfde te beweren dat ze eerlijk had gespeeld. Ze had hem keihard lopen verleiden! Hij gaf geen antwoord, keek haar alleen maar ijzig aan. Al zijn energie zat in die houding, omdat hij wist dat als hij zou bewegen, zij daar niet veilig zou staan. Als ze dacht dat dit hem beter deed voelen, had ze het mis. Als Bleeder zou ze toch beter moeten weten.
Ze draaide zich alweer snel om nadat ze was uitgesproken en bleef op een afstandje staan, met haar rug naar hem toe. Hij dacht dat hij haar zag trillen, maar dat kon hij mis hebben. Nu het stil was zag ze er haast kwetsbaar uit. Hij kon er niet tegen meisjes kwetsbaar te zien, dat zorgde er altijd voor dat hij ze wou helpen. Het was een nobele eigenschap van hem, maar op dit moment ergerde hij zich er dood aan. Ze is niet hulpeloos, eikel. Je bent boos op haar, waag het niet haar te helpen en een arm om haar schouders te slaan!
Zijn aanvraag werd verhoord, want na haar uitspraak verdween alle intentie om haar te helpen. "Wat!" riep hij uit. Hij zette een stap in haar richting, maar hield zich toen in. Met knarsende tanden siste hij: "Nou, dat is erg aardig van je, mevrouw de Hulkin, ik had precies hetzelfde gehoopt. Helaas gaat dat niet zo simpel. Na alles dat ik je heb verteld had ik toch gedacht dat je daar enig begrip voor zou hebben." Hij stampte van frustratie op de grond en liep opzij, gezien hij niet achteruit wilde deinzen maar ook niet naar haar toe kon zonder haar wat aan te doen. God, hij had haar nooit zoveel moeten toevertrouwen.
Hij was nog lang niet klaar met schreeuwen, maar Paige was er blijkbaar wel klaar mee. Met snelle passen liep ze weg, zonder om te kijken. "Ja, loop maar weg!" Schreeuwde hij haar na. "Draai er maar weer omheen! Ik hoop dat je je jurk bevuilt!" Met krachtige passen liep hij de andere kant op. Hij had genoeg van dit feestje. De energie die door zijn aderen stroomde was te veel. Hij moest het kwijt, en snel ook.

/Gone

Aantal berichten : 104 Registratiedatum : 15-09-11

Paige wist niet wat ze kon doen op dit moment. Alles was aan haar voorbij gegaan als een donkere vlek voor haar ogen die ze maar niet weg kon krijgen. Alleen flashbacks waren op gekomen, waardoor ze dan ook zo snel mogelijk weg moest daar, weg bij Brian en eigenlijk wilde ze ook weg rennen van haar verleden. Vooral van dat laatste. Ze werd er gek van om steeds herinneringen op te halen, eigenlijk haalde ze die niet zelf op, voornamelijk deed Brian dat - natuurlijk wist hij hier niets van en voorlopig mocht hij er ook helemaal niets van weten. Hoe hij gereageerd had nadat zij wat dingen tegen hem gezegd had, hoe hij erbij stond en hoe zij wist wat zijn houding nu was, liet haar verdrietig achter en eigenlijk ook heel boos. Al uitte ze dat niet op dezelfde manier als Brian dat deed.
Kleine, zilveren tranen liepen over haar wangen en haar witblonde haarlokken schenen niet meer in het donker, de oude boom waar ze onder lag, had alles donker gemaakt. De donkere tranen vielen op het gras en zachtjes liet ze haar benen weer los, waarna haar ogen dicht gingen en ze een tijdje op het gras bleef liggen. Ze wou nog niet weg, maar ze moest wel even blijven liggen om op adem te komen en te stoppen met het trillen. Paige zag er op dit moment uit als een breekbare porseleinen pop en haar huid werd altijd bleker als ze gehuild had, haar ogen met rode randen erom heen, maar ze trok zich er niets van aan en na een tijdje stond ze toch op. Ze zou en moest dit weg spelen met haar cello, dus met grote stappen, die er toch charismatisch en sereen uitzagen door Paige, liep ze terug naar het huis.

/gone.

