De kamer van Mason

Isemay keek nog steeds naar hem en ademde rustig in en uit. Even glimlachte ze bij het idee dat ze hem gek maakte. 'Wil je weten waar ik nu aan denk?' Weer keek ze even weg en terug. 'Ik denk niet veel. Jij zit voor me. Dus daar denk ik nu aan.' De glimlach kwam terug. 'Ik zeg niks meer tot je die tekening af hebt en ga me concentreren om je een beetje buiten te sluiten. Je gedachten.' Haar ogen gingen weer dicht terwijl ze langzaam in en uit te ademen.

Mason schudde lachend zijn hoofd toen hij zij dat ze niet veel dacht, aan hem omdat hij voor haar zat. Hij besloot verder niets te zeggen zodat ze zich kon concentreren en hij ook op de tekening. Hij was tenslotte bijna klaar en zelf was hij ergens ook wel benieuwd naar het eindresultaat omdat dat vaak pas echt duidelijk was als de tekening volledig af was. Hij ging dan ook weer zonder er verder echt over na te denken verder met zijn tekening. Of eigenlijk dacht hij enkel na over zijn tekening. Hij ging verder met haar shirtje en keek zo af en toe haar kant op om te zien hoe haar shirt viel.

Isemay hield in al die tijd haar mond dicht. Het viel haar op hoe hard hij zich concentreerde op zijn tekening. Dit maakte haar aan het lachen. Mason zag her schattiger uit dan hij zich ooit voor ogen zou kunnen houden. Met een glimlach zong ze geluidloos Yellow mee van Coldplay. Een liedje dat je helemaal warm liet voelen en ergens best ook romantisch was. Ze hield op met haar shirt te spelen toen hij deze aan het tekenen was. Rustig sloot ze haar ogen en draaide zich op haar zij naar hem toe. Om haar lippen was een kleine glimlach te bespeuren. In haar hoofd speelde zich een tweestrijd af. 'Ben je bijna klaar? Ik hou het niet meer?' Weer lachte ze, maar hield haar ogen dicht.

Isemay begon te lachen en Mason had geen idee waarom en keek haar dan ook verbaasd aan, maar liet het eigenlijk daar bij. Omdat hij enkel de achtergrond nog hoefden te vullen met bloemen nadat haar shirt was getekend. En aangezien hij maar een klein deel van haar shirt in de tekening verwerkte was hij daar al bijna mee klaar. 'Bijna.' antwoorden hij dan ook toen ze vroeg hoelang het nog duurden. Snel schetsten hij wat bloemen uit de weide die hij niet echt uitwerkten en enkel met licht grijze vlakken vulden. Automatisch zette hij de datum op de achterkant net als haar naam en zijn eigen naam. Eigenlijk deed hij dat altijd bij tekeningen waardoor hij hier niet over na dacht. 'Zo.' zei hij tevreden terwijl hij het eindresultaat bekeek en vervolgens de tekening voorzichtig uit het blok haalden en aan haar gaf. Normaal had hij het bovenste randje eraf gehaald zodat het een rechte bovenkant was, maar eigenlijk had hij daar nu simpelweg geen zin in, daarnaast kon hij zich niet herinneren of hij zijn stanley mes al had uitgepakt.

Mason bleek niet te snappen waarom ze lachte, maar dat vond ze ook meer als logisch. Toen hij eindelijk klaar was opende haar ogen zich in een fractie van een seconde en kwam wat meer recht. Nog steeds was hij groter dan haar. Het viel haar op hoe dicht bij hij op dit moment leek. Zijn lippen trokken haar aandacht waardoor ze even dichterbij leek te komen, maar meteen zich terug naar de tekening keerde en even paniekerig door haar haren ging. 'Wauw,' zei ze gemeend terwijl ze de tekening aannam en er voorzichtig over ging. 'Je hebt me goed nagetekend, Mason. Leuk van die bloemen. Bedankt.' Ze keek hem met een glimlach aan en wist zich niet echt een houding te geven.