Aantal berichten : 80 Registratiedatum : 09-08-11 Leeftijd : 31

“Eigenlijk was dat mijn manier om uit te vinden of Roxy serieus was of niet..” had Lucy toegegeven. “Je bent niet de gay-gay, dus ik moet het even checken.” Het leek er even op dat het er best gemakkelijk bij haar uit kwam of Danny moet dit verkeerd gesnapt hebben. In iedergeval, ze waren verder aan het dansen en bij Lucy leek er niks aan de hand. Ze is nog steeds zo vrolijk aan het dansen en Danny liet zich voor de laatste keer ook meeslepen met de klassieke muziek. Deze muziek lieten zijn herinneringen echter weer in zijn hoofd vloeien en een onzekere blik kwam weer in zijn ogen, zodra hij deze herinneringen weer voor zich zag. Het waren geen moeilijke en harde herinneringen, nee; Danny heeft een goede jeugd gehad. De herinneringen die hij voor zich zag waren van zijn familie en hoeveel liefde hij van ze had gekregen. Dat ze lieten merken aan hem dat hij er echt mocht zijn in dit leven en dat hij naar niemand moest luisteren toen ze hem pestten. Maar zijn jeugd verliep niet altijd goed.. Hij weet pas sinds kort dat hij homo is en heeft dit ook meteen aan zijn ouders verteld: Zij respecteren dit.
Vroeger had hij een vriendin en zijn vriendin was zwanger. Midden in de nacht gingen ze met de familie en zijn vriendin naar het ziekenhuis toe voor de geboorte van het kindje, maar echter.. dit liep anders af dan verwacht. Het was een miskraam. Danny en zijn (ex)vriendin waren kapot. Ze wisten het niet meer, niets meer. Hiervan kwam die onzekere blik en hij stopte abrupt met dansen. Een paar tranen moest hij bedwingen om niet over zijn wangen te laten rollen.
“Nee, maakt niet uit, het is inmiddels een gewoonte dat vreemdelingen een dans afkappen,” mompelde ze met een geïrriteerde toon. Danny keek even raar op naar Lucy en trok zijn wenkbrauwen op van verbazing. Hij wou hier op terug reageren, maar ze antwoordde al terug voordat hij dat kon. “Sorry, jij moet lekker met Roxy gaan dansen, het was me een genoegen met je te dansen. Zoek me maar op als je nog een dans wilt.” Hier was Danny wel gerust over, maar alsnog had hij dat ene gevoel met schuld. Zo bedoelde hij het niet en hij wilde haar ook niet afschrikken of iets in die richting..
Ze stelde zich voor als Lucy en liet haar handen toen naast haar zij rusten. Danny probeerde er niet meer aan te denken, maar dat kon nogal moeilijk. Dit heeft een hele impact in zijn leven gemaakt en vooral als hij dit soort muziek luistert moet hij eraan denken. Even leek het alsof hij wat wegslikte, maar dat was vooral dat hij zich bij elkaar moest rapen voor hij weer 'normaal' kon reageren en niet om in tranen uit te barsten. Kom op, het is een gala. Pak jezelf bij elkaar, dacht Danny. Met weer een paar keer slikken en zijn ogen knipperen hielp het al een beetje om het voor zich te houden.
'Ah, een mooie naam voor een mooie dame.' Zei hij toen met een quasi glimlach en hij pakte haar linkerhand vast en plantte daar een kus op. 'Sorry, dat ik nu even weg moet. Maar ik kom je snel weer vragen voor een andere dans, my lady. Ik moet alleen even de fotocamera of elk ander opnametoestel van Roxy afnemen. Anders blijft ze ons filmen en fotograferen.' En Danny geeft Lucy een knipoog. 'Ik ben zo terug.' Zei hij nogmaals en hij liep met grote snelle stappen naar Roxy toe.

Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 16-08-11

Lucy maakte een gebaar met haar hand wat mensen vaak deden wanneer ze bedoelden 'ga nou maar' of 'het maakt niets uit' echter had de jongeman zich nog steeds niet voorgesteld waardoor ze hem een volgende keer niet zou kunnen aanspreken, of tenminste niet met zijn naam. Lucy keek hoe hij naar Roxy liep en moest er even om glimlachen, wat kon het hem nou uitmaken dat er een foto of een filmpje van werd gemaakt? Ze had zelf nooit iets tegen foto's, het was een ideale manier om momenten vast te legen, dingen te herinneren door naar een plaatje te kijken. Lucy vergat niet vaak dingen, maar wel kon ze dingen als ware wegstoppen, er niet meer aan denken en er ook niet opkomen door enkel een moment te noemen, ze had altijd meer nodig, een plaatje of een gesprek, een onderwerp. Ze verbaasde zich er altijd over als mensen met een enkele datum al wist of ze die dag een feest hadden of een afspraak, zowel in de toekomst als in het verleden. Ze was een ramp in het onthouden van datums. Ze keek even om zich heen en besefte dat er enkel stelletjes dansten, niemand stond helemaal alleen enkel zij, ze stond stil op de dansvloer. Vrijwel meteen liep ze hierom weer van de dansvloer af. Misschien stond er ergens een leuke jongeman of beter een jongedame die met haar wou dansen. Even had ze op het punt gestaan naar een jongeman te lopen die alleen liep, echter was daar nu ook een jongedame bij gaan staan, aan hun begroeting te zien kende ze elkaar. Bah, was ze nou de enige die hier niemand kende. Behalve Roxy en de jongeman, maar zij konden beter iets met z'n tweeën doen, althans naar haar idee. Haar blik ging voor de zoveelste keer over de mensen die ze kon zien, ze herkende niemand van eerder deze avond alsof er een lading nieuwe mensen, jurken en maskers was binnengekomen in de korte tijd dat ze op de dansvloer had gestaan.