Mason kon Isemay echt van geen kant peilen wat hem nieuwsgierig maakte naar haar. Het feit dat ze bij wijs van spreken dwars door hem heen kon kijken, maakt hem alleen nog maar nieuwsgierige naar haar gedachtegangen. Hij keek dan ook naar haar ogen in de hoop dat hij er iets uit kon halen, maar dat lukte hem niet. Hij glimlachte even als bedankje hoewel haar ogen op de tekening waren gericht. Nadat hij zijn schetsblok onder zijn bed schoof net als het houtskool ging hij wat comfortabeler zitten. 'Je vind het vast niet erg als ik even mijn handen weer in een huidskleur tover toch?' zei hij terwijl hij zijn zwarte vingers liet zien en half opstond waardoor het anders zitten nogal zinloos was geweest.

Isemay voelde hoe zijn ogen op haar waren gericht toen ze elkaar aan keken zag ze dat hij wat leek te zoeken. De tekening trok enkel te veel haar aandacht. 'Nee, je doet maar,' mompelde ze zachtjes terwijl ze terug plat ging liggen en verder de tekening "inspecteerde". Ze was jaloers op Mason omdat hij zo snel, met zo'n vaste hand, kon tekenen. Toen hij weg was, stond ze op en ijsbeerde wat rond. Ze wist nog steeds niet wat ze met zichzelf moet aanvangen. Echter gaf hij haar geen duidelijk signaal. Weer keek ze naar het bed en liet zich hier languit invallen. Met haar gezicht in de kussens.

Mason opende de badkamer deur met zijn ellebogen wat hij gewend was te doen omdat hij het simpelweg vergat dat het handiger was om de badkamer of keukendeur open te laten staan als hij met houtskool aan de slag ging. Hij zette het kraantje aan en waste slomer dan nodig zijn handen ergens hopend dat een dichte deur genoeg was om even na te kunnen denken. Waarom... Waarom kon hij niet gewoon een "move" maken zoals zijn vrienden al lang en breed gedaan zouden hebben? Hij betrapte zichzelf erop dat hij de toon die Isemay had gebruikt herhaalden in zijn gedachten en wierp willekeurig een blik op zijn eigen gezicht in de spiegel. Wat kon het kwaad, behalve dat hij het waarschijnlijk verpesten, was ze absoluut het proberen waard, hij mocht haar en hij merkte van zich zelf dat hij haar interessant vond. Hij schudde even met zijn hoofd alsof dat zou helpen om zijn gedachte te ordenen. Het was sowieso niets voor hem om, nouja dit alles was eigenlijk niets voor hem. Hij draaide de kraan uit en droogden zijn handen om weer richting zijn kamer te gaan.

Net op het moment dat ze wou gaan gillen kwam Coldplay uit de speakers met Trouble. Ze had voor het Album Parachutes gekozen. Deze was één van haar favoriete. Echter zong ze enkel het refrein mee. 'And I never meant to cause you trouble. I never meant to do you wrong. And I, well if I ever caused you trouble. And oh no, I never meant to do you harm.' Weerklonk er zachtjes van haar lippen. Ze hoorde nog net een deur sluiten waardoor ze zich om draaide en op keek. Met een klein glimlachje stond ze op en liep naar hem toe. Blootsvoets zoals ze het graag had. Ze nam zijn handen vast. 'Dus jij gaat met me dansen.' Het was niet een bepaalde vraag. 'Ik vind die stilte maar niets.' Haar handen vleiden zich in zijn hals. Het liedje duurde niet lang dus ze zou hem niet pijnigen met het heen en weer wiegen. Ideaal voor een slow en daarbij kon ze ook niet veel anders dan dat en uitbundig dansen. Ze keek in zijn ogen. 'Weet je dat we zowat dezelfde muzieksmaak hebben?' Zachtjes wiegde ze mee met de muziek. Wachtend op hem.