Gast

Pas toen ze zei, of eerder vroeg, of het roze haar verraden had besefte hij dat hij eerder nooit haar had kunnen voorstellen in roze. Toch stond het haar en sierde het haar alsof ze het altijd gedragen had. Deze mening was eigenlijk nergens op gebaseerd, misschien droeg ze ook wel vaak roze en was het een uitzondering in het washok. Hoewel haar manier van zeggen, vragen, haar verraden dat ze eigenlijk nooit roze droeg. Hij had even zijn geknikt bij de vraag of hij Daniël kende "Van naam," zei hij, hij had Daniël namelijk enkel eventjes in de hal gezien waar Mason toevallig zijn naam had opgevangen. Hij volgde haar toen ze richting het eten liep en "Kom." had gezegd. "Ik kom al, ik kom al." antwoorden hij terwijl hij even lachte. Ze liepen de kamer in waar hij eerder met Isemay had gezeten en liet zijn blik even gaan over het eten wat er stond. "Daniël woont toch ook bij ons? Ik geloof dat ik hem even heb gezien." Dat even was nog een groot woord aangezien hij de hal verliet toen Mason binnen kwam. Hij was benieuwd naar de andere mensen die bij hun woonde, hij had sowieso nog niet echt kennis gemaakt met de mannelijke huisgenoten, enkel even voorgesteld of zoals Brian dan, maar dat had hij liever overgeslagen.

Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 16-08-11

Lucy besloot uit het niets dat ze niet ging blijven toekijken. Dit had ze altijd gewild, dansen op een gemaskerd bal. Ze draaide zich dan ook richting de trap en stapte een trede op om een mooi overzicht te hebben over de aanwezige. Vrijwel meteen viel haar oog op een, met masker op, goed uitziende jongen. Wat kon het haar eigenlijk schelen? Hierna was de kans klein dat ze hem ooit nog zag, of dat hij haar herkenden. Hij was aan het drinken, alleenstaand, kijkend naar de menigte. Ideaal. Ze stapte zo sierlijk mOgelijk van de trap en liep met bewuste, rustige passen naar hem toe wachtend op dat hij haar op zou merken. Snel deed hij dat niet waardoor ze met een kleine glimlach naast hem stond. "Hello" zei ze, bewust met de gedachte dat hij haar niet had zien aankomen. Ze genoot er dan ook van toen hij min of meer geschokt naar haar keek. Duidelijk geen reader. Concludeerde ze afstrepend of hij in het huis woonde. "Wie heeft jou verboden te dansen, vreemdeling?" vroeg ze hem met een onschuldige blik aankijkend. Hij lachte enkel en zette daarna zijn glas weg. "Mag ik deze dans van u?" Lucy kreeg een glimlach op haar gezicht, het werkte nog. Ze wist niet waarom, maar met die blik, die houding en die vraag was er nog nooit iemand geweest die wegliep. Ze nam hem mee de dansvloer op en liet hem leiden, echter viel hij als danser tegen tegenover de vriend van Roxy. Hierdoor stuurde ze hem hier en daar iets zonder dat hij het merkte. Ze had geen idee hoelang het muziekstuk duurde, maar pas toen het tweede stuk begon trok ze haar mond weer open. "Hou ik hè nu niet bezet voor je date?" ergens was die vraag niet slim, maar ze wou het toch weten.

Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 16-08-11

Gelukkig bleek er inderdaad een date in beeld te zijn. Het luchtte haar erg op ook al had ze dat niet van zichzelf verwacht. Even hadden ze staan praten aan de zijkant over het feest, over of hij hier woonde, niet erg diepgaande onderwerpen. Hij woonde duidelijk niet in het huis, hij had het erover dat hij inmiddels het hier zat was en dat hij keek naar een appartement. Om een uur of half een leek zijn date klaar met dansen en nam ze letterlijk de vreemdeling mee, weg van Lucy. Lucy glimlachte even en stak haar hand op toen de vreemde jongeman om had gekeken waarna ze de laatste slok achterover gooide. Ze had het wel gezien, het sprookje was minder magisch zonder een prins, of prinses op een wit paard. Toch had ze zich prima vermaakt, met twee jongemannen waar ze niet eens de naam van wist. Net alsof ze weer terug was in Londen, voor ze haar geaardheid ontdekte. Hoewel dat misschien niet de juiste woorden waren. Ze zette het glas weg en liep richting de trap, bovenaan voelde ze de koele buitenlucht al. Heerlijke frisse lucht.