Terwijl hij binnenkwam herkende hij Trouble door de speakers heen klinken. Onverwachts liet hij zijn handen vastpakken door Isemay 'Dus jij gaat met me dansen.' zei ze uit het niets 'Ik vind die stilte maar niets.' Hij glimlachte even toen ze vervolgens haar handen om zijn hals deed vroeg hij zich ernstig af of ze misschien zijn gedachte had meegekregen, maar hij liet het wegvaren en besloot dat hij niet moeilijk moest doen. Hij liet zijn handen over haar rug glijden en liet zich meegaan in de muziek en met haar. 'Nee dat wist ik niet.' glimlachte hij. Hij verbaasden zich er niet eens over aangezien hij het had kunnen weten. Ze had er niet lang over gedaan om Parachutes te kiezen en dat was niet een logisch album om uit te kiezen.

Even leek er kippenvel te bespeuren over haar haren toen Mason zachtjes over haar rug streelde. Ze had niet zijn gedachten meegekregen, maar eerder buitengesloten. Het lukten haar aardig waardoor ze hier en daar nog een stukje meekreeg. In haar vriendenkring vonden de mensen het altijd wel prettig dat ze het kon. Een paar wisten van haar gaven, maar dachten soms dat ze enkel goed kon gokken. Enkel haar beste vriend wist dat ze het meende. Hij maakte er dan ook vaak gebruik van als er een "geheime" boodschap moest worden doorgegeven en andere vrienden deze niet mochten weten.
Voorzichtig legde ze haar hoofd tegen zijn borstkas en verstevigde haar grip. 'Ik ben dol op Placebo en Green Day. Natuurlijk ook Coldplay. Alles wat alternatief of rock is, is goed voor mij.' Legde ze uit terwijl ze nog even in zijn ogen keek, glimlachte en terug haar hoofd tegen zijn borstkas plaatste. 'Vind je dit wel oké?'

Mason voelde hoe ze haar grip verstevigden en haar hoofd op zijn borstkas legden. 'Ik ben dol op Placebo en Green Day. Natuurlijk ook Coldplay. Alles wat alternatief of rock is, is goed voor mij.' legde ze uit terwijl ze hem even aan keek hij glimlachte enkel als antwoord. 'Vind je dit wel oké?' Zijn mondhoeken krulde opnieuw omhoog, ze luisterden dus niet mee met zijn gedachten gezien ze het anders geweten had. 'Hoe kan ik het nou niet oké vinden?' Hij vond het absoluut niet erg om met haar te dansen en baalde er ook al van dat het nummer niet lang zou duren.

'Hoe kan ik dat nu niet oké vinden?' Gemakkelijk als hij homo was of als hij liever toch niet had dat ze hem aanraakte. Glimlachend vleide ze zich nog wat meer tegen hem op. Hij had het lekker warm terwijl zij zowat zat te bibberen. Langzaam kwam het liedje tot een einde. Hierdoor wendde ze haar hoofd weer wat naar achteren, maar liet hem niet los. Nog steeds glimlachend als een idioot. 'Danskunsten heb je dus wel, hé.' Hierbij liet ze hem stilletjes aan los.

Mason merkte dat haar huid redelijk koud aanvoelden en hoopte dat ze het niet koud had. Het liedje eindigden, er stond nog steeds een glimlach op zijn gezicht en wist dat dit het moment zou moeten zijn om los te laten, maar deed dat niet. May liet hem ook niet direct los pas nadat ze iets over zijn danskunsten had gezet. Met tegen zin liet hij zijn handen terug langs zijn eigen lichaam glijden terwijl hij even moest lachen om haar opmerking. 'Je moest eens weten.' zei hij, slow dansen ging hem nog wel goed af, maar meer dan dat dan ook niet. Ze stonden nog steeds niet ver bij elkaar vandaan en hij kon het niet onderdrukken om zijn hand op te tillen en dezelfde pluk weer uit haar gezicht te strijken als dat hij eerder had gedaan.

May had voor een moment nog gelachen, maar hield ermee op toen Mason een pluk weer achter haar oren stak. Haar ademhaling werd veel trager, terwijl haar hart sneller ging kloppen. Ze vond het altijd leuk, dit moment. Het moment dat een jongen haar zou kunnen kussen of echt aanraken. Even keek ze hem aan, maar schudde lacherig haar hoofd. May, nee! Hij gaat er enkel spijt van krijgen. Weer nam ze afstand en nam plaats op zijn bed. 'Dus wagen we ons aan nog een dansje of wat?'

Isemay nam afstand en nam weer plaats op zijn bed. Mason glimlachte enkel even terwijl hij zich op zijn bed naast haar liet vallen. 'Hmm, if you like.' antwoorden hij 'Verwacht alleen geen ingewikkelde danskunsten van mij.' lachte hij. Hij keek haar aan en vroeg zich weer af wat er in haar om ging terwijl hij zijn eigen gedachtes probeerden te negeren. Idioot, als je weet dat ze luistert naar je gedachte doe je niet eens de moeite en nu je weet dat ze niet mee luistert, of in ieder geval net niet luisterden sluit je je eigen gedachten buiten. Beet hij zichzelf toe, toch bleef hij zijn gedachtes afleiden door zich af te vragen wat erin May om ging, maar dat ging hem niet bepaald goed af.

Ook moest May lachen bij die woorden en liet zich ook al liggend op het bed zakken. Echter werd haar glimlach kleiner bij het horen van zijn gedachten. Vond hij haar nu echt leuk of waren het zijn hormonen? Hopelijk dat laatste. 'Geen dansje dan. Ik behoud liever mijn tenen.' Haar handen gingen boven haar hoofd terwijl ze naar een kussen greep. Met een glimlach en vooral snel ging ze op haar knieën zitten en sloeg hem verscheidene keren met het kussen. 'Doe eens een keertje gek en relax!' Lachend sloeg ze een keer op zijn hoofd. Ze verwachtte reactie en bij deze zou ze zo snel mogelijk uit zijn klauwen lopen. Het was niet goed als hij aan haar dacht.

'Geen dansje dan. Ik behoud liever mijn tenen.' Hij lachte even maar werd gelijk verrast doordat er een kussen tegen hem aan geslagen waardoor hij eigenlijk alleen maar meer ging lachen. 'Hey!' Beschermend hield hij zijn handen voor zich terwijl hij overeind kwam, hoewel het niet veel nut had want hij werd alsnog meerdere keren geraakt. Achter haar probeerden hij ondertussen het andere kussen te pakken, 'Doe eens een keertje gek en relax.' het kussen kwam tegen zijn hoofd aan. 'Oef, Hoe is het mogelijk om te relaxen terwijl er een idioot met een kussen tegen je hoofd aan mept!' lachte hij terwijl hij eindelijk het kussen te pakken had en terug sloeg met het kussen wat tegen haar kussen aan kwam.

Al lachend beschermde Isemay zichzelf of probeerde dit. Opeens werd ze hard geraakt tegen het hoofd. 'Idioot hé? Jij hebt me pijn gedaan, stomme!' Een hand bracht ze naar haar hoofd terwijl ze met het andere hem nog een paar flinke slagen probeerde te geven. 'Waar blijft mijn kusje, Mason?' Met een glimlach tikte ze op de zere plek op haar voorhoofd als teken dat ze daar zijn lippen tegen wou.. Terwijl ze terug een stuk afstand nam. Nog steeds stond de grote glimlach rond haar lippen. Het kussen hield ze alvast in de aanslag. Geen verrassingsaanval voor haar.