-Gone-

Aantal berichten : 14 Registratiedatum : 06-09-11

Peter loopt met grote stappen richting het bal waar hij misschien ook de rest van het herenhuis zou ontmoeten. Hier is hij niet zenuwachtig of nerveus voor. Het kan hem namelijk eigenlijk niet echt iets schelen wat ze nou van hem vinden. Ze hebben toch geen kans om dichtbij hem in de buurt te komen en anders moeten ze wel heel speciaal voor hem worden, maar dat is onwaarschijnlijk.
Met dat hij de deur opent van het gebouw kijkt hij zijn ogen uit. Eventjes blijft hij verstijfd stil staan en kijkt hij goed rond. Ziet hij dit nou goed? Allemaal mensen in het netjes gekleed en een enorme mooie ruimte met een sierlijke trap. Is hij wel op het goede feest? Want hij had eigenlijk een miezerig en zielige gala verwacht, maar dit is heel wat anders. Peter had de neiging om het te vragen aan een paar mensen of hij wel echt op het goede feest is terecht gekomen, maar hij deed dit toch maar niet. Hij is niet verlegen om het te vragen, maar hij had er eigenlijk ook niet echt zin in en dan moest hij ook nog tegen mensen gaan praten. Wat als hij het goed met ze zou kunnen vinden? Dan was hij er natuurlijk geweest, want dan kreeg hij weer die gemene gevoelens terug; die hij overigens al heel lang niet gevoelt heeft..

Na een paar seconden schiet het er bij hem binnen dat hij nog steeds vol verbazing de zaal rondkijkt, en een paar mensen die langs hem liepen keken hem raar aan of moesten even grinniken om het gezicht dat hij waarschijnlijk trok. Hij vermand zich snel en kijkt naar de tafels die aan de zijkanten staan. Hij loopt naar de tafel toe en gaat bij de dichtstbijzijnde stoel zitten. Zijn blik blijft hangen op de alcohol die op de tafel staat. Ja, hij heeft zijn besluit genomen dat hij toch een glaasje wilt. Zijn handen gaan richting de glazen en hij pakt er twee en giet ze dan vervolgens achterover. Oké, even kijken of ik naar iemand toe kan gaan om een praatje te beginnen of dat iemand naar mij toekomt, denkt Peter. Zijn blik glijdt over de dansvloer en de sierlijke trap, maar niemand kwam naar hem toe en hij was ook niet echt iemand tegengekomen waarvan hij dacht dat diegene wel eens interessant kon zijn.

Aantal berichten : 181 Registratiedatum : 10-08-11 Leeftijd : 31

Met een glimlach liet ze Mason zijn hand weer los toen ze zag en merkte dat ze de kamer met eten inkwamen, maar er stond ook best veel drinken en ergens kon ze vast en zeker wel alcohol scoren. Ook al had ze een heel goed gesprek met Daniël gehad, van haar 'verslaving' kon ze nog steeds niet zomaar 1-2-3 afkomen. In ieder geval niet de komende week, ze wist dat ze dat heel erg nodig zou hebben aangezien ze zichzelf niet zag als het type dat direct kon stoppen. Ze wil trouwens ook geen eens stoppen, ze weigert het. 'Ja, hij woont bij ons. Hij is lief.' Met een diepe zucht plofte ze neer op de bank, waarbij haar jurk even opvloog maar daarna weer om haar heen neer fladderde. Ze had een fles rode wijn in haar handen van een duur merk en een mooi, groot glas, die ze had gepakt van een tafel. Er stond een man bij die tafel en keek haar enigszins vreemd aan, maar hij zei er niets op en keek snel de andere kant op. 'Oh fuck,' schold zij, meer in zichzelf dan dat ze tegen Mason praatte, 'ik moet mijn fucking was nog halen, helemaal vergeten.' Ze gromde en rolde geïrriteerd met haar diepbruine ogen, waarna ze weer verder mompelde. 'I guess I can do it after this.' Waarna ze haar ogen weer op Mason stelde. Ze schonk het grote glas bijna tot de rand vol en nam er toen een paar grote slokken van, om daarna Mason doordringend aan te kijken op een manier waarvan je zou denken dat er iets op je shirt of op je gezicht zit. Na een minuut of iets, zei ze, 'In het washok zag je er blijer uit, Mees. Who died?' Miranda nam weer een grote slok van de wijn en schonk die daarna bij. Ze had Mason 'Mees' genoemd, misschien als een soort bijnaam, misschien omdat ze gewoon te lui was, maar het was zeker niet spottend bedoeld.

Aantal berichten : 58 Registratiedatum : 22-08-11

Ze waren snel de trap af en de dansvloer op gegaan, waar nog best veel koppels samen dansden. Al had hij zo het idee dat er vele mensen straks naar huis zouden gaan, omdat het al best laat in de nacht was. Zijn gedachten over het bal en het feest waren verstoord toen hij zijn gedachten weer bij Selene had en hij leidde haar verder de dansvloer op. Jason had een hand op Selene haar heup gelegd en haar andere hand had hij gewoon vast. Met zijn mooie diepgekleurde ogen keek hij haar aan. 'It doesn't matter if you can't dance, I'm here with you.' De muziek kon hij nu pas horen, het was zachte klassieke muziek, omdat hij er nu pas op lette en zachtjes begon hij op het ritme te bewegen. Het leek alsof ze alleen met zijn twee waren en er geen andere mensen aan de kant stonden of stelletjes die aan het dansen waren. 'Let's dance like there is no one else.' Zuchtte hij diep op een dromerige manier en zijn hoofd kwam boven die van Selene, omdat ze kleiner was dan hij. Jason stond nu best dicht bij Selene en had er geen eens bij gedacht of ze dat erg zou vinden of niet.

______
Sorry voor het korte kut stukje!

Aantal berichten : 55 Registratiedatum : 02-09-11 Leeftijd : 30

Ze liepen weer een stukje verder en stonden stil op een plek. Jason legde zijn hand op haar heup en hield haar hand nog steeds vast. Ze keek in zijn mooi diepgekleurde ogen. Onzeker keek ze naar haar voeten. 'It doesn't matter if you can't dance, i'm here with you.' Meteen nam haar twijfelheid weg, want ze voelde dat hij het echt meende. Dat was niet een speciale kracht die ze bezat, nee het was het gevoel dat alles goed was. Dat ze niet bang hoefde ooit gekwetst te worden door deze jongen. That he is a stayer. Ze glimlachte gelukkig en bewoog zachtjes mee met Jason op de gespeelde klassieke muziek. 'Let's dance like there is no one else.' hij zuchtte en keek haar op een dromerige manier aan. Zijn hoofd kwam boven haar, net alsof hij haar wilde zoenen. Zou hij dat nu al willen? Ze bedacht dat zij het nog te vroeg vond en liet haar hoofd op zijn schouder vallen. Er was alleen hij en zij, en niemand anders. Ze sloot haar ogen en genoot van het moment.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Zijn vingers leken de zakken van de broek aan zijn onderlichaam af te zoeken, alsof hij hier eens iets verloren in was en dit tot het juiste moment gekozen had om het terug te vinden. Echter deed hij dit slechts om zichzelf een houding te geven. De omgeving deed hem onbekend zijn, echter was dit niet de reden dat een ongemakkelijk gevoel hem bekropen was bij het binnentreden van het imposante gebouw. De personen welke de ruimtes van het feest vulden, deden hem onbekend zijn. Elk van de personen was hem onbekend. Een gevoel alsof hij door deze onbekenden bekeken werd had zich in hem genesteld. Met een lichte onrust in zijn zeeblauwe ogen deed hij de hal doorzoeken, of hij het tengere figuur van Miranda wist te ontdekken. Of hij ergens haar duistere lokken zag, haar diepbruine ogen. Echter deed zij niet vindbaar zijn in de inkomstruimte. Met kalme passen, voor zover hij kalmte kon vinden in zijn lichaam, betrad hij de danszaal. Zijn vingers gingen kalm naar het sneeuwwitte masker dat gedeeltelijk zijn gezicht verborg, waarna deze afgleden naar de stropdas om zijn hals. Soepel maakte hij deze losser, waarna hij verder de ruimte inliep. Hij had er geen idee van hoe zij gekleed was. Maskers welke gezichten verhulden maakten het niet simpeler haar gezicht te ontdekken.
Suit & Mask