Lachend gaf hij een tegenaanval, zonder dat hij er erg in had raakt hij Isemay's hoofd. 'Idioot hé? Jij hebt me pijn gedaan, stomme!' Ze bracht haar hand naar haar hoofd en hij staakte de aanval. Hoewel Isemay met haar andere hem nog raakte en hij dan ook het kussen gebruikte als schild. 'Waar blijft mijn kusje, Mason?' Met een glimlach tikte ze op de op haar voorhoofd. Ze hield haar kussen inmiddels stil terwijl ze iets naar achter ging. 'Ahw, kom maar.' zei hij terwijl hij zijn handen voor het kussen hield zodat ze hem niet opnieuw kon aanvallen. Hij ging naar voren zodat hij bij haar voorhoofd kwam en drukte een kusje op de plek die ze had aangewezen.

Hmm... Zijn lippen waren zo zacht op de min of meer pijnlijke plek. Haar ogen opende zich weer toen hij zijn lippen terugtrok. Hierdoor liet ze het kussen vallen en begon te porren in zijn buik. Vurig hoopte ze dat hij daar niet tegen kon. Isemay wou zich weer een klein kind voelen. De speelse bui zat er dan meer als goed in. Zelf moest ze lachen en liep weg naar zijn bed. Hierop begon ze als een gek op te springen. Zachtjes giechelde ze terwijl ze al springend rondjes maakte op het bed.

Onder zijn kussen door begon Isemay als een gek in zijn buik te porren waardoor hij in de lach schoot, voor hij echter een tegenaanval kon beginnen was ze al op zijn bed aan het springen waardoor hij alleen maar meer moest lachen. Het deed hem denken aan hoe het was om kind te zijn, hoewel het absoluut anders was dan toen hij kussengevechten hield met zijn buurjongen, beter. Hij keek toe hoe zij op zijn bed sprong en kon moeilijk de verleiding weerstaan ook op het bed te springen, hoewel dat misschien niet heel verstandig zou zijn. Hij trapte zijn schoenen uit zodat hij met zijn blote voeten het bed op kon stappen om revanche[?] te nemen met een kietel aanval.

Glimlachend keek ze hem aan. 'Pak me dan als je kan, je kan me toch niet pakken!' Nu ze er zo over nadacht klonk het wel erg dubbelzinnig, maar op dit moment kon dat haar helemaal niet schelen. Enkel ging ze er nog harder om giechelen. Toen Mason op bed stond keek ze hem even aan, maar dat duurde niet lang bij het kietelen van haar lichaam. 'Nee! Mason!' Ze begon erg hard te lachen en probeerde hem weg te duwen. Dit was echt vergeefs. Isemay bleef maar om genade smeken terwijl ze haar handen om zijn nek had gevestigd, maar neerviel op bed door het kietelen en waardoor ze hem een beetje meetrok. 'Aaaaah! Alsjeblieft, Mason!'

Isemay trok Mason mee toen ze omviel waardoor hij zijn evenwicht verloor en lachend naast haar neerviel. Al lachend besloot hij dat het wel genoeg wraak was en stopte hij haar te kietelen. Nog steeds breed glimlachend keek hij haar aan 'Hmm, Ik kon je niet pakken hé?" lachte hij. Nu hij het zo zei merkte hij pas hoe dubbelzinnig haar opmerking had geklonken. Hoewel hij zich er weinig van aantrok. Hij had lang niet meer zo gelachen, veel te lang niet.

Isemay haar kaken deden pijn door het lachen en het glimlachen. Ook ademde ze dan zwaar in en uit door al dat gieren. Mason had haar maar blijven kietelen tot nu waardoor ze zich op haar rug rolde. Hierdoor strekte ze haar armen zover ze kon uit. Weer lachte ze bij zijn woorden. 'Auw!' Haar hand ging naar haar kaken, maar ze keek hem aan langs opzij. 'Nee, want ik heb nog steeds al mijn kleren aan.' Dit kwam er weer plagend uit terwijl ze lachte en hem nog eens goed ervan langs gaf met een kussen. Door op hem plaats te nemen en hem te slagen. 'Ik neem wraak, stommerik.'