Gast

Mason bleef staan terwijl Miranda ging zitten. Hij had een glas water gepakt simpelweg omdat hij niet wist wat hij moest kiezen. Hoe maf is dat? Hij lachte even toen ze over haar was begon. Simpelweg om het moment waarop ze aan haar was dacht, of misschien wel dat hij haar deed denken aan haar was, maar of dat positief of negatief was daar wou hij zich maar even niet mee bezig houden. Miranda had hem lang aangekeken, of lang, gevoelsmatig lang. De werkelijke tijd was waarschijnlijk niet veel langer dan een minuut geweest. Net toen hij wou vragen wat er was gaf ze al aan wat er was. Hij had geen zin om het erover te hebben en baalde er ergens van dat ze het zag. Hij had niet eens door dat ze "Mees" had gezegd, een bijnaam die hij eigenlijk niet eerder had gehoord. Ergens verbaasde het hem ook wel dat ze het zelfs zag met zijn masker op, maar waarschijnlijk zeiden zijn niet bedekte ogen genoeg. "Kunnen we dat onderwerp vergeten of uitstellen?" zuchtte hij simpelweg. Hij wist niets anders te antwoorden, niets gevatst, geen sarcastische opmerking zelfs niet een manier om er onderuit te komen.

Aantal berichten : 181 Registratiedatum : 10-08-11 Leeftijd : 31

"Kunnen we dat onderwerp vergeten of uitstellen?" zuchtte Mason. Miranda glimlachtte even maar liet haar gezicht toen snel weer monotoon worden. 'Natuurlijk, als je het er niet over wil hebben, dan hoeft het niet,' Ze had even een droevige blik in haar ogen, maar die veranderde al snel, alsof die er nooit geweest was. 'Ik wil je niet dwingen.' Miranda dacht eraan wanneer ze eigenlijk haar laatste sigaret had gerookt, maar toen ze dat niet kon herinneren, stapte ze naar Mason en vroeg op een redelijk directe toon, 'Ga je mee naar buiten?' Snel zei ze er achteraan, 'Ik moet roken, anders ga ik van mijn fucking stokje. Dagelijkse freaking nicotine, you know.' Ze hoopte maar dat Mason het niet erg zou vinden, want misschien had hij er wel helemaal geen zin in, en ze had niet bepaald zin om alleen naar buiten te gaan. Miranda hield er niet zo van en nu kreeg ze hier hele slechte gevoelens bij.

Aantal berichten : 58 Registratiedatum : 22-08-11

Jason voelde hoe haar hoofd op zijn schouder kwam en hij haalde even diep adem. Hij wist niet hoe het verder moest met Selene, maar hij was eigenlijk bang iemand al kwijt te raken, waardoor hij dus meestal meisjes uit de weg liep. Maar hij kon het niet altijd blijven doen, er woonde ook meisjes in het huis, en daar moest hij mee leren leven. Eigenlijk is het een ongelovelijke onzin dat hij zichzelf maar blijft aanpraten. Als ik iemand ontmoet, dan zal ik diegene kwijt raken... Misschien was hij bang dat dat zou gebeuren, omdat zijn moeder overleed in het ziekenhuis. Hij voelde zichzelf nog steeds treuren om haar, maar hij ging nog steeds verder met zijn leven. De tijd staat niet stil, voor niemand niet. 'Selene,' Zijn stem klonk ietwat zwak, maar dit probeerde hij niet te laten merken, echter schemerde het door. 'Ben jij bang om mensen te verliezen?' Ik denk dat iedereen daar wel bang voor is... Kwam een stemmetje in zijn gedachten op springen.

Aantal berichten : 87 Registratiedatum : 10-08-11

Hawel glimlachte lichtjes tegen haar wang. Ze was zo lief en helemaal de zijne. Officieel mocht hij zich benoemen als één van de gelukkigste hier op aarde en dat besefte hij maar al te goed. Zachtjes streelde hij haar rug. Enkel pauzeerde ze even van het dansen voor drinken, maar voor de rest danste ze heel de avond. Hawel was er niet de allerslechtste in en met een glimlach drukte hij af en toe een kusje op haar lichaam. 'Ik ben meteen voor die rustige uitstraling van je gevallen, maar de nieuwsgierige blik. Hoewel je mijn gedachten kan "bekijken" en "beluisteren", lijkt me dat niet erg. Niet erg omdat jij het bent. Ik hou van je, Faith en ik wil er alles aandoen om je gelukkig te maken.'

Aantal berichten : 125 Registratiedatum : 12-08-11

Een lichte glimlach deed haar lelieblanke huid strelen, voorzichtig, zacht liet zij haar vingers figuren tekenen op zijn rug, als een reactie op zijn vingers, welke haar rug leken te verkennen. Zij had er geen problemen mee, met hun dans die de avond lang deed duren. Slechts om iets te kunnen drinken pauzeerden zij, om vervolgens hun dans voort te zetten. Zij genoot van de avond, wetend dat hij maakte dat zij meer genoot, meer dan zij gewoonlijk genieten zou. Een glimlach bleef haar lippen sieren, terwijl zij voelde hoe zij lippen zich zo nu en dan op haar lichaam drukte. Zacht, teder drukte zij haar lippen tegen zijn neus, waarna zij haar gezicht tegen zijn borst drukte. Zij luisterde naar de woorden die zijn lippen verlieten, woorden die maakten dat zij soepel haar armen rond zijn hals sloeg, terwijl zij haar gezicht bij zijn borst weg haalde. ‘Weinig hoef je te doen om mij gelukkig te maken. Blijf bij me.’

Aantal berichten : 87 Registratiedatum : 10-08-11

De voorwaarde die Faith stelde klonk hem net zo heerlijk in de oren als het feit dat ze hem liefkozend aanraakte. Ze was alles dat hij wou. Eenmaal hij gebonden was aan iemand hield hij deze nauw bij het hart. Koesterde die persoon. 'Alsof ik je ooit kan verlaten? Ik wil het daarbij niet.' Als het aan hem lag nooit. Toch niet op dit moment, maar deze woorden sprak hij niet luid op. Bang om haar af te schrikken. Toch streelde hij zacht de ranke heupen en kuste haar nek om de belofte kracht bij te zetten. Tijd was aan hun voorbij gegleden.

Gast

Mason hield zijn gezicht zo neutraal mogelijk. Roken, waarom leek iedereen dit te doen. Isemay rookte ook, hoewel hij het bij Isemay op een of andere reden voor lief kon nemen. "Zolang je de rook niet in mijn gezicht blaast." besloot hij hardop. Daarna zou hij naar huis gaan, hij had het hier wel gezien. Dansen daar had hij toch geen zin meer in en verder zou hij hier toch maar allen zitten. Miranda ging tenslotte straks naar Daniël. "Nou kom op," zei hij met zo waar een glimlach terwijl hij haar gebaarde mee te lopen. Op naar buiten. Weer de trap op, weer de koude lucht in.

Aantal berichten : 125 Registratiedatum : 12-08-11

Soepel liet zij haar slanke vingers over zijn borst glijden, terwijl zij haar hoofd langs zijn hals te rusten legde. Ze luisterde naar zijn stem, welke dichtbij klonk, dichtbij door het feit dat haar hoofd dichtbij zijn gezicht deed zijn. Zijn woorden maakten dat opnieuw een glimlach om haar lippen kwam, opnieuw. Voorzichtig legde zij haar handen tegen zijn borst te rusten, terwijl ze haar hoofd naar omhoog bracht. Zijn vingers voelde zij over de stof langs haar heupen gaan, terwijl zijn lippen zich teder in haar hals drukten. ‘Fijn.’ Een zachte fluistering welke zij in zijn hals sprak. Soepel liet zij haar vingers langs zijn borst naar zijn handen afglijden. Voorzichtig liet zij haar vingers met de zijne verstrengelen, terwijl zij naar zijn duistere ogen zocht. ‘Zullen wij gaan? Ik heb slaap.’ Een lichte glimlach deed haar lippen sieren, niet werkelijk aan haar gezicht was te zien dat zij vermoeid was, slechts achter in haar ogen schitterde dit.

Aantal berichten : 87 Registratiedatum : 10-08-11

Ook ontstond er op zijn gezicht een glimlach. Deze zacht en niet meteen zichtbaar voor haar. Wel was deze echter voelbaar. Bij de actie waarbij hun handen elkaat ontmoette, keek hij weer in haar ogen met de liefkozende glimlach. Hij luisterde naar wat ze zei. Hierbij knikte hij wijslijk. 'Laten we jou dus maar gaan onderstoppen.' Lichtjes plaagde hij haar, maar drukte een kus op haar hand. Een arm kwam beschermend over haar middel terwijl zij de trappen opliepen en verder op weer afdaalde. Hij merkte hoe een frisse lucht eich had gevormd en liet haar even los om zijn jasje rond haar te slagen. Hawel had het altijd wel warm. Weer nam hij haar lichtjes vast aan de hand, nagenietend van een perfecte avond. 'Dus jij kan een aardig staaltje dansen.' Nog steeds was het raar om echt zelf te spreken, maar toch glimlachte hij.

Aantal berichten : 55 Registratiedatum : 02-09-11 Leeftijd : 30

Selene hoorde hoe Jason zuchtte. Zijn gedachten kwamen naar binnen sijpelen en ze luisterde er naar. Meteen kwam een gevoel va verdriet en herrineringen naar boven.

Selene stapte naar buiten en deed de deur dicht. De zon scheen op haar gezicht en ze liep verder, naar een grasveldje. Daar aangekomen zag ze Justin zitten met een pet over zijn ogen. Ze liep verder naar hem toe. Hij draaide zich om en keek haar glimlachend aan. Ze plofte naast hem neer en nietszeggens keken ze samen naar de prachtige zon die volop scheen. De wind liet haar haren dansen en zwijgend zat ze naast Justin. Zo konden ze eeuwen zitten maar ook konden ze lol trappen en lachen tot ze naar de wc moesten. Een raar gevoel overmeesterde haar lichaam. Ze pakte Justins hand vast. 'Justin, wil je me beloven er altijd te zijn? om deze vriendschap voor altijd te laten bestaan?' Hij zweeg en keek haar aan. 'Ja, Selene dat beloof ik' veelbetekend kneep hij in haar hand en ze glimlachte. Hij sloeg zijn armen om haar heen en ze begroef haar gezicht in zijn hals. Dit was haar Justin, haar beste vriend, voor altijd.

Snel schudde Selene die gedachte van haar af. Ze was niet bang om iemand kwijt te raken. Ze wás iemand al kwijtgeraakt. Daarop antwoorde ze naar Jason; 'Ja dat ben ik Jason, maar dat veranderd toch niks, dat heeft het nooit gedaan.' Ze zuchtte en keek naar beneden.

Aantal berichten : 58 Registratiedatum : 22-08-11

Jason hoorde haar gedachten. Hij luisterde ernaar, maar probeerde expres niet in haar hoofd te graven of er aan mee te genieten. Hij vond dat ze ook haar privacy nodig had, ook al was hij een reader. Dit was niet iets waar hij om gevraagd had, maar toch blij dat hij die gave had, anders waren dingen vast heel anders gelopen. ‘Welke kracht heb je?’ vroeg Jason opeens, uit het niets, al had hij wel een vermoeden. ‘Reader?’ Grinnikte hij erachteraan. ‘Zeg het me maar als ik het fout heb,’ Hij stopte met dansen en liet haar los. Ze stonde nu midden op de dansvloer en er dansten allemaal koppels om hen heen. ‘ik hoor het graag van je.’

Aantal berichten : 125 Registratiedatum : 12-08-11

De woorden welke zijn lippen verlieten, maakten dat een zachte lach in haar deed vrijkomen. Haar slanke vingers streelden zacht, teder over zijn kaaklijn, waarna zij haar lippen kort op zijn lippen drukte. ‘Graag.’ De kus, welke hij op haar hand plantte vleide haar. Ze genoot van hoe hij met haar de omging. Voorzichtig als een porseleinen pop. Beleefd, teder. Fijn vond zij het in zijn aanwezigheid te zijn. Licht liet zij haar hoofd tegen zijn schouders rusten, toen zijn arm zich beschermend rond haar tengere middel vouwde. Beschermend. Buiten deed de frisse lucht haar longen prikkelen, liet deze kippenvel op haar armen ontstaan, een iets wat hij liet verdwijnen door zijn jas om haar heen te slaan. Zijn jas. Haar vingers liet ze met de zijne verstrengelen, terwijl zij sprak, als niet meer dan een fluistering verlieten woorden haar lippen. ‘Heb jij het niet koud?’ Ze wilde niet dat hij het koud zou hebben. Wilde genieten van de warmte van zijn jas, als hij hieronder leed. Voorzichtig, twijfelend glimlachte zij, terwijl zij hem schuin aankeek. Een kort moment, leek het alsof zij zijn woorden niet gehoord had, waarna zij opnieuw sprak. ‘Ja?’ Een verwonderde toon lag in haar woorden, alsof ze zich verbaasde over zijn woorden. Ze verbaasde zich over zijn woorden.

Admin Aantal berichten : 112 Registratiedatum : 13-08-11

Hij was opzoek. Naar haar. Graag wilde hij haar vinden, wilde hij haar aanwezigheid voelen aan zijn zijde. Hij genoot, kon niet anders dan van haar aanwezigheid genieten. De eenzaamheid, riep een gevoel van onzekerheid in hem op. Was zij wel in deze ruimte? Had hij haar over het hoofd gezien. Had zij hem wel opgemerkt. Vragen, deden elk van zijn andere gedachten naar achteren drukken, drukte hen naar achteren slechts. Lieten hen niet verdwijnen. Helaas. Licht deed hij met zijn hoofd schudden, in de hoop de vragen met zijn gedachten, voor een kort momenten te kunnen laten verdwijnen. Hij wist dat zijn gedachten niet lang uit zouden blijven. Altijd keerden zij weer terug. Tot zij hem teveel werden, tot hij instortte. Heviger schudde hij met zijn hoofd. Hij moest haar vinden, ontsnappen van zijn gedachten, dicht bij haar zijn. Genieten.
_____
Waarschijnlijk, de meest onduidelijk reactie ooit. C: Toch. Enjoy.